Het leven zoals het zou moeten zijn. Ik hoop om elke lezer te kunnen blijven boeien met mijn verhaal. Mocht er iemand menen zich te herkennen in een bepaalde figuur, dan nmoet hij/zij zich vereerd voelen dat ik mij laat inspireren door zijn/haar persoon. Alvast veel leesplezier, en spaar me niet van uw welgewaardeerde opmerkingen of suggesties.
13-02-2013
13 FEBRUARI ROMANCE
Terug in het dorp wordt de slachtpartij fel besproken. Aan de hand van de knoop wordt afgeleid dat de stropers Arabieren moeten zijn geweest. Deze vreemdelingen komen vanuit het noorden langs de Afrikaanse oostkust aangevaren, en trekken dan het binnenland in. Daar vestigen ze zich en vanuit hun nederzettingen organiseren ze strooptochten waarbij ze zoveel mogelijk ivoor bemachtigen die dan verscheept wordt naar hun kalifaten waar het vermalen wordt. Dit poeder wordt heel duur verkocht als afrodisiacum aan emirs, sjahs en kaliefen die het goedje zonder problemen kunnen kopen, schatrijk als ze zijn. Diezelfde Arabieren roven en ontvoeren ook heel wat zwarten die ze dan verkopen als slaven in hun thuisland. En dan schaken ze ook nog jonge meisjes en vrouwen die dan opgesloten worden in de harem van een of ander despoot, waar ze dienst doen als sexspeeltjes van deze geniepige woestijnridders om hun vleselijke eisen te bevredigen. Tot nu toe bleef de streek en het dorp gespaard van hun veroveringswoede, ze bleven altijd aan de andere zijde van de heuvels. Maar daar was nu blijkbaar een einde aan gekomen. Men had ook al gehoord van rondtrekkende handelaars dat de Muzelmannen ook al enkele strooptochten langs deze zijde van de heuvels gehouden hadden waarbij ze enkele dorpen gebrandschat hadden, de ouderen vermoord en de jongeren ontvoerd hadden, hierbij uiterst driest te werk gingen! En nu kwamen ze al redelijk dicht in onze nabijheid! Dat voorselt niet veel goeds en het stamhoofd en de oudsten beleggen een vergadering waarin ze bespreken hoe ze zich kunnen verdedigen tegen deze geweldenaars mochten ze ooit het dorp willen plunderen. Intussen bereidt de tovenaar een ceremonie voor om de slachtpartij te gedenken en de goden tevreden te stemmen want ze zullen wel woedend zijn over het feit dat er zoveel olifanten onmedogenloos afgeslacht zijn, want ze zouden hun woede tegen het dorp kunnen keren omdat de mannen deze misdaad niet hebben voorkomen. De dorpsraad is afgelopen en het stamhoofd voegt zich bij de tovenaar om de ceremonie in te zetten. De fetisjist begint aan een bezweringsdans op de kadans van de tamtams. Steeds wilder danst hij in het rond, terwijl hij met keelklanken een toverformule zingt die de goden gunstig moet stemmen. Na een poosje beduidt hij de jagers die op één rij staan en het ritueel gadeslaan dat ze mogen meedansen waarop zde eerste man de dans inzet hierbij ogenblikkelijk bij gevold door alle jagers. De vrouwen heffen een lied aan en de mannen beantwoorden hun zinnen met al evenveel geestdrift. Iedereen was nu aan het dansen en het zingen ja zelfs de kleinsten doen mee terwijl de bejaarden tevreden toekijken en het ritme meeklappen in de handen. Het feest duurt tot een stuk in de nacht, men steekt reeds de brand in enkele vuren waardoor het gedans een demonisch uitzicht krijgt door het schaduwspel der dansers. De vlammen werpen een vreemde gloed op de gezichten van de jagers die al in trance zijn, ik krijg een beklemd gevoel bij het aanschouwen van dit tafereel, ik voel als het ware de aanwezigheid van goden, demonen en geesten die door de zangers en dansers opgeroepen worden. Het is alsof de voorouders vanuit deschaduwen