Heyhey! Eigenlijk is er weinig nieuws onder de zon de afgelopen drie dagen. Ik ben er uiteraard nog niet in geslaagd om veel vaardigheden te oefenen. Morgen zou wel degelijk de eerste blaassonde moeten komen. Daarbuiten vult mijn tijd vooral met gesprekken. Driekwartier aan een hete chocomelk slurpen en praten met andere PJ, een kwartier buiten staan omdat een PJ wou roken en me mee buiten nam... We zijn goed bezig! Gelukkig weet ik ondertussen de spoed zijn, zodat ik zo nu en dan naar daar kan gaan, om te doen alsof ik iets nuttigs ga doen. Voor de rest heb ik het bijzonder moeilijk om 's morgens op te staan. Twee bedplanken hebben al begeven, mijn lepel en wat cornflakes is al naar beneden gedwarreld, ik ben al over mijn rugzak gestruikeld, mijn (enige) tas lag nagenoeg op de grond, mijn gsm heeft de Lübeckse grond al ontmoet, ... Daarbuiten heb ik nog altijd weinig gedaan voor mijn stage. Ik heb echter toch al iets gedaan! Nuja, om toch nog iets typisch "buitenland is verschillend" te zeggen: gisteren hadden we een voordracht speciaal voor pj's. Het ging over de bloedvooriening van de buik, toegespitst op chirurgische ingrepen. Zeer nuttige les eigenlijk. Anyway, toen die les gedaan was, verwachtte ik, zoals in België, een applaus. Mispoes. Wat kwam, was iets wat ik nog niet had gezien. Iedereen begon ineens met zijn vuist op de tafel of de stoelrand te kloppen. Vreemde manier van applaudiseren dat ze hier kennen... Morgen is het alweer vrijdag, en daarna dus weer een weekend vrij. Waarschijnlijk wel het laatste weekend. Maandag weet ik hoe ik dienst kan doen. Plus, gisteren heb ik gehoord dat zaterdagnamiddag de schockroom een interessante bezienswaardigheid is (voor als je geen dienst hebt noch iets te doen). Ik ga daar zeker eens naartoe, lijkt me wel eens tof, en ik hoef niets te doen buiten kijken en uitleg krijgen :) Dan nog een woord over het eten in het ziekenhuis hier. Het is echt bijzonder goed, alleen niet zo veel. Ofwel hebben de Eupense proporties mijn maag vergroot, dat is natuurlijk ook mogelijk.
Nuja, ik ga jullie na deze on-erasmus-waardige post laten. Mijn inspiratie is niet zo groot. Waarschijnlijk zal mijn volgende post foto's bevatten. Zaterdag ga ik het goedkoopste digitale fototoestel kopen, en het centrum doorwandelen om mijn gevoel van de stad proberen vast te leggen op het toestel. Hopelijk kan ik daarna uitvinden hoe die foto's naar mijn computer over te zetten.
Dit weekend was weer één van weggegooide tijd. "Hoe kun je tijd verbrengen zonder iets nuttigs te doen?" Tip 1: plan op zaterdag om 3 dingen te doen die op zich niet zo groots zijn. Ik wou brood, een paraplu en een fototoestel gaan kopen in het centrum. Om dit te onthouden, gebruikte ik even een interactief kinderprogramma. Voor zij die Dora niet kennen, pech voor jullie. Alleszins, ik dus in mijn gedachten "brood, paraplu, fototoestel". Ik had trouwens ook een kaart bij, maar geen rugzak. Anyway, eerst dus het brood. Ik met de bus naar het centrum, om daar dan een kleine shoppingachtige ruimte binnen te gaan. Daar heb ik dan eenvoudig in de REWE een brood gekocht. Check. Daarna dus de paraplu. Ik was duidelijk in mijn element, want in diezelfde shopping heb ik in een klerenwinkel ook een paraplu gevonden. Hoe kan zo'n kinderprogramma zoveel moeite hebben met die drie zaken? O ja, de klerenwinkel bevond zich linksboven, voor zij die teveel dora kijken (of gekeken hebben, kuch). Check. Dan