Voel me de laatste tijd zo eenzaam, zo alleen, zo onverstaanbaar, zo onbegrijpelijk.
Ben een volwassen persoon, ik heb een stem, ik heb een mening waarom wordt er niet naar me geluisterd, waarom wordt ik niet gehoord laat me voor mezelf spreken, laat me men stem horen
Ik heb een leven, ik leef laat me dit dan doen, laat me de fouten maken die ik moet maken, laat me de pijn voelen die ik moet voelen, laat me het zelf leven, en geef me niet het gevoel dat het wordt geleefd
Ik kan verdrietig zijn, laat me dit dan ook zijn, veeg men tranen niet af wanneer ze naar beneden dwarrelen, zeg me niet dat alles in orde komt, hou mezelf niet vast wanneer ik hysterisch word
Ik word boos, Laat me razen, laat me schelden, laat me roepen, laat me doen hoe ik wil doen,
Maar het belangrijkste van allemaal laat me op deze momenten alleen maar verlaat me niet.
Ik kan het op die moment niet aan om een persoon naast men zijde te hebben, maar zou er niet met kunnen leven moest ik het gevoel hebben moest ik er alleen voor staan.
Heb de ruimte nodig, maar ga niet te ver weg, Ik geef je men lach, men traan, men geluk en verdriet maar verlaat me alstublieft nooit niet.
Ben een 2tal weken zo goed als volledig gestopt met mijn medicatie.
Zit momenteel op een rollercoaster qua gevoelens.
Ik kan het op dit moment allemaal niet meer aan. Ik zit momenteel aan de grond. Voor het minste voel ik me aangevallen en aangesproken.
Wil me van een brug gooien, wil een overdosis nemen, wil men polsen oversnijden ...
Ik denk enkel: Verlos me uit men lijden.
Waarvan komen toch al die gevoelens? Waarom veranderen die toch zo snel?
Ik wil er tegen vechten, maar kan dit niet winnen op het moment, heb gewoon de kracht hier niet meer voor. Ben gewoon bang voor mezelf, , soms zelf van men eigen gedachten.
De laatste tijd wilt er precies iets uit men lichaam springen.
Ben ik boos beginnen al men spieren samen te trekken, Kan niet meer praten, begin te draaien als een tol.
