Eenmaal binnen trekt een assortiment juwelenkapstokjes en –boompjes meteen mijn aandacht. Van de minstens tien soorten staan zoveel exemplaren op elkaar gepakt dat dit eerder de voorraadruimte van een overijverige hamster lijkt. Mijn curieuzeneus stopt er zijn reukorgaan tussen, en veroorzaakt een dominovalpartij.
Beledigd vanwege prikkende boompjes, gaat hij vervolgens zitten. Scheefgezakt op zijn billen, leunend tegen een vervaarlijk wankelende stapel dozen, én de dominosteentjes.
Na de nipte redding passeert iemand ons.  “Tok! Tok! Tok! Tok! Tok!” doet een zwarte staart tegen kartonnen dozen.

 Eindelijk mijn keuze gemaakt, verhuizen we naar een volgend gangpad. Waar Doby enthousiast het onderste rek induikt, en triomfantelijk tevoorschijn komt met een zacht etuitje. Erin een bril. Dankzij de retrievergenen komt het puntgaaf tussen de tanden vandaan, maar ik bid toch dat niemand het gezien heeft.
Terwijl ik het terugleg, draait mijn nieuwsgierigaard zich om, en geeft alle artikelen aan de overkant een inspectieduw. Een harde inspectieduw. Alle nette stapeltjes smelten samen tot een warboel.
Eenmaal dat terug geordend, valt me een glunderende snoet op. Tussen de tanden een roze schoentje. Ik pak het af, maar meteen grijpt mijn olijke labrador iets anders. Zonder de tijd te nemen om het te bekijken, gris ik het uit zijn mond, kwak het in het rek, spied vluchtig om me heen, en been naar de volgende gang. Weg hier!

 De volgende rekken beheerst mijn retriever zich voorbeeldig. Wat meer op mijn gemak slenter ik snuffelend rond, af en toe Doby tegen me aan plettend om de zoveelste klant te laten passeren.

 Opzettelijk kijk ik niemand aan, wissel geen begroetingen of losse opmerkingen uit. Ervaring leert me dat dit voornamelijk kwade blikken en venijnige commentaren oplevert. Alsof verwacht wordt dat mijn rustige, aangelijnde, prima luisterende wolf elk moment ontploffen kan in een bloeddorstig, ontembaar monster.
Als dat in park en bos, langs straten, wandelpaden en wijken al zo is, want moeten mensen dan nu wel niet denken? Hier zo middenin een winkel als deze?
Gelukkig doet de tactiek zijn werk, blikken en commentaren blijven me bespaard.

 Daardoor minder gespannen, kuier ik naar de afdeling mokken, teddyberen en kussens. Daar gaat mijn retriever verrukt met twee kussentjes aan de haal. Tot zijn grote ontgoocheling helaas niet lang.
Tussen de vele ‘I © opa’ teddybeertjes zoek ik vervolgens naar een ‘I © oma’ exemplaar. Ontsnapt aan mijn aandacht grijpt mijn labrador weeral iets. Twee valse plantjes. Even vals als lelijk. Een lach breekt me uit. “Die gaan echt niet mee, hoor”, zeg ik, onderwijl de neiging onderdrukkend om de knuffelhater te strelen.
Doby’s oortjes en lipje zakken nu de harde waarheid binnenkomt. Tussen de meest verleidelijke spulletjes drentelen, zonder ook maar iets te mogen meenemen? Omdat je geen mens bent? Hoe oneerlijk! Beteuterd sjokt hij achter me aan.

 Uiteindelijk belanden we bij de kassa. Volkomen ontspannen door het uitblijven van incidenten, het achterlaten van rekken tjokvol fragiele frutseltjes, en tevreden met mijn aankopen, kijk ik nu wel mensen aan. Overal vriendelijke blikken en geamuseerde lachjes. Doby wordt aangesproken, krijgt complimentjes, en er ontspint zich zowaar een gesprek over de deugden van viervoeters.
Dan draait mijn lange hond zich om, onderwijl met zijn achterste langs een rij armbandjes strijkend. Kletterend belanden ze op de grond. Ik verstijf, bied mijn excuses aan, en prop de sieraadjes terug op de overbevolkte haakjes. Gezichten blijven glimlachen, en excuses worden weggewuifd. Ook van de winkeldame. Ook bij herhaling.

 Op een wolkje stap ik de deur uit. Wederom verbaasd én verheugd dat een winkelend wolfje wel herkenbaar is als een gecamoufleerd schaapje. Daarenboven apetrots op een ooit zo onstuimige wildebras, die nu probleemloos door een winkel struint waarin ik altijd dingen omstoot.
U als lezer had het vast liever anders gezien. Pech!

