Het werk schiet goed op: het merendeel van de ‘posts’ zitten eindelijk in de grond en de ‘rails’ op het eerste ‘terrace’ zijn klaar. Net twee dagen ‘dirt’ a.k.a. ‘top soil’ (aarde en klei) sjouwen achter de rug: op twee voormiddagen  iets meer dan drie ton de heuvel op gedragen (!) – ’t was iets te steil om de kruiwagen te gebruiken, dus dan maar in juten zakken scheppen en ... sjouwen maar! Helemaal alleen, want Chris had ineens wat last van zijn rug. Nu ja, zie het maar als een gezonde training.

Ook een fantastische hedendaagse Maori-happening meegemaakt (the East Coast is dé regio bij uitstek waar veel Maori’s wonen): Louia, een heuse Maori moederkloek (zie het als een uit de kluiten gewassen Italiaanse Mamma) die goed bevriend is met Chris en Penny, had een modeshow georganiseerd. Een hele gebeurtenis in dit gat van de wereld, waar iedereen dan ook dolenthousiast aan meewerkte. Het resultaat was inderdaad prachtig, met een heuse lichtshow en alles erop en eraan. Sterk staaltje van Maori-samenwerking, en een gebeurtenis om te koesteren, aangezien volgens Penny dit een van de typisch hedendaagse Maori-dingetjes is (in tegenstelling tot die belachelijke dansjes voor toeristen).

Daarnaast ook een week gezelschap gekregen van twee Duitse jongedames die hun eerste Woofing deden, Julia en Claudia (die gezellige cottage werd ineens wel heel erg druk), maar ze bleven gelukkig maar een weekje (twee Duitse 19-jarigen met de mentaliteit van twee 14-jarigen – of, om Chris te citeren, “pretty smiles, but pretty useless”).

Na het vertrek van de twee Duitse kindertjes nog een historische gebeurtenis mogen meemaken: samen met de familie Marsh (zie foto; Penny, Chris en Thomas) op een heus en authentiek stoomtreintje een ritje gemaakt. Was een wagentje uit de jaren stilletjes, opgeknapt door een groep vrijwilligers en nu aangeprezen als een leuk namiddagje uit voor de locals – en ja, ‘t oude boemeltreintje was inderdaad best gezellig!

De dag na’t YHA aan de tweede Woofing begonnen. Ook dat op een behoorlijk afgelegen plaatsje (een uurtje rijden ten noorden van Gisborne, ook dat weer vrij ver van de beschaving), maar wel bij een fantastisch stel – een Engelse koppel, Penny en Chris (of, om volledig te zijn, Penelope en Christopher), dat al enkele jaren in NZ woont. Beiden hebben jaren in Londen gewerkt als journalisten (bij BBC!) en in de pr, en zijn dus echt wel bij de pinken.

Een fantastische plaats om te wonen, ook daar (zoals trouwens overal hier in NZ) prachtige natuur, en ik had een zowaar een volledige (weliswaar kleine) gezellige cottage voor mezelf (zie foto), gezellige open haard incluis! (hemelsbreed verschil met dat smerig poging tot kamertje bij mister Bills!).

Het werk valt ontzettend mee, ook omdat het vrij strikt maar correct geregeld is: werk van 8u t/m 13u, met een kleine pauze rond 10u voor ‘morning tea’ (a.k.a. “smoko”) – een lekkere Engelse cup of tea (zonder melk voor mij, dankjewel!) en crumpets met jam, heerlijk! De rest van de namiddag kan ik dan doen en laten wat ik wil (niet dat er zo ontzettend veel te doen valt, maar toch: enkele mooie wandelingen, vooral veel interessante boeken lezen in’t bos, op ‘cabbage tree hill’ – de hoogste heuvel op hun gebied met een enkele mooie boom van waar je een 360° uitzicht over de hele omgeving hebt – lekker genieten van het uitzicht en nadenken over de zin van het leven, of babysitten op 2,5 jaar oude Thomas – enig kind en dus wel degelijk het stereotype verwende rotzakje).

