Als opdracht van de KHLim moesten we ook even opsommen wat de culturele verschillen zijn tussen Denemarken en België. Als bijlage vinden jullie een document waar ik ze allemaal even op een rijtje zet!
Het is niet zo evident om te communiceren in een taal die je
absoluut niet kent. Op voorhand hadden we afgesproken dat we vooral met body
language zouden werken in de kindergarten. Dit is ook absoluut niet zo
evident. Probeer maar eens duidelijk te maken aan een kind van anderhalf jaar
dat het kindje naast hem wil helpen en dat we moeten delen met materiaal.
Gelukkig schieten de begeleiders dan soms in actie en leren ons wat Deense
woorden. Soms zie je ze ook wel gniffelen omdat we woorden totaal verkeerd
uitspreken of zien ze ons sukkelen. Soms stel ik hen ook vragen in het
Nederlands maar aan hun gezicht te zien merk je al snel dat ze dit niet
verstaan. Het is niet zo evident om die klik te maken maar naarmate we hier
langer verblijven, wordt die knop wel al wat sneller omgezet.
De kindergarten mag je niet vergelijken met een Vlaamse
kleuterschool. Een kindergarten is GEEN school, je kan het vergelijken met een
Vlaamse opvang met net dat tikkeltje meer.
Om structuur te krijgen in mijn eigen hoofd, wil ik even de
plus- en minpunten opsommen en ook de gelijkenissen en verschillen aankaarten.
- In de kindergarten doet IEDEREEN zijn schoenen uit. Zowel
de kinderen, de begeleiders als de ouders die de kinderen komen brengen of
halen, doen hun schoenen uit. Dit zodat de klassen proper blijven maar ook om
een gezellige en huiselijke sfeer te creeëren.
- De lokalen in de kindergarten zijn heel kaal en heel
neutraal. Op het eerste moment lijkt dit niet aangenaam maar het positieve
hieraan is dat de kinderen heel weinig afgeleid worden door omgevingsprikkels
waardoor hun speller veel intenser en dieper is. De kleuters van de
kindergarten hebben twee uur lang met enkel lego en duplo gespeeld. Zij waren
allemaal gedurende de hele tijd betrokken aan het spelen.
- In de kindergarten wordt er rekening gehouden met elk kind
als individue. Hier spreken ze niet van driejarigen, maar geven ze de leeftijd
in maanden weer zodat ze gericht op niveau kunnen werken.
- De Deense taal valt al bij al wel mee: het is een vreemd
taaltje en wanneer begeleiders onder elkaar praten, is het echt grappig. Ze
spreken de woorden met een heel andere intonatie uit. Toch kan je de gesprekken
meestal wel volgen aangezien de taal heel hard op een mix lijkt van Engels en Duits.
- De kinderen hier zijn veel zelfstandiger dan in België. De
kinderen van anderhalf jaar kunnen zelfstandig kiezen wat ze willen eten en
eten ook volledig zelfstandig.
- De kinderen hier mogen slapen indien ze hier nood aan
hebben. De jongste kinderen (anderhalf- drie jaar) gaan sowieso een dutje doen:
sommige buiten, andere in de slaapzaal. De kinderen vanuit de kindergarten die
nog nood hebben aan een dutje, gaan rustig in de klassen van de jongste
kinderen liggen met een slaapzak. Hier zit een begeleider bij tot de kinderen
slapen, hierna kunnen ze genieten van een heerlijk dutje.
- De jongste kinderen kunnen al heel goed praten. Een
kleuter van één jaar heeft makkelijk de woordenschat van een kleuter die in
België pas naar school gaat. Dit komt omdat de begeleiders heel veel
individueel kunnen werken en veel kunnen herhalen van taal.
- De kinderen hier hebben heel veel discipline. Ze weten wat
er van hen verwacht wordt en doen het ook zo: een andere manier wordt niet
getolereerd. Ze zwijgen tot iedereen zijn eten heeft, blijven zitten aan tafel,
eten alles op,
- De begeleiders in de klassen worden nooit boos. Ze maken
duidelijk wat ze willen zonder hun stem te verheffen. De kleuters luisteren ook
echt naar hen: je merkt dat er hier echt met een wederzijds respect wordt
gewerkt.
