Wat vooraf ging aan deze blog... Om het mezelf makkelijk te maken, van een mail van de avonturen van deze jongen:
Ik ben nu een kleine week in Lübeck, en er is al veel gebeurd (en moet nog veel gebeuren ook). Vandaar ook een mail, om te vermijden dat iedereen al onmiddellijk berichten stuurt van "hoe gaat het?". Jullie weten waarschijnlijk wel hoe tof ik die vragen vind en hoe ik die beantwoord ;) Anyway, ik zal proberen iets chronologisch in elkaar te steken. Niet alles zal voor iedereen even interessant zijn, mabon. Vooral al de registratietoestanden zal wsl niet interessant zijn ^^ Nog voor ik vertrok, moest ik weten waar ik naartoe moest om te slapen en waar ik de sleutel zou krijgen. Na heel wat moeilijkheden en stress, was er uiteindelijk uitgekomen dat de buddy mijn sleutel zou gaan halen en ik aan de ingang van het ziekenhuis op hem moest wachten. Donderdag was ik dan vertrokken met de auto naar Lübeck. De sleutel had wonderwel gegaan, en dus kon ik naar mijn 'kot'. Dat kot moest ik dan met 3 andere onbekenden delen, twee Amerikanen en één Macedoniër. Die laatste is degene die alles regelt en ervoor zorgt dat het niet nog een grotere zwijnenstal wordt dan dat het al is. De vloer ziet er niet uit, er staat nu al een pot en een pan sinds vorige week te wachten op een dringende poetsbeurt en de douchevloer ziet er niet geweldig uit. Gelukkig had die Macedoniër een nieuw gordijn gekocht, zodat ik me toch al kan douchen zonder me erna te desinfecteren. Mabon, de kamer zelf zag er normaal uit. We zijn daarna bij een Grill iets gaan eten. Goed eten, alleen tonnen mayonaise (we hadden klein gevraagd) en tonnen olie. Voor de rest besloot ik alles wat ik te regelen had op vrijdag te doen. Vrijdag werd daardoor echter geen leuke dag, integendeel. Ik begon de dag alleszins al geweldig. Ik ging immers naar de "Akademische Auslandsambt" om te laten weten dat ik was aangekomen en om mijn inschrijving te regelen. Dat kan echter enkel tussen 9 en 12. Ik stond daar dus om half 10, hangt daar een briefke waarop staat dat Frau Malin Maass (die ik nodig had) weg was tot half 11. Zeer tof, vermits ik dit moest gedaan hebben voor ik de rest kon doen. Gelukkig bleef ze weg tot 10 uur. Dat werd dan afgehandeld, zodat ik tegen 11 uur de bus kon nemen naar het centrum (zo'n rit kost trouwens 2,20 voor niet-studenten). Ik had het dan na wat kleine moeilijkheden de "International Registration Center" gevonden, waar buitenlanders zich moeten melden als ze langer dan 3 maanden in Duitsland blijven. Ik was er nog op tijd gelukkig (jawel, ook dat ging op 12 uur dicht). Anyway, daarna moest ik naar een bank om mijn waarborg van mijn kot te betalen, samen met inschrijvingsgeld (dat moet om een of andere reden via de bank waarna ik de Quittung moet laten zien, en dan pas krijg ik mijn studentenkaart). Ik logischerwijze naar de dichtbijzijnde bank, ondertussen wat van Lübeck centrum meenemend. Het zag er op het eerste gezicht niet zo geweldig uit als dat men me beschreven had. Oude gebouwen vloekten tegen de ultranieuwe gebouwen. Nuja, achteraf gezien bleek dat zo enkel in de hoofdstraten te zijn, in de zijstraten heeft het eerder een leuvens gevoel. Om echter terug te komen op mijn relaas: in die bank konden ze dat niet doen, omdat beide overschrijvingen van de Sparkasse waren, en niet van hun. Ik dus helemaal gewandeld naar de Sparkasse. Dan kwam het toffe verhaal van de bank. Eerst de inlichtingen. Die zeiden me dat ik geld moest afhalen en dan afgeven aan de balie/kassading. Anyway, ik dat braaf gedaan, alhoewel ik onderweg door een Duitse gestoord werd die me vroeg waarom ik zo lang beslag nam op dat toestel. Nuja, ik aanschuiven, kom ik daar aan de kassa, zegt die me tof dat ze dat niet wil doen omdat de rij te lang is en dat ik dus naar een andere balie moet gaan. Tof, als er iets is waar ik niet tegenkan, is als ze me van kastje naar muur sturen. Jammer genoeg kon die vrouw me ook niet echt helpen, en met mama erbij werd het er niet beter op (wat niets met haar te doen heeft, het was gewoon zo). Nuja, als het bij die ene uitbarsting blijft op drie maanden, dan is het goed.
Dat was het oninteressante gedeelte ;) Nu dus wat daarna komt. Zaterdag en zondag dacht ik te gaan gebruiken om internet te regelen en fiets te huren en iets van het centrum te zien. Enkel het laatste is gelukt, en daar ben ik nogal nat van teruggekeerd :p. Het eerste is ondertussen ook gelukt, via het internet van een buur. Op zich is Lübeck geen lelijke stad (ik ga dit weekend een fotocamera zoeken om wat foto's te maken tijdens mijn bezoek hier). Daarbuiten was ik er ook in geslaagd om met mijn buddy af te spreken om me rond te leiden in het dorp va de universiteit (dat werkelijk een dorp is, met een ingang en dan gebouwen voor vanalles en nog wat, ongelooflijk grote kliek op het eerste zicht). Ik heb daarbij vernomen dat hij ook betaald werd voor wat hij deed, wat me niet direct een beter beeld van hem heeft gegeven :p Nuja, een rustig weekend dus eigenlijk, en dan kon ik maandag beginnen.