tussen de hutjes meekijken en hun tevredenheid uiten over zoveel enthousiasme welkeuitgaat van de uitgelaten dansers in hun rondedans om de geesten vrolijk te stemmen. In de verte weerklinkt plotsklaps het getetter van een olifant! De tovenaar schrikt op uit zijn trance, hij keert zich tot de dansersdie hij tot kalmte beduidt. Ze houden op met hun gezang en hun rijdans en nu horen allen het getoeter van een dikhuid, eenzaam in de verte Missvchien een dier dat de afslachting wist te ontlopen. De tovenaar zegt dat dit een teken is vanuit het godenrijk dat men aan gene zijdetevreden is met het feest welke hier gevierd wordt ter nagedachtenis van de vermoorde kudde olifanten. Blijgezind begeeft hij zich terug naar zijn hutje om zich te slaap te leggen. Maar dit positief signaal vervult de mensen zo van vreugde en dankbaarheid dat ze een nieuwe dans inzetten en ook een vrolijk deuntje aanheffen, waardoor het feest nog ettelijke uurtjes doorgaat. Al een hele tijd zit een jonge vrouw mij met grote ogen tebekijken, en ze komt heupwiegend op me af. Vlak voor me begint ze op het ritme van de drums te dansen. Met sierlijkheid beweegt en kronkelt ze haar bruine lichaam in verleidelijke poses en na een tijdje neemt ze mij bij de hand vast en trekt me recht. Wat ik ook doe, er is geen ontkomen aan en ik word meegsleept inde dans. De andere dansers juichen me toe en sporen me aan om mee te bewegen met de bewegingen van het meisje. Ze drukt wellustig haar jonge lichaam tegen me aan, ik voel de warmte van haar lichaam door het katoen van mijn hemd. Ik raak steeds meer in de ban van de muziek en voel me steeds vrijer en ik denk niet meer aan de wereld om me heen, steeds meer raak ik vervoerd van deze ranke nimf! Ik weet niet hoe maar even later bevind ik mein mijn tent samen met deze Afrikaanse schoonheid en die nacht wordt de meest romantische nacht die ik ooit beleefd heb! Freddy en ik komen met heel wat vertraging aan bij de kerk waar we geen Mama Afrika aantreffen. Op de dorpel zit een jongetje van Afrikaanse origine. Het kereltje bekijkt ons met zijn pientere kijkers, staat op, haalt een dobbelgevouwen blad papier van onder zijn sleetse hemdje en stopt het ons toe met de woorden: "Pour vous! Message de Mama Afrika...", en voor we er erg in hebben is hij verdwenen tussen de voorbijgangers. Perplex staan we nog een ogenblik te twijfelen wat wenu moeten doen. Dan open ik het blad papier. Erop staat in grote hanepoten volgende tekst gekribbeld: "Nouveau rendez-vous la semaine prochaine, même temps, même endroit." Er zit niks anders op, door die betoging op de kleine ring zijn we teveel tijd verloren! Onverrichterzake keren we op onze passen terug en richten onze schreden op de Zavel, waar we plaatsnemen op een terrasje om het voorbije voorval te bespreken en onze strategie uit te werken. Ik opper de mogelijkheid om no een bezoekje te brengen aan het museum van Tervuren, maar Freddy wil liever naar de Nationale Bibliotheek trekken om daar in het rijkgevulde bestand enkele naslagwerken op te zoeken die verhalen over de koloniale periode en de ontdekkingsreizen van Stanley in het Congobekken ten tijde van Leopold II. Hij weet me te overtuigen van de opportuniteit van zijn plan en ik stem er dan maarin toe om onze speurtocht te verleggen naar de bibliotheek. Maar het zal voor een andere keer zijn, want nu is het daarvoor al wat te laat geworden. We vestellen nog een glas voor we naar het station keren om de trein naar huis te nemen. Wat zal ons bezoek aan de Albertbibliotheek opleveren? Het vraagstuk blijft ons begeesteren!
