Deze fotootjes - van mijn oudste en mijn jongste samen, genietend van de zon in mijn hobbithol - had ik geprogrammeerd om te verschijnen op de dag dat we terug van Frankrijk zouden komen. Alles is natuurlijk anders gelopen, we zijn vervroegd terug gekomen en ik heb mijn programmatie - "wegens omstandigheden" zoals ze zeggen - helemaal moeten omgooien.

Ik ben nu bezig een tekst over Ming te schrijven. Ik wil er iets heel moois van maken. Maar het gaat me niet goed af. Ik voel me een lege doos. Daarom dat ik deze "oude" strip toch maar op mijn blog zet... Eén van de zovele verhaaltjes met Ming in de hoofdrol. Maar wel het allerlaatste...

Tien dagen geleden, op 7 september, ging het er hier nog zo aan toe...



Nemuri Neko : "Oh Ming, zalig... de zon komt er nog even door... Lekker hè maat?..."



Nemuri Neko : "Dat doet goed aan mijn jonge snuit..."



Ming : "Dat doet vooral goed aan mijne ouwe knoken..."



Nemuri Neko : "Allez Ming, zó oud zijt ge nu toch ook nog niet?..."
Ming : "Tuttut! Ik word volgende maand 16... Maar ge ziet dan niet zo direkt aan mij hè?..."



Nemuri Neko : "Nee... inderdaad. Maar toch,... tja,... 16... dat begint te tellen... Maar ge ziet er inderdaad nog goed geconserveerd uit. Daarom waarschijnlijk dat gij nog zó'n jong lief hebt kunnen krijgen... Ons Serendipity is er nog maar 3... Toch wel een serieus leeftijdsverschil vindt ge niet?... Eingelijk is dat dan wat ze noemen een euh... 'trophy wife'?"



Ming : "Op mijn privé-leven wens ik geen commentaar te geven of te krijgen Nemuri. Een gentleman klapt niet uit bed." 



Nemuri Neko : "Van die ouwe versierder ga ik dus niet veel wijzer worden, noch er een handleiding van krijgen.
Als ik maar niet tot mijn 15de moet wachten om aan zo'n lief te geraken..."

Hoe begint ge zoiets te schrijven? Zonder uzelf belachelijk te maken... Want "het was toch maar een kat"...

Maar wel een levend wezen dat 16 jaar van ons leven gedeeld heeft, én, héél prominent aanwezig was. Dat zullen jullie later wel in de vrolijkere verhalen lezen.

Eerst wil ik zijn afscheid verwerken. Eigenlijk iets heel intiems, maar toch ook waardevol om te delen. De dood wordt zo vaak met afschuw bekeken - of zelfs volledig genegeerd - terwijl er toch - als je even over de pijn heen kan kijken - een ongelofelijke schoonheid in ligt.
Ik wens al mijn vrienden een leven en een dood als Ming toe. Zo zacht, zo geborgen.

Twee weken geleden wilden we voor enkele dagen naar Frankrijk rijden. De kastelen van de Loire gaan bezoeken. Daar zou het nu wel rustig zijn. Paul was echter niet gerust in Ming zijn gezondheid - hij was weer erg lamlendig de laatste twee dagen - en wou eerst langs de dierenarts.

De dierenarts onderzocht hem en vond al zijn organen nog in prima staat voor zijn leeftijd, ze sprak er zelfs over dat hij best nog wel enkele jaren bij ons zou kunnen zijn. Fijn nieuws!
Hij kreeg een cortisone-spuit waarvan we hoopten dat hij er net zo goed op zou reageren als tijdens zijn vorige zware dip in december. Toen was hij er in twee dagen terug bovenop en bleef hij 8 maanden heel goed, voor een oud ventje toch. We stelden ons tripje 7 dagen uit om te zien of Ming terug op zijn poten kwam, en inderdaad, dat gebeurde. Hij at als een jonge wolf, dronk als een spetterende zwaan, wandelde de hele dag, met af en toe een zonnepauze, en spinde en rolde over de grond van tevredenheid. We konden met een gerust hart vertrekken, Ming was tijdens onze afwezigheid toch onder "close watch" van onze poespasser.

Vier heerlijke dagen lang bezochten we de kastelen van de Loire, ik fotografeerde en schreef ondertussen een hilarisch reisverhaal bij mekaar. Zo blij dat ik weer iets vrolijks ging hebben om op mijn blog te zetten!