Enkele dagen onkruid moeten wieden en allerlei kleine klusjes moeten opknappen, en dan aan een interessant en groot project begonnen: op de heuvel in de achtertuin willen ze bessen planten, maar aangezien de heuvel nogal vrij ... eh ... heuvel is, moeten er terrassen worden aangelegd. Dat betekent veel graafwerk en vooral veel zware ‘posts’ (2m lange en 25cm dikke grote ronde houten steunpilaren) de grond ingraven/inrammen alvorens er de ‘rails’ (4m x 25cm houten balken) aan te bevestigen. Als je weet dat het een volledige werkdag (een volledige voormiddag dus) duurt eer we de eerste ‘post’ volledig en wel erin hadden, en er in totaal 9 ‘posts’ de grond in moeten ... Plezier verzekerd!

Eindelijk  begonnen met het eigenlijke reizen. Vanuit Wellington de bus genomen richting East Cape en zo na een eindeloze busrit in Gisborne beland. Die route is berucht voor de bijzonder onaangename rit: eindeloos lang, en vooral veel bochtenwerk – een must voor de reiszieke reiziger! Ik heb een gezonde Belgische betonnen maag, maar enkele Kiwi-medepassagiers waren jammer genoeg niet zo gelukkig ...

In Gisborne – zogenaamd dé grootstad van de regio, tot je er zelf beland en behoorlijk ontnuchterd moet vaststellen dat je eigen kleine Belgisch boerengatje groter is – aan de eerste echte Woofing begonnen bij Jeff Bills. Mister Bills is wat het best te omschrijven valt als een kruising tussen G.I. " fuckin’ " Joe en Homer Simpson (en dat geldt op alle vlakken). Positief was de prachtige natuur (en het feit dat Mister Bills het grootste deel van de dag afwezig was), minder aangenaam was dat het plaatsje echt in the middle of nowhere was (en dat is vrij letterlijk te nemen – amper stromend water, laat staan degelijke elektriciteit of telefoon, met de koeien en schapen als enige aangename gesprekspartners), en Mister Bills zelf natuurlijk (zwaaide naar mijn mening iets te gretig in het rond met enkele grote rifles).

Gelukkig was uit de kluiten gewassen rottweiler Zack wel behoorlijk braaf.

Na een weekje hield ik het daar dan voor bekeken (was eigenlijk best trots op mezelf dat ik het daar een volledige week had uitgehouden – and believe me, folks, ik ben het een en’t ander gewoon hoor!). Om de situatie wat beter te schetsen deze korte anekdote: de dag dat ik vertrok (ik ging naar de plaatselijke YHA omdat ik niet eerder bij de volgende Woof-family terecht kon) zou er een Duitse jongedame bij Mister Bills aankomen – zo tegen 16u. Wie zie ik rond 17u aankomen bij het YHA? Mister Bills, die de Duitse jongedame aan’t YHA komt afzetten omdat ze het blijkbaar niet zo zag zitten daar bij hem! (op de foto het mooiste plaatsje op Bills-homestead, aangezien ik jullie de rest wil besparen).

In’t YHA de toffe Hollandse knaap Jef tegen’t lijf gelopen (nomen est omen? Die naam bleef me in ieder geval achtervolgen), met wie ik de hele avond toch wel leuk in het Nederlands heb kunnen babbelen, en met wie ik vooral erg interessante theologische discussies heb gevoerd (meneer was namelijk een erg overtuigde creationist). Na een heleboel pintjes – heuse Belgische Stella’s! - kwamen we allebei tot de minzame conclusie dat het leven toch wel bijzonder mooi is, God of geen God!

Jawel: vandaag kwam het zonnetje sinds lang nog es kijken! En dat zullen we geweten hebben! Nog maar half bekomen van de Paua’s (zeeziek buikje + iets te veel Paua’s eten = geen goed idee!) en op naar de volgende belevenis: mountainbiking! Lijkt misschien heel gewoon, maarreh... Wellington staat naast “Windy” ook bekend als “hilly” ...

Bike-outfit was een samenraapsel van kleren van Andrew, Isobel en Hugo, dus ... eh ... Afijn, toen ik aan Rosa (die al de hele ochtend aan’t huilen was omdat ze wat buikpijn had van de Paua’s) vroeg hoe goed ik eruit zag, begon ze te schaterlachen - ze is’t eerste kwartier gewoon niet meer bijgekomen; de foto is genomen ettelijke minuten nadat ik het vroeg – vond mijn fototoestel niet meteen – en ‘k sta vanaf nu ook wel bekend als Mr. Sillybilly.)
Sorry folks, de outfit-foto werd gecensureerd voor de gevoelige lezers.

