We zijn onze laatste week van onze 5 weken US ingegaan. Als we zo even overdenken wat we tot nu toe allemaal al hebben gezien en beleefd.... Amazing! Zovele mooie, fantastische ervaringen, telkens weer anders. Jonas vraagt regelmatig wat we tot nu het mooiste of het leukste vonden en dan bedenk je iets, maar meteen denk je aan nog anderen, het is zo divers dat het onmogelijk is om er het beste, het mooiste, leukste of grappigste uit te halen. Anyway, genoeg gemijmerd, we zijn nog niet naar huis ah gaan, we hebben nog een paar leuke uitstappen te doen voor het zover is en vandaag is dat de San Diego zoo. Die is ook al weer gigantsch groot. Er is een express busdienst waarbij je vd ene naar de andere dierengroep kan rijden, zo groot is het hier. Uiteindelijk doen we ze allemaal te voet en zijn onze voeten bijna versleten tegen dat we rond zijn. Als eerste doen we wel een busrondrit van een 40-tal minuutjes die ons langsheen een groot aantal vd dieren voert en waarbij de driver een schat aan informatie meegeeft. Daarna gaat het van de Urban jungle met z'n katten, giraffen, beren; naar de panda trek, de polar rim en via de elephant odyssey naar de Africa rocks. We zien veel dieren die we ook bij ons in de zoo zien maar ook veel die we nog nooit hebben gezien. Net als vele andere dierentuinen is ook deze zoo heel erg betrokken in broedprogramma's voor het behoud van bedreigde diersoorten. Op elk van de naamborden zie je hoe erg de diersoorten bedreigd zijn en het is bedroevend om te zien hoeveel diersoorten vandaag al niet meer zouden bestaan zonder dit soort inzet. Al de dieren die we hier vandaag zien zijn trouwens ook weer in gevangenschap geboren. Bovendien doet men hier een grote inspanning om ze grote ruime kooien te geven. Dat lukt niet bij allemaal maar de olifanten bv hebben een zee van plaats en zo zijn er nog een heleboel. De groenten vd dieren wordt bijna allemaal hier ih park gekweekt en net zoals id andere parken die we nu al bezocht hebben zijn ze ook hier heel erg bezig met recyclage en dat soort dingen. Het is ondertussen dik middag geweest en we hebben ongeveer 1/3 vh park gedaan. Eerst wat eten en dan op weg voor de rest. Doorheen de Lost Forest, een gigantisch tropisch regenwoud, kronkelen baantjes naar boven en weer naar beneden met volières en langsheen de klassiekers zoals de oerang oetangs, de gorilla's, tijgers enz. maar ook apensoorten, gazelles en vogels die ons volkomen onbekend zijn. Bij de hippo's (nijlpaarden) liggen een moeder en haar jong heerlijk te soezen. We zien een paar kleinere zwarte Oost-Europese beren die super actief zijn en de show stelen. Dan arriveren we bij Jonas zijn hoogtepunt vd dag, het reptielenhuis vol met slangen, de ene nog giftiger als de andere, hagedissen, varanen, kikkers, schildpadden enz. Als allerlaatste zien we schildpadden van de Galapagos eilanden, giganten! Ook hier is er een broedprogramma waarbij er schildpadden zijn die hier gekweekt zijn en op de eilanden opnieuw worden uitgezet. Zelfs deze giganten, waarvan men zou denken dat ze in ongerepte gebieden leven worden bedreigt, pfff we zijn eigenlijk niet zo goed bezig als je dit allemaal zo wat bekijkt! Gelukkig hebben we nu zowat alles gezien want we hebben het zo wel wat gehad en we gaan opnieuw op weg naar het centrum. We rijden even langs het havengebied, in San Diego is de grootste marinabasis vd US Navy gevestigd en dat wil David toch wel ook es effe checken. Z'n nieuwsgierigheid wordt beloond, in de verte ad overkant vh water zien we een vliegdekschip dat als hij het later opzoekt nog spiksplinternieuw is en maar dit jaar in dienst is genomen. Aan de haven zelf is een maritiem museum met een oude driemaster maar ook een duikboot maar nog veel belangrijker, er ligt hier een vliegdekschip, de US MIdway, dat als museum is ingericht, het geluk kan niet op. Onze plannen worden ietwat gewijzigd. We gaan morgenochtend na het uitchecken eerst effe dat schip bezoeken, das een kans die we niet kunnen laten liggen. Maandag, als we dan toch al in Carlsbad zijn gaan we Legoland bezoeken. Jonas ziet dat ook helemaal zitten, een extra traktatie id vorm ve vliegdekschip, why not?!!!
