Daar sta ik dan. Gil “Koekje!”. Schreeuw zijn naam. Gil nog eens “Koekje!”. Geen reactie. Doby holt vrolijk naar de onbekende soortgenoot, wordt ontvangen met een serie luchthappen, springt jolig op en neer, en ontwijkt speels nieuwe uitvallen.
Ik panikeer. Mijn stem wordt hoger, slaat bijna over. Niet omdat deze situatie gevaarlijk is (al moet Doby’s omgang met angstig-defensieve honden wel aangepakt worden), maar omdat voor mijn ogen mijn hele actieplan; mijn vertrouwen, mijn houvast, mijn zekerheid in duigen valt.
Koekjes werken niet in de hondenweide.

 Een lichtje gaat me plots op: de voetbal!
Met rukkende bewegingen sjor ik het ding uit de overvolle tas. “Doby, kijk!” roep ik, terwijl ik Voetbal hoog in de lucht houd. Mijn labrador werpt me een halve blik toe, meer niet.
Dan draait hij zich om, tuurt aandachtig, en sjeest op me af. OEF!
Vooral de gedachte dat dit waarschijnlijk ook in een potentieel escalerende situatie werken kan, is een dikke OEF!.

 Vrolijk voetballend verkassen we naar de overkant van de vijver, in het gezelschap van Speelvriendje en diens bazinnetje. Rust. Even toch.
Een grote boxer nadert ons. Mijn plan voorzag tijdelijk enkel contact met vriendjes en vriendelijke vreemde viervoeters. Kan ik Doby voor alle zekerheid bij me houden? 
Weer komt niet koekje, maar Voetbal ter redding. Héhé.
De opluchting is van korte duur. De boxer komt naar Doby toe. Met stijve stappen. Bij contact loopt dit in het beste geval uit op een ritueel gevecht. Mijn nu gespannen grommende dondersteen kan ik onder controle houden (laten zitten en voor hem gaan staan). Maar hoe houd ik die steeds dichterbij komende dreiging op afstand?
Mijn verzoek aan de eigenaresse – “Wilt u hem roepen?”, wordt slechts op een kwaad “hij ‘corrigeert’ alleen maar” onthaald. Nog anderhalve meter scheidt ons.
Zusjes raad schiet me te binnen: omdraaien en wegstappen. Een belager zowel jouw blinde rug als die van je hond toekeren? Eng. Maar ik kan niets anders bedenken. Het helpt. Vreemd genoeg. De boxer blijft ter plekke.
We trekken ons in de verten van de hondenweide terug.
Moederziel alleen, maar dankzij Voetbal kan mijn speelvogel dat niets schelen. Sterker nog: lang geleden dat ik hem hier nog zo ontspannen gezien heb.
Deze ervaring stemt mij in elk geval ook geruster.

 Wat later betreedt een onbekende Berner Senner het veld. Opnieuw weerhoudt Voetbal zijn fan van een begroetingsmissie. Opnieuw komt de viervoeter zelf op ons af. Met huppelende, slungelige stappen. Een enthousiaste, zachtaardige jongeling. Geen dreiging.
Maar Doby verstrakt, een grom welt op. Wat nu? Weer afschermen en wegstappen? Maar hoe doet hij dan goede ervaringen op? Misschien loopt het vanzelf goed? Besluiteloos sta ik naast hem.
De reus blijft naderen, zijn baasjes er nietsvermoedend achter. Mijn labrador verstijft van kop tot teen, staart met strakke blik, en gromt luid.
Speels springt de puber op hem af, en wordt in zijn nekvel gegrepen. Schrik, ontzetting, medelijden (met beide partijen), het raast allemaal door me heen.  
De reus laat zich onmiddellijk onderdanig vallen, ik grijp zijn aanvaller. Vervolgens sta ik daar. Met een gespannen Doby die de alweer vrolijk rondom hem hossende Berner fixeert. Dit is een vriendelijke, zachtaardige, speelse soortgenoot. Zonde om te mijden. Maar hoe Doby’s wantrouwen oplossen?
Met de moed der wanhoop vraag ik de eigenaars om samen een kort, aangelijnd wandelingetje te maken. Tot mijn grote verrassing stemmen ze toe.*
We vertrekken, een huppelende jongeling voorop, een uiterst gespannen labrador daarachter.** Zodra Doby even zijn starende blik afwendt, snuffelt aan het gras, of een plasje doet, krijgt hij een koekje toegestopt. Honderd meter en evenzovele koekjes verder, wandelen de honden ontspannen naast elkaar, en snuffelen zij aan zij. Terug los in de weide, verloopt alles prima.
Doby is een goede ervaring rijker, ik een waardevolle leerervaring (volgende keer meteen toepassen!). De toekomst oogt opnieuw rooskleurig.  

