Jawel, eindelijk de langverwachte droombestemming bereikt: Cape Reinga!!!

Droombestemming vanwege 2 redenen: (1) ik heb een hele mooie foto van m'n oma die hier ruim twintig jaar geleden met haar broer poseerde, een erg mooie her-in-front-of de meest noorderlijke vuurtoren van NZ; (2) een prachtig natuurfenomeen zichtbaar vanaf die vuurtoren, nl. het kolken van de oceaan. Dat komt doordat de Tasmanzee en de Grote Oceaan op deze plaats in elkaar overlopen. Dit is de enige bewuste me-in-front-of, en dat ter nagedachtenis van mijn lieve bomma zaliger die mij vele jaren geleden over dit fenomeen vertelde, mij foto's ervan liet zien, en zo een blijvende reislust voor NZ aanwakkerde.

Na de prachtige kerstdagen bij de Findlays (ik ben intussen ook een expert geworden in Croquet, een tuinspelletje vergelijkbaar met jeu de boules). Zo snel mogelijk terug naar Auckland om nieuwjaar bij Zoe door te brengen. In Auckland bij Deane blijven overnachten en dan samen naar Northland opgereden. Na een eindeloos lange rit (ei zo na 6u voor +/- 350 km) eindelijk bij Zoe aangekomen – hartelijk verwelkomd – en eindelijk het ouderlijke huis mogen aanschouwen waar mijn oma ooit nog verbleven heeft!!

(en natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om met Catherine, Richard en z'n hondje Mady (foto) naar't strand te gaan op Ninety Mile Beach - dat eigenlijk 90km Beach zou moeten heten, maar ja).

Kerstdag bestond uit een vroege ochtendmis in een piepklein Anglicaans kerkje (met een volledig van de pot gerukte vicar), en daarna een typisch vettige kiwi-barbecue-brunch (bacon, eggs, saucages, de hele zwik!). Daarna het openen van de pakjes, wat in de welgestelde Findlay-familie (en met 8 verwende kinderen aanwezig) toch wel enkele uren in beslag nam.

Daarna – typisch voor een Kiwi-kerst – op naar't strand voor een duik! (Foto van Kaiteriteri, aan't begin van Abel Tasman). 's Avonds een heerlijke Turkey met walgelijke Britse desserts om af te sluiten (en natuurlijk een bezoekje van de Kerstman (oma in kerstpak) him(her)self!

De dag van Kerstavond bestond uit een smakelijke lunch op 'n idyllisch plaatsje – hoewel, smakelijk ... er liep een klein riviertje door't restaurant waar “tame eels” in zaten; nu ja, het is eens wat anders, palingen (zie foto) voederen). Aangezien Andrew's familie nog zo'n zeldzame vlaag van temporane religiositeit ervaart tijdens de feestdagen, bestond kerstavond hoofdzakelijk uit een lekker avondmaal, waarna iedereen naar de Kathedraal in Nelson trok om Christmas Carrols te zingen (of toch in ieder geval een poging te doen tot).

... en dit zijn de Ladies! (vlnr: Isobel, Rosa, Jane, Grandma Marg(areth), Sarah, Grace, Vaila en Kate.

Opgepikt door Isobel aan Church Hill, samen de laatste kerstkoopjes doen en dan naar 'Findlay estate', het huis van Andrew's ouders, waar ik ook meteen ingelijfd werd in de Findlay-familie. Dit zijn de Gents ... (vlnr: Richard, William, Andrew, Grandpa' Peter, Hugo, Michael, (grote) Michael, (kleine) Peter).

Na een lang en leuk verblijf bij Catherine in Auckland werd het tijd om een belofte aan Isobel na te komen en naar het zuiden te trekken om Kerstmis bij haar te vieren. Dat betekende een afsscheidsdineetje in de Belgian Pub met Catherine, Deane en Mel, en dan een last-minute vliegreis naar Nelson (zuidereiland).

Volledig geen controle op de luchthaven (zalig!) en een ietwat schokkerige vliegreis later een shuttle genomen de plaatselijke Backpacker's. Twee daagjes wat plaatselijke cultuur opsnuiven in Nelson, met o.m. een aardige tentoonstelling over da Vinci en een mooi kerkje/kathedraal op Church Hill (foto).

Bijzonder interessante bezienswaardigheid als je de drukte even beu bent: een bezoekje aan de zoo! Niet alleen omdat ik mij dan een beetje dichter bij thuis voel - die Bonobo's en Oerang-Oetans leken kwamen mij erg bekend voor ;p - maar ook omdat Auckland zoo enkele diertjes huisvest die je in de Antwerpse zoo nooit zou kunnen zien. Foto is van een ietwat bekender dier, dat vond dat ik blijkbaar iets te dichtbij kwam!

