Eenzaam dwaal ik rond, ben verloren in deze wereld, ben alleen gekend in de mijne.
drukke plekke, leuke einddoelen, gezellige terrasjes, ik hoor jullie wel maar zie je niet,
voel me altijd alleen met zoveel om me heen, wetend dat je naast me staat en dan je men hand vasthoud
soms voel ik me zoals: het kleinste steentje in de visbak, het papiertje dat ze juist op de grond hebben gegooid en waar ze nog eens op stappen, het dwarrelend sneeuwvlokje dat eenzaam om de grond valt het eenzame persoontje waar niemand iets van weet en niemand iets van kent
Wil me verstoppen wil me verschuilen, wil uren al men woede uithuilen.
Soms wil ik dat ik zoals: een boomwortel op de grond was, als je me niet ziet val je erover en merk je me wel op
Ik hou van je, Wil je nooit meer kwijt, je bent echt men alles, blijf voor eeuwig bij mij, verlaat me nooit je probeert me te verstaan, bedankt voor alles
Ik haat je, ga weg, je bent niets dan een last voor me, je bent niets waard, begrijpen kun je me nooit, bedankt voor er nooit te zijn voor me
Het gevoel dat ik elk moment kan uitbarsten, Het gevoel dat ik steeds tegen iets in mij moet vechten, krijg om het kwartier wel een ander beeld voor me!
Ik word gewoon ZOT!!
Ben vanaf vandaag terug begonnen met men medicatie omdat ik het op de moment gewoon niet meer zie zitten.
Ben op het moment gewoon leeg, Ik ben op, ik ben moe heb ook geen zin om er nog langer tegen te vechten..
Laatste tijd weer vanalles meegemaakt en ik voel gewoon dat ik op ben. Ik heb het gevoel dat ik in zoveel dingen heb gefaald, dat ik dit altijd ga blijven doen.
Beelden voor me die ik niet kan verwijderen uit men geheugen, gevoelens die ik niet kan ontvluchten, haat - agressie die ik niet kan uiten, verdriet dat ik niet mag laten zien
Wil op het moment hier niet meer zijn, probeer er tegen te vechten en toch kom je altijd terug op hetzelfde kl*te punt
Wil gewoon dat je me verstaat, Wil gewoon dat je me begrijpt, Wil gewoon dat je me eindelijk aanvaard!
Voel me de laatste tijd zo eenzaam, zo alleen, zo onverstaanbaar, zo onbegrijpelijk.
Ben een volwassen persoon, ik heb een stem, ik heb een mening waarom wordt er niet naar me geluisterd, waarom wordt ik niet gehoord laat me voor mezelf spreken, laat me men stem horen
Ik heb een leven, ik leef laat me dit dan doen, laat me de fouten maken die ik moet maken, laat me de pijn voelen die ik moet voelen, laat me het zelf leven, en geef me niet het gevoel dat het wordt geleefd
Ik kan verdrietig zijn, laat me dit dan ook zijn, veeg men tranen niet af wanneer ze naar beneden dwarrelen, zeg me niet dat alles in orde komt, hou mezelf niet vast wanneer ik hysterisch word
Ik word boos, Laat me razen, laat me schelden, laat me roepen, laat me doen hoe ik wil doen,
Maar het belangrijkste van allemaal laat me op deze momenten alleen maar verlaat me niet.
Ik kan het op die moment niet aan om een persoon naast men zijde te hebben, maar zou er niet met kunnen leven moest ik het gevoel hebben moest ik er alleen voor staan.
Heb de ruimte nodig, maar ga niet te ver weg, Ik geef je men lach, men traan, men geluk en verdriet maar verlaat me alstublieft nooit niet.
Ben een 2tal weken zo goed als volledig gestopt met mijn medicatie.
Zit momenteel op een rollercoaster qua gevoelens.
Ik kan het op dit moment allemaal niet meer aan. Ik zit momenteel aan de grond. Voor het minste voel ik me aangevallen en aangesproken.
Wil me van een brug gooien, wil een overdosis nemen, wil men polsen oversnijden ...
Ik denk enkel: Verlos me uit men lijden.
Waarvan komen toch al die gevoelens? Waarom veranderen die toch zo snel?
Ik wil er tegen vechten, maar kan dit niet winnen op het moment, heb gewoon de kracht hier niet meer voor. Ben gewoon bang voor mezelf, , soms zelf van men eigen gedachten.
De laatste tijd wilt er precies iets uit men lichaam springen.
Ben ik boos beginnen al men spieren samen te trekken, Kan niet meer praten, begin te draaien als een tol.
De laatste tijd gaat het weer enorm slecht met mij,
normaal kan ik nog eens positief zijn en zeggen elke 2 stappen achteruit is er toch 1 voorruit, nu gewoon niet meer ik kan niet meer voorruit kijken, niet meer aan men toekomst denken.
Voel me lusteloos, levenloos, gevoelloos, ...
Het liefste van al slaap ik gans de dag .. Vind de kracht niet meer om buiten te komen, vind de kracht niet meer om me nog op te maken of aan te kleden of gewoon uit mijn bed te komen.
