Hallo iedereen, wifi is weer een ramp de voorbije dagen. Vandaag zitten we oe KOA waar die in orde had moeten zijn maar alles lag plat. Maar nu net hebben we een beperkte connectie maar het is al bijna 23h dus ik ga het kort houden. We zitten nu sinds eergisteren meer ih binnenland en het wordt alsmaar heter, pfew das aanpassen na de koude aan de kust. Dit is onze voorlaatste avond in onze camper! Overmorgen ruilen we die in voor een midsize suv. Als we de suvs hier zien vragen we ons af wat midsize dan wel mag betekenen. Zolang we onze bagage maar meekrijgen...dat zou geen probleem mogen zijn met wat hier rondrijdt. Als we een betere connectie hebben geef ik nog wel een wat uitgebreider verslag van onze wedervaren. So long folks!
We worden wakker en alles zit dicht id mist, het blijft ons verbazen hoe het weer hier op enkele uren kan veranderen. Nu weten we meteen ook waarom de ganse nacht de misthoorn ah blazen was, ver genoeg weg om niet te storen, een heerlijk geluid, vast ook voor de boten die de kliffen niet kunnen zien in deze erwtensoep! Gelukkig zal het later weer uitklaren en is het lekker zonnig en warm verderop ih binnenland. Welke dag is het vandaag ook alweer, ah ja, den 20 sten, hey Vake en David zijn jarig, happy birthday guys en geniet er van. We bellen effe met het thuisfront en zij vinden het leuk om ons te horen maar wij ook omgekeerd... David heeft der al een wandeltocht opzitten op zoek naar melk want die in onze frigo is knal stijf bevroren. Elke keer als we denken dat we tem geregeld hebben is het weer om zeep. 's Avonds is er iemand bezig dat em z'n camper vergeten te levellen heeft en dat dit niet goed is voor de fridge! Oops, zou dat ook ons probleem zijn, geen flauw idee hoe dat dan zou moeten, da zat niet bij de explinatie ih begin en de gebruiksaanwijzing rept er ook niet over.... Anyway, met al dat bellen, melk zoeken en lang slapen natuurlijk vertrekken we weer pas na 10h terug naar van waar we kwamen, we beginnen zo stilaan ad terugweg en moeten terug voor de laatste keer via de US101, naar Crescent en gaan daar de US 199 op waar we een lus terug naar Oregon moeten maken via Grants Pass om op de IS 5 te geraken, niet de kortste maar voor ons wel de enige mogelijk route voor onze 25 ft minireus. Net op de US 199 passeren we het Jedediah Smith SP! In dit State Park staan de oudste redwoods. Deze highway kronkelt zich een weg langs de Smith River en aan Patrick Creek houden we even halt voor een korte trip tot aan de rivier. Glashelder water dat overal gewoon uit de grond komt borrelen de rivier in, de rotsen ad overkant lopen gewoon door onder het wateroppervlak, overal kom je kleine en grotere wonderen der natuur tegen, we worden het nooit beu! Jonas houdt zich effe bezig met wat nu al de ganse tijd zijn meest geliefde tijdsverdrijf is bij het zien van water, stenen erin gooien. Tot nu hebben we nog geen auws gehoord als tem dat ve zekere hoogte doet, hopen dat dit zo blijft... Iets na de middag passeren we Grants Pass en stoppen we voor een kleine picnic, ja hoor, bij het water aan een riviertje. Verder gaat het nu over de IS5 ( een interstate autostrade) das nu wel een brede dubbelvaks baan maar ook die moet zich een weg door de Cascade mountains banen met nog steeds venijnige bergop en bergafs. Het uitzicht is kompleet anders als de voorbije dagen, bergen zover we kunnen zien, heel ver uitgespreid met naaldbossen bedekt, alweer valt onze mond open van bewondering. We dalen