De eBooks eregalerij is een eerbetoon aan de klassieke Nederlandse en Vlaamse literatuur, zoals dat eerder vorm heeft gekregen in de permanente tentoonstelling Het Pantheon in het Letterkundig Museum. Samen met het museum en de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren (DBNL) heeft Bibliotheek.nl daaruit voor u als gebruiker een selectie gemaakt van auteurs en van rechtenvrije eBooks die u kosteloos kunt downloaden en lezen.
Bij elk boek hebben de drie instellingen uitgebreide achtergrondinformatie over de auteur samengesteld: Het leven; Het werk; Lof & Blaam; De erfenis; Een selectie van foto- en videomateriaal.
De eBooks eregalerij applicatie start altijd vanuit de boekenkast. Deze boekenkast toont een vast aantal boeken, deze kunnen niet door de gebruiker worden uitgebreid. Aanvankelijk heeft elk boek een wikkel, wat aangeeft dat het nog moet worden opgehaald. Zodra dat is gebeurd, kan het direct worden gelezen.
Voor het binnenhalen van de boeken en het lezen van de auteurinformatie is toegang tot het internet nodig. Als een boek eenmaal is opgehaald kan dit boek zonder internetverbinding gelezen worden.
De Nederlandse journalist Arjan Visser bundelde 27 schrijversinterviews met Nederlandstalige auteurs, onder wie Harry Mulisch, Jan Wolkers, Erwin Mortier, Tom Lanoye en Dimitri Verhulst.
Het is eens wat anders dan de obligate zeven hoofdzonden: een boek waarin de geïnterviewden aan de tand gevoeld worden met de tien geboden als leidraad. De Nederlandse journalist Arjan Visser doet het sinds 1998 voor de krant Trouw, en bundelt 27 schrijversinterviews uit die reeks nu in een boek.
Ondanks het religieuze raamwerk waarin Visser zijn interviewreeks kadert, leveren de geboden waarin God zelf en rol speelt, zelden flitsende antwoorden op. Zowat elk interview begint met een obligaat rondje geloof afvallen, hetzij onder de vorm van een snel in elkaar getimmerd ietsisme, of een aanval op het geloof van de jeugdjaren. In dat schuitje kan natuurlijk de Zeeuwse refobabe en knuffeldebutante Franca Treur niet ontbreken.
Maar eenmaal de geboden over God achter de rug, kunnen de bijbels en heiligenbeelden de kast in en mogen er ongebreideld ikjes gesprokkeld worden. Er wordt duchtig aan zelfanalyse gedaan, met soms potsierlijke resultaten: psychologie van de allerkoudste grond, noemt geïnterviewde Gebrand Bakker het zelf. De nagel op de kop. Ook Mulisch (zelfs Mulisch!) praat zichzelf monkelend een Oedipuscomplex aan. In onze tijd bestond dat nog. Bij het interview met Arthur Japin krijg je voorwaar zin om als elfde gebod Gij zult niet zo zeuren! aan het lijstje toe te voegen.
De strakke onderverdeling van het tot monoloog verengde gesprek in tien vakjes doet wat geforceerd aan. Als lezer krijg je enkel de erg gestileerde antwoorden te zien, maar je wil toch vooral weten welke vragen Visser gesteld heeft om het gesprek vorm te geven. Slechts één uitzondering staat Visser zichzelf toe: het interview met de honderdjarige Max Keilson blijft netjes in vraag-antwoordvorm staan, ook al omdat de bedachtzame antwoorden van de hoogbejaarde schrijver zich niet in de vorm van een fake monoloog laten gieten.
Dat neemt niet weg dat er gelukkig ook veel fraais te rapen valt in Vissers interviewboek. Jeroen Brouwers bijvoorbeeld, die herinneringen ophaalt aan de griezelige kostscholen van zijn jeugd. Het hakt er bij de lezer diep in, een man die in de herfst van zijn leven nog zo kan stampvoeten om het verraad van zijn ouders, meer dan een halve eeuw geleden. Andere tijden, meneer.