Dinsdagnacht kregen we telefoon van onze poespasser dat Ming ziek was. Hij had overgegeven en spinde op een vreemde manier, enkele uren later liet hij ook zijn urine lopen. Hij at noch dronk. Woensdagochtend was er geen verandering in zijn toestand en we repten ons naar huis. Ondertussen waren we al wel 800 km diep in Frankrijk verzeild geraakt... We probeerden een binnenweg te nemen om sneller thuis te raken maar dat mislukte, waarschijnlijk van pure stress. Tijdens de rit hield ik contact met mijn bange poespasser die Ming's toestand in razend tempo de verkeerde richting zag uitgaan.

Ming stond er blijkbaar op nog eens "zijn toer" maken. (En als Ming iets in zijn hoofd had, dan voerde hij het ook uit.) Hij wou nog eens in zijn mandje buiten gaan liggen, maar toen hij er terug uit wou kon hij zijn achterste poten niet meer bewegen. Na een half uur moest en zou hij toch nog eens onder zijn zonnestruik gaan liggen ook. Binnenblijven wilde hij niet. Zijn "toer" was duidelijk nog niet beëindigd. Mijn trouwe poespasser zat met twee jassen en handschoenen op het terras te waken zodat onze oude eigenzinnige kater zeker niet plots naar de tuintrap zou waggelen en er af vallen. En ja, hij strompelde nog even tot aan de trap om een laatste blik op de tuin beneden te werpen.
Ik gaf mijn arme poespasser via de telefoon opdracht om Ming in de keuken te zetten met de kattendeur op slot. Ik vond het veel te koud om nog buiten te zitten. Op de duur nestelde hij zich met zeer veel moeite op zijn dagslaapplekje, waar ik gelukkig twee weken geleden een schapenwollen kussen voor hem had neergelegd, zodat hij tijdens de eerste koelere dagen minder pijn in zijn gehavende gewrichten zou krijgen.

Om 7 uur kwamen we eindelijk, na een godganse dag rijden, doodmoe thuis. Zò blij dat we hem nog levend konden terugzien.
Toen we de keuken binnenkwamen werd Ming wakker, stond op en zette een paar relatief stevige pasjes naar ons toe en begon te spinnen. Hij wandelde nog een meter verder naar zijn drinkbak maar bleef er lusteloos voor zitten. Drinken lukte ook niet meer.



Zijn laatste drinkpoging...



We hebben hem dan onmiddellijk ingebusseld en zijn er mee naar de dierenarts gereden die ik al van onderweg in Frankrijk gecontacteerd had.
Toen ik hem in de wagen, al spinnend, op mijn schoot zag liggen, wist ik dat ik het ergste zou te horen krijgen. Ik zag dat hij zijn ogen openhield en niet meer knipperde, zijn pupillen reageerden ook niet meer op licht en zijn adem rook vreemd.

Bij 't binnenkomen schrok de dierenarts dat hij op zo'n korte tijd zo enorm vermagerd was. Op 24 uur tijd was hij kompleet gedehydradeerd en een halve kilo gewicht verloren! Mijn beestje was helemaal leeg... Zijn temperatuur was rampzalig, amper 35,5C°, terwijl een poes normaal flink boven 37° moet zitten.

De enige optie was hem aan een baxter te leggen in de hoop zijn leven nog met enkele weken te verlengen, maar het risico dat hij dan die nacht alleen in een kooitje zou sterven wou ik niet nemen. Ming verdiende een knusse dood. De dierenarts overtuigde ons dat hij totaal geen pijn had, dat Ming zelfs heel tevreden was, en dat we, als we dat echt wensten, hem best thuis mochten laten sterven, zodat we nog rustig de tijd hadden om hem te verwennen tot het einde. Heel blij met deze kleine bonustijd togen we naar huis. We kwamen met de dokter alvast overeen dat hij, indien nodig, de volgende middag zou langskomen voor het definitieve spuitje. Maar diep van binnen wist ik dat dat niet meer nodig zou zijn. We namen ons beestje terug mee naar zijn thuis.