Op de moment zie ik gewoon het nut niet meer om nog verder te gaan.
Wil men haren uittrekken, wil men ogen uitkrabben, wil van de daken schreeuwen, wil men polsen toetakelen Waarom kan geen 1 dag een gewone dag zijn!! Waarom kan ik niet opstaan met een Gewoon gevoel, continu vechten als ik de kracht niet meer heb, zoveel doorstaan, zoveel meemaken, Waarom heb ik geen dag rust, Waarom ben ik de opgewekte meid van vroeger niet meer.
Deze vragen en nog zoveel meer stel ik me elke dag, Waarom ..... Waarom is mijn leven van vroeger voorbij en zit ik nu in deze hel,
Ik ben mezelf niet meer, deze zal ik ook nooit meer worden. Men lach heeft me verlaten, men angst heeft me omarmd Welkom in men nieuwe leven, vaarwel het oude.
Al vanaf ik een klein meisje was hebben jullie altijd op mij gerekend jullie hebben altijd gedacht dat ik een sterk iemand was, ik behaalde goede punten op school, ik was zelfstandig, ik kon alleen spelen.
Hebben jullie nooit gezien wanneer ik jullie nodig had?
Heb me altijd achteruitgestoken gevoeld, hij kreeg een nieuwe fiets ik kreeg de zijne, ik was het flinke meisje,
nachten kon ik niet slapen, je moest bij mij liggen, ik moest je armen rond mij voelen. ik sliep bij jullie in de kamer ik sloot mezelf op...
We waren een tijd beste vrienden wat is er toch gebeurd, waarom wilde jij beslissingen nemen in mijn plaats? Waarom wilde jij mij weghouden van alles wat ik wou uitproberen?
Onze band is nu volledig kapot, we gaan ieder onze eigen weg ... Je was er maar je bleef niet
Heb nog steeds het gevoel dat je mij niet begrijpt, dit zal je ook nooit doen ...
ik heb namelijk borderline met een persoonlijkheidsstoornis + psychoses
Dit zijn enkele kenmerken:
* Ik heb een enorm laag zelfbeeld, elk compliment dat ik krijg kan ik niet aanvaarden het gaat het 1ne oor in en het gaat er langst het ander weer uit.
* Tijdens mijn pubertijd begon ik mezelf te pijnigen/beschadigen - ik begon met me te snijden op men billen, ik ben er een tijdje met gestopt maar enkele tijd geleden ben ik er terug met begonnen. Het begon op men bovenarmen waar niemand het kon zien, op een moment wilde ik hier gewoon niet meer zijn en ik begon op mijn pols te krassen om te zien welk gevoel me dit zou geven, ik kon de echte stap niet zetten maar dit bracht me toch al een beetje dichter bij men 'doel'.
* Op sommige momenten kan ik heel raar uit de hoek komen en aanvallend overkomen, dit is om mezelf te beschermen tegen mensen die mij 'pijn' kunnen doen.
* Vaak heb ik ook (voor)oordelen, deze kunnen variëren van personen tot activiteiten... ik ben continu bezig met rondkijken of er iemand rondloopt die een bedreiging voor mij kan vormen ( dit is zeer uitputtend - nooit heb je rust in je hoofd)
* Ik ken maar 2 kleuren Zwart / Wit - het uiterste - Alles of niets
* Vaak heb ik het gevoel dat ik niet leef maar word geleefd, dat ik functioneer op automatische piloot, mijn lichaam staat met zijn 2 voetjes op de grond maar mijn geest zweeft ergens rond
* Ik wil niet alleen zijn, leef altijd in angst, verlaat mij niet, laat me niet alleen, blijf bij mij. zonder jou ben ik alleen, besta ik helemaal niet meer. je hebt een rots waar je jezelf aan vastklampt, deze persoon is het touw rond mijn middel breekt het touw val je in het ondiepe.
* In elke groep voel ik me alleen - ik besta niet
* Ik heb altijd het gevoel dat ik gevolgd wordt, iedereen spreekt slecht over mij, niemand moet mij hebben hoe ik ben, ik pas mezelf aan afhankelijk bij wie ik ben
* Zelf weet ik niet meer wie ik ben, na al die jaren is men lach vergaan en veranderd in een dwarrelende traan
Vele mensen die ons 'probleem' niet hebben snappen niet wat wij allemaal doormaken, wij moeten elke dag vechten tegen onszelf, tegen ons eigen gedachten, tegen onze eigen woorden en daden, tegen 'de buitenwereld.'
We kwetsen mensen voor ze ons kunnen kwetsen, wij vertrouwen niet gemakkelijk en soms vertrouwen we te vlug, we vallen mensen aan zodanig zij ons niet meer kunnen aanvallen, tussen alle mensen voelen wij ons nog alleen, we hebben bang van alles, we hebben de zachtste zorg nodig om niet gekwetst te worden, soms is het kleinste woord, de kleinste aanraking het grootste wat ons kan kwetsen. wanneer we worden pijn gedaan en we willen het niet laten merken zonderen we ons af en doen we onszelf liever iets aan, wanneer we ruzie hebben gehad, wanneer we een verlies moeten verwerken, met alle gevoelens kunnen we hierin een toevlucht zoeken.
