Persoonlijke mailtjes zijn net zoals een gesprek, een reflectie van wat een persoon denkt op dat moment, en mogen na een eerste keer gelezen te zijn eigelijk niet meer herlezen te worden. Met de meeste mailtjes doe je dat ook niet, die wis je na verloop van tijd. Maar sommige mailtjes hou je bij, omdat ze je iets doen. En de meeste van die mailtjes herlees je op hun beurt ook nooit meer, maar ergens zijn ze belangrijk genoeg om in cyberspace te blijven hangen.
Vandaag was ik mijn mailbox aan het overlopen, op zoek naar een mailtje van een tijdje terug, een e-mail adres dat ik nodig had voor het een of ander . En toen stootte ik op DE mail De mail die ik nooit meer wis, de mail die intussen zo belangrijk voor mij is geworden en waar ik na herlezen ervan nog steeds een potje janken een halve dag ontreddert rondloop.
Een mail uit de moeilijkste periode van mijn leven, geschreven door de voor mij op dat moment belangrijkste persoon uit mijn leven.
1 zin heeft heel mijn leven verandert, heeft er bijna voor gezorgd dat ik eruit was gestapt, heeft mij volwassen doen worden, mij aangezet tot een onafhankelijk leven weg onder de vleugels van eender wie.
Een halftijds moeder is voor mij géén moeder, uit de pen van mijn grote god, de persoon waar ik zo naar opkeek en ontieglijk veel respect voor had, de persoon wie ik tot op dat moment nooit had tegengesproken. Die persoon pakte mij op dat moment op het enige wat mij toen nog overeind hield, mijn kinderen.
Het heeft mij doen wankelen, het heeft op dat moment mijn laatste beetje zelfrespect en zelfvertrouwen onderuit gehaald, ik ben er letterlijk ziek van geworden (ik ben in heel die periode maar één keer thuisgebleven van het werk,maar toen kon ik niets anders, ik was een wrak).
De persoon in kwestie heeft het bedoelt hoe het er stond, heeft zijn eigen kind doen wankelen in een enorm emotionele periode van haar leven en heeft nog steeds in zijn hoofd dat ik de grote schuldige ben in het scheidingsepos. Maar hoezeer hij mij toen heeft gekwetst, en hoe hard ik er heb van afgezien dat een ouder zijn kind geen steun wou geven, ook hier heb ik uit geleerd. Ik ben na 28 jaar éindelijk onafhankelijk geworden en leef op mijn buikgevoel in plaats van op de mening van een ander.
Mijn grote god is niet meer, en de band die we hadden gaat nooit meer terugkomen, maar ik hoop dat hij op een dag respect krijgt voor wie ik ben, voor wat ik doe en voor het feit dat ik in alles wat ik doe mijn kinderen voor ogen heb. Want een moeder is nooit halftijds moeder, die staat op en gaat slapen met haar kinderen, doét alles voor haar kinderen en neemt moeilijke beslissingen die misschien niet ideaal zijn voor de kinderen,maar idealer dan de situatie die op dat moment gaande was én ik hoop dat ik dan ook een mailtje krijg, eentje die ik zeker ook nooit zal wissen.
Overdracht... een lelijk woord, maar zo noemt het nu eenmaal... Vandaag, in het midden van het weekend, zo rond de vijven, was de overdracht van de kinderen gepland. Omdat exie ex morgen moet werken, omdat dat betekent dat de kindjes dus hier komen slapen ook dan.
Nu ben ik sowieso al niet voor halve kinderweekendjes, zeker niet voor degenen met 'overdrachten' net voor etenstijd (je mag er zeker van zijn dat de kinderen in al hun enthousiasme toch geen hap door de keel krijgen) maar die vandaag verliep superhectisch.
De kinderen waren eerst nog een paar uurtjes bij opa geweest, waardoor ze al zo gek liepen als maar kon, de jongste had amper geslapen deze middag, de middelste moest een hele uitleg doen (waarvan niet te begrijpen was omdat hij alles tegelijk wou vertellen) de oudste wou liever tv kijken... Daarbij kwam bij dat het voor hun papa de laatste keer was dat hij ze zag voor de komende 2,5 weken, en de kinderen voelden dat aan... lastig, roepen, tieren, geen honger, wel honger, nog een laatste kus en knuffel aan papa, nog eentje... bref, een kadootje deze overdracht...
