Afscheid van Tabitha.
9 augustus 2007.
Het waren droeve weken. Maar toch is er weer iets moois uit voort gekomen : jullie steun en - soms totaal onverwacht - jullie begrip voor de dood van "maar" een poes.
Héél, héél erg bedankt daarvoor lieve vrienden.
Mijn prachtige Tabitha spelend met haar busseltje stro in mei 2002.
Donderdagavond kreeg ik het noodlottige telefoontje van onze dierenarts : uit de bloedproeven die 's morgens genomen waren bleek dat Tabitha's nieren en lever reddeloos verloren waren.
Er restte ons alleen nog haar te laten inslapen om haar verder lijden te besparen. Ik had dit nieuws al een hele week gevreesd, dus voor mij was het geen verrassing meer. Desalniettemin ben ik toch beginnen brullen van verdriet.
De dierenarts wou Tabitha onmiddellijk laten inslapen. Ik denk dat hij vreesde dat onze aanwezigheid er "een Griekse Tragedie met veel tranen en geweeklaag" van ging maken. Maar hij had er alle begrip voor dat we er toch liever bij aanwezig waren. Het was 6 uur, dus normaal gezien konden we over een half uur de winkel sluiten en vertrekken. Jammergenoeg stond de winkel toen nog vol volk... Dus moesten we wel verder werken. 't Was niet simpel, klanten helpen met de tranen in onze ogen...
Zo snel iedereen buiten was zijn we naar de dierenarts gereden. Hij was zo attent ons nog wat privé-tijd met onze poes te gunnen. We hebben nog een half uur met haar in onze armen kunnen zitten en haar kunnen aaien. Ze is zelfs nog beginnen spinnen. We waren heel blij dat ons deze kostbare ogenblikken gegund werden.
De dierenarts heeft haar dan een slaapmiddel ingespoten en we hebben rustig aan zijn bureau zitten praten terwijl Tabitha langzaam op mijn schoot in slaap doezelde. We hoopten dat ze zo zwak was dat het slaapmiddel haar al ging laten sterven, maar ze bleek toch nog sterker dan we dachten. Toen de dokter haar onderzocht bleek haar hartje nog steeds te kloppen. Terwijl de dokter haar hart beluisterde en het finale spuitje gaf ben ik zachtjes keer op keer blijven fluisteren : "De poezen gaan slapen, de poezen gaan slapen,..." Net op dezelfde manier waarop ik elke avond mijn poezen thuis goedenacht wens. Tabitha is, heel sereen, in mijn armen overleden.
In haar nachtverblijf thuis.
Wachtend op de goedenacht-knuffel in haar slaapkast op 13 september 2006.
We hadden haar kistje reeds mee naar de dierenarts genomen, zodat ik er haar onmiddellijk mooi in kon leggen.
Jullie vragen je misschien af waar ik plots zo'n kistje vandaan toverde?
In onze kelder staan er zo tientallen. Het zijn verpakkingen van noten en vijgen. Ik kreeg ze destijds, toen we nog geen meubelen hadden, van een marktkramer. Ik gebruikte ze als "bed" om onze matras op te leggen. Als "boekenkastjes", als "sierkastjes", als "nachtkastje", zelfs als isolatie omdat in het huis waar we vroeger woonden de wind gewoon door de voegen tussen de bakstenen heen blies... In 't begin van onze zaak diende elke cent om in de winkel te investeren en bleef er niets over voor echte meubelen en toen waren die dingetjes voor ons goud waard.
Ik heb echter nooit afscheid van die kistjes kunnen nemen en nu worden ze gebruikt als mini-palletjes om onze winkelvoorraad op te zetten in de kelder. En telkens een poes sterft, hebben we een houten bakje minder...
In de auto heb ik eens flink uitgehuild. Toen dierf ik me helemaal laten gaan want ik wist dat ik er dan Tabitha toch geen extra stress door kon bezorgen.
Thuis heb ik enkele foto's van haar genomen terwijl Paul de kuil groef tussen de struiken achter onze tuinbank. Tabitha ligt nu tussen onze andere overleden poezen.
Er staan geen gedenksteentjes op de grafjes, we weten ze gewoon zo liggen, er groeit alleen mos en gras op hun buik. Gras en mos. Iets waar poezen graag in rollen en spelen...
Het was wel erg triest, het was al donker en de regen vermengde zich met onze tranen. Phineas en Hanuman kwamen nog even spontaan "groeten" en toen was alles voorbij...
 
Tabitha was de lieveling van iedereen die haar kende. Omdat het zo'n rustig en vriendelijk dier was. De foto's waarop ze wandelend of met haar ogen helemaal open staan zijn zéér zelfzaam. 