of stijgen soms ettelijke 100-den meters op een paar kms tijd en vermits hier ook veel vrachtvervoer is zien we regelmatig loodzwaar geladen trucks die op de top vd hill stilstaan aan de kant om hun motor wat laten af te koelen. Onze V10 engine houdt het goed vol! Die V10 maakt het rijden wel niet makkelijker want het stuur trilt constant onder al dat geweld en David voelt dat elke avond in z'n armkes, die is hier biceps ah kweken, man dat wil je niet weten ;-)))) We hebben vandaag trouwens wat minder geluk om een camping te vinden en ipv vroeg id namiddag is het 5h eer we halthouden aan een Koa bij Mount Shasta, hier hadden we maar morgen willen arriveren. We hebben een dikke 350 km achter de kiezen en David heeft het echt wel gehad. Chapeau voor onze chauffeur, diene doet dat super!!! Deze kamping ligt op zowat 3500 ft, aan de voet van de Mount Shasta die met z'n dikke 4500 m de op 1 na hoogste berg is van dit gebergte! Tijd voor een zwemmeke, een douchke, een aperitiefke op de gezondheid vd jarige ( we zijn bijna door onze flessen Californische wijn heen dju....) en een ferme T bone ( zonder been en super mals en lekker) als verjaardagsmaal. Dat heeft den Dave wel verdiend vandaag! De steak is hier trouwens overheerlijk. Je zou die elke dag eten en ik denk dat we effe geen steak meer gaan eten als we terugkomen want deze kwaliteit kom je niet dikwijls tegen bij ons. Ok guys, dat is het weer voor vandaag. Morgen vervolgt onze weg richting gold country waar oude goudmijnen liggen. Weer wat nieuws!
Het is al de 20ste maar hier nog even eerst over gisteren. We vervolgen onze route via de US101, die volgen we nu al een tijdje en als ik effe op de kaart check loopt die helemaal verder via de kust, Oregon door en tot in Canada, zo ver gaan we niet volgen, dan moeten we onze camper op het vliegtuig terug naar San Francisco zetten, das nie de bedoeling. We stoppen even in Arcata, een universiteitstadje even ten Noorden van Eureka en een beetje dezelfde stijl van stadje ook maar iets minder oubollig. Er is een restootje waar ze zowaar Belgian Wafels verkopen! Die moeten we natuurlijk effe checken en ze vallen goe mee! Verder gaat het via de Redwood NP richting Crescent. Even voorbij Klamath stoppen we bij een park dat Trees of mysteries noemt! Net daarvoor zien we auto's, campers en motors overhaast langs de weg geparkeerd staan. Ze zijn allemaal een kudde grote herten (lijken een soort elanden te zijn) en we volgen hun voorbeeld. We vermoeden nu ook dat dit de "elks" zijn waarvan we al een aantal mijlen borden zien staan langs de weg met " elks spotting next 2 miles " erop. Handige tips maar je moet wel weten wat ze bedoelen. Ons Engels is meer dan behoorlijk maar af en toe zijn der toch termen die toch nog Latijn zijn. De trees of mysteries is een mytisch park met grote family trees en sculpturen van een zekere Paul Bunyan die met een os gans het land rondtrok! Het blijkt allemaal nogal commercieel te zijn en ook nogal duur maar dat weten we dan nog niet en we gaan het toch maar effe bezoeken. Het mysterie ligt vooral ih feit dat dit vroeger allemaal indian theritory was en dit een soort spirituele plek was voor hun. Er staan allerlei soorten naald - en loofbomen naast sequioa's. Een bepaalde soort neemt de raarste vormen aan en heeft zeer toepasselijke namen als the trinity, tree ( 3 bomen die vanuit dezelfde stam groeien), the cathedral tree(9 bomen in een cirkel en waar zelfs een altaar inpast en waar huwelijken ingezegend worden), the elephant tree ( die moet ik nt uitleggen zekerst), en dan ook nog een lightning tree ( ja hoor, een boom id vorm ve bliksemschicht ) we vinden er zelf nog een paar uit maar die zie je later wel op foto ;-). Ongeveer id helft brengt de sky trail ( neen we moeten niet vliegen, das een gondel