Andere tijden zijn het ook voor Jan Cremer. Wie had in de jaren 60 durven voorspellen dat het eeuwig enfant terrible van de Nederlandsche Letteren zich op een dag in volle ernst een goed en zuiver, ja zelfs Gottglaubig mens zou noemen? De rijstpap met gouden lepeltjes wordt nog net niet opgediend.
Ook de Vlamingen zijn goed vertegenwoordigd. Erwin Mortier mag een geweldige anekdote opdissen over de geforceerde biechten uit zijn jeugd (Waarbij Meneer pastoor uiteraard moet weten of de kleine Erwin onkuisheid heeft gepleegd, en met zn hoevelen dat gebeurde; volgens Visser maakt enkel de katholieke variant van de decaloog melding van onkuisheid) en Tom Lanoye neemt zichzelf lollig in de zeik. Dimitri Verhulst mag dan weer komen vertellen hoe hij zijn geloof afzwoer toen bleek dat het aantal Weesgegroetjes dat hij opdreunde ongeveer omgekeerd evenredig was aan het gezinsgeluk dat hem ten deel viel. Stiekem vraag je je toch af wat Hugo Claus geantwoord zouden hebben, moest Visser hem bijtijds voor de microfoon hebben gekregen.
Het laatste woord is echter voor de oude Jan Wolkers, in een interview uit 2002. Terug naar Oegstgeest bij de borrel, schaduwen van de Tweede Wereldoorlog en het relaas van alles wat niet mocht in een gezin dat gedomineerd werd door een fanatieke believer van een vader. Op zondag stiekem mee naar de film met katholieke vrienden en betalen met gestolen geld. Terwijl het er in die films vaak veel lieflijker aan toeging dan in de verhalen die mijn vader ons uit de bijbel opdiste. Als lezer val je even stil. Ondanks alle tekortkomingen die Visser zich op de hals haalt door de opzichtige spirituele invalshoek van zijn interviews, maken dergelijke verstillende momenten zijn boek de moeite waard.
De Spaanse schrijfster Ana Maria Matute (85) heeft de Cervantesprijs gekregen van koning Juan Carlos. De prijs is een van de belangrijkste literaire prijzen in de Spaanstalige literatuur.
Matute wordt gezien als een van de beste schrijfsters van Spanje uit het tijdperk na de burgeroorlog (1936-1939). In haar werk heeft ze het ook vaak over dat conflict.
Tijdens de plechtigheid die gehouden werd in de universiteitsstad Alcala de Henares (de geboorteplaats van Miguel de Cervantes) begon Matute haar bedankingsspeech met een speciale vermelding voor de Chileense dichter Gonzalo Rojas die maandag overleed.
Matute is nog maar de derde vrouw die de Cervantesprijs wint. Eerder kregen Maria Zambrano en Dulce Maria Loynaz de prijs al.
Eind april werd in Antwerpen voor de zestiende keer De Gouden Uil uitgereikt. Niettegenstaande het succes van deze editie zijn de initiatiefnemers (Standaard Boekhandel, Canvas, Radio 1, Humo) overtuigd dat de prijs nood heeft aan nieuwe impulsen om zijn vlucht verder te zetten. Bijgevolg hebben zij beslist om De Gouden Uil in zijn huidige vorm te laten landen.
De Gouden Uil is één van de belangrijke literatuurprijzen in het Nederlandse taalgebied en het is de uitdrukkelijke wens van de initiatiefnemers dat dit de komende jaren zo blijft. Er werd dan ook beslist om te onderzoeken hoe een nieuw partnership de prijs maximale kansen kan geven op een nieuwe start.
Daartoe heeft de VZW De Gouden Uil Boek.be reeds formeel de vraag gesteld om de toekomst van De Gouden Uil te willen verzekeren. Het is de mening van zowel de VZW als van Boek.be dat deze prijs ten goede moet komen aan het hele boekenvak. De Raad van bestuur van Boek.be erkent expliciet de bijzondere waarde van deze Vlaamse prijs en onderzoekt op dit ogenblik de voorwaarden waaronder zij dit vooropgestelde doel kan realiseren.