Zo rond half zeven was mijn zen-attitude die ik deze morgen heel goed onder de knie had verdwenen als sneeuw voor de zon. In bad dan maar, daar worden kids toch kalm van?!? Not today they don't... had ze net alle3 in bad gestopt of mijn badkamer zag eruit alsof de titanic erin gezonken was, iedereen zich had willen redden door water overboord te kappen en de kreetjes in het bad waren navenant. Zucht, het ritueeltje voor als de kindjes in bad zitten (strijk wegwerken terwijl ze genieten van het water) maar laten varen, liedjes gezongen over visjes in het water, ze snel snel gewassen, tandjes laten poetsen en ondertussen de zondvloed proberen op te kuisen... Drie tegenstrubbelende kinderen afdrogen, piamaatjes aan en hupsa... naar beneden met dat klein grut...
De jongste haar papje gegeven, kusjes, knuffels en een slaapwelletje met de broertjes, en kiddie 1 klaar om naar dromenland te vertrekken. Ondertussen de tv even aangezet voor kiddie 2 en 3, maar helaas pindakaas, ze bleven maar 'enthousiast' rondspringen in de zetels...
En net voor ik mijn 'cool' verloor kwam ik op een ideetje dat ik ken van toen kleintje nog een klein meisje was... De fotoboeken!!! En zo zat ik met mijn mannen van mijn leven te kijken naar babyfotootjes, te raden welke foto van welke baby was, te bestuderen hoe zeer mijn oudste zoontje op mezelf lijkt en mijn jongste zoontje op mijn broer... heerlijk mijmeren bij kinderfoto's uit de tijd dat internet zelfs nog niet bestond, en ja hoor... het lukte... in no time zaten de 2 varkentjes gefacineerd fotootjes te kijken, ongezouten hun mening te geven bij sommige foto's (mama, jij was dik toen! :) ) en kende ik mijn fantastische lieverdjes terug... Knuffels, kusjes, ik zie je graagjes (tot de maan en terug zelfs)... Nog even wat ravotten, hen een beetje uithoren over de voorbije dagen bij exie ex en na een klein half uurtje waren beide de broertjes zo mak als lammetjes.
En nu liggen ze allemaal netjes in hun bedjes, te dromen van de komende 2,5 mamaweekjes, en ik moet zeggen: ik kijk er naar uit, ze zolang bij mij te houden!
En sinds een aantal weekjes ben ik oprecht gelukkig. Mijn leventje kabbelt nog steeds niet, lijkt op momenten op een heuse roetsjbaan, maar ik heb mijn kijk tegen 'geluk' bijgesteld.
Mama die vecht tegen de ziekte met de grote K... het maakte mij bang, bang om haar te verliezen, bang voor de toekomst, bang van wat voor haar stond... en nog steeds besluipt mij soms het gevoel van angst, slaat mijn maag toe als ik eraan denk dat we er nog niet door zijn, dat er nog steeds vanalles kan misgaan...maar ondertussen ben ik zo blij dat ze er nog is, dat ze de loodzware operatie heeft doorstaan, dat ze vecht zoals alleen mama's kunnen vechten, dat ze lacht om mijn - in vergelijking met de hare - simpele problemen, dat ze er staat zoals alleen mama's er staan, dat ze geniet van haar kleinkinderen, dat ze praat over toekomst. Maandag begint haar 6 maanden durende chemokuur... en ik weet dat ze zal blijven vechten, zal blijven lachen, zal blijven genieten... petje af voor mijn sterke mams!
Alleen zijn... ik heb er de eerste maanden zoveel moeite mee gehad, met de stilte, met de kilte, met de demoontjes in mijn hoofd. Maar eigelijk ben ik nooit alleen geweest... ik het zo'n goede kring rond mij, die mij uit de diepste dallen hebben gesleurd, die naar mij bleven luisteren en mij op het hart drukten nooit op te geven. Ik heb 3 fantastische kindjes, die mij in mijn moeilijkste momenten aan het lachen maakten, die mij kwamen knuffelen als ik de traantjes echt niet kon verstoppen, die mij met mijn neus op de realiteit duwden en mij lieten doorgaan voor hen. Ik heb een plaatsje in mijn hart gegeven aan een paar mensen, die mij oprecht en eerlijk graag zien, die mij oprecht en eerlijk nemen voor wie ik ben... mijn scheiding is een leerrijke periode geweest. Ik heb vriendschappen op de klippen weten lopen doordat mensen het nodig vonden om 'kanten te kiezen', ik ben mensen die mij heel dierbaar waren en waar ik onnoemelijk veel respect voor had op een andere manier moeten gaan zien omdat hun oordelen mij kapot maakten, ik ben volwassen moeten worden ... en hoe raar het mag klinken, en hoeveel pijn het mij allemaal gedaan heeft... ik ben dankbaar voor de rotperiode die ik heb meegemaakt... ik ben er alleen maar sterker van geworden.
