Ondertussen is er weeral een maand gepasseerd. Het is al grandioos druk geweest. Vooral het werk heeft de laatste 5 weken heel wat energie en tijd gevraagd. Zelf zie ik dit niet zo, maar het vriendje klaagt en zegt dat ik met mijn werk getrouwd ben. Dit was ook onze eerste grote discussie, hoewel ik zelf niet echt vind dat ik voortdurend op het werk rondhang. Toch heeft hij ergens wel gelijk. Wat wil je ook, na 5 jaar geen relatie te hebben en dan nu plots met iemand rekening te moeten houden. Dus komt het er op neer een beetje water bij de wijn te doen en het werk te laten voor wat het is en wanneer ik ’s avonds de office verlaat ook degelijk het werk niet meeneem. Dit zal me niet direct lukken, maar ik ga in ieder geval mijn best doen niet aan het werk te denken of nog enig werk te verrichten als ik thuis ben. Het is best grappig om dit van een jongen te horen. Meestal zijn de rollen omgedraaid, niet?

Sinds een aantal weken ben ik voor een jaar in de Filippijnen en om eerlijk te zeggen het voelt best goed. Het leven gaat zijn gangetje en ik voel me hier best gelukkig, hoewel ik natuurlijk mijn dagen heb maar dat overkomt iedereen wel een keertje waar je jezelf ook bevindt. Vorige week hadden we zelfs een super leuk kunstfestival “Sunflower festival” op het programma staan. Lokale- en nationale kunstenaars kwamen samen en staken een geweldig concert in elkaar. Eindelijk werden mijn muzikale verlangens vervuld, dit had te maken met de djembee’s die op de achtergrond weergalmde. Samen met Claire (lokale vrijwilliger) gooide we onze benen los en hadden we grandioos veel fun. Daarnaast hebben we geen dag die passeert zonder bezoekers in ons huis te hebben. Elke week leer ik nieuwe mensen kennen en het voordeel van het goedkope eten om vaak uit eten te gaan en zelfs nog steeds nieuwe plaatsen te exploreren.   

Een aantal weetjes:

Mijn kotgenote stond op het punt om het huis te verlaten, omwille van het onveiligheidsgevoel sinds de inbraak en een open deur terwijl iedereen beweerde deze niet open gehad te hebben. We hebben dit kunnen oplossen door alle deuren met koorden vast te maken en regelmatig de ramen te inspecteren. Veel valt er niet meer te stelen, maar het gevoel veilig in je huis te kunnen slapen is onbetaalbaar.

Een aardbeving van meer dan 5 seconden. Dit was de langste en meest akelige aardbeving die ik tot hiertoe heb meegemaakt. CFSPI stond op zijn grondvesten te schudden en ik moest me vasthouden aan de bureau. De Filipino’s die juist aan het eten waren, gingen gewoon verder met eten terwijl de vrijwilligers volledig doordraaiden .

Een typhoon die even wilde passeren en een dosis regen met zich meebracht, waardoor ik genoodzaakt was een paraplu te kopen hoewel het regenseizoen al gepasseerd was.

De bezetting van de Peninsula (een 5-sterren hotel in Manila) door rebellen onder de leiding van Senator Antonio Trillanes die opperden voor een aftreden van de corrupte Presidente Arroyo. Manila stond op zijn kop. Er werd zelf een curfew ingesteld, hoewel een curfew op meerdere plaatsen terug te vinden is. Dit om het geweld te voorkomen en de bewoners te beschermen. Dus dat was niks nieuw.

De Kerstvakantie breng ik door in het Zuiden. Eerst ga ik voor een aantal dagen naar de Nut Huts in Bohol (Belgische vrienden) en na kerstmis trekken Jp en mezelf naar Negros om daar een aantal dagen rond te trekken om dan met andere Ausies Nieuwjaar te vieren in Guimaras. Ik kijk er enorm naar uit omdat we nieuwe plekken gaan verkennen, in de natuur zullen rondhangen, er eindelijk een beetje rust zal zijn en ik kan uitvissen of reizen met Jp goed zal verlopen.

