Na 2 schitterende dagen is vandaag een reisdag. Bestemming is Ridgecrest, een rit van ong 350 km, en dat ligt op een boogscheut van Death Valley die morgen oh programma staat. Na het ontbijt, opnieuw met delicious wafels of course, what else did you think, vertrekken we deze keer wel goed op tijd, om 8h15 zijn we on the road. Eerst een stukje de US 198 maar dan in de tegengestelde richting van gisteren. Dan leidt de gps ns via kleinere wegen naar Exeter waar we de US 65 oprijden. Die kleine wegen zijn leuk. Zonder bochten maar wel door kilometers en kilometers fruit boomgaarden. Zo mogelijk nog meer als we wijngaarden zagen in Napa en wijde omgeving. We stoppen een paar keer om te kijken om welke vruchten het gaat. We ontdekken appelsienen in elk stadium van rijpheid, van groen tot vd bomen gevallen. Die appelsien bomen zijn id meerderheid en soms heb je kilometers van 1omheinde boomgaard, dit moeten gigantische bedrijven zijn. We ontdekken ook olijfbomen en dan een vrucht die we niet kunnen thuisbrengen, iets tussen een granaatappel en passievrucht. No idea wat dat is. Eerst rijden we door die boomgaarden, het landschap is vrij vlak met de bergen heel ver od achtergrond. Danverandert het landschap en zien we heuvels, precies allemaal molshopen met verdorde weilanden ( waarop hier en en daar wel nog vee naar het laatste sprietje groen gras zoekt), en afgereden graanvelden. Ook die velden zijn van een grootte dat men waarschijnlijk een paar dagen zoet is om ze te maaien. Opeens spotten we een oil digger ( jaknikkertjes zegt David). We keren de auto om ze te fotograferen en zijn niet zeker of het nu olie of water is dat ze hier bovenhalen. Een paar km verder staat het VOL met die dingen, zijn er torens waar men aan het boren is en staan er tankers bij boorputten, opslagtanks, yep het is wel degelijk olie! Mooi is dit niet, die jaknikkers op zich wel maar het landschap staat vol met allerlei ander tuig en alles lijkt zo maar wat neergegooid, er zit niets structuur in. De fun is nog niet voorbij, net nadat Davidwat gas heeft gegeven op terug od highway te geraken komt er toch wel een California hiqhway patrol voorbij en ja hoor we moeten ad kant, net als id film. We reden 65 mph en we mogen maar 55 mph ( das zo'n 30 kmh te snel en daarvoor moet je hier ad kant!) De politiemadam kan niet aan David z'n rijbewijs aanuit, ze vraagt of we niets ih Engels hebben, no such thing lady, en vraagt dan maar een paspoort. Ze schrijft wat dingen over en laat ons dan gaan, we hebben wat de zielige toerist uitgehangen zeggende dat we niet wisten hoe hard we mochten. We vermoeden wel dat als we dit nog eens tegenkomen we wel tegen de lamp lopen en een vette boete krijgen. Net voor Bakersfield gaan we de US 58 op en stilaan verandert het landschap weer. We komen nu allemaal stadjes tegen met indianen of Spaanklinkende namen zoals Caliente, Tehachapi enz. Allles is weer vlakker en stilaan komt een soort rare cactusbomen ih zicht. Bij Mojave rijden we de US14 op en zitten we in een woestijnlandschap, we vermoeden dat dit het begine van de Mojave dessert is waar Death Valley en Las Vegas ook deel van uit maken. Bij Cantil rijden we door de Red Rock Canyon, een formatie grillig gevormde rode rotsten. Het wordt alsmaar heter. Vanmorgen toen we vertrokken was het reeds 26° en nu zitten we al aan 37°. Als we het raam opendoen krijgen we een warme wind over ons, de auto warmt onmiddellijk op. We stoppen