Tabitha had het patent op de "natte-neuzen-zoen". Ze ging dan op het aanrecht op haar achterpoten staan, legde haar voorpootjes rond uw nek en wreef keihard met haar natte neus tegen uw neus. Zo hard dat uw neus er scheef van ging staan!
Een zonneklopper in hart en ziel. 8 oktober 2004.
Het was ook het lievelingsdier van onze "poespasser", die voor mijn roedeltje zorgt als we op reis zijn. Hij heeft zelfs naast zijn bed een poster hangen van haar snoetje. Zelfs op zijn credit card staat haar slaapkopje gedrukt...
Het was ook Nand's grote vriend, en die van een ex-poetsvrouw... Allemaal mensen die er verdriet over hebben en haar gaan missen. Zelfs blogvrienden die haar nooit in levende lijve gezien hebben waren blijkbaar aan haar gehecht geraakt door haar te zien figureren in mijn poezenstrips...
Genieten in haar eigenste deeltje van de daktuin op 21 juli 2006.
Zelfs onze dierenarts was droevig. Hij vond haar ook zo'n vriendelijk patiëntje.
Ik wil hem hier dan ook bedanken. Niet alleen voor zijn goede zorgen tijdens haar ziekte maar ook voor het meevoelen dat ik in zijn blik las tijdens het overlijden van Tabitha.
Hij had duidelijk veel respect voor onze liefde voor onze poes, voor het dierenleven zelf, en voor ons verdriet. Het is nochthans een man die vaak deze handeling moet uitvoeren....
Zijn klanten en hun "patiëntjes" mogen blij zijn dat ze bij zo'n gevoelig iemand terecht komen.
Twee weken geleden bij de dierenarts.
Een huisdier af moeten geven doet heel veel pijn. Op die momenten denken mensen vaak : "Nooit geen dier meer voor mij! Zó'n verdriet wil ik niet meer meemaken!" Ik begrijp die reactie. Maar mijn idee is daar totaal anders over.
Ik leg "mijn pijn van het afscheid" op een weegschaal tegenover "de rijkdom van het leven van het dier".
Als we destijds Tabitha niet gevonden hadden was ze misschien overreden of verder verdwaald en een zielige dood gestorven. Nu heeft ze nog acht warme jaren bij ons gekend. Met knuffels, eten, een schone kattebak, een bescheiden maar veilige tuin, speeltjes en aandacht.
Wat weegt dan op die weegschaal het zwaarste door? Ons verdriet dat over enkele dagen al minder zal zijn en vervangen gaat worden door mooie herinneringen? Of het rijke, veilige, warme leven dat we haar hebben kunnen bieden?
Over het antwoord op die vraag hoef ik geen seconde na te denken.
De goede jaren die ik haar heb kunnen geven zijn véél en véél meer waard dan de momenten van schrijnende pijn waar ik nu even doorheen moet. Ze lag me veel te nauw aan 't hart om deze droeve periode niet voor mijn heerlijk diertje over te hebben.
Spelen zonder je al te moe te maken. Ook een specialiteit van Tabitha 
5 mei 2005.
Goed, nu zijn we weer ver genoeg in de tekst gekomen zodat ik zeker weet dat enkel de echte dierenliefhebbers nog aan 't lezen zijn. Nu kan ik me weer laten gaan 
Op deze plek kan ik veilig vertellen over mijn geheim truukje om me over het verlies van een poes over heen te helpen. Misschien lukt het andere mensen ook wel om de "dood" van een geliefd dier zo te verwerken, daarom beschrijf ik hier even mijn kleine "hartsgeheimpje"...
Mijn poezen zijn namelijk niet "dood". Mijn poezen leven gewoon voort in mijzelf...
Mijn zonneklopper in haar "dagverblijf", een mandje op 't aanrecht, in mei 2005.
Tijdens het inslapen van de poes stel ik me voor dat ze nu in een plekje - net boven mijn hart en onder mijn sleutelbeen - komt wonen. Daar wonen al mijn andere overleden dieren ook. Vanuit dat plekje spinnen Robin en Angus en Simon en Tobias en Sidi en Thomas en Ronnie en Mireile en Sandra me nog altijd toe vanuit een knusse mand. Ja, het is een vrij grote mand die daar net boven mijn hart zit...
Vooral Robin die een "sprekende" poes was (ze miauwde en brabbelde altijd constant tegen me als we bij mekaar waren) geeft me op moeilijke momenten nog altijd steun.