- Voor de kinderen eten, wordt er telkens met een
stiltemoment gewerkt. Ze werken met een handpop, een belletje of een
verkeerslicht om aan te tonen dat de kinderen rustig moeten worden. Gedurende
het eetmoment zwijgen de kinderen ook voortdurend.
- Er wordt heel veel gewerkt met gebaren, mimiek en
expressie. De liedjes worden altijd ondersteund met gebaren die zelfs de
jongste kinderen al nadoen. Vaak wordt er ook gewerkt met geluiden die de
kinderen makkelijk kunnen nabootsen.
- De begeleiders eten samen met de kinderen aan tafel. Er is
wel een personeelskamer maar deze wordt niet door iedereen tegelijkertijd
gebruikt. Om de beurt hebben de begeleiders pauze en hier kunnen ze dan iets
drinken. Het eetmoment is een gezellig moment tussen de kleuters en de
begeleiders.
- De kinderen spelen ook heel rustig: tijdens het vrij spel
wordt er eigenlijk niet geroepen. Ze zijn allemaal aan het spelen en verheffen
hun stem niet. Er wordt ook geen ruzie gemaakt tussen de kleuters.
Vandaag gingen we samen met Wendy- les volgen in the
University College. Wendy zou les geven aan Deense studenten over de
hersenontwikkeling in relatie tot de motorische ontwikkeling. Een groot deel
van deze les hadden we al in België gekregen aan het begin van het schooljaar
waardoor het makkelijk was om deze mee te volgen. Na twee uur les merkte ik
opeens dat ik de Engelse taal al niet meer omzet naar de Nederlandse taal.
Vreemd!
Aan het begin van de les gaf Wendy wat informatie over
België en het onderwijssysteem. Hier stelde ze ons ook voor en vertelde de studenten dat we vrijdag een korte
presentatie zouden geven over België. Tijdens deze presentatie zal ook een
proefmomentje voorkomen: ik ben echt benieuwd wat de studenten van onze Belgische
chocolade en speculaas zullen vinden!
Nadat Wendy haar las vlot gestart was, begonnen ook wij te
noteren. Na een kwartiertje kreeg ik dorst waardoor ik mijn flesje vlot open
draaide. Natuurlijk was ik vergeten dat ik bruiswater mee had en ja hoor heel
de tafel, mijn papieren en mijn broek zaten vol onder het water. Mooie eerste
indruk, off course! Wat me meteen opviel was dat de studenten een pak ouder
waren dan ons. Het is hier geen vreemde zaak om zwangere vrouwen in de les te
hebben: de gemiddelde leeftijd is dit jaar 23 jaar maar de meeste jaren is dit
28 jaar. Dit komt omdat de studenten na hun middelbare school of gaan werken of
naar de universiteit gaan. De richting peddagogs wordt voornamelijk gekozen
door studenten die op latere leeftijd opnieuw willen studeren of de verkeerde
richting hebben gekozen. Ondanks de studenten veel ouder zijn, is hun
leergierigheid niet minder. Gedurende de vier uren waren zij muisstil: zij letten
de hele les op en hun gsm blijft mooi in hun boekentas: dat is in België dus
niet het geval! Wanneer de studenten toch hun gsm erbij namen, schreef de
docent een briefje en plakte het op hun laptop omdat ze de les niet wou storen.
Ook viel me op dat de relatie tussen de docent en de
studenten veel losser is: de docent vindt het belangrijk dat er een pauze
ingelast wordt zodat de studenten op tijd kunnen roken. Heel vreemd want hier in
Denemarken heb ik nog geen enkel persoon met fast food of andere smerigheid
gezien en iedereen eet hier gezond. Je ziet hier meer joggers dan autos
voorbijreden en toch wordt het roken precies gestimuleerd. Na de les van Wendy
gingen we samen in de cafetaria eten. Hier hebben we een gezond broodje zelf
mogen samen stellen: heerlijk! Eindelijk kreeg ik nog eens echt eten in mijn
mond want al dat restaurant eten ben ik echt beu! Ik kijk nu al uit naar poetenstoemp
met spek! In de cafetaria werd onze laptop opgezet en voor we het wisten was
het al drie uur. De cafetaria was volledig leeg en ook de tafels werden op een
efficiënte manier (met swiffer) gepoetst. Nadat we terug naar onze hostel waren
gekeerd, gingen we winkelen in de Aldi omdat ons brood op was voor morgen
vroeg. Hier hebben we echt veel leukere dingen gezien dan bij ons! Ik heb al
besloten om al mijn kleine centjes hier op te kopen zodat ik wat cadeautjes
kan meenemen voor de jongens. J
Na ons wandelingetje op wandelafstand (lees: half uur
wandelen) keerden we terug naar de hostel. Hier hebben we nog wat
reflectieverslagen geschreven (ja hoor, zelfs in het Engels!) en hierna zijn we
weer eten gaan zoeken. We hebben zo het gevoel dat onze dag voornamelijk
bestaat uit eten zoeken. Bij ons in België vindt je in een grote stad als
Hasselt toch regelmatig wat restaurantjes met gewoon eten hier vindt je
voornamelijk Italiaanse restaurants: je kan dus al raden wat er gebeurd: een
maag en darmen die niet meer zo goed functioneren als voordien.
