Vele mensen die ons 'probleem' niet hebben snappen niet wat wij allemaal doormaken, wij moeten elke dag vechten tegen onszelf, tegen ons eigen gedachten, tegen onze eigen woorden en daden, tegen 'de buitenwereld.'
We kwetsen mensen voor ze ons kunnen kwetsen, wij vertrouwen niet gemakkelijk en soms vertrouwen we te vlug, we vallen mensen aan zodanig zij ons niet meer kunnen aanvallen, tussen alle mensen voelen wij ons nog alleen, we hebben bang van alles, we hebben de zachtste zorg nodig om niet gekwetst te worden, soms is het kleinste woord, de kleinste aanraking het grootste wat ons kan kwetsen. wanneer we worden pijn gedaan en we willen het niet laten merken zonderen we ons af en doen we onszelf liever iets aan, wanneer we ruzie hebben gehad, wanneer we een verlies moeten verwerken, met alle gevoelens kunnen we hierin een toevlucht zoeken.
De krassen/snijwonden die je langst de buitenkant ziet is niet vergeleken met de pijn die we vanbinnen voelen.
We zetten een masker op, we zetten een fake smile op ons gezicht, maar niemand weet dat we kapotgaan van de pijn, zodra we ergens alleen zijn veranderd ons gezicht van => naar agressie => of immens verdrietig =>
Ikzelf heb ook niet echt de gevoelens die een gewoon/normaal persoon heeft Ik ken alleen de extreme gevoelens, ik ben euforisch, de andere moment ben ik gewelddadig en agressief of ik ben uiterst verdrietig / depressief Op sommige momenten heb ik zelf geen gevoelens, het kan zelf zijn dat er iemand overlijd dat ik daar geen traan voor laat die dag of dat er iemand lijd naast mij dat ik geen kick geef, het is niet dat ik dit wil maar het overkomt me gewoon. Ik heb de laatste tijd meer zwarte dagen - voel niets geef om niets ... ben een gevoelloos persoon
Ben vandaag voor de 3de dag gestopt met mijn medicatie!!
Tot hiertoe gaat alles beter, ik moet 's morgens niet meer vechten om uit men bed de geraken, ik ben ook iets actiever in de dag wat ervoor totaal het geval niet meer was, wilde mij altijd opsluiten in men appartementje het enige waarvoor ik buiten wilde komen was om met de hond te gaan wandelen. Het leven interesseerde mij ook niet meer, heb dikwijls momenten gehad wanneer ik mijn polsen wilde oversnijden, of dat ik mij afzonderde om me te snijden, Ik leefde niet meer ik bestond gewoon, elke keer ik ademde was een keer teveel. Vele dagen hoopte ik gewoon dat ik niet meer wakker werd, dat ik gewoon mocht slapen en zo rustig kon gaan. Soms vraag ik mezelf af waarom ik deze strijd nog elke dag aanga, waarom moet ik hier nog blijven, waarom kan ik niet gewoon op een dag de stap zetten en er zelf een eind aan maken...
Om te beginnen zal ik me even voorstellen, ik ben een meid van 23jaar heb al een hele tijd een vaste relatie en ook een zoontje van 3jaar.
Als kind was ik steeds heel gelukkig en opgewekt men ouders waren steeds in men leven samen met men broer en zus, op school ging ook alles super, behaalde de cijfers die ik moest halen.
Tijdens mijn tienerjaren ging het iets minder, ik begon met mijn middelbare school en al snel word je beoordeeld of je er wel of niet populair bent ik was dus het brave meisje die niet altijd de middelen had om me alles aan te schaffen wat men hartje begeerde. Ik werd dus gepest, ook ben ik niet 1 van de grootste en stond men lichaam vroeger wat achter, ik had niet de 'boezem' die de andere kinderen al wel hadden.. veel mensen lachte mij daarmee uit...
Toen ik een puber begon te worden leerde we natuurlijk vriendjes kennen, mijn vriendjes waren niets anders dan losers... mijn eerste vriendje was een twintiger en heeft me seksueel misbruikt .... Ik heb dit jaren verzwegen omdat ik dacht dat dit normaal was bij een relatie, enkele jaren later besprak ik dit met men moeder en verschoot. Deze persoon heeft me ooit aangesproken en gevraagd wat men probleem was hij had toch niets gedaan... ik was 15 en nog niet klaar voor een seksuele ervaring...
Een paar maanden later had ik iemand ontmoet waar ik wel een toekomst in zag, Dit was dus ook niet het geval... hij heeft me geslagen en uitgescholden voor het vuil van de straat later zou ik te weten komen dat ik maar gewoon een aanhangsel van hem was en dat hij eigenlijk al een paar jaar een relatie had met iemand anders. Men 2 volgende vriendjes waren verslaafd aan drugs en alcohol.
Door al deze dingen bouw je gewoon een muur rondom je ... jij doet mensen pijn voor zij jou kunnen raken
Ik begon te experimenteren, ik verminkte mezelf ik begon mijn eten aan te passen en wilde gewoon niet meer eten. Kwam niet meer buiten en begon mezelf op te sluiten in mijn kamer in mijn eigen wereld. Ik had ook een tijd gevraagd om mij weg te stoppen maar dit wilde mijn ouders niet, ik was maar aan het ' puberen' Ik moest alles maar op me laten afkomen en zelf oplossen.
Nu ben ik bijna 23 jaar en sinds mei dit jaar (2013) weet ik dat ik borderline heb ik neem hiervoor wel medicatie maar deze helpen totaal niet ...
Na al die jaren is het nog steeds een strijd die ik elke dag moet aangaan, hoe kan ik ooit deze stemmetjes bestrijden, hoe kan ik ooit dit gevecht winnen. wilde al veel opgeven maar moet doorgaan voor mijn gezin.
naar agressie => 
of immens verdrietig => 
