Na een laat ontbijt in Rainforest Café ih MGM hotel waagt David zich toch nog ae gokje, hij moet en zal dat effe proberen vooraleer we weggaan uit Las Vegas. Met Jonas erbij is dat niet simpel, die mag wel door de casino's lopen maar zelf niet spelen, of course, maar ook niet stilstaan bij of kijken naar het spelen. Wij lopen dus maar wat rond terwijl David roulette speelt. De inzet is niet hoog, hij heeft 10 dollar aan jetons, peanuts. Maar, luck is on his side en hij wint toch 21 dollar, niet slecht gedaan! Dan gaan we toch maar op weg naar de Grand Canyon zo'n 350 km verderop, en alweer is het ah onweren id bergen rondom ons. Op een bepaald moment tuut de radio wat raar, worden de radioshows onderbroken en krijgen we een thunderstorm alert voor de regio onder Las Vegas. Men waarschuwt voor bliksems en hevige windrukken tot 90 miles per hour, das heel felle wind! We rijden gans de tijd od US 93 langsheen de storm en krijgen een paar soms behoorlijk felle vlagen regen over ons heen. Gelukkig moeten we niet doorheen de storm. In Kingman gaan we voor een dikke 100 km de route 66 op die hier gelijkloopt met de IS40. We komen een paar oude ghosttowns tegen, die zijn wel leuk maar voor de rest is dit gewoon een US highway als een andere. In Seligman gaan we de IS terug op tot bij Williams waar we de US 64 oprijen die tot helemaal in Grand Canyon NP loopt. Daar checken we in en droppen de bagage in onze kamer. We zitten midden ih park ie lodge en voor de eerste keer hebben we noch airco od kamer, noch een zwembad bij het hotel. De gebouwen zijn lage 1-verdieps lodges in de bossen en ik had wat ouderwetse kamers verwacht maar die blijken verrassend ruim en smaakvol ingericht te zijn, super. Het is al laat en we gaan op weg om iets te eten, vd canyon zelf hebben we nog nts gezien, die is volledig omgeven door bossen en tot je der bijna invalt zie je der eigenlijk niet veel van. De restaurants liggen echter ad rand en als we uitstappen krijgen we een eerste zicht od canyon terwijl de laatste zon erop valt, fantastisch, super, wondermooi, er zijn geen woorden om deze pracht te beschrijven. We eten een heerlijke steak in één vd resto's en gaan in volle verwachting voor de dag van morgen en voor onze helicoptervlucht slapen!
Vandaag verkennen we de strip. Met een taxi laten we ons naar het begin brengen tot Treasure Islands en van daaruit komen we te voet terug via de meest bekende casino's. Huge is hier het woord. Het is overweldigend, die zijn allemaal zo gigantisch groot met ganse winkelcentra en casino's derin. De meeste zijn niet zo smaakvol maar een paar, de duurdere ook, zijn toch wel echt de moeite. Caesar's Palace is wauw met een cirkelvormige roltrap ih midden en gigantische Romeinse beelden. Er is hier een winkelstraat, de Meir is er niets tegen, met allemaal grote designer boetieks en andere luxe artikelen, we lunchen hier in een Planet Hollywood en bekijken nog een soort show over Atlantis of zo met vuur en water. We zijn 3h verder tegen dat we het allemaal gezien hebben. We boeken ook een show voor 's avonds, er zijn alleen al zo'n 7 cirque du soleil shows in de verschillende hotels. Jonas kiest voor Believe, een illusionisten show. We drinken iets in het Harley Davidson Café. Buiten komt een gigantische harley half tevoorschijn uit het gebouw en binnen gaat een railway rondom langsheen het plafond waaraan legendarische harleys hangen. Dan naar het hotel om nog wat te zwemmen en vervolgens moeten we ons klaarmaken om ih Luxor naar onze show te gaan kijken. Die begint spectaculair maar na de eerste grote truuk begint er een alarm af te gaan en moeten we de zaal uit. Niet goed wetende of dit nu deel vd show is of niet gaat iedereen naar buiten, de hitte in. Blijkt het alarm toch wel echt te zijn en achteraf komen we te weten dat er een gaslek was en men geen risico's wilde nemen. Na een kwartier mogen we terug naar binnen en gaat de show verder met de ene spectaculaire truuc na de andere. De illusionist van dienst noemt Chris en is blijkbaar een fenomeen in de US, niet de usual goochelaar maar een Hells Angel versie ervan met een collectie very weird motor bikes. Hij heeft een sidekick, maestro, een Mexicaanse mislukte versie ve goochelaar, al z'n truucs lopen mis. Hij geeft een grappige toets ad show die behoorlijk id smaak valt. Aan de outfits en de toestellen zie je ook duidelijk dat dit een cirque du soleil productie is. Na de show proeven we even van Las Vegas by night, de city of play! Het ziet zwart vh volk, de helft al behoorlijk boven z'n theewater met gigantische cocktails of hele flessen drank id hand. Pure decadentie. We lopen tot ah Bellagio voor een fonteinen show, wauw, die is echt impressionant, de fonteinen bewegen op muziek en gaan letterlijk tientallen meters de lucht in met een overdonderend geraas. Je moet dit gezien hebben om het te vatten, midden in een woestijn, al dit, het is echt te gek voor woorden!
20. 29 Juli, Death Valley on the route to Las Vegas
Na een lekker ontbijt dat blijkbaar weer inbegrepen is, gaan we via een tussenstop in Death Valley op weg naar Las Vegas. We moeten toch zowat 450 km rijden vandaag, niet niks. Het is al 33° als we het hotel verlaten rond 8h30, ah zwembad is men al ah zonnen, de ideale moment want later od dag is het veel te warm. Het eerste stuk vd weg is vrij desolaat en helemaal niet mooi. Oude industriedorpjes, bijna verlaten, vergane glorie, triestig. Via de US180 rijden we Death Valley binnen. Maar een paar bochten nu met lange stukken rechte weg met dips zoals de borden langs de weg ons vertellen, dat zijn zo'n kleine heuvels op en neer langsheen de weg die je kriebels geven in je buik. Death valley wordt rondom door 2 bergketens ingesloten. Die hebben de vallei gecreëerd doordat ze neerwaartse druk uitoefenen en zo de vallei naar beneden duwen. Die druk blijft aanhouden dus ondanks de erosie en het stof dat eroverblaast wordt de vallei niet minder diep. Al de regen die vanuit de oceaan komt wordt opgeslorpt door de bergketens nog voor het Death Valley bereikt waardoor dit de droogste plek in Amerika is. Sommige jaren regent het niet hier. Doordat het zo ingesloten is en doordat het zo laag ligt, onder de zeespiegel, is dit bovendien de heetste plek in Amerika, op heel zonnige dagen in de zomer wordt het hier makkelijk meer dan 50°. Stilaan zien we wat wolken verschijnen boven de bergen die langs één kant Death Valley begrenzen. Die wolken worden alsmaar dreigender en tegen dat we de rand vd eerste bergketen bereiken die we doormoeten zien we bliksems en is er een thunderstorm bezig boven de bergen rondom de valley. Het begint te regenen en de temperatuur zakt tot 24°. Eens we de heuvel over zijn stijgt de temperatuur terug en tegen dat we 15 min later Stovepipe Wells bereiken waar we onze toegang moeten betalen is het al weer bijna 40°. We kunnen verder want er zijn nog geen floodings gemeld verteld de parkwachter ons. Blijkbaar kan de vallei overstromen met het water dat uit de bergen komt bij hele hevige onweders. Als eerste stoppen we bij de duinen net voorbij Stovepipe. Het heeft hier ook wat geregend en de zandduinen zijn wel mooi maar met een blauwe lucht, die er nu niet is, zijn ze veel mooier. Je kan die zandduinen laten bewegen door hard naar beneden te rennen, zo'n los zand is dit maar dat kan natuurlijk niet nu het zand nat is. Eigenlijk mogen we blij zijn dat de zon niet brandt want zelfs nu met de bewolking valt de hitte zo op je als je uit de wagen stapt. We zweten ons te pletter. Gelukkig hebben we genoeg water mee. Verder gaat de trip richting Furnace Creek en daar gaan we eerst lunchen. Als we terug uit het restaurant komen is de lucht ah opklaren, de zon komt er af en toe door en gaat de temperatuur ook verder omhoog. Tegen dat we Badwater bereiken, het laagste punt in de vallei zitten we aan 44°. Dit punt ligt zowat 268 meter onder sea level, normaal zou dit dus een groot meer moeten zijn maar doordat dit zo'n droge plek is, is er niet veel water te zien. We lopen even te puffen over de zoutvlakte die dit is. Er wordt hier borax gewonnen, das een soort mineraal dat hier vroeger heel veel werd ontgonnen en nu blijkbaar nog in vele waspoeders zit. We draaien hier terug om stilaan richting Las Vegas te rijden en passeren nog via een paar mooie views. Eén van die views is een smalle one way road, een soort lus vanaf de hoofdweg die artist palette noemt. Die loopt doorheen de rotsen met heel uiteenlopende kleuren, idd een palet van een kunstenaar. De temperatuur loopt verder op naar 46°! We rijden het park uit en via de US127 gaan we richting Amargosa Valley, een kleine detour maar zo rijden we een stuk langs Nellis Airforce Base, alweer een militaire basis waar David nog wat machinerie hoopt te zien. Area 51, waar volgens de geruchten ooit een alien space ship zou zijn neergestort ligt ook in dit gebied. Die militaire gebieden zijn echter zo groot dat je buiten wat prikkeldraad niet veel te zien krijgt. Een paar tanks heel ver id verte, een paar humvees langs de weg en dat is het. Doordat het heel hard waait zien we wel een paar mini tornado's die zich id Mojave dessert, waar we nog steeds doorrijden, vormen. Bovendien is het rondom ons in de bergketens die hier overal de dessert omgeven overal weer beginnen onweren. Om de haverklap zien we bliksems id verte terwijl we zelf id zon rijden, weird! Als we Las Vegas naderen is het ook daarboven id verte ah onweren en het regent weer een beetje als we de stad binnenrijden. Het verkeer is superdruk! De strip, zoals de baan noemt waarlangs al de grote casino's liggen is eigenlijk een gigantische highway met aan weerszijde 3- en 4-vaksbanen. De eerste supergrote casino gebouwen doemen op, Treasure Island en de Trump Tower zijn de eerste die we zien. We overnachten in Excalibur, een soort kitscherig kasteel gebouw, gigantisch groot. Duizenden mensen kunnen hier overnachten dus het inchecken alleen is al net zo erg als een piekmoment in een luchthaven. We krijgen ook nog een verkeerde kamer toegewezen en komen in een ouderwetse kamer in tower 1, een iewat versleten deel vh hotel, terecht. David gaat dat effe rechtzetten en we verhuizen naar een widescreen room in tower 2. Je ziet heel duidelijk dat dit een veel moderner deel vh hotel is, volledig gerenoveerd. Wifi is er niet op de kamers, David vermoedt dat dit opzettelijk is om te zorgen dat de mensen niet op hun kamer blijven zitten voor de computer. Eerst gaat het richting zwembad voor een zwemmetje en we krijgen zowaar nog wat regendruppels over ons heen, maar het blijft bloedheet, het is hier nog steeds mee dan 40° en het koelt niet af. Daarna eten we in een steakhouse ih hotel. Er zijn ook een McDo, een pizzahut, een Starbucks enz. ih hotel, dat is een kleine stad op zich. Je loopt alleen ih casino al makkelijk verloren, de pijlen staan ook zo dat je steeds bijna het ganse casino gedeelte doormoet vooraleer je bestemming te bereiken, de verleiding om te gokken wordt zo groot mogelijk gemaakt. Na het eten lopen we nog even naar buiten, zoveel lichten, de torentjes vh hotel zijn verlicht met vrij flashy kleuren en de andere hotels doen niet onder.