Morgen keren we terug naar de Kindergarten: eindelijk! Ik ga
op uitstap met de allerkleinste kindjes en hoop dat we naar het strand gaan!
Ik heb al geprobeerd om fotos te posten op de blog maar dit
gaat niet. Wie fotos te zien wil krijgen, zal volgend weekend op bezoek moeten
komen om een uitgebreid verslag te krijgen bij elke foto!
Vandaag was eindelijk de grote dag: we zouden eindelijk naar
onze stageplaats gaan: de Kindergarten Sofiehuset. Gelukkig had Lise ons
gisteren al verteld waar de kindergarten precies was zodat we hem snel vonden.
Om half negen stipt arriveerden we en we werden onmiddellijk heel vriendelijk
onthaald door Greta, de verantwoordelijk van de kindergarten. Zij gaf ons een
korte rondleiding doorheen de kindergarten en hierna was het teatime! We
werden naar de personeelskamer geleid en hier mochten we kiezen uit koffie,
chocomelk of thee. We praatten wat met elkaar en hierna was het tijd om te
beslissen welke leeftijd we zouden nemen.
De kindergarten is opgesplitst in twee grote delen:
enerzijds heb je de jongste kinderen (van een half jaar tot drie jaar) en
daarnaast heb je de kindergarten. (kinderen van drie tot zes jaar). De
kindergarten hier in Denemarken is eigenlijk een soort van opvang met dat
tikkeltje meer. Je mag het niet vergelijken met ons onderwijs want het is iets
helemaal anders. In de kindergarten worden de kinderen eigenlijk voorbereid op
de primary school (die loopt vanaf zes jaar), vanaf dan kan je spreken van echt
onderwijs. Hier in Denemarken lopen de schooljaren ook anders. Het schooljaar
begint hier niet in september, maar in augustus. De oudste kinderen in de
kindergarten kunnen dus in principe vanaf 1 augustus naar de primary school
gaan. In Denemarken hebben ze hier nog een leuk alternatief op gevonden. De
oudste kinderen mogen vanaf 1 april naar de opvang gaan in de primary school.
Hier worden de kinderen (en de ouders!) voorbereid op het schoolgaan in de
primary school. Op deze manier komen de kinderen al eens in contact met de
school, de klassen, de leerkrachten en de leerlingen en leren de ouders dat de
kinderen op tijd moeten komen in de school en wat er van hen verwacht wordt.
De kindergarten kan je dus vergelijken met een opvang. De
ouders kiezen dan ook zelf wanneer ze de kinderen brengen: sommige kinderen
zijn al aanwezig vanaf kwart na zes, andere worden pas om tien uur gebracht.
Wanneer de ouders de kinderen brengen, moeten ze hen inchecken zodat het
personeel weet welke kinderen aanwezig zijn. Wanneer ze de klas binnenkomen,
duiden ze op een bord aan rond hoe laat ze het kind komen halen zodat de
leerkrachten hierop voorbereid zijn. Nuja, leerkrachten mag ik eigenlijk niet
zeggen. In de kindergarten werken pedagogen, helpers en studenten. Wij in
België studeren voor kleuterjuffrouw, in Denemarken studeren ze voor pedagoog. Naast
de pedagogen heb je ook de helpers (kan je vergelijken met zorgjuf) en
studenten van psychical education die studeren voor pedagoog. De klassen met
de jongste kinderen (0-3jaar) zitten ongeveer met vijftien kinderen en hebben
vier tot vijf begeleiders. De klassen met de oudste kinderen (de kindergarten)
bestaan uit 21 kinderen met elk drie begeleiders: één pedagoog, één helper en
één student. Hier kan het onderwijs in Vlaanderen nog wat van leren!
