Zo terug zijn van het reizen geeft je toch een speciaal gevoel: het is alsof je in een onzichtbare power-bel leeft, je ziet alles klaarhelder, voelt je bijna boven het geheel uitstijgen, je kan alles beter plaatsen, weet de meest absurde toestanden te relativeren,… 
Zo betrapte ik mezelf daarnet tijdens het fietsen er op dat toen ik voorbij een boekhouderskantoor met grote ramen fietste, ik meteen moest denken aan een aquarium vol zielige visjes. Wie wil er dan ook dag in dag uit in zo’n kantoor zitten en dan op de koop toe nog boekhouder zijn ook?!? Boeiend!!! NOT!! Maar zo ongeveer anderhalve seconde later kwam de volgende gedachte klaarhelder mijn hoofd binnen: wat weet ik van wat zij aan het doen zijn? Wat weet ik van wat hen gelukkig maakt? Van hun passies en dromen en motivatie? Niets dus.
Het gevoel dat alles ok is, dat ieder zijn leven leidt op de manier die hij/zij wil nam het weer van mij over. Iedereen is anders en dat is maar goed ook. De ene staat niet onder of boven de ander. MOOI!

Nog geen 5 minuten later sta ik in de beenhouwer (waar ze welgeteld 2 vegetarische producten in huis hebben) op het punt een paniekaanval te hebben.

Mijn reizigersbel kan me niet beschermen tegen deze Vlaamse vrouwenconversatie, met bijhorende bekrompenheid, maar ook vertegenwoordiger van het typische Vlamingenleventje, waartoe ik ook zou kúnnen behoren, maar wat niet het geval is.

Vrouw 1 (een jaar of 43, waarschijnlijk godsdienstleerkracht ofzo): Goh, dit jaar ga ik niet op verlof hoor. We zijn tenslotte vorig jaar al 2 weken naar de zee geweest.
Vrouw 2 (goedgezette beenhouwersvrouw): Ahja, nee,da snap ik wel. En ge kunt hier ook toffe daguitstapjes maken he?!

Vrouw 1: Ja, zeker en vast! In juni zijn we nog naar het park geweest. Amai, zo tof zeg!

Vrouw 2: Ah, dat nieuw park in Antwerpen? Das schoon he!?

Vrouw 1: Antwerpen? Neeneen! Zo ver gaan we niet ze, mijnen echtgenoot zit niet graag zo lang in den auto. En het vrijbroekpark hier in Mechelen is heel schoon. Eh Laurens (en ze kijkt eens naar haar 14 jarige zoon, die blijkbaar Latijnse studeert.)

Zoon (terwijl zijn ma haar aandacht al terug naar de beenhoudster gaat): Amai, heel schoon.
Vrouw 1: We zijn daar in de paasvakantie ook geweest.
Vrouw 2: Ah, maar dan kan ik nooit, want dan nemen we altijd een week jaarlijks verlof, ge weet wel, voor de grote lenteschoonmaak he. En dan nog op verlof gaan, tja, da gaat ni he, want ik wil wel echt dat dat in die week afgeraakt, anders is da ook geen doen he.
Vrouw 1: Ah ja, natuurlijk. Maar onze oudste zit in zijn eerste jaar op de unief, hij studeert politieke wetenschappen en dan heeft hij blok dus kan ik geen lawaai maken natuurlijk.
Vrouw 2: ah ja, natuurlijk.

Nog even en ik moest overgeven…

Oh god, zonder een oordeel te willen vellen, smeek ik u, laat me aub nooit zo’n bekrompen leven hebben!! Ik hoop zo hard dat ik sterk genoeg ben om mijn eigen pad te (blijven) volgen.

02-08-2012 om 18:19 geschreven door Fleur  

Je leven opvrolijken met leuke dingen. Doen waar je zin in hebt.
Hierbij zoveel als mogelijk rekening houdend met anderen, proberen zo weinig mogelijk mensen te kwetsen, especially the ones you care for the most.

DAT is wat ik wil doen, hoe ik door het leven wil gaan, mijn persoonlijke levensregel als het ware.

Komt er nu nog een puntje bij: luisteren naar je geweten.
En net ontdekte ik dat dat geweten niet in je hoofd zit, maar in je hart.

Rationeel gezien, in woorden gezegd tegen mensen die er buiten staan, valt het allemaal binnen de lijntjes van mijn hoofdregel.

Maar als ik écht luister naar mijn hart, als ik het voorleg aan iemand die de betrokken partijen kent, is het niet (helemaal) ok.
En dan kan ik mijn hart-gevoel gerust wegrationaliseren, geholpen door het advies van mensen die de rationele raad geven, maar eigenlijk wéét ik het.

Er bestaat misschien nog iets als mindfucking (je gedachten zelf willen beïnvloeden, ompraten, om de tuin leiden), maar heartfucking bestaat sowiso niet.

