Gisteren niks meer gepost, het was een dagje met euforie, zorgen, boosheid en blijdschap.
Vroeg opgestaan en al wat huishoudelijke klusjes opgeknapt tot ik plots hoorde dat ons kleinste spruit wakker was. Toen ik in de kamer kwam, stond hij helemaal alleen recht in zijn bed. Bravo ventje! Een euforische mama, glimmend van trots.
Even later stond de tweede oudste daar met barstende hoofdpijn en een natte broek. Zou dat weer een aanvalletje van epilepsie kunnen geweest zijn? Al de tweede keer op een grote week tijd... Toch eens mailen naar neuroloog, uiteraard is die ip vakantie. Afwachten dus en proberen om ons niet al te veel zorgen te maken. Wat een moederhart lijden kan...
Echtgenoot heeft vandaag dagje verlof. Joepie, samen wat werkjes opknappen en dan kan ik deze namiddag ook wat genieten van het mooie weer. NOT! Hij gaat opnieuw helpen om boekjes rond te delen voor de dorpsfeesten. Op de vraag wat en wanneer we deze middag gaan eten komt een anteantw dat 13u ook tijd genoeg is en hij er dan wel eens over zal nadenken. Het begint al wat te borrelen hier vanbinnen maar ik hou het voir mezelf. Eenmaal hij samen met 3 van de 4 kinderen vertrokken is, ga ik nog maar eens aan de slag. Mijn doel: vanavond een propere bovenverdieping.
Om 12u begin ik te beseffen dat ik misschien toch best zelf aan het eten begin want dat ik anders ook kan kinkloppen. Als ik hem even later bel met de vraag om room mee te brengen, ga ik ervan uit dat hij een kwartier later zal thuis zijn. Niks is minder waar. En als hij dus na 13u terug is en de schotel die ik wou klaarmaken nog een halfuur in de oven moet, ontplof ik. Weer een keer. Het lijkt alsof ik niks anders doe de laatste tijd.
Wat een namiddag rustig in de tuin moest worden, wordt verder poetsen...
Tot plots de kleinste zijn meter onverwacht toekomt. Ze komt voor mij als geroepen: de ideale reden om toch buiten te gaan zitten en wat te babbelen, of vooral mijn hart te luchten. Mijn slecht humeur ebt langzaam weg.
Het zal jammergenoeg niet blijven duren want 's avonds zit ik hier opnieuw alleen en wat doet een mens dan? Juist: poetsen, strijken, zich opnieuw nerveus maken...
Productieve ochtend gehad. Strijkje gedaan (amper een half uur, dat ben ik niet gewoon 😊), begonnen met het terugplaatsen van het materiaal in de kleinste man zijn kamer (een kamer waar we enorm veel werk aan hadden door allerlei omstandigheden, lees: verkeerde berekening van het behangpapier, plafondlatjes die naar beneden vielen, vijzen tekort in het pakket van de meubels, 😕) en de boodschappen, heb ik deze namiddag toch even een me-momentje ingelast. In principe moet de tuin onder handen worden genomen en ook de carport dringend opgeruimd, maar hé, er lopen er hier nog rond die dat kunnen. Benieuwd of het spontaan in orde komt of pas als la mamma uit haar sloefen schiet?!
Enfin, daarover wou ik het niet hebben. Ik las in een interview met Matthias Schoenaerts dat hij nog steeds dezelfde dingen doet om te ontspannen als toen hij nog een kind was. Dat zette mij aan het denken. Ik verslond vroeger boeken, de bibliotheek hier in het dorp was mijn favoriete plek, drie maal per week nieuw leesvoer ontlenen was geen uitzondering. Het was zó erg dat mijn ouders drie keer hetzelfde moesten herhalen voor ik het effectief hoorde!
Waar ik ook uren zoet mee was: ministeck. Zou dat überhaupt nog bestaan? Die kleine stukjes zijn in elk geval niet kidsproof: of ze zouden in mijn sluipertje zijn mondje verdwijnen, of ik zou in elk hoekje van het huis wel iets terug vinden vrees ik.