We hebben vandaag een kleine 800 km te doen helemaal naar San Diego, bijna volledig over autostrades dus das nog een voordeel. Net voor we willen vertrekken merken we een aantal mensen op achteraan ah raam van onze kamer. In de bossen waarin de lodges liggen ontdekken we een elk, een soort eland op een goede 50 m van onze kamer, die ligt daar gewoon wat te rusten met een enorm gewei. Kom dat tegen! Iedereen naar buiten natuurlijk om foto's te nemen en dan ontdekken we der nog eentje met gewei om echt U tegen te zeggen, hoe die z'n kop nog recht kan houden met zo'n ding erop, ja wadde. We gaan toch maar op weg en de tocht vordert goed, via de US64 terug naar de IS40 die we tot in Needles volgen waar we de US95 volgen tot de Vidal junction, daar gaan we een kleinere desert road op. We merken dat we opnieuw naar de woestijn toeren, de temperatuur stijgt ook weer gezwind naar Boven de 40°. In Desert Center rijden we opnieuw de autostrade op de IS10 deze keer. EVen verder pakken we de afrit voor een middagmaal en komen we toch wel een General Patton museum tegen, der staan behoorlijk wat Patton tanks en nog wat ander militair materiaal. Jonas is de hitte meteen vergeten en gaat enthousiast aan het fotograferen. Die hitte is trouwens weer niet te harden. We kunnen een ei bakken op de motorkap vd wagen, je verbrandt je bijna als je die aanraakt. Er blaast een loeiharde wind, je kan die het best vergelijken met een hete haardroger op de hoogste stand. Je voelt je zo uitdrogen! Verder gaat het naar Palm Springs en die heeft z'n naam niet gestolen, naarmate we dichter bij komen zien we alsmaar meer palmbomen. Dit is een beetje een luxeoord waar nogal wat supersterren huizen hebben in afgsloten buurten. Dat merk je ook als je der doorrijdt, mooie villa's, bloemen, heel veel groen en overal sproeiers om dat ook groen te houden. Ons hotel, Renaissance Palm Springs is de max! Mooi, groot, luxueus, een gigantisch zwembad met mooie groene kussens od ligzetels en paraplu's. De kamers zijn ook dik ok, groot, deze keer hebben we een king bed ( een groot bed ) en Jonas een sofabed dat nog zo groot is als de queen beds die we tot nu toe hadden. Wauw! Vermits het toch te heet is om iets anders te doen, gaan we naar het zwembad waarvan het water ongelooflijk warm is, als je doorzwemt begin je te zweten, we komen der bijna niet uit en Jonas al helemaal niet, die wordt met de dag meer en meer een waterrat. Vorig jaar moest tem steeds z'n zwembrilletje hebben om te zwemmen, nu zit tem meer onder als boven water en oefent tem constant om zo lang mogelijk onder te blijven. He's having the time of his life. Tegen de avond gaan we downtown waar de restaurantjes het één naast het ander staan en eten we pizza. Normaal zouden we dat allemaal te voet doen, het is nog geen 2 km tot daar maar het blijft gewoon heet, om 11h 's avonds is het nog 38° en na 500 m gelopen te hebben zweet je je alweer te pletter, dit is echt niet te doen!
Hallo iedereen, ondertussen is het weer zo'n 3 dagen verder en is Death Valley, Las Vegas en vandaag Grand Canyon alweer achter de rug. Death Valley was heet en nat, het regent hier soms een gans jaar niet en wij krijgen hier regen, je kan het zo gek niet bedenken of wij maken het hier mee. Las Vegas was ook heet en pure decadentie, kitch ten top gedreven! De Grand Canyon daar zijn geen woorden voor, daar wordt je gewoon stil van. We hebben vanavond een zonsondergang meegemaakt hier en zijn nu ah wachten op onze tafel om te gaan eten. In Las Vegas, of all places hadden we geen wifi en hier id Grand Canyon ook niet behalve nu hier id lobby ve hotel waar we gaan eten. Vandaar effe deze nieuwsflash. Morgen staat onze langste reisdag oh programma. Helemaal naar Palm Springs, zo'n 800 km ver, dat wordt een harde dobber. Daar zouden we weer over wifi moeten beschikken dus dan geef ik weer een full update.... Zo ver dit berichtje, we hebben honger, see U guys!
