Deze fotootjes - van mijn oudste en mijn jongste samen, genietend van de zon in mijn hobbithol - had ik geprogrammeerd om te verschijnen op de dag dat we terug van Frankrijk zouden komen. Alles is natuurlijk anders gelopen, we zijn vervroegd terug gekomen en ik heb mijn programmatie - "wegens omstandigheden" zoals ze zeggen - helemaal moeten omgooien.

Ik ben nu bezig een tekst over Ming te schrijven. Ik wil er iets heel moois van maken. Maar het gaat me niet goed af. Ik voel me een lege doos. Daarom dat ik deze "oude" strip toch maar op mijn blog zet... Eén van de zovele verhaaltjes met Ming in de hoofdrol. Maar wel het allerlaatste...

Tien dagen geleden, op 7 september, ging het er hier nog zo aan toe...



Nemuri Neko : "Oh Ming, zalig... de zon komt er nog even door... Lekker hè maat?..."



Nemuri Neko : "Dat doet goed aan mijn jonge snuit..."



Ming : "Dat doet vooral goed aan mijne ouwe knoken..."



Nemuri Neko : "Allez Ming, zó oud zijt ge nu toch ook nog niet?..."
Ming : "Tuttut! Ik word volgende maand 16... Maar ge ziet dan niet zo direkt aan mij hè?..."



Nemuri Neko : "Nee... inderdaad. Maar toch,... tja,... 16... dat begint te tellen... Maar ge ziet er inderdaad nog goed geconserveerd uit. Daarom waarschijnlijk dat gij nog zó'n jong lief hebt kunnen krijgen... Ons Serendipity is er nog maar 3... Toch wel een serieus leeftijdsverschil vindt ge niet?... Eingelijk is dat dan wat ze noemen een euh... 'trophy wife'?"



Ming : "Op mijn privé-leven wens ik geen commentaar te geven of te krijgen Nemuri. Een gentleman klapt niet uit bed." 



Nemuri Neko : "Van die ouwe versierder ga ik dus niet veel wijzer worden, noch er een handleiding van krijgen.
Als ik maar niet tot mijn 15de moet wachten om aan zo'n lief te geraken..."

Hoe begint ge zoiets te schrijven? Zonder uzelf belachelijk te maken... Want "het was toch maar een kat"...

Maar wel een levend wezen dat 16 jaar van ons leven gedeeld heeft, én, héél prominent aanwezig was. Dat zullen jullie later wel in de vrolijkere verhalen lezen.

Eerst wil ik zijn afscheid verwerken. Eigenlijk iets heel intiems, maar toch ook waardevol om te delen. De dood wordt zo vaak met afschuw bekeken - of zelfs volledig genegeerd - terwijl er toch - als je even over de pijn heen kan kijken - een ongelofelijke schoonheid in ligt.
Ik wens al mijn vrienden een leven en een dood als Ming toe. Zo zacht, zo geborgen.

Twee weken geleden wilden we voor enkele dagen naar Frankrijk rijden. De kastelen van de Loire gaan bezoeken. Daar zou het nu wel rustig zijn. Paul was echter niet gerust in Ming zijn gezondheid - hij was weer erg lamlendig de laatste twee dagen - en wou eerst langs de dierenarts.

De dierenarts onderzocht hem en vond al zijn organen nog in prima staat voor zijn leeftijd, ze sprak er zelfs over dat hij best nog wel enkele jaren bij ons zou kunnen zijn. Fijn nieuws!
Hij kreeg een cortisone-spuit waarvan we hoopten dat hij er net zo goed op zou reageren als tijdens zijn vorige zware dip in december. Toen was hij er in twee dagen terug bovenop en bleef hij 8 maanden heel goed, voor een oud ventje toch. We stelden ons tripje 7 dagen uit om te zien of Ming terug op zijn poten kwam, en inderdaad, dat gebeurde. Hij at als een jonge wolf, dronk als een spetterende zwaan, wandelde de hele dag, met af en toe een zonnepauze, en spinde en rolde over de grond van tevredenheid. We konden met een gerust hart vertrekken, Ming was tijdens onze afwezigheid toch onder "close watch" van onze poespasser.