Met deze wens ik iedereen een ZALIGE KERSTMIS EN GELUKKIG NIEUWJAAR en hoop ik voor iedereen een gezond en gelukkig 2008...  

08-12-2007 om 08:10 geschreven door kim janssen  

3 weken in Belgie waren een verademing. Toch waren de verwachtingen hoger, waarschijnlijk omdat ik na een jaar een droom had opgebouwd. Het was koud en triest weer. Iedereen moest werken waardoor ik dagen van eenzaamheid kende, hoewel mijn avonden goed gevuld waren. Voordat ik vertrok startte ik een relatie met een Filipino. Voor diegene die het nog niet zouden weten, zijn naam is John Paul Taberdo en is Engels alsook Australier. Hij is een gewelige persoon en heeft me geholpen om met een nieuwe energie boost op het vliegtuig te stappen en aan deel twee te beginnen.

Het was zeer fijn om vrienden en familie weer te zien, maar het maakte me enorm triest te denken dat ik niet opnieuw zou kunnen vertrekken. Als ik een boeiende job had gehad in Belgie, zou ik zeker ook zeer gelukkig kunnen zijn hoewel het weer me niet vriendelijk zou toelachen. Iedereen heeft de settling kriebels in zijn lichaam, maar toch moet ik toegeven na een jaar in de Filippijnen te zijn dit bij mij min of meer is overgegaan. Ik blijf nog wel een aantal jaar in het buitenland werken en kijk vol verwachtingen uit naar wat 2008 me gaat bieden op professioneel vlak.

Ondertussen ben ik alweer bijna 2 weken terug op post. Natuurlijk ben ik wel een aantal dagen blijven hangen in Manila om wat tijd door te brengen met Laura. We gingen nogmaals op zoektocht om de goedkoopste kledingwinkels uit te pluizen en natuurlijk kwamen we weer met een zak buiten.

1 november is zoals in Belgie allerheiligen en worden de doden herdacht, maar dit is een grappige ervaring hier. De Filipino’s vinden voor alles een excuus om te feesten, ook op deze dag wordt er gefeest. De Filipino familie heeft de traditie om samen te komen op de begraafplaats en samen gezellig even uit de bol te gaan. Iedereen heeft een tent bij en gaat min of meer wild kamperen op de graven. Ze blijven er 1 tot 2 nachten slapen en vergezeld door een berg aan eten, zitten ze een hele dag te praten op het graf, met muziek en drank, een echte party dus. In Belgie zou dit verzekerd grafschennis zijn, maar hier is het de manier om de doden te herinneren. Het riep een dubbel gevoel bij me op. Enerzijds was ik een beetje geshockeerd omdat dit me behoorlijk deed denken aan een festival zoals Werchter, anderzijds vond ik het positief om op deze manier met de familie bij elkaar te komen en het overleden familielid erbij te betrekken. Volgens mijn tante is er heel wat kritiek geuit vanuit de overheid en de kerk, omdat mensen deze dag niet meer serieus namen en het afgelopen jaar te veel aandacht en geld werd geinvesteerd in muziekinstallaties, leurdes, karaoke, etc... waardoor de overheid tracht dit nu min of meer onder controle te krijgen.

Mijn tante, Laura en mezelf gingen op een gewone manier overleden familieleden herdenken. Mensen worden vaak eerst begraven, maar moeten na 10-20 jaar het graf verlaten, zodat er opnieuw ruimte komt voor anderen. De resten van de overledene worden in een kastje gestoken. Het Chinese kerkhof is iets zeer speciaal. De rijke families bouwden mini villa’s voor de overleden familieleden. Het zijn huizen waar je u tegen kunt zeggen. Terwijl er miljoenen mensen in krotten leven, wonen de doden in villa’s. Op de kerkhoven wonen veel arme mensen, omdat het goedkoop is en omdat de rijke mensen vaak arme mensen betalen om voor de graven te zorgen. Wanneer een chinees overlijdt, krijgt hij niet alleen bloemen mee op zijn graf maar ook papieren geld, coco-cola, rijst,...Je kan de grappigste dingen terugvinden bij de graven. Dit was dus weer een hele nieuwe ervaring.