Na 2 schitterende dagen is vandaag een reisdag. Bestemming is Ridgecrest, een rit van ong 350 km, en dat ligt op een boogscheut van Death Valley die morgen oh programma staat. Na het ontbijt, opnieuw met delicious wafels of course, what else did you think, vertrekken we deze keer wel goed op tijd, om 8h15 zijn we on the road. Eerst een stukje de US 198 maar dan in de tegengestelde richting van gisteren. Dan leidt de gps ns via kleinere wegen naar Exeter waar we de US 65 oprijden. Die kleine wegen zijn leuk. Zonder bochten maar wel door kilometers en kilometers fruit boomgaarden. Zo mogelijk nog meer als we wijngaarden zagen in Napa en wijde omgeving. We stoppen een paar keer om te kijken om welke vruchten het gaat. We ontdekken appelsienen in elk stadium van rijpheid, van groen tot vd bomen gevallen. Die appelsien bomen zijn id meerderheid en soms heb je kilometers van 1omheinde boomgaard, dit moeten gigantische bedrijven zijn. We ontdekken ook olijfbomen en dan een vrucht die we niet kunnen thuisbrengen, iets tussen een granaatappel en passievrucht. No idea wat dat is. Eerst rijden we door die boomgaarden, het landschap is vrij vlak met de bergen heel ver od achtergrond. Danverandert het landschap en zien we heuvels, precies allemaal molshopen met verdorde weilanden ( waarop hier en en daar wel nog vee naar het laatste sprietje groen gras zoekt), en afgereden graanvelden. Ook die velden zijn van een grootte dat men waarschijnlijk een paar dagen zoet is om ze te maaien. Opeens spotten we een oil digger ( jaknikkertjes zegt David). We keren de auto om ze te fotograferen en zijn niet zeker of het nu olie of water is dat ze hier bovenhalen. Een paar km verder staat het VOL met die dingen, zijn er torens waar men aan het boren is en staan er tankers bij boorputten, opslagtanks, yep het is wel degelijk olie! Mooi is dit niet, die jaknikkers op zich wel maar het landschap staat vol met allerlei ander tuig en alles lijkt zo maar wat neergegooid, er zit niets structuur in. De fun is nog niet voorbij, net nadat Davidwat gas heeft gegeven op terug od highway te geraken komt er toch wel een California hiqhway patrol voorbij en ja hoor we moeten ad kant, net als id film. We reden 65 mph en we mogen maar 55 mph ( das zo'n 30 kmh te snel en daarvoor moet je hier ad kant!) De politiemadam kan niet aan David z'n rijbewijs aanuit, ze vraagt of we niets ih Engels hebben, no such thing lady, en vraagt dan maar een paspoort. Ze schrijft wat dingen over en laat ons dan gaan, we hebben wat de zielige toerist uitgehangen zeggende dat we niet wisten hoe hard we mochten. We vermoeden wel dat als we dit nog eens tegenkomen we wel tegen de lamp lopen en een vette boete krijgen. Net voor Bakersfield gaan we de US 58 op en stilaan verandert het landschap weer. We komen nu allemaal stadjes tegen met indianen of Spaanklinkende namen zoals Caliente, Tehachapi enz. Allles is weer vlakker en stilaan komt een soort rare cactusbomen ih zicht. Bij Mojave rijden we de US14 op en zitten we in een woestijnlandschap, we vermoeden dat dit het begine van de Mojave dessert is waar Death Valley en Las Vegas ook deel van uit maken. Bij Cantil rijden we door de Red Rock Canyon, een formatie grillig gevormde rode rotsten. Het wordt alsmaar heter. Vanmorgen toen we vertrokken was het reeds 26° en nu zitten we al aan 37°. Als we het raam opendoen krijgen we een warme wind over ons, de auto warmt onmiddellijk op. We stoppen even om wat foto's te maken van een ghost town langs de weg en de hitte is enorm, het waait ook behoorlijk, net of er een hete blazer over je heen gaat. Dat belooft voor morgen. Voorbij Feeeman gaat het de US178 op en bij Inyokern slaat David de remmen dicht. We zitten vlakbij een heleboel militaire basissen en er vliegt een helicopter vh leger voorbij, hij achtervolgt het tot op een kleine luchthaven om wat foto's te nemen. Rond 13h arriveren we ih hotel, hier is het nu 39°! We eten wat lichts dat we ie market gekocht hebben en gaan dan op weg naar de militaire basis vlakbij waarvan men ons ih hotel vertelt dat er een museum is. Die basis is China Lake Naval Weapons center, dubbel zo groot als Kings Canyon en Sequio NP samen! Er is idd een museum maar ad ingang vd basis worden we teruggestuurd naar een kantoor waar we eerst een visito pass moeten gaan halen. Dat doen we dan maar, we moeten ons inschrijven, papieren invullen, paspoorten worden gecontroleerd en jipie we krijgen een pasje. Terug naar de soldaat ad ingang en die wijst ons de weg naar het museam. Daar staan buiten een aantal vlieguigen id verzengende hitte ( F18, F14, en een paar andere oudere navi vliegtuigen van op de vliegdekschepen). Binnen worden raketten getoond, blijkt dat deze basis vooral wordt gebruikt voor het testen van wapens en daarrond worden een aantal filmpjes en raketten in alle mogelijke vormen en voor alle soorten doeleinden getoond. Belangrijkste hier is de sidewinder, de eerste heat seeking misile. Jonas en David zijn met geen stokken buiten te krijgen... Dan gaat het terug naar het hotel, afkoelen in het zwembad, eten en ik kan eindelijk deze blog bijwerken tot op dit moment. Het is hier nu bijna 10h, wij gaan nu slapen en sommige onder jullie zijn al weer wakker en andere liggen nog in hun warme bedjes. En morgen staat ons onze hottest experience te wachten in de dode vallei zoals Jonas tem graag noemt!
Jipie de blog is eindelijk bijna bijgewerkt, nog 2 dagen te gaan. Ik nummer ze nu ook en nu staan ze precies wel in volgorde. Alles werd wat doorheen gehaald zag ik en ik kon der zelf niet goed meer aanuit wat we nu precies wanneer hebben gedaan. Anyway, gisteren was nog een fantastische dag. Er zijn niet genoeg superlatieven om te beschrijven welk moois we al allemaal gezien hebben. Ontbijt ih hotel is gratis en eigenlijk verslapen we ons een beetje, het is 9h als we ad ontbijttafel aanschuiven en het is razend druk, er is bijna geen plaats. Dat heeft waarschijnlijk met het gratis zijn te maken maar ook met het feit dat hier 2 wafelijzers staat en je zelf wafels kan bakken. David gaat geduldig in de rij staan wachten en het is de moeite, de wafels zijn jummie, jummie! Veel te laat vertrekken we dus naar Sequioa park dat onder Kings Canyon ligt! De weg loopt via de US198 en we verliezen nog meer tijd door wegenwerken op 2 verschillende plaatsen. Het begint afgezaagd te klinken misschien maar alweer is het een slangenweg, deze keer met bijna enkel u- bochten. De ene raakt bijna de vorige, de gps staat vol kronkels, het is of iemand een potlood heeft genomen, wat gedoodeld heeft en dan gezegd, ok, maak zo de weg maar. En daar is men dus ah wegenwerken. Het eerste deel is ok maar dan moeten we op 1 rijvak en is de rest vd weg WEG! Der staat een betonnen noodomheining en that's it, 1 rijvak net breed genoeg in behoorlijk slechte staat met al die kronkels, thanks guys. De wegenwerkers zelf hangen allemaal met veiligheidstouwen vast om te voorkomen dat ze naar beneden tuimelen, respect guys! We begrijpen dan ook dat het eerste deel al af was en we hier op het oude stuk weg zitten en die werken zijn echt wel nodig! We moeten helemaal naar boven naar het visitor center op tickets te kunnen kopen om een grot te kunnen bezoeken die we later die dag willen bezoeken en die verkopen ze alleen daar maar. Daar komen we nog eens wegenwerken tegen, hier is men kokende asfalt in scheuren ah gieten damage control of zo iets... Leuk ook met deze hitte, alhoewel die gisteren en ook weer vandaag hier boven goed meevalt. Tijdens het naar boven rijden dropt de temp met zo'n 10° wat een heerlijke 24 ° geeft wat heerlijk is om te wandelen. De hoogte van zo'n 7000 ft waar we zitten zal daar wel iets mee te maken hebben. Het is middag als we boven arriveren. We kopen de tickets en doen nog even een stukje wandeling langsheen de General Sherman trail op idd de Sherman Tree te zien, heel erg origineel is men niet met de namen vd wandelingen maar is ook wel handig want we zijn zeker dat we goed zitten. Die General Sherman tree is het grootste nog levende organisme ter wereld, niet in hoogte maar wel in breedte en daardaar ook met de meeste houtinhoud. De wandeling is behoorlijk steil en men waarschuwt voor de thin air op deze altitude. De hellingen zijn idd behoorlijk vermoeiend. We kunnen de wandeling niet afmaken want moeten op weg voor ons grottenbezoek en bij een lieflijk watervalletje onder een gevallen gigant maken we rechtsomkeer. We moeten een stuk terug naar beneden langs de eerste wegenwerken om de afslag voor de grotten te bereiken en dan volgt er jawel nog een keibochtige slangenweggetje dat zo smal is dat je hoopt dat je geen tegenliggers krijgt die er natuurlijk wel zijn. Met al dit ih achterhoofd raadt men ons aan om 1,5 h te reserveren om de grotten te bereiken maar de Amerikaanse gewoonte getrouw is dit ietwat overdreven en een dik half uur later staan we al bij de parking ad grotten. Gelukkig kunnen we mee op een vroegere tour als die van 16h waarvoor wij ons ingeschreven hebben. Eerst moeten we echter nog via een smal pad 900 m en zo'n 30 verdiepingen (men vergelijkt hier alles steeds met een aantal verdiepingen zoals je misschien ook al wel zal gemerkt hebben) naar beneden wandelen. Dan kunnen we aan een begeleide tour van 45 min doorheen de Crystal Cave beginnen en die is superknap. Al de termen van lang vergeten schoolreizen komen weer aan bod: stalagmites, stalagtites, curtains, columns, behalve eentje, een vrij gladde formatie noemen ze hier bacon, die kennen we nog niet. Na het bezoek ad grot moeten we die 900 m natuurlijk ook weer naar boven , AFZIEN!!! Allez voor de deez zonder al teveel fysiek toch, ik kop hijgend en puffend en naar lucht snakkend boven, David hijgt amper en Jonas is ook vlot naar boven gestapt. Daarna is het opnieuw langs dezelfde weg en wegenwerken naar beneden want ook hier is maar 1 weg. Al bij al hebben we vandaag weinig echt gezien door al het tijdsverlies maar wat we gezien hebben is wondermooi en de rit zelf is telkens ook de moeite met superknappe vergezichten. Terug ih hotel gaan m'n 2 sjarels zwemmen en zet ik le ad strijk die nog moet gebeuren na de laundry van zondag. Daarna eten we terug een pizza want iets anders om te eten is hier niet echt. Dan is het alweer sleeping time en nemen we ons voor om nu eens echt vroeg te vertrekken!