Vier heerlijke dagen lang bezochten we de kastelen van de Loire, ik fotografeerde en schreef ondertussen een hilarisch reisverhaal bij mekaar. Zo blij dat ik weer iets vrolijks ging hebben om op mijn blog te zetten!

Dinsdagnacht kregen we telefoon van onze poespasser dat Ming ziek was. Hij had overgegeven en spinde op een vreemde manier, enkele uren later liet hij ook zijn urine lopen. Hij at noch dronk. Woensdagochtend was er geen verandering in zijn toestand en we repten ons naar huis. Ondertussen waren we al wel 800 km diep in Frankrijk verzeild geraakt... We probeerden een binnenweg te nemen om sneller thuis te raken maar dat mislukte, waarschijnlijk van pure stress. Tijdens de rit hield ik contact met mijn bange poespasser die Ming's toestand in razend tempo de verkeerde richting zag uitgaan.

Ming stond er blijkbaar op nog eens "zijn toer" maken. (En als Ming iets in zijn hoofd had, dan voerde hij het ook uit.) Hij wou nog eens in zijn mandje buiten gaan liggen, maar toen hij er terug uit wou kon hij zijn achterste poten niet meer bewegen. Na een half uur moest en zou hij toch nog eens onder zijn zonnestruik gaan liggen ook. Binnenblijven wilde hij niet. Zijn "toer" was duidelijk nog niet beëindigd. Mijn trouwe poespasser zat met twee jassen en handschoenen op het terras te waken zodat onze oude eigenzinnige kater zeker niet plots naar de tuintrap zou waggelen en er af vallen. En ja, hij strompelde nog even tot aan de trap om een laatste blik op de tuin beneden te werpen.
Ik gaf mijn arme poespasser via de telefoon opdracht om Ming in de keuken te zetten met de kattendeur op slot. Ik vond het veel te koud om nog buiten te zitten. Op de duur nestelde hij zich met zeer veel moeite op zijn dagslaapplekje, waar ik gelukkig twee weken geleden een schapenwollen kussen voor hem had neergelegd, zodat hij tijdens de eerste koelere dagen minder pijn in zijn gehavende gewrichten zou krijgen.

Om 7 uur kwamen we eindelijk, na een godganse dag rijden, doodmoe thuis. Zò blij dat we hem nog levend konden terugzien.
Toen we de keuken binnenkwamen werd Ming wakker, stond op en zette een paar relatief stevige pasjes naar ons toe en begon te spinnen. Hij wandelde nog een meter verder naar zijn drinkbak maar bleef er lusteloos voor zitten. Drinken lukte ook niet meer.



Zijn laatste drinkpoging...



We hebben hem dan onmiddellijk ingebusseld en zijn er mee naar de dierenarts gereden die ik al van onderweg in Frankrijk gecontacteerd had.
Toen ik hem in de wagen, al spinnend, op mijn schoot zag liggen, wist ik dat ik het ergste zou te horen krijgen. Ik zag dat hij zijn ogen openhield en niet meer knipperde, zijn pupillen reageerden ook niet meer op licht en zijn adem rook vreemd.

Bij 't binnenkomen schrok de dierenarts dat hij op zo'n korte tijd zo enorm vermagerd was. Op 24 uur tijd was hij kompleet gedehydradeerd en een halve kilo gewicht verloren! Mijn beestje was helemaal leeg... Zijn temperatuur was rampzalig, amper 35,5C°, terwijl een poes normaal flink boven 37° moet zitten.

De enige optie was hem aan een baxter te leggen in de hoop zijn leven nog met enkele weken te verlengen, maar het risico dat hij dan die nacht alleen in een kooitje zou sterven wou ik niet nemen. Ming verdiende een knusse dood. De dierenarts overtuigde ons dat hij totaal geen pijn had, dat Ming zelfs heel tevreden was, en dat we, als we dat echt wensten, hem best thuis mochten laten sterven, zodat we nog rustig de tijd hadden om hem te verwennen tot het einde. Heel blij met deze kleine bonustijd togen we naar huis. We kwamen met de dokter alvast overeen dat hij, indien nodig, de volgende middag zou langskomen voor het definitieve spuitje. Maar diep van binnen wist ik dat dat niet meer nodig zou zijn. We namen ons beestje terug mee naar zijn thuis.