Eindelijk nog eens een heuse zonnige dag, en dus de ferry genomen om samen met Catherine naar Waiheke (eiland ten NO van Auckland) te gaan om te wandelen. De lange – althans toch voor Catherine – wandeltocht langs de kustlijn gevolgd (kleine valpartij voor Catherine inbegrepen), en ook gezien hoe ik zou kunnen wonen als ik ooit de lotto zou winnen. Prachtig gelegen villa's, sommige zelfs met hun eigen baai (foto) ... Er is nog steeds plaats hier op't eiland, dus wie weet! ;)

Tijdens de Coast-to-coast walkway op de Stardome gestuit, de Aucklandse sterrenwacht. Aangezien ze hier in NZ een ietwat andere sterrenhemel hebben dan bij ons besloten Richard, Catherine en ik tot een avondje uit naar the Dome. Waw! Naast een aardig lesje in nederigheid (de afstanden en getallen zijn om te duizelen) heb ik geleerd hoe en waar het Southern Cross te vinden (vergelijkbaar met onze Poolster), heb ik Venus met het blote oog gezien, enkele vallende sterren kunnen meepikken (en natuurlijk de bijhorende wensjes gedaan), en vernomen dat ze waarschijnlijk tegen 2050 daadwerkelijk gaan beginnen bouwen op de maan. De bijhorende belachelijke foto (met dank aan Catherine) toont dat ik er in ieder geval klaar voor ben!

Na een uitputtende huizenjacht – Catherine is op zoek naar een woonst voor broer Paul – was het tijd voor een dagje uit, en wat beter dan de Waitomo Caves om te gaan bezichtigen? Prachtig grottenstelsel met indrukwekkende diertjes, nl. glimwormen. Er mochten geen foto's worden genomen net vanwege de diertjes, dus neem maar 'n kijkje op de site (zie link) om te zien wat ik bedoel. Geen tijd genoeg om ook de Cave-raft of de Lost-World-afdaling te doen, dus dat moeten we maar voor een volgende keer houden ... To be continued!

Een uitnodiging van Deane (nicht Zoe's zoon) om mee op 'n zakenreisje van hem te gaan kan ik natuurlijk niet laten schieten. Terwijl hij en baas/womanizer Paul zakendineetjes hebben in Whanganui en New Plymouth kan ik op m'n gemakje die twee steden verkennen.
Deane en ik verbleven in een caravan van z'n oom, op een camping vlak aan het strand. 's Avonds een kampvuurtje op't strand met 'n droogje (geroosterde saucages!) en 'n natje (bier), en 's ochtends vroeg uit de veren om deze mooie zonsopgang op foto te kunnen vastleggen: de moeite waard!

Na ’n paar dagen de toerist uit te hangen begin ik mijn weg te vinden in  Auckland. Openbaar vervoer is hier rotslecht (hierbij vergeleken lijkt Italië wel ’t paradijs!), maar ’t is nu eenmaal onmogelijk om alles te voet de doen, dus ... maar op de tandjes bijten en vooral geen cafeïnehoudende drankjes drinken!

Voor m’n verjaardag had Catherine’s wannabee-boyfriend Richard mij ’n fantastisch cadeautje voorbereid: een dagje vissen! Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet zo prettig vond toen de boot bijna kantelde omdat meneer wilde tonen hoe snel dat ding wel ging – vooral met die haaien van Kelly Tarlton’s in het achterhoofd. Nu ja, gelukkig niet zeeziek meer, maar de visjes wilden jammer genoeg niet bijten. Richard had wat meer geluk (hij was’t water ingedoken en wilde wat Crayfish (een bepaalde kreeftsoort) vangen): ’t resultaat zie je op de foto (genomen met Catherine’s camera)!

Volgende interessante toeristische attractie op het programma was Kelly Tarlton’s Antartic Encounter & Underwater World. Voor een landrat als ik is het een heuse belevenis om echte haaien en roggen zomaar rondom me heen te zien zwemmen (zie foto), of om echte pinguïns (met kleintjes!) in een nagebootst Antarctisch landschap te zien rondwaggelen. Echt de moeite waard, al moet ik toegeven dat ik nu niet meer zo gretig ben om hier in de zee te gaan pootje-baden: die haaien hebben ze hier namelijk vlakbij in de buurt gevangen ...).

En dan dé toeristische wereldnatuurramp: net toen ik begon te ontdekken hoe ik daarbinnen met mijn fototoestel foto’s kon maken zonder flash, begeeft dat ding het toch wel niet! (Vandaar: de foto is de eerste en laatste fatsoenlijke foto die ik daarbinnen heb kunnen maken).

Weekend voorbij, en dat betekent dat Catherine de hele week aan’t werken is terwijl ik de toerist uithang (ja, ik geef toe, het leven is niet altijd even eerlijk!).

