Yes, het is alweer 8 jaar geleden dat mijn lieve Fluffy bij me is komen wonen. Het lijkt alsof het gisteren was. Wat hebben we toch veel meegemaakt, minder leuke maar ook heel fijne dingen. En ik ben maar wat blij dat ze haar verjaardag in het gezelschap van haar mooi mannetje mag vieren! Hopelijk mogen ze nog lang en gelukkig leven zodat we nog heel lang van elkaar gezelschap kunnen genieten!
Een foto van mijn verjaardagsprinsesje (het kroontje is wat aan de kleine kant )
En het feestelijk bordje waar straks haar groententaartje op geserveerd zal worden.
Dan wil ik van deze gelegenheid ook gebruik maken om nogmaals mijn excuses aan te bieden voor de problemen met mijn website. Ik vind het zelf heel vervelend maar kan er niets aan doen.
Sinds mijn vorig bericht zijn er dus 4 eitjes gekomen, vandaag het laatste (vermoedelijk). Ze houdt het altijd op maximum 4. De laatste tijd werden haar nestjes echter kleiner. Het zijn gelukkig ook gewone eitjes - met schaal dus - en ze zijn telkens ook op het juiste tijdstip gekomen. Haar cyclus is nochtans in de war aan het raken, ze is niet meer regelmatig.
Deze keer heeft ze ook moeite gehad met leggen vond ik. Het eerste eitje was overigens aan de kleine kant, de rest was normaal. Wel heeft ze veel zitten persen, ik was al bang dat er opnieuw een windei zou komen.
Zodra ik foto's kan maken, plaats ik ze hier. Maar dan moet zij wel haar nest verlaten en dat wordt moeilijk. Ze broedt erg trouw en verlaat het nest enkel om te eten of ontlasten.
Herinneren jullie nog het bericht van Chica's laatste ei, het windei? Ik had gehoopt dat dit de laatste keer was dat ze eieren zou leggen. Ze is immers al 9 jaar (bijna 10) en ook vogels komen in een soort 'menopauze' omdat de voorraad eicellen opgeraakt.
Toch is ze de laatste dagen tot week enorm nerveus, schreeuwerig en doet ze weer enorm broeds. Het is een heel uniek geluid en ik kan me niet voorstellen dat een mannetjes valkparkiet dit aantrekkelijk kan vinden maar ik ben dan ook geen vogel .
Ook zit ze veel op de bodem te scharrelen om een nest te maken, ik geef expres geen broedblok om dit gedrag niet te stimuleren.
In onderstaand filmpje zie je hoe Chica een manier vindt om zichzelf te bevredigen, tja sorry, ik kan het echt niet anders uitdrukken. Ze drukt haar cloaca tegen de tralies en neemt de typische houding aan.
Vandaag is ze erg rustig en ze zit al een beetje met geknikte staart. Hopelijk komt er een gewoon ei en geen windei want dan ben ik bang voor legnood.
Ondanks alle zorgen om Snowy kan ik toch genieten van mijn diertjes hoor. Bijvoorbeeld als ik zie hoe Misty zich amuseert in haar nieuw speeltje. Sowieso is ze een heel ondernemende hamster maar dat niet alleen. Zij is ook nog eens heel fotogeniek en lijkt altijd wel te poseren als ze de camera ziet .
Ik ben blij dat haar haartjes ook aan het terug groeien zijn, ook al gaat het traag.
Een tijd geleden had ik meegedaan met een wedstrijd uit Hart voor Dieren. Je kon een verwenpakket van Versele-Laga winnen voor konijnen. Uiteraard laat ik zo een kans niet liggen, je weet maar nooit. Het was echter al lang uit mijn gedachten tot gisteren de bel ging en een man met een grote doos aan de deur stond. Ik was één van de winnaars! Een heel fijne verrassing!