Na een ontbijt bij Mc Do staat de Kings Canyon oh programma, die vormt samen met Sequioa NP één groor park. Eerst gaat het naar Grant Grove en het visitor center om ons licht op te steken over de wandelingen. We doen eerst een kortere, de General Grant trail die, je raadt het al, ons langs de General Grant Tree voert. Dat is weer een giant redwood. Dit id een iets andere soort sequioa's. Die ad kust noemen ze hier gewoon sequioa en die zijn groter maar iets smaller en worden MAAR 2000 jaar oud. De deze hier noemt men hier redwoods en zijn nog veel dikker, iets minder hoog wel maar kunnen meer dan 3000 jaar oud worden. De general Grant is één vd 5 grootste redwoods vd wereld. De grootste staat in Sequia park dat we morgen bezoeken. De general Grant gaat toch ook al 20 eeuwen mee en is zo'n 20 verdiepingen hoog, niet slecht. We koppelen een 2 de wandeling ad korte, de North Grove trail, die ons verder door de redwoods maar ook vele andere soorten naaldbomen voert. Overal en in elk boekje of kaart die je in je handen houdt worden we gewaarschuwd op geen eten mee te nemen en om eten altijd goed op te bergen in speciale bear containers. In deze parken zitten zwarte beren die blijkbaar eten kunnen ruiken door een auto heen en daar behoorlijk wild van kunnen worden. Hmmmm, we hebben onze twijfels maar nemen toch maar onze voorzorgen. Terwijl ik vooral hoop dat we geen beren, poema's of giftige ratelslangen tegenkomen is David ah bear spotten maar meer dan een paar eekhorentjes komen we niet tegen, pfew! Het is dan al namiddag en we eten eerst een lekker slaatje vooraleer we onze weg vervolgen doorheen wat de echte Kings Canyon is, een bochtige weg langsheen de Kings River die doorheen de Canyon snijdt. Het is het vervolg vd US 180 die 32 miles door de canyon kronkelt en volledig eindigt in Cedars Grove. Het zicht is werkelijk adembenemend, bergen, rotsen, zo ver, hoog en diep als je kan kijken, een mens zou vergeten dat tem hoogtevrees heeft. Na een felle bocht en als we beneden id Canyon zijn komt ineens de rivier te voorschijn die met een rotvaart voorbijraast, hier wil je echt niet invallen, het geluid is overweldigend, ik loop al een ganse tijd met kippenvel, niet vd koude maar van bewondering! Daarna passeren we nog de Grizzly falls en the roaring river falls, allebei wondermooie watervallenn niet reuzegroot en behoorlijknverschillend maar ook wondermooi. We moeten ook nog helemaal terug want er is maar 1weg en daarna volgen er nog 90 km s- en u- bochten ( ik heb hier toch wel het zweet in m'n handen want de weg is ook héél smal ) vooraleer we aan de Comfort Inn in Three Rivers arriveren waar we 2 nachten zullen blijven. De Jeep is fantastisch en David is veel meer op z'n gemak ah rijden nu, met de camper zouden wij dit niet gedaaan hebben. Een hele hoop anderen wel zoals de vele campers bewijzen die we toch nog tegenkomen. Hij slaagt er zelfs in om 25 min vd tijd te pikken die de gps aangeeft maar hij houdt het veilig. Jonas voelt het wel kriebelen in z'n buik als we over een heuvel gaan, die heeft weer reuzepret. We rijden doorheen een heuvelachtig landschap dat bijna volledig omheind is en waar overal ranches zijn met vee. We zien regelmatig corals om het vee te verzamelen, bijna zoals id film. Tot zo'n 500 m vh hotel zitten we midden tussen die heuvels en rijden we langs een groot meer dat weer gevormd is door een dam. Ineens duikt dat toch ook het hotel op. Dat is iets minder modern als dat in Fresno maar de kamers zijn ruim en netjes en we moeten toch alleen maar hier zijn om te slapen. We eten even verderop een pizza die als slagzin hanteren " we throw them, they're awesome" en idd der staan 3 mannen die het deeg id lucht gooien en op 1 vinger laten ronddraaien. De pizza's zijn ook superlekker. Het internet ligt plat en de ipad doet raar maar die krijgen we gelukkig wel waar ad praat.
15. Zondag 24 Juli en maandag 25 Juli, laatste dagen id camper
Hello all, het is al de 27ste ondertussen en hier zijn we weer. De voorbije dagen is het niet gelukt om de blog bij te houden. Mailen lukt ook even niet, de mail od ipad is gecrashed en ik kan wel mails lezen via de webmail maar niet beantwoorden. Dit ipadje heeft toch wel een paar beperkingen. Dus voorlopig moet het via de blog. Even nog eerst de voorbije dagen. 24 juli, de laatste dag id camper. We bezoeken 's ochtens Old Sacramento, das een statepark midden in Sacramento waar men een Western stad van zo'n 100 jaar geleden volledig heeft gerestaureerd. Mensen lopen rond in de klederdracht van toen, oude stoomlocomotieven, het is prachtig, je wordt helemaal ondergedompeld in de sfeer van toen. Vrij toeristisch, dat wel, maar niet kitscherig of zo, toch wel mooi allemaal. Daarna gaan we vrij vroeg op weg naar de camping, opnieuw een koa want er is nog meer laundry te doen, vandaag moet al de was gedaan worden voor de rest vd trip. Terwijl David en Jonas rondplonsen ih zwembad dat hier dik in orde is, het mooiste tot nu toe, ga ik dus ad was! Daarna alles inpakken zodat de camper weer kan ingeleverd worden. Maandag 25 juli, eerst nog een restjes ontbijt, alles opkuisen en dan richting San Leandro om de camper in te leveren. We moeten onderweg de camper nog volgooien en we wachten zo lang mogelijk maar op een bepaald moment gaat het metertje ih rood en het lichtje branden en beleven we enkele spannende momenten want we hebben geen flauw idee hoeveel kms we nog kunnen rijden. We nemen echter de verkeerde afrit en komen toch wel een tankstation tegen zekerst.... Van geluk bij een ongeluk gesproken. Je moet hier vooraf betalen en een eerste keer betaald David 150 dollar en zit tem nog maar 3/4 vol. Net voor de return tanken we verder vol, de bediende aanvaardt dat we prepayen (cash deze keer) en dat hij terugbetaald wat we teveel hebben gegeven, das niet zo simpel allemaal hier. Uiteindelijk zijn we zo'n 190 dollar armer tegen dat tem vol zit. Dat zijn zo'n 200 liter. Niet moeilijk dat je bij ons minder campers ziet, dat kost je een rib uit je lijf om die vol te tanken bij ons. Aangekomen bij Apollo moet eerst alles nagekeken worden en moet er nog wat uitgeklaard worden want men beweert dat er een boete op onze rekening staat. Na veel bellen komt het uit dat die boete van de dag voor we de camper hebben opgepikt dateert en in Los Angeles is begaan dus die is zeker niet van ons. LA is nog een paar weken verwijdert. Dan moeten we naar de luchthaven om onze huurwagen op te pikken bij Alamo. Degene die gereserveerd is lijkt toch wat klein voor al onze bagage en we gaan akkoord met een upgrade en een half uur later rijden we weg met een zwarte Jeep Grand Cherokee, hiha! We hebben nog een dikke 250 km voor de boeg naar Fresno waar we ons eerste hotel hebben geboekt en de weg is behoorlijk drukker als voordien, voor de eerste keer komen we kleine files tegen. De temperatuur gaat in stijgende lijn. In San Francisco was het meteen weer een pak koeler maar tegen dat we ah hotel arriveren zitten we terug aan zo'n 100 ° f. David heeft ontdekt dat de meters ook in ons metrisch stelsel kunnen gezet worden en het is 37 ° Celsius om 17h30, alstemblieft!!! We pakken even het Happy Hour mee in het hotel, het is er een vd Hilton keten, en is behoorlijk ok, moderne inrichting, knap, dan zwemmen, deels de blog updaten, lekker eten en slapen!
Vandaag staat de Gold Country oh programma, dit is een groot gebied waar tot ong 1950 aan gold mining werd gedaan. Wij rijden naar Grass Valley, ad US 49, een highway die door de gold country loopt. Eerst bezoeken we daar een klein museum dat puur door giften wordt opengehouden en door een echtpaar dat zo oud lijkt als de toestellen die er staan. Hier zien we een Pelton wiel, een reusachtig waterwiel dat werd gebruikt om de pneumatische boren te bedienen die de gaten maakten om het dynamiet in te stoppen. Dan gaat het richting de Empire State Mine, de mijn die als een van de langste id regio in gebruik is geweest is na het sluiten een statepark geworden. Naast de mijn staat een cottage, een huisje volledig een Engelse cottage stijl dat er werd gebouwd door de zoon vd oorsponkelijke oprichter. Reden hiervoor was dat de mijnwerkers onrustig waren omdat de eigenaars niet id buurt waren, die woonden in San Francisco en in tegenstelling tot de 3 à 4 uur rijden nu, was dat toen dik 3 dagen reizen. De cottage had als één vd eerste huizen electriciteit omdat de mijn der ook had. In de cottage ga je terug id tijd, alles, ook de mensen zijn in klederdracht, is zoals het was in 1905. De meid vertelt hoe ze voor 75 cent per dag het huishouden deed maar dit geweldig vond door de electriciteit. De mijnwerkers kregen 3 dollar per dag. De familie had nog meer huizen, een gigantisch kasteel in Engeland, een kast ve huis in San Francisco en gigantische landhuizen her en der in Amerika, superrijk dus. Na de cottage met daarrond prachtig ook Engels geïnspireerde tuinen verkennen we de oude mijngebouwen, ook behoorlijk impressing. De mijn is dicht gegaan toen het duurder werd om het goud naar boven te halen dan de waarde vh goud zelf was op dat moment. De reden dat ze toch nog als een vd langste openbleef was omdat een goede vriend vd eigenaars in Afrika z'n licht was gaan opsteken hoe ze daar aan goldmining deden. Blijkbaar gebruikte men daar toen al betere technieken. In de smidse zijn een paar blacksmiths bezig met demonstraties. Gloeiend hete vuren en het is al zo heet. Het zijn super sympathieke mensen, van een horseshoe nail maken ze salt spoons, keischattig. Ik krijg der eentje mee die één van hun in 5 minuutjes klaarheeft. De man heeft ook een kleine tube goud mee dat hij id buurt zelf id rivier gevonden heeft. Waarde ervan is naar zijn zeggen zo'n 700 dollar, je zou voor minder wat gaan scheppen id rivier. Schattingen zijn dat er nog 80 percent vh goud id grond zit, het is gewoon te duur geworden om het nog te ontginnen. Na de mijnen gaan we op weg nr de camping, de weg is weer behoorlijk steil en bochtig geworden. We registreren ons in een Koa want er moet stilaan wat laundry gedaan worden, het is onze voorlaatste nacht in de camper. Ik weet alvast waar David die nacht over droomt....met de goudprijs die nu zo hoog is, en nog zo veel goud waarvan men vermoed dat er nog ligt...
