Helaas kan ik geen update over mezelf plaatsen. Normaal gesproken had ik afgelopen woensdag nog een keer op controle moeten gaan. Maar de man die beloofd had om me te brengen, belde ineens af. Slechts een dag op voorhand en via via, niet eens rechtstreeks naar mij. Het was voor mij onmogelijk om in zo korte tijd iemand anders te vinden, dus heb ik de afspraak moeten annuleren. Natuurlijk was het ziekenhuis ook boos en kreeg ik een uitbrander. Alsof ik voor die situatie gekozen heb... . Ik vind het zo teleurstellend dat iemand zijn belofte niet nakomt, daar kan ik echt kwaad om worden ! Ik moet 3 juni pas weer op controle en dan brengt mijn broer me. Mijn oogbol is nog altijd zacht dus ik denk dat de oogdruk wel goed zit. Ik weet alleen niet of ik mag doorgaan met de dosering van de ontstekingsremmende oogdruppels. Voor de zekerheid doe ik dat maar.

Ik durf het bijna niet te schrijven, maar met Chica lijkt het - eindelijk - de goede kant op te gaan. De antibioticakuur met Bactrim hielp meteen maar ik heb het middel toch 2x per dag moeten geven. Vorig weekend zag ik haar eetlust toch weer verdwijnen, ik was toen 10 dagen bezig. Vorige zondag heb ik dan de laatste dosis gegeven. Tot op heden blijft de ontlasting vast, ze eet weer goed en is enkele grammen aangekomen, ze weegt nu 103 g . Aan haar kuifje voel ik stekeltjes, dat betekent dat ze in de rui begint te gaan.

Wie ook in de rui is, zijn de 2 konijntjes. Indy is heel fel bezig op haar borst en laat dat nu net een plaats zijn waar ze nog niet goed aanrakingen verdraagt. Ik pluk af en toe wat plukjes maar zij likt het meeste zelf op. Met alweer een gasaanval als gevolg gisteren . Ik hoorde haar plots onrustig rondlopen in de keuken. Ze ging telkens ergens anders liggen, dan weet ik hoe laat het is. Toen ik ging kijken, lag ze weer languit in krampachtige houdingen en liep ze weg van mij.

Er viel me ook iets anders op: ze maakte een plof. Normaal gezien is dat een uiting van zich heel goed en relaxed te voelen. Van de week mailde iemand me echter wiens konijn pijn had aan een oog en ook heel vaak plofte. Na zijn operatie plofte hij aanzienlijk minder. Konijnengedrag is niet zwart-wit, maar dit bewijst volgens mij weer eens dat sommige gedragingen meerdere betekenissen kunnen hebben. En iets wat we altijd als iets positief gezien hebben, ook een negatieve betekenis kan hebben.

Nog een voorbeeld: als Fluffy kwispelde was ze geïrriteerd, bij Indy betekent het juist dat ze opgewonden en blij is.

Anyway, na 3 kwartier leken de pijnstiller en het darmstimulerend middel aan te slaan en ze begon weer te eten .

De deur naar het terras staat regelmatig open, maar ze durft nog altijd niet naar buiten te gaan. Zelfs niet na aanmoediging met een rij rozijntjes. Ik wil dat ze uit eigen beweging gaat, ik dwing haar liever niet.

Ze neemt haar poetsbeurten heel serieus . Erg elegante houding Indy... .

Kiekeboe .

Dit is wat er gebeurt als ik haar kooi schoonmaak. Sowieso springt ze telkens in en uit de kooi zodat ik niet kan doorgaan met leegscheppen. Heel af en toe waagt ze zich op de tegels .

Lazy Sunday, wat kan een konijnenleven toch zwaar zijn .

Snowy doet ook mee .

Momenteel zet de rui zich bij hem flink door. Hij verhaart nu letterlijk van kop tot teen en ik doe mijn best om het bij te houden. Toch kan ik niet voorkomen dat hij zich weer slecht voelde. Hij heeft 2 dagen minder gegeten en daarna eet hij zijn brokjes weer in 1 keer  helemaal op! Hij slaapt ook meer dan anders, het vergt veel van mijn oud mannetje. Trouwens: a.s. zaterdag, 30 mei, zal het 11 jaar geleden zijn dat ik hem adopteerde. Zijn kadootje ligt al klaar .

Gelukkig helpen wat lekkere extraatjes hem weer op de been.

Zijn groenten eet hij - tot nu toe - nog altijd gretig op.

"Mijn appelfrietjes" .

Een ander oudje dat ook nog goed eet, is Dotje. 

Ter info: dit is een grijze garnaal, dan kun je een beetje inschatten hoe "groot" ze is .

Tegenwoordig is ze overdag weer veel wakker en dan knaagt ze voortdurend aan het slotje van haar kooi. Ze doet dit al haar hele leven en ik heb geen idee waarom. Ze heeft genoeg knaagspulletjes, maar dit en de standaard van haar wiel zijn de favoriete knaagplekken.

Die voetjes, dat kontje .

Hoor maar wat een herrie ze kan maken . Snap je nu waarom ik haar 's nachts in de badkamer zet?

Ook vandaag start ik met een update over mezelf. Ik bespaar jullie de foto's omdat sommigen ze toch akelig en/of heftig vinden . Deze operatie was alleszins veel ingrijpender dan de vorige, duurde langer en heeft me ook meer stress bezorgd. Ik moest immers al om 7u aanwezig zijn want ik werd om 8u als eerste geopereerd. Dit betekende echter dat ik om 4u ben opgestaan, zodat ik om 5u30 kon vertrekken. Er is 's morgens immers toch wel wat werk om iedereen van ontbijt te voorzien. Chica moest ook nog antibiotica krijgen en Snowy's oogjes moeten elke morgen schoongemaakt worden. 

Maar alles is weer goed verlopen en na 4 uren mocht ik het ziekenhuis alweer verlaten.

De volgende dag moest ik op controle en ik kreeg goed nieuws: de oogdruk was 11 . Dus geen oogdrukverlagende druppels meer, geen plaspillen meer, joepie! Enkel nog ontstekingsremmende druppels.

Hopelijk blijft alles zo goed gaan, ik moet nog 3 weken na elkaar terug op controle. De vrouw die tegenover me op de kamer lag, werd al voor de 4de maal geopereerd aan glaucoom. Bij haar groeide het kanaal telkens weer dicht, net als bij de man die ik één van de vorige keren sprak. Niet bepaald bemoedigende dingen om te horen en ik hoop dat het bij mij gewoon open zal blijven.

Chica's ontlasting werd maar niet beter, dus de enige overblijvende keuze was antibiotica. Ik kreeg Baytril mee en moest 2x per dag 0,04 ml geven. Pf, wat een nachtmerrie . Metacam nam ze vlot aan op een koekje, maar dit niet, dus ik moest haar telkens pakken. Haar eetlust verdween de eerste dagen en ze werd heel stilletjes, het was duidelijk erg zwaar voor haar. De ontlasting werd wel beter, maar is niet helemaal normaal geworden. Toch vond de dierenarts dat ik moest stoppen na 7 dagen. Hij wilde immers niet het risico lopen dat haar goede darmflora naar de vaantjes ging of dat ze nierfalen zou krijgen.

Twee dagen na het stoppen, werd de ontlasting echter weer waterig. Ik had al het gevoel dat de kuur te kort geweest was. Een 2de kuur is niet optimaal want het kan resistentie opwekken, ik had beter langer door gedaan. Maar ik heb nu geen andere keuze. Deze keer kreeg ik Bactrim en hiervan moet ik 0,07 ml 1 à 2x per dag geven. Na 2 keer (1x per dag) zie ik al beterschap. Ik wilde nu langer doorgaan dan 7 dagen maar nu twijfel ik weer .

Ze is afgevallen tot 97 g  en kwam door de 1ste antibioticakuur weer 4 g bij. Bijlange niet genoeg natuurlijk, ik hoop dat ze ooit weer haar oude gewicht van 125 g zal halen.

Gelukkig voelt ze zich niet slecht; ze eet, drinkt en gedraagt zich verder normaal.

Indy heeft me ook weer laten schrikken. Ze krijgt toch iets te vaak een gasaanval of krampen naar mijn zin. Ik weet niet zeker of het gas is, want ze neemt wel nog lekkere dingen aan. Maar voor het overige gedraagt ze zich alsof ze gas heeft: veel op andere plaatsen gaan liggen, zich verstoppen enz. Afgelopen maandag (de dag voor mijn operatie) was het ook weer zo ver. Dit is de zoveelste keer dat ze het 's morgens krijgt als ik opsta. En ik weet zeker dat ze 's nachts niets verkeerd heeft gegeten. Is het door de rui, of misschien toch door mijn stress? Ik greep meteen in en 2 uren later liep ze rond alsof er niets gebeurd was.

Ze ging vaak in een gestrekte houding liggen en daarbij viel me ook iets anders op: een rode eeltplek op haar hiel ! Ik weet dat Rexen gevoelig zijn voor zere hakken en ik weet dat ze in het begin hele kleine rode vlekjes op de hielen had. Maar nu is haar overgewicht weg en ze loopt hier op matten. Het is me een raadsel waarom het ineens zo erg geworden is. Want vorige maand was er nog niets te zien. Ik houd het in de gaten en hoop dat het niet erger wordt. Ze lijkt er zelf geen last van te hebben.

Voor ik naar het ziekenhuis moest, gaf ik nog nieuw knaagspeelgoed dat dankbaar in gebruik werd genomen .

Snowy eet me de laatste dagen de oren van mijn hoofd . Alles is in een mum van tijd op en hij zit altijd wel ergens hooi te knabbelen, als hij niet slaapt tenminste .

Van slapen gesproken: ik vraag me echt af hoe hij nog kan ademen in deze houding .

Plots vond hij het weer fijn om in dit mandje te zitten, hij heeft er lange tijd niet naar om gekeken.

Van Dotje schreef ik vorige keer al dat ze er oud begint uit te zien. Op deze foto wordt het heel duidelijk. Maar ze blijft oh zo schattig .

En om af te sluiten wil ik alle mama's een fijne moederdag wensen. Ook als jullie mama zijn kindjes met een vacht, veren of schubben enz. .