even om wat foto's te maken van een ghost town langs de weg en de hitte is enorm, het waait ook behoorlijk, net of er een hete blazer over je heen gaat. Dat belooft voor morgen. Voorbij Feeeman gaat het de US178 op en bij Inyokern slaat David de remmen dicht. We zitten vlakbij een heleboel militaire basissen en er vliegt een helicopter vh leger voorbij, hij achtervolgt het tot op een kleine luchthaven om wat foto's te nemen. Rond 13h arriveren we ih hotel, hier is het nu 39°! We eten wat lichts dat we ie market gekocht hebben en gaan dan op weg naar de militaire basis vlakbij waarvan men ons ih hotel vertelt dat er een museum is. Die basis is China Lake Naval Weapons center, dubbel zo groot als Kings Canyon en Sequio NP samen! Er is idd een museum maar ad ingang vd basis worden we teruggestuurd naar een kantoor waar we eerst een visito pass moeten gaan halen. Dat doen we dan maar, we moeten ons inschrijven, papieren invullen, paspoorten worden gecontroleerd en jipie we krijgen een pasje. Terug naar de soldaat ad ingang en die wijst ons de weg naar het museam. Daar staan buiten een aantal vlieguigen id verzengende hitte ( F18, F14, en een paar andere oudere navi vliegtuigen van op de vliegdekschepen). Binnen worden raketten getoond, blijkt dat deze basis vooral wordt gebruikt voor het testen van wapens en daarrond worden een aantal filmpjes en raketten in alle mogelijke vormen en voor alle soorten doeleinden getoond. Belangrijkste hier is de sidewinder, de eerste heat seeking misile. Jonas en David zijn met geen stokken buiten te krijgen... Dan gaat het terug naar het hotel, afkoelen in het zwembad, eten en ik kan eindelijk deze blog bijwerken tot op dit moment. Het is hier nu bijna 10h, wij gaan nu slapen en sommige onder jullie zijn al weer wakker en andere liggen nog in hun warme bedjes. En morgen staat ons onze hottest experience te wachten in de dode vallei zoals Jonas tem graag noemt!
Jipie de blog is eindelijk bijna bijgewerkt, nog 2 dagen te gaan. Ik nummer ze nu ook en nu staan ze precies wel in volgorde. Alles werd wat doorheen gehaald zag ik en ik kon der zelf niet goed meer aanuit wat we nu precies wanneer hebben gedaan. Anyway, gisteren was nog een fantastische dag. Er zijn niet genoeg superlatieven om te beschrijven welk moois we al allemaal gezien hebben. Ontbijt ih hotel is gratis en eigenlijk verslapen we ons een beetje, het is 9h als we ad ontbijttafel aanschuiven en het is razend druk, er is bijna geen plaats. Dat heeft waarschijnlijk met het gratis zijn te maken maar ook met het feit dat hier 2 wafelijzers staat en je zelf wafels kan bakken. David gaat geduldig in de rij staan wachten en het is de moeite, de wafels zijn jummie, jummie! Veel te laat vertrekken we dus naar Sequioa park dat onder Kings Canyon ligt! De weg loopt via de US198 en we verliezen nog meer tijd door wegenwerken op 2 verschillende plaatsen. Het begint afgezaagd te klinken misschien maar alweer is het een slangenweg, deze keer met bijna enkel u- bochten. De ene raakt bijna de vorige, de gps staat vol kronkels, het is of iemand een potlood heeft genomen, wat gedoodeld heeft en dan gezegd, ok, maak zo de weg maar. En daar is men dus ah wegenwerken. Het eerste deel is ok maar dan moeten we op 1 rijvak en is de rest vd weg WEG! Der staat een betonnen noodomheining en that's it, 1 rijvak net breed genoeg in behoorlijk slechte staat met al die kronkels, thanks guys. De wegenwerkers zelf hangen