Ik koos ervoor om deze week bij de jongste kinderen te
staan. Enerzijds omdat ik hier naar benieuwd was maar anderzijds ook omdat ik
aanvoel dat ik nog te weinig met de jongste kleuters in België heb gestaan. Het
kan zijn dat ik volgend jaar wordt ondergedompeld in een klas met 2.5 jarigen
en daarom wou ik wat meer ervaring hierin opdoen. Toen ik mijn klasje binnen
wandelde, kreeg ik onmiddellijk een thuisgevoel: Neel en Lars zouden zo kunnen
voorbij trippelen. Ik had de kinderen van 1,5 tot drie jaar. Toch mag je hier
in Denemarken niet spreken over jaren, hier spreken ze over maanden. Een kind
is geen tweejarige maar een twee jarige en tien maanden. Op deze manier houden
ze rekening met elk kind, met zijn/ haar leeftijd en vooral met zijn/haar
niveau! De kinderen worden hier heel individueel bekeken en begeleid en er
wordt dus niet verwacht dat ze allemaal hetzelfde kunnen.
Om tien uur begonnen de mensen de kinderen te verversen: dit
gebeurd niet op een manier zoals in België: de kinderen worden proper verzorgd,
hun poep wordt gewassen en de tafel en de handjes van de kinderen wordt
ontsmet. Op deze manier willen ze enerzijds ziektes vermijden maar ook de
kinderen bewust maken van hygiëne.
Om elf uur arriveerden de kar met eten. In de kindergarten
is er een vrouw die elke dag middag maakt voor 130 kinderen! Ook wij kregen
eten en ik had lekker donker brood met paté, tonijnsalada, salami en wat
rauwkost. Het eetmoment hier verloopt ook heel wat anders dan in België. Aan
elke tafel zitten ongeveer zes kinderen en één begeleider. De begeleider gaat
regelmatig rond met het bord met vlees en groenten en de kinderen (anderhalf
jaar!) beslissen zelf wat ze willen eten. De regel is dat alles wat ze nemen,
ze ook moeten opeten. Hoewel de kinderen zelf beslissen wat ze eten, eten ze
niet weinig! Hier kan Chiel nog wat van leren J.
Ze eten ook volledig zelfstandig en vragen bij wanneer ze nog honger hebben.
Als het kind genoeg heeft, heeft het genoeg. Het wordt nooit gepushed, in
niks. De kinderen hebben allemaal een groot slabbetje aan waarop zij hun eten
leggen. (vandaag kon dit want het was rauwkost en brood).Ik zat naast een
jongetje dat nog geen twee jaar was en hij bleef maar eten. Nadat zijn handje
weer leeg was, zat hij weer in mijn bord op zoek naar iets dat hij ook lekker
vond. Na het eten mochten de kleuters nog even spelen en hierna was het opruimtijd.
De kinderen waren 1.5- 3 jaar en ze ruimden alles zelfstandig op! De begeleider
moest niets helpen: ik wist niet wat ik zag! Vijftien kleine kinderen die de
klas volledig alleen opruimen! De kinderen lieten mij zelfs niet helpen: ze
wilden het volledig alleen doen.
Na het opruimmoment gingen de kinderen van mijn klas slapen.
De jongste kleuter ging buiten in zijn/haar kinderwagen slapen. Deze kinderwagens
zijn van de kindergarten zelf, elk kind heeft een eigen kinderwagen en een
eigen dekentje. De oudere kinderen van mijn klas (twee jaar) gingen in de
slaapzaal slapen. Dit is echt geweldig om te zien: elk kind neemt zijn/haar tut
en knuffelbeer en kruipt in zijn eigen bedje. Hier blijven twee begeleiders
even zitten tot iedereen slaapt, hierna blijft één begeleider in de zaal om
erop toe te zien dat de kinderen elkaar niet wakker maken of dat er geen
gevaarlijke dingen gebeuren (kinderen die gaan rechtstaan in het bedje).
