Het leven zoals het zou moeten zijn. Ik hoop om elke lezer te kunnen blijven boeien met mijn verhaal. Mocht er iemand menen zich te herkennen in een bepaalde figuur, dan nmoet hij/zij zich vereerd voelen dat ik mij laat inspireren door zijn/haar persoon. Alvast veel leesplezier, en spaar me niet van uw welgewaardeerde opmerkingen of suggesties.
04-02-2013
4 FEBRUARI SLACHTPARTIJ IN DE SAVANNE
Op een morgen sta ik mij te wassen onder de geïmproviseerde douche. Het toestel is gemaakt door enkele handige dorpelingen volgens mijn aanwijzingen. Een grote kookpot is aan een paal opgehangen. De bodem is met een nagel meerdere keren doorboord. Onder de pot is met zeildoek een kleine ruimte gecreëerd waar ik mij ongegeneerd kan wassen, weggestoken voor al te nieuwsgierige blikken van de inboorlingen. José moet regelmatig de pot bijvullen met water, vanop een laddertje dat hij ineengeknutseld heeft met bamboestokken vanuit de nabijgelegen dorpswerkplaats. Proestend sta ik mij in te zepen onder de frisse koude waterstralen die door de bodem op mij neervallen. Aaaah! Wat een heerlijk gevoel om me zo te reinigen, ik wrijf de slapers uit mijn ogen. Het water biedt mij enige ogenblikken van verkoeling in deze warme plaats. Met gesloten ogen geniet ik van dit zalige moment, ik vergeet zelfs de hekele toestand waarin ik mij bevind. Na mijn poetsbeurt trek ik een fris witkatoenen hemd aan en stop mijn benen in een verse tropenbroek, dewelke ik in een hutkoffer gevonden heb. Net mijn maat! Aan mijn voeten doe ik mijn nieuwe schoeisel dat ik cadeau kreeg van het dorpshoofd. Het zijn teenslippers gevlochten van reepjes boomschors en savannegras. Ze lopen makkelijk zolang ik me binnen het dorp beweeg, daarbuiten zijn kousen en bottines aangewezen. Ik begrijp het niet hoe de mensen hier er in slagen om hele dagen blootsvoets rond te lopen door het savannbegras, waartussen het krioelt van insekten en amfibiën en slangen en schorpioenen! Maar ze zijn het van kleinsaf gewend, met schoenen zouden ze verongelukken denk ik. Nu neem ik plaats aan een verrukkelijk uitgebreid ontbijt. Het bestaat uit versgebakken maniokbrood, pas geplukte vruchten zoals ananas en mango's, bananen en noten, bessen allerhande en ook wat gedroogde vis. Een dampende pot koffie die smaakt zoals èchte koffie moet smaken! Heel wat anders dan die bakjes slappe oploskoffie die we op kantoor te slikken krijgen! Mens, wat kan het leven toch eenvoudig en heerlijk zijn! Ik smul van al het heerlijks wat me hier voorgeschoteld wordt. Wat verderop staat een groepje kinderen me te bespieden. Ze amuseren zich kostelijk bij het zien hoe ik alles met smaak achter de kiezen prop. Hun schaterlachen vertellen me dat ze opgemutst zijn met mijn aanwezigheid. Straks zullen ze weer als vliegen om me heen zwermen in een poging om in mijn gratie te komen; ze zullen spontaan mijn tas dragen. Daarin steekt een schriftje die ik ook in de koffer vond, samen met een stompje potlood. In het agendaatje noteer ik al wat me nuttig lijkt, zoals hun woordenschat en hun gewoontes. Wat er elke dag gebeurt noteer ik punctueel voor later voor...? Ja, voor wat en wie eignlijk? Hoop ik om ooit hier nog weg te raken? En zo ja, waarheen? Plots word ik uit mijn mijmeringen opgeschrikt door een heus tumult dat opklinkt van onder de boom in het midden van het dorp. Nieuwsgierig begeef ik me naar de boom met in mijn kielzog mijn hofhouding van jongetjes en meisjes, die geen centimeter van me wijken. José is er ook al en vertelt me de reden voor het oproer. In de verte is een immens grote troep aasgieren zichtbaar; die vogels voorspellen weinig goeds en dat verontrust de mensen. Het dorpshoofd beslist dat er een verkenner moet uitgestuurd worden! Onmiddellijk staat er een groepje van een zestal vrijwilligers vertrekkensklaar. Ze vragen me of ik ook wil meegaan, daar ik in hun ogen de bescherming van de goden geniet, toch zeker van de bavianen. Wat kan ik anders doen dan op hun verzoek ingaan? Dus gaan we op pad richting aasgieren, niet zonder door de tovenaar bezweerd te zijn en met de zegeningen van het stamhoofd voor een behouden tocht. Na een halve dag stappen door de broeierige savanne naderen we de plek die krioelt van aasgieren. Nu horen we ook het