Meteen als ik wakker wordt voel ik de warmte door het raam komen. We ontbijten buiten onder de luifel want het is al behoorlijk warm. Daarna gaat het richting Yuba City omdat dit al goed op weg is naar de Gold Country die morgen oh programma staat. Eerst passeren we nog even ad Shasta dam, dik 500 m hoog ( 3x de Niagara falls) en meer als een km lang, gigantisch. We rijden niet tot ad dam, halfweg is er een spectaculair uitzicht op de dam en dan gaat het verder via de IS5 tot in Red Bluff waar we de US 99 opgaan een historische highway die al een tijdje gelijkloopt met de interstate. We hebben die tot nu toe niet gevolgd omdat die in een niet al te beste staat is maar nu is het de enige route. Het eerste deel is idd in nt al te beste staat maar net als we ons afvragen of we toch nt moeten omkeren beginnen er roadworks en ligt er een laagje nieuwe asfalt op de weg. Die roadworks zijn ook wel opmerkelijk. Er staan hier niet zo'n lichtjes naast de weg zoals bij ons. Er staat aan elke kant een persoon met een bord met STOP erop id hand en als je mag doorrijden, rijdt er een soort begeleiding voor op de weg en draait die persoon die der staat het bord om en verschijnt er SLOW. Het landschap verandert weer. We zitten nu in een heel wijd open landschap met nog kleinere heuvels met id verte schimmen vd bergen. Dit is een streek waar heel veel fruit en groenten worden gekweekt die over gans de wereld worden geëxporteerd. Als je peaches uit California eet kopen ze waarschijnlijk uit deze regio. We kamperen ih Oroville Statepark dat ook weer aan een meer ligt, ook weer aan een dam, iets kleiner als die van Shasta maar toch groot genoeg om grote delen van Z California van stroom te voorzien. Na het middageten trekken we via een stijl smal padje naar het meer. Tis niet ver, maar een 10-tal meters maar wel keistijl. De grond hier, gisteren ook al trouwens, ziet heel erg rood vd klei en het meer ingaan is zo glibberig als wat, het water kleurt helemaal rood. Het water staat heel hoog, er staan een aantal bomen onder water, dus je loopt eigenlijk over het gras vd eerdere oevers wat met die rode kleur best wel vreemd voelt. Eens je ah zwemmen bent is het water heerlijk, warm met af en toe ijskoude stromen maar dat doet niet af ad pret. We luieren nog wat id schaduw vd bomen, al 2 dagen nu verzetten we niet veel energie maar die warmte is echt wel overrompelend en het zal alleen nog warmer worden...
Hoi, hoi, hier zijn we weer. De camper is ingeleverd en we hebben nu een zwarte Jeep Grand Cherokee met een V6 derin, Jonas is al weer in de wolken en David moppert ook niet echt. Even terug naar de voorbije dagen. Op onze nationale feestdag wandelen we even tot ih historische stadje van Mount Shasta City. Jonas blijft id camper en profiteert vh moment om wat Beyblade afleveringen te bekijken die tem mee heeft op DVD. Het was al zonnig als we vertrekken en het wordt snel warmer, eindelijk hebben we de zomer gevonden. Alweer merken we op dat net als in vele andere stadjes die we tot nu bezochten, ook hier winkeltjes zijn die kunst van plaatselijke artists verkopen. De crisis heeft ook hier heel zwaar toegeslagen, ze is in California met het ineen storten vd huizenmarkt begonnen en ze klimmen hier maar heel traag uit het dal. Heel veel mensen zijn weggetrokken naar goedkopere staten. We willen een baguette kopen voor 's middags maar de bakkers hebben niet gebakken dus der zijn der geen, alles uitverkocht. We gaan op weg met de camper maar de kms van gisteren zijn nog niet verteerd en 60 km verderop zoeken we een camping place aan Shasta lake dat aan een gigantische dam ligt. De camping ligt knal ah meer, we gaan wat wandelen maar het is veel te warm en we moeten nog wat acclimatiseren na al de koude vd voorbije week. We luieren gans de namiddag ahh zwembad, gestoken door een luie vlieg! De wandeling die we nog gingen doen als het wat minder warm werd komt er niet meer van en terwijl ik ah avondeten begin steekt Jonas een kampvuur aan, nog wat warmer, waarom niet?! Na het eten zitten we gans de avond aan dat vuur en genieten van een schitterende sterrenhemel. David ziet 3 vallende sterren, wij iets minder dus dat kan ook wel ad wijn liggen... Dat redwood hout brandt trouwens super lang, vake dat zoude gij wel zien zitten voor uw stoofke, na 3 uur is dat vuur met 3 blokken nog goed kadé!
Hallo iedereen, wifi is weer een ramp de voorbije dagen. Vandaag zitten we oe KOA waar die in orde had moeten zijn maar alles lag plat. Maar nu net hebben we een beperkte connectie maar het is al bijna 23h dus ik ga het kort houden. We zitten nu sinds eergisteren meer ih binnenland en het wordt alsmaar heter, pfew das aanpassen na de koude aan de kust. Dit is onze voorlaatste avond in onze camper! Overmorgen ruilen we die in voor een midsize suv. Als we de suvs hier zien vragen we ons af wat midsize dan wel mag betekenen. Zolang we onze bagage maar meekrijgen...dat zou geen probleem mogen zijn met wat hier rondrijdt. Als we een betere connectie hebben geef ik nog wel een wat uitgebreider verslag van onze wedervaren. So long folks!
We worden wakker en alles zit dicht id mist, het blijft ons verbazen hoe het weer hier op enkele uren kan veranderen. Nu weten we meteen ook waarom de ganse nacht de misthoorn ah blazen was, ver genoeg weg om niet te storen, een heerlijk geluid, vast ook voor de boten die de kliffen niet kunnen zien in deze erwtensoep! Gelukkig zal het later weer uitklaren en is het lekker zonnig en warm verderop ih binnenland. Welke dag is het vandaag ook alweer, ah ja, den 20 sten, hey Vake en David zijn jarig, happy birthday guys en geniet er van. We bellen effe met het thuisfront en zij vinden het leuk om ons te horen maar wij ook omgekeerd... David heeft der al een wandeltocht opzitten op zoek naar melk want die in onze frigo is knal stijf bevroren. Elke keer als we denken dat we tem geregeld hebben is het weer om zeep. 's Avonds is er iemand bezig dat em z'n camper vergeten te levellen heeft en dat dit niet goed is voor de fridge! Oops, zou dat ook ons probleem zijn, geen flauw idee hoe dat dan zou moeten, da zat niet bij de explinatie ih begin en de gebruiksaanwijzing rept er ook niet over.... Anyway, met al dat bellen, melk zoeken en lang slapen natuurlijk vertrekken we weer pas na 10h terug naar van waar we kwamen, we beginnen zo stilaan ad terugweg en moeten terug voor de laatste keer via de US101, naar Crescent en gaan daar de US 199 op waar we een lus terug naar Oregon moeten maken via Grants Pass om op de IS 5 te geraken, niet de kortste maar voor ons wel de enige mogelijk route voor onze 25 ft minireus. Net op de US 199 passeren we het Jedediah Smith SP! In dit State Park staan de oudste redwoods. Deze highway kronkelt zich een weg langs de Smith River en aan Patrick Creek houden we even halt voor een korte trip tot aan de rivier. Glashelder water dat overal gewoon uit de grond komt borrelen de rivier in, de rotsen ad overkant lopen gewoon door onder het wateroppervlak, overal kom je kleine en grotere wonderen der natuur tegen, we worden het nooit beu! Jonas houdt zich effe bezig met wat nu al de ganse tijd zijn meest geliefde tijdsverdrijf is bij het zien van water, stenen erin gooien. Tot nu hebben we nog geen auws gehoord als tem dat ve zekere hoogte doet, hopen dat dit zo blijft... Iets na de middag passeren we Grants Pass en stoppen we voor een kleine picnic, ja hoor, bij het water aan een riviertje. Verder gaat het nu over de IS5 ( een interstate autostrade) das nu wel een brede dubbelvaks baan maar ook die moet zich een weg door de Cascade mountains banen met nog steeds venijnige bergop en bergafs. Het uitzicht is kompleet anders als de voorbije dagen, bergen zover we kunnen zien, heel ver uitgespreid met naaldbossen bedekt, alweer valt onze mond open van bewondering. We dalen of stijgen soms ettelijke 100-den meters op een paar kms tijd en vermits hier ook veel vrachtvervoer is zien we regelmatig loodzwaar geladen trucks die op de top vd hill stilstaan aan de kant om hun motor wat laten af te koelen. Onze V10 engine houdt het goed vol! Die V10 maakt het rijden wel niet makkelijker want het stuur trilt constant onder al dat geweld en David voelt dat elke avond in z'n armkes, die is hier biceps ah kweken, man dat wil je niet weten ;-)))) We hebben vandaag trouwens wat minder geluk om een camping te vinden en ipv vroeg id namiddag is het 5h eer we halthouden aan een Koa bij Mount Shasta, hier hadden we maar morgen willen arriveren. We hebben een dikke 350 km achter de kiezen en David heeft het echt wel gehad. Chapeau voor onze chauffeur, diene doet dat super!!! Deze kamping ligt op zowat 3500 ft, aan de voet van de Mount Shasta die met z'n dikke 4500 m de op 1 na hoogste berg is van dit gebergte! Tijd voor een zwemmeke, een douchke, een aperitiefke op de gezondheid vd jarige ( we zijn bijna door onze flessen Californische wijn heen dju....) en een ferme T bone ( zonder been en super mals en lekker) als verjaardagsmaal. Dat heeft den Dave wel verdiend vandaag! De steak is hier trouwens overheerlijk. Je zou die elke dag eten en ik denk dat we effe geen steak meer gaan eten als we terugkomen want deze kwaliteit kom je niet dikwijls tegen bij ons. Ok guys, dat is het weer voor vandaag. Morgen vervolgt onze weg richting gold country waar oude goudmijnen liggen. Weer wat nieuws!