Zoals de titel al zegt: ik heb helaas een tweede oogoperatie nodig . Die zal op 5 mei plaatsvinden. De eerste is zonder complicaties verlopen, maar het beoogde doel - het verlagen van mijn oogdruk - werd niet bereikt. Vorige week had ik opnieuw een oogdruk van 45 en heeft mijn oogzenuw jammer genoeg nog meer schade opgelopen. Ik zag al maar 25% meer, maar vrees dat het nu nog minder is. De specialist die mijn cataractoperatie uitvoerde, zei dat hij ook een cortisone injectie in mijn oog heeft gegeven. En die kan nog 6 maanden (!) nawerken. Waarom verzwijgen ze zulke belangrijke informatie ? Zelfs mijn oogartsen in de buurt wisten het niet, het stond niet in het verslag.

Ze hebben mijn plaspillen verdrievoudigd en ik moet nog een extra oogdruppel gebruiken. Vooral de plaspillen geven nare bijwerkingen, zoals tintelingen in handen en voeten (die soms zelfs echt slapen), zwakke spieren, hartkloppingen, slaperigheid en sufheid, risico op nierstenen enz.

In principe hoort er een overnachting bij de opname omdat ze de volgende dag de oogdruk moeten controleren. Maar ik zei dat het niet kon omwille van mijn diertjes. Ik mag naar huis, maar moet de volgende dag natuurlijk wel op controle komen.

Hopelijk verloopt deze operatie ook weer zonder complicaties. Voor de geïnteresseerden die willen googlen: het wordt een trabeculectomie.

Toch heb ik het gevoel dat dit niet de laatste operatie zal zijn aan dat oog.

Maar goed, eerst maar dit obstakel weer overwinnen. Het betekent wel weer enkele weken 'buiten strijd' zijn. Niet mogen heffen, bukken enz. Wordt weer leuk om de diertjes te verzorgen... .

Chica heeft het ook weer bont gemaakt, horens krijg ik van dat vogeltje . Vorige keer schreef ik dat ze permanente hechtingen heeft gekregen om een prolaps te voorkomen. Het was dus de bedoeling dat die er levenslang zouden inzitten. Jullie kunnen het misschien al raden. Donderdag ochtend zie ik ontlasting met bloed erin en bloed aan haar poep ! Ik kon het zelf niet goed zien, maar had al een vermoeden dat ze de hechtingen had los getrokken. Ik kon dadelijk bij Steven terecht en hij bevestigde mijn vermoeden. We zijn dus terug bij af. Ze kan opnieuw een prolaps krijgen. Nieuwe hechtingen zijn geen optie, ze zou ze weer losmaken en de darmwand nog meer beschadigen. Een kraagje aandoen kan ook niet, die zou ze dan ook levenslang moeten dragen.

Nu heb ik écht àlles geprobeerd, maar niets werkt bij mijn bijzonder vogeltje. Dit wordt dus weer afwachten tot het een volgende keer fout loopt. Ik denk dat ik in de herfst toch weer een implantaat zal laten plaatsen, qua kostenplaatje ben ik nu niet goedkoper uitgekomen.

Haar ontlasting is nog steeds slijmerig en niet vast genoeg. Ik heb thans een heel uitgebreid onderzoek laten doen, maar alles was oké. Op zich goed nieuws, maar hoe los ik dit dan op? Als ik haar metacam geef, wordt de ontlasting vrij normaal, maar dit kan ik natuurlijk niet blijven geven. Mocht het zo blijven, blijft er alleen nog antibiotica over als enige optie.

De operatiefoto's van de hechtingen zal ik jullie besparen. Ik zal ze wel op haar site toevoegen, maar het lijkt alsof de tijd wegloopt van mij.

Zij zelf voelt zich gewoon goed. Ze eet en drinkt goed, roept, schreeuwt, knuffelt, klimt, vliegt... Ze blijft wel erg mager, ik hoop dat dit en haar ontlasting in orde zullen komen.

Rusten op de schotel.

Knuffelen op de schotel.

Ze is het zo beu dat ik haar poep dagelijks controleer. Ze draait zich telkens om maar het levert wel een mooie foto op .

In principe moet ik de probiotica oplossen in water. Maar ze heeft een grote drinkbak (waar ze ook in baddert), dus ik vroeg of ze de droge stof mocht eten. Dat mocht en ze is er gewoonweg dol op . Sterker nog: iedere morgen krijg ik een schreeuwconcert tot ze haar mespuntje wit poeder heeft gekregen. Hoezo verslaafd ?

Met Indy valt ook altijd wel wat te beleven, wat een energie heeft mijn meisje toch .

Het gaat goed met haar oogje. Het tranen stopte eindelijk vanzelf. Het is heel even lichtjes terug gekomen, maar toen nieste/hoestte ze er ook weer bij. En het verdween weer vanzelf. Ik denk dat het wel altijd een zwak punt zal zijn, maar ik ben heel blij dat deze oogzalf heeft geholpen en dat haar traanbuis niet gespoeld moet worden.

Toen ik boodschappen ging doen, kwam ik deze toepasselijke doos tegen .

Zelfbediening .

Anderzijds kan ze ook zo heerlijk luieren.

Ze is heel vernielzuchtig met haar speelgoed: dekentjes, katoenen huisjes, handdoeken enz. worden vakkundig verscheurd en als het kan ook nog even de vulling verwijderd .

Daarom was ik wat terughoudend om dit zacht bedje te geven, maar tot nu toe gaat het goed. Van binnen is het fleece en dat likt ze altijd ipv erin te bijten. Ze graaft er wel in, maar dat is niet zo schadelijk.

Snowy is nog verre van actief, maar dat kan ook niet anders op zijn leeftijd. Zijn rui lijkt eindelijk gelijkmatiger en niet meer zo continu te verlopen. Van de week zag ik dat hij een beetje moeite had met lopen op de tegels, dus ik gaf hem metacam en legde extra matten neer. Dankzij de metacam ging hij even ontspannen liggen. Maar de matten vond hij verschrikkelijk ! Hij ziet natuurlijk niets meer en kwam plots iets "vreemds" tegen in zijn territorium. Ik heb het 2 dagen geprobeerd, maar hij durfde er echt niet op. Dus heb ik ze maar weer weggenomen.

Hij heeft erg genoten van het zonnetje, ook al is het achter glas .

Hij zocht zelfs zijn schapewollen bedje weer op en dat was lang geleden.

Heeft hij niet de liefste en mooiste bolle wangen die je ooit hebt gezien ?

Voor de meesten onder jullie zal dit een saai filmpje zijn. Maar ik vind hem zo aandoenlijk en schattig... Hij slaapt heel veel en droomt er ook bij. En zelfs dan staan zijn oortjes niet stil .

Aan Dotje zie ik ook dat ze ouder wordt. Niet qua gedrag, ze is nog altijd even nerveus en snel als vroeger. Maar ik zie wel dat ze een 'hoog rugje' heeft, haar oortjes liggen vrij vaak plat en ze slaapt wat langer. Ze is nu 2 jaar en 3 maanden, maar ik hoop dat ze de 2,5 en zelfs 3 jaar nog haalt.

Als ik haar kooi schoonmaak, zet ik haar even in een curverbak met wat speeltjes. Deze keer gaf ik de sputnik, maar daarin deed ze iets wat ik niet verwachtte . Waarschijnlijk dacht ze dat het een wiel was door de halfronde vorm ervan. Ze bleef er maar in lopen en proberen het ding in beweging te krijgen. Na het filmpje heb ik het weggenomen hoor, voor ik een gefrustreerd hamstertje had.

Ik zal beginnen met mezelf. Vorige keer schreef ik dat mijn oog ontstoken was (het was een beetje rood), dit was echter een teken van - alweer! - een te hoge oogdruk. Hij is alweer 2 weken 30 (mag tussen 10 en 21 zijn). De cataract was dus niet de oorzaak. Niet dat de operatie voor niets geweest is, maar als men dit had geweten, hadden ze meteen de operatie om de oogdruk te verlagen tegelijkertijd kunnen doen. Morgen moet ik weer met spoed op consultatie in Leuven. Ik ben benieuwd wat ze nu gaan doen, want ik zit aan het maximum van medicijnen. Misschien alvast laseren zodat het kamervocht weg kan. Dit is maar een procedure van 5 minuten maar moet wel om de 5 jaar herhaald worden en ik moet blijven druppelen. Stiekem hoop ik dat dit voldoende zal zijn. Mijn oogarts denkt echter dat dit niet genoeg zal zijn omdat het toch een ziek oog is en dan zal er een 2de operatie aan te pas komen. Meer risico op complicaties dus. Om nog maar te zwijgen over de voorbereidingen die ik weer zal moeten doen. Ik haat cortisone tabletten, ze maken me letterlijk ziek en bezorgen me vocht in de knieën zodat ik bijna niet kan lopen, bukken enz. En na een operatie volgen er natuurlijk weer enkele weken hersteltijd.

Ook arme Chica heeft net voor Pasen 3 (!) operaties in 2 dagen (!) tijd gehad! Wat had ik een medelijden met mijn arm vogeltje . 

Na mijn vorig bericht legde ze nog een ei, 4 in totaal dus! Geen prolaps, ik was gerust. Tot ze op haar schotel kwam om haar ontlasting te droppen. Ze bleef persen en persen en jawel, een prolaps. Om moedeloos van te worden ! Haar ontlasting werd weer vast, dus weer naar Steven die er weer een beursnaad in hechtte. En plots werd haar ontlasting weer waterig en slijmerig. Als er een ei zou komen, zou ze kunnen openscheuren ! 

Toevallig was Steven de avond ervoor naar een vergadering van bijzondere dieren geweest en had Chica's case besproken met collega's. Er bleek een permanente hechting mogelijk te zijn, maar die wordt niet veel uitgevoerd. Ook voor hem zou het de eerste keer zijn. De operatie valt te vergelijken met het vastzetten van een maag aan de buikwand van een hond die een maagkanteling heeft gehad. Zijn collega's beaamden dat het implantaat dat eieren leggen voorkomt, behoorlijk kon schommelen in werkzame tijd.

Dus Chica 's morgens weer naar de dierenarts gebracht, 's middags mocht ik haar terug halen. Zij en ik waren blij, ze begon meteen te eten enz. En daarna begon ze weer te pulken aan haar cloaca. Ik was bang dat ze de hechtingen zou verwijderen. Een kapje opzetten behoorde niet tot de mogelijkheden want de hechtingen zijn permanent, het kapje zou dat dus ook zijn en dat kan niet.