allemaal met veiligheidstouwen vast om te voorkomen dat ze naar beneden tuimelen, respect guys! We begrijpen dan ook dat het eerste deel al af was en we hier op het oude stuk weg zitten en die werken zijn echt wel nodig! We moeten helemaal naar boven naar het visitor center op tickets te kunnen kopen om een grot te kunnen bezoeken die we later die dag willen bezoeken en die verkopen ze alleen daar maar. Daar komen we nog eens wegenwerken tegen, hier is men kokende asfalt in scheuren ah gieten damage control of zo iets... Leuk ook met deze hitte, alhoewel die gisteren en ook weer vandaag hier boven goed meevalt. Tijdens het naar boven rijden dropt de temp met zo'n 10° wat een heerlijke 24 ° geeft wat heerlijk is om te wandelen. De hoogte van zo'n 7000 ft waar we zitten zal daar wel iets mee te maken hebben. Het is middag als we boven arriveren. We kopen de tickets en doen nog even een stukje wandeling langsheen de General Sherman trail op idd de Sherman Tree te zien, heel erg origineel is men niet met de namen vd wandelingen maar is ook wel handig want we zijn zeker dat we goed zitten. Die General Sherman tree is het grootste nog levende organisme ter wereld, niet in hoogte maar wel in breedte en daardaar ook met de meeste houtinhoud. De wandeling is behoorlijk steil en men waarschuwt voor de thin air op deze altitude. De hellingen zijn idd behoorlijk vermoeiend. We kunnen de wandeling niet afmaken want moeten op weg voor ons grottenbezoek en bij een lieflijk watervalletje onder een gevallen gigant maken we rechtsomkeer. We moeten een stuk terug naar beneden langs de eerste wegenwerken om de afslag voor de grotten te bereiken en dan volgt er jawel nog een keibochtige slangenweggetje dat zo smal is dat je hoopt dat je geen tegenliggers krijgt die er natuurlijk wel zijn. Met al dit ih achterhoofd raadt men ons aan om 1,5 h te reserveren om de grotten te bereiken maar de Amerikaanse gewoonte getrouw is dit ietwat overdreven en een dik half uur later staan we al bij de parking ad grotten. Gelukkig kunnen we mee op een vroegere tour als die van 16h waarvoor wij ons ingeschreven hebben. Eerst moeten we echter nog via een smal pad 900 m en zo'n 30 verdiepingen (men vergelijkt hier alles steeds met een aantal verdiepingen zoals je misschien ook al wel zal gemerkt hebben) naar beneden wandelen. Dan kunnen we aan een begeleide tour van 45 min doorheen de Crystal Cave beginnen en die is superknap. Al de termen van lang vergeten schoolreizen komen weer aan bod: stalagmites, stalagtites, curtains, columns, behalve eentje, een vrij gladde formatie noemen ze hier bacon, die kennen we nog niet. Na het bezoek ad grot moeten we die 900 m natuurlijk ook weer naar boven , AFZIEN!!! Allez voor de deez zonder al teveel fysiek toch, ik kop hijgend en puffend en naar lucht snakkend boven, David hijgt amper en Jonas is ook vlot naar boven gestapt. Daarna is het opnieuw langs dezelfde weg en wegenwerken naar beneden want ook hier is maar 1 weg. Al bij al hebben we vandaag weinig echt gezien door al het tijdsverlies maar wat we gezien hebben is wondermooi en de rit zelf is telkens ook de moeite met superknappe vergezichten. Terug ih hotel gaan m'n 2 sjarels zwemmen en zet ik le ad strijk die nog moet gebeuren na de laundry van zondag. Daarna eten we terug een pizza want iets anders om te eten is hier niet echt. Dan is het alweer sleeping time en nemen we ons voor om nu eens echt vroeg te vertrekken!