naar de top vd heuvel) en van daaruit hebben we een fantastisch zicht over gans de vallei tot aan de oceaan. Het is dan al 15h en we moeten nog middageten maar het duurt nog tot 16h voor we en een baguette en een leuke spot hebben gevonden vr een picnic. Das dan weer met een waanzinnig zicht op de oceaan, dus het wachten meer dan waard! We steken de grens over met Oregon omdat men ons 's ochtends heeft wijsgemaakt in Arcata dat daar hele mooie stranden zijn met RV parks knal ah strand en ja hoor bij Chetco vinden we een camping en na het registreren parkeren we vlak ah strand. Ik denk dat de oceaan geen 20 meter verder is! De zon is ondertussen ook weer van de partij. We maken een wandeling langs de rivier Chetco die hier uitmondt id oceaan en waar ae pier een paar mensen ah krabvissen zijn. Met kleine metalen korven en een dik stuk visafval ae koord halen ze krabben van 20 cm en meer binnen. Alleen de mannetjes ve bepaalde grootte mogen gehouden worden, wijfjes en kleine exemplaren moeten teruggezet worden en deze mensen houden zich daar ook nauwgezet aan. Knap! We wandelen verder langs het strand met de zon die ah zakken is boven de oceaan, op de kliffen staan huizen met een fabelachtig zicht op de oceaan, benijdenswaardig. Er zijn een paar pelikaanfamilies ah vissen, we kunnen ons geluk weer niet op. We are 3 lucky bastards...oei dat zouden ze hier niet wreed katholiek of protestants of prysbeteriaans of zo iets vinden, kerken en bidhuizen ook genoeg in deze streken. Na het avondeten maken we nog even een wandeling en kunnen we wat binnengluren in de joekels van campers die hier staan. Op elke camping staan der wel wat maar hier staat het vol met reuze karavans en camper bussen met 3 of 4 slide outs. Daar hangen ze dikwijls dan nog een suv achter om mee rond te toeren als de camper op de camping staat. Heel handig want met die grote dingen geraak je niet zomaar overal door. In zo'n reuze karavan staat een madam op te ruimen aan ik zweer het haar keukeneiland met voor en achter haar een slide out, veel mensen wonen in een huis dat maar half zo groot is. Sjonge, sjonge toch. Der staat der ook eentje met een Audi R8 ernaast met de heel toepasselijke nummperplaat "awsomr8" echt waar, dit is geen grap, we hebben een foto om het te bewijzen. De mens kan maar fier zijn op z'n schoon bakske. We zien hier trouwens wel meer keicoole sportscars tot bumblebee van de transformers toe maar de meeste zijn 20 of 30 jaar oud! Het blijft ons ook verbazen hoe sociaal de mensen hier zijn, waarschijnlijk ook uit een soort van nieuwsgierigheid, de lokale bevolking maakt hier niet veel spannends mee, maar ze doen het op zo'n manier dat het niet stoort. Het begint meestal met " Were are you from" en dan horen ze Belgium en zie je de meeste denken were the xxx is Belgium en dan zeggen we Europe en dan begint er al wel een belletje te rinkelen. Dan zijn we meestal vertrokken voor een vragenuurtje, wat we al gezien hebben, wat we nog gaan doen, enz. Dit is best leuk, we beginnen zelf ook al constant hello en how do you do te zeggen en bovendien levert het ons nog goede tips over things to see in the neighborhood op!
