lieve liefste,
vandaag, na veertien koppige dagen, wou je terug praten
heb je m'n bericht gelezen ...
en je vroeg me of ik toch nog verder wou met jou
maar het gaat niet, niet meer
ik besef dat we bij elkaar horen, voor altijd
maar er zijn essentiele stukken die ontbreken ...
geborgenheid, gezelligheid, genieten
gewoon praten en lachen
... leven
bij jou zie ik enkel negativiteit,
alsof alles je teveel is
want na zolang weet ik nog niet waarom je zo vaak slecht gezind bent,
wat ik daaraan kan doen,
hoe ik je blij kan maken ... want wat ik voorstel krijgt kritiek, altijd
we hebben allebei veel bevestiging nodig, steeds opnieuw,
en als je afkeurt wat ik doe dan word ik gek.
'k dacht dat ik het zou aankunnen, dat ik daar over kon,
maar deze week zag ik meedogenloze hardheid,
haat in je ogen, even sterk als je liefde ...
en de afstand ... nog vergroot
de plotse enorme afstand tussen jou en mij
ik ben bang voor die donkere kant van jou,
ik dacht dat die niet meer bestond, of toch niet zo sterk
ik ben bang van jou, van je wispelturigheid,
maar ook, en vooral, bang om je te kwetsen,
zodat je m'n liefste niet meer kan zijn
bewust zal jij mij niet kwetsen ... maar je onbewuste werkt zo sterk
je jaloersheid begrijp ik nu wel, want het zal niet gemakkelijk geweest zijn voor jou.
nochtans heb ik je nooit bedrogen, of de intentie gehad om je te dumpen.
vorig jaar kon ik thuis echt niet weggaan om praktische redenen, en ik bewonder je omdat je een jaar wou wachten
achteraf bekeken had ik eerst moeten scheiden, dat was minder kwetsend geweest voor jou ...
verkeerd van mij, want ik weet nu dat je zou gewacht hebben, maar ik was echt bang om je te verliezen
in 't begin wou ik je niet afschrikken, je zelfs delen als je zo gelukkig kon zijn ...
'k wou me niet opdringen,
maar nu weet ik dat jij mij moest delen en dat dat voor jou een beproeving was
je hebt me een jaar van je leven geschonken,
en je zei dat je er geen spijt van hebt
ik heb jou ook een jaar geschonken, liefste ...
'k heb er ook geen spijt van,
't was een jaar van twijfels, misverstanden, vaak onredelijkheid ,
want ik begrijp je niet ...
zal je ook nooit begrijpen omdat ik me niet kan inleven in jouw geest ..
we hebben hier naartoe geleefd, dag en nacht, al zolang
maar het gaat niet
mijn liefde heb je, voor altijd
want we horen samen,
maar samenleven met jou kan ik niet
we willen elkaar geen kwaad doen, maar zullen elkaar kwetsen, keer op keer opnieuw...
ik jou, omdat ik vaak niet weet wat je bedoelt, jij mij omdat ik je reactie niet begrijp
want wij zijn elkaars tegenpool
ik hou van je, zielsveel,
en mijn hart krimpt samen omdat ik je verdriet doe,
en omdat de toekomst niet zal zijn zoals we gedroomd hadden
je zei me dat ik een leugenaar en een bedrieger ben,
dat ik je gebruikt heb ...
neen liefste, 'k zie je doodgraag,
ik heb alle stappen gezet...
vrienden en familie uitgenodigd voor de laatste etentjes,
financiën geregeld, een flatje gezocht, m'n auto volgeladen ...
't heet niet voor niks de grote stap ...
maar ik word heen en weer geslingerd tussen enerzijds zekerheid en geborgenheid,
en anderzijds de enige liefste ...
maar ik ben bang om met jou in zee te gaan
hoe ziet het leven eruit als ik de liefde voorbij laat gaan,
het mooiste geschenk dat we elkaar konden geven ...
wil ik nog wel verder leven zonder jou
jij zit al zolang dag en nacht in mij
kan ik nog wel verder leven zonder jou
want jij alleen hebt mijn liefde, voor altijd,
mijn hart breekt omdat ik te laf ben om blindelings te springen
maar op mijn leeftijd ben je niet langer argeloos zonder meer
scheiden ?
misschien zal ik ooit alles achterlaten, heel de puinhoop,
om op de grondvesten van een andere puinhoop opnieuw te beginnen
waarschijnlijk wel zelfs,
want ik zal nooit zonder jou kunnen
zonder je liefde
zonder je ogen
zonder je aanwezigheid
maar ik ben zo bang dat het niet zal lukken mét jou, zo ontzettend bang ...
zal je me dan kunnen vergeven, zal je me dan nog graag kunnen zien
of zal ik voor jou altijd een leugenaar en een bedrieger blijven ?
jij bent hier weggegaan, met slaande deuren
ik ga hier ook weg, met stille trom
want ik kan niet op deze plaats blijven,
niet op deze plaats die zo doordrongen en geladen is,
verzadigd van wat twee geliefden elkaar kunnen geven
ik hou van je, liefste, mijn allerliefste ...
misschien zal ik ooit mijn angst overwinnen
en kiezen voor een leven met jou
haat me niet,
maar volg de brandende sterretjes die je de weg wijzen
nog voor ze uitdoven
ik heb je nog zoveel liefde te geven
ik kus je
want ik ben teveel in jouw leven maar jij niet genoeg in het mijne
liefste ... misschien ... ooit ... al is het maar even ...
al is het in een ander leven
'k zie je graag, voor altijd
voor minder ga ik niet,
voor minder leef ik niet
want ik leef slechts voor jou,
voor jou alleen