Dus ik weet wat me te doen staat:
kiezen voor het juiste, en in dit geval, het leuke opgeven.
Want leuke dingen doen met een slecht geweten, werkt niet.

Helaas weet ik niet of ik sterk genoeg ben, integer genoeg? Houdt de angst iemand te verliezen me tegen. Ben ik niet helemaal overtuigd dat het leuke niet kan verdergaan zonder anderen te kwetsen. Of maak ik mezelf dit wijs en bestaat mindfucking dan toch?

En op zo’n piekermomenten, dillemamomenten, kom ik in mijn natuurlijke modus van afwachten en hopen dat het zichzelf oplost.
Soms is het het best om niets te doen, toch?

01-08-2012 om 11:11 geschreven door Fleur  

Een woord, en (vooral) een activiteit waarvan het ieder zijn taak is om het te helpen inburgeren in deze wereld waar lichamelijk contact zo goed als uitgestorven is.
Een actie die endorfines vrijmaakt, die hoofdpijn wegneemt, die je weerstand verhoogt en die, ondanks deze talrijke, niet te weerleggen voordelen, beschouwd wordt als een freak-activity.
Een gebaar, in tegenstelling tot een hoofhuidaanraking bij de kapper, een warme touch door de masseuse, een correctie bij de yogales, een bijsturing bij de kinesist, niet geaccepteerd wordt.

Als je het mij vraagt, is het meer dan hoog tijd om deze ondergewaardeerde werkwoordsvorm te upgraden.
Iedereen wordt toch graag aangeraakt? Iedereen krijgt toch graag een (gezichts)massage? Iedereen mist toch weleens de warme knuffels van zijn ouders uit zijn kindertijd? Of vergis ik me schromelijk?
Jammer dat onschuldige (want over deze kriebels gaat het hier), met wederzijdse toestemming gegeven kriebels als een rariteit veel te zelden opduiken.

Wel, IK engageer me bij deze als kriebel ambassadrice en zal de momenteel nog ondankbare taak op mij nemen en om dit positieve, leuke fenomeen uit de rariteitensector te halen en te opwaarderen tot een attractieve bezigheid onder vrienden.

Bij deze, een welgemeende kriebel, met een extra portie endorfines, speciaal voor jou (indien gewenst en indien we vrienden zijn)!  

10-06-2012 om 16:17 geschreven door Fleur  

Vreemd wordt pas vreemd in vergelijking met iets minder vreemd

Momentje voor mezelf om de relaxte sauna dag te laten inwerken, om de dag af te sluiten. Lekker alleen, met mijn gedachten. En met Saya, onze lapjeskat (wist je dat slechts 1 op 4000 lapjeskatten mannelijk zijn?), die hier naast de hangmat zit. Ah, en met nog een andere kat, dus echt alleen zijn kan je het niet noemen. Wel gek, die katten. Zitten ze daar een beetje naar elkaar te kijken. Stomme katten, denk ik dan, in plaats van wat te gaan spelen ofzo, nee gewoon blijven zitten en kijken. “Gaan jullie nu echt gewoon zitten en kijken naar de andere kat?” vraag ik hen. Vreemde wezens, die katten.

*stiltegedachtenmomentje*

*momentje van besef*

Wel, misschien zijn ze toch niet het meest vreemd, niet zo vreemd als een mens die gewoon zit te kijken naar (andere) katten… 

Wonderfull those slow motion thoughts

Heerlijk… het moment dat je bij een heldere nacht naar boven kijkt, de sterren je toelachen als pretlichtjes in de verliefde ogen van de jongen van je hart.  1000en sterren, waarvan de 2 pretlicht sterren je aandacht vasthouden. Je registreert hoe deze 2 sterren naar elkaar toegaan, je voelt hoe je gedachten traag als in een trance gevormd worden, om een moment later te beseffen dat die pinkende ster veel wegheeft van een vliegtuig.  Gek hoe iets natuurlijks als een ster wel heeeel erg kan lijken op zoiets artificieels als een vliegtuig. Zoveel gelijkenis, het kan bijna geen toeval zijn. Misschien is het geen toeval. Misschien IS  het 'gewoon' een vliegtuig.

 Horizon Spotting, oftewel Anti oogklep behavior:

Kom buiten, doe iets  (stop sitting still, come out of your house)

Maak je lang (don’t try to fit in)

VerRIJK je horizon (wees niet bijziend, stop je zintuigen armer te maken)

Wees fier (maak je niet langer kleiner)

Kijk verder dan je neus lang is (step out of your comfort zone)

10-06-2012 om 15:52 geschreven door Fleur  

Mensen* zijn zoooo goed in hun agenda volplannen. Want een volle agenda betekent dat je sociaal geslaagd bent. Als je iemand wil die je badkamer komt zetten, hoor je toch ook liever dat hij het superdruk heeft maar voor jou een gaatje vrij zal maken, dan dat zijn agenda helemaal leeg is? 
En met een volle agenda hoef je niet te vaak stil te staan bij andere dingen. Bij misschien wel belangrijkere dingen. Geeft best een veilig gevoel, toch? Alhoewel, als je echt helemaal eerlijk bent, weet je wel dat er niet zoiets als mindfucking bestaat. Je kan jezelf niet iets wijsmaken, want je wéét het al… Best lastig!