 Voldoende mensen immers die de finesses van de sociale omgang ontgaan. Die de ene tactloze opmerking afwisselen met de andere. Die daardoor het compleet tegenovergestelde bereiken van hetgeen ze verlangen (saamhorigheid met collega’s, vrienden en familie). Zonder dit te beseffen of bedoelen. Ik ben er zo eentje.
Ondertussen weet ik wanneer slippartijen het meest waarschijnlijk zijn. Als ik nog half slaap, doodop ben, of  – aan het andere uiterste –  borrel van enthousiasme.

 Vanmorgen bruis ik. Als een fles ontkurkte champagne. Omwille van de afgelopen week, met veel schrijfgenot en gezellige momenten. Vanwege de prachtige ochtend, met blauwe hemel, roze wolkenslierten, oranje ochtendzonnetje, en witte rijm. Omdat we onze nieuwe kennissen tegen het lijf lopen, een vriendelijke dame om mee te kletsen (voor mij), en een lieve golden retriever om mee te ravotten (voor Doby).
Mijn woorden bruisen mee. Onstuitbaar. Zonder me een seconde bedenktijd te gunnen.

 Retrieverdame (een spelletje tikkertje bekijkend): “Mijn meisje kan jouw snelheidsmonster niet bijhouden”.
Ik: “Ze is te dik.” Oh jee. Kwetsend en niet eens de enig mogelijke reden. Doby is namelijk veel jonger, en een energieke actieveling. Wat me op dat moment dus ontschiet.
Meteen mijn fout beseffend, poog ik het goed te maken. Vertel dat Caedlih na haar sterilisatie ook te zwaar was. Ondanks alle minutieus afgemeten, onooglijke porties, en alle dagelijkse, lange wandelingen. Een frustratie die herkenbaar is, en ons weer bijeen brengt.

 Op die manier verglijdt het gesprek naar vorige honden. Die van mij én die van haar.
Ik: “Uw rottweiler heeft Caedlih nog gebeten.” Oeps! Niet zo heel erg tactvol.
Ik probeer me eruit te praten. Zeg vergoelijkend dat vaste passanten bijten normaal is onder woeste wakers. Voeg eraan toe dat het slechts een heel lichte beet was. Floep eruit dat het er dodelijk uitzag vanwege de greep in de nek en het wild met het hoofd schudden. En dat het me nachtmerries bezorgde. Ai.

 Beter veranderen van onderwerp.
Ik: “Zij (wijs naar de golden) daarentegen ligt altijd stilletjes tegen het tuinhek.”
Vrouw: “Ja, overdag blijft ze altijd in de tuin.”
Ik: “Doby niet, die zit altijd binnen.” Ohoh. Verwoorden van gemeenschappelijke punten? Niet echt. Terwijl Doby nochtans ook graag in de tuin zit, en vroeger niet naar binnen te sleuren was. Nog iets wat me niet te binnen schieten wil.
Als alternatieve reddingspoging vermeld ik dan maar dat er bij ons altijd iemand thuis is. Waarop mijn gesprekspartners stem hoog en onvast wordt, ze verdedigend wijst op het mooie afdak, en aanvoert dat haar hond er zelf om vraagt. Mijn hoofd blijft akelig leeg.

  Wat later valt mijn frank. Ik heb Retrieverdame achtereenvolgens verteld dat haar hond dik is, haar vorige agressief, en haar opvoeding barbaars. Een aantal fouten dus tegen mijn eigen lijstje raadgevingen (onder andere uit Frank Oomkes’ Communiceren. Contact maken, houden en verdiepen.
“Het is geen kernfysica”, zegt DCI Banks. Voor sommigen wel.

Dé hondenexperts. Klinkt als één homogene groep. Een groep waarbinnen vredige overeenstemming heerst. Toch?
Waarom zou dat ook niet zo zijn? Tenslotte wonen honden al eeuwenlang bij de mens, en noemen we hen
onze beste vriend. Dan verwacht je dat we ze binnenste buiten kennen. Toch?

 Vreemd genoeg klopt dat niet. Hoe meer je met hondenmensen praat, op het internet surft, of de bib induikt, hoe meer je dat beseft. Binnen de hondenwereld wemelt het van de theorieën, van dominantietheorie tot kalmerende signalen. Verschillende aanpakken floreren er, van Cesar Millan tot wandelende koekjesautomaten. Experts verbeteren collega’s naar hartenlust, en vliegen elkaar in de haren. Verwarrend, hoor.

  *Niet voor honden die reeds gebeten hebben.
Zie Jean Donaldson: “Vechten! Een handleiding voor de behandeling van hond-hond agressie.”

 Ik weet in elk geval wat ik ervan vind. Ik geniet namelijk ten volle van deze herfstige boswandeling. Met alle zintuigen.

 We zijn maar met weinigen, degenen die regen geen storend element vinden. Erg vind ik dat niet: dan heb ik fijn het hele bos voor mij alleen.  

