27-02-2011 om 22:07 geschreven door limelightje  

27-02-2011 om 22:05 geschreven door limelightje  

27-02-2011 om 22:04 geschreven door limelightje  

In het vak podium koos ik voor een dansvoorstelling in het vondel te Halle. Op vrijdag 25 februari ging ik samen met mijn zus naar de voorstelling kijken daarnaast waren er ook nog andere leerlingen van mijn klas aanwezig. De voorstelling begon om 20u30 en duurde ongeveer anderhalf uur. De voorstelling heet ‘Fabuleus’ en is van de groep Everland.

Een dansvoorstelling is één van de activiteiten waar ik het meest naar uitkeek. Dit komt mede doordat ik namelijk zelf dans. Dansen brengt je tot rust en laat je even al je zorgen vergeten. Ik dans al van toen ik 8 jaar was. Vroeger danste ik en daarnaast turnde ik ook. Maar mijn passie lag toch meer voor het dansen. Nu dans ik al zeven jaar bij balletschool ‘limelight’. Mijn dansschool geeft een heel uitgebreid gamma van stijlen. Ik dans o.a. klassiek, Jazz, tapdans, salondansen (tango,samba) en daarnaast wordt er ook gewerkt aan de lenigheid. De lessen gaan door op woensdag, donderdag en zaterdag. Naast het vele repeteren treden wij ‘Limelight’ ook op voor mensen o.a. in rusthuizen. Er is nog een andere reden waarom ik voor deze voorstelling koos. Doordat ik zelf dans zie ik nooit geen anderen dansen. Dit vind ik wel spijtig. Dus dit was de gelegenheid om andere dansers eens aan het werk te zien. Hoe leven andere dansers zich in het verhaal van de muziek? Hoe overtuigen ze het publiek van hun talent? Hierdoor stonden mijn verwachtingen heel hoog!

Voordat ik naar de voorstelling ging, had ik al eens een kijkje genomen op de cultuursite van het vondel. Daar vernam ik dat de dansers zowel op hedendaagse als klassieke muziek gingen dansen. Er stond ook vermeld dat de dansers op muziek van Michael Jackson gingen dansen. De dansgroep die kwam optreden bestond uit 12 professionele dansers. In mijn dansschool dans ik ook op liedjes van Michael Jackson. Maar verder wist ik nog niet zoveel over deze dansgroep. Mijn besluit stond vast: ik was ervan overtuigd dat het schitterend zou worden! 

27-02-2011 om 22:00 geschreven door limelightje  

Ik ben het volledig eens met de recensie van Els Van Steenberghe. De dansprestaties van de dansers waren buitgewoon goed. Ze hadden echt gevoel voor muziek. De dansers wouden meegeven dat dansen is iets waarin je je helemaal kan in uitleven.  Je kan even tot rust komen en je zorgen vergeten Ze waren voor het dansen geboren! Dit lieten ze  ook zien in hun gelaat, ze gaven uit wat ze voelden bij elk toon van de muziek.

Het decor op het podium was simpel maar toch gaf het een bepaald effect. Er werd fel licht gebruik (een soort van spots) en ook een soort van blazers (ventilators). Naast het decor was de kledij van de dansers gevarieerd. Elke danser had een verschillende kleur van kostuum aan dit gaf een mooi effect in de zaal. De dansers waren in totaal met 12: 6 jongens en 6 meisjes. De 12 dansers wisselde elkaar af,er was een mooie samenhang. Soms dansten ze met twee of drie en kwam er telkens nog enkele dansers bij. Heel opmerkelijk was ook dat de dansers steeds gelijk waren, ze dansten op het ritme van de muziek.

Enkele hoogtepunten waren voor mij bijvoorbeeld een jong meisje die een prachtige stem had. Naast het dansen kon ze ook prachtig zingen en dit liet ze ook zien.  Ze blies het publiek achterover met haar stem. Het meisje verwoordde ook wat dansen voor haar is. Ze zei ook dat ze graag nog meer tijd wou vrij maken voor het dansen. Omdat je tijdens het dansen helemaal tot rust komt en je leeft je in op het ritme van de muziek. Na het meisje zei een jongen ook even wat dansen voor hem betekende. Ten tweede was er het moment waarin één van de jonge dansers Michael Jackson imiteerde. De spot werd op hem gericht : hij stond in het middelpunt van de kijker. Ten derde dansten de dansers op het einde allemaal samen op de muziek van ‘Triller’ van Michael Jackson. Dit vond ik heel goed mede doordat ik in mijn dansschool ook op dit nummer van hem dans.