Voordat ik terug naar Baguio vertrok, ging ik samen met Laura en een aantal Filipina’s naar Tanay. Dit is een plaatsje ongeveer een uur buiten Manila. We gingen zwemmen in een waterval. Ook al heb ik al heel wat watervallen bezichtigd, was deze weer helemaal iets anders. Diegene tegen Baguio aan zijn wel veel rustiger...het stikte er natuurlijk van het volk en we waren de enigste buitenlanders waardoor alle ogen op ons gericht waren. Maar na een jaar kan je dit onopgemerkt voorbij laten gaan.

Zaterdagmorgen vertrok ik terug naar Baguio om het leventje hier verder te zetten, hoewel het deze keer anders zou zijn mits John Paul me stond op te wachten.

09-11-2007 om 03:42 geschreven door kim janssen  

Weken en dagen vliegen voorbij. Nog 2 dagen en ik vertrek op vakantie naar Belgie. Het zullen 3 zeer boeizame weken worden, omdat er naast het bezoeken van vrienden en familie ook andere dingen op het programma staan zoals een cursus ‘Internationaal Humanitair Recht & Hulpverlening’ en een reisje naar Madrid.

Gisteren had ik minder geluk. Toen ik 's morgens thuis kwam, bleek dat de peace corps volunteers die de weekend in mijn huis hadden doorgebracht de deur waren vergeten dicht te doen. Ik was redelijk kwaad toen ook bleek dat mijn laptop en mijn camera gestolen waren. Een paar uur later toen ik mijn kamer nog eens inspecteerde, bleek dat ze niet via de deur waren binnengekomen, maar via mijn raam. Deze raam had in het hele jaar nog nooit open geweest en blijkbaar hadden de dieven toch een manier gevonden om die raam open te krijgen en nadien via de deur in de nacht op te gaan. Normaal zijn alle huizen hier beveiligd door bars, maar ons huis heeft bij toeval een bar die naar binnen opengaat. De hele dag was ik een beetje geambeteerd door het verlies, maar het is uiteindelijk maar iets van materiele waarde. Al een geluk heb ik een harde schijf met een back-up van alles wat op mijn computer stond, dus geen getreur. Misschien maar beter dat ik niet thuis was, wie weet wat er anders met mij was gebeurd. Iedereen is hier ondertussen al beroofd geweest op straat of in het huis, dus ik ben niet veel langer een uitzondering.

Voor de rest verloopt alles zeer vlot. Het werk liep de laatste week op wieltjes. Het was zeer druk... een ‘child rights workshop, artist-to-artist workshop, orientation on database development’ dus je kan wel raden dat ik niet heb stilgezeten de laatste weken. De vakantie in Belgie is daardoor ook wel duur verdiend. Mijn GSM uit Belgie was blijkbaar ook zeer waardevol voor de dieven en ben nu al mijn nummers kwijt, dus stuur me gerust een mailtje met je nummer zodat ik je kan contacteren in Belgie voor een pinje te gaan pakken.