echter het fototoestel. Ik heb het hele centrum doorgelopen toen ik plots botste op "Karstadt". Dat is een megagrote shopping. En met mega bedoel ik ook echt mega. 4 verdiepingen en 1 halve erbij, met op verdieping 0 alles voor vrouwen, 1 alles voor mannen (wij zijn inderdaad hoger :p), 2 alles van multimedia en boeken, 3 een megagroot café-restaurant met een hoekje voor de oktoberfeesten en een hoekje voor live Duits voetbal. Enfin, om dus te komen op de nutteloosheid hiervan, ik heb dus fototoestellen gevonden, maar ik heb ze niet gekocht. Ik dacht zondag terug te gaan, maar dat bleek een uiterst lompe beslissing. Op zondag zijn winkels immers toe. Ik dus helemaal voor niks naar het centrum gegaan, goed bezig. Ik heb dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om de marsepeinwinkel te bezoeken. Marsepein is hier blijkbaar een specialiteit, en men zal het geweten hebben. Van de prijs alleen al heb je een kleine marsepein doorgeslikt... Geen check dus, ik heb nog wat te oefenen. Tip 2: bekijk slechte films. Genre What Women Want. Tip 3: doe alsof je werkt voor je stagemap. Belangrijk hierbij is dat je in werkelijkheid niet echt iets nuttigs doet. Je doet gewoon alsof. Tip 4: ga lopen, maar gebruik als rustpauze een kebabzaak om te eten. Zo is je lopen lekker nutteloos geweest. En het eten ook, vermits je door de tonnen zout, die je niet echt op een kebab verwacht, helemaal niet geniet van dat eten. Tip 5: sta voor gesloten slagbomen. In Duitsland sluiten ze immers zo'n 5 minuten voordat er een trein voorbij komt. Tip 6: start een blog. Succes gegarandeerd, veel nutteloos tijd weggegooid met het typen van al de berichten op die blog. Zo heb ik vandaag geen zak gedaan voor mijn stagemap, en heb ik trouwens ook nog altijd geen zak gedaan met leerstof van chirurgie. Goed bezig, zoals altijd. In Eupen had ik ook wel een pak of 3 weken nodig eerdat ik dat ertussen gepland kreeg, dus we hebben nog tijd!
Voila, dan hebben we uiteindelijk vandaag maandag bereikt. Over vandaag heb ik twee dingen te vertellen. Ten eerste ben ik er eindelijk in geslaagd om die Frau Paschen te zien. Tot mijn verrassing was het geen oude taart, maar een jonge knappe arts van pakweg 35 jaar. Nuja, die heeft er dus nu voor gezorgd dat ik overal kom. Tijdens mijn stage Unfallchirurgie moet ik ergens ook Orthopedie plaaken. Moet tof worden, vermits die stage van 3 weken meteen ook mijn enige stage is waar ik kan leren gipsen, samen met mijn ene week op spoed. Daarbuiten heb ik 2 weken urologie (waarvan 1 week en 2 dagen eigenlijk vrij, dus zou dat amper 3 dagen betekenen, ik moet nog zien of ik 2 extra dagen kan regelen), nog 3 weken algemene chirurgie en 3 weken Vaatchirurgie. Dat zou dan moeten volstaan. Ten tweede heb ik vandaag één van de tofste zaken meegemaakt die een student mee kan maken. Ik ben flauw gevallen in het OP. Yeuy... Eigenlijk was het vandaag wel te verwachten, want ik had vannacht bijzonder slecht geslapen en had 's ochtends ook buikpijn en dus wat minder gegeten dan normaal. Ideale omstandigheden dus. Nuja, dan hebben we dat ook al meegemaakt zeker? Ik heb het precies nog niet gevonden tussen de eindtermen, zou ik dit extra bijschrijven? Nu we bij zijn, kan het weer wat rustiger aan. Als er iets gebeurd is, dan komen jullie het te weten, hoe oninteressant ook.
Bij deze wil ik mijn lieve (soms toch) zus een leuke vakantie wensen naar het verre Australië. Viel Erfolg dort!