Sinds kort reserveer ik een kort bezinnings/meditatie/me-time/dagoverloop/… momentje in de hangmat voor ik ga slapen. Een momentje om de dag te overlopen, om de gedachten toe te staan zich willekeurig, min of meer ongevraagd aan te bieden. Regen of zonneschijn, donkere lucht of dramatische hemel, volle maan, geen maan. Maakt niet uit. Ja, soms is het koud. En nat ook. Maar is dat erg? Doodvriezen zal wel niet en warm wordt je ook wel weer. Hoort bij de gedachtenstroom, bij het beleven op het moment.

Soms moet je een zwart gat, een moment van reflectie, van doemgedachten, angsten,  toelaten om met neutrale gedachten verder te kunnen gaan.

Soms moet je een beetje durven sterven om weer echt tot leven te komen.

* met mensen bedoel ik dus ook (vooral?) mezelf

09-06-2012 om 00:00 geschreven door Fleur  

Last night the DJ saved my life…
He charmed me, kissed me and I gave him a ride.

Al de rest ging zo snel, voor ik het weet zat ik in een stroomversnelling, in een roetsjbaan richting 7^e hemel

Als hij me vastneemt, me nog nét niet pijnlijk platdrukt tegen zichzelf, kan ik alleen maar denken ‘laat me please please please niet los. Nooit meer’. Mijn hersenen zijn al even gestopt met denken, met willen denken. Ik wil enkel voelen. Hem voelen. Hem aankijken, minutenlang, met een gepassioneerde nieuwsgierige liefdevolle blik, terwijl ik mijn binneste helemaal week voel worden. De minuten waarin we letterlijk in slow motion kussen, lijken eeuwen te duren en nog zijn ze te kort. Het valt niet te verklaren, ik wil het niet verklaren, daarvoor voelt het te goed. Te puur. Het voelt als volledige overgave, een soort oer-gevoel. Maar ik kan niet verhinderen dat er zich na een tijdje vragen aandienen. Waarom voel ik dit? Wil ik dit wel? Gaat het niet te snel? Is het iemand voor mij?
En helaas, helaas is het rationele antwoord  Ik weet het niet...
Maar mijn lichaam en gevoelens willen zo graag zo ontzettend pijnlijk hard bij hem zijn. Mijn lichaam wil zich terug volledig in die overgave storten, zodat de rationaliteit het onderspit moet delven en ik elke vrije moment mijn oerkrachten volg, ten koste van mijn vriendinnen, van gezond eten, van mijn dierbare nachtrust, van de tijd voor Saya, van …  al wat op die moment minder belangrijk is

Paar weken, vele slapeloze nachten, te weinig maaltijden en teveel cafeïne-opstootjes later:

Nog steeds kan ik tijdens onze urendurende kussen niets anders denken dan ‘laat me nooit nooit meer los’, maar van de moment dat dat toch gebeurt, dat hij me loslaat, wordt het besef elke keer groter dat we niets gemeen hebben, dat we zo goed als nergens over kunnen praten. En tot hier was dit goed voor mij, had ik genoeg aan verdrinken in elkaars ogen, gevoed worden door de passie die door onze lichamen woedt, maar daarbuiten wil ik méér.
Onze kussen zijn zo intens, dat de stoffen die mijn lichaam aanmaakt niets anders dan een natuurlijke drug kunnen zijn. Een sterke drug. Één waarbij je al snel vergeet dat je méér wilt dan onze lichamelijke ideale match en je niet anders kan dan méér willen van die drug.

Helaas, als 2mensen niet dezelfde verwachtingen hebben, als de één meer wilt dan de ander, kan het ‘iets’ niet blijven duren. Als hij een relatie wil omdat hij in ons alles vindt wat hij van een relatie verwacht en als ik een relatie wil, maar niet met hem omdat het niet is wat ik van een relatie verwacht, kan het niet anders dan eindigen.
En dit kan op 2 manieren: het kan uitdoven of het kan ontploffen. Bij ons is het het 2^e geworden. Onze romance is van de ene dag op de andere ontploft; op dinsdag, 14 februari…

Achteraf gezien wéét je alles op voorhand. Weet je dat het niet kon blijven duren, maar je staat niet stil bij het stoppen van iets waar je op het moment zelf zo intens in zit.
Het is als zwemmen in de zee, je amuseren, een ontspannen gelukkig gevoel hebben. Dan komt er een golf, je springt op je surfplank, je voelt je gelukzalig, stijgt boven jezelf uit en staat er niet bij stil dat die golf niet kan blijven duren. Je wil er niet bij stilstaan. Je wil niet dat het stopt. Ook hier 2 manieren om te stoppen: je kan eindigen door de golf uit te doen  en rustig te landen op het strand of je kan je er volledig in verliezen en in een wasmachien terechtkomen.