Stevige afdaling die dankzij de regen van de afgelopen dagen lekker modderig en dus bijzonder glad was. Heel veel modder, fun, adrenaline (van de schrik, als je op zo’n lekker smal paadje vol stenen en boomwortels rijdt waarlangs je ’n heel end naar beneden kan kijken) en twee keer wat ruzie gehad met een boom, kortom: iets om zeker opnieuw te doen!   

Voor’t eerst sinds lang een dagje geen regen meer, dus: out and about! Ondanks de toch nog grijze wolken en de koude wind nam Andrew Hugo en mij mee Paua-fishing (meer info over Paua: zie link), dé activiteit bij uitstek in NZ (en vooral dan in en rond Wellington, waar je dat blijkbaar het beste doet).
Was inderdaad fan-tas-tisch! Soortement van zwem-outfit van Andrew aangekregen (op de foto zie je Hugo in vol ornaat), en hup, ’t koude water in. De koude viel dankzij dat pak eigenlijk wel mee, en dus na de nodige intructies m’n eerste Paua’s gevangen (alleja, “gevangen”: eerder “van de rotsen gewipt met’n mes” – ik bedoel: ’t is niet dat ze wegzwommen of zo ... ook wel niet papgemakkelijk: met de blote hand krijg je ze er heus niet van af!). Door de hevige wind was er wel behoorlijk wat golfslag, waardoor we er na verloop van tijd toch maar de brui aan gaven nadat we onze maximum quota gevangen hadden (en ’n beetje soortement van zeeziek – lees: kotsmisselijk - waren).

Nadien thuis lekker opgegeten: uit de schelp, proper maken en ingewandjes eruit, fijnsnijden en klaarmaken, en smullen maar! (had veel weg van inktvis eigenlijk).

Ja hoor, eindelijk was het zover: zondag dan toch Isobel en de kinderen ontmoet! Meteen dikke knuffel en hartelijk welkom – geweldige vrouw, die nicht van papa! In Isobel ’n soulmate gevonden wat betreft interesse in kokerellen – ze houdt zelf bijzonder veel van de Italiaanse keuken – en de twee kinderen - heuse ‘brats’ – zijn ... nu ja, het volstaat om het in Andrews woorden te zeggen: hij noemt zijn gezinnetje soms wel es liefkozend zijn “little zoo”.

Eindelijk is de zon er terug doorgekomen (nu ja, dat is te zeggen: vrijdag en zaterdag, want ik zit nu dus alweer wat te bloggen terwijl’t buiten aan’t gieten is). Meteen m’n wandelschoentjes aangetrokken en twee van de vier Walkways gedaan die hier in en om Wellington lopen. Mind you: wat je op de foto ziet is dus op zo’n halfuurtje wandelen van’t centrum van de (hoofd)stad hé! (Eindelijk) prachtig weer (gehad), zalig kunnen wandelen en van de ontzettend mooie natuur mogen genieten. Al moet ik wel zeggen dat ik zaterdag m’n voetjes begon te voelen na die 12km (in vogelvlucht) – ’t gaat hier behoorlijk op en neer!

Het weer valt een beetje tegen: het regent dat het giet, en daarbij waait het ook enorm. Ze noemen Wellington niet voor niets “Windy Wellington” (en neen, dat heeft – voor alle duidelijkheid, voor de verdorven geesten onder jullie – helemaal niets te maken met … eh … ‘luchtige’ mensen, maar met het feit dat NZ uit twee eilanden bestaat, en Wellington in het onderste puntje van het Noordereiland ligt, aan de kleine zee-engte waar al de wind tussen geperst wordt. En dat het hard waait is hier wel geweten (heb eergisteren nog een oudere vrouw gewoon zien omver geblazen worden – hopla, van’t ene moment op’t andere met heel haar koopwaar (ze was net naar de winkel geweest) op de grond. Er staan hier zelfs speciale kotjes om tegen de wind te schuilen. Afijn, toch het gure weer getrotseerd om naar de stad te gaan en nog wat te bezichtigen (meer bepaald The Harbourfront, foto), en wat kom ik tegen? Een vertaalbureau! Ik m’n stoute schoenen aangetrokken, binnengestapt en gevraagd of ze niets van werk voor me hadden. Krijg ik daar meteen een testvertaling op m’n bord geschoteld, die ik dus maar zo snel mogelijk moet zien af te werken. Geen lachertje zo zonder ook maar enig woordenboek of dergelijks ter beschikking (‘t enige wat in The Central Library – dé bibliotheek van hoofdstad (!) Wellington te vinden is, is een ***** zakwoordenboekje N-E/E-N uit de jaren stilletjes). Nu ja, maar proberen er het beste van te maken! Postief aan’t slechte weer is dat ik me volledig aan mijn vertaaltaak kan wijden, en (voor sommigen waarschijnlijk eindelijk) deze blog een beetje op punt kan stellen.