Om beurten waakten we bij hem. Hij lag op de zetel op een groot warmwaterkussen aangezien hij onderkoeld was, lekker knus onder zijn dekentje. Toen Paul naast hem kwam zitten deed hij een poging om, zoals elke avond, op de schoot te komen zitten. Deze keer moest hij flink geholpen worden, maar het avondritueel kon plaatsvinden. Ming spinnend op de schoot van de baas. Hij heeft nog uren zachtjes liggen spinnen. Tot rond 11 uur ook dat te vermoeiend voor hem werd.
Tijdens zijn laatste uren heb ik op de grond voor zijn zetel gezeten, met onze snuiten lekker dicht tegen mekaar. Met zeer gedempt licht in de kamer dat niet in zijn oogjes scheen lag ik zacht tegen hem te babbelen.
Ik bleef keer op keer zijn ogen sluiten en zijn lipjes bevochtigen, want van het hijgen droogde zijn bek uit. Toch opende hij zijn ogen telkens opnieuw, hij kon of wou ze blijkbaar niet gesloten houden.. Een uur voor hij stierf knipoogde hij nog 1 enkele maal, en haakte zijn nageltjes rond mijn vinger. Vanaf dan was hij “vertrokken”. Hij lag in coma en dan durfden we even het licht aansteken voor een laatste foto.



Omdat hij zo lag te hijgen en zijn ogen toch niet wou sluiten legde ik mijn hand over zijn ogen. Katten worden rustig in volledige duisternis. Al na een minuut ging zijn gehijg over in een langzaam, rustig maar oppervlakkig ademen. Een half uurtje later kreeg hij enkele spiersamentrekkingen en wist ik dat het einde nabij was. Ik ben hem zoals heel de avond zachtjes blijven toespreken met de woorden die ik elke avond voor ’t slapengaan gebruikte : “Mingske gaat slapen, Mingske gaat nu schoon slapen…” Het leek wel een vorm van hypnose voor hem en voor mij.

Om iets na twee 's nachts voelde ik zijn voorlaatste adempje en een halve minuut later nog een diepe zucht en mijn lieveling was vertrokken. In rust, zachtheid, liefde en vrede. Als laatste kado had hij me nog een wonderlijke ervaring van vertrouwen en tederheid gegeven.

Ik nam nog enkele foto's van hem toen ik hem in zijn kistje gelegd had. Plots viel het me op dat ik dat op dezelfde tafel gedaan had waar hij als kleine poes (met zijn schouder in de plaaster) 16 jaar geleden gelegen had toen ik mijn foto's in het fotoalbum van onze Vietnamreis aan 't inplakken was.
Ik nam de fotoalbums erbij en zo was de cirkel rond.

Hieronder zet ik de foto's, maar voor wie ze niet wil zien, plaats ik eerst een van mijn lievelingsgedichten uit mijn studententijd. Zodat jullie desgewenst nu het blog kunnen sluiten en hem niet in zijn kistje hoeven te zien. Maar wees gerust, het zijn heel vertederende foto's. Toch laat ik liever aan iedereen de keuze om naar beneden te scrollen of niet.

Even tijd voor Dylan Thomas nu.
Alleszins, Ming "Did Go Very Gentle Into That Good Night"...

Do Not Go Gentle Into That Good Night 

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on that sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light. 

Dylan Thomas.



16 jaar geleden...
 


De rivier waaraan ik hem vond. De Song Huong in Nha Thrangh.



Zijn vliegticket, en zijn inentingsbewijs...

Ming dankt vanuit het diepste van zijn zieltje zijn poespassers tijdens onze vakanties door de jaren heen : mijn mama, François, Vera en Luk.











En mijn Word document. Waar maar geen letter van zijn verhaal op verschijnt.

Alles is leeg. Alles voelt leeg.

Het enige wat hier nog vol is is mijn valiesje van Frankrijk dat maar niet uitgepakt geraakt.
En mijn mailbox, die ik niet durf opendoen omdat ik geen woorden vind om te antwoorden.
En mijn kop. Mijn kop zit vol. Propvol geraas en gegier.


De begrafenis van Ming.

Ik moest het eerst helemaal verwerken eer ik er over kon schrijven.
Ming's heerlijke leven en zijn tedere afscheid maakten een mooie begrafenis belangrijk voor me om het verlies te kunnen verwerken. 16 jaar deel uitmaken van mekaars leven - dag in, nacht uit - dat is lang. Ge zijt dan een stukje van mekaar geworden.