Het is al de 20ste maar hier nog even eerst over gisteren. We vervolgen onze route via de US101, die volgen we nu al een tijdje en als ik effe op de kaart check loopt die helemaal verder via de kust, Oregon door en tot in Canada, zo ver gaan we niet volgen, dan moeten we onze camper op het vliegtuig terug naar San Francisco zetten, das nie de bedoeling. We stoppen even in Arcata, een universiteitstadje even ten Noorden van Eureka en een beetje dezelfde stijl van stadje ook maar iets minder oubollig. Er is een restootje waar ze zowaar Belgian Wafels verkopen! Die moeten we natuurlijk effe checken en ze vallen goe mee! Verder gaat het via de Redwood NP richting Crescent. Even voorbij Klamath stoppen we bij een park dat Trees of mysteries noemt! Net daarvoor zien we auto's, campers en motors overhaast langs de weg geparkeerd staan. Ze zijn allemaal een kudde grote herten (lijken een soort elanden te zijn) en we volgen hun voorbeeld. We vermoeden nu ook dat dit de "elks" zijn waarvan we al een aantal mijlen borden zien staan langs de weg met " elks spotting next 2 miles " erop. Handige tips maar je moet wel weten wat ze bedoelen. Ons Engels is meer dan behoorlijk maar af en toe zijn der toch termen die toch nog Latijn zijn. De trees of mysteries is een mytisch park met grote family trees en sculpturen van een zekere Paul Bunyan die met een os gans het land rondtrok! Het blijkt allemaal nogal commercieel te zijn en ook nogal duur maar dat weten we dan nog niet en we gaan het toch maar effe bezoeken. Het mysterie ligt vooral ih feit dat dit vroeger allemaal indian theritory was en dit een soort spirituele plek was voor hun. Er staan allerlei soorten naald - en loofbomen naast sequioa's. Een bepaalde soort neemt de raarste vormen aan en heeft zeer toepasselijke namen als the trinity, tree ( 3 bomen die vanuit dezelfde stam groeien), the cathedral tree(9 bomen in een cirkel en waar zelfs een altaar inpast en waar huwelijken ingezegend worden), the elephant tree ( die moet ik nt uitleggen zekerst), en dan ook nog een lightning tree ( ja hoor, een boom id vorm ve bliksemschicht ) we vinden er zelf nog een paar uit maar die zie je later wel op foto ;-). Ongeveer id helft brengt de sky trail ( neen we moeten niet vliegen, das een gondel
naar de top vd heuvel) en van daaruit hebben we een fantastisch zicht over gans de vallei tot aan de oceaan. Het is dan al 15h en we moeten nog middageten maar het duurt nog tot 16h voor we en een baguette en een leuke spot hebben gevonden vr een picnic. Das dan weer met een waanzinnig zicht op de oceaan, dus het wachten meer dan waard! We steken de grens over met Oregon omdat men ons 's ochtends heeft wijsgemaakt in Arcata dat daar hele mooie stranden zijn met RV parks knal ah strand en ja hoor bij Chetco vinden we een camping en na het registreren parkeren we vlak ah strand. Ik denk dat de oceaan geen 20 meter verder is! De zon is ondertussen ook weer van de partij. We maken een wandeling langs de rivier Chetco die hier uitmondt id oceaan en waar ae pier een paar mensen ah krabvissen zijn. Met kleine metalen korven en een dik stuk visafval ae koord halen ze krabben van 20 cm en meer binnen. Alleen de mannetjes ve bepaalde grootte mogen gehouden worden, wijfjes en kleine exemplaren moeten teruggezet worden en deze mensen houden zich daar ook nauwgezet aan. Knap! We wandelen verder langs het strand met de zon die ah zakken is boven de oceaan, op de kliffen staan huizen met een fabelachtig zicht op de oceaan, benijdenswaardig. Er zijn een paar pelikaanfamilies ah vissen, we kunnen ons geluk weer niet op. We are 3 lucky bastards...oei dat zouden ze hier niet wreed katholiek of protestants of prysbeteriaans of zo iets vinden, kerken en bidhuizen ook genoeg in deze streken. Na het avondeten maken we nog even een wandeling en kunnen we wat binnengluren in de joekels van campers die hier staan. Op elke camping staan der wel wat maar hier staat het vol met reuze karavans en camper bussen met 3 of 4 slide outs. Daar hangen ze dikwijls dan nog een suv achter om mee rond te toeren als de camper op de camping staat. Heel handig want met die grote dingen geraak je niet zomaar overal door. In zo'n reuze karavan staat een madam op te ruimen aan ik zweer het haar keukeneiland met voor en achter haar een slide out, veel mensen wonen in een huis dat maar half zo groot is. Sjonge, sjonge toch. Der staat der ook eentje met een Audi R8 ernaast met de heel toepasselijke nummperplaat "awsomr8" echt waar, dit is geen grap, we hebben een foto om het te bewijzen. De mens kan maar fier zijn op z'n schoon bakske. We zien hier trouwens wel meer keicoole sportscars tot bumblebee van de transformers toe maar de meeste zijn 20 of 30 jaar oud! Het blijft ons ook verbazen hoe sociaal de mensen hier zijn, waarschijnlijk ook uit een soort van nieuwsgierigheid, de lokale bevolking maakt hier niet veel spannends mee, maar ze doen het op zo'n manier dat het niet stoort. Het begint meestal met " Were are you from" en dan horen ze Belgium en zie je de meeste denken were the xxx is Belgium en dan zeggen we Europe en dan begint er al wel een belletje te rinkelen. Dan zijn we meestal vertrokken voor een vragenuurtje, wat we al gezien hebben, wat we nog gaan doen, enz. Dit is best leuk, we beginnen zelf ook al constant hello en how do you do te zeggen en bovendien levert het ons nog goede tips over things to see in the neighborhood op!