Na een stevig ontbijt gaan we op weg naar Seaworld. Ons hotel is echt wel super goed gelegen. We zitten vlakbij het centrum maar ook maar een 10-tal minuutjes van Seaworld en de zoo. Enfin, vandaag is het dus Seaworld, de prijzen vd ticketten zijn niet mis. We hebben een kortingbon van 20 $ per persoon maar dan nog zijn we 224 $ kwijt. We hebben wel premier seating genomen, dat zijn gereserveerde stoelen en die zijn steeds centraal voor de podia, tijdens de dag zullen we merken dat die meer dan hun geld waard zijn. Uiteindelijk zien we ook 6 shows en als je dat allemaal bij elkaar telt valt die prijs eigenlijk nog wel mee. We starten met Blue Horizon, de dolfijnen show. Dat zit al meteen goed, 7 dolfijnen geven het beste van zichzelf, afgewisseld met duikacrobatiën van atleten en trainers, heel knap, er zit ook nog een mooi verhaal achter. Er zijn ook 2 zwarte dolfijnen, ze trekken op de beluga whale maar dan met rugvin en ih zwart. Het kan al meteen niet meer beter denken we, maar toch.... Als volgende gaan we naar de zeeleeuwen en otters show. Dit is super leuk en grappig. De opwarmer is geweldig, we lachen ons te pletter. Hij brengt een persiflage van al de grote dansfilms van Grease, Footloose, Saturday Night Fever, Dirty Dancing, Flashdance, Jailhouse Rock, enz. heel grappig allemaal maar die gast kan ook wel echte dansen, hij weet de pasjes uit de verschillende films perfect te imiteren. De show zelf is echt superleuk, 2 zeeleeuwen brengen ons bij elk truukje ah lachen, Daarna is er tijd om de zeeleeuwen te voederen, je kan wat visjes kopen en die ad zeeleeuwen geven, ook wel leuk, we moeten alleen zorgen dat de meeuwen niet met de vissen gaan lopen want die zijn ook in grote getale aanwezig. Vervolgens gaan we op weg om Shamu te zien, dat is de Orka show met 5 orka's waarvan Shamu de ster is. Ongelooflijk mooi, er worden ook beelden getoond hoe Seaworld over gans de wereld meehelpt om dieren in nood te helpen. Je zit met die shows altijd wel met een beetje een dubbel gevoel met die dieren die in gevangenschap leven maar ongeveer al de dieren die hier worden opgevoerd zijn of in gevangenschap geboren of ergens uit een assiel of aangespoeld. Dankzij het geld dat de shows opbrengen kan men heel veel betekenen voor de dieren ih wild en dat is toch ook wel een fijne gedachte! Daarna zien we nog Cirque de la Mer, op en rond het water, met grappige momenten maar ook halsbrekende acrobatie; een 4D show rond Sesame Street die eerst wat saai lijkt maar dan toch nog best leuk wordt en we ook voor de eerste keer nat worden door de speciale effecten. Tijdens de eerste shows heb je steeds een aantal rijen die de soak zone worden genoemd, daar wordt je niet nat maar kleddernat. Of het nu de dolfijnen, zeeleeuwen of de orka's zijn, ze doen allemaal hun rondje om water over de bassins te splashen met hun staart. Shamu de orka laat de helft vh zwembad overstromen, die veroorzaakt een kleine tsunami met z'n staart. Grappig detail is ook dat alhoewel het duidelijk staat aangegeven en het telkens nadrukkelijk wordt gezegd, er toch steeds mensen tussen zitten die het totaal niet verwachten. Als laatste show bezoeken we de Pet's rule show, een show rond huisdieren, van honden en katten, over varkens enz. Ook weer heel grappig en de dieren die hier hun kunstjes laten zien komen zowat allemaal uit een asiel en waren bestemd om in te slapen. Als er één iets duidelijk wordt is het wel dat Amerikanen weten hoe ze een goede show in elkaar moeten steken. Het is allemaal awesome. Als allerlaatste doen we de Wild Arctic, met de penguins, polar bears & beluga whales. Ik wil daar gewoon doorwandelen maar David gaat in de rij staan voor de motion experience. Ik voel al wat nattigheid en als na het aanschuiven en bij het instappen ad gates blijkt dat dit een soort helicopterervaring over de ijsvlakte is waar je het gevoel krijgt met zowat 400 km/h over de ijsvlakte te scheren, hou ik het voor bekeken. Ik ga met Jonas, die ziet het ook effe niet meer zitten alhoewel die niet zo snel bang heeft, ad kant staan. We gaan voor de walking experience en de beluga, dat zijn een soort witte walvissen met een dikke bult op hun hoofd zijn schitterend. Ze zwemmen rustig rond in een enorm bassin, met een kleintje erbij, fantastisch. David wil nog graag de Journey to Atlantis doen, een wildwaterattractie, maar daar blijkt iets te haperen. Er zijn nog een paar avondshows en een vuurwerk net voor het park om 23h sluit maar we houden het voor bekeken. We hebben een schitterende dag achter de rug. We zijn bovendien allemaal behoorlijk verbrand vd zon. Het weerbericht zei vanochtend cloudy en alhoewel de temperatuur enorm meeviel, ook wel dankzij een verfrissend windje ( het park ligt niet voor niets aan een grote baai) brandde de zon in de stadia behoorlijk hard. Ondanks de zonnecrème die we nog extra aangeschaft hebben zijn onze knieën, armen en schouders toch wel behoorlijk ad kreefterige kant.
