wegens 'een klein beetje ziek' op vrijdag waren we deze week niet in de supermarkt geraakt. Dus zat er niets anders op dan zaterdag met 3 bengeltjes inkopen te gaan doen voor het weekend. Ik en supermarkten zijn sowieso al geen goede vriendjes. Hoezeer ik kan genieten van een dagje shoppen, hoe hels ik het vind om in de supermarkt rond te lopen.
Maar... als we eten op onze bordjes wouden (en koekjes wouden bakken, soep met balletjes wouden maken, chocoladecake wouden produceren -het is weekend en het weer is guur, we moeten het grut vooral bezighouden dan!) moesten we echt wel met z'n 4en richting daar. Lijstje netjes gemaakt, de jongens op het hart gedrukt dat we heel lekkere dingen gingen kopen en het kleine meisje veilig de kar ingehesen.
So far , so good.
Wonder boven wonder waren het niet mijn kinderen die mij deze keer lieten ontploffen in het midden van het warenhuis, maar een of andere boerenpummel (een jaar of 60 oud en duidelijk niet pro kinderen). Ik hoor ineens achter me 'allé uit de weg!', draai me om en zie meneer met z'n kar tegen de jongens aanrijden. Foutje 1 ... ik bekijk de heer in kwestie uitdagend en zeg luid en duidelijk 'alstublieft'. Hij kijkt ongelooflijk debiel terug en zegt 'wat alstublieft?' waarop ik antwoord 'het zijn misschien kinderen, maar dat zijn ook mensen meneer' waarop hij zegt 'kinderen horen niet thuis in de supermarkt'. Foutje nummer 2.... Kleintje zet zich voor de kar van meneer en antwoordt 'bejaarden ook niet meneer, die moeten maar in de week komen inkopen doen, dus aan U de eer meneer, mijn kinderen verwachten een verontschuldiging van uwentwege, want ik heb gezien hoe u het nodig vond met uw kar tegen hen te rijden'. Wederom verschijnt die debiele blik en zegt hij 'ik denk er niet aan'. Waarna ik de gang blokkeer met m'n kar (tot groot jolijt van een aantal mensen die het tafereeltje volgden) en zei 'dan vrees ik dat u achteruit zal moeten met uw kar, want mijn kinderen zijn wél opgevoed, in tegenstelling tot uzelf blijkbaar'.. en there he went, tail between his legs en een luid applaus van de omstaanders. (ik kon niet snel genoeg uit de voeten zijn, want het klinkt stoer, maar ik ben helemaal niet zo stoer en liep tegen het einde van dit tafereeltje rood aan terwijl ik het zweet over m'n rug voelde lopen :))
Kleintje en supermarkten, altijd wel een gezellige boel zo ...
Om het goed gedrag van de kinderen te belonen hebben we 2 supergrote verse pizza's gemaakt, en die hebben nog nooit zo goed gesmaakt! Maar winkelen op zaterdag... nog steeds niet mijn ding :D
Hoezeer ik het moederschap aanprijs, mijn kinderen bejubel en aan iedereen die het maar kan en wil horen laat weten hoe trots ik ben op mijn achterban, soms zijn er momenten dat het helemaal de mist ingaat...
Zo ook deze nacht.
Het is ondertussen wel al bekend dat dochterlief het harder uithangt bij mama als bij papa, maar wat ze deze nacht gepresteerd heeft tart alle logica. De voorbije weken liepen de nachten in casa kleintje op hetzelfde stramien... zo rond een uur of 22 liet de dochter weten dat ze er was... krijsen, wenen, roepen... de hele reutemeteut... En omdat dochterlief een stem als een klok heeft eindigde dat tafereeltje meestal op dezelfde manier, in het grote mamabed, waar ze na een minuut of 5 gewoon zalig lag te ronken.
Maar omdat mama echt niet van plan is om elke nacht met dochterlief door te brengen (lees een aantal posts hiervoor, mijn dochter is een wiebelkontje zo in het midden van de nacht, ook al slaapt ze, ze beweegt, en blijft bewegen) raapte ze deze week al haar moed samen om door te zetten. De reden dat dochterlief in het mamabed 'mocht' slapen was simpel, 2 broertjes die de dag erna op school verwacht werden. Zo niet deze week, het maakte kleintje zo niet uit om haar kleine meid te laten wenen en van haar hart een steen(tje) te maken. De jongens mochten wakker worden, de vakantie maakte dat allemaal goed.
Zover zit de logica goed....
Dag 1, zondagnacht: 22h15 en de hemelsluizen gaan open, de bom barst en meer van die mooie woordspelingen... Dochterlief begint aan haar 'ben wakker, haal me eruit en leg me maar weer neer in dat grote bed' spelletje... Het duurt een uur of 2 maar ja hoor, dochterlief geeft het op en snikt zichzelf in slaap (hartverscheurend, dat wel)... mama kan de wereld aan!
Dag 2, maandagavond 22h... Here we go again... Helemaal overtuigd dat ze die kleine meid wel terug in slaap zou krijgen begint mama aan een nieuwe ronde 'streng en overtuigend'... Kamertje in, tutje geven, muziekje laten spelen en buiten... 10 minuten gekrijs later: kamertje in... tutje geven, muziekje laten spelen en buiten... 20 minuten gekrijs later.... en ga maar door... 2 wakkere broertjes die zich laten meevoeren door het gehuil van ons meisje en zelf ook nog een concertje geven.. mama die met kapstokschouders in haar bed ligt te luisteren op het gehuil van haar kleinste en ondertussen nauwlettend de timer in het oog houdt om zeker niet te vroeg de kamer weer in te lopen voor een rondje 'troost, muziek en dekens goedleggen'... Zo rond 4h heb ik het opgegeven... doodop, helemaal over mijn toeren, op van de stress.... het kleine aandachtskikkertje had gewonnen...
Dag 3, dinsdagavond 21h05.... voorlopig is het stil boven... maar de kapstokschoudertjes die ondertussen echt wel pijn beginnen doen zien het niet zitten om wederom een nachtje tranen te ondergaan... iemand zin om een avondje over te nemen??!!