Mijn  besluit stond al vast na het eerste nummer waarop de dansers dansten. Dit wordt echt een pracht van een voorstelling. Uiteindelijk werd mijn gevoel ook bevestigd. Ik was echt onder de indruk van de dansprestaties van de 12 jonge dansers. Ze zette elk stuk voor stuk hun eigen talent neer..

Als er nog eens een dansvoorstelling van Everland komt, zou ik dat voor geen geld van de wereld willen missen!

27-02-2011 om 21:59 geschreven door limelightje  

Knack recenseert

Theater ~ Beat it ( * * * )

We hadden onze Barbiepoppen net naar de zolder gebracht. Ineens verspreidde het gerucht zich door de puberklas dat Lenny Kravitz – dé Lenny Kravitz van het coole Are you gonna go my way? – naar Flanders Expo zou afzakken. Zouden we? We gingen! Een ganse klas pubermeiden zou zich samen en voor het eerst naar het magische Flanders Expo begeven waar de (volgens ons) groten der aarde (Rick Astely, New Kids On The Block, Take That, …) zich door hun gillend publiek lieten bewonderen.

 We vonden het concert veel lawaai en weinig muziek maar even in een ruimte vertoeven met de popster, bezorgde ons toen – toegegeven – de hartenklop in dekeel. Voor even.

 Ferme ‘heartbeat’

 fABULEUS’ dansvoorstelling Everland start met zulk een (al dan niet puberale) hartenklop. Voor deze productie sloegen de artistieke leider van fABULEUS Dirk De Lathauwer en choreografe Natascha Pire de handen in elkaar. Beide delen ze een fascinatie voor Michael Jackson én voor jongeren.

De Lathauwer profileert zich vooral met stevige teksttheaterstukken waarin hij, samen met zijn jonge acteurs, op zoek gaat naar de noodzakelijkheid en de actualiteitswaarde van een historisch of repertoireverhaal. Met Wolfsroedel (2006) maakte hij een van Floortje Zwigtmans boeken tot wervelend teksttheater. En samen met de beginnende acteurs Johnny De Meyer en Roos Van Vlaenderen ensceneerde hij Heiner Müllers beroemde “Kwartet” (2004). Die rijke tekst (Müllers vrije bewerking van Pierre Choderlos de Laclos’ “Les liaisons dangereuses”) door zulke jonge acteurs laten brengen, genereerde een heel andere lezing van de tekst. De tekst ging plots (ook) over het ontdekken van en zoeken naar liefde.

De Lathauwer slaagt er geregeld in om de enscenering door jongeren tot een meerwaarde voor die tekst te maken. Er wordt als het ware een nieuwe dimensie van de tekst blootgelegd.

Met Everland slaagt De Lathauwer er niet helemaal in om een extra dimensie van en visie op het oeuvre van The King of Pop te ensceneren.

Dans is toch vooral de taal van choreografe Natascha Pire. Everland ademt haar zwierige en theatrale choreografische taal uit. Niettegenstaande de choreografie in dit geval een collagechoreografie is. De Lathauwer en Pire vroegen tijdens het repetitieproces aan een aantal collega’s (Sidi Larbi Cherkaoui, Koen De Preter, Randi Devlieghe en Christophe Lequesne) om hen bewegingszinnen aan te reiken en enkele uren met de jongeren te werken. Met dit materiaal ging Pire vervolgens aan de slag.

Pires taal kenmerkt zich door wervelende bewegingen die zich vaak in een vrij concreet decor ontplooien en langzamerhand naar een climax toegroeien. Een mooi voorbeeld hiervan is haar funky BBB & wasverzachter (2002) waarin een jonge Sandrine Van Handenhoven haar eerste stappen op de bühne zette.

 Teer body’

Everland bezit, net als Jackson, een gepassioneerd hart in een broos lichaam. Het is niet volledig duidelijk waar én waarom de dansers precies dansen. Bevinden ze zich in een oefenruimte? Waarvoor oefenen ze? Reperteren ze voor de show die ze op dat eigenste moment brengen?

De sterkste momenten zijn de louter dansante momenten waarin enkele van de meest getalenteerde dansers op klassieke muziek Jackons danstaal ‘toepassen’. Dit is overigens erg geslaagd choreografisch ‘stuntwerk’ van Pire.