Wij begraven onze poezen altijd in oude notenkistjes in de tuin onder een grote struik. Zonder grafsteentjes of monumenten, gewoon in de aarde. Laat de natuur tot de natuur terugkeren.

Toen Tabitha 3 jaar geleden stierf moest alles haastig gaan, en was er amper tijd om te rouwen, omdat we toen midden in de uitverkoop van onze winkel zaten. Nu was er tijd genoeg en hebben we die ook gebruikt om ons verdriet een plaats te geven.
Tijdens de nachtwake voor Ming zijn dood, had ik me helemaal aan hem gegeven. Ik zette bewust mijn verdriet opzij om  kalm te zijn en hem zo goed mogelijk te kunnen begeleiden en gerust te stellen. Achteraf krijgt ge dan een lawine van pijn over u heen, maar dat is niet erg als ge een manier en de tijd vindt om het allemaal een plaats te geven.

Ming zijn favoriete plek was een hoekje onder een struik op de vlonder, de plaats waar de eerste zonnestralen vallen. In de zomer moest en zou hij om zes uur opstaan om toch zeker geen straaltje te missen! Heelder seizoenen heeft hij daar van zijn zonnebad genoten. Ik heb hem dan ook na zijn dood even op zijn lievelingsplek gezet zodat de andere poezen desgewenst eens konden komen snuffelen en ook afscheid nemen. In hoeverre een dier besef heeft van de dood weet ik niet, maar ik merkte de volgende dagen wel op dat Serendipity, klaaglijk miauwend, overal naar hem op zoek was.

Wie niet graag de foto's ziet doet nu best het blog dicht.




Ming voor de allerlaatste keer onder zijn lievelingsstruik.



Phineas...



Mathurin...



Hanuman...



En ten lange leste, zijn beste vriendin, Serendipity, kwam heel voorzichtig kijken.
Laathi liet het liever aan zich voorbijgaan.

Met takjes van zijn struik versierde ik zijn kistje.



Vooral zijn lieve, korte, kromme, stompe staartje wou ik goed laten uitkomen.









Mijn jongste jongens zien dat het goed was.
Wat zou er op zo'n moment in zo'n kattekopje omgaan?...






Het takje dat onder zijn snuit lag nam ik terug weg.



Dat hoort vanaf nu bij "het blaadje van Tabitha".



Dat, helemaal verdroogd, nog altijd in mijn kast ligt.



Uiteindelijk zat er niets anders op dan de put te graven...



Nemuri Neko blijft in de buurt. Onze jongste en onze oudste.
Tien dagen ervoor lagen ze nog lekker tegen mekaar aan in de zon...



Alhoewel het wezen van mijn beestje dan al lang in "mijn hartemandje" zit, zijn dat toch moelijke momenten.



Toedekken voor het slapengaan...









Het was een regendag, en de donkere wolken waren nooit ver weg, maar tijdens ons afscheid scheen de zon. Ming zou dat heerlijk gevonden hebben.






En daarna blijft 1 eetplekje leeg...



En Serendipity zoekt, waar Ming naartoe is...
Zelfs zijn etenspotje is weg, alleen zijn matje ligt er nog...
Ze begrijpt het niet...



Ming zijn lievelingsplek zal niet lang leegblijven...

Voor wie "mijn hartenmandje" niet kent - mijn manier om mijn poes voor eeuwig in mijn hart te bewaren - , of voor wie zich het verhaal van "het blaadje van Tabitha" niet meer herinnert...
Via onderstaande link kom je terug bij dat verhaal :

http://www.bloggen.be/laathi_poezenverhalen/archief.php?startdatum=1186437601&stopdatum=1186524001

Het verhaal van Phineas. 


      




Phineas krijgt de papfles!

Lente 2000. Onze oude witte kater “Tobias” is zwaar ziek. Hij krijgt sinds een maand Cortisone maar die medicijnen maken hem alleen nog maar dik en lusteloos. Het vreselijk ogenblik is gekomen om de beslissing te nemen die zijn lijden zal beëindigen. Ook de dierenarts is droevig als ze de heerlijk lieve kater moet laten inslapen. Ze stelt voor een autopsie te doen, om zeker te weten dat hij geen besmettelijke ziekte had, zodanig dat we gerust kunnen zijn dat onze vijf andere poezen gezond zijn. Ze weet dat we Tobias graag in onze tuin willen begraven, dus vraagt ze om hem ’s avonds na het spreekuur te komen ophalen.