Hier ben ik alweer! Het had eigenlijk weinig gescheeld, en dit wel door een bepaalde mail van een niet nader gespecifieerd persoon: "cool nu ben je een echte erasmusser!" Omg, ben ik een echte erasmusser? Heb ik nu iets gedaan wat elk normaal persoon doet als hij op erasmus is? Ben ik ziek? Toch ga ik doorgaan, gewoon omdat mijn luiheid (dit kost mij minder moeite) groter is dan mijn koppigheid tot uniek zijn ;) Anyway, hier weer een relaas: Er is eigenlijk veel gebeurd sinds donderdag, ondanks dat er niet veel is gebeurd. Nadenken over deze zin mag, maar beschouw het gewoon als één van de vele zinnen zonder inhoud die wel eens over mijn lippen durven te komen. Donderdag en vrijdag heb ik weinig nieuwe zaken gedaan. Het schema van een pejotler is dan ook vrij simpel: 07.00u: visite: le grand visite, met 1 prof, 2 dokters, 2 assistenten, 1 verpleegster en 1 Jonathan die daar achteraan holt. En nee, ik hol niet achter die verpleegster aan. 45 minuten voor 20 bedden, en telkens hetzelfde stramien: we komen binnen, de prof schudt de hand van de patiënt, en de oudste assistent begint in sneltempo met doktersjargon te vertellen wat die brave jongen heeft. Ondertussen zit de patiënt er wat bij te gapen; niet omdat hij nog moe is eerder dan wel omdat hij 7 witte jassen voor zich ziet die onderling praten. Een snelle vraag hoe het gaat, met het risico dat het antwoord slecht komt, waardoor weer tijd verloren wordt. En daarna weer verder naar de volgende patiënt. Op het einde is er meestal nog tijd voor een tas koffie. 07.45u: Frühbesprechung. Men vraagt zich af hoe ze dan de visite moeten noemen, mabon. 08.00u: bloednames, of operatie als ze een pejotler nodig hebben en gij de 'verkorene' zijt. VM: Neuaufnahmes, en alles wat moet gedaan worden, zoals het wisselen van verbanden (wat verpleging eigenlijk doet), het verwijderen van allerlei drains (wat ik nog altijd niet heb gedaan), het leggen van katheters (waar ik vandaag tot 3-maal toe een poging toe heb ondernomen zonder succes) en dergelijke meer. Je ziet, ik doe nog altijd niet geweldig veel ^^ Ergens op de dag: tot nu toe minstens éénmaal per dag kom ik in het operatiekwartier. Men belt gewoon naar het station, waarna je direct naar beneden moet gaan. En wel direct, want vandaag heb ik het gedurft eerst nog een katheter te proberen leggen, ik heb het beneden gehoord. Gelukkig was het een dokter die net terug uit vakantie kwam, waardoor de truc van "uitwisselingsstudent die nog van niets weet en er pas is", zeer goed werkte. 12.30u (ongeveer): middageten, gratis voor pejotler, maar je moet wel de drank betalen. Logisch toch? O ja, over geld gesproken, als een pejotler dienst klopt, krijgt hij/zij daarvoor 12 euro per uur, als hij een blad voor "Reha" (een oord waar men terug op de benen wordt gebracht, zoals een uitstapje naar de zee) invult krijgt hij daar 25 euro per stuk voor. 14u15: OP-planning van de volgende dag 17.00u (ongeveer): einde, fini, schluss
Anyway, niet nieuws onder de zon dus, tot vrijdagavond. Op vrijdagavond heb ik me immers zoals een 'echte erasmusser' gedragen. Ik moet toch dringend naar een dokter precies. Ik las 's avonds rond 7u in mijn mailbox dat de andere erasmusstudenten van geneeskunde om 8u aan de andere kant van Lübeck iets van tango zouden kijken. Geen adres niets. Ik stuur dus terug, om half 8 krijg ik pas te horen waar het exact is. Een halfuur om aan de andere kant van een stad te raken. Te weten dat ge van het begin van diezelfde stad te voet ongeveer 40 minuten verwijderd zijt. Tof. Anyway, ik dus direct naar de dichtstbijzinde bushalte op goed gevoel (ie, ik wist toetaal niet wanneer de volgende buw kwam). Nog geen minuut nadat ik daar sta, komt er een bus aan, geweldig. En nee, ze reden niet elke 5 minuten, maar om het kwartier. Die bus deed dan 25 minuten tot aan Holstentor (een zogenaamde bezienswaardigheid, die de halte was waar ik af moest). Anyway, ik had dus 5 minuten om er te raken. Met lopen deed ik het op 10 minuten. Bleek de rest ook te laat te zijn. Lol. De erasmusstudenten komen trouwens uit Polen (2, een koppel), Letland (2 vrouwen) en Hongarije (1 jongen).