gekef en gelach van hyena's, die andere aaseters. De lucht is zwaar en een misselijkmakende geur doet me kokhalzen. Wat is hier gebeurd? Wanneer we de plaats naderen worden we allen met afschuw beklemd bij het aanschouwen van een afgrijselijk tafereel! Enkele tientallen olifanten liggen hier dood, vermoord en allen beroofd van hun slagtanden. Het werk van stropers! De aaseters doen zich tegoed aan de kadavers, de gieren jagen de hyena's weg en andersom in een poging om de lekkerste brokjes te veroveren en te verorberen. De grond is rood gekleurd van het vergoten bloed en een enorme zwerm vliegen cirkelt rond de in de hitte nu reeds rottende kadavers. Mijn metgezellen staan verbijsterd te kijken naar dit bloedbad. Vol afschuw geven ze lucht aan hun gemoed, wie heeft deze slachtpartij op zijn geweten? Zelf jagen ze slechts zelden op olifanten en dan nog alleen op oudere, verzwakte dieren. Zij hebben ontzag voor deze reuzen van de Afrikaanse vlakte en respecteren deze dieren als waren het hun broeders. Een van de jagers komt met iets aanlopen dat hij in het hoge gras zag blinken. Het is een soort knoop belegd met parelmoer. Vol belangstelling wordt het kleinood aan een inspectie onderworpen! De kerel die het vond brengt de knoop naar mij en beduidt dat ik het moet wegbergen om straks in het dorp aan het hoofd en de ouderen te tonen en hun oordeel te horen over heel deze tragische kwestie. Freddy en ik zijn al gans die morgen ongeduldig en kunnen onze gedachten nauwelijks bij ons werk houden. We gaan deze namiddag naar de Matongé, naar Mama Afrika. Meneer Oerlemans is ook al niet in zijn luim en ijsbeert al heel de tijd van zijn bureau weg en weer naar ons kantoor. Hij is opgejaagd door het vooruitzicht dat de volgende week een inspectiecommissie op bezoek komt. Dit naar aanleiding van zijn - mijn - verslag over de muis in ons kantoor. "Had ik dat geweten, dan had ik nooit dat rapport verstuurd!" snuift hij, en bekijkt mij boosaardig met een loense blik van onder zijn gefronste wenkbrauwen die hij dreigend in mijn richting steekt! Precies of ik heb er schuld aan! Freddy trekt achter de bureauchef gekke gezichten, hij kan zijn plezier niet op dat Oerlemans zijn woede op mij richt. Wacht maar, spotter. Mijn moment komt ook nog! 's Middags eten we vlug onze boterhammetjes op en dan begeven we ons op weg naar de Naamse Poort. De tram zit tjokvol en dendert door de drukke straten van de hoofdstad. Studenten stappen op en af, huismoeders keren naar huis terug met draagtassen en zakken vol met hun aankopen, kantoorbedienden en secretaresses praten over kantoorperikelen, jonge snaken flirten met de meisjes of tikken een boodschap in in hun mobieltje. Het verkeer stremt door een uit de hand gelopen betoging van misnoegde métallos die van hun verre thuisbasis afgezakt zijn om hun misnoegen te uiten op de stoep van het Parlement. Maar ze kregen geen toegang tot de neutrale zone, en nu koelen ze hun woede op de ordehandhavers die hen bespuiten met een waterkanon en te paard chargeren om de oproerkraaiers tot afdruipen aan te zetten. We raken vast in de file, want menige autobestuurder zoekt een uitweg en verspert de tramsporen. Als dat hier nog lang duurt raken we nooit tijdig op onze plaats van afspraak met Mama Afrika! Niks aan te doen. Met mondjesmaat schuift de tram verder op in de verkeersstroom. Nou ja 'stroom', zo vlug gaat het nu ook weer niet vooruit. Een baby zet het op een huilen, tot ergernis van enkele oudjes, die het blijkbaar de mama kwalijk nemen dat haar kindje protesteert tegen hetlange oponthoud in deze overvolle blikken koekendoos op wielen waar de lucht stilaan ondraaglijk wordt en de temperatuur oploopt naar exotische hoogte. Met meer dan een uur vertraging komen we aan de tramhalte op de hoek van de Louizalaan. Opgelucht verlaten we de tramwagen en snuiven met volle halen de frisse lucht in. Alhoewe, 'fris' is ook maar betrekkelijk in deze van uitlaatgassen verzadigde atmosfeer. We banen ons een weg naar de St. Bonifaciuskerk, waar we rendez-vous hebben met dat eigenaardig vrouwtje uit Congo. Het terras van "L'Ultime Atome" zit vol met gasten, genietend van het zonnetje en de gezellige drukte op straat. Zullen we nog op tijd zijn voor onze afspraak?