Nu kan ik niet met alle spulletjes iets doen dus sommige dingen schenk ik aan opvangen en goede doelen. Maar natuurlijk niet alles, mijn konijntjes verdienen het ook om verwend te worden! :)
Zie hier het verwenpakket. Ben alleen niet zo dol op die shampoo en vitaminen op basis van L-carnithine maar de rest vind ik goed. De konijntjes klagen alleszins niet. ;-)
En dan die lieve foto's waar ik het over had. Net voordat Snowy ziek werd, waren mijn konijnen erg aanhankelijk en leken ze te 'vechten' voor mijn aandacht. Ik ben dan ook heel blij met deze foto's hoewel ze me nu een dubbel gevoel geven. Maar ik wil absoluut deze situatie terug hebben en daar ga ik alles voor doen. Mijn lieve Snowy moet weer kerngezond worden zodat ik mijn mooi koppeltje terug aan mijn voeten kan hebben.
Duimen jullie mee voor zijn genezing? (Voor de mensen die het nog niet weten: je kunt Snowy's evolutie van de ziekte op mijn website volgen).
Tjonge, wat ik nu heb meegemaakt hou je niet voor mogelijk.
Ik zal bij het begin beginnen. Chica is een geadopteerde valkparkiet van 9 jaar oud die alleen zit, ze accepteert geen partner. Af en toe legt ze eitjes en vervolgens broedt ze gedurende 3 weken. Ik geef geen broedblok om eieren leggen niet te stimuleren dus ze legt haar eieren op de bodem van de kooi. Vreemd is wel dat ze in de herfst begint en de hele winter door eitjes legt maar in de lente stopt ze. Maar goed, dit doet ze al 2 jaar dus dit ben ik gewend. Toch begint ze dit jaar eerder te leggen.
Donderdag 30 juli kwam het eerste eitje. Zaterdag verwachtte ik het 2de (valkparkieten leggen om de dag) maar er kwam niets. Dat kan, meestal legt ze er 3 à 4 maar soms blijft het bij 1 eitje. Toch dacht ik een dik poepje te zien maar ik zal me wel vergissen (dacht ik). Maandag 3 augustus werd ze onrustig en verhuisde ze het ene eitje van de ene hoek naar de andere in de kooi. En toen kwam er dus toch een 2de eitje.
Met een tijdspanne van 3 dagen ertussen (ipv 1) maakte ik me toch wat zorgen. Het is niet normaal dat er zoveel tijd tussen zit. Maar ze bleef alert en at goed dus tja, zorgen om niets blijkbaar.
Dinsdag kwam ze op haar papegaaienschotel om haar ontlasting kwijt te raken. Dit doet ze altijd als ze broedt, zo blijft haar kooi proper, slim beestje hè?
Ze bleef echter onrustig en het leek alsof ze wilde gaan vliegen. Ze klom naar de bovenkant van haar kooi en ik zag haar nog een beetje ontlasting naar buiten persen. Daarbij zag ik echter het roze/rode gedeelte van haar cloaca en ik was bang dat ze bloedde. Ik haalde vlug keukenpapier om de ontlasting te controleren toen ik haar opnieuw zag persen.
Deze keer kwam er echter een witte blaas naar buiten en in een reflex hou ik mijn handen onder haar poepje en... Er rolt zomaar een ei in mijn handen !!! Ik stond even ademloos te kijken hoor, dat kan ik je verzekeren. Ik denk dat ik een van de weinige mensen ben die een ei heeft opgevangen dat rechtstreeks uit de bron kwam. Stel je voor dat ik het niet gedaan had, dan had ik omelet kunnen opvegen...
Het was echter geen gewoon ei maar een windei, een ei zonder echte schaal dus dat wat rubberachtig aanvoelde. Chica zelf stond er ook maar raar naar te kijken. Ze pikte er zachtjes in met haar bekje, waarschijnlijk wist ze zelf niet wat het was. Blijkbaar voelde het voor haar aan als ontlasting en niet als een stevig ei, anders zou ze nooit boven op de kooi gaan zitten persen. Ik wist niet goed wat ik moest doen en legde het ei maar bij haar 2 andere eitjes. Ze rolde het echter niet onder haar lichaam in dus nam ik het opnieuw weg. En maar goed, want het werd al plat dus meteen weggegooid.