Ik keek even onder haar poep en schrok: weer een lichte verzakking ! Meteen belde ik Steven en hij was uiteraard niet blij met dit nieuws. En zo gebeurde het dus dat Chica opnieuw onder narcose moest, de 2de keer die dag, en extra hechtingen moest krijgen.

Omdat het al avond was, heeft Steven haar persoonlijk thuis gebracht. Ik kan namelijk niet meer in het donker rijden. De laatste ingreep kostte me ook niets. 

Ze begon weer meteen te eten en drinken. Toch bleef ze persen en had ze nog een hele lichte verzakking. Ik moest haar Metacam geven tegen de zwelling en hopelijk zou het dan vanzelf weggaan. En 3 dagen later was alles weer in orde met haar poep .

Ze is zo een taai vogeltje! Het verbaast me dat ze hier telkens weer doorheen komt. Ze is wel 25 g afgevallen, ik geef haar nu eivoer en probiotica om aan te sterken. Haar ontlasting is nog steeds een slijmerige brij. Ik heb het groenvoer afgebouwd en de stress zou nu ook weg moeten zijn. Ik ben dus bang dat ze de één of andere parasiet of bacterie in haar darmen heeft omdat haar weerstand een flinke knauw heeft gekregen. Ik ben nu ontlasting aan het verzamelen en morgen laat ik deze onderzoeken. Haar cloaca blijft hierdoor ook vies.

Maar al bij al doet ze het niet slecht, ze eet, drinkt, laat haar stemmetje weer horen... Ze broedt nog altijd op eitjes en ik laat haar maar. Zo verbruikt ze ook niet teveel energie.

Hier zat ze bij de dierenarts te wachten in het zonnetje.

En dit is thuis in het zonnetje. 

Diezelfde week was ik ook met Indy bij Steven geweest omdat ze bleef sukkelen met een traanoogje. Ze knijpt het niet meer dicht, maar leuk is anders natuurlijk. Met kleurstof was wat lichte 'schuurschade' te zien. Er was dus iets wat haar oogje irriteerde. Helaas was de opening van het traankanaaltje gezwollen door de ontsteking en spoelen was dus niet mogelijk. Ik kreeg een nieuwe oogzalf mee en die kon ze alleszins véél beter verdragen! Langzaam aan begint het oogje minder te tranen, soms is het zelfs een hele dag droog. Ik hoop dat dit voldoende zal zijn en dat ze niet alsnog een traanbuisspoeling nodig heeft. Het niezen is overigens volledig voorbij.

Ik weet niet wat ze met de paashaas wil doen .

Indy zonder voetjes , hier zie je haar linkeroogje dat traant maar er vrij goed uitziet.

Van haar knaagmandje blijft niet meer veel over, enkel nog de bodem .

Om haar weerstand wat te versterken krijgt ze - naast echinacea - ook dezelfde vitamientjes als ik aan Snowy geef. 
Hoe ze die komt eten: met haar voetjes op mijn schoot, zo schattig !

Tot slot mijn lieve bejaarde Snowy. De rui lijkt eindelijk niet meer constant te zijn en daardoor eet hij ook beter. Vorige week heb ik hem weer 1 dag moeten bijvoeren met dwangvoer, maar daarna begon hij zelf weer normaal te eten.

Hij slaapt erg veel maar tegelijkertijd is hij ook heel nerveus. Hij trekt zich weer vaak terug in zijn huisje, wil niet geknuffeld of gemasseerd worden en ook 's avonds blijft hij maar een uurtje bij me zitten.

Ik hoop dat hij zich snel wat beter zal voelen.

Hij geniet alleszins van het zonnetje, ook al is het achter glas .

Hij hangt vaak te slapen op mijn oude sloffen.

Voor ik het vergeet: nog een speciaal bedankje aan Monique, een lieve vriendin uit Weert. Ze stuurde me deze bijzonder mooie konijntjes met de post. Helaas arriveerde het staande konijntje onthoofd. Maar met wat stevige lijm was dit euvel zo verholpen. Je ziet nog een kleine breuklijn, maar het valt mee.

Er zat ook nog lekkers bij, Dotje is al aan het smullen van haar brug .

Heel veel dank Monique voor deze prachtige kadootjes!

Een update over de diertjes en mezelf komt er volgende week. Helaas weer geen goed nieuws, het lijkt hier niet te stoppen .

Ik kan niet zeggen dat het lekker loopt hier . Alle diertjes mankeren wel iets (behalve Dotje, maar dat durf ik nauwelijks te typen, bang om het lot te tarten) en met mezelf gaat het ook niet denderend. Mijn geopereerd oog is weer ontstoken, mijn zicht gaat achteruit en ik heb een slijmbeursontsteking in beide knieën.

Vorige keer schreef ik al dat ik het niet vertrouwde met Chica. Ze heeft netjes mijn operatie laten voorbijgaan, maar heeft op vrijdag 20/03 haar eerste ei gelegd. 

Zondag zou het 2de moeten komen, maar er kwam niets. Ze was echter onrustig en haar ontlasting was waterig, dus ik had toch een vermoeden dat er nog eentje onderweg was. En ja hoor, maandagavond om 17u30 ging ze bovenop haar kooi zitten persen. Eerst kwam er wat ontlasting en een beetje eigeel. Het ei was dus al stuk gegaan in haar ! Wat later liet ze dit windei vallen .

Gelukkig geen prolaps en daarna werd het rustig. Ik legde een kunstei bij het echte ei en ze broedde netjes op deze 2 eitjes.

Gisteren merkte ik echter dat haar ontlasting weer waterig werd. Het zal toch niet waar zijn??? Maar jawel, toen ik vanmorgen keek, lagen er plots 3 eitjes in de kooi ! Dit ei heeft ze dus gelegd met een tussenpauze van 5 à 6 dagen! Ik weet niet of dit ei tot deze legronde behoort of al tot een volgende. Ik heb dus ook geen idee of er nog gaan volgen. Haar ontlasting is weer vast en ze heeft geen prolaps. Maar ze wordt heel onregelmatig. Hopelijk is dat een teken dat haar eierstok het eindelijk zal opgeven om eitjes te produceren! In 2011 ging het ook zo en toen heeft ze gedurende 2 jaar niet meer gelegd.

Indy kreeg ongeveer een week na haar vaccinatie - en net na mijn operatie - een traanoogje. Het vocht is helder en kleverig. Ik begon te druppelen met Euphrasia oogdruppels, maar dat haalde niets uit. Dan haalde ik Cavasan oogzalf bij mijn dierenarts, maar toen werd het alleen maar erger. Ondertussen begon ze ook te niezen, maar haar neus bleef droog. Ik startte ook opnieuw met Echinacea kruiden en -hooi. Bovendien krijgt ze nu ook de vitamientjes die ik ook aan Snowy geef omdat ze hevig aan het verharen is. Ze vindt ze ook heel lekker. Het niezen is de ene dag heel erg, soms lijkt het zelfs op hoesten, en de andere dag hoor ik haar niet tot nauwelijks. Soms gaat het oogje goed en dan weer slechter. Dit gaat nu al bijna 2 weken zo en ik kan het niet blijven aankijken. 

Helaas moet ik haar dus meenemen naar de dierenarts, maar dit gaat alleen maar meer stress teweeg brengen en haar weerstand nog meer omlaag halen. Bovendien ben ik het niet bepaald eens met de behandeling. Ze stellen een traanbuisspoeling voor. Als er alleen sprake was van een traanoog, kon ik hierin meegaan. Maar dat niezen zint me niet.

Ik ben bang dat ze door de vaccinatie een klein beetje ziek is geworden en een zeer milde vorm van myx doormaakt. Of dat ze er een secundaire infectie zoals bordetella of pasteurella aan heeft overgehouden. Beiden moeten behandeld worden met orale antibiotica, maar niemand lijkt me te geloven.

Een spartelend konijn een spoeling van de traanbuis zonder narcose laten ondergaan... ik zie het niet zitten... Toch zal ik morgen een afspraak moeten maken, dit kan zo niet verder. Ik kan me ook niet voorstellen dat een konijn van pas 1 jaar al doorgroeiende kiezen heeft. Voor de rest is haar gebit prima, want dat is tijdens de vaccinatie nog nagekeken. 

Gelukkig gedraagt ze zich niet ziek, ze eet goed en speelt volop. Ze blijft ook goed op gewicht, dat zijn al opstekers.

Duimen jullie dat alles goed zal verlopen, dat het niets ernstig is en dat ze snel mag genezen?

Enkele foto's van de evolutie.

Ze maakt elk speelgoed wel stuk. Deze tunnel vind ik echt wel zonde (Sorry Sigrid), maar ja, dat kun je nu eenmaal verwachten met konijnen .

Dan heb ik maar 3 goedkope tunneltjes bij Wibra gekocht. Die bevallen haar beter omdat ze er nu ook tussendoor kan. Ik had verwacht dat ze die balletjes ook meteen ging mollen, maar daar blijft ze voorlopig vanaf.

Van haar knaagmandje blijft ook niet meer veel over...

De wilgenbrug vindt ze niet echt interessant.

Het paaskonijn dan weer wel .

En gisteren heb ik haar een bunny flop zien maken ! De flop zelf heb ik niet kunnen filmen, maar wel een foto achteraf gemaakt.

Snowy heeft weer zijn bekende probleem. Het is thans lange tijd goed gegaan met 2 weken geleden even een dipje. Hopelijk krijg ik hem er deze keer ook snel doorheen. 

Tegenwoordig moet ik ook bijna dagelijks zijn voetjes schoonmaken. Hij kan zijn blindedarmkeutels niet meer rechtstreeks uit de anus opeten, dan valt hij voorover. Dus laat hij ze vallen en dan keert hij zich om, om ze op te eten. Maar daarbij trapt hij er nog al eens regelmatig in. En zijn voetjes schoonmaken, lukt zelf ook niet meer goed. Helaas moet ik ook altijd wat vacht wegknippen omdat de keutels erin blijven plakken natuurlijk. Met als gevolg dat delen van zijn voetjes kaal zijn . Al goed dat hij hier overwegend op matten loopt.

Ik leg overal vers hooi neer in de hoop dat hij ervan zal eten.

Als hij zo gaat liggen, raakt hij soms moeilijk overeind en ga ik hem helpen. Maar wat is hij toch schattig !