Vandaag cruisen we, David met nen dikke kater, richting San Diego, Jonas is in volle verwachting voor de komende dagen want het is zijn beurt, onze reis nadert stilaan z'n einde en de grote pretparken staan al op het programma. De trip is niet zo lang, nog geen 300 km moeten we afleggen maar we doen der toch, vanwege een paar tussenstops, bijna een ganse dag over. De eerste stop is aan een outlet id buurt van Morongo Valley dat vanwege het luxueuze image van Palm Springs heel veel outlet stores van dure designer merken bevat, interesting nietwaar. We doen een heel klein deeltje van die outlet, die is gigantisch groot, der kunnen makkelijk 1000 winkels zijn, der zijn overal aparte ingangen. We doen een paar mooie koopjes, David heeft hier al meer schoenen als ik gekocht sinds we hier zijn, wie had dat ooit durven denken! Dan gaat het verder via de IS 10 de US 215 op. Hier komen we toch wel een airbase van de US airforce tegen zeker, ze staat niet od kaart maar der is wel wat te zien deze keer en hup na effe zoeken en een paar af- en opritten later zitten we zowaar aan het March Field air museum, een park VOL met militaire toestellen, waaronder een SR- 71 voor de kenners onder de lezers het tot nu snelste militaire vliegtuig ooit. Alweer een dream come true voor den Dave. Mijn 2 mannen lopen vol enthousiasme vd ene F zoveel, de andere boeing huppeldepup, naar de B52 bommentoestand en ga zo maar door, tot een paar migs toe. Ik pak een paar 100 fotootjes voor het nageslacht. Een paar uur later stap ik met 2 glunderde gezichten terug in de wagen en zonder verder oponthoud gaat het verder richting San Diego naar hotel Solamar, terug van de Kimpton groep waartoe ook ons hotel in San Francisco behoorde. Het binnenrijden van San Diego is vrij spectaculair, de IS 15 waarover we rijden is zo breed dat we de rijvakken niet geteld krijgen en op een bepaald moment lopen ze met 4 boven elkaar, alweer zo'n filmmoment. Het hotel is alweer wreed goed in orde. We krijgen al meteen een glas wijn in onze handen gestopt bij het binnenkomen want het is happy hour en de kamers zijn ook weer dik oké, vrij modern met een paar frivole accenten, hele mooie staanlampen en het behang is een soort doorstikt leder, chique! Het zwembad ligt op het dak vd 4de verdieping maar is spijtig genoeg 2 dagen gesloten vanwege een privat event, das effe een kleine tegenvaller. Alhoewel, de temperatuur is ongelooflijk gezakt terwijl we deze richting uitkwamen, het is nog maar net over de 20°, en Jonas vond het toch al wat frisjes op nog te gaan zwemmen. We moeten zelfs een vestje aan als we buitenlopen om te gaan eten, is dat weer effe wennen! We lopen door het Gaslamp District dat nu een buurt met wat winkels maar vooral héél veel, vooral Italiaanse restaurants is. Vroeger was dit de buurt waar de meisjes van plezier zaten, ah de hxxxen zegt Jonas fluks als tem onzen uitleg hoort, diene wordt ook veel te snel volwassen! Die historie merk je nog wel een beetje want er zijn nogal wat bars waar diene dan toch nog niet zo grote zoon van ons niet binnen mag. Bovendien staan aan bijna elk restaurant serveuses hun waren, ehm menu's voor te stellen en mensen proberen te overhalen te komen eten. Ik weet nog steeds niet wat David nu meer bekijkt, den menu omdat tem beweert wreed veel honger te hebben of de decoletés vd serveuse... ;-))) We eten uiteindelijk in alweer een schitterend Italiaans restaurant alhoewel dat den pizza toch niet zo lekker is als die van de vorige avond volgens onze kritische tienerzoon! David houdt het bij water, diene heeft zijne kater nog altijd niet volledig verteerd, hihi...