Na een ontbijt bij Mc Do staat de Kings Canyon oh programma, die vormt samen met Sequioa NP één groor park. Eerst gaat het naar Grant Grove en het visitor center om ons licht op te steken over de wandelingen. We doen eerst een kortere, de General Grant trail die, je raadt het al, ons langs de General Grant Tree voert. Dat is weer een giant redwood. Dit id een iets andere soort sequioa's. Die ad kust noemen ze hier gewoon sequioa en die zijn groter maar iets smaller en worden MAAR 2000 jaar oud. De deze hier noemt men hier redwoods en zijn nog veel dikker, iets minder hoog wel maar kunnen meer dan 3000 jaar oud worden. De general Grant is één vd 5 grootste redwoods vd wereld. De grootste staat in Sequia park dat we morgen bezoeken. De general Grant gaat toch ook al 20 eeuwen mee en is zo'n 20 verdiepingen hoog, niet slecht. We koppelen een 2 de wandeling ad korte, de North Grove trail, die ons verder door de redwoods maar ook vele andere soorten naaldbomen voert. Overal en in elk boekje of kaart die je in je handen houdt worden we gewaarschuwd op geen eten mee te nemen en om eten altijd goed op te bergen in speciale bear containers. In deze parken zitten zwarte beren die blijkbaar eten kunnen ruiken door een auto heen en daar behoorlijk wild van kunnen worden. Hmmmm, we hebben onze twijfels maar nemen toch maar onze voorzorgen. Terwijl ik vooral hoop dat we geen beren, poema's of giftige ratelslangen tegenkomen is David ah bear spotten maar meer dan een paar eekhorentjes komen we niet tegen, pfew! Het is dan al namiddag en we eten eerst een lekker slaatje vooraleer we onze weg vervolgen doorheen wat de echte Kings Canyon is, een bochtige weg langsheen de Kings River die doorheen de Canyon snijdt. Het is het vervolg vd US 180 die 32 miles door de canyon kronkelt en volledig eindigt in Cedars Grove. Het zicht is werkelijk adembenemend, bergen, rotsen, zo ver, hoog en diep als je kan kijken, een mens zou vergeten dat tem hoogtevrees heeft. Na een felle bocht en als we beneden id Canyon zijn komt ineens de rivier te voorschijn die met een rotvaart voorbijraast, hier wil je echt niet invallen, het geluid is overweldigend, ik loop al een ganse tijd met kippenvel, niet vd koude maar van bewondering! Daarna passeren we nog de Grizzly falls en the roaring river falls, allebei wondermooie watervallenn niet reuzegroot en behoorlijknverschillend maar ook wondermooi. We moeten ook nog helemaal terug want er is maar 1weg en daarna volgen er nog 90 km s- en u- bochten ( ik heb hier toch wel het zweet in m'n handen want de weg is ook héél smal ) vooraleer we aan de Comfort Inn in Three Rivers arriveren waar we 2 nachten zullen blijven. De Jeep is fantastisch en David is veel meer op z'n gemak ah rijden nu, met de camper zouden wij dit niet gedaaan hebben. Een hele hoop anderen wel zoals de vele campers bewijzen die we toch nog tegenkomen. Hij slaagt er zelfs in om 25 min vd tijd te pikken die de gps aangeeft maar hij houdt het veilig. Jonas voelt het wel kriebelen in z'n buik als we over een heuvel gaan, die heeft weer reuzepret. We rijden doorheen een heuvelachtig landschap dat bijna volledig omheind is en waar overal ranches zijn met vee. We zien regelmatig corals om het vee te verzamelen, bijna zoals id film. Tot zo'n 500 m vh hotel zitten we midden tussen die heuvels en rijden we langs een groot meer dat weer gevormd is door een dam. Ineens duikt dat toch ook het hotel op. Dat is iets minder modern als dat in Fresno maar de kamers zijn ruim en netjes en we moeten toch alleen maar hier zijn om te slapen. We eten even verderop een pizza die als slagzin hanteren " we throw them, they're awesome" en idd der staan 3 mannen die het deeg id lucht gooien en op 1 vinger laten ronddraaien. De pizza's zijn ook superlekker. Het internet ligt plat en de ipad doet raar maar die krijgen we gelukkig wel waar ad praat.