Als bejaard mannetje slaapt hij veel . Hij is geboren in februari of maart en dat betekent dat hij nu 11 jaar is !

Als hij zich goed voelt, knabbelt hij regelmatig aan zijn wortelhuisje. Hij richtte net zijn hoofdje op, daarom staat de punt van zijn oortjes niet op foto .

Afsluiten doe ik met Dotje. Als ik haar iets heel lekkers geef, kan ik haar aaien .

Vandaag zal ik beginnen met mezelf. Afgelopen woensdag werd ik geopereerd aan cataract. In mijn geval geen routineklus omdat het oog ook glaucoom en voortdurend uveïtis heeft. Toch was ik de kalmte zelve, misschien omdat ik niets te verliezen had. Om 12u moest ik me aanmelden, om 14u werd ik geopereerd en om 16u mocht ik al naar huis. Alles is zonder complicaties verlopen en daar ben ik al heel blij om ! Helaas is de oogzenuw door de glaucoom zo ernstig beschadigd dat ik nooit meer 100% zal zien, zelfs geen 50% meer. Hoewel ik dat aanvankelijk als een teleurstelling beschouwde, is de operatie toch niet voor niets geweest. De oogdruk was meteen beter en hopelijk is dat morgen bij de controle nog altijd zo. De pupil staat ook niet meer zo vervelend ver open zodat er opnieuw normale lichtinval binnenkomt. De boven- en linkerkant van mijn gezichtsveld in het rechteroog is helemaal weg. Rechts zie ik wel heldere vlekken, maar ook geen compleet helder zicht. De chirurg heeft me een -1 lens gegeven zodat ik mijn brillen niet hoef aan te passen. Ik ben immers licht bijziend. Het oog heeft in principe 3 à 6 weken nodig om te herstellen, maar ik verwacht niet dat mijn zicht nog beter zal worden dan dit.

Momenteel ziet het er niet uit, de huid rondom het oog is nog steeds rood en gezwollen. Dit komt omdat ik niet alleen een druppelverdoving, maar ook een injectie onder het oog heb gehad. Bovendien kreeg ik ook oogdrukverlagende middelen via een infuus toegediend tijdens de operatie. Men deed alles om complicaties te vermijden en daar ben ik dankbaar voor .

Waar ik ook dankbaar voor ben: mijn lieve ex-collega die 's middags kruiden kwam geven aan Snowy en Indy. Ze hield me ook op de hoogte of ze goed aten, dus dat stelde me gerust. Toen ik thuis kwam, stond er nog een lieve verrassing klaar op tafel van haar .

Van een Nederlandse vriendin kreeg ik deze prachtige kussensloop om me op te beuren na alles wat er de laatste tijd gebeurd is . Het is fijn om te weten dat mensen meeleven, ook al is het op afstand.

Ik kan niet om Sproetje rouwen op de manier die ik zou willen. Huilen doet immers letterlijk pijn aan het oog en ik weet niet of het kwaad kan. Dus moet ik even mijn gevoelens opkroppen en hopelijk kan ik ze later tot uiting laten komen. 

Ik mis mijn mollig meisje . Haar gezellige geluiden overdag als ze in haar voorraadhoekje aan het rommelen was, haar lieve piepende geluidjes die tegelijk maakte. 's Avonds niet meer haar vrolijk snoetje zien... Ik heb afgelopen nacht zelfs van haar gedroomd. Op de één of andere manier zoek ik een manier om te rouwen.

Nadat ik haar vorige zaterdag liet inslapen, heb ik haar diezelfde middag ook nog naar het crematorium gebracht. En ik wil Viviane Vandormael nog hartelijk bedanken om me te brengen. 

Ik heb haar gekke plukjes haren bij de oortjes en haar kontje afgeknipt. Zo heb ik nog een tastbare herinnering aan haar.

Die haartjes liggen bij haar in het urntje. Bij de dierenarts had men ook nog haar lieve pootafdrukjes vereeuwigd.

Bij het crematorium leggen ze nu een volgsteentje bij het dier en dat krijg je ook mee naar huis. Zo ben je zeker dat je de juiste assen krijgt, samen met een kaartje met pootafdrukjes.

Door alle drukte zou ik het nog bijna vergeten te vermelden, maar Indy heeft op dinsdag 3 maart haar eerste vaccinatie gekregen en tegelijk zijn ook haar nageltjes geknipt. Wederom een compliment voor Steven, de 2de dierenarts bij Inge. Hij begreep dat ik Indy niet op tafel wilde zetten, maar op de grond wilde behandelen, omdat ze heel sterk is en absoluut niet gepakt wil worden. Het was dan ook een hele klus om 2 kg spartelend konijn in bedwang te houden, maar in een handdoek gewikkeld, lukte het. Ze woog 2,130 kg en is daarmee in perfecte conditie. Ze is niet te dik of te dun. Ook haar tandjes waren prima. Steven nam een lampje om het leven in de nagels te kunnen zien en knipte dan zo kort mogelijk. Bij een rex mag je immers niet de haargrens aanhouden.

Na dit "trauma"  nam Indy nog gretig een rozijntje aan dus het viel nog mee met de stress. Toen we thuiskwamen, kreeg ze een wilgenballetje als beloning.

En ik had verwacht dat ze me compleet zou negeren of zou weglopen van me. Maar ze werd juist aanhankelijker en lebberde me helemaal af . Wat een lief mooi meisje is ze toch !

Dit is haar nieuw favoriet slaapplekje .

Snowy heeft heel goed zijn best gedaan om me te troosten. Wat is hij toch een lief, compact en zacht knuffelmannetje.

Deze foto's zijn gemaakt met de telefoon, daarom niet zo goed van kwaliteit, maar hij ligt hier zo lief bij mij .

Net voor mijn operatie begon hij weer wat minder goed te eten, maar dat heb ik vlug kunnen oplossen. Momenteel gaat het weer goed, hoewel hij lichtjes blijft verharen.

Zolang hij aan zijn knabbelrol en wortelhuisje kan knabbelen, is hij gelukkig .

Hij genoot ook van de eerste streepjes lentezon .

Met Chica gaat het weer de verkeerde kant op. Ze begint weer te masturberen, ook al haal ik alle mogelijke middelen weg. Ik jaag haar ook telkens weg als ze het probeert. Maar zelfs onder een doek doet ze het nog, en schreeuwt en scharrelt ze nog op de bodem van de kooi. Ik ben bang dat haar hormonen zo sterk zijn dat ik haar weer niet zal kunnen tegenhouden om eieren te leggen.

En nu is het de hoogste tijd om te stoppen, want mijn ogen zijn vlug vermoeid en hebben rust nodig.

In de vorige blog vroeg ik nog om rustige weken, het heeft helaas niet mogen zijn . 

Maandagavond was er nog niets aan de hand, je sjeesde nog door de woonkamer zoals je altijd deed. ’s Nachts hoorde ik je ook nog tralieknagen in de badkamer, daar stond je omdat je zo een herrie kon maken. 

Toen maakte ik nog deze schattige foto van je.

En dinsdagavond sta je op rond je gewoonlijke uur, maar je ademde zwaar. Je oortjes stonden in een rare stand en je liep een klein beetje wankel. Je wilde wel in je wiel lopen en in de speelbak spelen, maar het lukte niet meer. Je leek verloren te lopen. Daarom heb ik je ook niet meer laten loslopen. 

Woensdag ademde je nog zwaarder, ik dacht dat je zou heengaan, ik gaf je metacam tegen de pijn. Toch kon je nog naar boven klimmen en naar beneden komen om te plassen. Donderdag at je ook niet meer zo veel dus ging ik naar de dierenarts met het plan om je te laten inslapen. Zij dacht aan een herseninfarct omdat je met je hoofdje schudde en telkens naar 1 kant omviel. De keuze was aan mij, ik mocht nog cortisonen proberen als ik wilde. En ja, die kans wilde ik nemen. In de praktijk was ook een ratje dat hersteld was met dit medicijn. 

Als beloning kreeg je een stukje jonge kaas, daar was je dol op.

Je sliep in een rare houding, ademen ging zo moeizaam.

Helaas, je stopte helemaal met eten en ik voerde je gestoomde kip, gekookte aardappel, walnoten en ander lekkers met een lepeltje. Ik hield het flesje voor je zodat je kon drinken. 

Totdat je dit ook niet meer wilde op zaterdag. Je ademde al oppervlakkiger en reageerde nog weinig. Je deed je oogjes niet meer open.

Je kwam nog zelf naar me toe gewaggeld toen ik je huisje opendeed en ik kon je zonder problemen aaien en oppakken. Tot de laatste seconde heb je me vertrouwd. Jouw tijd was gekomen en hoewel het ongelooflijk pijn deed, liet ik je gaan. Dat was het allerlaatste dat ik voor je kon doen. Je woog nog maar 125g terwijl je altijd lekker mollig was met 150g.

Het spijt me dat ik je niet heb kunnen redden, lief meisje. Ik kon je alleen nog maar uit je lijden verlossen .

Ik mis je zo hard; je lief guitig snuitje, jouw grappige plukjes lang haar, het loslopen in huis, jouw poses als fotomodelletje, je lekker mollig en zacht lichaampje maar vooral jouw lief en stabiel karaktertje.

Meer kunnen jullie lezen op de in memoriam pagina van mijn website: klik hier.

Pff, als het zo blijft verder gaan, zullen jullie nog lang moeten wachten op mail antwoord, het spijt me hoor.

Mijn rug en bekken zitten vast dus ik kan niet lang dezelfde houding aannemen en voor het huishouden en de dieren zorgen, gaat moeizaam.

En dan krijgt Indy afgelopen vrijdagavond een zeer zware gasaanval die - naar mijn gevoel - erg lang duurde. Mijn ervaring met gasaanvallen is dat ze binnen het uur wel voorbij zijn. Bij Indy heeft het wel 4 uren geduurd. Ik vond het verschrikkelijk om haar zoveel pijn en krampen te zien hebben. Nochtans was ik meteen gestart met de juiste medicijnen (pijnstilling, darmstimulerende middelen, antigasmiddel) en buikmassage, maar het hielp niet. Ik begon te wanhopen en toen het tijd was voor haar volgende dosering Infacol, stoof ze plots haar grashuis in en begon ze ervan te eten. Ik legde overal vers hooi neer en gaf ook haar favoriet hooi (brandnetel/goudsbloem). Ze bleef maar knabbelen . Ik probeerde of ze een koekje wilde, ze griste het snel uit mijn handen. Om 1u30 ging ik dan eindelijk slapen. Om 4u. ben ik nog eens opgestaan om haar te controleren en ze kwam meteen naar me toe gelopen. Als beloning kreeg ze een rozijntje en ze bedelde zelfs voor brokjes. Die heb ik echter niet gegeven omdat ik bang was dat het te zwaar op haar maagje zou liggen. 's Morgens at ze haar brokjes ook niet allemaal vlot op.