Om beurten waakten we bij hem. Hij lag op de zetel op een groot warmwaterkussen aangezien hij onderkoeld was, lekker knus onder zijn dekentje. Toen Paul naast hem kwam zitten deed hij een poging om, zoals elke avond, op de schoot te komen zitten. Deze keer moest hij flink geholpen worden, maar het avondritueel kon plaatsvinden. Ming spinnend op de schoot van de baas. Hij heeft nog uren zachtjes liggen spinnen. Tot rond 11 uur ook dat te vermoeiend voor hem werd.
Tijdens zijn laatste uren heb ik op de grond voor zijn zetel gezeten, met onze snuiten lekker dicht tegen mekaar. Met zeer gedempt licht in de kamer dat niet in zijn oogjes scheen lag ik zacht tegen hem te babbelen.
Ik bleef keer op keer zijn ogen sluiten en zijn lipjes bevochtigen, want van het hijgen droogde zijn bek uit. Toch opende hij zijn ogen telkens opnieuw, hij kon of wou ze blijkbaar niet gesloten houden.. Een uur voor hij stierf knipoogde hij nog 1 enkele maal, en haakte zijn nageltjes rond mijn vinger. Vanaf dan was hij “vertrokken”. Hij lag in coma en dan durfden we even het licht aansteken voor een laatste foto.



Omdat hij zo lag te hijgen en zijn ogen toch niet wou sluiten legde ik mijn hand over zijn ogen. Katten worden rustig in volledige duisternis. Al na een minuut ging zijn gehijg over in een langzaam, rustig maar oppervlakkig ademen. Een half uurtje later kreeg hij enkele spiersamentrekkingen en wist ik dat het einde nabij was. Ik ben hem zoals heel de avond zachtjes blijven toespreken met de woorden die ik elke avond voor ’t slapengaan gebruikte : “Mingske gaat slapen, Mingske gaat nu schoon slapen…” Het leek wel een vorm van hypnose voor hem en voor mij.

Om iets na twee 's nachts voelde ik zijn voorlaatste adempje en een halve minuut later nog een diepe zucht en mijn lieveling was vertrokken. In rust, zachtheid, liefde en vrede. Als laatste kado had hij me nog een wonderlijke ervaring van vertrouwen en tederheid gegeven.

Ik nam nog enkele foto's van hem toen ik hem in zijn kistje gelegd had. Plots viel het me op dat ik dat op dezelfde tafel gedaan had waar hij als kleine poes (met zijn schouder in de plaaster) 16 jaar geleden gelegen had toen ik mijn foto's in het fotoalbum van onze Vietnamreis aan 't inplakken was.
Ik nam de fotoalbums erbij en zo was de cirkel rond.

Hieronder zet ik de foto's, maar voor wie ze niet wil zien, plaats ik eerst een van mijn lievelingsgedichten uit mijn studententijd. Zodat jullie desgewenst nu het blog kunnen sluiten en hem niet in zijn kistje hoeven te zien. Maar wees gerust, het zijn heel vertederende foto's. Toch laat ik liever aan iedereen de keuze om naar beneden te scrollen of niet.

Even tijd voor Dylan Thomas nu.
Alleszins, Ming "Did Go Very Gentle Into That Good Night"...

Do Not Go Gentle Into That Good Night 

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on that sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light. 

Dylan Thomas.



16 jaar geleden...
 


De rivier waaraan ik hem vond. De Song Huong in Nha Thrangh.



Zijn vliegticket, en zijn inentingsbewijs...

Ming dankt vanuit het diepste van zijn zieltje zijn poespassers tijdens onze vakanties door de jaren heen : mijn mama, François, Vera en Luk.











En mijn Word document. Waar maar geen letter van zijn verhaal op verschijnt.

Alles is leeg. Alles voelt leeg.

Het enige wat hier nog vol is is mijn valiesje van Frankrijk dat maar niet uitgepakt geraakt.
En mijn mailbox, die ik niet durf opendoen omdat ik geen woorden vind om te antwoorden.
En mijn kop. Mijn kop zit vol. Propvol geraas en gegier.