15. Zondag 24 Juli en maandag 25 Juli, laatste dagen id camper
Hello all, het is al de 27ste ondertussen en hier zijn we weer. De voorbije dagen is het niet gelukt om de blog bij te houden. Mailen lukt ook even niet, de mail od ipad is gecrashed en ik kan wel mails lezen via de webmail maar niet beantwoorden. Dit ipadje heeft toch wel een paar beperkingen. Dus voorlopig moet het via de blog. Even nog eerst de voorbije dagen. 24 juli, de laatste dag id camper. We bezoeken 's ochtens Old Sacramento, das een statepark midden in Sacramento waar men een Western stad van zo'n 100 jaar geleden volledig heeft gerestaureerd. Mensen lopen rond in de klederdracht van toen, oude stoomlocomotieven, het is prachtig, je wordt helemaal ondergedompeld in de sfeer van toen. Vrij toeristisch, dat wel, maar niet kitscherig of zo, toch wel mooi allemaal. Daarna gaan we vrij vroeg op weg naar de camping, opnieuw een koa want er is nog meer laundry te doen, vandaag moet al de was gedaan worden voor de rest vd trip. Terwijl David en Jonas rondplonsen ih zwembad dat hier dik in orde is, het mooiste tot nu toe, ga ik dus ad was! Daarna alles inpakken zodat de camper weer kan ingeleverd worden. Maandag 25 juli, eerst nog een restjes ontbijt, alles opkuisen en dan richting San Leandro om de camper in te leveren. We moeten onderweg de camper nog volgooien en we wachten zo lang mogelijk maar op een bepaald moment gaat het metertje ih rood en het lichtje branden en beleven we enkele spannende momenten want we hebben geen flauw idee hoeveel kms we nog kunnen rijden. We nemen echter de verkeerde afrit en komen toch wel een tankstation tegen zekerst.... Van geluk bij een ongeluk gesproken. Je moet hier vooraf betalen en een eerste keer betaald David 150 dollar en zit tem nog maar 3/4 vol. Net voor de return tanken we verder vol, de bediende aanvaardt dat we prepayen (cash deze keer) en dat hij terugbetaald wat we teveel hebben gegeven, das niet zo simpel allemaal hier. Uiteindelijk zijn we zo'n 190 dollar armer tegen dat tem vol zit. Dat zijn zo'n 200 liter. Niet moeilijk dat je bij ons minder campers ziet, dat kost je een rib uit je lijf om die vol te tanken bij ons. Aangekomen bij Apollo moet eerst alles nagekeken worden en moet er nog wat uitgeklaard worden want men beweert dat er een boete op onze rekening staat. Na veel bellen komt het uit dat die boete van de dag voor we de camper hebben opgepikt dateert en in Los Angeles is begaan dus die is zeker niet van ons. LA is nog een paar weken verwijdert. Dan moeten we naar de luchthaven om onze huurwagen op te pikken bij Alamo. Degene die gereserveerd is lijkt toch wat klein voor al onze bagage en we gaan akkoord met een upgrade en een half uur later rijden we weg met een zwarte Jeep Grand Cherokee, hiha! We hebben nog een dikke 250 km voor de boeg naar Fresno waar we ons eerste hotel hebben geboekt en de weg is behoorlijk drukker als voordien, voor de eerste keer komen we kleine files tegen. De temperatuur gaat in stijgende lijn. In San Francisco was het meteen weer een pak koeler maar tegen dat we ah hotel arriveren zitten we terug aan zo'n 100 ° f. David heeft ontdekt dat de meters ook in ons metrisch stelsel kunnen gezet worden en het is 37 ° Celsius om 17h30, alstemblieft!!! We pakken even het Happy Hour mee in het hotel, het is er een vd Hilton keten, en is behoorlijk ok, moderne inrichting, knap, dan zwemmen, deels de blog updaten, lekker eten en slapen!