Doby schijnt het een waanzinnig goeie mop te vinden. Een schaterende, zich op de dijen kletsende of over de grond rollende mens kan het niet duidelijker uitdrukken.

Ik lach niet. Ik ben kwaad.

Door hem verga ik van de pijn. Toegegeven: hij heeft geprobeerd me te vermijden. Door, toen hij met laag-bij-de-gronds achterste op me afgestormd kwam, op het laatste moment uit te wijken. Op het allerlaatste moment. Net toen ik dacht dat hij op ramkoers zou blijven. En dus een stap opzij zette. In dezelfde richting. 

Maar toch. Een normale hond remt dan nog zoveel mogelijk af. Doby niet. Doby gooit zijn borst omhoog en kwakt voluit tegen me aan. Pardoes in mijn maag. Als een knipmes klap ik ineen, en voel hoe ik vooruit val. Waar zijn mijn benen naartoe? De grond komt dichterbij. Snel dichterbij. Zo hard smak ik tegen de grond dat mijn bovenlichaam door de slag achterover klapt. Een pijnscheut door mijn onderrug sturend.

Kreunend krabbel ik overeind, blijf noodgedwongen op de grond zitten. Door een waas van pijn dringt iets tot me door. Er cirkelt iets om me heen. Op hoge snelheid. Doby?! Met zijn achterste laag bij de grond en een lach van oor tot oor spurt hij in cirkels om me heen. Die rothond! Ik zal hem even precies vertellen wat ik van hem denk!

Maar mijn mondhoeken krullen al omhoog. Een onstuitbare lach borrelt op.

De schavuit breidt zijn cirkels uit tot achtvormige rondjes in alle richtingen, grist takken in de vlucht mee, en duikt in en uit de beek.

In en uit de beek waarmee alles begon. Want Doby kwam niet zomaar op me afgesjeesd. Nee, Doby kwam, zoals altijd, op me afgedenderd na een verkwikkende duik. In een beek die wegens aanhoudende droogte eerder een langgerekt modderbad is. Een borstdiep modderbad. Roestiger dan ooit (ijzerhoudende grond). En dus diep oranje.

Dieporanje dat nu in dikke plakken aan mijn aubergine-kleurige, linnen broek hangt. Mijn nieuwe, linnen broek. Gecompleteerd met brede, dieporanje vegen op mijn T-shirt. Mijn mooiste T-shirt. Afgewerkt met grote oranje vlekken op mijn blote armen. Vlekken die niet weg te wrijven zijn, maar alleen maar breder worden.

Normaal zou dit, vanwege mijn voorliefde voor verlaten bossen, niet veel kwaad kunnen. Normaal. Maar dit is een bos waarvan de parking, waar ik nu naartoe onderweg ben, nooit leeg is. Wegens druk bezochte instellingen ernaast.

Gewoonlijk kan ik het verdragen om zo gezien te worden (alles went). Gewoonlijk. Maar toen ik parkeerde, bleek het er te krioelen van rijk, chique uitgedost volk. Volk waarbij ik me in de beste omstandigheden al niet op mijn gemak voel.

Hopelijk tref ik straks net een verlaten moment. Hopelijk. Maar vanaf het laantje hoor ik al stemmen. Meerdere stemmen.

Daar loop ik dan. Op de parking. Helemaal besmeurd. Naast me huppelt een bedrieglijk piekfijn uitziende hond. Zijn snoet één en al onschuld.

Een mercedes passeert traag, gevolgd door een sportautootje, en een BMW cabriolet. Ik bestudeer de bomen.

Twee kinderen staren me verbijsterd aan, staken prompt hun gesprek. Ik kijk voor me uit.

Een dame in een perfect gesneden mantelpakje kruist me, met moeite haar lach onderdrukkend. Ik wijs naar de schuldige.

Eindelijk ben ik bij de auto. Duik weg achter het geopende portier, prop mijn hond op de achterbank, en breng mezelf in veiligheid. Rijd achterwaarts uit mijn parkeerplekje, en zie in de achteruitkijkspiegel een gezicht vol sproeten.

Oorlogskleuren uitdelen, het is Doby weer gelukt. Gedeelde (water) vreugd is dubbele vreugd. Toch? Hij doet het alleen bij wie hij het liefste ziet (beste vriendje Blitz bijvoorbeeld). Mag ik dat een troost vinden?

Ik wandel met Doby door het park. Het is druk, dus loopt hij aan de lijn. Mensen komen ons tegemoet. Iemand staart me in de ogen, voel ik. Ik kijk op, en ontmoet een kwade blik. De man blijft me aanstaren, net zolang tot we gepasseerd zijn. Een typische reactie. Vooroordelen over mijn grote, zwarte viervoeter. Het maakt me gespannen.