Ik zit in het wasmachien…

19-02-2012 om 00:00 geschreven door Fleur  

Wakker worden met wild kloppend hart, met het heerlijke besef wéér het gevoel te hebben dat de wereld naar me lacht zodat ik zo hard teruglach dat het wel een belachelijk zicht moet zijn. De reden dat mijn hart zo druk bezig is bloed rond te pompen is enerzijds te wijten aan de gelukzalige energie die in mijn bloed door heel mijn lichaam verspreid wordt,

Anderzijds door de hoeveelheid pepmiddelen in mijn lichaam. De afgelopen nacht was, mede dankzij de redbull en de rilatine, een prachtnacht. Bijna magisch, energiegevend, betoverend en dit alles op een niet melige manier nog wel.

Samen met Anke en Klaartje gelachen, gedanst, de clown uitgehangen, gekust, gerijmd tegen de sterren op en nog veel meer. Ik was aan het vliegen, steeg ver boven mezelf uit, voelde me zoals ik me op mijn 21^e elk weekend wel eens voelde: het zo naar je zin hebbend, zonder het besef dat die momenten zeldzamer worden met elk uur dat de zon 15° aan het firmament verschuift. Het zo naar je zin hebbend dat alle onzekerheden nooit hebben lijken te bestaan, dat alle issues die soms wekenlang door je veel te volle hoofd spoken, zover weg zijn dat het bestaan van een ander universum een evidentie is.
Het geheel van onverwachte wendingen die avond was zo verhelderend leuk dat mijn val van die wolk, drijvend in het gevoel dat euforie het dichtst benadert in onze op die moment beperkt lijkende woordenschat, nog niet in het vizier was die ochtend after the night before. Integendeel, wakker wordend op mijn wolk, vermomd als mijn eigen 180 Malm, bleef de glimlach onverstoorbaar op mijn gelukzalige gezicht gekleefd. En zo, op mijn 180 Malm wolk, besefte ik dat ik me voor 2012 niets méér kan wensen dan wat 2011 me gebracht heeft.
Dit besef, het besef dat ik mezelf vanuit het binnenste van mezelf écht gelukkig kan noemen, heeft lang op zich laten wachten, maar nu het er eindelijk is, wordt het omarmd, zonder te verstikken. Gekoesterd, zonder verwachtingen.

Mijn hoop gaat ernaar uit dat ik in 2012, nee, vanaf 2012 zo tegen het leven mag aankijken:

Het te omarmen

           … zonder te verstikken

Het te koesteren

           … zonder verwachtingen

2011

Don’t cry because it is over

Smile because it happened!

10-01-2012 om 19:26 geschreven door Fleur  

22-10-2011 om 14:19 geschreven door Fleur  

Ik mis mezelf. Zoals dat je een vriendin kan missen die je al een tijdje niet meer gesproken hebt, waar je je van afvraagt hoe het met haar gaat.

Zoals dat je zin hebt om weer samen leuke dingen te doen, zoals vroeger.
De goeie ouwe tijd:

De tijd waarin ik nog tijd had.

Het is te zeggen: de tijd waarin mijn 24u op een andere manier indeelde zodat ik ruim tijd had om met mezelf door te brengen.
Tijd om stil te staan bij hoe ik me voel, tijd om te genieten van de momenten waarbij ik alleen was, alleen met mezelf.

Toen had ik tijd, toen had ik de kans om te leven volgens mijn ritme: eten wanneer je honger hebt, opstaan wanneer je wakker wordt, naar toilet gaan wanneer je lichaam aangeeft dat het nodig is, je even neerleggen als je voelt dat het nodig is, sporten op de moment dat je er zin in hebt.

Met een strakker tijdschema heb je die vrijheid niet meer, dan moet je natuurlijk lichaamsritme tijd maken (??) voor het ritme van de fulltime drukdruk mens:

Wakker worden van de wekker, je natuurlijk uur negerend. Naar toilet gaan ná het ontbijt en snelsnel vóór het vertrek naar het werk.’s Morgens de tussendoortjes meenemen naar het werk in de hoop dat je om 10u15 zin hebt in een mangoyoghurtje. Je broodje ’s middags eten om 12u45 en hopen dat je nog steeds zin had in het broodje dat je die ochtend besteld hebt. Sporten moet op dié en dié dag, om dàt uur want dan gaat de les door. Slapen kan bij het thuiskomen ’s avonds laat, of je nu moe bent of niet, je moet wel gaan slapen want binnen 7uur en 45 minuten loopt je wekker terug af.