Zondag 17 Juli, vandaag staan de reuzen op het programma, reuze sequioa's wel te verstaan. Via de highway 101, die als een slang doorheen de bergen kronkelt zoeken we net na Legget de Avenue of the giants op. Dat is een weg van een goede 52 km, die gelijklopend aan de highway, het Humboldt state park doorkruist. Samen met het meer Noordelijk gelegen Redwood NP heb je hier samen een dikke 50 000 ha sequioa bossen. We worden kompleet overdonderd als we de eerste giant redwoods zien, man die zijn reuzegroot. Onze toch wel uit de kluiten gewassen camper is ineens een dwergje en wij zijn nog miertjes. We stoppen een paar keer om wat tussen die reuzen te wandelen en staan vol bewondering te kijken, je nek gaat er van pijn doen, zover achteruit moet je leunen op de toppen te zien. Je wordt er zelfs wat duizelig van. Die bomen kunnen tot 2000 jaar oud worden en 110 m of zo'n 30 verdiepingen hoog. Zelfs hier langs deze avenue in een piepklein dorpje van maar een dikke 100 inwoners komen we nog een winery met tasting tegen en dan trekken we naar het visitor center waar wat geschiedenis wordt verteld over deze giants. In 1920 waren bijna al deze bomen gekapt maar dan is er een "save the redwood league" opgericht die via donaties gronden opkoopt en ze toevoegt aan de state parks. Nu zijn ze eindelijk op een punt gekomen dat de bossen sneller aangroeien als dat ze gekapt worden. Sommige delen van deze wouden bevatten meer organische stoffen dan eender welk regenwoud, dus je begrijpt hoe belangrijk ze zijn voor ons eco systeem. Nog in dat visitor center wordt het verhaal verteld van een man die niet alleen mee ijverde voor het behoud van de wouden maar ook een zeer speciale gave had, hij kon zingen als een vogel, in het centrum spelen bandjes met opnames en je zou zweren dat het vogels zijn. De man had een stem van 12,5 octaaf waar een normale mens der eentje heeft van 2,5 octaaf als we de uitleg mogen geloven. Er is zelfs een verhaal dat hij een 2 ft hoge vlam uitdoofde door de vibraties van z'n stem voor de ogen van een verbaasd firemen brigade. Anyway, na deze straffe verhalen trekken we met onze camper naar de Burlington campground ernaast en parkeren we midden tussen die sequioa's. Dit is fenomenaal, op een dikke meter vd achterkant vd camper staat zo'n joekel waar je met 3 man amper rond geraakt van een paar 10- tallen meters hoog en misschien wel 100-den jaren oud. We maken een heerlijke wandeling doorheen het woud langs een paadje dat bergop en -af kronkelt langs de oevers van de river Eel. Eerder op de dag hebben we langs de weg al een moeder bambi en haar kalf gezien die spichtig wegschieten als we voorbij rijden en nu tijdens de wandeling komen we der opnieuw tegen, 2 mannetjes zijn het nu. Das wat anders als een bambi id zoo! Wat ook opvalt is dat een hele hoop bomen een deel uitgebrand lijken te zijn. Eerder op de dag in het visitor center hebben we gelezen dat in 2003 na een lange hete zomer ( das nu al niet het geval ) er een uitzonderlijk hevige eerste herfsstorm is losgebarsten met ook nog eens zeldzaam veel bliksems. Die lighting storm duurde een paar uur en toen die uitgewoed was had ontdekte de spotters zo'n 50 brandhaarden. We vermoeden dat deze zwartgeblakerde bomen restanten tonen van die blikseminslagen. Sommig bomen hebben echt volledige gaten en toch blijven ze staan en is de rest van de boom gezond, impressive! Na de wandeling douchen we in de gemeenschappelijke restrooms, das al een avontuur op zich maar tot nu toe zijn die allemaal super clean. De Amerikanen zijn wat dat betreft super hygienisch. Als je ook weet dat onze douche id camper ontieglijk klein is en er amper genoeg water uit de verkalkte sproeikop komt om je nat te maken, begrijp je waarom we onze toevlucht nemen tot deze restrooms. Elke kampplaats heeft tot nu toe al een fireplace en picnictafel gehad en tot nu hebben we die fireplace nog niet gebruikt in tegenstelling tot de natives die hier elke avond ah vuurtje stoken zijn en bbq-en dat het een lieve lust is. Of het nu ochtend, middag of avond is, steeds is er wel ergens eentje bezig. Vanavond zijn we ook in the mood, we kopen wat redwood brandhout en steken een vuurtje aan. Jonas is in de wolken en wijkt geen meter vh vuur. Behalve dan als tem dreigt te stikken id rook en om aan te schuiven ad picnictafel om een paar fajita's binnen te spelen. Gans de avond zitten we aan dat kampvuur, super cosy. Leven als god in redwood! Maandag 18 Juli: we vervolgen onze weg