Van zodra er moet "geoefend" worden of de andere dansers hun dansende collega’s zogezegd aanmoedigen, ontstaat er een enigszins gekunstelde sfeer.

Naast de dansende jongeren is er ook nog een droogkomische roadie die de moonwalk ten beste mag geven. En, er is de rockgitarist die op zijn dooie eentje voor het meeste integere moment zorgt: al zittend op een muziekbox zet hij die net volgroeide vingers zo stoer en nonchalant mogelijk op de juiste gitaarsnaren. De aandoenlijke concentratie onder de stoere haardos maakt hem opslag tot een icoon van elke jonge generatie. Met het spreekwoordelijke tongpuntje uit de mond uit alle macht proberen om de spelregels en technieken van de volwassenheid onder de knie te krijgen. Zodat ze die volwassenen zo gauw mogelijk kunnen tonen hoe het beter, sneller, gedrevener en schoner kan.

Ook Jackson straalde die kwetsbaarheid én die honger om te imponeren uit. In Everland is het willen imponeren en het durven kwetsbaar zijn iets te veel in verschillende scènes verdeeld, terwijl het simpelweg kwetsbaar zijn terwijl je probeert te imponeren zoveel sterker is.

Els Van Steenberghe

Everland, fABULEUS. Gezien op 27 maart 2010. Meer info: www.fabuleus.be

27-02-2011 om 21:55 geschreven door limelightje  

16-02-2011 om 20:35 geschreven door limelightje  

Ik ben het volledig eens met de recensie. Toen we aankwamen met een groep van 30 leerlingen en twee begeleiders stond er een prachtig gebouw voor ons. Het gebouw doet je even wegdromen van de realiteit. Je kunt uren naar zo’n mooi gebouw staren. Het gebouw stond me zeker en vast aan. Het museum zal me waarschijnlijk nog meer bekoren.

In het museum kregen we een rondleiding van een gids. Het was goed dat we werden begeleid door een gids. Een gids kan je altijd nog meer achtergrondinformatie vertellen. We hadden een vrouw die ons gidste. Ze vertelde ons over Magritte zelf en over zijn beroemde werken. We hebben een 10-tal werken samen met de gids besproken.

De gids ging ook altijd verder in op het schilderij. Ze vroeg ons bijvoorbeeld wat wij zagen in een bepaalde kunstwerk. De vrouw gaf ons altijd even bedenktijd. Het is heel moeilijk om bij de werken van Magritte het verhaal achter zijn werken te zien. Hij neemt namelijk verschillende elementen samen in één schilderij. Bijvoorbeeld: zijn favoriete boek, een zee omdat hij graag naar de zee gaat,.. . Bij zijn werken moet je soms een beetje langer kijken voor je het begrijpt wat hij nu precies bedoelt.

Magritte schilderde naast een vogel of de zee ook zijn vrouw en zijn beste vrienden. De vrouw van Magritte heette Georgette. Ik herriner me nog een schilderij waar Georgette stond op afgebeeld. In het midden van het schilderij stond Georgette en naast haar stond verschillende voorwerpen. Deze voorwerpen waren waarschijnlijk heel belangrijk voor haar. Naast Georgette schilderde hij ook Irene. Zij is een vriendin van Rene en Georgette die vaak bij hen op bezoek kwam.

Bij de werken van Magritte paste steeds ook een eigenaardige titel. Maar Magritte zette niet zelf een titel onder het schilderij. Een titel werd bedacht door andere mensen. De titel was ook steeds ver verzocht. Een schilderij noemde bijvoorbeeld ‘De kus’. Maar aan het schilderij kon je zeker niet afleiden dat het over liefde ging. Op het schilderij zag je twee weiden met in het midden een soort van cirkel en helemaal vanonder op het schilderij zie je dan dat de twee weiden elkaar raken. Dit stelt eigenlijk de kus voor.

Naast de vele schilderijen van Magritte kon je ook brieven en filmpjes van Magritte zien. In de recensie wordt dit ook duidelijk aangehaald. We hebben bijvoorbeeld een filmpje gezien met Rene Magritte en zijn vrouw Georgette. In dit filmpje was Margritte aan het eten.