 Het was weer een bewogen ochtend. Maar ditmaal afgesloten met een goed gevoel… en een levenslange voetbalhater (ik) die steeds meer een liefhebber wordt.

*Nogmaals veel dank daarvoor!!!
**Tip van Karel (Aiki centrum), bedoeld om fixerende blikken te verbreken.

“Fleur, we weten dat je speelgoedgek bent, maar ditmaal heb je toch echt overdreven.” Verstomd kijk ik het koppel aan.
Speelgoedgek? Dat klopt. Nieuwe uitvindingen worden gretig uitgeprobeerd, hét juiste speelgoed obsessief opgespoord, andermans leuke speeltjes opgezocht. Meestal kent dat eerste weinig succes. Zeker als het geen ronde vorm heeft.
Maar deze uitvinding is toch schitterend? Een vishengel met een latex varkentje aan het uiteinde? Kun je heerlijk je hond foppen, plagen en te snel af zijn. Toch?
“Een hengel, wie neemt nou een hengel mee naar de hondenweide?”, is het enige antwoord.

 Jullie hebben het nog niet eens in actie gezien, wil ik tegenwerpen.
Maar het uiteenschuiven van de handig ineenschuifbare hengel vraagt al mijn aandacht. Mijn geklungel, gesukkel en gemompel - “Hoe moet dit nou? He, is dat maar zo kort? Oh, hier zit nog een stuk.” – leveren me nog meer gespot op.
Eindelijk op volle lengte, blijken alle metalen ringetjes (waar het touwtje door loopt) al los te zitten. Een desillusie.

 Dan het spannende moment. Zal mijn ballenfanaat hiervoor zwichten?
Ik laat het varkentje voor zijn neus bungelen, en hij hapt. Hoera!
Snel trek ik het vooruit, en slinger het over de grond. Een kort sprintje volgt, een halfhartige hap, en dan blijft Doby staan. Zijn blik in de verte gericht. Oh jee.
Ik laat Varkentje verleidelijk op en neer wippen, moedig Doby op een hoog toontje aan: “Kijk dan. Toe dan.”. Hij onderneemt een luchtsprong, en grijpt de hengel. Paniekerig gil ik dat het geen stok is, en een metalen ringetje prikt gemeen in zijn verhemelte.
Beteuterd sjokt mijn apporteur weg. Sipjes staar ik hem na.

 Alsof het windhondmixje van het koppel daarop gewacht heeft, stort ze zich op het speeltje. Een korte ruk aan de hengel, een ferme zwaai, en Varkentje zwiert door de lucht. Het ranke hondje vliegt erachteraan. Een draai om mijn as, en Varkentje cirkelt in het rond. Het podencomixje sprint hem achterna. Ik stap snel achteruit, zwiep de hengel van links naar rechts, en Varkentje zigzagt heen en weer. Het windhondje sjeest erachter, haar voorpootjes van links naar rechts hoppend.
Vliegensvlug en waarlijk wendbaar is ze, een waardige tegenstandster.
Als ze Varkentje eindelijk te pakken heeft, verdient ze een moment van glorie. Even.
Want zodra ik kans zie, laat ik Varkentje vluchten. Ik wil nog eens!
Mijn verzoek valt niet in dovenmansoren, gretig gaat het hazewindje erop in. Een tweede keer, een derde
keer, een vierde keer.

 Nog steeds werpen haar baasjes “het domme ding” minachtende blikken toe. Ik wijs hen op de vrolijk geheven staart, de wakkere blik, het verheugde snoetje. Ze blijven sceptisch. “Dit is ik-weet-niet-hoe leuk!”, roep ik uit. Ze blijven sceptisch.
Tot één en ander doordringt, en het bazinnetje eens een poging wagen wil. De hengel verandert van handen, Varkentje en hondje zien alle hoeken van het veld. “Ideaal om je energiebundel op een kleine plek beweging te geven, zeg”, klinkt het nu. “Kijk eens, schatje, hoe graag ze het doet.”
“Schatje” (de man dus) smeedt intussen plannen om zelf zoiets te maken, met (brommend uitgesproken) véél beter materiaal.
“Zie je wel”, zeg ik lachend: “En jullie mij maar bespotten”. De andere kant blijft stil. Ook bij herhaling. Voor geen goud ter wereld willen ze toegeven misschien iets te snel geoordeeld te hebben.

 Pas wanneer ze weg moeten, krijg ik het visgeval terug. Met een in de volledige lengte opengereten Varkentje. Vrouw: “Jij repareert toch zelf je speelgoed, hé?” Huh, ja.
Dankzij de vele trekspelletjes met Doby, hun aangename gezelschap, en een zoektocht naar een vermist balletje hebben ze ruimschoots krediet opgebouwd. Kwalijk neem ik het ze dus niet.
Maar de volgende keer dat ze me uitlachen, heb ik een machtig wapen in handen: “Weet je nog die keer?”