Enkel bij kippen heb ik al windeieren gezien maar zij broedden nooit dus die gooide ik altijd onmiddellijk weg. Ik vraag me af wat de oorzaak is. Sepia, piksteen en grit heeft ze volop. Eivoer krijgt ze nu ook. Het enige wat ik nog kan bedenken is een vitamine D tekort door gebrek aan zonlicht. Vitamine D transporteert calcium en zij zit hier constant binnen. Wel licht maar nooit direct zonlicht.
Anyway, ik hou haar uiteraard scherp in de gaten en bij de minste twijfel sta ik bij de dierenarts! Tot nu toe wijst niets erop dat er nog eieren gaan komen dus hopelijk was het windei ook meteen het laatste.
Nog even een foto van het verschil tussen een gewoon en een windei.
Nu het niet meer zo bloedheet is, spelen de konijntjes vaker buiten. Ook 's avonds en dan is het een heel gedoe om hen weer naar binnen te krijgen. We hebben hier wel eens ratten en steenmarters in de buurt gehad en dan heb ik liever dat ze veilig binnen slapen. Het zijn tenslotte ook binnenkonijnen.
Maar samen buiten zitten bij de konijntjes is wel reuze gezellig. We zijn omringd door allerlei vogeltjes en vlinders en tegelijk kon ik op mijn gemakje studeren (kattengedrag ).
En zij smullen lekker van hun groenteschotel .
Zoals je kunt zien op de foto, heeft de rui zich ook flink doorgezet. De haren vliegen me om de oren .
Niets aan te doen behalve plukken en Prozyme geven. Tot nu toe hebben ze geen van beide last van verstoppingen of gas. Hopen maar dat het zo blijft.
Hebben jullie ook al ervaren dat konijntjes erg graag helpen met allerlei huishoudelijke klusjes? Zonder morren steken ze graag een pootje of snuitje toe .
Als ik bijvoorbeeld hun kooi schoonmaak, komen ze nieuwsgierig toekijken. Ze steken hun kopje onder mijn arm of porren eens tegen mijn been zodat ze een goed zicht krijgen op de uitgevoerde werken. Meestal springen ze in de kooi om mij te helpen met het hooi te verwijderen. Lees: zij beginnen te eten en ik moet wachten met de kooi leeg te scheppen totdat zij gedaan hebben .
Als zij besluiten dat ze genoeg hooi verwijderd hebben, kan ik eindelijk doorgaan met leegscheppen. Dan geef ik de kooi een stevige poetsbeurt en vervolgens leg ik weer verse bodembedekking en hooi.
Uiteraard komt de inspectiecommissie opnieuw toekijken of ik mijn werk wel naar behoren uitvoer. Eerst moet de kwaliteit van het verse hooi aan de bron getoetst worden. Als konijn wil je natuurlijk alleen de beste kwaliteit in je huisje hebben! Zorgvuldig wordt er aan de hooizak gesnuffeld, niets is zo lekker als de geur van vers hooi. Vraag me niet waarom maar zo te zien smaakt hooi lekkerder als het nog in de zak zit. Blijkbaar verdwijnt het geurige aroma als hooi in de kooi wordt uitgespreid.
De snuitjes verdwijnen liefst zo diep mogelijk in de zak want de beste sprietjes steken natuurlijk helemaal beneden . Ze rukken uit alle macht om de lekkerste sprietjes te kunnen bemachtigen. Lief van hen natuurlijk, op deze manier maken ze het hooi ook wat losser en moet ik niet zo hard sleuren om het uit de zak te trekken. Als het hooi uitvoerig gekeurd en goed bevonden is, kan ik het eindelijk in de kooi leggen.