Ik denk dat ik de oorzaken van haar gasaanval ken. Ze is heel stressgevoelig en was bang toen mijn broers mijn wasmachine kwamen halen (motor verbrand ). Ze moeten daarvoor door de keuken en ik moest Indy's loopmatten en wat speelgoed wegnemen zodat ze goed door zouden kunnen. Ook als ze opgesloten wordt in de kooi, krijgt ze vaak krampen.

Maar - en dat zal de doorslag gegeven hebben - ze eet alsof ze 3 weken geen eten heeft gehad. Ze werkt haar groenteschotel in minder dan 10 minuten naar binnen. Wellicht hapt ze daardoor ook teveel lucht. Fluffy en Snowy hadden dit vroeger bij hun brokjes, daarom gaf ik ze in etappes. Dit doe ik nu dus ook bij Indy's groenten, ik splits ze in 2 delen. Tussendoor gaat ze hooi eten en gisteren liet ze zelfs wat andijvie staan.

Hopelijk kan ik het zo voorkomen dat ze in de toekomst nog zo een aanval krijgt. Ik was zo bang .

Nu dinsdag komen ze echter een nieuwe wasmachine leveren en ze moeten ook weer door haar territorium. Ze vlucht dan altijd in haar grashuis of tunnels. Laten we hopen dat ze zich er niet teveel van aantrekt.

Ze geniet van allerlei nieuwe dingen, zoals kattengras, dat viel meteen in de smaak .

Als ze maar kan knagen... Ze eet gelukkig geen karton of papier op, het gaat puur om het kapot knagen.

Spelen vindt ze heerlijk, maar ze raakt afgeleid als ik te dichtbij kom met de camera .

En ze kan zoooo lief liggen . Ik mag haar buikje al aanraken, ooit hoop ik dat ze toelaat dat ik er kusjes op geef . Bij Fluffy mocht ik dat, bij Snowy is me dat nooit gelukt. En zoals je ziet: ook haar dekentjes knaagt ze stuk .

Hoewel ik zelf ab-so-luut geen liefhebber ben van carnaval, vind ik het wel leuk om konijntjes met hoedjes te fotograferen. Ik sta telkens weer verbaasd hoe goed ze eigenlijk meewerken .

Snowy mag natuurlijk niet achterblijven . Staat hij niet beeldig met die kleuren ?

Bij hem blijft het op en neer gaan. Hij heeft weer enkele dagen slechter brokjes gegeten, maar nu eet hij weer de oren van mijn hoofd . 

Ik leg op verschillende plaatsen hooi neer, zo raakt hij gestimuleerd om te eten en rond te lopen.

Hij geniet van het prille zonnetje .

Hamsters kunnen toch zo grappig zijn .

Hier lijkt Sproet wel te mediteren.

En hier moet ze bekomen van wat blijkbaar een zeer zware nacht is geweest .

Met Chica gaat het - voorlopig althans - weer goed. De 2de dag nadat de hechting eruit genomen was, begon ze alwéér te masturberen. Ik corrigeerde meteen met mijn stem (misschien iets té fel , maar ik schrok gewoon) en ze stopte onmiddellijk. Ik zette de stok hoger zodat ze die houding niet meer kon aannemen maar er wel nog kon opzitten. Eigenlijk had ik verwacht dat ze andere voorwerpen zou vinden die haar konden bevredigen, maar tot nu toe blijft het rustig. Af en toe roept ze wel eens luid, vooral als ik met de groenteschotels bezig ben. Ze weet dat ze dan ook een fris blaadje groen krijgt .

Ze heeft een badje genomen om haar kontje schoon te maken en beter haar veertjes te kunnen poetsen. 

Deze houding doe ik haar niet na .

En mogen er nu alsjeblieft enkele rustige weken aankomen? Half maart zal het al druk genoeg worden door mijn operatie... 

Helaas stopte Chica niet met eieren leggen na het vorige windei. De eieren die kwamen, hadden wel een schaal maar ze legde ze iedere keer rond 4u. 's nachts. En telkens als ik haar cloaca controleerde, was die normaal. De dag na haar 3de ei (dat was donderdag) kwam ze op de schotel haar ontlasting doen. En daarna bleef ze persen . Ik was dus bang voor een windei dat vast zat. Ik zag haar ingewanden naar buiten komen en weer naar binnen floepen. Tot ze op een bepaald moment niet meer naar binnen floepten . Dit gebeurde 's avonds toen de dierenarts al gesloten was. En met een vogel kun je niet zomaar bij iedere dierenarts terecht dus ik besloot te wachten tot de dag later. Ze bleef immers wel alert, ze at goed, maar zat er wel veel aan te prutsen.

Vrijdag ochtend meteen naar de dierenarts gebeld en ik mocht dadelijk komen. Steven probeerde de prolaps nog terug te duwen in de hoop dat hij daar zou blijven, maar het verzakte meteen weer. Ze moest dus weer onder narcose om een hechting te laten plaatsen. Zonder valkparkietje vertrok ik naar huis en hoopte dat het ook deze keer weer goed zou komen. 2 uur later kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik haar al mocht gaan halen. Alles was goed gegaan en ze werd vrij vlot weer wakker. Er zat ook geen ei meer vast in de buik, maar hij dacht wel weer een grote lever te voelen. In haar ontlasting zaten ook geen parasieten, bacteriën of andere enge dingen.

Hij had het gaatje waar de ontlasting door moest, groot genoeg gelaten. Maar Chica kennende gaat het natuurlijk nooit vlot .

Close up

Ze bleef prutsen aan haar cloaca waardoor er nog meer zwelling ontstond en er geen ontlasting meer kwam. Om 17u30 stond ik opnieuw bij Steven. Hij controleerde haar cloaca (en werd daarbij tot bloedens toe gebeten , iets wat ze normaal nooit doet) en er zat wel degelijk een gaatje, maar het was kleiner geworden door de zwelling. Hij wilde de hechting liever niet al verwijderen uit angst dat alles weer zou verzakken. Ik kreeg Metacam kat mee en mocht haar 0,25 à 0,5 ml van geven om te ontzwellen. Ik had echter al een voorgevoel dat het niet zou helpen en dat de hechting er toch zou uit moeten.

Foto met telefoon genomen, daarom niet zo duidelijk.

Arme Chica heeft de hele nacht geprobeerd om haar ontlasting kwijt te raken maar het lukte niet. Ze wilde niet meer eten, zat suf op 2 pootjes enz. Dus hup, zaterdagmorgen weer naar de dierenarts. Ik hanteerde haar zelf want mij bijt ze niet of toch niet zo hard . Ze was het ondertussen wel meer dan beu, dat kon je goed zien.

De hechting werd verwijderd en er kwam dadelijk een flinke prop ontlasting uit. Wat moet dat een opluchting geweest zijn voor haar! Nu was de zwelling een voordeel, want zo kon ze niet meteen alles er weer uit persen. Ik mocht dus ook geen Metacam meer geven, tenzij ik zag dat ze pijn had.

Toen ik thuis kwam, heeft ze uitgebreid haar veertjes gepoetst en veel geslapen. Ze heeft altijd wel een week last van narcose. De eitjes heb ik maar weggenomen omdat ze er toch niet meer naar omkeek. Ze begon gelukkig weer zelf te eten, dus dwangvoeren was niet nodig. 

Voorlopig lijkt alles dus weer goed te gaan, maar een structurele oplossing is er helaas niet. Dit is afwachten tot het de volgende keer fout loopt . Maar als haar hormonen sterker zijn dan een implantaat, tja, dan stopt het. 

Veel valkparkieten halen niet eens de leeftijd van 15 jaar en zij haalt het al eierleggend . Eigenlijk best wel een taai vogeltje .

Ook met Snowy ging het enkele dagen helemaal niet goed. Zelf ben ik ook ziek, de griep heeft me dan toch te pakken, dus jullie begrijpen dat ik door dit alles heel veel slapeloze nachten heb gehad. 

Daarom heeft ook nog niemand antwoord op zijn/haar mail ontvangen. Het lukt me nu echt even niet. Hopelijk wordt het nu wat rustiger en kan ik mijn achterstand inhalen.

Tot slot nog dit: gisteren was het Valentijn en daarom wil ik heel graag deze lieve foto met jullie delen. 

Indy, mijn hartendiefje .

Mijn excuses aan iedereen die op mail-antwoord van mij zit te wachten. Het zijn bewogen tijden geweest, ik moet mijn oog laten rusten en nu zeker, want ik sukkel met 2 ontstoken ogen. Gelieve dus nog even geduld te hebben, ik ben jullie niet vergeten .

Ook deze keer mag Chica de aftrap geven. Niet te geloven, 15 jaar en ze stopt nog steeds niet met leggen . Vrijdag zag ik dat ze een geknikte staart had, een bult in de buik had, weinig at, maar wel heel fel was als ik voorbij de kooi kwam. Haar ontlasting was echter nog vast en ze was slechts 8 g aangekomen. 

's Nachts om 4u. hoor ik haar naar boven klimmen en ze begon klaaglijke piepgeluidjes te maken. Ik deed mijn zaklamp aan en zag haar persen, ik wist wat er zou komen . Ik stond snel op om het licht aan te doen en toen hoorde ik al een plof achter mij. Het windei was op de bodem van de kooi gevallen en uit elkaar gespat. Ik controleerde eerst haar cloaca en die was gelukkig in orde, oef! Toen ruimde ik vlug het windei op en ik kon nog net op tijd mijn hand terug trekken of de immense ontlasting was op mijn hand terecht gekomen . Die ook maar opgeruimd want het stonk verschrikkelijk! Chica zag er alert uit en begon haar veertjes te poetsen. Dus om 4u20 kon ik weer gaan slapen.

Ik hoop dat er vandaag of morgen niet nog een windei komt. Of dat Chica geen legnood of prolaps krijgt. 