Ik kan dus zeker besluiten dat dit museum voor mij een ontdekking was. Ik was zeer versteld van Magritte’s werken. Zijn werken waren echt prachtig. Het doet je meer nadenken over het leven. Magritte is een voorbeeld voor vele andere kunstenaars. Hij vindt zijn inspiratie door alles wat hij ziet en meemaakt. Magritte is een kunstenaar die je echt aanzet tot denken. Hij schildert iets door er bij na te denken.

In de toekomst zou ik graag nog museums willen bezoeken waar de werken van Magritte te zien zijn. De kunststroming surrealisme vind ik heel boeiend en interresant. Daarom had ik ook gekozen voor het Magritte museum. Het is eens iets helemaal anders dan dat ik gewoon ben!

16-02-2011 om 20:30 geschreven door limelightje  

Het Magritte museum is gevestigd in een prachtig gebouw met een unieke beschildering. In het museum kun je niet alleen genieten van de grootste collectie van schilderijen van Magritte, maar ook van de brieven, foto's en tekeningen van de schilder. Voor alle leuke en interessante feitjes en weetjes kun je je laten begeleiden door een gids. Deze rondleidingen worden onder andere in het Nederlands gegeven. Wil je liever zelf het museum ontdekken en toch alle informatie krijgen, dit kan ook. Er is voor € 4 een audiogids te verkrijgen die je alles vertelt. Geniet van de schitterende surrealistische kunst van Magritte in het Magritte Museum.

16-02-2011 om 20:28 geschreven door limelightje  

Op woensdag 9 februari was het museumdag. Op die dag mochten we zelf kiezen welk museum we bezochten. Je kon kiezen uit verschillende activiteiten. Voorbeelden hiervan zijn het Hortahuis, Stripmuseum, Muziekinstrumentenmuseum en niet te vergeten het Magritte museum. Iedereen werd per activiteit in groepjes gedeeld. Ik koos voor het Magrittemuseum. Leerlingen die voor deze activiteit gekozen hadden, werden om 9uur verwacht aan het station. De begeleidende leerkrachten die mee gingen met ons telden de leerlingen alvorens we konden vertrekken. Rond 9u20 namen we dan de trein naar Brussel-Centraal. Eenmaal we aangekomen waren, vertrokken we allen naar het Magritte museum. Het museum was niet ver verwijderd van het station. Onze rondleiding begon om 10u en duurde tot 11u30.

Een week voor het museumdag was, moest iedereen zijn keuze bekendmaken. Mijn keuze lag al  vast. Ik wou heel graag eens het Magrittemuseum bezoeken. Deze kans heb ik dan ook niet laten liggen. Rene Magritte is voor mij een heel bijzondere kunstenaar. Hij behoort namelijk tot de surrealisten. Een surrealist is iets iemand die de verwerkelijkheid op een andere manier weergeeft. Soms schilderen surrealisten wel ongewone dingen. Magritte heeft zijn eigen stijl gecreerd en die siert hem wel. Vele mensen vallen wel voor zijn werken. Bij zijn schilderijen moet je nadenken, verder kijken dan je neus lang is. Vorig jaar tijdens de lessen cultuurwetenschappen hebben we het ook al even over Magritte gehad. We bespraken enkele kunststromingen. Magritte plaatsen we dan binnen het surrealisme. Ik weet al een beetje over Magritte maar ik wil nog veel meer te weten komen. Bijvoorbeeld : Waar haalt hij zijn ideen? , Hoeveel tijd steekt hij in één schilderij?,... . Het bekendste schilderij van Magritte kent ongetwijfeld iedereen wel namelijk ‘Ceci n’est pas une pipe’. Ik ben heel benieuwd om nog meer werken van hem te kunnen bewonderen! Tot slot zou ik willen weten wie de persoon achter Magritte is.  