Vandaag gaat het richting Joshua Tree National Park. Het ligt niet zo ver van Palm Springs en na een ontbijt ih hotel, dat we veel te duur betalen voor wat het maar is, arriveren we via de IS 10 en US 62 ongeveer een uurtje later aan Joshua Tree waar één vd ingangen ligt. Eerst gaan we Zuidwaarts richting Keys View, dat ligt op een dikke 1000 m en biedt een fabuleus zicht op de valleien errond. Op een zonnige dag zoals vandaag kan je de Andreas fault zien, de breuklijn die doorheen California loopt en waarlangs talrijke aardbevingen gebeuren. Das volgens een taxichauffeur eerder tijdens onze trip ook de reden dat vele wegen in slechte staat zijn en scheuren vertonen. Op weg naar dat viewpoint komen we overal joshua trees tegen, een cactusachtige boom waaraan het park z'n naam ontleendt. Naarmate we hoger stijger en de lucht koeler is, zijn die bomen groter, tot 3 m hoog. Bovendien komen we hele rare rotsformaties tegen, alsof reuzen reuzegrote rotsblokken hebben gestapeld. Dat blijken rotspartijen te zijn waar de grondlagen en de zachtere steenlagen door erosie zijn verdwenen en door waterinsijpeling zijn gebarsten bij extreme koude. Het levert mooie beelden op en we maken er een sport van om figuren te herkennen. Na Keys View gaat het eerst even terug en dan richting Cholla cactus garden. Dat is een pad doorheen een veld vol cactussen, één soort maar. Ze lijken wollig en zacht vanaf een afstand maar van kortbij zijn het vlijmscherpe stekels. Wel heel mooi ook. Maar het is alweer zo heet dat we nergens lang uit de wagen kunnen blijven, dit is ook weer in de woestijn, wat wil je dan hé! In dit park zijn een 5-tal oases, hier zijn natuurlijke bronnen en we stoppen aan eentje daarvan, de Cottonwood Springs. Voor al de andere moet je keilang wandelen maar de deze is vlak bij de parking, valt dat effe mee. Het is wel de kleinste en het zijn maar een paar palmbomen bij elkaar maar het is toch wel een markant zicht, palmbomen in een verder vrij rotsachtig en kurkdroog landschap. We hebben ondertussen het park helemaal doorkruist en terug gaat het naar het hotel. Op de terugweg is het opeens 47°, warmer als in Death Valley! David en Jonas gaan afkoelen ih zwembad alhoewel dat het water daarvan nog altijd even heet is en ik werk een paar dagen vd blog bij. Als we een paar dagen geen wifi hebben of lange uitstappen doen is het niet altijd makkelijk om die up to date te houden. Daarna gaat het terug richting downtown voor dinner. We vinden wat achterin gelegen een schitterende Italiaan, Sammy's place. Het eten is yummie en de porties zijn bovendien eens normaal. Jonas eet z'n pizza bijna met bord en al op en onze pasta's zijn ook overheerlijk. Bovendien brengt een lookalike van Frank Sinatra life crooners songs ten berde en hij doet dat met verve. Met je ogen dicht heb je bij sommige nummers het gevoel dat het echt Sinatra is, die man heeft een geweldige stem. Thuis zetten we deze muziek niet op maar hier in deze sfeer en met gedempt licht komt dit volledig tot z'n recht. David is volledig id mood en bestelt voor de eerste keer in jaren een cognac, de garçon komt af met een fles Delamain en de keuze is snel gemaakt. De portie is echter zoals met het eten meestal hier in Amerika, gigantisch, bij ons zouden dat dik 3 cognacs zijn en dat voor 19 $, het gaat er goed in met een goed stuk id voeten als resultaat. Jonas krijgt de slappe lach als tem David in z'n bed ziet sukkelen, met den hik er nog bij ook, hilarisch!!! Het is wel het beste dinner tot nu toe dat we gehad hebben en we zijn hier nu toch al wel even...