nood aan liefde en iemand die me graag ziet.... de jaren voor de scheiding waren jaren waarin ik mij compleet op mijn kindjes heb gestort, waarin ik het niet meer nodig vond graag gezien te worden, en mezelf ook niet zo graag meer zag. Het moment dat het duidelijk was dat het niet meer lukte tussen exie ex en mezelf en het beter was elkaar los te laten ben ik compleet en stoicijns kalm gebleven, de klappen heb ik erna gehad. Helemaal in de knoop met mezelf, het gevoel dat ik alleen was op de wereld en niemand mij nog graag kon zien. Ook hier heb ik mijn zienswijze beetje bij beetje beginnen bijstellen, ik kan zeggen dat ik momenteel blij ben met de persoon die ik ben, dat ik recht in de spiegel kan kijken en blij ben met de facade die terugkijkt, dat ik een beter mens ben geworden. Ik heb liefde van 3 prachtige (b)engeltjes en hou mijn hartje nog een klein beetje gesloten om een nieuwe liefde toe te laten. Ik weet waar ik naartoe wil met mijn leven, ik weet wie en wat ik belangrijk vind en we zien wel hoever we komen, maar kleintje neemt de tijd om eerst een beetje te genieten, om eerst gelukkig te worden met haarzelf en gelukkig te zijn met wat ze wél heeft! Soms zijn er kriebeltjes, soms zijn er vlindertjes, maar de grote kriebels en vlinders laat ze om bepaalde redenen niet toe, genieten is nu de boodschap... gelukkig zijn met de kleine dingen, genieten van momenten die ik in mijn hart opneem...
Geluk maak je zelf... daar ben ik ondertussen achter gekomen!
vrijdagavond 22h - een superfilmpje op tv en een flesje cava op tafel.... Nieuwe laptop op de schoot en het vooruitzicht op 2 weken de kinderen hier... Een mens heeft soms weinig nodig om smilenderwijs het weekend te beginnen.
En toen besefte kleintje dat ze best wel gelukkig is met haarzelf, haar leventje en de mensen rondom haar!
maandag is thuisblijfdag voor kleintje... (net zoals dinsdag trouwens). Om kiddie 3 te entertainen, er zoals een oermoeder te zijn voor kiddie 1 en 2 als die uit school komen, om allerlei lekkers te voorzien, om was en strijk erdoor te werken. Mooi geregeld natuurlijk, woensdag zijn mijn klein grut ofwel bij oma of opa en donderdag en vrijdag is het tijd voor exie ex om dingen met hen te doen.
En toch blijf ik bij maandag het echte maandaggevoel houden.. zin om niets te doen, in bed te kruipen en daar te blijven liggen tot manic monday over is... Vanwaar dat gevoel komt? echt geen idee... het weekend dat nog niet uit mijn kleren is gekropen, het 'ploetermoedergevoel'?
Enfin, ik zie maandag en dinsdag dus niet als mijn verlengde weekend, niet als mijn nieuwe werkweek,maar wel als 2 dagen van babyvlekken op kledij, de honderste keer het huis proberen op te ruimen, van onoverzichtelijke bergen was en strijk...
En toch, als ik eerlijk moet zijn, geniet ik van 'ploetermoederen'... het gevoel van uitputting als kiddie 1, 2 en 3 onder de wol liggen, je aan belachelijke 'uurschema's' houden in de hoop het klein grut zoveel mogelijk RRR (rust ,regelmaat, ritme) mee te geven, ze aan tafel te zien genieten van hun vieruurtje... Ik zou het voor geen geld van de wereld willen missen...
En hoe ouder dat klein grut wordt, hoe liever ik het allemaal doe, met kiddie 1 meegaan in zijn fantasiewereld, met kiddie 2 knuffelen en 'ik zie u graag'en tot we er allebei bij neervallen, met kiddie 3 babytaal uitslaan terwijl we naar Bumba kijken...
Moederen.... een vak apart, eentje dat zo afwisselend, spannend, en voldoenend is dat je soms met tranen in je ogen naar de kindjes zit te kijken en beseft dat je geluk hebt dat je voor hen leeft!