16-02-2011 om 20:27 geschreven door limelightje  

Tentoonstelling : Wim Delvoye

In het kader van expo heb ik gekozen om naar een tentoonstelling te gaan in Bozar .Mijn keuze ging uit naar een tentoonstelling van Wim Delvoye. Deze tentoonstelling heet: “Knockin’ on Heaven’s Door”.  Op de laatste dag van de herfstvakantie(zondag 7 november)   ben ik samen met mijn zus een namiddag naar Brussel gegaan. We stapten Bozar binnen rond 15u30. Het was voor ons de eerste keer dat we de werken van Wim Delvoye in het echt konden zien.  Mijn verwachtingen waren heel hoog gesteld. Dit komt enigszins doordat ik al over deze kunstenaar heb geleerd.  Vorig jaar bij het vak cultuurwetenschappen hebben we enkele kunstenaars besproken en wat verder ingaan op hun werken. Een van die kunstenaars was Wim Devolye. Ik vond al vanaf het begin dat hij een eigenzinnige niet alledaagse stijl had. Maar zijn kunstwerken inspireerden mij wel.  In de les cultuurwetenschappen hebben we twee van zijn werken uitgebreid bekeken. Dit was de cloaca. De cloaca is een duplicaat van het menselijk spijsverteringsstelsel.  Dit is misschien een banaal onderwerp maar  het is wel goed gevonden. Daarnaast hebben we ook gezien dat Wim Delvoye varkens tatoeëerde. Ik wil graag nog andere werken van hem zien, niet alleen beelden maar ook schilderijen. In een schilderij zie je meer met welke emoties het is gebracht en wat het wilt meegeven.  Wim Delvoye heeft veel fantasie en is ook ruimdenkend. Voor ik naar de tentoonstelling ging in Bozar wist ik wel al een beetje welke stijf hij heeft. Maar ik was wel benieuwd naar zijn andere werken. Ik kijk er alvast naar uit. In mijn volgend verslagje lees je mijn ervaring.  

06-12-2010 om 16:04 geschreven door limelightje  

Mijn reactie op de recensie van Matthias Depoorter.

Mijn ouders zetten mijn zus en ik af in Brussel. Nadien zochten we de weg naar Bozar. Eenmaal aangekomen zochten we onze weg tussen de drukte. Het was al even geleden dat ik in Bozar was geweest. Na enkele minuten stappen door de drukte kwamen we eindelijk aan bij de locatie van Wim Delvoye’s tentoonstelling. De locatie was verdeeld in drie zalen. In de eerste zaal hing een grote panorama  TOUR 'Bruxelles', 2010.  Dit was oogverblindend. Het was een hele mooie compositie waarbij de gotische toren centraal stond. Deze gotische toren kon je ook in Brussel gaan bezichtigen. Dit hebben we ook gedaan. Maar nu eerst terug naar de tentoonstelling.  In de volgende zaal hingen schetsen aan de muur. De schetsen waar heel mooi uitgewerkt. Er hingen viertal schetsen onder elkaar. Op de schetsen was steeds hetzelfde waarnemen namelijk helixen van jezusfiguren. Maar er werd steeds wel gebruik gemaakt van andere kleuren en  andere compositie. Ik vond het heel mooi om ook eens schetsen te zien voor iets wordt uitgewerkt. Naast de schetsen stond er ook enkele bronzen beelden. Het waren bronzen beelden van gekruisigde Jezus, vervormd rond een kruis.  In de derde en laatste zaal stond een heel mooi gebouw die meteen mijn aandacht trok. Het was een hele mooie compositie waar ik uren kon naar kijken.  Toen ik al de drie zalen had bezichtigd, ging ik ook eens een kijkje nemen naar de toren.  De toren is 17 meter hoog en is gemaakt van staal. Ik vind dat de toren een meerwaarde heeft, het sprak me meteen aan. Bovenop het dak van Bozar heb je naast de toren een heel mooie skyline van Brussel.

Mijn mening over de tentoonstelling van Wim Delvoye. Ik had eigenlijk een dubbel gevoel nadat ik de tentoonstelling had gezien. Enerzijds heeft de tentoonstelling mij blij verrast mede door de prachtige toren. Nu heb ik een andere kijk op Wim Delvoye. Maar anderzijds was ik wel een beetje teleurgesteld. Ik vond de tentoonstelling nogal beperkt. Ik had verwacht dat ik nog meer werken en beelden van Wim Delvoye kon zien. 

Ik ga deels akkoord met de recensie van Matthias Depoorter. Maar als er nog eens een tentoonstelling van Wim Delvoye te zien is, zou ik er zeker naartoe gaan. Ik wil graag nog meerdere werken van hem zien!!

06-12-2010 om 15:57 geschreven door limelightje  

06-12-2010 om 12:51 geschreven door limelightje  

06-12-2010 om 12:47 geschreven door limelightje  

Matthias Depoorter

Matthias Depoorter is recensent Expo. 

Expo: Knockin’ on heaven’s door

BOZAR presenteert na een decennium van afwezigheid in eigen land, Wim Delvoye met Knockin’ on heaven’s door (***).