Wanneer vrienden me dus vragen om opnieuw voor hun honden op te passen, zie ik dit niet goed zitten. Tuurlijk zeg ik ja, daar zijn het te goede vrienden voor, en te leuke honden.

Maar het zijn grote honden, en dit jaar heb ik geen auto om hen naar verlaten bossen mee te nemen.

Wat voor reacties staan me te wachten?

Aldus vertrek ik die eerste ochtend met knikkende knieën. Met labrador Doby, golden retriever Arkan, en Border collie Cobe . Op naar een paar grote grasvelden in de wijk, volledig omgeven door eraan grenzende sociale woningen. Een speelpleintje ernaast, gelukkig meestal leeg, en achter een beek en omheining.

Vandaag echter blijkt het speelpleintje bevolkt. Ik slik, laat de honden los, en haal de balletjes tevoorschijn. Voor gepensioneerde Arkan een gratis exemplaar, voor de twee andere een wedstrijdje om ter eerst apporteren. Doby en Cobe schieten in hun enthousiasme en wedijver Bal meters voorbij, botsen, gaan over de kop. Ik lach.

Maar vermijd naar ramen en voorbijgangers te kijken.

Dan merk ik dat de speelpleinkinderen naar ons toekomen. “Willen jullie ook een balletje gooien?”, vraag ik verrast. Drie hoofdjes (allen tussen vijf en tien jaar oud) knikken. Bal verhuist naar een kinderhandje. Wordt weggeworpen. En na apport voor kindervoetjes gedeponeerd.

“Mag ik nu gooien?”, klinkt het. En: “Mag ik die strelen? En die?” “Wat een lieve honden.”

Ze gillen als Doby de beek induikt, rennen naar het brugje, leunen over de omheining, en wijzen elkaar op de spetterende hond. “Hij gaat onder het brugje!” Allen haasten zich naar de tegenoverliggende leuning. “Waar is hij nu? Ja, daar is hij!”. Meer gegil wanneer Doby daarna op het groepje afrent, waterdruppels gul in het rond strooit.

Na afloop worden de honden aangelijnd,  de kinderen mogen een leiband vasthouden. Voor mij blijft geen hond over. Maar klagen doe ik niet.

Het blijkt het begin van een vaste routine.

Een routine waarin de combinaties van gezichten verschillen (elke dag twee à vier), en waarin zich om de paar dagen een nieuweling vertoont (meegetroond door broer of zus).

Een routine ook die regelmatig nog wat extra opgeleukt wordt.

Zo haalt een jonge moeder haar peuter van de schommel, neemt de dreumes aan de hand, en vervoegt ons groepje.

Een raam van één van de omringende huisjes gaat open, een al wat oudere vrouw neemt op de vensterbank plaats, en kijkt lachend naar het schouwspel.

Een jonge vrouw laat haar piepkleine pup met de meute kennismaken.

Wanneer ik daarna met de drie musketiers naar huis stap (netjes aangelijnd), volgt nog een bonus.

Zoals een auto die stopt voor het zebrapad. Terwijl wij er nog niet eens een voet op gezet hebben. En ons aan de tegenoverliggende kant bevinden. Met grote ogen van bewondering lacht de chauffeuse ons toe.

Een man knikt me glimlachend toe, zijn wenkbrauwen hoog optrekkend, zijn mond tuitend. Het equivalent van een dikke duim.

Een oudere man verzekert  zijn bezoek: “Dat zijn brave honden, hoor. En zó goed opgevoed.” (Dat mijn jonge wildebras zich zonder het lichtende voorbeeld van de senioren iets minder voorbeeldig gedraagt, verzwijg ik.)

Ik wil elke dag wel drie grote honden.

Alleen ’s avonds is het een beetje onhandig. Dan verandert de zetelroute in een hindernissenparcours. Teveel lijven op het tapijt.

Ik kom terug tot mijn positieven, snel naar de veranda, gris een stelletje oude handdoeken mee, merk dat Bemoeiallerige Verpleger achter me aan gedribbeld is, en overzie het slagveld. Rode Isobetadine overal. In vijverformaat, in hondenvoetjesformaat, in druppelformaat. Prachtig contrasterend met de bleke tegelvloer. Naast de Rode Zee een nog steeds in dromenland vertoevende blonde retriever. Op het tapijt de ontsnapte Patiënt. Naast me een hond die nog wat meer voetafdrukjes stempelt .
Alles is ontsmet. Behalve de wonde.

Men moet naar z’n intuïtie luisteren. Waarom vergeet ik dat telkens weer?