Op ’t einde van de droeve dag wandelen we met onze lege kattemand naar haar huis. Alhoewel het spreekuur reeds voorbij is, wachten er toch nog een moeder en een jong koppeltje in de wachtzaal. Op het meisje haar schoot zit een klein verwaarloosd bolletje poes wat ooit wit moet geweest zijn. Ze spreekt me aan en vraagt of de samengeklitte oogjes ooit nog kunnen opengaan. Ik stel haar gerust dat enkele dagen deppen met boorwater alles wel zal oplossen. Ze maakt zich ook zorgen over het regiment vlooien dat zijn piepkleine buik overspoelt, maar ook daar bestaan goede spuitbussen voor, leg ik haar uit. Daaruit concludeert de familie dat ik best wat over poezen weet, en ze vertellen hoe ze aan het kleintje gekomen zijn. Het liep over een drukke baan achter een groepje eenden, en ze zijn gestopt om het te redden want ze vreesden dat het overreden zou worden. Zelf hebben ze verscheidene dieren, een konijn, een leguaan, een slang, een hond, en voor het poesje is er eigenlijk geen plaats, maar ze waren wel zo goed het dier toch mee te nemen naar een dierenarts. Per toeval de onze.

Wanneer ik zie dat het diertje helemaal spierwit is doet het me erg denken aan onze Tobias 12 jaar geleden. Ik krijg de tranen in mijn ogen en schud mijn haar voor mijn gezicht om alleen te zijn met mijn verdriet. Mijn man streelt over mijn bol, en de mensen vragen waarom wij zo triest zijn. Na ons verhaal over de dood van Tobias staat het meisje op en legt het witte diertje in mijn handen. “Dit moet het lot zijn, dit poesje is voor jullie bestemd!”. Ik geef het onmiddellijk terug en mompel dat ik in geen geval een vervanging zoek voor mijn unieke Tobias, en dat we thuis heus nog wel een voorraad katten hebben zitten, om juist te zijn : 5 stuks. Ik kan me Ming, de Vietnamees, zijn kop al voorstellen moesten we weer een nieuwe kostganger in “zijn” territorium loslaten. Uiteindelijk is het nog altijd gewapende vrede tussen hem en Tabitha, de laatst bijgekomen asielzoekster. Toch zet het meisje het kleintje weer op mijn schoot. Op dat moment opent de dierenarts de deur van de spreekkamer en staart verbaasd naar mijn schoot. Ze slaat haar handen voor haar mond en stamelt “dit kan toch niet, net een kleine Tobias”. De mensen nemen mijn ellebogen en duwen me kompleet van de kaart het cabinet binnen.

De dokter is heel nieuwsgierig en wil eerst weten of het ook een kater is. En ja hoor, het is een kater, en een met dezelfde dikke onderpels als onze Tobias... We staan daar met zijn zessen wezenloos naar het weerloos beestje te kijken tot de dierenarts de stilte verbreekt en zegt : “Jullie kunnen dat poesje onmogelijk bij jullie hond zetten, die gaat dat nooit accepteren, maar als jullie nu heel veel geluk hebben, zullen deze mensen hem wel adopteren.” Mijn man, duidelijk een grote fan van “het lot”, murmelt iets als “dan zullen we dat maar doen zeker”. Ik sta nog altijd met mijn mond vol tanden naar het poesje te kijken, met op de achtergrond de dode Tobias.

De dierenarts verzorgt het kleintje en daar lopen we weer over straat : de ene draagt een kattemand met een zware, droevige last in, en de andere houdt een identieke poes in de handpalm, alleen is deze honderd keer kleiner, maar honderd keer meer levend.

Terwijl we Tobias in de tuin begraven, zetten we het kleintje op mijn moeder’s schoot, ze zit op de tuinbank toe te kijken hoe we de laatste zorgen aan haar ook zo geliefde vriend geven. Het is een vreemde begrafenis. Dood en nieuw leven zo dicht bij mekaar.