Plannen is zo tegen de natuur in! Neem nu plannen wanneer je een bad gaat nemen. Hoe groot is de kans dat je nét DAN zin gaat hebben in een badje? Misschien ben je dan wel juist actief en zou je beter gaan sporten? Of ben je in een sociale bui en wil je toch liever op cafe gaan? Maarja, wanneer ga je het anders doen?

Het is zo al moeilijk genoeg om naar jezelf te luisteren, en plannen is hier niet echt bevorderlijk voor.
Daarom plan ik binnenkort een weekje weg. Lekker alleen, om eens te horen hoe het met me gaat, om eens te voelen hoe ik me voel, om mezelf de kans te geven, los van alles en iedereen, wat IK wil doen. Om mijn lichaam de kans te geven te leven en functioneren op het ritme dat helemaal bij me past.

Niets moet, alles mag.

04-10-2011 om 10:51 geschreven door Fleur  

Met de wegenkaart op de schoot, met de ondergaande zon in onze achteruitkijkspiegel, met heel wat groene bergen voor ons, rijden we richting een meertje dat ergens, tussen al het groen, verborgen zou moeten zijn volgens de kaart.

Na een race tegen de tijd om er vóór zonsondergang te geraken, verloren te hebben, belanden we aan een prachtig meer, in een dorpje met hooguit een twintigtal huizen. Nadat de dorpshonden gestopt zijn te blaffen naar wat ze niet kennen, nl. ons, 2verliefde belgen op zoek naar een slaapplaats met een hoog herinneringsgehalte, genieten we van het geluid dat je enkel in de natuur hoort: stilte. Tenminste totdat je écht luistert zodat je hersenen het moeilijk krijgen om al die verschillende geluiden te kunnen vatten en totdat je hersenen al die geluiden omschrijven als “natuurstilte”- niet nodig nader te verklaren.
We genieten van het maanlicht dat weerkaatst in het nagenoeg stilstaande water dat af en toe versierd wordt door kringen, gemaakt door actieve nachtvissen.
We zien maar liefst 5 vallende sterren, een 12-tal vliegtuigen en een satelliet.
Wist je dat eind juli/begin augustus HET moment is om vallende sterren bij de vleet te zien? Wist je dat je satellieten kon zien met het blote oog? (ik niet!) Hebben wensen meer kans om uit te komen naarmate ze vaker gewenst worden (op één avond)?

check het nummer: fluffy clouds – the orbital

check het filmpje: http://www.youtube.com/user/dakotalapse

Ochtend, gras wordt afgedaan, de melkboer passeert, de honden zijn terug wakker.
Het meertje vraaaagt erom om bezwommen te worden. En wel door mij! De natuur is hier zo magisch; alles staat er, stevig, robuust en toch zo zacht en kwetsbaar. Ik kan niet anders dan me met nederigheid te laten opnemen door dit prachtig tafereel:
zwemmen, zonder het wateroppervlak te beroeren,
ademen, maar zo stil om niet te storen,
rondkijken en genieten van de verschillende tinten groen in de bergen,

voelen hoe het water zich langs mijn lichaam sluit.

Ik wil dit gevoel helemaal in me opnemen, met al mijn zintuigen, te beginnen met mijn gehoor; ik ga een twintigtal seconden met mijn ogen gesloten zwemmen. Het is zo stil, alle geluiden die je hoort lijken wel van een andere wereld te komen, ze komen als het ware één voor één tot bij mij. De voorbijvliegende hommel lijkt wel een helikopter, mijn adem lijkt wel het geluid van een wervelwind, mijn arm die net iets te hoog komt en weer terug in het water verdwijnt, klinkt in mijn oren als een granaatinslag. Alles is een kwestie van perceptie.

Ik ben maar zo’n ontzettend klein deel in dit grote geheel, dat al miljoenen jaren doet wat het moet doen: er zijn. Op zo’n moment voel ik hoe vergankelijk een mensenleven is, een fractie van een seconde in het geheel dat het heelal is. En op dàt eigenste moment, besef ik dat ALLES draait om die fractie van een seconde zo goed mogelijk in te vullen. Is het mijn taak om zo veel mogelijk goeds bij te dragen tot de levens van de mensen die mijn pad kruisen. Is het mijn taak om mijn tijd op deze prachtige planeet zo positief mogelijk in te vullen. Is het mijn taak om mijn ecologische voetafdruk* zo klein mogelijk te houden.

Aanvaarden wat is. Aanvaarden wat komt. Opgaan in het geheel.

*Ecologische voetafdruk
Bossen, de zee, rivieren, landbouwland, enz. produceren natuurlijke rijkdommen. Dit noemen we de biocapaciteit van de aarde. De biocapaciteit drukken we uit in hectaren van het aardoppervlak. Onherbergzame gebieden die te warm, te koud, te droog of te nat zijn produceren weinig of zijn moeilijk toegankelijk voor exploitatie. De mensheid moet de bestaande wereldwijde biocapaciteit, ofwel 13,4 miljard hectare, samen delen. Elk mens beschikt dus over 2,1 hectare van het aardoppervlak om zich te voeden en te kleden, om te wonen en zich te verwarmen.