langs deze Avenue op zoek naar de grootste giants. Die staan volgend de info in het Rockefeller Forest waar je met de wagen een rit doorheen kan maken van een 4, 5 uur maar onze camper geraakt er niet door en te voet lijkt ons dit iets te veel vh goede dus we richten onze blik op Founders Grove. Daar stond de grootste boom ter wereld tot die 1993 is omgevallen, the Dyersville giant. Men schat dat de boom zo'n 1600 jaar oud was en ong 110 m hoog, neerliggend is tem misschien nog impressionanter want je ziet het einde gewoon niet als je der langs kijkt. De meeste van de omgevallen bomen blijven liggen tenzij ze over een weg of pad liggen, dan haalt men er een stuk uit. Nurse trees noemt men deze bomen en ze dienen als voeding voor het woud. Schattingen zijn dat deze er ong 400 jaar zal overdoen om te vergaan. Niemand heeft de boom zien vallen maar een inwoner mijlenver weg hoorde de inslag en dacht dat het om een treincrash ging... Er staan nog heel wat reuzen in dit woud. De dikste die we tegenkomen is 10 keer de volledige armlengte van David! Zoals Jonas even later zegt als we onze weg vervolgen, als je naar de VS komt moet je dit gezien hebben. Hij vindt dit ook geweldig! We passeren Scotia, een dorp met een nog steeds actieve houtzagerij en als je meters en meters roodkleurige verzaagde planken ziet liggen langs de weg is het nog maar eens duidelijk waar de sequioa's de naam redwood vandaan halen. Vervolgens stoppen we in Eureka, een iets groter dorp met een old town waar mooie gerestaureerde Victoriaanse huizen staan maar ondertussen is het beginnen regenen en vervolgen we onze weg naar de camping vlak bij Eureka. Het blijft regenen en de rest vd namiddag spenderen we aan wat lezen, oorlog spelen op de iPad ( mijn 2 ventjes wanen zich al echt generaals en zijn zowat verslaafd geworden aan dat spel), eten en onze blog updaten. Bij deze zijn jullie ook bij. Het is nu 11h 's avonds hier en m'n 2 generaals zijn al onder de wol en ik leg nu de laatste had aan deze blog. Foto's toevoegen is nog niet gelukt. Dat kan niet rechtsreeks en moet via de mail maar de foto's zijn te groot en geraken er niet door. Ik heb al speciaal low resjes geshoot maar op de iPad kan je die grootte niet zien dus voor de foto's moeten jullie even geduld oefenen. We hebben der al meer dan 1000 dus verwacht jullie maar aan een deftige voorstelling eens we terug zijn. Maak het goed allemaal en tot de volgende wifi connectie. That's all for tonight folks!!!
Hallo iedereen, hier zijn we weer. We zitten nu met de camper in Eureka, behoorlijk Noord California, het regent hier al gans de namiddag maar we vermoeden dat we de komende tijd behoorlijk gaan zweten dus nemen we dat der graag bij! Sinds onze eerste camping hebben we geen bruikbare wifi connectie meer gehad maar hier is dat weer even in orde dus hier ook even een update. Woensdag 13 Juli: David is natuurlijk weer vroeg op en waagt zich ah ontbijt!. Koffie moet gemaakt worden met een echte fluitketel, we vinden dit echt niet uit. We pakken de laatste dingen uit en dan op weg. We moeten nog even wennen aan de camper, alles moet telkens goed opgeborgen zijn wat al wat niet vast of goed weg zit rolt alle kanten uit. We gaan op weg naar Napa en van daaruit volgen we een route door Napa valley, kms tussen de wijnranken door, we hebben der al veel gezien in de bourgogne en Italie maar dit slaat alles, er komt geen einde aan. We stoppen eerst in Yountville en dan in St Helena, 2 super leuke dorpjes met winkeltjes, restaurantjes...geen prullaria maar mooie boutiques verstopt achter mooie gerestaureerde gevels. We houden nu al van die Amerikaanse huizen met hun veranda vooraan, allemaal geschilderd, soms in felle kleuren, vaak in ook stijlvolle grijze tinten. Er is zelfs een bakkerij met heerlijk gebak en krokante baguette (Bouchon is de naam) die nog rondrijden met een bakfiets. Tussen die 2 dorpjes in stoppen we bij de Moldavi winery, die staat in zowat elk boekje als the place to be maar is dan ook super commercieel en we blijven niet lang. We kopen 1 fles om te
degusteren id camper en die blijkt van behoorlijke kwaliteit te zijn. Op het einde vd namiddag rijden we
richting Coverdale naar de camping, die ligt helemaal bovenop een berg en alhoewel we al de ganse tijd in
heuvelachtig gebied zitten is dit toch wel spannend. Als er niet af en toe een bordje met de camping op zou
staan hadden we al omgekeerd, op een bepaald moment staat er zelfs "don't despair, you're almost there".