De begrafenis van Ming.

Ik moest het eerst helemaal verwerken eer ik er over kon schrijven.
Ming's heerlijke leven en zijn tedere afscheid maakten een mooie begrafenis belangrijk voor me om het verlies te kunnen verwerken. 16 jaar deel uitmaken van mekaars leven - dag in, nacht uit - dat is lang. Ge zijt dan een stukje van mekaar geworden.

Wij begraven onze poezen altijd in oude notenkistjes in de tuin onder een grote struik. Zonder grafsteentjes of monumenten, gewoon in de aarde. Laat de natuur tot de natuur terugkeren.

Toen Tabitha 3 jaar geleden stierf moest alles haastig gaan, en was er amper tijd om te rouwen, omdat we toen midden in de uitverkoop van onze winkel zaten. Nu was er tijd genoeg en hebben we die ook gebruikt om ons verdriet een plaats te geven.
Tijdens de nachtwake voor Ming zijn dood, had ik me helemaal aan hem gegeven. Ik zette bewust mijn verdriet opzij om  kalm te zijn en hem zo goed mogelijk te kunnen begeleiden en gerust te stellen. Achteraf krijgt ge dan een lawine van pijn over u heen, maar dat is niet erg als ge een manier en de tijd vindt om het allemaal een plaats te geven.

Ming zijn favoriete plek was een hoekje onder een struik op de vlonder, de plaats waar de eerste zonnestralen vallen. In de zomer moest en zou hij om zes uur opstaan om toch zeker geen straaltje te missen! Heelder seizoenen heeft hij daar van zijn zonnebad genoten. Ik heb hem dan ook na zijn dood even op zijn lievelingsplek gezet zodat de andere poezen desgewenst eens konden komen snuffelen en ook afscheid nemen. In hoeverre een dier besef heeft van de dood weet ik niet, maar ik merkte de volgende dagen wel op dat Serendipity, klaaglijk miauwend, overal naar hem op zoek was.

Wie niet graag de foto's ziet doet nu best het blog dicht.




Ming voor de allerlaatste keer onder zijn lievelingsstruik.



Phineas...



Mathurin...



Hanuman...



En ten lange leste, zijn beste vriendin, Serendipity, kwam heel voorzichtig kijken.
Laathi liet het liever aan zich voorbijgaan.

Met takjes van zijn struik versierde ik zijn kistje.



Vooral zijn lieve, korte, kromme, stompe staartje wou ik goed laten uitkomen.









Mijn jongste jongens zien dat het goed was.
Wat zou er op zo'n moment in zo'n kattekopje omgaan?...






Het takje dat onder zijn snuit lag nam ik terug weg.



Dat hoort vanaf nu bij "het blaadje van Tabitha".



Dat, helemaal verdroogd, nog altijd in mijn kast ligt.



Uiteindelijk zat er niets anders op dan de put te graven...



Nemuri Neko blijft in de buurt. Onze jongste en onze oudste.
Tien dagen ervoor lagen ze nog lekker tegen mekaar aan in de zon...



Alhoewel het wezen van mijn beestje dan al lang in "mijn hartemandje" zit, zijn dat toch moelijke momenten.



Toedekken voor het slapengaan...









Het was een regendag, en de donkere wolken waren nooit ver weg, maar tijdens ons afscheid scheen de zon. Ming zou dat heerlijk gevonden hebben.






En daarna blijft 1 eetplekje leeg...



En Serendipity zoekt, waar Ming naartoe is...
Zelfs zijn etenspotje is weg, alleen zijn matje ligt er nog...
Ze begrijpt het niet...



Ming zijn lievelingsplek zal niet lang leegblijven...

Voor wie "mijn hartenmandje" niet kent - mijn manier om mijn poes voor eeuwig in mijn hart te bewaren - , of voor wie zich het verhaal van "het blaadje van Tabitha" niet meer herinnert...
Via onderstaande link kom je terug bij dat verhaal :

http://www.bloggen.be/laathi_poezenverhalen/archief.php?startdatum=1186437601&stopdatum=1186524001