AIAIAI! Hm. Slik. Glps. Ahum. Andrew is woensdag dus vertrokken, en hij stond erop dat dat ik hem met de wagen naar de luchthaven bracht. Alles goed en wel, ware het niet dat ze hier links rijden en hij met ‘nen automatique’ rijdt. Geen tijd gehad om te oefenen of zo: hij reed naar de luchthaven, en ik moest maar thuis zien te geraken. Nu ja, dat gedeelte is wonderwel nog bijzonder goed gelukt – zó goed zelfs, da’k bij het heel voorzichtig in de garage rijden (ik ben dat lieftallig Peugootje 306 van mama (géén ‘automatique’!) gewoon, en hij rijdt met een joekel van een 4x4 die mits erg veel millimeterwerk héél nipt in de garage past – je moet de voorkant zelfs tégen de muur duwen want anders gaat de poort niet dicht) met de achter-zijkant een beetje tegen de muur ben geschuurd. Gevolg: een loei van en schram. Meteen Andrew gebeld, verteld wat er gebeurd was en gezegd dat hij het maar moest laten repareren op mijn kosten. Andrew nam het bijzonder goed – hij moest er zelfs hartelijk om lachen (volgens mij is ie volledig van de pot gerukt of heeft ie een paar lijntjes gesnoven, dat kan niet anders. Nu, ik vrees dat het lachen hem zal vergaan als hij m’n ‘schrammetje’ ziet).  Hij vertelde me doodleuk dat áls het al iemands fout was, het de zijne was omdat hij mij gedwongen had ermee te rijden, en bovendien dat dat toch net hetgene was waarvoor die “idiote things like insurances” bestaan. Ahum ...

Na een fantastisch weekendje zee terug naar Wellington, want Andrew moet weer werken en ik heb nog heel wat te bezichtigen. The Harbourfront met het Civic Centre, de Central Library en de City Council, en vooral Te Papa Tongarewa (“Our place”), het nationale (en erg interactieve) museum van NZ waar zowat alles over de NZ’se cultuur, geschiedenis e.d. te vinden is en waarin ik toch wel anderhalve dag vertoefd heb – zeg nu zelf, in welk museum ga je ooit zo een groot stuk openlucht-tuin vinden met inheemse planten waar je op zich al even zoet bent met er gewoon door te wandelen?

Naast de mooie uitstapjes heb ik natuurlijk ook wat in’t huishouden geholpen (es één keer iets simpels koken en Andrew gaat meteen door z’n dak – nu ja, Kiwi's hebben blijkbaar maar één credo wat eten en drinken betreft: het moet veel zijn; ook wel een beetje lekker, maar vooral: véél! (Geen wonder dat als je es iets fatsoenlijks klaarmaakt ze je meteen een ‘grande chef’ noemen). Heb Andrew ook een handje geholpen met schilderen: ze hebben zopas hun kamer “een beetje uitgebreid” zoals dat heet, en een ‘wardrobe’ bijgebouwd. Die moest voor woensdag geschilderd worden omdat hij dan naar Isobel en de kinderen vertrekt (zondagavond komen ze dan samen terug, en maandag wordt er tapijt gelegd). De onderlaag hebben we zondagavond nog samen gedaan; ik heb maandag, dinsdag en woensdag twee lagen verf erop gekladderd (Andrew in zogezegde actie op de foto). Tijdens het schilderen droegen we heuse apenpakkies, maar omda'k maar 1 foto per bericht kan posten gaan we onszelf niet belachelijker maken dan we zijn (echt, debieler als dat kun je moeilijk gaan). Nu ja, alles is toch op tijd - en vooral: mooi geschilderd! - afgeraakt, nah!