Zondag 17 Juli, vandaag staan de reuzen op het programma, reuze sequioa's wel te verstaan. Via de highway 101, die als een slang doorheen de bergen kronkelt zoeken we net na Legget de Avenue of the giants op. Dat is een weg van een goede 52 km, die gelijklopend aan de highway, het Humboldt state park doorkruist. Samen met het meer Noordelijk gelegen Redwood NP heb je hier samen een dikke 50 000 ha sequioa bossen. We worden kompleet overdonderd als we de eerste giant redwoods zien, man die zijn reuzegroot. Onze toch wel uit de kluiten gewassen camper is ineens een dwergje en wij zijn nog miertjes. We stoppen een paar keer om wat tussen die reuzen te wandelen en staan vol bewondering te kijken, je nek gaat er van pijn doen, zover achteruit moet je leunen op de toppen te zien. Je wordt er zelfs wat duizelig van. Die bomen kunnen tot 2000 jaar oud worden en 110 m of zo'n 30 verdiepingen hoog. Zelfs hier langs deze avenue in een piepklein dorpje van maar een dikke 100 inwoners komen we nog een winery met tasting tegen en dan trekken we naar het visitor center waar wat geschiedenis wordt verteld over deze giants. In 1920 waren bijna al deze bomen gekapt maar dan is er een "save the redwood league" opgericht die via donaties gronden opkoopt en ze toevoegt aan de state parks. Nu zijn ze eindelijk op een punt gekomen dat de bossen sneller aangroeien als dat ze gekapt worden. Sommige delen van deze wouden bevatten meer organische stoffen dan eender welk regenwoud, dus je begrijpt hoe belangrijk ze zijn voor ons eco systeem. Nog in dat visitor center wordt het verhaal verteld van een man die niet alleen mee ijverde voor het behoud van de wouden maar ook een zeer speciale gave had, hij kon zingen als een vogel, in het centrum spelen bandjes met opnames en je zou zweren dat het vogels zijn. De man had een stem van 12,5 octaaf waar een normale mens der eentje heeft van 2,5 octaaf als we de uitleg mogen geloven. Er is zelfs een verhaal dat hij een 2 ft hoge vlam uitdoofde door de vibraties van z'n stem voor de ogen van een verbaasd firemen brigade. Anyway, na deze straffe verhalen trekken we met onze camper naar de Burlington campground ernaast en parkeren we midden tussen die sequioa's. Dit is fenomenaal, op een dikke meter vd achterkant vd camper staat zo'n joekel waar je met 3 man amper rond geraakt van een paar 10- tallen meters hoog en misschien wel 100-den jaren oud. We maken een heerlijke wandeling doorheen het woud langs een paadje dat bergop en -af kronkelt langs de oevers van de river Eel. Eerder op de dag hebben we langs de weg al een moeder bambi en haar kalf gezien die spichtig wegschieten als we voorbij rijden en nu tijdens de wandeling komen we der opnieuw tegen, 2 mannetjes zijn het nu. Das wat anders als een bambi id zoo! Wat ook opvalt is dat een hele hoop bomen een deel uitgebrand lijken te zijn. Eerder op de dag in het visitor center hebben we gelezen dat in 2003 na een lange hete zomer ( das nu al niet het geval ) er een uitzonderlijk hevige eerste herfsstorm is losgebarsten met ook nog eens zeldzaam veel bliksems. Die lighting storm duurde een paar uur en toen die uitgewoed was had ontdekte de spotters zo'n 50 brandhaarden. We vermoeden dat deze zwartgeblakerde bomen restanten tonen van die blikseminslagen. Sommig bomen hebben echt volledige gaten en toch blijven ze staan en is de rest van de boom gezond, impressive! Na de wandeling douchen we in de gemeenschappelijke restrooms, das al een avontuur op zich maar tot nu toe zijn die allemaal super clean. De Amerikanen zijn wat dat betreft super hygienisch. Als je ook weet dat onze douche id camper ontieglijk klein is en er amper genoeg water uit de verkalkte sproeikop komt om je nat te maken, begrijp je waarom we onze toevlucht nemen tot deze restrooms. Elke kampplaats heeft tot nu toe al een fireplace en picnictafel gehad en tot nu hebben we die fireplace nog niet gebruikt in tegenstelling tot de natives die hier elke avond ah vuurtje stoken zijn en bbq-en dat het een lieve lust is. Of het nu ochtend, middag of avond is, steeds is er wel ergens eentje bezig. Vanavond zijn we ook in the mood, we kopen wat redwood brandhout en steken een vuurtje aan. Jonas is in de wolken en wijkt geen meter vh vuur. Behalve dan als tem dreigt te stikken id rook en om aan te schuiven ad picnictafel om een paar fajita's binnen te spelen. Gans de avond zitten we aan dat kampvuur, super cosy. Leven als god in redwood! Maandag 18 Juli: we vervolgen onze weg langs deze Avenue op zoek naar de grootste giants. Die staan volgend de info in het Rockefeller Forest waar je met de wagen een rit doorheen kan maken van een 4, 5 uur maar onze camper geraakt er niet door en te voet lijkt ons dit iets te veel vh goede dus we richten onze blik op Founders Grove. Daar stond de grootste boom ter wereld tot die 1993 is omgevallen, the Dyersville giant. Men schat dat de boom zo'n 1600 jaar oud was en ong 110 m hoog, neerliggend is tem misschien nog impressionanter want je ziet het einde gewoon niet als je der langs kijkt. De meeste van de omgevallen bomen blijven liggen tenzij ze over een weg of pad liggen, dan haalt men er een stuk uit. Nurse trees noemt men deze bomen en ze dienen als voeding voor het woud. Schattingen zijn dat deze er ong 400 jaar zal overdoen om te vergaan. Niemand heeft de boom zien vallen maar een inwoner mijlenver weg hoorde de inslag en dacht dat het om een treincrash ging... Er staan nog heel wat reuzen in dit woud. De dikste die we tegenkomen is 10 keer de volledige armlengte van David! Zoals Jonas even later zegt als we onze weg vervolgen, als je naar de VS komt moet je dit gezien hebben. Hij vindt dit ook geweldig! We passeren Scotia, een dorp met een nog steeds actieve houtzagerij en als je meters en meters roodkleurige verzaagde planken ziet liggen langs de weg is het nog maar eens duidelijk waar de sequioa's de naam redwood vandaan halen. Vervolgens stoppen we in Eureka, een iets groter dorp met een old town waar mooie gerestaureerde Victoriaanse huizen staan maar ondertussen is het beginnen regenen en vervolgen we onze weg naar de camping vlak bij Eureka. Het blijft regenen en de rest vd namiddag spenderen we aan wat lezen, oorlog spelen op de iPad ( mijn 2 ventjes wanen zich al echt generaals en zijn zowat verslaafd geworden aan dat spel), eten en onze blog updaten. Bij deze zijn jullie ook bij. Het is nu 11h 's avonds hier en m'n 2 generaals zijn al onder de wol en ik leg nu de laatste had aan deze blog. Foto's toevoegen is nog niet gelukt. Dat kan niet rechtsreeks en moet via de mail maar de foto's zijn te groot en geraken er niet door. Ik heb al speciaal low resjes geshoot maar op de iPad kan je die grootte niet zien dus voor de foto's moeten jullie even geduld oefenen. We hebben der al meer dan 1000 dus verwacht jullie maar aan een deftige voorstelling eens we terug zijn. Maak het goed allemaal en tot de volgende wifi connectie. That's all for tonight folks!!!
Hallo iedereen, hier zijn we weer. We zitten nu met de camper in Eureka, behoorlijk Noord California, het regent hier al gans de namiddag maar we vermoeden dat we de komende tijd behoorlijk gaan zweten dus nemen we dat der graag bij! Sinds onze eerste camping hebben we geen bruikbare wifi connectie meer gehad maar hier is dat weer even in orde dus hier ook even een update. Woensdag 13 Juli: David is natuurlijk weer vroeg op en waagt zich ah ontbijt!. Koffie moet gemaakt worden met een echte fluitketel, we vinden dit echt niet uit. We pakken de laatste dingen uit en dan op weg. We moeten nog even wennen aan de camper, alles moet telkens goed opgeborgen zijn wat al wat niet vast of goed weg zit rolt alle kanten uit. We gaan op weg naar Napa en van daaruit volgen we een route door Napa valley, kms tussen de wijnranken door, we hebben der al veel gezien in de bourgogne en Italie maar dit slaat alles, er komt geen einde aan. We stoppen eerst in Yountville en dan in St Helena, 2 super leuke dorpjes met winkeltjes, restaurantjes...geen prullaria maar mooie boutiques verstopt achter mooie gerestaureerde gevels. We houden nu al van die Amerikaanse huizen met hun veranda vooraan, allemaal geschilderd, soms in felle kleuren, vaak in ook stijlvolle grijze tinten. Er is zelfs een bakkerij met heerlijk gebak en krokante baguette (Bouchon is de naam) die nog rondrijden met een bakfiets. Tussen die 2 dorpjes in stoppen we bij de Moldavi winery, die staat in zowat elk boekje als the place to be maar is dan ook super commercieel en we blijven niet lang. We kopen 1 fles om te
degusteren id camper en die blijkt van behoorlijke kwaliteit te zijn. Op het einde vd namiddag rijden we
richting Coverdale naar de camping, die ligt helemaal bovenop een berg en alhoewel we al de ganse tijd in
heuvelachtig gebied zitten is dit toch wel spannend. Als er niet af en toe een bordje met de camping op zou
staan hadden we al omgekeerd, op een bepaald moment staat er zelfs "don't despair, you're almost there".
David heeft het effe gehad met het rijden, en we boeken 2 nachten. Het weer is veelbelovend en uitgeklaard
tijdens de dag, we maken dan ook dankbaar gebruik van het verwarmde zwembad dat deze camping rijk is.
Eerder vandaag was men in de Merryvale winery in St Helena, waar we nog wat extra voorraad hebben
ingeslagen, bezig hoe koud het voorjaar en tot nu toe de zomer is geweest en dat men maar verwacht in
Oct/Nov te kunnen oogsten wat behoorlijk laat is. Donderdag 14 juli en af en toe moeten we zelfs even
nadenken welke dag het is, heerlijk om je niet druk te moeten maken over tijd. David doet een poging om
croissants te maken maar zonder bakplaat met enkel een rooster waar alles doorheen zakt is dat geen makkie. Bovendien zit er inderaan een gaspit en komt de warmte dus ook van beneden dus zijn ze onderaan
ah verbranden als ze bovenaan nog deeg zijn. Daarna slaan we wat supplies in, maken een wandeling met
arenden die boven onze hoofden zweven, spelen minigolf, zwemmen, lezen, heerlijk relax allemaal. Vrijdag 15
Juli: waar we eerder al om 6h wakker zijn, en das voor David nog altijd het geval, zijn Jonas en ikzelf dat niet
meer. De matras speelt me parten, heel de nacht woelen om de veringen niet te voelen en ik val tegen de
ochtend pas echt goed in slaap. 9h30 zijn we maar wakker en vermits het brood op is gaan we dan maar
meteen op weg. De gastvrouw raadt ons aan om onze volgende camping nu al te boeken want het is
weekend en dan zit alles vol. Dat blijkt ook het geval te zijn voor degene die we op het oog hadden en we
boeken een andere dichterbij. Daar krijgen we later nog spijt van want dit betekent dat we een stuk moeten
terugrijden om er te geraken. Bovendien komen we nu ook andere campings tegen die en goedkoper zijn, en
leuker gelegen zijn. Een goede les voor de volgende dagen! Eens we op weg zijn, zitten we op een highway
van zowat 100 km dus ontbijt is nog niet aan de orde en pas tegen de middag komen kleine superettes tegen.