Een eind verder waag ik een grapje over Draadhaar (de hele wandeling een dikke tak meezeulend).
“Das ist gut dass er…  dass (wijs naar de tak) mit nehmt.  Dann haben Sie euh… etwas für den… kachel.”
Koppel: “Kachel?”
Ik: “Ja, uhum das ist hmm zum euh”
Koppel: “Meinen Sie ein Oven? Holz für den Oven?”.
Ik: “Ja, er arbeit für sein Essen. Nür schade dass er dass nicht euh… (maak een beweging alsof ik hout hak)
Koppel: “Huh? (meer gehakkel en gebarentaal) … Ja, dass mussen wir ihm nog lernen.” (Gelukt!)
Ondertussen sukkelt Draadhaar met desbetreffende knoert een greppel in, alwaar het gevaarte klem raakt. Woordeloos begrijpt Doby dat hulp gewenst is.

Maar daar ben ik me nog niet van bewust wanneer wij aldus te voet naar het dorp trekken, dan zie ik alleen dat Doby geniet van alle drukte die een zonnige zaterdagnamiddag teweegbrengt. Mensen fietsen langs, stappen in en uit auto’s en winkels, wandelen voorbij met ratelende buggy’s en ritselende  zakken. Muziek, gepraat en gelach weerklinkt vanop terrasjes. Geurtjes waaien ons tegemoet uit kapsalon en schoonheidszaak, slagerij en bakkerij. Auto’s, camions, bussen en motto’s denderen ons voorbij.
Als extra bonus wordt Doby uitbundig begroet door personeel en klanten van onze eerste tussenstop: de schoenenwinkel. En datzelfde enthousiaste onthaal valt hem te beurt bij onze volgende stop: mijn favoriete kledingzaak.
Heerlijk vindt hij het.

En dus vindt hij het niet erg dat ik op mijn gemak in de rekken snuffel. Braafjes blijft hij bij me, raakt elke schoen binnen zijn bereik aan (netjes het rijtje aflopend), bewondert zichzelf in de spiegels, en besnuffelt gewillige slachtoffers.
En dan vind ik een T-shirtje naar mijn smaak. En nog eentje. Wat later de donkerblauwe, linnen broek die ik al een eeuwigheid zoek.

Dus stap ik richting pashokjes, en leid Doby erin. Een eerste geproest onder eigenaresse en klanten weerklinkt. Een glimlach is mijn enige antwoord, met Caedlih heb ik dit immers zo vaak gedaan.
Ik sluit zorgvuldig het gordijn, controleer op spleten, en geef nieuweling Doby het bevel om keurig in een hoekje te zitten. De leiband klem ik klungelig tussen mijn knieën en uit gaat mijn shirt.
Tegelijkertijd verplaatst het gebabbel op de achtergrond zich naar de kassa, een paar meter recht voor ons. De nieuwsgierigheid wordt mijn viervoeter te machtig, hij springt naar voor, perst in één beweging zijn neus tussen wand en gordijn en gooit laatstgenoemde met een flinke zwaai opzij.
Daar staat hij dan: de inspecteur. Daar sta ik dan: het lingeriemodel.
Een tweede geproest volgt. Ik lach mee, maar sluit wel zo snel mogelijk het gordijn en duw Doby terug in zijn hoekje. “Blijf” wordt dit maal met iets meer nadruk uitgesproken.
Het gekeuvel wordt hervat, de kassa tikt en ik pas het shirtje. Mooi, zie ik. Die gaat mee.
En net wanneer ik het shirtje uit trek, wordt het mijn controleur opnieuw te machtig. Weer springt hij naar voor, weer wordt het gordijn met een korte neusbeweging opengegooid, weer word ik in volle glorie geëtaleerd. Nog meer gegiechel volgt.
Ook een derde keer weet de opzichter zijn controle goed te timen. En de dames aan de kassa lijken niet erg gehaast om de koop af te ronden.
“Zou ik die broek nog wel passen?”, flitst het door mijn hoofd. Maar ach, deze winkel verkoopt enkel vrouwenkleding, er is geen man te bespeuren, en hij zal het ondertussen wel al door hebben, zeker?
Helaas, geritsel van plastic zakken klinkt. Net op het moment dat ik zonder broek sta. Een vierde exposé volgt, ditmaal van mijn onderlijf. De dames schateren het uit, ik kan hen geen ongelijk geven.
Maar ach, mijn nieuwsgierigaard leert het wel en ik heb toch maar mooi twee nieuwe shirtjes en een broek.

Op de terugweg huppelt Doby met stralende oogjes en verende pas, helemaal in zijn nopjes na alle bezienswaardigheden, opzichterswerkzaamheden en begroetingsverantwoordelijkheden.
En als het mijn hond gelukkig maakt, hoe kan ik hem dan dit pleziertje ontzeggen? Het wordt een zware opoffering, maar ik zal verplicht zijn vaak uit winkelen te gaan.
Wel de kledingboetiek eerst scannen op echtgenoten en oefenen op paskameretiquette.