Ik moest maandag om kwart voor 8 in zaal Z3 zijn. Dat wist ik, meer niet. Ik dus maandag naar de kliniek en naar Z3 (dat mijn buddy me had laten zien in het weekend uiteraard). Komt daar zo'n 30 man binnen voor de "Frühbesprechung". Ik versta geen letter van wat ze zeggen, deels waarschijnlijk omdat ik nog niet volledig mee ben. Ondertussen trek ik rap mijn witte jas aan vermits iedereen daar in witte jas zit. Nu goed, nadat dat gedaan is ik naar voor. Vraag ik of iemand weet waar ik moet zijn. Eén persoon van de 6 weet überhaupt van een uitwisselingsstudent, waarop ik direct met een dokter naar het operatiekwartier loopwandel (iets wat ze zeer goed kunnen hier by the way). Een uur later heb ik al gezien hoe een galblaas eruit komt :p Daarna doet die brave dokter de grote verdwijntruc. Sta ik daar plots dus alleen bij een assistent die me dan maar meeneemt naar C45, alhoewel hij niet zeker weet of ik daar moet beginnen. Het zou wel kunnen, vermits de "Pejotler" (PJ klinkt geweldig :p) daar niet met zoveel zijn. Anyway, ik heb het geluk dat het station daar rustig is, waardoor ik maandag voor de rest getoond krijg waar alles ligt, wat men verwacht dat pejotlers doen, en tussendoor zie ik al hoe een thoraxdrain moet (door ons) verwijderd worden. De pejotler van de andere kant had me dat laten zien. En voor zij die het interesseren, het is een vrouw genaamd Svenja. En ja ze is knap, en ja ze is 30 en heeft 2 kinderen, waardoor ze trouwens part-time werkt. Dus nee, ze is niks voor mij ;) En om helemaal volledig te zijn, vandaag woensdag kwam de 3de pejotler die ook half-timer werkt. Ze heet Diana, is ook knap, is 31 en heeft ook een kind ;) Om terug te komen op die maandag: ik ben toen ook nog snel die Quittung gaan laten zien waardoor ik nu dus een studentenpas heb van lübeck, en ondertussen ook een mensa-kaart (zoiets zoals de alma). Jammer genoeg blijkt die nutteloos gekocht te zijn, vermits ik dinsdag hoorde dat pejotlers gratis kunnen eten op vertoon van hun "Ausweiss", die je kunt gaan halen in het gebouw aan de andere kant van dat dorp (dat is dus 5 minuten stevig in bijna-vogelvlucht doorstappen, indien niet langer). Dat ga ik trouwens morgen doen, net zoals het gesprek met de vrouw die weet waar ik wanneer moet zijn in mijn periode. Aan haar ga ik dan ook morgen direct kunnen vragen wie mij zal beoordelen (Duitsers kennen geen stagebegeleiders) en hoe ik op orthopedie terecht zal komen (vermits in Duitsland dat normaal niet in de stage mee ingesloten is). Nuja, dinsdag en vandaag woensdag heb ik dan vooral proberen wat nuttigs te doen, zoals anamneses, wat bloednames, wat assisteren bij operaties, en ondertussen horen van een Duitser dat Vandebrouck gestorven is en dergelijke. De collega's hier kennen België trouwens even goed als dat ik pakweg Senegal ken. Brussel kent iedereen, maar daar houdt het meestal mee op. Omdat het zo'n belangrijk land is waarschijnlijk. Daarbuiten is mijn Duits blijkbaar goed, vermits ik hier zowat alles versta en vrij vlot gesprekken kan voeren (totdat er medische termen aan te pas komen weliswaar; of weet iemand van jullie wat een schildklierkanker in het Duits is? Ik tot voor gisteren alleszins niet). Daarbuiten heb ik vooral kleine verschillen gemerkt met België. Zo zijn ze enorm vriendelijk. Ik krijg hier het gevoel alsof ik niets verkeerd kan doen voorlopig. Ze kennen hier het begrip van gordijnen niet echt. Geen gordijnen tussen de patiënten, niet nodig! Daarbuiten is het systeem van bloednames jammer genoeg totaal anders. Hier heb je zo'n vreemd tussenstuk waarop je dat buiske zet, maar dan moet ge wel nog voltrekken, en het wisselen daarna is helemaal niet eenvoudig. Ik had vandaag 5 bloednames, alle 5 gelukt, 3 van de 5 er terug uit gekomen tijdens het wisselen. Eén patiënt is daardoor kwaad geworden op mij (altijd tof). Vreemd systeem moet ik zeggen ^^
Voila, en nu dus een blog. Over wat verder gebeurt, met zo nu en dan poging tot een streepje humor, een plakje foto's en dit alles gegarneerd met mijn typische zelf. Gelukkig is het gratis, anders zouden niet veel dit gerecht eten lijkt me ;)