We leven boven onze stand
De gemiddelde ecologische voetafdruk bedraagt 2,7 hectare aardoppervlak per persoon! Ons land heeft de 17de grootste ecologische voetafdruk ter wereld, met een gemiddelde van 5,1 hectare per Belg. Wij verbruiken samen meer dan 4 keer het equivalent van de natuurlijke rijkdommen die we in eigen land kunnen produceren. Als iedereen dezelfde levensstijl zou hebben als de Belgen, zouden we meer dan 3 planeten nodig hebben. De ecologische voetafdruk van een inwoner uit Afrika is slechts 1,4 ha.

Een uitdaging voor de toekomst
Het is duidelijk dat het natuurlijke kapitaal zo uitgeput raakt. Wij verbruiken de natuurlijke rijkdommen sneller dan zij zich kunnen herstellen. Vooral onze kinderen en kleinkinderen zullen dit op pijnlijke wijze ervaren. Willen we voor onze erfgenamen toch een aarde achterlaten die nog genoeg kan produceren om aan hun behoeften te voldoen zullen we op een andere manier moeten gaan leven: efficiënter omgaan met water, energie en grondstoffen en voldoende open ruimte sparen waar nog plaats is voor natuur, recreatie en ontspanning. 

16-08-2011 om 12:27 geschreven door Fleur  

Grappig en merkwaardig toch hoe mensen altijd willen wat ze niet hebben.  Vertrouwdheid willen en passie hebben.

At ease willen zijn en vol zenuwen zitten.

Zekerheid willen en onzeker zijn.

Dit komt zo wel in de buurt bij mijn gevoelens: Passie, zenuwen, onzeker.

Ja hoor, ik ben verliefd!! Tot over mijn oren, tot onder mijn voetzolen, tot in het afgescheurde stukje nagel van mijn pinkje, tot in mijn nog te epileren wenkbrauwhaartjes. ZALIG!! Echt!! En toch…

Die vlinders dóen iets met je: Ze laten je zweven, ze brengen je naar hemel n°7, op een roze wolk en dit alles met een vleugje irrealistische onzekerheid, twijfels, tweestrijd.

Je helemaal geven, vliegen en de kans om hard te vallen maar voor lief nemen?

Aan jezelf twijfelen, hunkeren naar bevestiging van zijn kant; ligt het aan mij dat het zo goed aanvoelt? Voelt hij dat ook? Kan bijna niet anders, toch? Of wel? Wat als ik gewoon een tussendoortje ben voor hem, terwijl ik met serviette op mijn schoot klaar zit om aan het hoofdgerecht te beginnen, met vééééél desserts? Nee, zo is die niet. Of wel? Hoe goed ken ik hem eigenlijk?

STOP!        Heeft. Geen. Zin.

VLIEG                         ZWEEEEFF                       LEEF

Genieten van het nog niet durven plassen als de deur openstaat. Het niet erg vinden om je net iets vaker dan normaal (understatement!!) te epileren, enkel en alleen voor hem. Houden van de spanning.  Uitkijken naar die hartkloppingen als je hebt afgesproken. Omarmen dat die verliefdheid mij omtovert tot een keukenprinses (in wording). Vanzelfsprekend vinden dat nog niets vanzelfsprekend is.

Dat is verliefd zijn. Dat doet verliefdheid met je. Met mij. Geheimpje? I do love it!!!

I Love being in Love.

22-07-2011 om 18:50 geschreven door Fleur  

16-11-2010 om 15:30 geschreven door Fleur  

Enkele jaren geleden, op de gezegende leeftijd van 27jaar, had ik mijn eerste homeparty, waar ik het molletje als geschenk gekregen heb. Rustig op onderzoek uitgaan, zien of dat groene ding effectief zo super is als wat al mijn vriendinnen beweren. En ja hoor!

Wat begon met af en toe wat experimenteren, groeide uit tot het fenomeen 'de groene avond':

Een avondje voor jezelf, waarbij gsm uit staat, de deurbel af is en niemand je kan storen. Liefst lekker in mijn kingsize bed, rustig muziekje op, sexy nachthemdje aan, en de groene attributen bij de hand, zijnde het groene Molletje, een beetje groen kruid gerold tot een lekker jointje en een verse groene thee met wat honing in. Ideaal!!

Ondertussen is 'de groene avond' al helemaal ingeburgerd in mijn vriendinnen-kring en weten ze dat het geen zin heeft om iemand te bereiken als deze een groene avond gepland heeft!

