An, werkzaam in een HIV project van Artsen Zonder Grenzen Zwitserland.
De HIV prevalentie is hier slechts 1 op 1000.Vergeleken met Afrika, waar dit kan oplopen tot 15, 20 of 30 seropositieven per 100 mensen, is dit een peulschil.Waarom hier dan een project?Laos wordt omringd door landen als Vietnam en Thailand waar het aantal seropositieven hoger is.Veel Laotianen gaan in deze landen werken waardoor ze soms gedurende maanden van huis weg zijn met alle gevolgen vandien.Een brave vrouw in een verafgelegen dorp kan op die manier dus toch besmet worden.Dit maakt dat de HIV problematiek hier een probleem is voor Jan, Piet en klein Peereke en niet beperkt is tot risicogroepen zoals in België.Juist doordat het aantal gevallen hier tot nu toe beperkt is, geeft je dit meer een gevoel van controle en heb je minder het gevoel het probleem achterna te hollen.
Samen met twee fantastische Laotiaanse artsen hebben we een hospitalisatieafdeling met 20 bedden en daarnaast doen we consultaties voor patiënten die ongeveer maandelijks op controle komen. We beschikken hier over relatief veel middelen, voorzien door AZG uiteraard. We hebben genoeg medicatie om de opportunistische infecties (ziekten door verminderde weerstand) te behandelen. Vanaf de eerste consultatie beschikken we over een test om te weten of het afweersysteem al sterk is aangetast en er al moet gestart worden met Aids-remmers.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Voor ge het weet hebt ge hier nen baxter in uwen arm. Dat is natuurlijk geen reden om in het hospitaal te blijven, een toerke op de markt ermee is geen probleem ...
Angkor Wat een reusachtig tempelcomplex in het nabijgelegen Cambodja. Terecht een wereldwonder te noemen en niet te missen mocht je hier in de regio te passeren.
Ondertussen hebben we hier ook al een beetje rondgereisd in de regio. Een van de wonderen ter wereld is hier naast de deur in Cambodja te bezichtigen : Angkor Wat. Een complex van Khmer tempels, waar je rustig een paar dagen in kunt verdwalen. Niet te missen als je hier in de regio passeert.
Trouwfeesten bij de vleet hier, in het goede seizoen dan toch. Tijdens de boedistische lente mag er niet getrouwd, verder hangt het ook van de stand van de maand af, of het wel een goede periode is om al dan niet te trouwen.
Barbecuetje met geit op het menu ... de lao lao wordt dan uit geitehoorn gedronken. Voor mensen met lage potentie, waren er ook geitetestikels op lao lao gezet : even lekker, even rap zat, van het effect heb ik niets gemerkt ...
Het project loopt ondertussen een jaar. 2 weken geleden hadden we Steering Committee (een soort raad van beheer van het project), die alles een beetje opvolgt en indien nodig bijstuurt. Opmerkelijk was het verschil van zienswijze tussen de laotiaanse leden en de belgische. Van de belgische zijde was er veel interesse voor de opbouw van het project, de participatie van de bevolking, de organisatie die opgezet werd etc. De Laotianen vroegen zich voornamelijk af waarom er na een vol jaar nog geen scholen gebouwd waren, irrigatieschemas aangelegd waren, wegen gebouwd, drinkwaterputten geboord etc. Participatie is wel het laatste waar die aan willen denken, het was een behoorlijk geanimeerde vergadering ... Na een jaar is het project erin geslaagd om op een participatieve manier probleemanalyses te maken in alle dorpen. Op basis van die probleemanalyses zijn dorpsontwikkelingsplannen opgesteld, waarmee we aan de slag kunnen. Dergelijke aanpak werkt traag, maar consulteert de bevolking en betrekt hen bij de planning van de project activiteiten.
Ondertussen zijn we ook wel in gang geschoten. Voornamelijk met drinkwaterinstallatie dan. Eind januari zijn de eerste putten geboord en het drilteam zal nog tot half april in de weer zijn met boren. Tegen dan hoop ik rond te zijn in 1 district. Dan is het wachten op de handpompen, die vanuit Indie of via Unicef vanuit Kopenhagen tot hier moeten geraken. Maar normaal gezien zal alles geinstalleerd raken voor het regenseizoen begint (juni). In 3 dorpen gebruiken we rivierwater, dat via gravitatie naar de dorpen geleid wordt. Hier moeten kilometerslange greppels gegraven worden, tanks gebouwd etc. Regelmatig mis ik het temperament van de mayas, waarmee ik in Guatemala samenwerkte. De omstandigheden in Guatemala waren veel harder: we zaten er in steil hooggebergte, waar alle constructiemateriaal door de mensen de bergen ingedragen werd, waar de afstand van de bronnen tot de dorpen veel groter was, maar waar de mensen werkten tot ze erbij neervielen. Hier zie je dat niet echt gebeuren. De dorpen zijn wel geinteresseerd om drinkwater te krijgen, maar het idee dat ze er zelf moeten voor werken, is al iets minder interessant.Het werktempo ligt hier veel lager en het vergt heel wat vergaderingen om iets gedaan te krijgen. Ik heb gelukkig een goede laotiaanse ingenieur gevonden waarmee ik samen het terreinwerk coordineer. Hij heeft jaren ervaring in dergelijke projecten en is beter ingesteld op het werkritme van de dorpen.