Onmiddelijk daarna maak ik een nest klaar om het kleintje apart te zetten zodat hij rustig kan bekomen van zijn avonturen. Na nog een laatste verzorging zet ik hem in het donker om te slapen. Maar eigenlijk vind ik hem al heel rustig. Zelfs te rustig. Hij reageert vreemd en weinig. Kom, ik ga ook slapen, ik begin toch maar spoken te zien.

’s Nachts knoop ik alles aan mekaar en ik krijg kippevel van het idee: stel dat hij doof is?

’s Morgens vroeg ga ik naar zijn nest en hij reageert niet tot ik hem aanraak. Ik test nog even uit maar mijn angst word bewaarheid : de kleine witte poezeman is doof!

Wat nu? We wonen vrij groot, alle katten zijn gewoon onmiddellijk te komen als ik roep. Ze kennen allemaal perfekt hun naam, en luisteren vrij goed. Maar dit katje ga ik nooit kunnen roepen. Hoe gaat het weten dat het etenstijd is? Hoe ga ik hem ooit kunnen vinden, als ik hem niet kan roepen? De trappen zijn hier zo gevaarlijk, gaan de anderen door met hem te willen spelen hem er niet per ongeluk afduwen? En hoe moet dat met Ming, hij hoort hem niet grommen of blazen, hij gaat onverhoeds aangevallen worden! Na een half uur gepieker ben ik ongeveer radeloos. Ik bel de dierenarts, ik bel Bieke van “Den dierenvriend”, ik bel nog andere kattevrienden. Iedereen probeert me gerust te stellen. Tot ik zelfs bij een Waalse kattepsychologe terechtkom die me heel ernstig zegt hem op te leiden met gebarentaal. Dat is allemaal goed en wel, maar voor ik met gebaren kan beginnen moet ik hem eerst nog altijd wel gevonden hebben nietwaar!

Ik kontakteer mijn technisch aangelegde vriendjes om een piepklein zendertje te ontwerpen dat ik rond zijn hals kan doen om hem zo op te sporen. Er komt niets zinnigs uit de bus, alle apparaatjes zijn te groot. De dierenarts zegt hem met trillingen te roepen, door op de grond te stampen dus. Op zich een goed idee, maar niet als je in een huis met betonnen vloeren woont! Ik zou er hooguit een gebroken voetbeentje aan overhouden. Dus beginnen we alvast met de gebarentaallessen. Het gebaar om te komen eten is makkelijk te leren nu hij nog de papfles krijgt. En wat we bedoelen met “stout” begrijpt hij ook vrij snel. Uit zichzelf houdt hij goed de collega’s in de gaten en leidt daaruit af wat er te gebeuren staat. Iedereen is ook erg lief voor Phineas, zelfs ons karaktertje “Ming Song Huong”. De nieuwe aanwinst mag in alle oren bijten, achter alle staarten jagen, hij is iedereens troetel!

De tuin wordt nog eens extra goed beveiligd, want hij mag zeker nooit uit de tuin kunnen, hij hoort geen honden, geen auto’s... In de vrije natuur zou hem geen lang leven beschoren zijn. En op de duur verdwijnt mijn angst.

Phineas raakt zo goed ingeburgerd, kent totaal geen angst of achterdocht, en straalt geluk en tevredenheid uit.

Hij verschijnt haast altijd mee op tijd aan de etenspotten. Soms moet ik hem gaan “roepen”, maar ik ken ondertussen al zijn geliefde plekjes. En zit hij achter in de tuin, dan ga ik op het terras met mijn beide armen staan molenwieken tot hij me ziet (ooit landt er per ongeluk wel eens een Boeing in onze hof vrees ik), maak dan het etensteken en als een pijl uit een boog rent hij de tuintrap op om bij aan te schuiven. Hij reageert veel meer op visuele prikkels dan de anderen. De minste weerkaatsing of schaduw achtervolgt hij en probeert hij te grijpen. Met een zaklamp op de grond schijnen is zijn grootste plezier. Hij speelt met de schaduwen van de anderen hun staarten, die hier vanzelfsprekend niks van snappen.

Ik had er niet zo bang voor moeten zijn, want de aanpassing is allemaal veel eenvoudiger gelopen dan we gedacht hadden. We hebben evenveel kontakt met hem als met de andere poezen. Hij is een complexloze witte kater geworden die straalt van geluk, en een waardige opvolger van nonkel Tobias.

Phineas speelt met de waterkraan. 