Vervolgens moet er opgeruimd worden want er wordt altijd wel wat gemorst. En ook hier laten konijntjes zien dat ze erg behulpzaam zijn. Ik neem de stoffer en het blik om de gemorste bodembedekking en overgebleven hooisprietjes bij elkaar te borstelen. Maar wederom willen mijn konijnen eerst weten of het blik en de borstel wel geschikt zijn om die job uit te voeren. Ze knabbelen even aan de haren van de borstel om te testen of ze stevig genoeg zijn. Vervolgens gaat één van de twee ermee aan de haal zodat ik achter een konijn moet aanhollen om mijn borstel terug te bemachtigen . Terwijl vindt het andere konijn het reuze lollig om te smijten met het blik. Natuurlijk ligt er al vuil in en komt dit allemaal weer op de vloer terecht zodat ik van vooraf aan kan beginnen met borstelen .
Kooien poetsen? Een hele opgave! En dan vraagt mijn vriend zich af waarom ik meer dan een uur met een kooi bezig ben, hij zou het zelf eens moeten meemaken .
Een ding staat vast: met konijnen verveel je je nooit. Zelfs de meest simpele taken weten ze om te toveren in avonturen en er is altijd wel wat te beleven met mijn behulpzame boefjes .
Pf, wat een hitte de afgelopen dagen. Alle dieren met bontjasjes hebben het onwaarschijnlijk moeilijk gehad.
Hier zitten ze nog met hun winterjasjes dus het was puffen. Fluffy en Snowy zijn in de rui en die begint nu flink door te zetten. Ze gaan ook niet meer op vetbed liggen maar op de koele tegels, gelukkig wonen ze binnen en heb ik een vrij fris huis.
Toch nam ik extra voorzorgen door een tegel in hun kooi te leggen en een ventilator op te zetten maar wel zo dat ze niet in de tocht liggen. Ook controleer ik regelmatig hun nekje (het plekje net onder de oren) of dit niet te warm is. Al bij al valt het nog mee, het is hier binnen niet warmer geweest dan 27°C.
Daarom schrok ik me rot toen ik Misty gisteren plots op haar verdieping zag liggen: helemaal plat, hijgend en het leek wel alsof haar gezichtje scheef was . Als ze probeerde te wandelen leek ze wel dronken! Ik wilde haar niet plotseling afkoelen om een ergere shock te vermijden. Dus zette ik alle middelen in die ik maar kon bedenken. Een diepvrieselement in een handdoek gewikkeld tegen haar kooi gelegd, op de plaats waar haar slaaphuisje staat. Een natte handdoek met diepvrieselement bovenop haar kooi want koude lucht daalt. En een ventilator die net boven haar kooi waaide. Het leek te helpen, wat later wandelde ze gewoon en verdween ze weer in haar nestje. Gelukkig stopte ze zich niet toe met papiertjes, zo kon ik regelmatig de ademhalingsfrequentie meten en die was tussen de 40 en 50 per minuut, prima dus! Enkele uren later stopte ze zich wel toe, dan heb ik wat koude elementen weggenomen want ik wil natuurlijk geen bevroren hamster .
Ze is de eerste hamster die zo hevig reageert op warmte, dit heb ik nog nooit gezien.
Om met een vrolijke noot te eindigen: de konijntjes hebben nieuw speelgoed gekregen. Een reuzewilgenbal met maïsblaren en 2 houten speeltjes in verstopt. Het is meteen een groot succes en dat mag je in Snowy's geval letterlijk nemen, de bal is bijna groter dan hijzelf . Fluffy is echter de knager van de twee en zij heeft dan ook meteen haar tandjes er in gezet.
Fluffy is weer helemaal de oude! Ze springt, huppelt en crosst weer naar buiten als vanouds. Ze is nog steeds in de rui maar blijkbaar was de oorzaak dus - weer maar eens - haar onzekerheid. Die is nu verdwenen als sneeuw voor de zon dus nu maar hopen dat het zo blijft.
