|
2014 gaat van start met een nieuwe maan, die symbool staat
voor vanaf nul op te bouwen, de krachten toe te laten nemen, richting volle
maan. Toppunt van onze kracht! Veel
krachten zijn in drievoud, om meteen de meest bekende als voorbeeld aan te
halen: de heilige Drievuldigheid (zie Bijbel voor meer info). Maar ook bij de
Indische Ayurveda leer van het leven heb je drie types (Pitta, Kapha en Vata),
de Hindoes hebben Brahma, de schepper, Vishnu de onderhouder en Shiva, het
transformerende . En daar komt het vaak op neer: krachten die elkaar aanvullen
en/of versterken, maar kort samen te vatten tot: neutraal, positief en
negatief. Zo simpel zou het kunnen zijn of zouden we het kunnen zien. Water is neutraal, colalight breekt onze
eigen energie af terwijl een vers fruitsapje opbouwend werkt. Nieuw jaar,
nieuwe maan, opbouwend starten? Niets dat zoveel energie geeft als jezelf omringen
met positieve mensen die meerwaarde aan ons leven geven, die zorgen voor onze
vitamine ACE en de rest van het arsenaal vitaminen en mineralen. Vrolijke
gedachten die onze wortels en onze zilvervliesrijst zijn.
Runaway actor
Heerlijk! Nieuwe maan, nieuw jaar, het gevoel dat je gewoon
opnieuw kan beginnen, vanaf nul, alsof het leven plots een onbeschreven blad
is. Pjieeuuwww reset knop in jezelf
ontdekken! Zalig! Om dan te ontdekken dat het in de realiteit
slechts bij het reset-Gevoél blijft, omdat het leven niet is als een film waar
je gewoon take 48 kan overdoen om een nog nét iets betere take 49 als voorlopig
definitief te nemen. Het leven is een toneelstuk. En wel één zonder generale
repetitie. In het beste geval denk je eerst en doe je het dan. Daar komt
onvermijdelijk bij kijken dat je af en toe op je gezicht gaat, dat je het
publiek teleurstelt. Het publiek dat bewust kiest om naar het toneel te gaan en
niet naar de film. Het publiek dat kiest voor puurheid boven special effects.
Misschien ook wel het publiek dat stiekem geniet van de kans dat de acteur op
zijn bek gaat. Het zal zijn zoals het is. Je kan iets in je hoofd hebben, maar
de kans is groot dat het anders uitdraait. Dat de acteur in het midden van het
stuk beslist (beseft?) dat dit het toch niet is. sorry mensen, goh, ik besef
dat ik echt niet thuis hoor in zon dramatisch stuk. Dooei. Of nog beter: de gevoelig
geachte acteur die zich overgeeft in een romantisch stuk om dan te verdwijnen
en te verschijnen in het toneelstuk next door als een masochistisch IK heb de touwtjes in eigen handen
hahahahaaaa karakter en daar overtuigend in te schitteren.
Rots keert terug tot kei
Je bent hoe je bent. Maar wat als je niet altijd bent hoe je
bent? Wat als je heen en weer gegooid wordt tussen allerlei emoties? Tussen
fierheid op jezelf en schaamte om jezelf.
Misschien zelfs niet eens schaamte om wat je fout gedaan hebt, maar
zelfs schaamte om je succes? Want verdien je dat wel echt? Of beter: is het wel
je eigen verdienste? Komt het niet door omstandigheden dat je project tot
succes geleid heeft?
Wel, misschien een goede reden om te stoppen verantwoordelijkheid van je af te
duwen. Verantwoordelijkheid voor je eigen succes. Ja, het komt door de
beslissingen die je genomen hebt, door de energie die je erin gestoken hebt en
ja, ook door het toeval en dat tikkeltje geluk, net zoals bij iedereen. Dus
wees verdorie fier op wat je bereikt hebt! En laat dit gevoel je sterken om ook
verantwoordelijkheid te nemen voor de dingen waar je minder trots op bent. Je
hebt op een te zalig in hogere sferen verkerend feestje gekust met de persoon
die op die moment je rots in de woelige nieuwe branding was? Tja, niet fijn om
te horen voor jouw elke-dag-rots-in-de-branding natuurlijk. Maar dan moet die
rots zelf maar beslissen of hij rots genoeg is om om te kunnen met de
tijdelijke rots die ondertussen al niet veel meer is dan een kei, die zich laat
meevoeren door de branding, tussen de andere keien, in de hoop zelf ooit een
elke-dag-rots-in-de-branding te worden.
Fier als een pauw
Misschien is 2014 wel het jaar waarop we niet opnieuw kunnen
beginnen als een onbeschreven blad, maar wel de moment om, vanaf 1 januari, bij
de nieuwe maan, met een fierheid in het leven te staan. Fier op de successen
maar ook op de schaduwkantjes die je vanuit nature liever verborgen zou houden.
Fier zijn op het totaalpakket. Zo fier dat je alles wat je doet of zegt,
evengoed letterlijk van de daken zou durven en kunnen schreeuwen. Omdat het
leven geen repetitie is, maar het toneelstuk zelf, met acteurs die van hun
tekst afwijken, die foutjes maken of zelfs gewoon in het midden van het stuk
veranderen van rol. Allemaal ok, zolang je het maar met opgeheven hoofd doet!
|