Epiloog :

Phineas woont nu ondertussen zeven jaar bij ons. Het diertje waarvoor ik zo bang was dat hij het onderdeurtje ging blijven is de baas van heel de bende geworden.  Dit tot grote ergernis van Ming Song Huong. De beide katers dreigen en brullen naar mekaar en Phineas produceert een hoop decibels waar hij zich door zijn doofheid natuurlijk niet van bewust is. Ming’s grote frustratie is dat Phin helemaal niet geïmponeerd wordt door zijn gekrijs en gebrul. Hij snapt  niet dat Phineas zijn ijselijke kreten niet eens kan horen. Dus bij momenten rijzen de misverstanden hier de pan uit tussen de mannen. Maar de grote witte kater laat het niet aan zijn hart komen. Hij ligt hier prinsheerlijk leider van de bende te wezen en veroorlooft zich vrijheden die de anderen zich niet permitteren omdat ze een betere opvoeding hebben gekregen. Want bij Phin’s opvoeding is wel een en ander misgegaan…

Aangezien ge een een dove poes niet kunt bestraffen door er eens tegen te roepen moet ge er steeds op af stappen als hij iets mispeutert. En als op zo’n moment dan een andere poes op je schoot zit dan laat je de boosdoener maar een keer betijen om de schootzitter niet te storen. En zo loopt de opvoeding dan een beetje mis natuurlijk…

Dus Phin steelt als de raven. Zelfs een bevroren zakje bevroren friet is niet veilig voor hem.

Hij kent zijn gebarentaal als de beste, zeker wat betreft de signalen om te komen eten, die herkent hij vanop dertig meter afstand. Maar het gebaar van “de boze vinger” is weinig succesvol gebleken. Als de boze vinger opgestoken wordt, dan jaagt die hem niet op de vlucht. Integendeel. Phin komt er eens geïnteresseerd aan snuffelen. Er zou zo eens een etensrestje moeten aanhangen…

Komt nog bij dat het door zijn aangenaam en heel speels karakter het haast onmogelijk is om boos op te worden.

Dus voor integratie haalden we misschien wel 10 op 10.

Maar voor opvoeding … een schamel 6-je…

Voor meer (vrolijke) poezenverhalen of strips scroll even terug naar boven en klik op de titels in de linkerkantlijn van mijn blog!

De waarheid en niets dan de waarheid.

Toch even beide partijen ondervragen en de waarheid over hun nachtelijke vechtpartij trachten uit te vissen...













Ja, nu ben ik echt gerustgesteld.
Ze gaan dat nóóit meer doen.

Zonnen.



"Mijn dubbel kin een beetje strekken, mijn voorhoofd achteruit trekken, ...
Zodat ik schoon egáál kan bruinen..."



"Doe die zon uit mijn ogen!
Ik heb een kater!"

Snode plannen!

Ming heeft snode plannen om het kerstkadootje van Dréke, de hond van mijn vriendin, te bemachtigen (zijn lang beloofde mergpijpjes)...

Zonnen en zagen...

De "verbouwing" van de varenplant.

Op mijn dakterras stond (ja, inderdaad "stond", voltooid verleden tijd) een grote schitterende varenplant. Hij deed het erg goed tot plots onze katten besloten om er een openlucht-kattenmand van te maken. 
Phineas startte het project door, pardoes, midden in de plant te springen en alle bladeren plat te gaan drukken. Hanuman en Ming namen gretig de rol van "Phineas-de-pletwals" over en na enkele dagen was de plant helemaal verdord, en waren de rosse bladeren omgevormd tot een lekker matraske.

Aangezien elke kater van zichzelf blijkt te vinden dat hij hoogstpersoonlijk deze prachtige kattenmand gecreëerd heeft is het nu konstant ambras wie er in die bloempot mag liggen. Soms is het zelfs aanschuiven. Ik heb al gedacht om er een apparaatje waar ze een nummertje uit kunnen trekken, zoals je bij de bakker ziet, naast te zetten....


Ik heb even de "kattengesprekken" voor jullie vertaald :

Les in politiek...

Soms is ontwaken nog erger dan slapen...

Tijdens de keukenrenovatie moet iedereen buiten eten.
Dus ook Phineas, Laathi, Ming Song Huong, Hanuman en Tabitha...