Helemaal van slag ben ik. Vergeet dierbare Trekbal Elf in de hondenweide, loop de rest van de dag in een waas rond, was ’s avonds mijn haar met douchegel. In mijn bed overspoelen de beelden van die ochtend me, een ochtend die een fijn hondenweidemoment had moeten worden.
Ik beleef weer hoe ik met mijn armen een wild heen en weer springende, woest grommende Doby in bedwang houd, hoe ik hem met mijn hele lichaam een harde duw geef zodat hij met zijn rug naar de oppositie belandt, hoe ik met mijn benen zijn beide belagers de toegang versper, hoe ik met mijn ogen wanhopig probeer alles in de gaten te houden, hoe iets later alles herhaald wordt.
Ik voel mijn hart opnieuw samenknijpen. Uit angst dat Doby of de tegenpartij gekwetst of getraumatiseerd raken. Uit medelijden omdat mijn labrador zo graag contact wil, maar een olifant in een porseleinwinkel is. Uit ontzetting omdat hij deze twee gevechten zelf begonnen is, en kort voordien drie maal uitviel.

 Veel mensen zouden zeggen dat ik niet zo moet panikeren. Er is immers “niets” gebeurd. Er werd ‘slechts’ oorverdovend gegromd, en angstaanjagend in de lucht gehapt. Het enige slachtoffer Doby’s oor. Een licht gekwetst slachtoffer, ondanks het vele, naar ijzer geurende, overal uitgesmeerd rakende, helderrode bloed.
Toch baart het me ernstig zorgen. Omdat Doby voor het eerst zelf zo’n “ritueel” gevecht begint, zelf uitvalt. Omdat zijn wantrouwen niet meer uitsluitend dreigende honden betreft, maar ook onbezonnen olifantjes. Omdat hij, te oordelen aan het gepiep, van die lichte kwetsuur danig onder de indruk is. Omdat ik merk dat na elke negatieve ervaring (ook al is er “niets” gebeurd) zijn gedrag escaleert.

 Of ik nu nooit meer naar de losloopweide ga? Of ik me voortaan schaar achter de anti-hondenweide experts? Nee.
Mijn sociale bulldozer (vergelijkbaar met de menselijke variant die jolig een harde klap op je rug uitdeelt, en joviaal een arm om een volslagen vreemde slaat) heeft er zo mooi geleerd om rustig en beheerst te begroeten, en beleefd te snuffelen. Ook vanmorgen deed hij dat. Bij de bekende viervoeters en bij drie vreemde.
Ook al liep het fout bij drie andere onbekende, het was dus geen volledig negatieve ochtend.
Bovendien speelde hij met zijn nieuwe speelvriendje, en demonstreerde nieuwe vaardigheden in de omgang met angstige soortgenoten.

 De voornaamste reden om te blijven gaan, zijn de warme reacties van de andere baasjes. Een arm werd om me heen geslagen, moed werd me ingesproken, hulp werd me aangeboden.
Iemand stelde spontaan voor de volgende keer samen naar de weide te komen. Om zowel mij als Doby te steunen, en gezamenlijk bepaalde honden te mijden (hoeven wij niet moederziel alleen te staan).
Andere mensen stelden spontaan voor om af te spreken voor wandelingen, eventueel met een betrouwbare, onbekende “oefenhond” erbij.
Met name Ingrid, Anuschka en Bera ben ik dankbaar. Met hun steun durf ik het aan.

 Als extra zekerheid dokterde ik ook meteen een aanvullend actieplan uit en zette het in werking.
In mijn wandeltas zitten nu smakelijke, platte reepjes. Mijn koekiemonster vindt dat prachtig. Ik vind het vooral geruststellend.
Want de combinatie beloningsbal plus koekje laat het aantal geslaagde terugroepacties-met-een-hond-in-zicht stijgen van negen op tien naar tien op tien. Het persoonlijke begroetingscomitée vervult namelijk nog altijd plichtsbewust zijn taken.
Het speciale ‘bevel’ Koekje!, bedoeld om Doby snel uit een situatie te halen voor ze escaleert, kent hetzelfde succes. Al blijft het afwachten of het ook werkt in een daadwerkelijk dreigende situatie.
Dat mijn olifant tegenwoordig voor iedere rustige benadering en elk, al dan niet toevallig uitgevoerd, kalmerend signaal een koekje krijgt, vindt hij vooralsnog verrassend. Aangezien mijn sociale kluns soortgenoten aanstaart (zoals een voetbal op de kast), heeft wegkijken daarbij mijn prioriteit.