Vandaag staat de Grand Canyon oh programma. We gaan goed op tijd op weg naar het vliegveld van Grand Canyon vr onze helicopter vlucht. We checken in, krijgen een safety demonstratie en wachten dan af tot we worden geroepen om te vertrekken. Iets na 9h is dat het geval, nog een kwartiertje later zitten we vastgeriemd en met de koptelefoon op klaar voor vertrek. We vliegen een 7-tal minuutjes voor we de Canyon bereiken en op de tonen van U2's "it's a beautiful day" vliegen we de rand over, kippevel!!! De helicopter vliegt supertraag dus van kriebels of misselijkheid is geen sprake. Het zicht is bovendien zo mooi dat je daar toch niet aan denkt. We vliegen over de Colorado rivier die 1,5 km diep al gedurende eeuwen en eeuwen de canyon verder uitdiept, per eeuw wordt die nog zo'n 16 cm dieper. Veel te vlug is het half uur voorbij en vliegen we terug over de bomen naar de vlieghaven. Na een ontbijt bij McDo rijden we de Desert View drive af, das zo'n 40 km route langs de rand vd canyon en regelmatig kom je wondermooie view points tegen. De rotsen veranderen van kleur naarmate hun hoogte, hoe hoger hoe roder, hoe dieper hoe grijzer. De zon zet de kleuren nog extra id verf. De temperatuur is zalig. Gisteren tijdens de storm is de temperatuur wat gedaalt en we verkennen de canyon gans de dag met temperaturen die schommelen tsn 21 en 25°, perfect gewoon! Ik voel me niet super, ik had gisteren al keelpijn en een compleet verstopte neus bij het avondmaal en vanmorgen zat m'n hoofd helemaal dicht, de grote temperatuurverschillen, buiten heet en binnen veel te koud door de airco's hebben me de das omgedaan. Ik vind 's middags in een market medicatie, 3 in 1 zeg maar voor zowel hoest, neus en hoofdpijn, dat mag bij ons zelfs niet verkocht worden. Het zal blijken de volgende dagen dat die wel hun werk doen. Anyway, de Canyon is dus dik in orde, in de namiddag pakken zich in de verte wel weer wolken samen en vanaf 1 kant slaan we de zoveelste thunderstorm gade over de andere kant vd canyon. Een serveerster ih restaurant vertelde ons gisteren dat het de monsoon periode is en dat er behoorlijk veel regen kan vallen tijdens deze maanden, vandaar dus al die thunderstorms. In de late namiddag trekken we terug naar waar de restaurants staan om een tafel te reserveren in El Tovar, een heel oud maar ook behoorlijk deftig restaurant en gaan we op zoek naar een plaatsje om de sunset te bekijken. Vanaf een bepaald punt mogen der geen auto's meer door en is er een gratis busdienst die de mensen van 1 spot naar de andere brengt. Die nemen we en we wandelen een eindje langs de canyon tot aan Mohave viewpoint waar we een super zicht hebben op de ondergaande zon, een uur bekijken we de zon die in een behoorlijk snel tempo zakt en precies om 19h34, zoals aangegeven stond verdwijnt ze achter de bergen. Vanaf het moment dat ze de rotsen raakt tot ze volledig weg is duurt amper 5 minuten. Geweldig, alweer kippenvel!!!
Na een laat ontbijt in Rainforest Café ih MGM hotel waagt David zich toch nog ae gokje, hij moet en zal dat effe proberen vooraleer we weggaan uit Las Vegas. Met Jonas erbij is dat niet simpel, die mag wel door de casino's lopen maar zelf niet spelen, of course, maar ook niet stilstaan bij of kijken naar het spelen. Wij lopen dus maar wat rond terwijl David roulette speelt. De inzet is niet hoog, hij heeft 10 dollar aan jetons, peanuts. Maar, luck is on his side en hij wint toch 21 dollar, niet slecht gedaan! Dan gaan we toch maar op weg naar de Grand Canyon zo'n 350 km verderop, en alweer is het ah onweren id bergen rondom ons. Op een bepaald moment tuut de radio wat raar, worden de radioshows onderbroken en krijgen we een thunderstorm alert voor de regio onder Las Vegas. Men waarschuwt voor bliksems en hevige windrukken tot 90 miles per hour, das heel felle wind! We rijden gans de tijd od US 93 langsheen de storm en krijgen een paar soms behoorlijk felle vlagen regen over ons heen. Gelukkig moeten we niet doorheen de storm. In Kingman gaan we voor een dikke 100 km de route 66 op die hier gelijkloopt met de IS40. We komen een paar oude ghosttowns tegen, die zijn wel leuk maar voor de rest is dit gewoon een US highway als een andere. In Seligman gaan we de IS terug op tot bij Williams waar we de US 64 oprijen die tot helemaal in Grand Canyon NP loopt. Daar checken we in en droppen de bagage in onze kamer. We zitten midden ih park ie lodge en voor de eerste keer hebben we noch airco od kamer, noch een zwembad bij het hotel. De gebouwen zijn lage 1-verdieps lodges in de bossen en ik had wat ouderwetse kamers verwacht maar die blijken verrassend ruim en smaakvol ingericht te zijn, super. Het is al laat en we gaan op weg om iets te eten, vd canyon zelf hebben we nog nts gezien, die is volledig omgeven door bossen en tot je der bijna invalt zie je der eigenlijk niet veel van. De restaurants liggen echter ad rand en als we uitstappen krijgen we een eerste zicht od canyon terwijl de laatste zon erop valt, fantastisch, super, wondermooi, er zijn geen woorden om deze pracht te beschrijven. We eten een heerlijke steak in één vd resto's en gaan in volle verwachting voor de dag van morgen en voor onze helicoptervlucht slapen!