Er is niets dat haar hormonen kan tegenhouden. Toen ze vroeger bij haar vinder buiten woonde, legde ze ook veel eieren en daar zat ze thans in natuurlijke omstandigheden en werd ze nooit geknuffeld.

Ik laat haar nog steeds verder broeden op kunsteitjes. Het is duidelijk dat die haar hormonen niet tegenhouden, maar ze is dan wel rustiger en schreeuwt niet zoveel. Ze masturbeert nog steeds volop .

Snowy was sinds mijn vorige blog zomaar even 40g aangekomen ! Ik kon weer een heerlijk stevig buikje voelen. Helaas blijft er weer niet meer veel van over. Hij verhaart weer veel en hoewel ik hem zo goed mogelijk pluk, kan ik niet voorkomen dat hij zichzelf likt. Hij smakt weer en eet weer minder hooi en andijvie. Wat moet het toch vermoeiend zijn voor mijn lief manneke. Dit verdient hij niet .

Ik weet niet waarom maar hij drinkt ook niet meer uit zijn fles als hij in de kooi zit. En zijn vitamientjes vindt hij ook niet meer zo lekker sinds ik opnieuw de knabbelrol geef. Ik geef ze uiteraard maar enkele minuten. Hij zou ze anders helemaal soldaat maken en plakpoep krijgen .

Hij eet nog altijd heel bezitterig .

Ook Indy had van de week weer buikkrampen. En het valt me op dat dit telkens gebeurt wanneer ze in haar kooi moet blijven. Als ik weg ga, vind ik het veiliger dat ze in de kooi zit. Ze kan soms hevig schrikken en in blinde paniek ergens tegen aan botsen. 

Toen ik vorige keer medicijnen gaf (pijnstilling, darmstimulerend middel, antigasmiddel) voelde ze zich meteen beter. Dat kan natuurlijk niet, zo snel werken die medicijnen niet.

Daarom dacht ik dat het bij haar misschien tussen de oortjes kon zitten. Ik hoorde haar ongemakkelijk liggen in de tunnel, daar gaat ze nooit liggen trouwens. Ik kon haar eruit halen en ze ging ongemakkelijk in haar bedje liggen. Plots gooit ze zich op haar zij alsof ze haar buikje aanbood. En hoewel ik anders nooit aan haar buikje mag komen, liet ze het nu toe dat ik het masseerde! Haar oortjes ontspanden zich, haar ademhaling vertraagde en na enkele minuten ging ze recht zitten om vervolgens mijn hand helemaal af te lebberen uit dankbaarheid .

Wie durft er nu nog beweren dat konijntjes niet slim zijn?

Het laat me nu wel beseffen dat Indy een heel gevoelig konijntje is en dat onze band sterker is dan ik dacht.

Wat een heerlijk buikje .

Sproetje had haar flesje vorige nacht laten vallen. Geen idee hoe dat gebeurd is. 's Morgens vond ik haar terwijl ze heel nerveus rond liep in haar kooi. Steeds weer naar de houder van het flesje en naar de deur. Ik haalde haar er vlug uit, zette haar in de speelbak, viste het flesje op en zag dat er nog een klein beetje water in zat. Ik hield het vlug voor haar mondje en zo heeft ze minutenlang staan drinken.

Schattig hè, net of ik een baby-tje haar flesje geef .

Hoewel Sproet nu "al" 1 jaar en 9 maanden oud is, is ze nog altijd heel speels en actief. Bij Aveve vond ik dit hoekhuisje voor haar. Het is niet gemakkelijk om speelgoed te vinden waarvan de openingen groot genoeg zijn voor een Syrische hamster.

Daarom heb ik het kleinere hoekhuisje (dat ze eerder kreeg) aan Dotje gegeven. Zij vindt alles prima .

Ook deze keer begin ik weer met Chica. Vorige keer schreef ik dat ik vermoedde dat er nog een eitje op komst was en mijn vrees werd waarheid . Gelukkig ging het leggen wel gewoon goed, hoewel de schaal van het ei duidelijk minder van kwaliteit was. Daarna is ze gestopt en broedde ze netjes op haar 2 eitjes. Tot gisteren. Plots verliest ze alle interesse in broeden, ook als ik ze vervang door kunsteitjes. Ze is opnieuw volop aan het masturberen. Dit gaat véél te snel, normaal gesproken zou ze 3 weken moeten broeden, niet 2. Dan een weekje 'vervelend' gedrag en dan pas weer leggen. Ze eet weer veel kalk dus het is nog niet gedaan .

Met Snowy ging het van kwaad naar erger . Vorige keer schreef ik dat hij weer heel fel begon te verharen en dat hij het lastig kreeg. Hij begon te niezen of hoesten en begon weer slechter te eten. Hooi liet hij als eerste staan.

Maar omdat ik in opleiding was en daarna ook nog huiswerk mee kreeg, heb ik niet naar behoren voor hem kunnen zorgen en daar voel ik me vreselijk schuldig over . Vrijdag (de laatste dag van de opleiding) at hij helemaal niets meer. 's Morgens zette ik alles klaar voor hem, maar toen ik 's middags thuis kwam, was alles onaangeroerd. Zelfs met de lekkerste dingen kon ik hem niet meer verleiden. Ik ben dan meteen beginnen te dwangvoeren en hoopte dat het een boost zou geven en dat hij snel weer zelf zou eten. Maar helaas, zaterdag heb ik hem ook de hele dag moeten dwangvoeren en medicijnen moeten geven. Ook zondag moest ik dwangvoeren en ik begon stilaan wanhopig te worden . Zo lang heeft het nog nooit geduurd voor ik hem weer op de rails kreeg. Ik was bang dat de puntjes op zijn kiezen inmiddels haakjes geworden waren en dat die de oorzaak waren dat hij niet meer wilde eten.

Ik besloot een laatste - weliswaar vreemde - poging te ondernemen om hem te bevrijden van die blokkade in zijn mondje of keel. Telkens als ik hem knuffelde, maakte hij maalgeluidjes. Maar daardoor moest hij iedere keer ook weer niezen/hoesten. Op een bepaald moment dacht ik dat hij het niet zou redden. Het klonk verschrikkelijk slijmerig . Toen begon hij plots mijn hand héél fanatiek te likken. Hij huppelde weg en ging aan zijn wortelhuis knabbelen. Dat was om 15u. Daarna ging hij vitamientjes eten. En toen volgde al heel snel hooi, kruiden, groenten, brokjes enz. Ik kon wel huilen van opluchting ! Je zou denken dat hij dan langzaam zijn eten weer opbouwt, maar nee hoor, hij at als een bootwerker en doet dit nog steeds. Ik ben zo trots op mijn dapper wondermanneke ! De eerste 2 avonden had hij wel buikkrampen na zijn brokjes, maar dat was snel verholpen met pijnstilling en buikmassage. Hopelijk blijft het nu echt een tijdje goed gaan. Zo meteen lezen jullie waarom.

Hier zie je goed dat hij nog in de rui is.

Ook Indy heeft af en toe last van haar spijsvertering, ik weet niet goed waarom. Als ik haar medicijnen wil geven, is het meestal weer voorbij voor ik de spuitjes klaar heb. Of het is 5 minuten later al beter en zo snel werken de medicijnen ook weer niet.

Voor het overige is ze haar ondeugende zelf, wat is ze toch een heerlijk meisje !

Tegenwoordig komt ze schooien als ik met de groenteschotels bezig ben .

Konijnen hebben zo mooie mondjes .

Omdat ik volgende week misschien niet meer goed zie of misschien niet thuis zal zijn, vierde ik Dotjes verjaardag al een weekje eerder. Meer over mezelf schrijf ik hier onder. 

Op zaterdag 31 januari zal Dotje 2 jaar worden en dat moet natuurlijk gevierd worden !

Ze kreeg verschillende cadeautjes, o.a. dit schattig blokhutje.

Een theepotje voor Dotje . (eigenlijk een vogelvoederhuisje)

Sproetje was blij met de doos van het theepotje. Met haar 150g is ze te groot voor het meeste hamsterspeelgoed .

Als ze op verkenning gaat door het huis, heeft ze altijd veel interesse in het konijnenspeelgoed .

Zoals gezegd, nu iets over mezelf. Ik schrijf eigenlijk nooit over mezelf, maar omdat ik nu mogelijk voor een periode niet meer bereikbaar kan zijn, moet ik het doen. Sommigen onder jullie weten dat ik reuma, ziekte van Crohn en voortdurende oogontstekingen heb. Het hoort helaas allemaal samen. Sinds anderhalf jaar heb ik ook glaucoom (hoge oogdruk), maar die was nog slechts licht verhoogd met druppels, nog net binnen de grens van het toelaatbare. Vorige keer schreef ik dat ik naar de oogarts moest en daar bleek mijn oogdruk - ondanks de druppels - plots 30 te bedragen ! Een normale oogdruk ligt tussen 10 en 22. Ze verwees me door naar specialisten in Leuven en afgelopen woensdag kon ik er terecht. Daar bleek mijn oogdruk ondertussen gestegen te zijn tot 42 ! Boven de 40 kunnen de cellen van de oogzenuwen beginnen af te sterven en die schade is onomkeerbaar . 

Ik was dus heel aangeslagen en dacht al dat ik moest opgenomen worden. Gelukkig kreeg ik speciale samengestelde druppels mee en moet ik nu plaspillen slikken om het vocht in het oog snel te laten dalen. Ik denk dat het werkt. Een hoge oogdruk voel je eigenlijk niet. De laatste weken had ik echter last van irritatie in mijn oog als ik wakker werd, dat is nu weg. Ook het vocht dat ik vasthield in mijn benen is verdwenen. Vrijdag 30 januari moet ik terug op controle en dan hoor ik het verdere behandelplan. Ik moet immers een nieuwe kunstlens krijgen omdat mijn echte lens aan de achterkant heel troebel geworden is door cataract. Die cataract is het gevolg van veel en lang behandelen met cortisonedruppels. Maar ik heb geen keuze want het oog blijft ontstoken. Men heeft nu ook bloed genomen om na te gaan of de oorzaak van de ontstekingen wel reuma is of iets anders. Zolang die ontsteking niet onder controle is, kunnen ze niet opereren, dan is het risico op blindheid té groot. Ze hebben mijn pupillen open gezet om alles beter te kunnen bekijken.