Plots schiet me ook te binnen wat de oorzaak zou kunnen zijn. Snowy is soms zo gefocust op voer dat hij vergeet een plasje te doen in de kooi. Vol enthousiasme komt hij aangehuppeld terwijl hij plast! Natuurlijk moet ik dit vlug opruimen maar Fluf was er al doorgelopen. Daarop moest ik haar voetjes afdrogen en kennelijk heeft ze dit als straf ervaren, hoewel ik haar absoluut niet berispt heb o.i.d. Maar ze weet dat er iets gebeurd is wat niet mag en voelde zich schuldig. Wat een gevoelig konijntje is ze toch...
Een foto van haar terwijl ze buiten haar pootje wast (let op het tongetje )
En zoals beloofd: foto's van mijn fotomodelletje, mijn mooie mollige Misty.
Het is de eerste hamster die zo mooi blijft stilzitten als ze geaaid wordt. En ook voor foto's neemt ze haar mooiste poses aan, kijk maar .
Dit theelichthoudertje in de vorm van een strandstoel heb ik pas gekocht en Misty paste er zoooo mooi in .
De laatste tijd is Fluffy niet in haar normale doen en daarom maak ik me zorgen. Nu ben ik iemand die nogal vlug bezorgd is, andere mensen zouden de verandering bij haar misschien niet eens opmerken. Maar omdat onze band zo sterk is, merk ik het uiteraard wel.
Om misverstanden te voorkomen: haar eetlust is nog altijd optimaal, haar gewicht ook dus op dat vlak is er niets mis. Het is haar gedrag dat stilaan veranderd is.
Sinds enkele weken is ze niet meer actief overdag, ook niet 's morgens. Ik weet wel dat konijnen schemerdieren zijn maar de verandering in gedrag valt me op. Ze gaat niet meer buiten spelen, huppelt nauwelijks rond, heeft geen behoefte meer aan gezelschap. Niet van mij of van Snowy. Maar 's avonds daarentegen is ze haar gewone zelf: huppelen, aandacht vragen, binkies maken, bedelen voor snoep enz.
De laatste weken is ze ook erg onzeker en ze struikelt af en toe. Ze is sowieso een onzeker konijn en als iets mislukt, krijgt haar zelfvertrouwen een flinke deuk. Ze zal die actie daarna ook niet meer snel opnieuw proberen. Ze heeft steeds vrij veel tijd nodig om over die onzekerheid te raken. Zo is ze al eens blijven hangen in het deurtje van haar kooi, is ze van haar slaaphok gevallen enz.
Toch lijkt dit de laatste dagen niet meer aan de orde te zijn, het springen lukt weer beter en ze twijfelt niet meer.
Gisteren wilde ze zelfs nog op de bank springen maar die is veel te hoog en bij die poging viel ze achterover. Ik schrok maar dat was nergens voor nodig, ze griste het koekje - wat de reden was van haar sprong - vlot uit mijn handen. Daarna speelde en huppelde ze ook verder alsof er niets gebeurd was. Ik probeer ook nooit te reageren als ze struikelt o.i.d., dat zou haar onzekerheid alleen maar bevestigen en versterken.
Ik heb mijn hoofd al gebroken over de oorzaken: gewoon een dipje, de rui die veel energie vraagt, haar leeftijd (ze wordt 8 jaar in juli/augustus), een gezondheidsprobleem dat sluimert of een combinatie van sommige factoren?
En net nu ik dit getypt heb, springt ze zonder problemen uit haar kooi en gaat ze bij Snowy in de speelhoek liggen. Daarna begint ze aan alle speelgoed te knabbelen. Alsof ze mijn woorden wil ontkrachten .
Liever zo natuurlijk, hopelijk heeft ze maar gewoon een dipje en ligt de inactiviteit aan de rui. Daarvoor krijgt ze sowieso al preventief prozyme maar straks ga ik ook wat gedroogde Echinaforce geven om haar weerstand te verbeteren. Hopelijk lust ze het .