Vandaag staat de Gold Country oh programma, dit is een groot gebied waar tot ong 1950 aan gold mining werd gedaan. Wij rijden naar Grass Valley, ad US 49, een highway die door de gold country loopt. Eerst bezoeken we daar een klein museum dat puur door giften wordt opengehouden en door een echtpaar dat zo oud lijkt als de toestellen die er staan. Hier zien we een Pelton wiel, een reusachtig waterwiel dat werd gebruikt om de pneumatische boren te bedienen die de gaten maakten om het dynamiet in te stoppen. Dan gaat het richting de Empire State Mine, de mijn die als een van de langste id regio in gebruik is geweest is na het sluiten een statepark geworden. Naast de mijn staat een cottage, een huisje volledig een Engelse cottage stijl dat er werd gebouwd door de zoon vd oorsponkelijke oprichter. Reden hiervoor was dat de mijnwerkers onrustig waren omdat de eigenaars niet id buurt waren, die woonden in San Francisco en in tegenstelling tot de 3 à 4 uur rijden nu, was dat toen dik 3 dagen reizen. De cottage had als één vd eerste huizen electriciteit omdat de mijn der ook had. In de cottage ga je terug id tijd, alles, ook de mensen zijn in klederdracht, is zoals het was in 1905. De meid vertelt hoe ze voor 75 cent per dag het huishouden deed maar dit geweldig vond door de electriciteit. De mijnwerkers kregen 3 dollar per dag. De familie had nog meer huizen, een gigantisch kasteel in Engeland, een kast ve huis in San Francisco en gigantische landhuizen her en der in Amerika, superrijk dus. Na de cottage met daarrond prachtig ook Engels geïnspireerde tuinen verkennen we de oude mijngebouwen, ook behoorlijk impressing. De mijn is dicht gegaan toen het duurder werd om het goud naar boven te halen dan de waarde vh goud zelf was op dat moment. De reden dat ze toch nog als een vd langste openbleef was omdat een goede vriend vd eigenaars in Afrika z'n licht was gaan opsteken hoe ze daar aan goldmining deden. Blijkbaar gebruikte men daar toen al betere technieken. In de smidse zijn een paar blacksmiths bezig met demonstraties. Gloeiend hete vuren en het is al zo heet. Het zijn super sympathieke mensen, van een horseshoe nail maken ze salt spoons, keischattig. Ik krijg der eentje mee die één van hun in 5 minuutjes klaarheeft. De man heeft ook een kleine tube goud mee dat hij id buurt zelf id rivier gevonden heeft. Waarde ervan is naar zijn zeggen zo'n 700 dollar, je zou voor minder wat gaan scheppen id rivier. Schattingen zijn dat er nog 80 percent vh goud id grond zit, het is gewoon te duur geworden om het nog te ontginnen. Na de mijnen gaan we op weg nr de camping, de weg is weer behoorlijk steil en bochtig geworden. We registreren ons in een Koa want er moet stilaan wat laundry gedaan worden, het is onze voorlaatste nacht in de camper. Ik weet alvast waar David die nacht over droomt....met de goudprijs die nu zo hoog is, en nog zo veel goud waarvan men vermoed dat er nog ligt...
