Ongeveer een jaar geleden is 'ie eruit getrokken, uit ons 'veilige' leventje, ons 'gewoontehaventje'... Maanden van discussies die eraan vooraf gingen, knopen in beider magen, traantjes bij beide partijen... Ik vergeet nooit nog de dag dat ik exie ex z'n leven op z'n kop zette door de mededeling dat ik niet gelukkig was... dat ik het zo beu was om heelder dagen alleen nog te kibbelen en als broer en zus naast elkaar te leven... Ik vergeet nooit zijn reaktie toen hij doorhad dat goede vriend X net iets meer was als dat, en hoe ik door verstomming geslagen zelfs niet gepast kon reageren (want ik wou er niet uit voor goede vriend X, ik wou eruit omdat ik mijn kinderen wou laten opgroeien in een sfeer van liefde, niet in een sfeer van bitsigheid en ruzie). Ik heb hem pijn gedaan, want hij vond onze gewoontehaven blijkbaar wel ok.
Er is een jaartje voorbij, en ik sta nog steeds 150 percent achter de beslissing dat we niet verder konden samen. De ruzies hebben plaats gemaakt voor respect voor exie ex (want doe het maar, op zijn leeftijd, er alleen voorstaan met 3 kleintjes) en ik ben blij dat ik de kalmte die ik vroeger niet vond door alle situaties hier thuis kan overdragen op mijn kindjes. Ik geniet van hen, iets wat ik vroeger veel minder deed. Ik ben trots de mama te zijn die ik wou zijn, de mama die zich volledig op haar kindjes kan focussen en hen leert wat juist en fout is.
Ik ben het voorbije jaar een aantal keer met mijn kop keihard tegen muren aangelopen, heb moeten opboksen tegen meningen die niet strookten met mijn werkelijkheid, heb moeten leren loslaten en mensen laten gaan waarvan ik dacht dat ze vrienden waren... heb tranen gelaten die heel bitter smaakten, heb knoopjes in mijn maag moeten leren ontrafelen en vooral moeten leren om mezelf te zijn, in allerlei situaties. Maar kijk... we staan nog recht ! :))
De kindjes vinden ook stilaan hun plaatsje in hun nieuwe leventje. Het moet niet makkelijk zijn om een deel van de week onder moeders paraplu te leven en het tweede deel van die zelfde week een andere aanpak gewoon te moeten worden bij papa. Ontieglijk veel respect voor die kleine spookjes.
Het enige waar kleintje nog moeite mee heeft is haar leven zonder kindjes in te vullen, om op dode momenten (wanneer de kindjes bij papa zijn) een leven als single uit te bouwen. Door alle toestanden rond goede vriend X, ben ik helemaal niet klaar om mezelf terug op die geweldige (?!) singlemarkt te zetten. Mijn hart is het laatste jaar een aantal keer overstag gegaan om erna te veranderen in een klompje ijs, om erna heel langzaam terug te ontdooien. Mijn zelfvertrouwen heeft hoge toppen gekend maar is met momenten dan weer ver te zoeken. Mezelf terugvinden in een rol van single mama is moeilijker dan ik dacht.
Dus ook al ben ik nu 80 percent de persoon die ik wil zijn, die 20 percent is en blijft een zoektocht... Maar als ik uit het voorbije jaar nu net 1 ding geleerd heb is dat geduld een schone deugd is, en dat mensen en situaties constant evolueren.