Daardoor zie je de cataract bij mij nu goed zitten, ik lijk steeds meer op Snowy .

Ik ben erg nerveus en bang om blind te worden aan mijn rechteroog. Bovendien moet ik nu een schema uitwerken wie voor mijn diertjes zal zorgen en hoe dat moet gebeuren. De hamsters zijn niet zo een probleem. Chica kan een probleem worden als ze een prolaps krijgt of een windei heeft dat niet naar buiten wil komen. 

De konijnen zijn echter de grootste 'problemen'. Ze moeten echt hier verzorgd worden, ik kan hen nergens plaatsen want dan schieten ze in de stress. Ze zijn niet gewend om in een kooi te zitten en blinde Snowy zou zijn weg niet meer vinden. Bovendien heeft Snowy een flinke gebruiksaanwijzing nu hij zo oud is. Hij moet dagelijks geplukt worden, liefst ook gemasseerd, maar zal hij dit toelaten van iemand anders? Als hij slecht eet, moet je alle trucjes uit de kast halen en kijken wat hij die dag prefereert. Geen sinecure dus en ik geef de verzorging écht niet graag uit handen, het zal nooit helemaal naar mijn wensen zijn. 

Als mijn huisgenoot hier nog woont als ik geopereerd moet worden, kan hij 's morgens en 's avonds de verzorging op zich nemen. Mijn ex-collega (DA-assistente) zou 's middags kruiden komen geven en kijken of alles oké is. Zij wil hier ook even komen wonen als mijn huisgenoot inmiddels zou verhuisd zijn. Ik ben blij dat ik op deze mensen kan rekenen, maar ik hoop dat een opname niet nodig zal zijn.

Kortom, ik maak me grote zorgen, om mezelf, maar vooral om mijn diertjes. En ondertussen zit ik ook nog in intensieve trajectbegeleiding om een nieuwe baan te vinden en dat kan ik er nu écht niet bij hebben. Ik wil me eerst concentreren op mijn gezondheid!

Chica heeft me afgelopen vrijdag weer onaangenaam verrast. Helemaal onverwacht heeft ze een ei gelegd! Ik liet de 2 kunsteitjes liggen in de hoop dat het zou helpen. Het heeft haar wel rustig gehouden, ze heeft niet geschreeuwd en niet overmatig gemasturbeerd. Ik merkte wel dat ze interesse verloor in de eieren, maar in principe zou ik ze nu pas mogen wegnemen. Nu zijn de 3 weken pas om, dan zou ze een week 'vervelend gedrag' vertonen en dan weer beginnen te leggen. Het volgt elkaar dus in sneltempo op, geen wonder dat het implantaat ook zo kort gewerkt heeft. 

Het ei ziet er wel heel goed uit en ze heeft geen prolaps. Benieuwd of vandaag nog eentje komt, ik denk het wel want haar ontlasting is waterig en ze heeft een licht geknikte staart met gespreide staartveren. 

Ik heb voor het overige geen tekens gezien: geen waterige ontlasting, geen eetlustverlies, geen gewichtstoename. Wel heeft ze daags ervoor een badje genomen, ’s morgens had ze een lichte bult in de buik (kan ook ontlasting zijn) en een licht geknikte staart. Ze was wel wat feller de 2 laatste dagen in die zin dat ze haar nest verdedigde en bij ieder geluid haar ongenoegen liet horen. En vrijdagavond viel ze naar me uit toen ik voorbij de kooi kwam, toen zag ik het. 

Eigenlijk moet een vogel, als ze eieren legt, dagelijks eivoer krijgen. Dat heb ik vorige keer en nu dus ook, niet gedaan. Teveel eivoer kan schadelijk zijn voor de lever. Was dat misschien de oorzaak van een gezwollen lever en de gewichtstoename vorig jaar? Tja, het is dus weer afwachten nu, voorlopig gaat alles goed. 

Ik hoop zo dat ze geen prolaps zal krijgen want ik heb morgen geen tijd om naar de dierenarts te gaan! Ik ben de hele week in opleiding en namiddag moet ik naar de oogarts.

Dit is een foto van enkele dagen voor ze het ei legde, zo heeft ze wel minutenlang zitten geeuwen .

Wat betekent dan die lepeloren? Wel, ik vond Indy's oortjes toch altijd een bijzondere vorm hebben. Blijkbaar is dit een kenmerk waar fokkers op selecteren en het wordt lepel-oren genoemd! Helaas ben ik tot de ontdekking gekomen dat er nog andere - en negatieve - afwijkingen kunnen samen hangen met deze eigenschap . Want het is zeker geen nieuw ras zoals sommigen beweren! Het is een eigenschap en een - in mijn ogen althans - ongewenste.

Begrijp me niet verkeerd, ik zie Indy er niet minder graag door. Maar als je in deze link leest welke afwijkingen nog kunnen optreden, dan word ik niet vrolijk . Vooral de leeftijd van slechts 2 jaar zou ik héél erg vinden. Sowieso schijnen Rexen niet zo lang te leven als "gewone" konijnen. 

De toekomst zal het uitwijzen, maar ik hoop uiteraard dat ik minstens 10 jaar en liefst nog langer mag genieten van mijn fluwelen meisje. En dat ze voor het overige geen afwijkingen zal krijgen. Ze heeft sowieso geen koehakken, geen kromme rug, geen bol dwergenkopje, een heel beweeglijk staartje en haar tandjes zijn tot op heden ook in orde.

Als je haar bezig ziet, zie je helemaal niets verkeerd. Ze mist wel duidelijk socialisatie, ze laat zich nog steeds moeilijk oppakken en van de week gilde ze zelfs toen ik het wilde proberen .

Ze laat wel duidelijk haar pittig karakter zien, zo weigert ze de laatste dagen om 's avonds in haar kooi te gaan. Nu vind ik het niet zo erg dat ze 's nachts losloopt. Maar ze raakt soms vlug in paniek en stuift dan in blinde paniek overal tegenaan. In haar kooi zit ze eigenlijk veiliger. Maar zelfs met de lekkerste snoepjes is ze niet te verleiden. Daarin herken ik mijn Fluffy weer, ook zij verkoos vrijheid boven lekkers . Overdag ligt ze trouwens vaak in haar kooi, ze vindt het dus niet erg zolang de deur openblijft.

En ondanks castratie kan ze een zootje maken van haar kooi !

Ik wissel haar speelhoekje regelmatig af. Nu heeft ze een "ballenbad" gekregen. Ze moet er nog even aan wennen, maar lijkt het wel leuk te vinden .

Nee Indy, er zitten geen monsters onder je bed .

Met Snowy ging het de afgelopen weken relatief goed. Hij bleef wel lichtjes verharen en daardoor ook niezen/smakken, maar hij stopte niet met eten. Hij is zelfs weer 20 gram aangekomen en weegt opnieuw 800g. Hij was ook actiever, bleef niet meer in de kooi zitten, snuffelde regelmatig rond enz. Gisteren is hij echter weer flink beginnen te verharen, waardoor hij weer minder hooi eet. Hij veegt regelmatig met zijn pootje aan zijn mondje, hij heeft duidelijk weer last . Hij trekt zich ook weer terug in zijn huisje en wil met rust gelaten worden. Daardoor kan ik hem ook niet meer dagelijks masseren. Zijn kuur panacur is voorbij, daar hoef ik hem gelukkig niet meer mee te pesten.

Gelukkig blijft hij wel knagen aan zijn wortelhuisje. Maar hij verkiest wel dat het ondersteboven staat .

Twee sneeuwmannekes .

Afsluiten doe ik met een leuk bericht. Rabbit Time, het online magazine voor konijnenliefhebbers is onlangs 1 jaar geworden. Iedereen mocht verjaardagsfoto's insturen en o.a. Fluffy en Snowy zijn gekozen . Het konijn van Anouk de Vries lijkt thans op Snowy .

Groetjes van Corina, nijntjes Snowy en Indy, hammies Sproetje en Dotje en valkparkietje Chica.

Chica heeft het bij 1 eitje gehouden deze keer, misschien ook omdat ik al 2 nepeitjes bij haar had gelegd. Er is maar weinig gekend over anticonceptie bij vogels en de druppels waar ik het vorige keer over had, zouden schadelijk kunnen zijn. Steven (de dierenarts) gaat meer informatie zoeken, hopelijk komt er een veilige en geschikte oplossing uit de bus.

Voorlopig gaat alles goed, maar ik hou mijn hart vast voor de volgende legronde .

Chica broedt de hele dag en nacht op de eitjes, maar af en toe komt ze eten, drinken, kaka doen en haar veertjes goed leggen . Ik vind het zo schattig als ze dit met haar staartveertjes doet. Het maakt ook zo een fijn geluid, je hoort een 'krrrr'-geluid als ze met haar bekje/tong langs haar veertjes gaat .

Vorige keer schreef ik ook dat het niet zo goed ging met Snowy. Hij verhaart nu letterlijk van kop tot teen ! En je ziet het niet eens! Waar ik haren uittrek, staan al opnieuw lange haren. Hierdoor eet hij weer iets minder goed, maar gelukkig stopt hij niet volledig. Ik pluk hem iedere dag, meer kan ik niet doen. 

Ondertussen krijgt hij al 2 weken Panacur en ik zie beterschap. Hij schrikt niet meer en plast niet meer in huis. Af en toe heeft hij een terugval en een slechte dag. Een teken dat het medicijn zijn werk aan het doen is en dat het inderdaad weer een opstoot van die ellendige E. cuniculi is . Daarom ga ik zeker nog 2 weken door met Panacur en dan evalueer ik zijn toestand opnieuw.

Zijn keutels zien er alleszins weer groter uit dan gewoonlijk. Dat is altijd zo met Panacur, ik begrijp niet goed waarom, maar het is een leuke bijkomstigheid .

Ik heb ook enkele dagen de hoge dosis pijnstilling gegeven, maar dat maakte geen verschil in zijn activiteitsniveau of eetlust. Dus daar ben ik mee gestopt om zijn systeem niet te overbelasten.

Als kerstcadeau heeft hij zijn wortelhuisje al gekregen, ik kon/wilde gewoon niet wachten tot Kerst om het te geven . Maar ik besloot om ook eens een infraroodmassage te proberen om zijn stramme spiertjes wat los te maken. Ik gebruik enkel de warmtelamp, niet de massageknop. Die is veel te heftig voor konijnen, zelfs op de laagste stand. Het doet geen spectaculaire dingen, maar hij beweegt weer iets meer én beter. Hij haperde soms bij het in- en uitspringen van de kooi, Panacur gaf geen verschil.