Op school was mijn favoriete vakonderdeel opstellen schrijven, naarmate ik opgroeide evolueerde dat naar gedichten en artikels voor de schoolkrant.
En nu? Nu ben ik al content als ik een half uurtje in magazines van de Gezinsbond kan lezen: evolutie van de baby verloopt volgens plan en opkomende puber is blijkbaar ook helemaal mee met de gemiddeldes dus we hoeven ons geen zorgen te maken 😂
Dat schrijven beperkt zich tegenwoordig tot het ineenflansen van een versje of liedje voor de kinderen van de klas alsook het uittikken van de lesvoorbereidingen... Heel creatief dus, euhm...
Maar ik wil graag eens weten waar jij je zoal mee bezig hield in je kinder- en puberteit? En vooral, doe je dat nu ook of heb je er de tijd niet meer voor? Curieuzeneuze-mosterdpot! 😇
5.45u, ik lig alweer meer dan een uur wakker. Manlief is gaan werken, de 3 oudste kamperen in de tuin en ik ben moe maar het lukt me niet om nog te slapen... Facebook gecheckt, mails bekeken en whatsappjes gelezen. Collega is vertrokken naar Louisiana om daar te gaan lesgeven en dus volgen wij zijn avonturen in het groepje.
Wat zeg je als mama tegen je kinderen over schermtijd? Juist ja... Ik pleit schuldig
In elk geval, het heeft lang genoeg geduurd en de ochtendstond heeft goud in de mond wordt gezegd dus ik kruip eruit en begin aan de strijk. Desnoods doe ik deze middag zoals in het zuiden en hou ik een siësta.
We zitten al halverwege de grote vakantie en ik loop gefrustreerd. Ken je dat: je lijkt wel overal plekjes te zien in huis waar er moet worden opgeruimd, er lijken wel tonnen werk, maar door de één of andere reden is mama de enige die er zich aan ergert...
Papa is weer maar eens gaan werken (want de ene collega is ziek, de andere is in verlof, etc.) en de kinderen hebben nog maar eens hun schermpjes ontdekt.
Zoals reeds een hele maand lang leg ik 's morgens een lijstje klaar met werkjes waarvan ik toch zou willen dat ze worden gedaan vandaag. Geen grote karweien, maar doodgewone dingen: de afwasmachine leeghalen en opvullen, de was ophangen, stofzuigen, noem maar op. Elke dag sta ik op met dezelfde mantra: "als iedereen iets doet, zijn we tegen de middag klaar en vele handen maken licht werk". Onze oudste zoon van 12, die binnenkort zijn intrede in het middelbaar maakt, heeft het principe helemaal begrepen. Hij pikt er enkele werkjes uit en gaat aan de slag. De tweede van 10 heeft er niet veel zin in en onze dochter van 6,5 kijkt eens bedenkelijk. Ze wil gerust wel iets doen, maar er zit niet meteen iets tussen voor haar... Ondertussen is daar de baby van elf maanden die zijn fles verwacht en in het badje moet.
Ik moet ook de klok in de gaten houden, want straks moet de tweede naar de logopedie en moet ik mee om zijn slikoefeningen op te volgen.
Er ligt ook weer behoorlijk wat afval klaar voor het containerpark en dus beslis ik eerst de auto op te vullen.
En dan is het plots prijs, ik voel de frustratie opkomen omdat we ondertussen al een maand ver zijn in die grote vakantie en ik EIN-DE-LIJK ook eens wat wil genieten!!!
Ik volg sinds kort een opruimcoach op facebook en die verwoordt het prachtig: "een opgeruimd huis zorgt voor rust in je hoofd". Maar hoe maak ik dit duidelijk aan de rest van het gezin?
Juist ja, ik ontplof weer maar eens. Echtgenoot krijgt een sms waarin ik nogal kortaf duidelijk maak hoe ik me voel en daarna storm ik door het huis van de ene kant naar de andere om zo snel mogelijk iets proper te krijgen.
Kort daarna komt echtgenoot naar huis, hij heeft even zijn uren hergestructureerd om mee te rijden richting containerpark en dus kunnen we vertrekken. De tirade die ik afsteek neemt hij er gemakshalve dan maar bij.
