Kleintje heeft pijn... hartepijn noemen ze zoiets, maar het voelt alsof elk vezeltje in mijn lichaam tegenwerkt... Alsof honger niet meer bestaat, koude een constante is en je elk moment de ziel uit je lijf zou kotsen en in tranen zou uitbarsten... De man die de laatste 2 jaar van mijn leven mijn alles werd, .... degene die mij zo blij kon maken... degene waarbij ik zijn kleine meisje en zijn sexy vamp kon zijn, degene waarbij ik IK was.. voor het eerst in mijn leven.... Net diegene die zo belangrijk voor me was heb ik uit mijn leven gebannen...
Normaalgezien zet je iemand uit als de liefde over is... toch?! Maar in dit geval moest het omdat de liefde die ik voelde té groot was... omdat die liefde pijn deed, niet mocht, niet kon, niet past.... Kleintje heeft altijd al een heel slecht gevoel voor timing gehad, maar deze relatie had nooit mogen beginnen voor 2 andere relaties eindigden..
Mijmeren, wakkerliggen, niet kunnen eten, me afvragen of ik wel de juiste keuze maak door hem uit mijn leven te bannen.... een diep dal... Al mijn toekomstdromen aan diggelen... omdat die enkel van mij waren, en omdat een toekomst met hem niet mogelijk is. Toekomstdromen zijn enkel leuk als je weet dat de andere kant ook droomt...
Ons verhaal leest als een sprookje, eentje met kabouters, een boze heks, de hele reutemeteut... maar spijtig genoeg eentje zonder happy end...
Op een dag kan ik het misschien relativeren en kan ik mezelf ertoe brengen hier met een warm gevoel op terug te kijken. Kan ik hem zelfs laten weten dat ik over hem heen ben.. tijd heelt tenslotte alle wonden. In tussentijd leven we even in een waas... eentje waar de kinderen denken dat er niets aan de hand is , omdat mama het knopje supermama indrukt en een potje huilt als de kinderen dromen over een nieuwe mooie dag... een waas waarin de glimlach op mijn gezicht net zo fake is als het voorstel van Vanessa Hoefkens, maar slechts enkele mensen zien door die fakeglimlach in mijn ogen dat het niet lukt...
Ik mis hem... en denk aan hem van het moment dat ik mijn ogen opendoe tot ik huilend in slaap val... Hij wil vrienden blijven.... en ik zou niets liever willen... maar ik weet dat hem horen, hem zien het alleen maar erger gaat maken... dat de hoop nog achter een hoekje ligt en ik mezelf heel gauw weer zou verliezen in mijn emotionele zelve..