Er is niet zo veel gebeurd deze week en daarom plaats ik vandaag alleen enkele leuke filmpjes en foto's.
Jullie weten ongetwijfeld dat konijnen in de meest rare houdingen kunnen liggen maar hoe ik Fluffy en Snowy deze week aantrof... tjonge!
Snowy duwde zich vrijwillig onder Fluffy in, alsof ze hem aan het uitbroeden is. Maak je geen zorgen over haar wam, ja die is groot maar is alleen nog loshangende huid en ze kan die goed opzij duwen .
Dan heb ik ook nog een filmpje van Fluffy die aan haar flesje lebbert, ze heeft zo een mooi roze tongetje!
En tot slot nog een filmpje van Chica die bij momenten erg aanhankelijk is. Ze komt vanzelf naar mij toe gevlogen en is blijkbaar dol op ritsen. Geen idee waarom, misschien was dat bij het vorig baasje ook zo?
Fotografie is een van mijn hobby's en wat is er leuker dan je eigen dieren fotograferen? Ze werken ook altijd zo goed mee en zijn heuse fotomodelletjes geworden.
Maar wat belangrijker is: ze brengen me altijd aan het lachen!
Chica bijvoorbeeld is geen speels vogeltje. Ik weet niet waar ze vandaan komt maar ze lijkt niet te weten waartoe speelgoed dient. Toch bespeur ik af en toe speelsheid en dan nog wel met de meest eenvoudige dingen, een koordje of zoals nu: een stokje.
Misty is een zeer levendige hamster die zowel 's morgens als 's avonds klaar staat om uit de kooi te mogen. Ze vindt het zo leuk om rond te rennen. Met het mooie weer van vorige week besloot ik om eens wat buitenfoto's te nemen. Geen nood, ze zat in een hoge curverbak waaruit ze onmogelijk kon ontsnappen.
Vanuit fotografisch standpunt de slechtste foto die je kan nemen omdat de lichaamsverhoudingen niet kloppen maar is ze niet geweldig mooi? Haar roze neusje dat zo goed uitkomt tegen dat prachtig gekleurd vachtje...
Tenslotte de nijntjes, hoe kan het ook anders .
Fluffy die laat zien dat konijnen misschien toch wel knaagdieren zijn... .
Kijk naar die verbaasde blik als het stokje breekt, . Het lijkt wel alsof ze zegt: "huh?"
Dan knabbelen we toch gewoon verder.
Wie is er niet dol op foto's van mijn ventje? Snowy wilde zich net gaan wassen en je weet hoe konijntjes dan eerst met hun pootjes schudden.
Toen hij dit deed, viel hij bijna achterover en net op dat moment drukte ik af ! Mijn vriend zegt dat het lijkt alsof hij aan het tapdansen is en in zijn handjes klapt .
Maar Snowy is een stoer manneke en cool wast hij zijn snoetje verder.
Vandaag is het exact 5 jaar geleden dat ik mijn lief wattebolleke geadopteerd heb en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.
Hij is het zonnetje in huis, altijd even vrolijk, altijd evenveel eetlust (en als ik veel zeg, bedoel ik ook veel ), speels, lief, schattig, mooi, knuffelig en zo kan ik nog uren doorgaan.
5 jaar alweer, wat gaat de tijd toch snel...
Maar wat ben ik blij dat hij in mijn leven gekomen is! Ze zeggen wel eens dat toeval niet bestaat en in dit geval geloof ik het ook, hij was voorbestemd om bij ons te komen wonen.
Wat heeft hij me toch al veel geleerd en ik leer nog steeds van hem.
Ik hoop dat hij nog lang aan de zijde van zijn vriendinnetje mag liggen en dat we nog héél lang mogen genieten van hem!
Onderstaande foto is niet getrukeerd . Het kroontje heb ik van een spaarvarkentje geknipt en het paste hem perfect. Het gaat ook mooi samen met zijn roze neusje en de roze binnenkant van zijn oortjes .