Wij daar dus een goede 2u lang naar eerst de hogeschool muziek (zoals het lemmens) en daarna naar echte specialisten geluisterd. Het was niet slecht, meer geweldig was het nu ook weer niet. Al had ik de indruk dat mijn collega-erasmussers er wel dolenthousiast van waren. Daarna zijn we dan naar het centrum gegaan om er in een café iets te gaan drinken. De serveerster, die trouwens na één woord van de Poolse erasmus-studente had gehoord dat we niet van hier waren, was bijzonder vriendelijk. Ik heb daar gebruik gemaakt van de gelegenheid om een Jever Pils en een Blonde Beck te proeven (die laatste was 30cl en daarmee meteen het kleinste wat ze hadden). Niet slecht, en allesizns een pak beter dan de Bitburger die iets later in een ander café de revue passeerde. Anyway, daarna hebben we de laatste bus terug naar de campus genomen, waar een feestje was voor nieuwkomers. Allemaal eerstejaarkes dus, maar in Duitsland zijn ze 19, waardoor het uzelf oud voelen wat beter meevalt. Daar ben ik dan nog een tijdje gebleven.
Het weekend komt ter overzichtelijkheid in een tweede post :)
Wat vooraf ging aan deze blog... Om het mezelf makkelijk te maken, van een mail van de avonturen van deze jongen:
Ik ben nu een kleine week in Lübeck, en er is al veel gebeurd (en moet nog veel gebeuren ook). Vandaar ook een mail, om te vermijden dat iedereen al onmiddellijk berichten stuurt van "hoe gaat het?". Jullie weten waarschijnlijk wel hoe tof ik die vragen vind en hoe ik die beantwoord ;) Anyway, ik zal proberen iets chronologisch in elkaar te steken. Niet alles zal voor iedereen even interessant zijn, mabon. Vooral al de registratietoestanden zal wsl niet interessant zijn ^^ Nog voor ik vertrok, moest ik weten waar ik naartoe moest om te slapen en waar ik de sleutel zou krijgen. Na heel wat moeilijkheden en stress, was er uiteindelijk uitgekomen dat de buddy mijn sleutel zou gaan halen en ik aan de ingang van het ziekenhuis op hem moest wachten. Donderdag was ik dan vertrokken met de auto naar Lübeck. De sleutel had wonderwel gegaan, en dus kon ik naar mijn 'kot'. Dat kot moest ik dan met 3 andere onbekenden delen, twee Amerikanen en één Macedoniër. Die laatste is degene die alles regelt en ervoor zorgt dat het niet nog een grotere zwijnenstal wordt dan dat het al is. De vloer ziet er niet uit, er staat nu al een pot en een pan sinds vorige week te wachten op een dringende poetsbeurt en de douchevloer ziet er niet geweldig uit. Gelukkig had die Macedoniër een nieuw gordijn gekocht, zodat ik me toch al kan douchen zonder me erna te desinfecteren. Mabon, de kamer zelf zag er normaal uit. We zijn daarna bij een Grill iets gaan eten. Goed eten, alleen tonnen mayonaise (we hadden klein gevraagd) en tonnen olie. Voor de rest besloot ik alles wat ik te regelen had op vrijdag te doen. Vrijdag werd daardoor echter geen leuke dag, integendeel. Ik begon de dag alleszins al geweldig. Ik ging immers naar de "Akademische Auslandsambt" om te laten weten dat ik was aangekomen en om mijn inschrijving te regelen. Dat kan echter enkel tussen 9 en 