Graag wou ik ook zo’n voetbalhond, maar met Caedlih lukte dat niet erg. Haar retrievergenen (zo geapprecieerd op alle andere vlakken) dwongen haar ertoe alles in haar mond te proppen. En weinig dat er niet in paste.
Met als gevolg dat geen van onze voetballen (van die goedkope plastic dingen) ooit een training overleefde.

Doby daarentegen, vond als pup een échte voetbal, zo eentje in stevig kunstleder. Die begeven het niet bij de eerste de beste tand.
En de combinatie met zijn pupformaat (en bijbehorende mond)  leidde er zowaar toe dat borst en pootjes ingezet werden om Bal te apporteren. Af en toe zelfs met linker- en rechterpootje afwisselend trapjes gevend: dribbelend als een ware voetballer.
Prachtig vond ik dat.

Helaas: pupjes groeien. Zo ook hun mond en poten. Bal kwam niet meer op de juiste hoogte voor poot- en borstgebruik, en Doby’s retrievergenen werden wakker: ‘Prop in je mond wat je in je mond proppen kan’.
Zelfs een speciaal aangeschafte “Running Egg” (voor dit soort spel bedoeld hondenspeelgoed) bracht geen soelaas.
Geen ballende hond meer voor mij.

Maar ach, zo’n overmaatse bal in een hondenmond: het blijft een komisch zicht.
Daarenboven deren kapotte ballen ons niet meer: dankzij Doby’s speurneus en mijn  connecties hebben we altijd een grote voorraad.
En zo ballen wij al maanden aan een stuk: ik trap ze weg, Doby draagt ze terug. We hebben er niet minder plezier om.

Dan vindt Doby nog maar eens een voetbal (het blijft me verbazen hoeveel van die dingen in beken en hagen terechtkomen). Ik doe wat van me verwacht wordt, en trap Bal zo ver mogelijk weg (in werkelijkheid niet bepaald een noemenswaardige afstand). Doby gaat erachteraan, opent zijn laadklep om Bal in de vlucht op te pikken en… blijft rennen. Achter de bal aan, zijn geopende laadklep ertegen, in één rechte lijn het brede grasveld over, het wandelpad op (vlak voor de voeten van een struikelende loper), en recht de beek in.
Na een reddingsactie blijkt het hier om een keihard opgepompte bal te gaan met een glanzende, oerdegelijke buitenkant. Het lijkt wel alsof er versterkend gaas in het kunstleder ingewerkt is. Hoe verwoed Doby het ook probeert (stevig Bal met zijn poot vastklemmend en zijn mond zo wijd mogelijk openend), hoeveel kracht hij er ook opzet (zijn tot op de grond hangende tong als bewijs), hij krijgt het geval niet in zijn mond. Erger nog: vaak gaat Bal aan het rollen, met een nog steeds volhardend proberende en zo onbedoeld Bal voortstuwende Doby erachteraan.

Meestal echter hebben mijn dromen een basis in de werkelijkheid.
Zo beleef ik keer op keer hoe Caedlih door een rottweiler wordt aangevallen.
Zie ik telkens opnieuw hoe ze verdrinkt in diep, donker water.
En kijk ik weer toe hoe Doby achter een konijn aanrent, recht op een aanstormende trein af.
En keer op keer pers ik gil na gil uit mijn keel. Spoor ik telkens opnieuw mijn weerbarstige benen aan tot rennen. En herleef ik weer hoe mijn stem staakt, en mijn spieren weigeren.

Want stel je voor dat Caedlih eens niet kopje onder zou gaan in een kanaal, maar in de sluis zou vallen waar we soms (over een bangelijk smal bruggetje) overheen wandelen?
Hoe zou ik haar ooit tussen die diepe, loodrechte, betonnen wanden kunnen redden? En als ze bewusteloos zou raken, en naar de bodem zou zakken, hoe zou ik haar dan tijdig kunnen vinden in water waar je niet eens een hand voor ogen kunt zien? En wat als de sluizen net op dat moment open zouden gaan, en haar lichaam onzichtbaar meegevoerd zou worden met de stroming?

En stel je voor dat de volgende agressieve hond, rottweiler of niet, wel door zou bijten?
Hoe krijg ik dan ooit dat beest zover dat hij loslaat? En als ze ernstig gewond zou zijn, hoe krijg ik haar dan tijdig tot bij de dichtstbijzijnde straat of woning? En wat als er dan net die dag geen mens voorbijkomt of niemand thuis is (nooit een gsm bij…)?

Of stel je voor dat ik de volgende keer Doobs niet meteen terug kan roepen?
Hoe moet ik dan ooit voorkomen dat hij onder een auto raakt? En als hij, bij wijze van uitzonderlijk mirakel, heelhuids aan de overkant van een drukke baan raakt, hoe voorkom ik dan tijdig dat hij terug de straat oploopt? En wat als hij aangereden wordt, en niemand wil ons helpen?