Dit idee ga ik zeker toevoegen aan mijn pagina over bejaarde konijnen.

Hij mocht even kennismaken met het nieuwe rendier, maar had niet veel interesse .

Indy vond het wel reuze interessant, ze dreef hem helemaal in een hoekje om vervolgens op hem te gaan zitten .

Ze imiteert graag een haasje . Ook zij is trouwens verder gegaan met verharen.

Lekker chocobolleke met een toefje slagroom .

Ik schreef vorige keer al dat Monique mijn andere diertjes ook verwend heeft. Indy kreeg een houten smijtspeeltje .

Van mij had ze natuurlijk het bedje al gekregen. Nu gaf ik iets wat niet tastbaar is, maar ze geniet er volop van: meer loopstroken .

Sproetje kreeg van Monique een eigen kerststalletje .

En van mijn huisgenoot een klimtoestel, eigenlijk bedoeld voor dwergjes, maar ze vindt het ook leuk .

Dotje werd verwend met een aardbeienhuisje en van mij kreeg ze een peertje . 

Ik had nog een cadeaubon liggen die ik voor mijn verjaardag had gekregen van mijn ex-bazin. Daarmee heb ik mezelf verwend met deze cadeautjes . Het boekje heb ik al gelezen, het is een erg mooi verhaal! Omdat ik nu een echt fluwelen konijn heb, moest ik dit boekje gewoon hebben . De DVD heb ik nog niet bekeken, maar ik verwacht dat het met tranen zal zijn. Als kind huilde ik al bij de clip "Bright eyes" .

Even een tussentijdse blog om te melden dat Chica op donderdagavond toch weer een ei gelegd heeft. Dat is balen met hoofdletter B ! Gelukkig heeft het een behoorlijke schaal, enkel de punt is wat broos. Ook geen prolaps toe nu toe. Haar waterige ontlasting wijst erop dat er een 2de ei moet komen. Dat had echter gisteren al moeten gebeuren, maar het blijft rustig.  Ik wacht in spanning af .

En dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat de druppeltjes zullen werken. Want het verleden heeft me geleerd dat haar eieren wel eens haar einde kunnen betekenen . Haar lichaampje zal die stress, narcoses en operaties niet blijven aan kunnen.

Ook met Snowy gaat het niet schitterend, maar daarover meer in de blog van 28/12.

Zoals jullie weten, kwakkelt Snowy al enkele jaren met de gezondheid, maar het ging nog behoorlijk. Nu vond ik hem plots toch wel snel achteruitgaan. Hij eet beduidend minder en trager (maar alleen in de voormiddag) en blijft de hele voormiddag in zijn kooi zitten of liggen. Nu kan dat natuurlijk gewoon de leeftijd en/of pijn zijn, maar het kan ook evengoed de EC weer zijn die de kop opsteekt. Of misschien haakjes op de kiezen, want als hij verhaart, maakt hij dat rare geluid met zijn mondje en eet hij ook minder. Helaas een goede combinatie die haakjes kan veroorzaken.

Corina: "Indy, wat ben je aan het doen?"

Indy: "Niepfs, mammie" * kijkt met onschuldige blik en praat met mondje vol *

Ik heb mijn handen vol aan mijn meisje! Werkelijk alles knaagt ze kapot. Gelukkig eet ze niets op. Dus ik gaf haar een doos in de hoop dat het haar zou afleiden van niet geschikt knaagmateriaal. Het hielp even . Die doos bewoog overigens door de hele keuken omdat ze er zo hard aan zat te trekken.

Als er oostenwind staat, wordt het vrij koud in de keuken. De kelder is net onder de keuken en daar wordt natuurlijk niet verwarmd. Ik weet dat konijnen goed tegen koude kunnen, maar ik vind het dan toch zielig . Op facebook zag ik enkele nijntjes die een poppenbedje helemaal voor zichzelf hadden en dat wilde ik ook graag. Toevallig (?) zag ik dit bij de kringloopwinkel. Let ook op het beddengoed . 

Het grappige is hoe ze er in en uit gaat: door de spijltjes ! Terwijl ik had verwacht dat ze erover zou springen.

Ze kan er ook zo lief in liggen .

Zoals je ziet, heb ik het lakentje al moeten wegnemen, want dat beet ze stuk. De handdoek moet er ook aan geloven, maar dat vind ik niet zo heel erg. Wat ik wel zonde vind, is dit :

Je weet wel dat dit kan gebeuren bij konijnen, maar gezien ze mijn stoelen met rust laat, had ik gehoopt dat ze ook aan dit hout niet zou knagen.

Ik ben ook erg geschrokken van haar felheid om haar bezittingen te verdedigen. Van de week was mijn ex-collega op bezoek en ze legde even een speeltje op een andere plaats. Tjonge, Indy vloog grommend naar haar toe ! Mijn huisgenoot kreeg dezelfde reactie toen hij haar in het bedje wilde aaien. Meteen ging ze haar bedje markeren. Dat belooft als ik haar later wil koppelen... .

Tegen mij is ze zo lief en ik krijg nog altijd volop likjes van haar. Ik verwonder me nog iedere dag over haar schoonheid. Dat fluweelzacht vachtje, die onschuldige hertenoogjes... Maar zien jullie ook haar andere bijzonder kenmerken ? Het extra boogje aan haar oortjes, de uitstulpinkjes aan haar mondje...

Ze blijft overigens steken op een gewicht van 2,040 kg. Toch iets groter dan de gemiddelde dwerg. Ze krijgt overigens Cuni Nature van Versele Laga. Het lukt me niet om haar over te schakelen op Supreme Science Selective. Die krijgt ze er wel bij, maar laat ze helemaal tot het laatst liggen. 

Op kruiden is ze verzot, zoals je kunt zien .

Ze is nog wat mollig, maar heeft alleszins weer een mooi figuurtje .

De grote korst in het midden van haar nek is eindelijk losgekomen. Die irriteerde haar mateloos en ze zat er verwoed aan te krabben. Dat werd nog erger nadat ze haar herhalingspipetje Stronghold had gekregen vorige week. Nu zit er nog een korstje waar ze heeft zitten krabben. Maar zoals je ziet, zijn op andere plaatsen haar haartjes al terug aan het groeien. Komt allemaal goed .

Ze kan er soms zo heerlijk ontspannen bij liggen .

Snowy zit of ligt sowieso heel vaak. Het is fijn om te zien dat hij zijn linkeroogje niet altijd dicht knijpt.

Soms ligt hij ook nog languit, maar het overeind komen gaat dan wat moeizaam en in etappes. Eerst de voorkant, dan de achterkant bij trekken.

Ik ben blij als ik hem hooi zie eten. Hij blijft maar verharen en heeft weer enkele hele moeilijke dagen achter de rug. Hij wilde nauwelijks eten omdat hij veel moest niezen/hoesten en hij veegde voortdurend met zijn pootje aan zijn mondje.

Eten gaat ook moeizamer, maar dat lag aan zijn eetlust. Ineens eet hij zijn Supreme niet meer met smaak. Ik weet dat de smaak bij oudere konijnen kan veranderen. Bij Fluffy was dat ook zo en Snowy lustte enkele jaren geleden al geen rozijntjes meer. Zomaar, van de ene op de andere dag. Dus nu krijgt ook hij Cuni Nature, maar wel de junior variant, aangevuld met Supreme junior. En... hij lust plotseling wél Beaphar Nature. Maar... niet in zijn bakje! Als ik de brokjes op zijn vetbed leg, eet hij ze wel op. Waarom dat zo is, is me niet duidelijk, maar het werkt en dat is het voornaamste.

Zijn weiderol vindt hij wel nog altijd lekker .

Ook zijn wortelhuisje moet er aan geloven, maar het begint wel echt op te raken. En ik vind dit huisje niet in België . Wie me kan vertellen waar ik het wel kan kopen, laat het me weten.

's Morgens is ze ook nog vaak wakker en dan wil ze er ook uit. Als ze terug in de kooi moet, blijft ze bedelen om aandacht en/of snoep .

's Avonds mag ze ook altijd loslopen en toen mocht ze kennismaken met Indy.

Ze mocht ook dichterbij komen, maar om veiligheidsredenen zit ze dan even in een transportbakje.

Natuurlijk kunnen we Dotje niet uitstoten . Ook zij mocht even haar nieuwe buurvrouw leren kennen.

Indy's nekje is aan het genezen, ze krabt nu veel omdat het wellicht jeukt. De kleine korstjes zijn al losgekomen. De grote korst in het midden is rond de randen al los en zal ook afvallen. Hopelijk groeien haar haartjes dan snel terug.

Ze blijft gestaag gewicht verliezen. Deze foto dateert van vorige week, gisteren woog ze 2,040 kg.

De lekkerste strootjes zitten altijd vanonder .

Verstoppertje spelen is niet haar sterkste kant .

Na zoveel spelen, moet ze even uitrusten.

Maar de beste manier om haar speelsheid te laten zien is door middel van filmpjes. Wat een energiebommetje heb ik in huis!

En dan zie ik Snowy, een groter contrast kan er niet zijn. Hij was vroeger ook zo een energiek manneke, maar nu rust en slaapt hij veel.

Iedereen zei ook dat ik niets in huis mocht veranderen omdat hij blind is. Ook zijn speelgoed moest ik laten staan. Toch zat het me niet lekker, hij leek zich te vervelen. Hij vindt immers nog altijd goed de weg naar zijn kooi met zijn neus en snorharen. Waarom zou ik dan geen speelgoed mogen veranderen? Dus weer een mandje bovengehaald en dat ging hij meteen besnuffelen toen hij er voorbij huppelde. Weer een les geleerd! Ondanks zijn blindheid, moet ik hem wel mentaal blijven prikkelen.

Hij leek ook zijn eetlust te verliezen en at een portie minder brokjes. Daarom besloot ik om hem gemengd junior voer bij te geven. Misschien wat ongezonder, maar hij stortte zich erop en eet daardoor weer meer. Ik was bang dat hij in een vicieuze cirkel terecht was gekomen. Minder eten = minder honger = minder eetlust enz.