Ooit het gevoel gehad om alles op te geven terwijl alles al lang opgegeven is?
het leven te leiden dat al lang geen leven meer is?
De dagelijkse marteling, de dagelijkse pijn, het dagelijks verdriet,de spijt...
Het loslaten van het verleden en het omarmen van de onnodige toekomst
het verziekte leventje dat je leid omdat je te laf en te zwak bent om keuzes te maken
jezelf een zwakkeling vinden omdat je altijd de foutieve keuzes maakt
alle messen uit je rug halen en je toch opnieuw omdraaien met open armen
Blijven vechten terwijl je niet weet waarom en hoe
Loslaten kan ik niet hetzelfde als vergeten, vergeven, me uiten, en noem maar op
Geef me terug men grote mond, men groot hart, men moed, men lach laat me opnieuw beginnen maar geef me dit niet meer, men rugzakje zit vol maar kan hem niet legen... Wil dit allemaal niet meer wil afscheid nemen maar van wie en waarom?