Knock knock

Focuspunt is Delvoyes metershoge gotische toren gemaakt van staal dat ultrafijn door een laser gesneden werd. De fijnmazige toren heeft men op het dak van het Paleis voor Schone Kunsten een plaatsje gegeven, alwaar hij moet dialogeren met de concurrerende torens van de Brusselse skyline, of tot in de hemel reiken en er – jawel - aankloppen. Tour luidt een nieuw hoofdstuk in Delvoyes carrière in. Dit is niet onweerstaanbaar grappig, kritisch of nihilistisch. Hier spreekt poëzie en de charme van onuitvoerbare dromen uit; onder andere van een jongen die de grootste toren wil hebben.

Dat laatste blijkt uit de grote prent op de expo. Een reusachtige versie van de gotische spits torent boven het oude Brussel uit. Niet zo fijnzinnig is het gegeven dat de prent nogal bruut oogt en de toren van het stadhuis alle finesse verloren heeft. Delvoyes gevaarte steekt er bijgevolg ook esthetisch bovenuit. Men kon dit charmanter opgelost hebben.

Waarom hangt men deze prent niet pontificaal in de centrale ingang van de expositieruimte van het Paleis? Qua scenografie en dramatiek zou dit moeilijk te kloppen zijn. Het effect kan overeenstemmen met de wens om in het stadsbeeld aanwezig te zijn. Men wil de mensen in de publieke ruimte raken, bespelen. Of zoals Delvoye het amusant verwoordt: “Net daarom past die toren niet in een salon.”

In de catalogus wringt men zich in allerlei bochten om het Torenproject te duiden als een humanistische droom en een verlangen naar een ideale stad. Klinkt allemaal zeer beladen, en net iets te zwaar op de hand.

Sculpturen

De expo vangt aan in de koninklijke rotonde, alwaar enkele gepolijste bronzen sculpturen de bezoeker opwachten. Twee bustes en een Daphne en Chloë zijn opgevallend getorst, alsof Picasso en Boccioni een robbertje gevochten hebben. Knap gemaakt, maar te steriel qua zegkracht.

Inventiever zijn de dubbele helices met bronzen gekruisigde Jezusfiguren. Om hen van een context te voorzien, maakte Delvoye schetsen waarin ze in een omgeving geplaatst werden. Die schetsen zijn helemaal niet slecht, en behoren tot het beste van wat er te beleven valt. Aansluitend op Knockin’ on heaven’s door is er de degelijke tentoonstelling rond Lucas Cranach de Oude. Op het einde van dat parcours botst men op zo’n bronzen sculptuur van Delvoye. Jammer dat het duo elkaar niet aanvult of tegenspreekt. Het oogt te artificieel en werkt bijgevolg niet.

Volwassen

Delvoye beweert dat hij volwassen geworden is; dat zijn equipe beter weet hoe een expo opgesteld, gearrangeerd of geconcipieerd moet worden. Dat geloven we best, maar spannender is het er in BOZAR niet op geworden. Een Delvoye die niet uitdaagt, is die wel boeiend genoeg om te volgen?

Het minder fijne nieuws is dat de expo wat tegenvalt. De klinische ruimten inspireren niet en dat geldt ook voor de helft van het spaarzaam geëxposeerde materiaal. De klop op de hemelpoort mist grandeur. De punch die van Cloaca uitging, en gaat - wanneer heeft men zo’n uppercut ooit verteerd? – is vervangen door onschuldige ornamentiek. Premier Yves Leterme oppert in de catalogus: “But art also challenges us and shocks us; it rocks our certainties, the way we view the world.” Maar net dat doet hij niet meer: Delvoye charmeert en brengt een visueel charmante sculptuur.

Delvoye plant een soort kathedraal om er al zijn werk in onder te brengen en er een godsdienst voor de kakmachine te installeren. Maar een gebouw maken of daarover dromen in functie van een omkadering of een gotisch etalageraam voor het oeuvre, lijkt ons niet zo interessant. Is het echt al tijd om een schrijn voor het eigen oeuvre te vervaardigen? Men stelt vaak dat de kunst van Delvoye veelzijdig is, en dat is ook zo, maar het is eveneens onevenwichtig op het vlak van de kwaliteit. Kwam Cloaca te vroeg? Of wachten we gewoon zijn nieuwe religie af? Daar zit beslist vuurwerk in.