12. Ik stond daar dus om half 10, hangt daar een briefke waarop staat dat Frau Malin Maass (die ik nodig had) weg was tot half 11. Zeer tof, vermits ik dit moest gedaan hebben voor ik de rest kon doen. Gelukkig bleef ze weg tot 10 uur. Dat werd dan afgehandeld, zodat ik tegen 11 uur de bus kon nemen naar het centrum (zo'n rit kost trouwens 2,20 voor niet-studenten). Ik had het dan na wat kleine moeilijkheden de "International Registration Center" gevonden, waar buitenlanders zich moeten melden als ze langer dan 3 maanden in Duitsland blijven. Ik was er nog op tijd gelukkig (jawel, ook dat ging op 12 uur dicht). Anyway, daarna moest ik naar een bank om mijn waarborg van mijn kot te betalen, samen met inschrijvingsgeld (dat moet om een of andere reden via de bank waarna ik de Quittung moet laten zien, en dan pas krijg ik mijn studentenkaart). Ik logischerwijze naar de dichtbijzijnde bank, ondertussen wat van Lübeck centrum meenemend. Het zag er op het eerste gezicht niet zo geweldig uit als dat men me beschreven had. Oude gebouwen vloekten tegen de ultranieuwe gebouwen. Nuja, achteraf gezien bleek dat zo enkel in de hoofdstraten te zijn, in de zijstraten heeft het eerder een leuvens gevoel. Om echter terug te komen op mijn relaas: in die bank konden ze dat niet doen, omdat beide overschrijvingen van de Sparkasse waren, en niet van hun. Ik dus helemaal gewandeld naar de Sparkasse. Dan kwam het toffe verhaal van de bank. Eerst de inlichtingen. Die zeiden me dat ik geld moest afhalen en dan afgeven aan de balie/kassading. Anyway, ik dat braaf gedaan, alhoewel ik onderweg door een Duitse gestoord werd die me vroeg waarom ik zo lang beslag nam op dat toestel. Nuja, ik aanschuiven, kom ik daar aan de kassa, zegt die me tof dat ze dat niet wil doen omdat de rij te lang is en dat ik dus naar een andere balie moet gaan. Tof, als er iets is waar ik niet tegenkan, is als ze me van kastje naar muur sturen. Jammer genoeg kon die vrouw me ook niet echt helpen, en met mama erbij werd het er niet beter op (wat niets met haar te doen heeft, het was gewoon zo). Nuja, als het bij die ene uitbarsting blijft op drie maanden, dan is het goed.
Dat was het oninteressante gedeelte ;) Nu dus wat daarna komt. Zaterdag en zondag dacht ik te gaan gebruiken om internet te regelen en fiets te huren en iets van het centrum te zien. Enkel het laatste is gelukt, en daar ben ik nogal nat van teruggekeerd :p. Het eerste is ondertussen ook gelukt, via het internet van een buur. Op zich is Lübeck geen lelijke stad (ik ga dit weekend een fotocamera zoeken om wat foto's te maken tijdens mijn bezoek hier). Daarbuiten was ik er ook in geslaagd om met mijn buddy af te spreken om me rond te leiden in het dorp va de universiteit (dat werkelijk een dorp is, met een ingang en dan gebouwen voor vanalles en nog wat, ongelooflijk grote kliek op het eerste zicht). Ik heb daarbij vernomen dat hij ook betaald werd voor wat hij deed, wat me niet direct een beter beeld van hem heeft gegeven :p Nuja, een rustig weekend dus eigenlijk, en dan kon ik maandag beginnen.
