zaterdag niks van je gehoord 'k dacht, na vrijdag, dat ik het wel kon vergeten en zondag vroeg je om je te bellen .. vertelde je me dat je belkrediet op was, dat je daarmee niet kon bellen 'k kon wel in de grond kruipen van schaamte je voor de zoveelste keer verkeerd beoordeeeld ... kwaad op mezelf, en beschaamd
date gisteren ... 'k wou je enkel zeggen dat het me spijt dat ik je soms teleurstel, dat alles-of-niks niet kan, terwijl jij voor niet minder gaat, dat ik niets achter je rug wil doen ...
drie weken geleden al vroeg je me wie 't belangrijkste is, jij of m'n kinderen ... en deze week vroeg je me of je me elk weekend kwijt zou zijn ... ik weet dat je moeilijk kan verwerken dat ik je te soms te weinig aandacht geef zodat jij je dan gekwetst voelt dat ik je tekort doe, omdat ik niet los geraak van m'n leven want ik heb het afhaken onderschat en van 't een kwam 't ander ... en je vroeg me wat ik nu ga doen ... ik wist het niet je zei : zeg me dan dat je me nooit meer wil zien twintig keer of meer heb je het me gevraagd want je wou een antwoord ... ik wist het niet, maar toch moest ik kiezen terwijl elke ongenuanceerde keuze hard en onredelijk is
je vroeg : is 't af en ik zei je : 't kan niet af maar ik weet niet hoe het plots zover kon komen, wat me bezield heeft weet niet waarom het zover gekomen is want 'k heb je redeloos gekwetst weet niet hoe het nu verder moet want ik weet dat de grens tussen liefde en haat bij jou flinterdun is je walgt van mij en je zal zeggen dat ik altijd bepaald heb hoe het met ons ging en je hebt gelijk, 'k heb je redeloos gekwetst en ik heb er onnoemelijk veel spijt van want ik wou het niet vergeef me, vergeef me voor het te laat is *