David heeft het effe gehad met het rijden, en we boeken 2 nachten. Het weer is veelbelovend en uitgeklaard
tijdens de dag, we maken dan ook dankbaar gebruik van het verwarmde zwembad dat deze camping rijk is.
Eerder vandaag was men in de Merryvale winery in St Helena, waar we nog wat extra voorraad hebben
ingeslagen, bezig hoe koud het voorjaar en tot nu toe de zomer is geweest en dat men maar verwacht in
Oct/Nov te kunnen oogsten wat behoorlijk laat is. Donderdag 14 juli en af en toe moeten we zelfs even
nadenken welke dag het is, heerlijk om je niet druk te moeten maken over tijd. David doet een poging om
croissants te maken maar zonder bakplaat met enkel een rooster waar alles doorheen zakt is dat geen makkie. Bovendien zit er inderaan een gaspit en komt de warmte dus ook van beneden dus zijn ze onderaan
ah verbranden als ze bovenaan nog deeg zijn. Daarna slaan we wat supplies in, maken een wandeling met
arenden die boven onze hoofden zweven, spelen minigolf, zwemmen, lezen, heerlijk relax allemaal. Vrijdag 15
Juli: waar we eerder al om 6h wakker zijn, en das voor David nog altijd het geval, zijn Jonas en ikzelf dat niet
meer. De matras speelt me parten, heel de nacht woelen om de veringen niet te voelen en ik val tegen de
ochtend pas echt goed in slaap. 9h30 zijn we maar wakker en vermits het brood op is gaan we dan maar
meteen op weg. De gastvrouw raadt ons aan om onze volgende camping nu al te boeken want het is
weekend en dan zit alles vol. Dat blijkt ook het geval te zijn voor degene die we op het oog hadden en we
boeken een andere dichterbij. Daar krijgen we later nog spijt van want dit betekent dat we een stuk moeten
terugrijden om er te geraken. Bovendien komen we nu ook andere campings tegen die en goedkoper zijn, en
leuker gelegen zijn. Een goede les voor de volgende dagen! Eens we op weg zijn, zitten we op een highway
van zowat 100 km dus ontbijt is nog niet aan de orde en pas tegen de middag komen kleine superettes tegen.