Meteen als ik wakker wordt voel ik de warmte door het raam komen. We ontbijten buiten onder de luifel want het is al behoorlijk warm. Daarna gaat het richting Yuba City omdat dit al goed op weg is naar de Gold Country die morgen oh programma staat. Eerst passeren we nog even ad Shasta dam, dik 500 m hoog ( 3x de Niagara falls) en meer als een km lang, gigantisch. We rijden niet tot ad dam, halfweg is er een spectaculair uitzicht op de dam en dan gaat het verder via de IS5 tot in Red Bluff waar we de US 99 opgaan een historische highway die al een tijdje gelijkloopt met de interstate. We hebben die tot nu toe niet gevolgd omdat die in een niet al te beste staat is maar nu is het de enige route. Het eerste deel is idd in nt al te beste staat maar net als we ons afvragen of we toch nt moeten omkeren beginnen er roadworks en ligt er een laagje nieuwe asfalt op de weg. Die roadworks zijn ook wel opmerkelijk. Er staan hier niet zo'n lichtjes naast de weg zoals bij ons. Er staat aan elke kant een persoon met een bord met STOP erop id hand en als je mag doorrijden, rijdt er een soort begeleiding voor op de weg en draait die persoon die der staat het bord om en verschijnt er SLOW. Het landschap verandert weer. We zitten nu in een heel wijd open landschap met nog kleinere heuvels met id verte schimmen vd bergen. Dit is een streek waar heel veel fruit en groenten worden gekweekt die over gans de wereld worden geëxporteerd. Als je peaches uit California eet kopen ze waarschijnlijk uit deze regio. We kamperen ih Oroville Statepark dat ook weer aan een meer ligt, ook weer aan een dam, iets kleiner als die van Shasta maar toch groot genoeg om grote delen van Z California van stroom te voorzien. Na het middageten trekken we via een stijl smal padje naar het meer. Tis niet ver, maar een 10-tal meters maar wel keistijl. De grond hier, gisteren ook al trouwens, ziet heel erg rood vd klei en het meer ingaan is zo glibberig als wat, het water kleurt helemaal rood. Het water staat heel hoog, er staan een aantal bomen onder water, dus je loopt eigenlijk over het gras vd eerdere oevers wat met die rode kleur best wel vreemd voelt. Eens je ah zwemmen bent is het water heerlijk, warm met af en toe ijskoude stromen maar dat doet niet af ad pret. We luieren nog wat id schaduw vd bomen, al 2 dagen nu verzetten we niet veel energie maar die warmte is echt wel overrompelend en het zal alleen nog warmer worden...
Hoi, hoi, hier zijn we weer. De camper is ingeleverd en we hebben nu een zwarte Jeep Grand Cherokee met een V6 derin, Jonas is al weer in de wolken en David moppert ook niet echt. Even terug naar de voorbije dagen. Op onze nationale feestdag wandelen we even tot ih historische stadje van Mount Shasta City. Jonas blijft id camper en profiteert vh moment om wat Beyblade afleveringen te bekijken die tem mee heeft op DVD. Het was al zonnig als we vertrekken en het wordt snel warmer, eindelijk hebben we de zomer gevonden. Alweer merken we op dat net als in vele andere stadjes die we tot nu bezochten, ook hier winkeltjes zijn die kunst van plaatselijke artists verkopen. De crisis heeft ook hier heel zwaar toegeslagen, ze is in California met het ineen storten vd huizenmarkt begonnen en ze klimmen hier maar heel traag uit het dal. Heel veel mensen zijn weggetrokken naar goedkopere staten. We willen een baguette kopen voor 's middags maar de bakkers hebben niet gebakken dus der zijn der geen, alles uitverkocht. We gaan op weg met de camper maar de kms van gisteren zijn nog niet verteerd en 60 km verderop zoeken we een camping place aan Shasta lake dat aan een gigantische dam ligt. De camping ligt knal ah meer, we gaan wat wandelen maar het is veel te warm en we moeten nog wat acclimatiseren na al de koude vd voorbije week. We luieren gans de namiddag ahh zwembad, gestoken door een luie vlieg! De wandeling die we nog gingen doen als het wat minder warm werd komt er niet meer van en terwijl ik ah avondeten begin steekt Jonas een kampvuur aan, nog wat warmer, waarom niet?! Na het eten zitten we gans de avond aan dat vuur en genieten van een schitterende sterrenhemel. David ziet 3 vallende sterren, wij iets minder dus dat kan ook wel ad wijn liggen... Dat redwood hout brandt trouwens super lang, vake dat zoude gij wel zien zitten voor uw stoofke, na 3 uur is dat vuur met 3 blokken nog goed kadé!
