Ze voelt zich leeg en verlaten,
mist het spelen en het praten,
het kwebbelen en het kriebelen,
het shotten en het wiebelen.
En in de verte,
als je goed luistert,
hoor je ook al een juf die zucht.
Of een meester op de dool,
een meester die fluistert:
Mag ik weer naar school?
Alstublieft?
Nog even!
zingen de kinderen dan plagend.
Nog even moet je
zonder ons kunnen leven ...
Straks mag je ons weer testen
en met sommen en woorden
het bloed
van onder onze nagels pesten.
En dan worden jullie snel weer moe.
En dan klagen jullie in koor:
Wat zijn we toch dringend
aan vakantie toe!
Ja, nog eventjes geduld,
lieve meester, aardige juf,
jullie klassen worden dra weer
met ons kabaal gevuld!
Geert De Kockere