Ze zijn zo in de war door alle werkzaamheden dat ze zelfs vergeten ruzie te maken

Nachtelijke gesprekken...

En zo brengen mijn lieftallige beestjes hun nachten door ...

Onze Ming heeft een drankprobleem...
Andere poezen plooien hun tong naar binnen als ze drinken. Onze Ming niet.
Die houdt zijn tong gestrekt en plenst het water alle kanten op.
Voor zijn dorst gelest is hangt dan ook alles in de buurt, incluis zijn snuitje, vol druppels.
Een heel grappig zicht.

Hoogdag!



Maandelijks worden de diverse kattenbrokjes uit de grote zakken in glazen potten overgegoten.
Een feestdag! Elke korrel die gemorst wordt, wordt door de opruimploeg gretig verorberd. Zélfs de korrels die niet in de smaak vallen als ze normaal in hun etensbakje geserveerd worden. Ha nee, een gepikte korrel smaakt toch véél lekkerder dan een die je krijgt zeker!

De Inspecteurs in actie!

In augustus 2006 besloot ik om twee rommelkamers om te bouwen tot een hobby- en rustplekje voor mezelf...
Onvermoeibaar volgen de katten de werken...










--------------

Elke avond doen de katers hun ronde. De meisjes trekken er zich niets van aan. Noch Laathi, noch Tabitha zijn geïnteresseerd in de evolutie van de werken. Laathi zal hooguit eens een blik door een raampje werpen, maar Tabitha heeft blijkbaar amper in de gaten dat er al iets veranderd is.
De jongens daarentegen...
Phineas zit er de hele dag met zijn neus op, en 's avonds als de rust is weergekeerd gaan ze met zijn drietjes op inspectie.
Heel vreemd, zou het dan toch genetische bepaald zijn dat vooral jongeskes van verbouwingen houden?...













---------------

Altijd die bemoeienissen...en altijd die commentaren...
En zelf steken ze geen poot uit!








------------

Ze hebben lef hoor!






 

Wassen en plassen...

Onze Phineas is dol op water, regen en spelen in plassen.
Als iedereen knus binnen zit begint hij met vallende druppels te stoeien.
Sneeuw is helemáál het einde!
Ik denk dat hij in zijn vorig leven een ijsbeer is geweest...

Gluurster!

Laathi komt van achter het gordijn in de badkamer piepen...

Te heet voor alles!

Normaal geraakt een strijd tussen rivaliserende katers na enkele weken beslecht, maar bij ons duurt het al jaren omdat er zoveel misverstanden zijn.
Phineas is doof, en hij hoort zijn eigen stem en zijn eigen wilde gekrijs dus niet. Als hij een klein beetje boos wordt dan gilt hij al als een zangeres van de Chinese Staatsopera. Ming aanhoort dit dan en schiet zelf in een razernij. Hij begint te grommen en terug te krijsen, maar Phineas kan dat natuurlijk niet horen, dus reageert hij ook helemaal niet angstig. Vandaar dat onze Ming denkt dat Phineas de dapperste aller Galliërs is omdat die zijn gegrom negeert. Op die manier wordt Ming nog razender en doet er nog een schepje bovenop.
En zo vliegen die mekaar een aantal keer per dag (en spijtiggenoeg ook per nacht) in de haren... Behalve als het écht heet is. Dan heerst er overdag een staakt-het-vuren.

Tolerantie is soms ver zoek...



...en voor "brede" katten, of katers met "een dikke nek", is zo'n bruggeske wel smal natuurlijk...

De dove witte Phineas en onze Vietnamees Ming kan je altijd samen vinden. Niet omdat ze zoveel van mekaar houden maar omdat ze mekaar haten. De ene controleert constant de andere of dat die toch niet iets beters of iets lekkerders of een aaike méér krijgt. Met de regelmaat van de klok vechten ze een fiks robbertje.
Hanuman heeft met die ruzies niets te maken maar hij moet er wel altijd bij staan als een echte ramptoerist. Vandaar dat mijn drie katers altijd samen op stap zijn. In één oogopslag zie je ze meestal alle drie tegelijk. Goddank mengen Laathi en Tabitha zich er niet mee.



enig racisme is hen niet vreemd...

Als jullie het verhaal willen lezen hoe onze Vietnamese kater Ming Song Huong bij ons terechtgekomen is,
scroll dan naar boven in dit blog!