De krassen/snijwonden die je langst de buitenkant ziet is niet vergeleken met de pijn die we vanbinnen voelen.
We zetten een masker op, we zetten een fake smile op ons gezicht, maar niemand weet dat we kapotgaan van de pijn, zodra we ergens alleen zijn veranderd ons gezicht van => naar agressie => of immens verdrietig =>
Ikzelf heb ook niet echt de gevoelens die een gewoon/normaal persoon heeft Ik ken alleen de extreme gevoelens, ik ben euforisch, de andere moment ben ik gewelddadig en agressief of ik ben uiterst verdrietig / depressief Op sommige momenten heb ik zelf geen gevoelens, het kan zelf zijn dat er iemand overlijd dat ik daar geen traan voor laat die dag of dat er iemand lijd naast mij dat ik geen kick geef, het is niet dat ik dit wil maar het overkomt me gewoon. Ik heb de laatste tijd meer zwarte dagen - voel niets geef om niets ... ben een gevoelloos persoon
Ben vandaag voor de 3de dag gestopt met mijn medicatie!!
Tot hiertoe gaat alles beter, ik moet 's morgens niet meer vechten om uit men bed de geraken, ik ben ook iets actiever in de dag wat ervoor totaal het geval niet meer was, wilde mij altijd opsluiten in men appartementje het enige waarvoor ik buiten wilde komen was om met de hond te gaan wandelen. Het leven interesseerde mij ook niet meer, heb dikwijls momenten gehad wanneer ik mijn polsen wilde oversnijden, of dat ik mij afzonderde om me te snijden, Ik leefde niet meer ik bestond gewoon, elke keer ik ademde was een keer teveel. Vele dagen hoopte ik gewoon dat ik niet meer wakker werd, dat ik gewoon mocht slapen en zo rustig kon gaan. Soms vraag ik mezelf af waarom ik deze strijd nog elke dag aanga, waarom moet ik hier nog blijven, waarom kan ik niet gewoon op een dag de stap zetten en er zelf een eind aan maken...
Om te beginnen zal ik me even voorstellen, ik ben een meid van 23jaar heb al een hele tijd een vaste relatie en ook een zoontje van 3jaar.
Als kind was ik steeds heel gelukkig en opgewekt men ouders waren steeds in men leven samen met men broer en zus, op school ging ook alles super, behaalde de cijfers die ik moest halen.
Tijdens mijn tienerjaren ging het iets minder, ik begon met mijn middelbare school en al snel word je beoordeeld of je er wel of niet populair bent ik was dus het brave meisje die niet altijd de middelen had om me alles aan te schaffen wat men hartje begeerde. Ik werd dus gepest, ook ben ik niet 1 van de grootste en stond men lichaam vroeger wat achter, ik had niet de 'boezem' die de andere kinderen al wel hadden.. veel mensen lachte mij daarmee uit...
Toen ik een puber begon te worden leerde we natuurlijk vriendjes kennen, mijn vriendjes waren niets anders dan losers... mijn eerste vriendje was een twintiger en heeft me seksueel misbruikt .... Ik heb dit jaren verzwegen omdat ik dacht dat dit normaal was bij een relatie, enkele jaren later besprak ik dit met men moeder en verschoot. Deze persoon heeft me ooit aangesproken en gevraagd wat men probleem was hij had toch niets gedaan... ik was 15 en nog niet klaar voor een seksuele ervaring...
Een paar maanden later had ik iemand ontmoet waar ik wel een toekomst in zag, Dit was dus ook niet het geval... hij heeft me geslagen en uitgescholden voor het vuil van de straat later zou ik te weten komen dat ik maar gewoon een aanhangsel van hem was en dat hij eigenlijk al een paar jaar een relatie had met iemand anders. Men 2 volgende vriendjes waren verslaafd aan drugs en alcohol.
Door al deze dingen bouw je gewoon een muur rondom je ... jij doet mensen pijn voor zij jou kunnen raken
Ik begon te experimenteren, ik verminkte mezelf ik begon mijn eten aan te passen en wilde gewoon niet meer eten. Kwam niet meer buiten en begon mezelf op te sluiten in mijn kamer in mijn eigen wereld. Ik had ook een tijd gevraagd om mij weg te stoppen maar dit wilde mijn ouders niet, ik was maar aan het ' puberen' Ik moest alles maar op me laten afkomen en zelf oplossen.
Nu ben ik bijna 23 jaar en sinds mei dit jaar (2013) weet ik dat ik borderline heb ik neem hiervoor wel medicatie maar deze helpen totaal niet ...
Na al die jaren is het nog steeds een strijd die ik elke dag moet aangaan, hoe kan ik ooit deze stemmetjes bestrijden, hoe kan ik ooit dit gevecht winnen. wilde al veel opgeven maar moet doorgaan voor mijn gezin.
naar agressie => 
of immens verdrietig => 