Interessant is het gegeven dat de toren een work in progress is. Bij Delvoye krijgt men het gevoel dat de man niet graag stilstaat: hij weigert om vakantie te nemen. Vakantie is iets voor mietjes. Hij verafschuwt het, is er misschien bang voor. En misschien ook bang voor de dood als hij tracht bij de hemel aan te kloppen.

De potsierlijke uitleg over humanistische idealen botst met Delvoyes boeiende zoektocht doorheen de architectuurgeschiedenis, op zoek naar de ideale vorm voor zijn toren. Of met zijn scabreuze humor en gewiekste kritiek die in de “röntgenramen” nog altijd opduiken. Als tentoonstelling is dit niet het hoogste goed, maar van de toren doen we liever niets af. Tip: mis de “Wim shop” niet!

06-12-2010 om 12:43 geschreven door limelightje  

06-12-2010 om 12:35 geschreven door limelightje  

Mijn reactie op het artikel dat verscheen in  De Morgen. Ik ben het helemaal eens met dit artikel. De film “adem” is zeker een shot in de roos. Ik kan heel goed begrijpen dat de film al twee prijzen aan de haak heeft geslagen. De inhoud van het verhaal is heel mooi en geloofwaardig, het kan aan het echte leven worden gespiegeld. De film vertelt het verhaal over twee broers die beide lijden aan de ongeneeslijke ziekte, mucovisidose. De twee broers “Tom en Lucas” liggen beide in het ziekenhuis. Lucas is er erger aan toe dan Tom. Lucas wacht op een longtransplantatie. Hij staat op de lijst en als er longdonor gevonden word kan Lucas de operatie ondergaan. Tom ontmoet in het ziekenhuis nog twee andere mensen (Xavier en Anneleen) die ook lijden aan dezelfde ziekte. Xavier ligt in de kamer naast hem. Hij is een onderwaterfotograaf maar heeft door te lang onder water te blijven een klaplong opgelopen. Zijn vriendin Anneleen (Marie Vinck) lijdt ook aan mucovisidose. Haar droom is om mama te worden. Maar hiermee gaat Xavier niet akkoord, hij wil een kind in goede gezondheid en dit gaat niet wegens zijn klaplong. Anneleen gaat een andere man zoeken die haar kinderwens wel wilt vervullen. Xavier gaat op een andere manier om met deze ziekte. Hij is een doorzetter. Tom daarentegen verschuilt zich achter zijn ruige vrienden. Zijn vrienden nemen het altijd voor hem op. Anneleen zegt aan Tom dat hij niet te lang moet wachten om een lief te zoeken. Want de ware vinden is niet zo eenvoudig. Tom gaat eens een kijkje nemen bij andere afdelingen in het ziekenhuis. Hij komt uiteindelijk terecht bij de isolatiekamer. In de isolatiekamer ligt de oogverblinde Eline. Zij lijdt aan een besmettelijke ziekte. Niemand mag in Eline’s buurt komen of wordt ook besmet. Tom wordt verblind door Eline’s schoonheid. Eline is ook verliefd op Tom. Omdat Tom niet bij Eline mag komen, schrijft zij met lippenstipt op het raam de telefoonnummer van haar kamer. Tom en Eline houden contact met elkaar via de telefoon. Ze bellen mekaar elke dag. Anneleen heeft goed nieuws, ze is zwanger. Ze weet niet meer wie de vader was. Tom en Xavier zijn heel blij dat Anneleen zwanger is. Maar Xavier is wel bang dat de baby deze ziekte ook zal hebben. Maar de dokter heeft verklaard dat de baby kerngezond is. Anneleen wilt dat het kind Xavier gaat beschouwen als haar vader. Anneleen nodigt Tom en Xavier uit om samen naar zee te gaan. Daar krijgt Tom te horen dat er een longdonor is gevonden voor zijn broer Lucas. Hij wil zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaan maar door een ongeval komen ze terecht in een file. Lucas heeft de operatie niet overleefd. Tom vindt heel jammer dat hij niet bij de operatie kon zijn. Een jaar later gaat het met Tom en Xavier veel slechter. Ze liggen beide terug in het ziekenhuis. Beiden wachten ze op een longdonor. Maar Tom laat zich van de lijst schrappen, maar hiermee zijn beide ouders niet mee akkoord. Omdat Tom zich van de lijst heeft laten schrappen gaat de eerste longdonor naar Xavier. Er is een longdonor gevonden voor Xavier. Hij word meegenomen voor de operatie. Maar de operatie gaat niet door wegens te hoge koorts. Dus vragen de doktors nog eenmaal aan Tom of hij geen operatie wil. Tom gaat akkoord en kiest voor de operatie. De ouders van Tom zijn heel blij met deze beslissing. Ik vond deze film echt ontroerend. Deze film laat goed zien hoe verschillende mensen omgaan met dezelfde ongeneeslijke ziekte. Het einde van de film vond ik wel niet zo goed. Je weet niet of Tom de operatie zal halen of niet. Dit vind ik wel heel jammer. Als er ooit een vervolg zou komen op deze film zou ik er meteen naar toegaan.