Op dat vlak was de droom van vannacht een primeur. Voor het eerst was ik niet compleet machteloos. En voor het eerst werd ik pas wakker na het einde. En goed einde dan nog.
Mag ik hopen dat  dit het begin van een rustigere nachtelijke toekomst is?
Snel terug inslapen zat er deze nacht desondanks niet in. Want eenmaal de adrenaline weggeëbd, stroomt de inspiratie binnen. Een nieuwe column is geboren.

Te laat besef ik middenin een oorlogszone beland te zijn. Nietsvermoedend kwam ik aan de keukentafel zitten, het leek me wel gezellig mijn avondmaal hier te nuttigen.
Maar nu zit ik tussen de bombardementen (“Ik had er nooit aan moeten beginnen!”, “Waarom heb ik het niet gelaten zoals het was!”) en ander oorlogstumult (een schaar wordt hardhandig op tafel gedropt, een stoel ruw achteruit geschoven, een doos dicht gekwakt).
Snel eten, en dan vluchten, is al wat ik denk.

Want ik heb een hekel aan oorlogen, zelfs aan degene waarbij ik een onschuldige omstaander ben. Ik krimp ervan in elkaar, raak gespannen, blokkeer.
Mijn neiging om te helpen, verbetert de zaken niet. Want ik stel teveel vragen (irritant), geef raad (ongewenst) of poog te troosten (“Het ziet er zo toch ook goed uit?” -  hoogst enerverend).
Waardoor ik dus nevenschade word (lees: het gesakker wordt tegen mij gericht). En me nog slechter voel.

Doby daarentegen kan het allemaal niets schelen. Kwade stemmen, bruuske manier van doen, een harde zucht: het glijdt van zijn rug zoals waterdruppels van zijn pels. Zijn oortjes gaan geen millimeter achteruit, zijn houding blijft ontspannen, zijn snoet vrolijk.
Sterker nog: geïntrigeerd staart hij naar dat rare ding waar mijn moeder driftig met haar voet op duwt. En gaat er vlak naast liggen, zijn nieuwsgierige neus glansrijk in de weg.

Op die manier zich mengend in de oorlog tussen mijn moeder en haar naaimachine. Een oorlog over een zwarte jeansbroek.
Een broek die - bij voorzichtige navraag - tot mijn vader blijkt te behoren (Niet één van mij, dat is al een troost).
En een broek die – zo leren verdere voorzichtige vragen - bij aankoop te lang bleek, helaas te kort afgespeld en dus geknipt werd, ten gevolge van “verkeerde schoenen” (mij een raadsel waarom het een probleem vormt om maar één paar schoenen te kunnen dragen bij een zwarte jeans, vooral als je alleen maar bruine en zwarte hebt… iets wat ik wijselijk voor me houd).
En nu moeten die afgeknipte stukken er deels terug aangezet worden, en dat vlot dus niet erg.

Een onverbeterlijke bemoeial is dan niet meteen wat je kunt gebruiken, maar helaas houdt Doby het niet bij in de weg liggen alleen (ik vertoef allang op een veilige schuilplek, maar kan aan de hand van het gemopper de gebeurtenissen volgen).
Eerst loopt hij, tijdens zijn terugtocht van de drinkbak, tankgewijs door het boven de grond bungelende elektrische snoer.
Daarna gaat hij ermee aan de haal.
En nog wat later hoor ik dat er veel dingen na elkaar op bruuske wijze opgeheven en terug neergelegd worden, vergezeld van jawel, nog wat gefoeter (“Allée, waar is dat nu naartoe? Hoe kan dat nu weg zijn? Waar heb ik dat nu toch gelegd?”) en een boel gezucht.
En dan, plots, op lachende toon: “Ja, maar Doby, dat is niet om te spelen, hoor. Goh, voor jou is ook alles om te spelen, hé”. Het verrassend vrolijke verslag laat niet lang op zich wachten: “Zit ik zo te zoeken naar die tweede broekspijp, ligt Doby er onder tafel op te kauwen.”

Daarna blijft het stil, vredig stil, op het geratel van de naaimachine na.
Vijf minuten later hoor ik hoe spelden in hun doosjes gestopt worden, de naaimachine uit elkaar gehaald en de boel opgeruimd. Met een afgewerkte broek komt mijn moeder de living binnen, uiterst moedig waag ik een grapje: “dat Doby had willen helpen door de stof voor te bewerken, en dat het nog gewerkt heeft ook; dat tweede stuk zat er immers veel sneller aan dan het eerste”.
“Goh”, antwoord mijn moeder zonnig: “Met Doby valt ook altijd wat te beleven. Schrijf je er een column over?”
Of hoe een onverstoorbare ondeugd de angel uit een situatie kan halen.