Vandaag verkennen we de strip. Met een taxi laten we ons naar het begin brengen tot Treasure Islands en van daaruit komen we te voet terug via de meest bekende casino's. Huge is hier het woord. Het is overweldigend, die zijn allemaal zo gigantisch groot met ganse winkelcentra en casino's derin. De meeste zijn niet zo smaakvol maar een paar, de duurdere ook, zijn toch wel echt de moeite. Caesar's Palace is wauw met een cirkelvormige roltrap ih midden en gigantische Romeinse beelden. Er is hier een winkelstraat, de Meir is er niets tegen, met allemaal grote designer boetieks en andere luxe artikelen, we lunchen hier in een Planet Hollywood en bekijken nog een soort show over Atlantis of zo met vuur en water. We zijn 3h verder tegen dat we het allemaal gezien hebben. We boeken ook een show voor 's avonds, er zijn alleen al zo'n 7 cirque du soleil shows in de verschillende hotels. Jonas kiest voor Believe, een illusionisten show. We drinken iets in het Harley Davidson Café. Buiten komt een gigantische harley half tevoorschijn uit het gebouw en binnen gaat een railway rondom langsheen het plafond waaraan legendarische harleys hangen. Dan naar het hotel om nog wat te zwemmen en vervolgens moeten we ons klaarmaken om ih Luxor naar onze show te gaan kijken. Die begint spectaculair maar na de eerste grote truuk begint er een alarm af te gaan en moeten we de zaal uit. Niet goed wetende of dit nu deel vd show is of niet gaat iedereen naar buiten, de hitte in. Blijkt het alarm toch wel echt te zijn en achteraf komen we te weten dat er een gaslek was en men geen risico's wilde nemen. Na een kwartier mogen we terug naar binnen en gaat de show verder met de ene spectaculaire truuc na de andere. De illusionist van dienst noemt Chris en is blijkbaar een fenomeen in de US, niet de usual goochelaar maar een Hells Angel versie ervan met een collectie very weird motor bikes. Hij heeft een sidekick, maestro, een Mexicaanse mislukte versie ve goochelaar, al z'n truucs lopen mis. Hij geeft een grappige toets ad show die behoorlijk id smaak valt. Aan de outfits en de toestellen zie je ook duidelijk dat dit een cirque du soleil productie is. Na de show proeven we even van Las Vegas by night, de city of play! Het ziet zwart vh volk, de helft al behoorlijk boven z'n theewater met gigantische cocktails of hele flessen drank id hand. Pure decadentie. We lopen tot ah Bellagio voor een fonteinen show, wauw, die is echt impressionant, de fonteinen bewegen op muziek en gaan letterlijk tientallen meters de lucht in met een overdonderend geraas. Je moet dit gezien hebben om het te vatten, midden in een woestijn, al dit, het is echt te gek voor woorden!
20. 29 Juli, Death Valley on the route to Las Vegas
Na een lekker ontbijt dat blijkbaar weer inbegrepen is, gaan we via een tussenstop in Death Valley op weg naar Las Vegas. We moeten toch zowat 450 km rijden vandaag, niet niks. Het is al 33° als we het hotel verlaten rond 8h30, ah zwembad is men al ah zonnen, de ideale moment want later od dag is het veel te warm. Het eerste stuk vd weg is vrij desolaat en helemaal niet mooi. Oude industriedorpjes, bijna verlaten, vergane glorie, triestig. Via de US180 rijden we Death Valley binnen. Maar een paar bochten nu met lange stukken rechte weg met dips zoals de borden langs de weg ons vertellen, dat zijn zo'n kleine heuvels op en neer langsheen de weg die je kriebels geven in je buik. Death valley wordt rondom door 2 bergketens ingesloten. Die hebben de vallei gecreëerd doordat ze neerwaartse druk uitoefenen en zo de vallei naar beneden duwen. Die druk blijft aanhouden dus ondanks de erosie en het stof dat eroverblaast wordt de vallei niet minder diep. Al de regen die vanuit de oceaan komt wordt opgeslorpt door de bergketens nog voor het Death Valley bereikt waardoor dit de droogste plek in Amerika is. Sommige jaren regent het niet hier. Doordat het zo ingesloten is en doordat het zo laag ligt, onder de zeespiegel, is dit bovendien de heetste plek in Amerika, op heel zonnige dagen in de zomer wordt het hier makkelijk meer dan 50°. Stilaan zien we wat wolken verschijnen boven de bergen die langs één kant Death Valley begrenzen. Die wolken worden alsmaar dreigender en tegen dat we de rand vd eerste bergketen bereiken die we doormoeten zien we bliksems en is er een thunderstorm bezig boven de bergen rondom de valley. Het begint te regenen en de temperatuur zakt tot 24°. Eens we de heuvel over zijn stijgt