Wanneer de kinderen wakker worden, worden ze door de begeleider uit de
slaapzaal gehaald en opnieuw naar de klas gebracht. Elk kind slaapt op zijn of
haar tempo. Terwijl deze kinderen slapen, gaan de kinderen uit de kindergarten
buiten spelen. In mijn kindergarten hebben ze helaas geen dieren (dat was mijn
droombeeld) maar ze hebben wel enorm veel materiaal buiten. Wij zijn ook een
half uur naar buiten gegaan: al de kinderen en begeleiders hadden een skipak
aan en al snel wisten we waarom.. De wind hier in Nykobing snijdt enorm fel.
Het is hier ongeveer een acht graden maar de gevoelstemperatuur is toch een pak
lager. Mijn begeleider kwam me na een tijdje vragen of ik al break had genomen.
Ik vertelde haar dat dit niet nodig was waarop ze zei: Je moet break nemen,
anders wordt je moe! Hier is de sfeer ook zo los en de begeleiders zijn
allemaal super vriendelijk. Ik voelde me al meteen opgenomen in de groep en
vond het geweldig om te zien dat deze begeleiders ALLEMAAL het beste willen
voor de kinderen. Rond kwart voor twee ging ik naar binnen met mijn begeleider
Liene. Zij ging rustig de kinderen wakker maken (dit gebeurd echt rustig,
wanneer een kind echt nog moe is, mag het op zijn/haar tempo wakker worden.
Zelfs wanneer ze vervelend doen omdat ze nog moe zijn, wordt het kind even
bij een begeleider genomen zodat het nog de warmte voelt vanuit zijn/haar
bedje) Hierna vroeg Aline me of ik pampers wou verversen. Ik heb dit al wel
enkele keren gedaan bij Neel en Lars maar hier in Denemarken doen ze het
helemaal anders dan in België bij kinderen ouder dan twee jaar. Omdat deze
kinderen te groot zijn om op de tafel te gaan liggen, vervangen ze hun pampers
al staand. En jawel, ook Lize heeft pampers ververst van kinderen die rechtstaan!
Deze kindjes moeten hebben wel gewoon geplast en moeten hierna nog naar toilet
gaan. Hierna stonden ze op een rijtje te wachten tot ik hen ververste en hun
kleren aan deed. Hierna gingen ze hun handjes wassen en zo gingen ze terug de
klas in. Hierna kregen ze allemaal nog een stukje fruit (peer, meloen of
appelsien) op mama haar manier: allemaal in kleine reepjes gesneden en de
kindjes nemen het in hun handjes (zoals Lars en Neel dit doen). Opnieuw kozen
de kindjes zelf wat ze wilden eten en wat niet op voorwaarde dat ze alles
opaten wat ze hadden genomen.
Zo was het al snel drie uur en was het tijd op terug naar de
hostel te gaan. Daar wachtte Wendy ons op want zij was haar les aan het
voorbereiden voor morgen. Morgen gaan we met zn allen naar the University
College van Nykobing. Hier geeft Wendy ons les over de psychomotoriek (in het
Engels!)
Jullie horen het: my English with hair on zal hopelijk een
beetje verdwijnen want hoewel ik absoluut niet zeker ben over mijn taalgebruik,
moet ik me hier wel redden met het Engels dat ik beheers. Ik heb er bewust voor
gekozen om alleen in een klas te staan zodat ik mn mannetje moet staan en
zodat ik zelf Engels moet spreken. Donderdag ga ik nog met dit klasje op
uitstap. Elke week heeft elke klas een vaste dag waarop ze op uitstap gaan:
naar het bos, het busstation, het strand, Ik ben echt eens benieuwd! Volgende
week maandag ga ik in de kindergarten zelf staan zodat ik activiteiten kan doen
met de kleuters met dezelfde leeftijd als de kleuters van mijn stageklas in
België. Toch vind ik het een hele mooie kans om met zon jonge kinderen te
staan in de opvang aangezien ik zie dat zelfs zij zo zelfstandig en zelfredzaam
zijn. Daar kunnen wij in Vlaanderen nog heel wat van leren!
Tot de volgende!
Groetjes,
Lize
(Jullie zien het goed, ik heb alles vlak na elkaar gepost. We hebben namelijk geen internet in onze jeugdherberg waardoor we in de Mc Donalds gaan zitten met z'n allen omdat we hier wel wifi hebben! Natuurlijk hoort daar een Mc Flurry bij!)
