We zitten al halverwege de grote vakantie en ik loop gefrustreerd. Ken je dat: je lijkt wel overal plekjes te zien in huis waar er moet worden opgeruimd, er lijken wel tonnen werk, maar door de één of andere reden is mama de enige die er zich aan ergert...
Papa is weer maar eens gaan werken (want de ene collega is ziek, de andere is in verlof, etc.) en de kinderen hebben nog maar eens hun schermpjes ontdekt.
Zoals reeds een hele maand lang leg ik 's morgens een lijstje klaar met werkjes waarvan ik toch zou willen dat ze worden gedaan vandaag. Geen grote karweien, maar doodgewone dingen: de afwasmachine leeghalen en opvullen, de was ophangen, stofzuigen, noem maar op. Elke dag sta ik op met dezelfde mantra: "als iedereen iets doet, zijn we tegen de middag klaar en vele handen maken licht werk". Onze oudste zoon van 12, die binnenkort zijn intrede in het middelbaar maakt, heeft het principe helemaal begrepen. Hij pikt er enkele werkjes uit en gaat aan de slag. De tweede van 10 heeft er niet veel zin in en onze dochter van 6,5 kijkt eens bedenkelijk. Ze wil gerust wel iets doen, maar er zit niet meteen iets tussen voor haar... Ondertussen is daar de baby van elf maanden die zijn fles verwacht en in het badje moet.
Ik moet ook de klok in de gaten houden, want straks moet de tweede naar de logopedie en moet ik mee om zijn slikoefeningen op te volgen.
Er ligt ook weer behoorlijk wat afval klaar voor het containerpark en dus beslis ik eerst de auto op te vullen.
En dan is het plots prijs, ik voel de frustratie opkomen omdat we ondertussen al een maand ver zijn in die grote vakantie en ik EIN-DE-LIJK ook eens wat wil genieten!!!
Ik volg sinds kort een opruimcoach op facebook en die verwoordt het prachtig: "een opgeruimd huis zorgt voor rust in je hoofd". Maar hoe maak ik dit duidelijk aan de rest van het gezin?
Juist ja, ik ontplof weer maar eens. Echtgenoot krijgt een sms waarin ik nogal kortaf duidelijk maak hoe ik me voel en daarna storm ik door het huis van de ene kant naar de andere om zo snel mogelijk iets proper te krijgen.
Kort daarna komt echtgenoot naar huis, hij heeft even zijn uren hergestructureerd om mee te rijden richting containerpark en dus kunnen we vertrekken. De tirade die ik afsteek neemt hij er gemakshalve dan maar bij.
Thuisgekomen heeft oudste zoon alvast de keuken helemaal opgeruimd en baby zijn fles klaargemaakt. Een pluim voor mijn grote kerel!
Hij lijkt zo hard op mij, kan zich ook ergeren aan het feit dat de anderen maar weer beslist hebben om in de zetel te hangen en begint dus ook al tegen hen uit te vliegen...
Tegen het middaguur loop ik alweer helemaal opgedraaid en zet ik dan toch maar het masker van lieve, vrolijke mama op om bij de logopedie geen gezichtsverlies te moeten lijden. Manlief heeft ondertussen nog wat gewerkt en komt naar huis om het middageten klaar te zetten.
Een uurtje later krijg ik plots een messengerbericht van een collega-leerkracht die wat hulp vraagt en mij spontaan "haar grote voorbeeld" noemt. Ik? Een voorbeeld? Ik loop de laatste weken voortdurend te stressen, nee het loopt hier niet zoals het moet! Maar het zorgt er wel voor dat ik het weer wat positiever begin in te zien en na een digitaal gesprekje voel ik me eigenlijk wel al wat beter in mijn vel.
Een uurtje in de tuin met een krant van de maand april (!) die ik toch nog eens wou lezen en mijn humeur is weer wat beter geworden. Ik heb nu weer wat zin om een spelletje met de kinderen te spelen en te knuffelen met mijn kleinste mannetje.
Als ik het zo allemaal nalees, zou ik het toch niet eens wat rustiger proberen aan te pakken? Het zou mij zoveel deugd doen, maar hoe doe je dat???
Morgen weer een nieuwe dag, toch maar nog een keertje opnieuw proberen dan?
Ik ben een enig kind, opgegroeid in een warm, traditioneel gezin: papa zorgde voor het brood op de plank en mama was huismoeder. Mijn grote droom was om juffrouw te worden, alsook mama. Het liefst van al ook nog mama van méér dan 1 kind want ik wilde niet dat mijn nakomeling zich later eenzaam zou voelen, iets wat ik dus wel had gevoeld.
Honderden keren heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik haar bewonderde voor al wat ze deed, maar dat ik het nooit zou kunnen. Elke dag thuis, zorgen voor de was en de plas, heel de tijd "opgesloten tussen die vier muren". Nee, ik zou gaan voor een carrière. Het hoefde helemaal niks groots te zijn: een simpele juffrouw in het basisonderwijs was voor mij al lang goed. Zo eentje die de kinderen aan het lachen brengt, enkel maar leuke lessen uit haar hoed tovert en alle probleempjes met een kwinkslag oplost. In mijn stoutste dromen werd ik zo een mama die constant haar kinderen zou lopen knuffelen, alles met de stralende glimlach zou ondergaan, op woensdagnamiddag samen koekjes zou bakken, ... Dé ideale combinatie, toch? Een carrière waarbij je véél vakantie hebt en dus altijd thuis bent wanneer je kinderen thuis zijn. Hij kon niks anders dan superleuk te worden, die toekomst die voor mijn voeten lag!
Draaide dat eventjes anders uit...
We schrijven augustus 2018, ik word er in november 37. Ik ben ondertussen inderdaad juffrouw geworden, in september begin ik aan het zeventiende jaar in het onderwijs waarvan al twaalf jaar in het immersieonderwijs op te teller. Ik ben zelfs mama geworden, van vier kinderen dan nog wel. "Vier kinderen én werken," hoor ik dikwijls zeggen, "wauw, hoe doe je dat?" Met vallen en opstaan dus...
Ik hou enorm veel van die schattekes maar zou ze soms ook wel eens achter het behang willen plakken. (Don't we all sometimes?)
En dat onderwijs, tjah, ik ben inderdaad veel thuis, maar ik ben ook zo'n juf die niet graag vastgeroest raakt en dus heel wat uurtjes achter het computerscherm spendeer om lessen te maken en nieuwe ideetjes te zoeken. Tot grote ergernis van mijn huisgenoten, maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Misschien nog eventjes kort iets over mijn blog, wat zal hier allemaal te lezen vallen? Niks speciaals, de simpelste dingen.