Tijdens het voorjaar 2003 bezocht ik alle dorpen. Bij die dorpbezoeken ben ik toch nog wel geschrokken van het basic niveau van leven. In Nong het meest afgelegen district, waar je echt wel uren onderweg bent om in een dorp te raken, overleven de mensen een 4 a 6 tal maanden per jaar van hun rijstoogst en verder van hetgene ze uit het oerwoud halen. Die gemeenschappen leven dus nog niet eens op het niveau van subsistentielandbouw, maar zijn nog veeleer jagers-verzamelaars. De mannen lopen er rond in een voetbalshortje, meestal hebben ze er maar 1. Dat wordt dan eens gewassen in de rivier, terwijl ze zich zelf staan te wassen. De vrouwen dragen een zelfgewoven rok. En dat is het wat er kwa kledij aanwezig is. Kinderen lopen er allemaal naakt bij.
In Nong zijn alle inwoners Lao Theung, dit zijn verschillende etnische groepen, met hun eigen taal en gebruiken. Alles moet er dus 2 maal vertaald worden. Eerst naar het Lao en vandaaruit naar het Bru, Mankon of Tri. Het maakt er de communicatie niet echt vlotter op. In de meeste dorpen is er wel een schooltje, maar meestal ontbreekt het aan leerkrachten die er willen gaan werken. In 1 dorp ontmoette ik een leraar, maar die had alle moeite van de wereld om de kinderen naar de school te krijgen. De ouders begrijpen niet waar dat goed voor is. Het onderwijs wordt ook enkel in het Lao gegeven en niet in de etnische taal. De overheid voert hier een actieve politiek om de verschillende etnische groepen te laoiseren.
Een dorpsvergadering is altijd een evenement op zich. Ze krijgen er natuurlijk niet elke dag een blanke te zien, plus een auto dan nog wel en daar komt dan nog wel muziek uit. Als we in een dorp aankomen zetten we gewoon de autoradio op en doen de deuren open, waardoor binnen de vijf minuten gans het dorp rond de auto staat. Dus dan hebben we iedereen die we nodig hebben voor de vergadering. De vergadering begint steevast met het drinken van Lao Lao (rijstalcohol), die afhankelijk van dorp tot dorp 50 a 60 graden alcohol bevat. Een regelrechte aanslag op de lever dus. Terwijl de vergadering vordert gaat de fles rond en het is hoogst onbeleefd de vergadering te verlaten vooraleer de fles leeg is. Ondertussen heb ik wel wat trukken geleerd, om een deel van het glas ergens uit te kieperen, of ik zou hier elke dag van 9.00 u s ochtends dronken rondlopen. Na de vergadering moet er natuurlijk gegeten worden. Meestal wordt er ergens een kip gezocht, die snel wordt klaargemaakt. Hierin heb ik ook al enkele verschillende variaties gezien. Zoals het levend pluimen van de kip, dat ging volgens die persoon gemakkelijker terwijl de kip nog leefde, dan terwijl ze dood was. Bon hij zal het wel weten zeker. Soms is die kip wel eens te eten, maar ik loop hier regelmatig met tandpijn rond, vanwege de taaiheid van het kippevlees (dat soms de vergelijking met een autoband rustig kan doorstaan). Gelukkig is er soms variatie in het dorpsdieet. In een dorp had men 2 dagen ervoor een hert gevangen, dus dat was eens iets anders. In een ander dorp stond er reuzehagedis op het menu, alles behalve appetijtelijk om dit te zien klaarmaken, maar echt wel lekker vlees. Slang heb ik hier ook al gegeten. In een ander dorp had men enkele dagen tevoren een aap gevangen, gelukkig was die helemaal opgegeten, want ik sta niet te poppelen om dat op mijn bord te krijgen.
In de dorpen van de Lao Loum (de Lao van de laaglanden, of niet etnische Lao) valt het dieet een beetje meer mee. De Lao Loum zijn voor het merendeel boedhistisch en die eten een 7 tal dieren niet (waaronder slang, olifant, aap, paard etc.), dus daar staat er meestal kip of varken op het menu. De Vietnamezen, die ook wel talrijk aanwezig zijn in de streek, aangezien ik net in de grensstreek werk, zijn christelijk van aard, maar eten echt wel alles. Zelfs hond. Zij hebben ook verschillende soorten Lao Lao. Ze stoppen er namelijk verschillende types slang in en dat geeft dan een ander smaakje. Tot hier het culinair hoofdstuk.
In Sepon en omstreken ligt het nog vol bommen (gelukkig geen mijnen). Tijdens de Vietnam oorlog werden er om en bij de 2 miljoen op Loatiaanse bodem gedropt. Het oorlogstuig kent momenteel veel gebruiken .... als aambeeld, pilonen om huizen op te bouwen, oud ijzer dat verkocht wordt ... Gegevens omtrent het jaarlijks aantal slachtoffers van dat oorlogstuig ben ik nog niet tegengekomen, maar het zal indrukwekkend zijn...