Momenteel m'n weg nog wat aan't zoeken en aan't bekomen van de jetlag, maar al bij al wil dat tot nog toe wel aardig lukken. Vandaag voor't eerst in Wellington zelf rondgezworven en - geloof het of niet - op een heus en waarachtig Belgisch café gestoten (met de originele naam Leuven, want – ja ja! - ze schenken er Stella Artois! M'n thuis is ...). Ook voorbij een (schandalige poging tot) pralinewinkel gesjokt – let wel: voorbίj, want die chocolaatjes (“real Belgian chocolates made in NZ” – ‘t zal wel, ja!) trokken écht op niet veel …

Daarnaast natuurlijk ook wel wat interessante dingen gedaan. Op de toeristenbus gestapt om de interessante plaatsjes van Wellington (zie foto) te ontdekken. De Beehive (NZ’s parlement) bezocht – ja kijk, als ze daar gratis rondleidingen geven zeg ik niet nee – en de Cablecar (foto) de heuvel op genomen (zo’n lekker ouderwets kabellift-trammetje – Wellington ligt nu eenmaal aan, op en tussen de heuvels, vandaar de nood aan enige vorm van kabellift. Best grappig om te zien: veel huizen hebben hier een eigen eenmanslifttrammetje!). De leuke straatjes en steegjes verkend, en in de wat meer alternatieve straat (‘Cuba Street’ – nomen est omen!) toch wel niet een echte Italiaanse bar gevonden zeker!? (eindelijk ‘s lekkere koffie! Want hoewel de Wellingtonians beweren heuse koffiedrinkers te zijn … iekebakkes!). Vroeg de gerante toch niet meteen of ik daar wilde komen werken zeker?! Nu ja, ‘k ga eerst de stad nog wat verder verkennen – ik ben pas hier verdorie! - en daarna kunnen we es zien wat de mogelijkheden zijn (ik kan bovendien - jammer genoeg - nog niet beginnen omda’k nog moet wachten op mijn IRD-number – iets i.v.m. belastingen betalen, wat had je gedacht – dat ik bij aankomst wel meteen heb aangevraagd maar waar’k toch nog een weekje of twee op moet gaan wachten).

Verder nog dankzij Andrew binnengeraakt op ‘t WOW (World Of Wearable arts, hét jaarlijkse kunst-, kleding- en muziekfestival van Wellington), wat echt wel ‘wow’ was, en ook nog de Botanical Garden bezocht (‘n prachtig stukje oorspronkelijke natuur in hartje Wellington).

Net aangekomen in NZ en eerste twee daagjes achter de rug. Vertrokken vanuit A'dam, zo naar Londen (waar ze me bijna in m'n nakie hebben gezet - die detector bleef maar piepen!), dan een tussenlanding in Bangkok (prachtige, hypermoderne luchthaven - iets anders heb'k eerlijk gezegd niet kunnen zien omdat die akelige Thaise agentjes de passagiers niet naar buiten wilden laten - en een bijzonder vorte 'lunch' - ik was al blij dat er niets meer bewoog, de 'pudding' incluis!), van daaruit op weg naar Sydney (waar de stewards ons met spuitbussen te lijf gingen - 'ontsmetten' met een of ander bijzonder straf chemisch goedje vanwege de "biologische veiligheid van het eiland" - en waarbij een medereizigster daadwerkelijk van haar stokje is gegaan). 

In Sydney vlug-vlug afscheid genomen van medepassagier en vliegzitje-buurman Nederlander Rob (groot zeilfanaat die op vakantie ging naar Australië om de haaien wat te gaan pesten met z'n stinkvoeten) en onmiddellijk vertrokken naar Wellington (foto). Aankomst daar was een beetje ... eh ... abrubt (Wellington heeft een van de kortste landingsbanen (voor internationale vluchten) ter wereld) - gelukkig zat ik helemaal achteraan: ik kreeg enkel een knappe stewardess op m'n schoot, terwijl de persoon voor mij m'n twee-en-een-halve rugzakken handbagage (die toch wel een beetje meer dan het toegestane gewicht wogen) in z'n nek had hangen.

Mijn chocolade en jenever toch heelhuids door de douane gekregen (een beetje de zielepoot uithangen helpt altijd!), en na een korte taxirit (afzetter, die taxichauffeurs! Ik was beter te voet gegaan!) goed aangekomen op mijn voorlopige verblijfplaats (i.e. bij Isobel, een nicht van papa), waar de oude buurman Mr. Packman mij verwelkomde met een kop thee en 'n koekje (Isobel is momenteel nl. nog op vakantie met de kinderen; haar man Andrew heeft helaas geen vakantie en moest tot 's avonds laat werken). Iedereen is hier bijzonder vriendelijk (ze kennen me nog niet, vandaar) en heten me overal welkom - of, om het op z'n Maori te zeggen: haere mai!

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!