Na lang wachten en zenuwachtig in de auto te stappen, kwamen
we aan in Zaventem rond half acht. We waren veel te vroeg maar dit zorgde
ervoor dat we rustig en ontspannen onze gate konden zoeken. De vrouw aan de
incheck balie vertelde ons dat we om tien uur ten laatste het vliegtuig moesten
betreden. Om tien uur zaten we nog steeds rustig aan gate 47 te wachten totdat
Wendy opeens merkte dat er iets niet pluis was. Ze ging eens op de borden
kijken en daar zag ze dat de gate nog één minuut open zou zijn. Blijkbaar was
de gate op het laatste moment veranderd van 47 naar 52 zonder dat we het
wisten. We hadden het echt niet gehoord dat dit was afgeroepen. Als vier zotten
liepen we naar de gate en daar stond de vrouw juist aan het poortje. We mochten
nog naar binnen gaan en na ons kwamen er ook nog heel wat mensen het vliegtuig
binnen die de wisseling niet gehoord hadden.
De vlucht was een echte hel. Ik heb al een aantal keren
gevlogen maar deze overtrof alles. Zon twintig minuten voor landing kregen we
turbulentie. We hoopten dat deze snel zou overgaan maar deze turbulentie heeft
echt twintig minuten geduurd. Het vliegtuig ging steeds met sprongetjes naar
boven en naar beneden waardoor het leek alsof we in een attractie in
Bobbejaanland zitten. De mensen die mij kennen weten dat ik niet te vinden ben
voor zon attracties en dat mijn maag hier helemaal niet tegen kan. Ook Emelina
naast mij kreeg het aan haar maag en zij begon het bekende zakske al te
zoeken. Toen ik dit hoorde, begon het bij mij ook. Als twee debielen zaten we
daar met ons zakske op onze schoot. Ik heb het gelukkig niet moeten gebruiken
maar het scheelde echt niet veel. Eenmaal geland zag ik lijkbleek en was ik
heel futloos. Als ik toen onmiddellijk zou hebben opgestaan, zou ik flauw
gevallen zijn. Ik hoop dus echt dat de landing in België volgende week wat
vlotter verloopt!
In de luchthaven van Kopenhagen vonden we al snel de trein
die we moesten nemen. Na een overstap in Kopenhagen centrum, een val van Wendy
en een uurtje in de trein over het water, kwamen we aan in Nykobing. Wat ons
als eerste opviel was dat Denemarken toch niet zoveel verschilt van België op
vlak van uitzicht. Het verkeer is hier wel een pak minder en er zijn ook
helemaal niet zoveel mensen op straat als bv. in Hasselt. Natuurlijk waren we
vergeten te kijken waar ons hostel was waardoor we heel wat tijd verloren
hadden. Ik dacht dat ik met de oplossing zou komen want ik had een plannetje
van Nykobing in mijn handbagage zitten. Voordat ik naar Denemarken vertrok had
ik een blitse handbagage gekocht met cijferslot. Toen ik mijn plannetje uit
deze handbagage wou nemen, merkte ik dat
mijn code niet meer werkte met als gevolg dat ik ook niet meer in mijn
handbagage geraakte. Voor de mensen die me kennen weten dat Lize en onvoorziene
omstandigheden niet samen horen waardoor er paniek ontstond. Het gevoel van
paniek mocht ik niet laten doorkomen aangezien we al een half uur met onze
valiezen stonden rond te draaien. Toen zijn we in de Mc Donalds gaan vragen
waar ons hostel was en de man daar stuurde ons in de goede richting maar ons
hostel was in de verste verte niet te zien. Na meer dan een half uur stappen,
twintig keer te zijn gestopt en een hand vol blaren kwamen we eindelijk aan in
het hostel. We verkende de kamer en het gebouw wat (en merkte al heel snel dat
het niet zo proper was als op de fotos!) en gingen hierna de omgeving wat
verkennen. We zijn wat inkopen gaan doen zodat we dinsdagmorgen konden eten en
hierna zijn we gaan eten in de Mc Donalds. Dit heeft ons toch gesmaakt maar ik
wil hier geen gewoonte van maken! Ik wil niet dat ze me na twee weken uit het
vliegtuig kunnen rollen J.