Mijn nieuwste aanwinst is een Rode Spring Minivibe: schattig bloemendingetje, met een wauw wauw magneetoplader!!! nooit meer batterijen kopen!!! en zeg nog maar eens dat ik niet aan het milieu denk! bijna elke dag!! ;-). Misschien eens nadenken wat er perfect hierbij zou passen, zodat ook de Rode Avond geïntroduceerd kan worden... Ideeën zijn steeds welkom!

05-11-2010 om 07:31 geschreven door Fleur  

20-10-2010 om 15:21 geschreven door Fleur  

ZON zon zon!!! Mensen achter elkaar in een rij, perfect passend in de schaduw van een grote populier. Vierkantjes mensen die passen in de schaduw van een grote vlag.

Camping, tentjes dicht op elkaar, verschillende nationaliteiten door elkaar, duitsers naast ons. Leuk leuk leuk! … moesten ze geen verschrikkelijk stom toverstokje hebben dat bij elke beweging een superirritant gsm-geluid maakt. Vooral om 4u snachts en 7u smorgens redelijk irritant onuitstaanbaar-kom hier en ik breek uw stokje in duizend stukken.

 Verdraagzaamheid… ideaal om te practiseren op festivals…

16-jarige jongen half KO op de grond met peuk tussen zijn vuile vingers, liggend op de grond, tussen resten friet, platgetrapte bekers en ondefinieerbare voorwerpen.

Volledig bezweet wakker worden in je slaapzak met de zon vollenbak op uw tent, beetje bij beetje meer beseffend dat je je kleren nog aan hebt, dat je belachelijk hard stinkt uit je bek, dat je de avond ervoor weer al je bonnetjes ongepland hebt uitgegeven,…

Wachten tot je écht dringend moet kakken: daar te lang zitten persen is

1)      Verschrikkelijk door de penetrante geur van 987 porties stront vlak onder je kont

2)      Dodelijk doordat zo’n hokje met de minuut enkele graden in temperatuur toeneemt, zodat je bezweet het hokje uit strompelt

Genieten van een 75cent-ontbijt (aldi sandwich met zwan worstjes) alsof het een deluxe brunch met champagne was

Net te kleine slaapzak-zak

als je in je slaapzak gekropen bent snachts, net genoeg water drinken ter preventie van een kater, en net niet teveel zodat je niet in je onderbroek nog snachts naar dixie-kotje hoeft te strompelen.

Opgenomen worden in de mensenzee

Wachten aan wc-kotje en hopen dat er geen man uit komt (=99% kans dat hij er niet was voor een plasje en bijgevolg dus een warme bril met een bruin hoopje onder u…). Advies: denk niet na, zet je verstand op nul, zet u neer, doe uw ding en maak dat ge snel terug buiten bent!

Onderga het vuil, vuiler, vuilst worden! Let it go!!!!

22-08-2010 om 23:31 geschreven door Fleur  

Zomer in het land, belachelijk hoge temperaturen, hormonen die evenredig stijgen met de temperaturen, smiling faces alom, iedereen happy!

Vrouwen in korte rokjes, fleurige jurkjes, sierlijk gelakte teentjes, kleurige topjes. Hier een daar komt een stukje bikini piepen, hier en daar verschijnen er pretoogjes van achter wel heel modieuze zonnebrillen.

Werkmannen, liefst nog in ontbloot, gespierd bruin bovenlijf,  hun wenkbrauwen goedkeurend optrekkend, al dan niet met bijpassend gefluit om hun goedkeuring nog net iets duidelijker te maken.

Everybody happy: de mannen worden met elk voorbijlopend rokje steeds een graadje beter gezind, vrouwen hun glimlach wordt bij elk beetje aandacht een stukje groter, zeker als dit in combinatie gebeurt met knappe half ontblote bouwvakkers.

Everybody happy!!

Behalve natuurlijk als er onder deze zwierige rokjes iets te witte, iets te volslanke en iets te oude met spatader bedekte benen schuilgaan, die duidelijk niet schuil genoeg gaan…

Behalve uiteraard wanneer veel te oude bouwvakkers zich gedragen als hitsige pubers en achter je aan komen, hun houding duidelijk overlopend van teveel zelfvertrouwen…

Behalve wanneer je fietst achter iemand van wie het stukje zichtbare bilspleet met elke fietstrap een halve centimeter groter wordt en er om de 20seconden enkele zweetpuistjes meer zichtbaar worden…

Tja, alle voordelen hebben duidelijk ook hun nadelen…

Maar laat dat de pret vooral niet bederven!!

Geniet (selectief) van het moois dat de natuur te bieden heeft!

Geniet van het zonnetje op je huid,

Van de wind in je haren

Van de geur van de bloesems
En van de bewonderende blikken van het ander geslacht!

01-07-2010 om 19:47 geschreven door Fleur  

(zie ook vorige blog “angelique bouwjaar ’81 = peugeot 205 ’97??)

http://www.bloggen.be/livethemoment/archief.php?ID=759446

Ik heb een auto gekocht! En niet zo maar eentje. Een Skoda break, bouwjaar ’92, met superweinig km’s (zoveel doe ik er op 10maanden. Jaja, zo weinig dus!) en dit voor een prijsje.