Als ik triest ben over iets, dan leg ik mijn hand net onder mijn sleutelbeen op mijn "poezenmandje" en dan voel en zie ik Robin.
Ik zie hoe ze daar in dat "mandje boven mijn hart", wakker wordt, haar ogen opent, zich eens flink uitrekt, en dan vraagt ze me : "En ma, wat gaat er nu weer mis, meiske? Vertel het eens een keer aan uwe Robin.... 't Zal u opluchten. Ik luister wel naar u. 't Stoort toch niet dat ik mij ondertussen efkes zit te wassen hé? Want ik weet, uwen uitleg duurt altijd een tijdje..."
En dan praat ik met mijn Robin, en geloof me, dat helpt.
Het klinkt infantiel, ik ben me daar van bewust, maar mij helpt het, en misschien kan het andere mensen ook helpen om met zo'n "harte-mandje" verdriet draaglijker te maken... Wie weet? We zijn hier uiteindelijk om mekaar te helpen moeilijke zaken te dragen... Dus maak ik me met plezier even belachelijk
Als je dit ooit wil proberen, denk dan niet dat het op vijf minuutjes gebeurd is. Je moet er je tijd voor nemen.
Zoek een rustig ongestoord plekje en sluit je ogen. Eerst moet je een mandje "maken". Je moet duidelijk voor je geestes-oog zien hoe je mand er gaat uitzien. Kleur, textuur, zoveel mogelijk detail. En een echte dierenvriend maakt zijn "mand" best ook ineens groot genoeg
Leg uw hand op de plek van uw lichaam waar ge wilt dat uw mandje zich gaat bevinden.
Kies een plek waar ge in alle omstandigheden uw hand op kunt leggen zonder dat het opvalt. In moeilijke momenten ineens uw hand boven op uw kop moeten leggen gaat een heel rare indruk geven. 
Kies daarom ook niet uw hart zelf, want anders denk iedereen dat ge op zo'n moment uw borst in uw hand neemt en dat is ook geen zicht! 
Vandaar dus dat ik dat plekje tussen borst en schouder gekozen heb.
Eén voor één geeft ge nu rustig de dieren die ge niet wilt vergeten daar een plekje.
Ge haalt uw dier duidelijk voor uw geest en leidt het naar uw "hartemandje". Ge toont het de mand en geeft het rustig de tijd zich daar te installeren. En op de duur zitten al uw onvergetelijke lievelingen daar genesteld! Ge ziet ze bewegen - voornamelijk liggen snurken in 't geval van katten - en als ge naar uw mandje gaat worden ze loom wakker en kijken u rustig aan. Geloof me, als ge dan iets tegen hen vertelt dan luisteren ze...
Ik weet het wel, ge denkt : "Nu is ze helemaal zot geworden." Maar dat is niet erg, want dat dacht ge toch al.
Maar ik moet wel heel eerlijk toegeven dat ik na de dood van een poes toch ook altijd een snorhaar en een stukje pels afknip en dat in een heel klein doosje leg. Meestal bekijk ik dat doosje daarna nooit meer. Want de poes leeft toch verder in mijn "hartmandje", maar toch, dat is een ceremonieke dat mijn kinderziel precies nog altijd wil uitvoeren...
Vrijdagavond was ik in 't magazijn aan't werken en zag ik plots boven de ruitewisser van onze oude auto - diegene waarmee we Tabitha de vorige avond van de dierenarts gehaald hadden - een mooi klein takje liggen. Het lag los op het glas, net voor de passagierszetel waar ik gezeten had. Geen idee hoe het er kwam. Het lag er gewoon los bovenop... En er staan geen planten in 't magazijn... Er was ook niemand daar in de buurt geweest. Ik pakte het takje van de auto en wou het in de groen-container gooien. Tot ik plots bedacht dat het misschien wel een kleine attentie van onze Tabitha was...
Misschien een bedankje? Misschien een bericht van goede aankomst? Ik weet het niet. Maar ik vind het een prettig idee om dat te denken. Troost vindt ge in kleine dingen.
Het kleine takje...
Bedankt aan iedereen die medeleven voelde, ook aan diegenen die het niet lieten weten.
Ik denk ook dat Tabitha heel graag speciaal haar "Nonkel Poespasser" zou willen bedanken. Voor de heerlijke uren die hij haar bezorgde terwijl ik ergens over de wijde wereld ronddoolde en op die momenten misschien elders straatkatten zat te voederen...
Dit is de foto die al twee jaar als openingsscherm op mijn pc staat.
Ze werd genomen in mei '05.
Gisteren, zaterdag, 11 augustus 2007...
|