Mijn speelmeneertje, in zijn contacten met andere honden ooit zo onstuimig, onbeheerst en opdringerig. Ik vond het onnadenkend, egoïstisch, geen rekening houdend met een ander.  Zijn soortgenoten leken dat met me eens.

Maar opeens, zes maand geleden, toont mijn wildeman zich van een andere kant.

Het gebeurde tijdens een parkwandeling, in het gezelschap van bruine labrador Dicky en diens bazinnetje . Beide honden zorgeloos aan het rollebollen, beide mensen gezellig aan het keuvelen.

Tot plots twee grote honden vanachter een muur vandaan stappen, slechts een tiental meter van onze koplopers verwijderd. Twee grote goldens, weliswaar beste vriendjes met mijn labrador, maar allesbehalve goede vriendjes met Dicky. En deze laatste, meegesleurd in Doby’s enthousiasme, is al op een holletje onderweg. Zijn bazinnetje panikeert, en zet op haar beurt een spurtje in. Maar nog voor ze een meter af kan leggen, wordt haar Dicky al onthaald op woest geblaf en gegrom. Hij remt af, en begint vlak buiten het bereik van de wild vooruitspringende goldens (beiden gelukkig aangelijnd) te blaffen; zijn spieren gespannen, zijn gezicht onzeker, zijn haar recht. De goldeneigenaar kan zijn honden nauwelijks houden, maar de bruine labrador blijft eigenwijs staan.

En dan, nog voor Dicky’s bazinnetje hem in veiligheid kan brengen, zien we het: een bemiddelende Doby heen en weer huppelend tussen beide partijen, zijn oortjes achteruit en wat omhoog getrokken, zijn hele lijf kwispelend, speelse neusduwtjes en geruststellende knuffelknabbeltjes uitdelend. En warempel: de gemoederen bedaren.

Tot Dicky zich beweegt. De donkerste golden verstrakt meteen, zijn haar gaat recht, zijn blik focust, en blaffend gaat hij terug in de aanval.  Doby schiet meteen op hem af, deelt neusduwtjes en knuffelknabbeltjes uit, haalt de hond uit zijn focus. Opnieuw en opnieuw. Tot ook de donkerste golden zich ontspant.

Gezamenlijk wandelen we naar huis, de honden probleemloos dichter bij elkaar dan ooit.

En vandaag, wederom tijdens een parkwandeling, gaat mijn wildebras nog een stap verder. Ons gezelschap twee labrador-chihuahua kruisingen (grote broer en kleine zus) en hun baasje.

De mensen babbelen, de honden spelen. Tenminste:  grote broer en Doby spelen. Kleine zus niet: zij verstopt zich achter baasjes benen, springt onzeker tegen hem op, zou het liefst in zijn armen kruipen. Want kleine zus (chihuahuagrootte) is bang. Bang van die onbesuisde reus.

Diezelfde reus staakt na een tijdje het spel voor een interessant geurtje, waarop grote broer (grootte halverwege labrador en chihuahua) zich tot kleine zus wendt. Alsof ze een tegenstribbelend trekspeeltje is, grijpt hij zijn machteloze zusje in haar nekvel en sleurt haar vooruit. Nog steeds speels, maar wel ruw. Te ruw.

Misschien vindt Doby dat ook, misschien voelt hij zich buitengesloten, misschien wil hij zijn vriend terug voor zich alleen. In elk geval: hij stuift eropaf, en gooit zich naast grote broer in een speelbuiging. Die laat zich meten verleiden, en opnieuw volgt een wild achtervolgingsspelletje: Ito voorop, Doby op zijn hielen. Cirkeltje linksom, cirkeltje rechtsom, heuveltje op, heuveltje af, rakelings langs ons scherend of wat verder weg.  Met één belangrijk verschil: vlak naast mijn zwarte reus holt een klein minihondje. We lachen; ik omdat het zo’n grappig zicht is, de andere baas omdat: “Ze vast blij is met haar onverwachte medestander waardoor de rollen eens omgekeerd zijn.”

Wanneer er even op adem wordt gekomen, snuffelen de honden onbekommerd rond. Alle drie.

Waarop het spel terug ingezet wordt. Op vraag van kleine zus. Met een speelbuiging naar haar grote beschermheer. En weg zijn ze weer: grote broer voorop, Doby en kleine zus erachter. Zij aan zij.

Mijn Doby, nog altijd onstuimig (zij het voorzichtiger dan voorheen), af en toe nog wel eens opdringerig. Maar met een hart van goud.

Een hart dat hem binnen de hondengemeenschap ondertussen zo geliefd gemaakt heeft dat een korte wandeling er niet meer inzit. Ik ben trots. En moe.