de temperatuur terug en tegen dat we 15 min later Stovepipe Wells bereiken waar we onze toegang moeten betalen is het al weer bijna 40°. We kunnen verder want er zijn nog geen floodings gemeld verteld de parkwachter ons. Blijkbaar kan de vallei overstromen met het water dat uit de bergen komt bij hele hevige onweders. Als eerste stoppen we bij de duinen net voorbij Stovepipe. Het heeft hier ook wat geregend en de zandduinen zijn wel mooi maar met een blauwe lucht, die er nu niet is, zijn ze veel mooier. Je kan die zandduinen laten bewegen door hard naar beneden te rennen, zo'n los zand is dit maar dat kan natuurlijk niet nu het zand nat is. Eigenlijk mogen we blij zijn dat de zon niet brandt want zelfs nu met de bewolking valt de hitte zo op je als je uit de wagen stapt. We zweten ons te pletter. Gelukkig hebben we genoeg water mee. Verder gaat de trip richting Furnace Creek en daar gaan we eerst lunchen. Als we terug uit het restaurant komen is de lucht ah opklaren, de zon komt er af en toe door en gaat de temperatuur ook verder omhoog. Tegen dat we Badwater bereiken, het laagste punt in de vallei zitten we aan 44°. Dit punt ligt zowat 268 meter onder sea level, normaal zou dit dus een groot meer moeten zijn maar doordat dit zo'n droge plek is, is er niet veel water te zien. We lopen even te puffen over de zoutvlakte die dit is. Er wordt hier borax gewonnen, das een soort mineraal dat hier vroeger heel veel werd ontgonnen en nu blijkbaar nog in vele waspoeders zit. We draaien hier terug om stilaan richting Las Vegas te rijden en passeren nog via een paar mooie views. Eén van die views is een smalle one way road, een soort lus vanaf de hoofdweg die artist palette noemt. Die loopt doorheen de rotsen met heel uiteenlopende kleuren, idd een palet van een kunstenaar. De temperatuur loopt verder op naar 46°! We rijden het park uit en via de US127 gaan we richting Amargosa Valley, een kleine detour maar zo rijden we een stuk langs Nellis Airforce Base, alweer een militaire basis waar David nog wat machinerie hoopt te zien. Area 51, waar volgens de geruchten ooit een alien space ship zou zijn neergestort ligt ook in dit gebied. Die militaire gebieden zijn echter zo groot dat je buiten wat prikkeldraad niet veel te zien krijgt. Een paar tanks heel ver id verte, een paar humvees langs de weg en dat is het. Doordat het heel hard waait zien we wel een paar mini tornado's die zich id Mojave dessert, waar we nog steeds doorrijden, vormen. Bovendien is het rondom ons in de bergketens die hier overal de dessert omgeven overal weer beginnen onweren. Om de haverklap zien we bliksems id verte terwijl we zelf id zon rijden, weird! Als we Las Vegas naderen is het ook daarboven id verte ah onweren en het regent weer een beetje als we de stad binnenrijden. Het verkeer is superdruk! De strip, zoals de baan noemt waarlangs al de grote casino's liggen is eigenlijk een gigantische highway met aan weerszijde 3- en 4-vaksbanen. De eerste supergrote casino gebouwen doemen op, Treasure Island en de Trump Tower zijn de eerste die we zien. We overnachten in Excalibur, een soort kitscherig kasteel gebouw, gigantisch groot. Duizenden mensen kunnen hier overnachten dus het inchecken alleen is al net zo erg als een piekmoment in een luchthaven. We krijgen ook nog een verkeerde kamer toegewezen en komen in een ouderwetse kamer in tower 1, een iewat versleten deel vh hotel, terecht. David gaat dat effe rechtzetten en we verhuizen naar een widescreen room in tower 2. Je ziet heel duidelijk dat dit een veel moderner deel vh hotel is, volledig gerenoveerd. Wifi is er niet op de kamers, David vermoedt dat dit opzettelijk is om te zorgen dat de mensen niet op hun kamer blijven zitten voor de computer. Eerst gaat het richting zwembad voor een zwemmetje en we krijgen zowaar nog wat regendruppels over ons heen, maar het blijft bloedheet, het is hier nog steeds mee dan 40° en het koelt niet af. Daarna eten we in een steakhouse ih hotel. Er zijn ook een McDo, een pizzahut, een Starbucks enz. ih hotel, dat is een kleine stad op zich. Je loopt alleen ih casino al makkelijk verloren, de pijlen staan ook zo dat je steeds bijna het ganse casino gedeelte doormoet vooraleer je bestemming te bereiken, de verleiding om te gokken wordt zo groot mogelijk gemaakt. Na het eten lopen we nog even naar buiten, zoveel lichten, de torentjes vh hotel zijn verlicht met vrij flashy kleuren en de andere hotels doen niet onder.