[tussen twee haakjes: ik wist wel dat ik jullie eventjes beet ging hebben met de titel van vorig berichtje – wat intussen trouwens al door derden gecensureerd werd – maar jullie zijn echt wel ’n stelletje op sensatie beluste pervertjes: de ‘site-bekijkcijfers’ stegen zomaar ineens van 200 naar 400!]

Anyway, toerist in Auckland dus ... Zo’n handige hop-on/hop-off bus genomen om uit te vogelen wat de meest interessante plaatsje zijn, en die dan natuurlijk gaan bezoeken! Eerst op het programma stond de haven (Auckland wordt niet voor niets ‘the City of Sails’ genoemd: on-tel-baar veel kleine én grote bootjes – sommige ‘yachts’ doen echt niet onder voor die in St-Tropez of Marseille!) en natuurlijk dé toeristische attractie van Auckland bij uitstek: de Skytower. Al is ie oorspronkelijk gebouwd als toeristische attractie (met casino etc.), het is en blijft een imposant stukje architectuur.

Na een robbertje bekvechten met een reus van een Maori-veiligheidsagent (ik was namelijk ‘toevallig’ – als jonge, naïeve en domme toerist - via de achterzijde van het gebouw in het casino beland) uiteindelijk via een lift met angstaanjagende glazen bodem tot in de top geraakt. Daar aan’t genieten van’t uitzicht – er zijn aan de randen zelfs glazen bodems waardoor je recht naar beneden kunt kijken – en van’t feit dat er verdacht weinig toeristen waren. Dan de reden ontdekt waarom er zo weinig toeristen waren: de lift werkte niet meer. Na ‘n hele poos kwam er dan toch iemand ons vertellen dat we eindelijk de noodtrap mochten gebruiken … en toch niet via de Skyjump naar beneden moesten! Nu ja, niet veel mensen kunnen zeggen dat ze de binnenkant van de Skytower ook gezien hebben!

Ja hoor, na (alweer) een eindeloze busrit (maar deze keer dan wel in een degelijke bus) eindelijk in Auckland aangekomen! De schok om terug in de bekende beschaving te zijn was wel bijzonder groot na Gisborne (de vergetelheid) en Mount Manganui (toch iets meer beschaafde vergetelheid).

Al meteen door Catherine (papa’s nicht – zie foto) op sleeptouw genomen door de buitenwijk van de stad heen – al de mooie plaatsjes bezichtigen! (zie foto: dit is dus Auckland City, een stad van om en bij de miljoen inwoners, wat je op het eerste gezicht niet zou zeggen) – en van een gezellige ‘thuiskomst’ genoten!

Na het harde werk op Pukewera-homestead (de ‘terraces’ zijn zo goed als af – pluimpje voor mezelf!) was het tijd om verder te trekken (vooral omdat ik beloofd had tegen half november in Auckland te zijn, en’t al de 20^e was). Afscheid genomen van de lieve familie Marsh (met een ‘always-welcome-to-return-ticket’ in de hand) en de bus genomen naar Mount Manganui, een klein maar wondermooi plaatsje aan de Bay of Plenty, om een bezoekje te brengen aan Maria (dochter van Zoe, een andere nicht van papa) en haar 4 kinderen Colby, Rique, Carlos en Marco (yep, 4 jongens!) - alleja, 5 als je haar man Steve erbij telt.  

Het paradijs gewoon!

Prachtig strandhuis (ik zou het zelfs een kleine villa noemen) aan een wondermooi strand (volledig verlaten), waar regelmatig dolfijnen, walvissen en orca’s voorbijkomen – natuurlijk net niet als ik daar ben – wat de schok van ‘back in civilisation’ toch wel aangenaam verlicht. Steve was jaren terug een professional rugby-speler in Japan, en, as such, een van de best betaalde NZ rugby-spelers. Niet dat hij rijk is, maar is wel slim met z’n geld omgesprongen waardoor hij er nu niet slecht voorstaat (en er ook jaren geleden in geslaagd is dit prachtige optrekje te bouwen). Zeg nu zelf, als je naar de familiefoto kijkt – genomen vanuit de keuken, nota bene – wie zou niet van zo’n achtergrond dromen??

Enkele heel erg leuke daagjes beleefd (Maria ook kunnen plezieren met wat eenvoudige maar lekkere kookkunst – zo met vier van die vandalen in de buurt valt het natuurlijk niet altijd even gemakkelijk om nog tijd te spenderen aan kokerellen): wandeling om en rond Mount Manganui, bezoek aan groter stadje Tauranga, en natuurlijk een half dagje zee-zon-zand-genieten.

Na drie daagjes afscheid genomen en met de bus vertrokken richting (voorlopige) eindbestemming: Auckland!