In 2011 zal er geen prijs worden uitgereikt om Boek.be de nodige tijd te geven een visie te ontwikkelen over de wijze waarop en de middelen waarmee zij De Gouden Uil vanaf 2012 kan organiseren.
Zowel de initiatiefnemers van De Gouden Uil als de Raad van Bestuur van Boek.be houden er aan de diverse investeerders te danken voor de jarenlange inspanningen die zij hebben geleverd in het bijzonder de Stad Antwerpen en Brouwerij De Koninck.
Fout in gedicht van Machelse herdenkingsmuur voor Gerard Reve
In het Oost-Vlaamse Machelen bevat de tekst op een pas ingehuldigde herdenkingsmuur voor schrijver Gerard Reve, een weergave van zijn gedicht "Credo", een woord te veel. In plaats van "niets dan duisternis en Dood" staat er "niets anders dan duisternis en Dood". Het college van burgemeester en schepenen bespreekt maandag of het monument aangepast moet worden.
De Oost-Vlaamse gemeente Zulte stelde op 25 april de heraangelegde dorpskern van deelgemeente Machelen voor, met werk van schilder Roger Raveel en een eerbetoon aan de overleden auteur Gerard Reve. Op een gladde betonwand in witte kleur werd met koperen belettering het gedicht "Credo" aangebracht. Reve, die tot aan zijn dood in 2006 in Zulte woonde, schreef het gedicht in 1968.
De correcte versie van het gedicht luidt: "Niets te verwachten, niets te hopen: er rest mij niets dan duisternis en Dood. Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt, U heb ik lief, met heel mijn hart, met al mijn Bloed." Het woord 'anders' staat niet in de originele dichtbundel en niet in de Verzamelde Gedichten van Gerard Reve.
Hoe de fout in de herdenkingsmuur geslopen is en wie ervoor verantwoordelijk is, wordt nog onderzocht. In het bestek dat Zulte opmaakte voor de werken stond de correcte versie van het gedicht, zegt een communicatieambtenaar van de gemeente. Het college van burgemeester en schepenen komt maandag samen en plaatst de fout in het monument op de agenda. (belga/tma)
Actrice en regisseuse Reinhilde Decleir wint dit jaar de Louis Paul Boonprijs. Die wordt jaarlijks uitgereikt door kunstenaarscollectief Honest Arts Movement (HAM), waarvan Boon medestichter is. Eerdere laureaten waren onder meer regisseur Lieven Debrauwer en schilder Fred Bervoets.
Reinhilde Decleir werd bekroond voor haar werk met het sociaal artistieke theater Tutti Fratelli, dat ze onveranderd onder de aandacht brengt in interviews over haar rollen in tv-reeksen als 'Van vlees en bloed' en 'De ronde'.
Bij Tutti Fratelli maakt Decleir als regisseur theater met senioren, armen, jongeren, allochtonen en maatschappelijk kwetsbaren.
Volgens de jury van de Boonprijs heeft het gezelschap niet enkel een sociaal doel, maar, door de inbreng van Decleir, ook een artistiek hoogstaand effect.
"Ze gebruikt de vormkracht van het theater om een stem te geven aan zij die doorgaans niet gehoord worden. Via de theaterkunst wordt hun zelfbeeld versterkt, hun denken verruimd en hun geloof in een betere toekomst vergroot", stelt de jury. (belga/adha)
Philip Freriks, de voormalige presentator van het NOS achtuurjournaal, zal aan het hoofd staan van de nieuwe jury die in totaal 65.000 euro aan prijzengeld mag verdelen.