Gefeliciteerd lieve jongen en dat je nog héél lang bij ons mag zijn!
Ik heb er bewust voor gekozen om mijn konijnen in huis te laten wonen zodat we altijd kunnen genieten van elkaars gezelschap. Na zoveel jaren samenwonen zou je veronderstellen dat ik weet hoe gevoelig ze zijn. Maar nogmaals hebben ze mij verbaasd en hebben ze mij getoond dat ze nog gevoeliger zijn dan ik ooit voor mogelijk hield.
Konijnen houden van regelmaat en hier weten ze dat ze 's morgens dadelijk naar buiten mogen om een luchtje te scheppen en dat ik intussen bezig ben met hun ontbijt. Na een kwartier komen ze terug naar binnen en staan ze hunkerend aan mijn voeten. Om vervolgens vrolijk huppelend mij naar de kooi te volgen waar ze hun portie biks krijgen.
Ik zweer het: konijnen kunnen klok lezen! Om 12 uur stipt staan ze klaar om hun gedroogde kruiden in ontvangst te nemen. En je mag er donder op zeggen dat ze om 17.30 uur alweer paraat staan want dan is het tijd voor de dagelijkse groente- en fruitschotel. 's Avonds tenslotte komen ze klokslag 21.30 uur bedelen voor hun snoepje. Dat heb ik hen zo aangeleerd omdat ik het gezellig vond hen aan mijn voeten te hebben als ik op de bank voor de tv zat.
Maar af en toe zijn er factoren die hun schema overhoop gooien, factoren zoals werk bijvoorbeeld. Telkens ik een andere job en dus ook een ander ritme had, merkte ik een grote verandering in hun gedrag op: verminderde eetlust, lusteloos of net rusteloos. Fluffy is zelfs al enkele keren schijnzwanger geworden en af en toe waren er rangordeproblemen. Hun baasje, hun nummer 1 was weg en dan moest er onderling "gestreden" worden om die begeerde eerste plaats. Gelukkig werd er nooit gevochten, het bleef bij keutelen en plassen in huis. Wat uiteraard knap vervelend is als je van een lange werkdag thuiskomt. Het is niet leuk om dan nog alle rommel te mogen opruimen. Bovendien moest ik ook nog therapie toepassen zodat de rangorde- en territoriumstrijd weer zou verdwijnen. De techniek die ik gebruikte werkte altijd binnen enkele dagen.
Tot voor kort. In december 2008 werd er plots weer in huis gekeuteld en geplast. Ik begreep niet goed waarom, in mijn ogen waren er geen grote veranderingen gebeurd. Ik dacht aanvankelijk dat het te maken had met de leeftijd van Fluffy. Zij wordt dit jaar 8 en misschien wilde Snowy wel de dominantie overnemen.
Maar het geplas en gekeutel hield niet op en duurde tot begin april. Zo plots als het gekomen was, zo plotseling hield het ook op. Ik brak mijn hoofd over wat er toch veranderd kon zijn en ineens ging er mij een lichtje op.
Sinds december heb ik het razend druk en tegelijk sukkelde ik met gezondheidsproblemen. In april kreeg mijn gezondheid een flinke deuk en ik werd gedwongen tot heel veel rust. Ik bracht uren door op de sofa en de konijntjes waren lief, aanhankelijk en superblij dat ze weer aandacht kregen van mij. Fysiek was ik dus wel aanwezig maar emotioneel maakte ik niet meer genoeg tijd vrij voor hen. En zij maakten dat duidelijk op hun manier. Als ze geen aandacht krijgen met goed gedrag, dan maar met "slecht" gedrag.
Wie durft er nu nog beweren dat konijnen geen intelligente en gevoelige wezentjes zijn? Wat leren ze mij toch veel, wat ben ik blij dat ik deel mag uitmaken van hun leven. Als ze eens wisten hoeveel ze voor mij betekenen, hoeveel ik van hen hou.