 Het was een bewogen ochtend.
Maar met de steun van mijn hondenvrienden en de eerste resultaten van het actieplan, zie ik de toekomst weer met vertrouwen tegemoet. Zij het nog steeds bibberend.

Longen pompen, zweet drupt, spieren protesteren.
Eerst probeerde ik met een schaar, toen een fijngetande zaag, daarna een ruwgetande, tenslotte een heggenschaar. Niet eens een vaag spoor lieten ze na.
Een Robert Herder aardappelmes kwam ter redding, al moet ik er zoveel kracht op zetten dat het heft los komt. Het zou slechts een snede vergen om het kreng open te scheuren. Dacht ik. Het zou slechts een langere snede vergen om het kreng open te plooien. Dacht ik. Zo’n Kong blijkt beresterk. Maar het lukt.
Wie sloopt nou in ’s hemelsnaam zelf hondenspeeltjes? Ik hoor het u denken. De modale mens is al blij als hondlief ze heel laat.
Er is maar één verklaring voor: ik ben geobsedeerd.

 Het begon na het verlies van Toverbal.
Die vondeling was namelijk het allereerste speeltje dat Doby enthousiast apporteerde. Hij was zacht en stevig, ver weg te gooien, en dol op flink doorrollen.
Toen raakten we Toverbal kwijt. Op zoek naar vervanging, schuimde ik alle winkels af.
Bal één, twee en drie waren te hard (houdt mijn speelmeneertje blijkbaar niet van), exemplaren drie, vier en vijf weigerden ver te vliegen. De zesde, zevende en achtste haatten stuiteren of rollen.
Nummer negen en tien bleken voltreffers.

 Ik heb ook stad en land afgezocht naar dé perfecte hondenvoetbal. Doby is  namelijk gek op voetballen (ik daardoor ook), en mensenvoetballen zijn in een hondenmond geen lang leven beschoren.
Hondenvoetbal Eén woog te zwaar, Twee te weinig. Drie en Vier bleken te hard, Vijf te zacht (sneuvelde na contact met de tanden. Het touw dat dit moest voorkomen, werd vakkundig genegeerd). De zesde was te duur. Geen van allen hielden ze van een verre vlucht.
De beste vervanging bleek uiteindelijk een kunstlederen kindervoetbal. Maatje 3 en slechts zacht opgepompt.

 Vervolgens besloot ik dat een touwbal vereist was. Om nog verder weg te gooien (op grote graslanden), en zo mijn actieveling toch een beetje moe te krijgen.
Een nieuwe zoektocht startte. Een aantal miskopen volgde.
Touwbal één, twee, en drie landden veel te snel. Nummer vier en vijf bleken te hard. De zesde koos voor een onderwaterleven, de zevende was te zwaar.
Acht beantwoordde aan alle criteria, maar spuwde steevast snel zijn koord uit. Er moet iets te bedenken zijn, dacht ik.
De oplossing lag in een elastisch lint, concreet: een rood behabandje, gratis bij de Flair. Het verankert de knoop meer dan uitstekend.
Het succes inspireerde de kongsloopactie.

 In de hondenweide heb ik namelijk nóg ander speelgoed nodig.
Want daar ga ik mede heen om Doby’s vertrouwen op te krikken, en spel met soortgenoten is daar perfect voor.
Maar hoe krijg je een onzekere hond aan het spelen? Eentje die niet meer om ter eerst durft apporteren, om ter hardst trekken, of om ter snelst rennen.
Een extra robuuste touwbal blijkt ideaal. Het moedigt de hierboven vermelde spelletjes aan, en een tussenpartij (een mensenhand tussen twee hondenmonden in) verhelpt de aanvankelijke schrik. Uren surfen op het internet volgden.
Trekbal één zonk als een baksteen. Twee en Drie bleken te kort van koord, Vier te fijn, Vijf en Zes te zwak bevestigd. Numero zeven had ribbels, en numero acht stekels. Exemplaren negen en tien waren niet rond (Waarom probeer ik het nog?).
Elf verkreeg onzer beider goedkeuring, maar piept nauwelijks boven het wateroppervlak uit. Waardoor het ding in de loszwemvijver verstoppertje speelt, en vandaar dus de kongsloopactie.
Want in de nochtans zware Aqua Kong (afgekeurd) zit een als reddingsboei werkend schuimpje. Dat magische schuimpje zit nu in Elf.
In het vuur van het moment sneuvelde nog een afgekeurd speeltje. Diens dikke touw zit nu dwars doorheen Vijf en Zes.

 Of dit het einde betekent van mijn speelgoedobsessie? Dat valt nog te bezien. De voorraad beloningsballetjes (latex varkenskopjes) is bijna op, en de soort is uitgestorven.