|
Zo terug zijn van het reizen geeft je toch een speciaal
gevoel: het is alsof je in een onzichtbare power-bel leeft, je ziet alles
klaarhelder, voelt je bijna boven het geheel uitstijgen, je kan alles beter
plaatsen, weet de meest absurde toestanden te relativeren,
Zo betrapte ik mezelf daarnet tijdens het fietsen er op dat toen ik voorbij een
boekhouderskantoor met grote ramen fietste, ik meteen moest denken aan een
aquarium vol zielige visjes. Wie wil er dan ook dag in dag uit in zon kantoor zitten
en dan op de koop toe nog boekhouder zijn ook?!? Boeiend!!! NOT!! Maar zo
ongeveer anderhalve seconde later kwam de volgende gedachte klaarhelder mijn
hoofd binnen: wat weet ik van wat zij aan het doen zijn? Wat weet ik van wat
hen gelukkig maakt? Van hun passies en dromen en motivatie? Niets dus.
Het gevoel dat alles ok is, dat ieder zijn leven leidt op de manier die hij/zij
wil nam het weer van mij over. Iedereen is anders en dat is maar goed ook. De
ene staat niet onder of boven de ander. MOOI!
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Nog geen 5 minuten later sta ik in de beenhouwer (waar ze
welgeteld 2 vegetarische producten in huis hebben) op het punt een paniekaanval
te hebben.
Mijn reizigersbel kan me niet beschermen tegen deze Vlaamse
vrouwenconversatie, met bijhorende bekrompenheid, maar ook vertegenwoordiger
van het typische Vlamingenleventje, waartoe ik ook zou kúnnen behoren, maar wat
niet het geval is.
Vrouw 1 (een jaar
of 43, waarschijnlijk godsdienstleerkracht ofzo): Goh, dit jaar ga ik niet op
verlof hoor. We zijn tenslotte vorig jaar al 2 weken naar de zee geweest.
Vrouw 2 (goedgezette
beenhouwersvrouw): Ahja, nee,da snap ik wel. En ge kunt hier ook toffe
daguitstapjes maken he?!
Vrouw 1: Ja,
zeker en vast! In juni zijn we nog naar het park geweest. Amai, zo tof zeg!
Vrouw 2: Ah, dat
nieuw park in Antwerpen? Das schoon he!?
Vrouw 1:
Antwerpen? Neeneen! Zo ver gaan we niet ze, mijnen echtgenoot zit niet graag zo
lang in den auto. En het vrijbroekpark hier in Mechelen is heel schoon. Eh
Laurens (en ze kijkt eens naar haar 14 jarige zoon, die blijkbaar Latijnse
studeert.)
Zoon (terwijl
zijn ma haar aandacht al terug naar de beenhoudster gaat): Amai, heel schoon.
Vrouw 1: We zijn daar in de
paasvakantie ook geweest.
Vrouw 2: Ah, maar dan kan ik nooit,
want dan nemen we altijd een week jaarlijks verlof, ge weet wel, voor de grote
lenteschoonmaak he. En dan nog op verlof gaan, tja, da gaat ni he, want ik wil
wel echt dat dat in die week afgeraakt, anders is da ook geen doen he.
Vrouw 1: Ah ja, natuurlijk. Maar
onze oudste zit in zijn eerste jaar op de unief, hij studeert politieke
wetenschappen en dan heeft hij blok dus kan ik geen lawaai maken natuurlijk.
Vrouw 2: ah ja, natuurlijk.
Nog even en ik moest overgeven
Oh god, zonder een oordeel te willen vellen, smeek ik u, laat me aub nooit zon
bekrompen leven hebben!! Ik hoop zo hard dat ik sterk genoeg ben om mijn eigen
pad te (blijven) volgen.
|