05-12-2010 om 22:15 geschreven door limelightje  

Film 'Adem' in première en al onmiddellijk winnaar

In Oostende ging vrijdagavond de film 'Adem' van Hans Van Nuffel in première. Een paar dagen later ging hij op het filmfestival van Montréal lopen met twee prijzen. De hoofdprijs van het Festival, de Grand Prix des Amériques, alsook de Prijs van de Oecumenische Jury.De film 'Adem' kreeg de Grand Prix des Amériques in Montréal

Jonge kerels Tom (Stef Aerts) en Lucas (Maarten Mertens) zijn broers en lijden aan dezelfde genetische ziekte die hun longen langzaam sloopt. Tom worstelt met zijn korte levensverwachting en hangt rond bij een bende tuig uit zijn buurt.

In het ziekenhuis ontmoet hij Xavier (Wouter Hendrickx), een kerel die lijdt aan dezelfde ziekte als hij, maar die zich gedraagt als een rasatleet. Zijn levenslust straalt af op Tom.

Xavier is een onverbeterlijke optimist, zelfs wanneer zijn lief Anneleen (Marie Vinck) hem laat zitten. Tom valt op zijn beurt voor de eigenzinnige Eline (Anemone Valcke) die al maanden in een quarantaine kamer zit. Ze kunnen elkaar niet aanraken, maar toch beginnen ze een romance.

Dan overlijdt Toms broer Lucas tijdens een longtransplantatie. Tom is ontroostbaar. Hij verschuilt zich bij zijn ruige vrienden, ontloopt Xavier en breekt met Eline. Maar op een dag kruist hij weer het pad van Xavier die hem zijn smaak voor het leven teruggeeft ...

'Adem' is een meeslepende, romantische, grappige en hartverscheurende film. Een drama over weinig tijd hebben en niets willen missen.

http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2010/09/07/film-adem-premi%C3%A8re-en-al-onmiddellijk-winnaar

05-12-2010 om 21:56 geschreven door limelightje  

Categorie:  Film 'Adem'

Na mijn eerste geslaagde uitstap verheugde ik me er op om eens een uitstap verder van huis te gaan bijwonen. Mijn tweede voorkeur ging uit naar een film. Ik ben samen met het hele gezin naar Metropolis Antwerpen geweest om de film Adem te gaan kijken. De film ging door op woensdag 3 november om 19u45. Ik heb voor de Vlaamse film “Adem “gekozen omdat ik al vele leuke reacties in de klas over deze film had gehoord. Maar ook omdat deze film gaat over mucovisidose. Ik vind dit zelf een heel erge ziekte. Je kan er zelf van sterven. Ik had al  eerder over deze ziekte gehoord in het programma “Hart Voor Mekaar”. In “Hart Voor Mekaar” lijden twee meisjes (Claire en Michelle) ook aan de gelijknamige ziekte mucovisdose. De twee meisjes vormden samen met broer Vincent een drieling. Claire is jammer genoeg overleden. Ik wou heel graag deze film zien omdat ik wil weten hoe andere mensen die deze ziekte hebben hiermee omgaan. In de film “Adem” spelen ook enkele bekende acteurs mee. De eerste acteur die mij bekend in de oren klinkt is Xavier (Wouter Hendrickx) eerder te zien als Dimitri Tersago in de Vlaamse Politiereeks “Witse”. De tweede acteur die ik al eerder aan het werk heb gezien is Anneleen (Marie Vinck) als Marie-Claire in de “Rodenburgs”. En de laatste acteur is Jimmy ( Rik Verheye) als Anthony in nieuwe telenovelle “Ella”. Ik zou deze acteurs ook graag eens aan het werk zien in de nieuwe Vlaamse film van Hans Van Nuffel.

05-12-2010 om 00:00 geschreven door limelightje