De samenstelling van de nieuwe jury voor de Libris Literatuur Prijs 2011 is als volgt: · Dhr. Philip Freriks, journalist en voormalig presentator van het NOS achtuurjournaal (voorzitter) · Dhr. Ton Anbeek, emeritus hoogleraar moderne Nederlandse letterkunde te Leiden · Mw. Marijke Arijs, literair vertaler en criticus · Mw. Louise Fresco, hoogleraar duurzaamheid in internationaal perspectief te Amsterdam en publiciste · Mw. Jann Ruyters, literair criticus bij Trouw De voorzitter komt uit een maatschappelijke sector buiten de literatuur. De overige vier leden zijn werkzaam als literatuurwetenschapper, criticus en/of auteur.
De Libris Literatuur Prijs wordt komend jaar toegekend voor de beste oorspronkelijk Nederlandstalige roman. Op 31 januari 2011 werd de longlist bekend gemaakt, gevolgd door zes nominaties op 14 maart, waarna tot slot op 9 mei de prijswinnaar wordt bekend gemaakt tijdens het traditionele galadiner in het Amstel Hotel te Amsterdam.
'Vlaanderen is te belangrijk om het over te laten aan de flaminganten'
Waarom we hier hoog in de kantoren van Het Toneelhuis zo op een middag naar de oorsprong van 'De monstertrilogie' zitten te delven?
Omdat de complete trilogie van Tom Lanoye volgende week samen met de Humo in de kiosk ligt: 'Het goddelijke monster' + 'Zwarte tranen' + 'Boze tongen' = haast duizend bladzijden wereldliteratuur.
We zitten hier dus, het kan niet anders, herinneringen op te halen aan de regeerperiode van Marc Dutroux: vanaf de zomer van 1996 beheerste de kindermoordenaar compleet de Belgische agenda. En het was alle commotie rond zijn wandaden, gekoppeld aan de onvermijdelijke diagnose van een diepe Belgische malaise, die Lanoye ertoe aanzette een familiegeschiedenis aan te vatten waarover hij al langer piekerde. Deschryver zou de familie heten, ze verdient haar zwart geld met de productie van vasttapijt. En ze hapte toch een jaar of zes weg uit Lanoyes schrijversleven.
«Ik dacht aan een boek van zo'n tweehonderd bladzijden. Maar het moment kwam al gauw dat ik midden in de nacht mijn uitgever Mai Spijkers belde: 'Mai, dit is aan het exploderen, het wordt minstens een trilogie!' En hij vond dat gelukkig goed nieuws: voor zoiets mocht ik hem nog eens wakker bellen, zei hij.»
«Ik squashte toen nog, intussen zijn mijn knieën helaas helemaal naar de knoppen. Mijn toenmalige squashpartner zegt het me nog geregeld: 'Een jaar lang heb ik niet één match van je kunnen winnen, zozeer zat je onder de adrenaline. Het was niet te doen!'»
«Ik weet het, en toch ben ik erin getrapt, en ik ben nog altijd bitter op mezelf dat ik mee ben gestapt in de goednieuwsshow onmiddellijk na de verkiezingen - maar wie niet? Ik was te opgefokt optimistisch om te kunnen zien wat komen ging.»
«Het gaat in dit land ook alleen nog maar over Bart De Wever, hè? Japan ligt plat, er is een mondiale economische crisis, we zitten zonder regering. Waarover hebben de kranten het? Of Bart De Wever nu naar frituur 't Draakske of 't Kriekske gaat.»
«Kan de N-VA mij garanderen dat ik op haar volgende congres twaalf minuten lang mijn afwijkende mening ten beste mag geven? Of op het Vlaams Nationaal Zangfeest? Dan kunnen ze even ophouden 'De Vlaamse Leeuw' te zingen. Waarom zingen ze dat lied daar eigenlijk zoveel? Kennen ze 't nu nog niet vanbuiten? Van zelfbevrediging gesproken. Als je die beelden moet aanschouwen van Siegfried Bracke en Geert Bourgeois die allebei met de hand op het hart 'De Vlaamse Leeuw' zingen. Dat is toch even gênant als een junkie die op tv zijn shot zet? En Geert Bourgeois houdt misschien zijn hart nog vast, maar pensioenflamingant Bracke aait vooral zijn portefeuille.»