Thuisgekomen heeft oudste zoon alvast de keuken helemaal opgeruimd en baby zijn fles klaargemaakt. Een pluim voor mijn grote kerel!
Hij lijkt zo hard op mij, kan zich ook ergeren aan het feit dat de anderen maar weer beslist hebben om in de zetel te hangen en begint dus ook al tegen hen uit te vliegen...
Tegen het middaguur loop ik alweer helemaal opgedraaid en zet ik dan toch maar het masker van lieve, vrolijke mama op om bij de logopedie geen gezichtsverlies te moeten lijden. Manlief heeft ondertussen nog wat gewerkt en komt naar huis om het middageten klaar te zetten.
Een uurtje later krijg ik plots een messengerbericht van een collega-leerkracht die wat hulp vraagt en mij spontaan "haar grote voorbeeld" noemt. Ik? Een voorbeeld? Ik loop de laatste weken voortdurend te stressen, nee het loopt hier niet zoals het moet! Maar het zorgt er wel voor dat ik het weer wat positiever begin in te zien en na een digitaal gesprekje voel ik me eigenlijk wel al wat beter in mijn vel.
Een uurtje in de tuin met een krant van de maand april (!) die ik toch nog eens wou lezen en mijn humeur is weer wat beter geworden. Ik heb nu weer wat zin om een spelletje met de kinderen te spelen en te knuffelen met mijn kleinste mannetje.
Als ik het zo allemaal nalees, zou ik het toch niet eens wat rustiger proberen aan te pakken? Het zou mij zoveel deugd doen, maar hoe doe je dat???
Morgen weer een nieuwe dag, toch maar nog een keertje opnieuw proberen dan?
Ik ben een enig kind, opgegroeid in een warm, traditioneel gezin: papa zorgde voor het brood op de plank en mama was huismoeder. Mijn grote droom was om juffrouw te worden, alsook mama. Het liefst van al ook nog mama van méér dan 1 kind want ik wilde niet dat mijn nakomeling zich later eenzaam zou voelen, iets wat ik dus wel had gevoeld.
Honderden keren heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik haar bewonderde voor al wat ze deed, maar dat ik het nooit zou kunnen. Elke dag thuis, zorgen voor de was en de plas, heel de tijd "opgesloten tussen die vier muren". Nee, ik zou gaan voor een carrière. Het hoefde helemaal niks groots te zijn: een simpele juffrouw in het basisonderwijs was voor mij al lang goed. Zo eentje die de kinderen aan het lachen brengt, enkel maar leuke lessen uit haar hoed tovert en alle probleempjes met een kwinkslag oplost. In mijn stoutste dromen werd ik zo een mama die constant haar kinderen zou lopen knuffelen, alles met de stralende glimlach zou ondergaan, op woensdagnamiddag samen koekjes zou bakken, ... Dé ideale combinatie, toch? Een carrière waarbij je véél vakantie hebt en dus altijd thuis bent wanneer je kinderen thuis zijn. Hij kon niks anders dan superleuk te worden, die toekomst die voor mijn voeten lag!
Draaide dat eventjes anders uit...
We schrijven augustus 2018, ik word er in november 37. Ik ben ondertussen inderdaad juffrouw geworden, in september begin ik aan het zeventiende jaar in het onderwijs waarvan al twaalf jaar in het immersieonderwijs op te teller. Ik ben zelfs mama geworden, van vier kinderen dan nog wel. "Vier kinderen én werken," hoor ik dikwijls zeggen, "wauw, hoe doe je dat?" Met vallen en opstaan dus...
Ik hou enorm veel van die schattekes maar zou ze soms ook wel eens achter het behang willen plakken. (Don't we all sometimes?)
En dat onderwijs, tjah, ik ben inderdaad veel thuis, maar ik ben ook zo'n juf die niet graag vastgeroest raakt en dus heel wat uurtjes achter het computerscherm spendeer om lessen te maken en nieuwe ideetjes te zoeken. Tot grote ergernis van mijn huisgenoten, maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Misschien nog eventjes kort iets over mijn blog, wat zal hier allemaal te lezen vallen? Niks speciaals, de simpelste dingen.