We hebben vandaag een kleine 800 km te doen helemaal naar San Diego, bijna volledig over autostrades dus das nog een voordeel. Net voor we willen vertrekken merken we een aantal mensen op achteraan ah raam van onze kamer. In de bossen waarin de lodges liggen ontdekken we een elk, een soort eland op een goede 50 m van onze kamer, die ligt daar gewoon wat te rusten met een enorm gewei. Kom dat tegen! Iedereen naar buiten natuurlijk om foto's te nemen en dan ontdekken we der nog eentje met gewei om echt U tegen te zeggen, hoe die z'n kop nog recht kan houden met zo'n ding erop, ja wadde. We gaan toch maar op weg en de tocht vordert goed, via de US64 terug naar de IS40 die we tot in Needles volgen waar we de US95 volgen tot de Vidal junction, daar gaan we een kleinere desert road op. We merken dat we opnieuw naar de woestijn toeren, de temperatuur stijgt ook weer gezwind naar Boven de 40°. In Desert Center rijden we opnieuw de autostrade op de IS10 deze keer. EVen verder pakken we de afrit voor een middagmaal en komen we toch wel een General Patton museum tegen, der staan behoorlijk wat Patton tanks en nog wat ander militair materiaal. Jonas is de hitte meteen vergeten en gaat enthousiast aan het fotograferen. Die hitte is trouwens weer niet te harden. We kunnen een ei bakken op de motorkap vd wagen, je verbrandt je bijna als je die aanraakt. Er blaast een loeiharde wind, je kan die het best vergelijken met een hete haardroger op de hoogste stand. Je voelt je zo uitdrogen! Verder gaat het naar Palm Springs en die heeft z'n naam niet gestolen, naarmate we dichter bij komen zien we alsmaar meer palmbomen. Dit is een beetje een luxeoord waar nogal wat supersterren huizen hebben in afgsloten buurten. Dat merk je ook als je der doorrijdt, mooie villa's, bloemen, heel veel groen en overal sproeiers om dat ook groen te houden. Ons hotel, Renaissance Palm Springs is de max! Mooi, groot, luxueus, een gigantisch zwembad met mooie groene kussens od ligzetels en paraplu's. De kamers zijn ook dik ok, groot, deze keer hebben we een king bed ( een groot bed ) en Jonas een sofabed dat nog zo groot is als de queen beds die we tot nu toe hadden. Wauw! Vermits het toch te heet is om iets anders te doen, gaan we naar het zwembad waarvan het water ongelooflijk warm is, als je doorzwemt begin je te zweten, we komen der bijna niet uit en Jonas al helemaal niet, die wordt met de dag meer en meer een waterrat. Vorig jaar moest tem steeds z'n zwembrilletje hebben om te zwemmen, nu zit tem meer onder als boven water en oefent tem constant om zo lang mogelijk onder te blijven. He's having the time of his life. Tegen de avond gaan we downtown waar de restaurantjes het één naast het ander staan en eten we pizza. Normaal zouden we dat allemaal te voet doen, het is nog geen 2 km tot daar maar het blijft gewoon heet, om 11h 's avonds is het nog 38° en na 500 m gelopen te hebben zweet je je alweer te pletter, dit is echt niet te doen!
Hallo iedereen, ondertussen is het weer zo'n 3 dagen verder en is Death Valley, Las Vegas en vandaag Grand Canyon alweer achter de rug. Death Valley was heet en nat, het regent hier soms een gans jaar niet en wij krijgen hier regen, je kan het zo gek niet bedenken of wij maken het hier mee. Las Vegas was ook heet en pure decadentie, kitch ten top gedreven! De Grand Canyon daar zijn geen woorden voor, daar wordt je gewoon stil van. We hebben vanavond een zonsondergang meegemaakt hier en zijn nu ah wachten op onze tafel om te gaan eten. In Las Vegas, of all places hadden we geen wifi en hier id Grand Canyon ook niet behalve nu hier id lobby ve hotel waar we gaan eten. Vandaar effe deze nieuwsflash. Morgen staat onze langste reisdag oh programma. Helemaal naar Palm Springs, zo'n 800 km ver, dat wordt een harde dobber. Daar zouden we weer over wifi moeten beschikken dus dan geef ik weer een full update.... Zo ver dit berichtje, we hebben honger, see U guys!