Eindelijk ontbijt/lunchtijd! We ontdekken ook dat onze koelkast zo koud staat dat de eieren gebarsten zijn en
bevroren, ook nog nooit gezien, het duurt nog een paar dagen voor we door hebben hoe die werkt, oftewel
smelt het ijs in het dieprviesvak, oftewel is alles bevroren, leuk is anders. We bezoeken Mendocino, ook weer zo'n leuk dorpje met een super coole deli fresh, dit is een super warenhuis met allemaal verse producten, je weet niet wat eerst kiezen. De warenhuizen zijn hier zowieso wel in orde, oftewel zo groot dat je verloren loopt met reuzeformaat producten zoals Walmart, leuke mexicaans getinte superettes, warenhuizen waar al de groenten met de hand gestapeld zijn tot de champignons toe, enz. Dan gaat het via een duizelingwekkende kustweg, en dat noemen ze hier een highway, slingeren bergop en bergaf naar de camping. Daar aangekomen zijn het ondertussen de usual things, registreren, campplaats opzoeken, alles aansluiten en zo nodig het een en ander dumpen. Das het wat lastiger stuk, we hebben der zelfs plastic handschoenen voor gekocht. Er is een grijze tank voor het afvalwater vd wasbakjes en de afwas en een zwarte voor je raadt het misschien al, voor het toiletafval. Die moeten af en toe leeg gemaakt worden en gespoeld. Daarna moeten er chemicals ih toilet voor de geur en zo. Het valt al bij al nog mee maar toch echt leuk is dit deel niet. We maken nog een wandeling naar het strand waar heel veel aangespoelde boomtakken en halve stronken liggen, helemaal wit uitgetrokken en super mooi. Dan is het weer tijd voor het avondeten, spaghetti vanavond, buiten eten is niet aan de orde, eens aan de kust zijn de wolken en de kou ook weer van de partij. We rijden op een bepaald moment zelfs knal door de wolken. De wifi werkt ook al een paar dagen niet, er is er wel, maar de iPad kan niet connecteren. Zaterdag 16 juli: we worden zo stilaan langslapers, het is alweer 9h30 als we ontbijten. We hebben besloten vandaag een andere camping te zoeken als de koa's, we hebben der gezien die knal ah strand liggen en willen daar onze kans ook wel eens wagen. We rijden een gans eind langs dezelfde kronkelende kustweg als gisteren. Jonas zit voor de 2de dag op de passagiersplaats, en ik zit vandaag ad goede kant om foto's te nemen achteraan id camper. Die schudt behoorlijk hier achteraan maar ook daar wen je aan en de zichten zijn absoluut spectaculair met duizelingwekkenden kliffen. Net voorbij Fort Bragg spot Jonas een Mc Do, de eerste die we zien nadat we zijn vertrokken uit San Francisco en daar waren der ook al niet veel. Volgens David heeft dat te maken met een wet op taksen op vet en copyrights voor de toys id happy meals. Profiteren dus maar en vermits het toch net middag is komt dit nog goed uit. Bovendien is er een wifi connectie en kunnen we effe snel een berichtje posten op deze blog zodat het thuisfront weet dat alles nog ok is. Verder gaat de route langs de kust, we stoppen aan een viewpoint en vanuit de wagen zou je het niet vermoeden maar als je over de reling kijkt is het uitzicht overweldigend. Er is een paadje dat naar de kust leidt dat we natuurlijk even afwandelen en als 2 volleerde klimgeiten klimmen mijn 2 ventjes vervolgens langs een niet zo diepe klif naar beneden. Jonas vindt er zelfs een termiet die hij snel weer terugzet nadat die in z'n hand probeert te bijten. We willen in Leggett geraken maar net voorbij Westport waar we eigenlijk gisteren wilden overnachten, vinden we campgrounds die ad kliffen liggen met een spectalulair zicht op zee dus even later hebben we daar een plaatsje gevonden. Das nu wel het leuke aan de camper, je hebt alles bij je, water, electriciteit, eten en je kan stoppen waar je zin hebt. We hebben al constant onze plannen bijgesteld en we zijn nog niet zo ver gevorderd als we in gedachte hadden maar das net het toffe! Het volgende deel van onze reis is dag per dag en hotel per hotel gepland dus deze
vrijheid is super meegenomen. We klauteren naar beneden en maken een strandwandeling langs de golven
die aan het strand op de rotsen slaan, de max! David posteert daarna een campstoeltje aan de rand van de klif en met een fantastisch zicht op de oceaan en een Budweiser in de hand, leest tem z'n P, wat wil een
mens nog meer. Vanmorgen toen we vertrokken was het mistig, daarna wint de zon het weer en wordt het
zelfs lekker warm maar nu kruipen de wolken vanuit de oceaan de bergen op en wordt het weer net zo koud
en mistig als de avonden ervoor. Vanavond staat er New Yorker steak op het menu, de steak is hier superlekker, we gaan der geen goei meer vinden als we terug zijn vermoed ik. Daarbij natuurlijk weer een van onze wijnaanwinsten van de voorbije dagen en een goede nachtrust is verzekerd.