Klinkt verdacht?? Misschien wel. Maar misschien ook net niet. Zelfs héél misschien heb ik dit koopje gevonden omdat ik net niét achterdochtig was (weinig km’s, lage prijs) en ik dat ietsiepietsie vertrouwen had, dat anderen blijkbaar niet hadden. Net daardoor was ik de eerste die informeerde en nu dus met een zàààlig auto’ke kan rondsjeezen. Euh of eerder opt gemakske cruizen (tis niet echt ne sjeezbak, maar hij leert snel, daar ben ik van overtuigd!).

Zoals honden op hun baasje lijken, zo lijken auto’s…..  ;-)

Authentieke auto.

Alle stukken nog origineel.

Trouw aan zijn eerste eigenaar.

Zo zijn er geen 2.

Eigen karaktertje, Eigen zinnetje

Maar bovenal: betrouwbaar en in for good times!!!

Surfplankske achterin, raampje open draaien, bloemetje in de haartjes, haartjes in de wind, smiling face en ready to go!!!!!

**LET THE SUMMER BEGIN**

19-06-2010 om 18:32 geschreven door Fleur  

soms wordt wel eens gezegd dat honden op hun baasjes lijken. en omgekeerd.
zouden mensen ook op hun auto lijken?
dat antwoorde de garagist in ieder geval toen ik zei dat mijn auto meestal wel normaal en betrouwbaar is, maar dat hij soms zijn dagske niet heeft en dat hij dan gewoon de meest eigenwijze, luidruchtigste auto is die je je kan voorstellen.
tja....zet je wel even aan het denken natuurlijk...

als je deze theorie dan doortrekt naar wat een autoverkoper daarvoor zei over mijn peugeot 205, begin je jezelf pas écht vragen te stellen:
"jaja, goei auto'ke, beetje simpel, maar goe om mee te leren rijden!"
????? euh yeah right!!!!!!

andere verkoper had dan weer zijn gedacht erover:
"zo maken ze ze toch niet meer ze, dat was nog eens kwaliteit, maarja, zo jong is het ondertussen ook ni meer he!"
??? ???

zien jullie ook meteen een link tussen jullie auto en jezelf?!? let me know!!

07-05-2010 om 19:24 geschreven door Fleur  

03-05-2010 om 15:07 geschreven door Fleur  

Seksspeeltjes kunnen je leven veranderen. Dat staat als een paal boven water. Minder bekend is echter dat ze je ook goed uit de shit kunnen helpen!

Ik was weer in a hurry, te laat as usual, opgefokt as hell,… Nog even rustig in- en uitademen voor ik in mijn auto stap  (dank hiervoor aan de yoga) om dan rustig te vertrekken. Moest mijn auto willen starten. Hoe oud en vervallen hij ook mag zijn (hij stamt uit de tijd dat milc inc hot was…) hij beschikt wél over een vernuftig anti-start systeem dat je moet uitschakelen met een afstandsbediening, alvorens je kan starten. Vernuftig inderdaad, àls de batterijen niet plotseling plat als een dode muis moesten zijn :s

Shit shit SHIT!!

Gelukkig is er een garage een 100-meter verder. Helaas is het een Mercedes garage. Voorspelbaar kijkt de receptionist met een scheef oog/opgetrokken wenkbrauw naar mijn bolide en zegt: jammer juffrouw, maar ik heb het zooo druk dat ik daar on-mo-ge-lijk tijd voor kan vrijmaken. Dat begrijpt u waarschijnlijk wel?!?

Een eufinisme voor: jij denkt toch niet dat een hoogaangeschreven garage als de onze zich bezig gaat houden van de voorspelbare problemen van een niet-in-wording klant zoals jij?

Begripvol als ik ben, schenk ik hem nog een mooie, doch scheve glimlach met een zeer hoog opgetrokken rechterwenkbrauw (zééér hoog, want deze wenkbrauw staat vanzelf al omhoog. Aha!) en overloop de andere mogelijkheden… te voet naar huis? Liftend? Mijn triestige date van vorige week toch nog opbellen? Of… wacht eens even. Snel kijk ik in mijn handtas en jawel, daar ligt ie braaf blinkend op zijn plaats: mijn kogelvibrator’tje!!

En jawel! Is het toch wel niet nét dezelfde batterij als in mijn anti-startafstandsbediening zeker?! Breed grijnzend rijd ik voor de mercedes garage, lekker fier op mijn zelfstandigheid én op mijn klein lief peugeotje

Laat anderen maar beweren dat vibrators nergens goed voor zijn. Ik weet wel beter!!!

ps: metalen kogelvibrator te verkrijgen in de lovewareshop in mechelen, voor slechts 15euro!

27-04-2010 om 11:56 geschreven door Fleur