In de Mc Donalds ontmoetten we Lise, de verantwoordelijke persoon hier in
Nykobing die onze stage heeft geregeld. Hier hebben we wat afspraken gemaakt
over het verloop van de week. Al snel merkte ik dat mijn Engels toch niet zo
slecht was als ik zelf dacht en eigenlijk mocht het ook niet want anders zou ik
met al mijn vragen blijven zitten. Na een uurtje te praten ging Lise naar huis
en wij besloten om nog even te blijven zitten. We babbelden nog wat, maakten
gebruik van het gratis internet en aten een ijsje. Ik vrees dat deze traditie
de volgende twee weken in ere wordt gehouden! (een ijsje eten per dag mag zeker
want we wandelen hier heel veel!) Eenmaal aangekomen in het hostel praatten we
nog wat op de kamer en hierna viel ik al snel in slaap.
Mij viel het in het begin niet onmiddellijk op dat we
daadwerkelijk in Denemarken zaten. Bomma vertelde me dat je Denemarken wat kan
vergelijken met Nederland en hierin geef ik haar volledig gelijk. Het uitzicht
van Denemarken is plat (ondanks die berg die ik met twee valiezen heb moeten
opzeulen en die er echt te veel aan was!, net zoals dat in Nederland. Ook de
natuur kan je vergelijken met Nederland: er zijn hier veel open velden en hier
kan je nog meters ver kijken wat je in België niet kan doen. Denemarken is
dubbel zo groot als België en toch leven hier maar vijf miljoen mensen wat wil
zeggen dat het niet zon overbevolkt land is en dat je nog veel natuur hebt.
Hoewel wij in een stad als Nykobing zitten, hebben we toch nog heel wat natuur.
Achter onze jeugdherberg hebben we een natuurpark en wanneer je twee minuten
uit het centrum wandelt, zou je zeggen dat je in Paal terecht bent gekomen. Ook
het verkeer hier in Denemarken is veel rustiger. Je kan hier makkelijk op
straat wandelen en de autos op twee handen tellen. Ook heb ik de indruk dat de
mensen hier veel rustiger leven, dit merk ik voornamelijk in het verkeer en in de winkelstraten: alles gaat hier op het 'gemakske'.
Nog maar twintig dagen en we vertrekken naar Denemarken!
Samen met Tsana en Emelina ga ik naar Nykøbing, gelegen op het eiland Falster in Denemarken. Hier verblijven we de eerste week in een jeugdherberg waarna we de tweede week slapen in een Bed & Breakfast.
Tijdens onze stage hier in Denemarken hebben we twee taken: als eerste zullen we meelopen in de Kindergarten 'Sofiehuset' en we zullen ook lessen meevolgen (Physical education) samen met de Deense studenten. Tijdens onze lessen op de universiteit zullen we zelf ook een presentatie geven over België om ons onderwijssysteem te duiden aan de Deense studenten. Ik ben benieuwd hoe het onderwijssysteem voor deze studenten in zijn werk gaat: is dit anders dan bij ons in België? Krijgen zij ook zoveel praktijkvoorbeelden en mogen ze zelf ook veel stage doen? Is er een opleiding 'kleuterjuf' zoals bij ons of studeren zij enkel voor psycholoog/pedagoog? Hoeveel jaren moeten zij studeren vooraleer ze in een Kindergarten mogen werken?...
Natuurlijk verheug ik mij het meest op de stage in de Kindergarten. Dit is de voornaamste reden dat ik deze stage in Denemarken wou doen. In Denemarken zijn er geen kleuterscholen, ze spreken hier over een Kindergarten waar kinderen van drie tot zes jaar opgevangen worden. Ik heb gelezen dat kinderen in een Kindergarten vooral buiten in de natuur zitten ongeacht het weer. Ik ben dus echt benieuwd hoe dit allemaal loopt en zeker wat het effect van dit 'buitenonderwijs' is op de kinderen.
Verder hoop ik dat ik deze ervaring mee kan nemen in mijn eigen klas volgend jaar. Ik wil daarom het onderwijs in Denemarken grondig vergelijken met dat van België zodat ik zie wat de voor- en nadelen zijn en zo de perfecte mix in mijn eigen klas kan gebruiken want ik ben er zeker van dat het onderwijs hier in België nog wat kan leren van dat van Denemarken... maar hoe en wat allemaal vertel ik jullie wanneer ik in Denemarken zit!