Iedereen weet dat samenleven met konijnen inspanningen en aanpassingen in huis vraagt. Na het lezen van onderstaand verhaal zal je begrijpen wat ik bedoel met "voldoende geduld en begrip kunnen opbrengen."
Laat ik bij het begin beginnen. Het is belangrijk om je konijnen te laten inenten tegen myxomatose en vhs. Toch wil ik ook die vervelende muggen die myxomatose verspreiden zoveel mogelijk weren. Niet alleen voor de konijnen, ook voor mezelf, want om de een of andere reden lijk ik een magneet te zijn voor deze nare insecten. Ook vliegen hou ik liever buiten vanwege het gevaar voor madenziekte.
Dus trekken we naar de doe-het-zelf-handel om horgordijnen te halen. Die hangen we in de deuropening van de keuken naar het terras. Op die manier kan de deur in de zomer overdag fijn blijven openstaan, de konijntjes kunnen zelf kiezen of en wanneer ze buiten gaan en wij blijven gespaard van het gezoem en de beten. Dat was alleszins de planning.
Mijn konijnen wonen binnen maar kunnen in de lente/zomer/herfst bij goed weer naar buiten als ik thuis ben. Zo kunnen ze toch genieten van zonlicht en frisse buitenlucht.
Maar wat is dit nou? Heeft er iemand zomaar de doorgang geblokkeerd met vervelende dingen die in de weg hangen! Wat doet een zichzelf respecterend konijn dan? Juist ja, zij volgt haar natuurlijk instinct en knabbelt elk obstakel netjes uit de weg! Vakkundig worden de eerste hapjes genomen zodat het verzwarende plastic ding onderaan er netjes afvalt. Dan gaan we over tot de volgende stap: het afwerken in een boog zodat we er net met onze oortjes onderdoor kunnen zonder ons te moeten bukken. Waarom moeilijk doen als makkelijk ook kan?
Wat doe je dan als baasje? Boos worden? De meeste baasjes zouden dit als ondeugend of vernielzuchtig gedrag bestempelen. Ik vind het juist prachtig! Fantastisch! Meer zelfs: ik bewonder hun intelligentie, hun vermogen om problemen op te lossen. Want zo is het maar net. Ik kan niet anders dan toegeven dat het er in hun ogen inderdaad moet uitzien als een vervelende hindernis die moest verwijderd worden.
Gelukkig begrijp ik wat er in hun hoofdjes omgaat en snap ik hun instinctief gedrag. Vanuit hun standpunt moeten alle vluchtwegen te allen tijde beschikbaar en veilig zijn. Stel je voor dat er een roofvogel op het terras zou komen. Het is onmogelijk maar je kan maar beter het zekere voor het onzekere nemen, niet waar? Per slot van rekening is dat de essentie van een prooidier zijn. Eerst vluchten, dan pas analyseren of er echt gevaar dreigde. Wie ben ik als baasje om hun natuurlijk gedrag te bestraffen? Ik geniet er juist met volle teugen van!
Wat doen we dan met de muggen en vliegen vraag je je misschien af? Tja, die proberen we dan maar op afstand te houden met allerlei huis-, tuin- en keukenmiddeltjes. Die uiteraard niet schadelijk zijn voor konijnen!
En de konijntjes? Die spelen naar hartelust buiten en racen vrolijk onder het bewijs van hun vakmanschap naar binnen en buiten. Samenleven met konijnen: je moet er wat voor over hebben.
Maar ze zijn heerlijk om te observeren en van te leren !
)
. 
!!! Ik stond even ademloos te kijken hoor, dat kan ik je verzekeren. Ik denk dat ik een van de weinige mensen ben die een ei heeft opgevangen dat rechtstreeks uit de bron kwam. Stel je voor dat ik het niet gedaan had, dan had ik omelet kunnen opvegen...
.
.
.
, ik kan geen dag zonder.
>