Ik moest maandag om kwart voor 8 in zaal Z3 zijn. Dat wist ik, meer niet. Ik dus maandag naar de kliniek en naar Z3 (dat mijn buddy me had laten zien in het weekend uiteraard). Komt daar zo'n 30 man binnen voor de "Frühbesprechung". Ik versta geen letter van wat ze zeggen, deels waarschijnlijk omdat ik nog niet volledig mee ben. Ondertussen trek ik rap mijn witte jas aan vermits iedereen daar in witte jas zit. Nu goed, nadat dat gedaan is ik naar voor. Vraag ik of iemand weet waar ik moet zijn. Eén persoon van de 6 weet überhaupt van een uitwisselingsstudent, waarop ik direct met een dokter naar het operatiekwartier loopwandel (iets wat ze zeer goed kunnen hier by the way). Een uur later heb ik al gezien hoe een galblaas eruit komt :p Daarna doet die brave dokter de grote verdwijntruc. Sta ik daar plots dus alleen bij een assistent die me dan maar meeneemt naar C45, alhoewel hij niet zeker weet of ik daar moet beginnen. Het zou wel kunnen, vermits de "Pejotler" (PJ klinkt geweldig :p) daar niet met zoveel zijn. Anyway, ik heb het geluk dat het station daar rustig is, waardoor ik maandag voor de rest getoond krijg waar alles ligt, wat men verwacht dat pejotlers doen, en tussendoor zie ik al hoe een thoraxdrain moet (door ons) verwijderd worden. De pejotler van de andere kant had me dat laten zien. En voor zij die het interesseren, het is een vrouw genaamd Svenja. En ja ze is knap, en ja ze is 30 en heeft 2 kinderen, waardoor ze trouwens part-time werkt. Dus nee, ze is niks voor mij ;) En om helemaal volledig te zijn, vandaag woensdag kwam de 3de pejotler die ook half-timer werkt. Ze heet Diana, is ook knap, is 31 en heeft ook een kind ;) Om terug te komen op die maandag: ik ben toen ook nog snel die Quittung gaan laten zien waardoor ik nu dus een studentenpas heb van lübeck, en ondertussen ook een mensa-kaart (zoiets zoals de alma). Jammer genoeg blijkt die nutteloos gekocht te zijn, vermits ik dinsdag hoorde dat pejotlers gratis kunnen eten op vertoon van hun "Ausweiss", die je kunt gaan halen in het gebouw aan de andere kant van dat dorp (dat is dus 5 minuten stevig in bijna-vogelvlucht doorstappen, indien niet langer). Dat ga ik trouwens morgen doen, net zoals het gesprek met de vrouw die weet waar ik wanneer moet zijn in mijn periode. Aan haar ga ik dan ook morgen direct kunnen vragen wie mij zal beoordelen (Duitsers kennen geen stagebegeleiders) en hoe ik op orthopedie terecht zal komen (vermits in Duitsland dat normaal niet in de stage mee ingesloten is). Nuja, dinsdag en vandaag woensdag heb ik dan vooral proberen wat nuttigs te doen, zoals anamneses, wat bloednames, wat assisteren bij operaties, en ondertussen horen van een Duitser dat Vandebrouck gestorven is en dergelijke. De collega's hier kennen België trouwens even goed als dat ik pakweg Senegal ken. Brussel kent iedereen, maar daar houdt het meestal mee op. Omdat het zo'n belangrijk land is waarschijnlijk. Daarbuiten is mijn Duits blijkbaar goed, vermits ik hier zowat alles versta en vrij vlot gesprekken kan voeren (totdat er medische termen aan te pas komen weliswaar; of weet iemand van jullie wat een schildklierkanker in het Duits is? Ik tot voor gisteren alleszins niet). Daarbuiten heb ik vooral kleine verschillen gemerkt met België. Zo zijn ze enorm vriendelijk. Ik krijg hier het gevoel alsof ik niets verkeerd kan doen voorlopig. Ze kennen hier het begrip van gordijnen niet echt. Geen gordijnen tussen de patiënten, niet nodig! Daarbuiten is het systeem van bloednames jammer genoeg totaal anders. Hier heb je zo'n vreemd tussenstuk waarop je dat buiske zet, maar dan moet ge wel nog voltrekken, en het wisselen daarna is helemaal niet eenvoudig. Ik had vandaag 5 bloednames, alle 5 gelukt, 3 van de 5 er terug uit gekomen tijdens het wisselen. Eén patiënt is daardoor kwaad geworden op mij (altijd tof). Vreemd systeem moet ik zeggen ^^
Voila, en nu dus een blog. Over wat verder gebeurt, met zo nu en dan poging tot een streepje humor, een plakje foto's en dit alles gegarneerd met mijn typische zelf. Gelukkig is het gratis, anders zouden niet veel dit gerecht eten lijkt me ;)