Eindelijk ontbijt/lunchtijd! We ontdekken ook dat onze koelkast zo koud staat dat de eieren gebarsten zijn en
bevroren, ook nog nooit gezien, het duurt nog een paar dagen voor we door hebben hoe die werkt, oftewel
smelt het ijs in het dieprviesvak, oftewel is alles bevroren, leuk is anders. We bezoeken Mendocino, ook weer zo'n leuk dorpje met een super coole deli fresh, dit is een super warenhuis met allemaal verse producten, je weet niet wat eerst kiezen. De warenhuizen zijn hier zowieso wel in orde, oftewel zo groot dat je verloren loopt met reuzeformaat producten zoals Walmart, leuke mexicaans getinte superettes, warenhuizen waar al de groenten met de hand gestapeld zijn tot de champignons toe, enz. Dan gaat het via een duizelingwekkende kustweg, en dat noemen ze hier een highway, slingeren bergop en bergaf naar de camping. Daar aangekomen zijn het ondertussen de usual things, registreren, campplaats opzoeken, alles aansluiten en zo nodig het een en ander dumpen. Das het wat lastiger stuk, we hebben der zelfs plastic handschoenen voor gekocht. Er is een grijze tank voor het afvalwater vd wasbakjes en de afwas en een zwarte voor je raadt het misschien al, voor het toiletafval. Die moeten af en toe leeg gemaakt worden en gespoeld. Daarna moeten er chemicals ih toilet voor de geur en zo. Het valt al bij al nog mee maar toch echt leuk is dit deel niet. We maken nog een wandeling naar het strand waar heel veel aangespoelde boomtakken en halve stronken liggen, helemaal wit uitgetrokken en super mooi. Dan is het weer tijd voor het avondeten, spaghetti vanavond, buiten eten is niet aan de orde, eens aan de kust zijn de wolken en de kou ook weer van de partij. We rijden op een bepaald moment zelfs knal door de wolken. De wifi werkt ook al een paar dagen niet, er is er wel, maar de iPad kan niet connecteren. Zaterdag 16 juli: we worden zo stilaan langslapers, het is alweer 9h30 als we ontbijten. We hebben besloten vandaag een andere camping te zoeken als de koa's, we hebben der gezien die knal ah strand liggen en willen daar onze kans ook wel eens wagen. We rijden een gans eind langs dezelfde kronkelende kustweg als gisteren. Jonas zit voor de 2de dag op de passagiersplaats, en ik zit vandaag ad goede kant om foto's te nemen achteraan id camper. Die schudt behoorlijk hier achteraan maar ook daar wen je aan en de zichten zijn absoluut spectaculair met duizelingwekkenden kliffen. Net voorbij Fort Bragg spot Jonas een Mc Do, de eerste die we zien nadat we zijn vertrokken uit San Francisco en daar waren der ook al niet veel. Volgens David heeft dat te maken met een wet op taksen op vet en copyrights voor de toys id happy meals. Profiteren dus maar en vermits het toch net middag is komt dit nog goed uit. Bovendien is er een wifi connectie en kunnen we effe snel een berichtje posten op deze blog zodat het thuisfront weet dat alles nog ok is. Verder gaat de route langs de kust, we stoppen aan een viewpoint en vanuit de wagen zou je het niet vermoeden maar als je over de reling kijkt is het uitzicht overweldigend. Er is een paadje dat naar de kust leidt dat we natuurlijk even afwandelen en als 2 volleerde klimgeiten klimmen mijn 2 ventjes vervolgens langs een niet zo diepe klif naar beneden. Jonas vindt er zelfs een termiet die hij snel weer terugzet nadat die in z'n hand probeert te bijten. We willen in Leggett geraken maar net voorbij Westport waar we eigenlijk gisteren wilden overnachten, vinden we campgrounds die ad kliffen liggen met een spectalulair zicht op zee dus even later hebben we daar een plaatsje gevonden. Das nu wel het leuke aan de camper, je hebt alles bij je, water, electriciteit, eten en je kan stoppen waar je zin hebt. We hebben al constant onze plannen bijgesteld en we zijn nog niet zo ver gevorderd als we in gedachte hadden maar das net het toffe! Het volgende deel van onze reis is dag per dag en hotel per hotel gepland dus deze
vrijheid is super meegenomen. We klauteren naar beneden en maken een strandwandeling langs de golven
die aan het strand op de rotsen slaan, de max! David posteert daarna een campstoeltje aan de rand van de klif en met een fantastisch zicht op de oceaan en een Budweiser in de hand, leest tem z'n P, wat wil een
mens nog meer. Vanmorgen toen we vertrokken was het mistig, daarna wint de zon het weer en wordt het
zelfs lekker warm maar nu kruipen de wolken vanuit de oceaan de bergen op en wordt het weer net zo koud
en mistig als de avonden ervoor. Vanavond staat er New Yorker steak op het menu, de steak is hier superlekker, we gaan der geen goei meer vinden als we terug zijn vermoed ik. Daarbij natuurlijk weer een van onze wijnaanwinsten van de voorbije dagen en een goede nachtrust is verzekerd.
Hallo iedereen, fijn om de reacties te lezen. We zitten al een 3-tal dagen zonder wifi connectie en dus ook geen internet om de blog te updaten. David had gisteren zelfs totaal geen bereik met z'n gsm dus sms-en was ook niet mogelijk. We zitten aan de kust, tussen de bossen en vrij hoog, dorpjes zijn er niet veel vandaar waarschijnlijk het gebrek aan communicatie. Voor de eerste keer sinds San Francisco zijn we een McDo tegengekomen in Fort Bragg, Jonas heeft die natuurlijk meteen gezien en vemits het nu middag is komt dat handig uit. Bovendien is er hier wel een wifi connectie en kunnen we dus even een teken van leven geven! Zo gauw we ergens camperen en weer wifi hebben krijgen jullie een full update!! Groetsels van ons 3.
6h en ja hoor sleep is over dus laat ons es effe kijken naar die blog, het resultaat heb je al gelezen. Daarna is het inpakken geblazen en gaan we onze camper oppikken. Dat heeft heel wat voeten id aarde en vooral tijd. Na ettelijke uren van wachten, formulieren invullen, uitleg krijgen kunnen we rond de middag eindelijk op weg met onze 25 ft long RV ( lees camper). Jonas is id wolken, David moet echt nog wel wennen aan rijden met dit lange ding! Eens buiten SF begint de zon te schijnen, het is echt die ganse kuststrook die id wolken zit. We passeren via een Walmart, een gigantisch grootwarenhuis dat op zich al een toeristische attraktie is, om proviand in te slaan. We rijden al een eind door Napa Valley waar we even binnenspringen om een paar flessen Californische wijn ter degustatie id camper. We vinden een eerste camping waar ze joepie gratis Wifi hebben en ik deze blog kan bijwerken. Borden, bestel en potten en pannen ( der is der maar 1!!!) zijn tot een minimum beperkt dus de maaltijden moeten simpel blijven! Een goed steakske is echter altijd lekker en met wat tortellini's voor Jonas en een fleske wijn dat we daarstraks aanschaften is onze eerste maaltijd in de camper een succes! David doet de afwas terwijl ik hier ah typen ben ( soms is het toch echt een schatje) maar dan is het kaarsje weer uit. We hebben toch al 10h gehaald, wauw.
Dankzij het fietsen slapen we door en dankzij de douche valt de spierpijn wel mee, vroeg wakker is nog steeds the case. Vandaag staat Alcatraz oh programma. Het weer is weer omgeslagen, het miezert zelfs, fxxx. Een taxi vinden op dit vroege uur en met de regen is niet simpel maar het lukt uiteindelijk toch en na een ontbijtje, weer bij Starbucks ( die vind je hier trouwens op zowat elke hoek van de straat) stappen we op een ferry die ons eerst naar Angel Island brengt. Het is gestopt met regenen maar man wat is het koud op die boot. Het eiland verschafte onderdak aan een aantal legerbasissen maar is nu een national park. Hier staat een tram rondrit van ong een uur op het programma. Die tram blijkt een soort aftands busje te zijn waarvan we twijfelen dat we niet moeten gaan duwen maar het houdt vol en de tocht leidt ons langs het ganse eiland met prachtige vergezichten op SF en de baai errond! Het weer is trouwens opgeklaard, eens we wegvaren vd stad verschijnt de zon maar zie je nog wel een deken van wolken die de stad bedekt, weird! Om 12h45 (men heeft ons zowat 1000 keer herinnert aan die vertrektijd dus die kunnen we echt niet missen) vervolgen we onze tocht naar Alcatraz. We krijgen eerst wat richtlijnen en alweer bergop gaat het richting het gevangenisgebouw. Daar krijgen we een koptelefoon met uitleg in "Dutch" voor een rondleiding! Die is best wel confronterend, al die kleine cellen (2 x 3 m), de afzonderingscellen, de verhalen van de inmates. Je zou zowaar nog medelijden krijgen met de gevangenen tot je beseft dat hier echt wel de ergste misdadigers werden opgesloten en dat die geen privileges verdienden. Iets na 3h nemen we de ferry terug en bezoeken we pier 39. Dat blijkt een reeks van toeristische winkeltjes te zijn. We gaan eerst iets drinken ih Hardrock cafe waar een dame met blauw haar ons super enthousiast bedient, daarna verorbert Jonas een pannenkoek met Nutella, jaja ook die kennen ze id united states van amerika! We willen nog naar een maritiem museum gaan maar de wind maakt het zo koud, zelfs David heeft er genoeg van, dat we op zoek gaan om nog iets te eten ie Italaliaanse trattoria alvorens weer te keren naar het hotel. Op de ferry terug van Alcatraz zijn we ad praat geraakt met een familie Nederlanders, die ons verzekeren dat de temperaturen buiten SF heel wat beter te genieten zijn dus we krijgen goede hoop voor de volgende dagen.
