L’histoire se répète … een wijsheid waar ik sinds het afgelopen marathonavontuur nog meer in geloof.  Na een perfecte voorbereiding qua training en voeding moest mijn lichaam het loodje leggen tegen de wet van de natuur.  Ondanks het vele stapelen van koolhydraten de dagen voordien, raakte mijn tank ook deze keer leeg na drie uur lopen.  Door maagproblemen ben ik niet in staat om gedurende het lopen nog extra energie op te nemen wat dus blijkbaar toch écht nodig is. Alles verliep perfect volgens schema : de eerste drie uur liep ik heel rustig aan een constante snelheid van 11,3 km/u  en dit voortdurend met een hartslag tussen de 150 en de 170 met waterbevoorrading om de 5 km.   Na die drie uur was energie ”bijtanken” broodnodig maar sportdrank, gelletjes en andere toestanden komen er bij mij rapper terug uit dan dat ik ze erin krijg.  Zal er moeten mee leren leven dat onder deze omstandigheden voor mij het marathonlopen niet  is weggelegd … tenzij … er iemand een oplossing weet ?  Mij zodanig getraind krijgen dat ik hem onder die koolhydratenkaap van drie uur kan lopen misschien??
Enfin … ik heb er een heel goed gevoel aan overgehouden omdat ik hem ondanks het om de hoek loerende crush-syndroom (het mottige gevoel van eiwitafbraak stak nl. weer de kop op) toch beter heb kunnen uit”lopen” dan vorig jaar en dit keer zonder in de kliniek te belanden.   “Lopen” tussen aanhalingstekens omdat ik toch ook een 8 km wandelend heb afgelegd met assistentie van mijn vrouwtje.  De laatste 2 km heb ik onder de gedreven aanmoedigingen van de vele enthousiaste Nederlandse supporters toch al lopend kunnen afleggen.  Dankjewel aan alle supporters en zeker aan onze vrouwen : die hebben nl. al supporterend ook wel een halve marathon in de benen!

Het was een hele aparte, leuke ervaring te lopen onder de stimulans van het goede doel !