02-10-2007 om 12:04 geschreven door kim janssen  

Ilse Kooyman schreef me na haar vakantie een paragraaf over El Salvador, omdat voor grote stukken het herkenbaar is met de Filippijnen, zou ik dit ook graag meedelen aan de lezers.
"Spijtig om zien is de invloed uit de Verenigde Staten in deze landen en hoe de ketens fastfood zich er neernestelen, das dus een vieze invloed. Of hoe gsm-operatoren tot in de kleinste uithoek op het platteland reclame maken voor een basisproduct dat voor de plattelandmens eigenlijk geen prioriteit is en voor hen duur uitvalt. Het meest spijtige is misschien wel het feit dat het dagelijks leven zo bepaald wordt door criminaliteit en hoe deze te vermijden. Bij zonsondergang begeeft niemand zich meer op straat. Verplaatsing enkel in een wagen. Velen dragen een wapen. Een relict van de burgeroorlog nadat Romero (een linkse kardinaal die het in '80 opnam voor de armen). Velen trokken tijdens de oorlog naar de VS en dan vooral ook de minder bedeelde plattelandsmens (in El Salvador is verschil platteland-stad nog enorm groot). Omdat men niet aan werk geraakte en ook doordat men in contact kwam met de zogenaamde "gang"-cultuur in de VS, begonnen jongeren zich te groeperen en besteedde men zijn tijd aan kleine criminaliteit en stilletjes aan verzeilde men in grotere delicten. Oplossing v.d. VS? Buiten ! In plaats van naar oplossingen te zoeken voor de oorzaken van deze gangs die zich in het spaans "maras" noemen, stuurden men ze terug naar hun land van origine. Resultaat: in eigen land vormde zich een steeds grotere achterban bij een arme nietswetende bevolking... na de oorlog bleven vele wapens ook in de omloop. Hedentendage deinst men voor NIETS terug, doden voor een gsm of voor niets. Elke bus of wagen kan op elk moment worden aangehouden, niets moet, alles mag... de wet van de sterkste. En de wetten binnen de maras -die zware getatoeërd rondlopen- zijn hard. En dat is zo triestig voor zo een mooi land met zo een mooie bevolking!"

06-09-2007 om 04:15 geschreven door kim janssen  

Op het bureau liep iedereen de voorbije weken gefrustreerd rond, omdat het internet niet werkte en de server volledig plat lag. Sommige gebieden in de Filippijnen beschikken nog geeneens over al deze moderne technologie of hebben er geen weet van, maar kunnen het daardoor ook niet missen. Maar in het bureau heeft iedereen toch stiekem een internet-verslaving opgelopen. Als je bij accident voorbij iemand zijn computer loopt, zie je dat ze al snel overschakelen naar een word-document om maar niet toe te geven dat ze even een toevlucht zochten op het net. Het internet wordt hier grotendeels gebruikt voor te e-mailen, maar ook voor ‘friendster’. Een super populair netwerk waar je foto’s op kan zetten en andere Filipino’s kan leren kennen. Evenals ik zelf ben verslaafd aan het internet, hoewel ik moet toegeven als ik het niet in de buurt heb ik er ook niet naar verlang. Sinds een paar uur geleden konden we na 4 weken eindelijk weer op het internet, waardoor de gezichten van iedereen op klaarde. Het nadeel is dat mensen meer gedaan krijgen wanneer het internet niet ter beschikking is, ahum dat geldt toch in ieder geval voor mij.

03-09-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

Het regenseizoen is nu echt aangebroken Voor 4 dagen regent het al pijpenstelen. Het is ongelooflijk ik heb nog nooit van mijn leven zoveel regen gezien. Vandaag werden alle activiteiten afgelast. De studenten moesten zelf niet naar school. Ik kon mijn ogen niet geloven. In Belgie zou dit niet waar zijn, maar blijkbaar wordt dit gedaan uit veiligheidsmaatregelen. In het verleden zijn er al kinderen verdronken of terecht gekomen in een accident omwille van de weeromstandigheden. Het grelligste is ‘s nachts wanneer je probeert te slapen en de wind en regen tegen de ruiten slaagt.

De straten staan blank waardoor het wreed ongemakkelijk is om met sleffers door het water te ploeteren. De taxi’s zijn vaak zeer egoistisch en rijden er met grote snelheid door waardoor je van kop tot teen nat bent als je niet oppast. De straten in Latrinidad hebben geen goten en het water kan er dus niet weg...dus een grote modderpoel...Dit was kort een mededeling uit de Filippijnen.

09-08-2007 om 10:59 geschreven door kim janssen  

Met deze wil ik jullie meedelen dat er nieuwe foto’s te bewonderen zijn. Onder links ‘foto’s II’ kan je rechtstreeks op ‘facebook’ komen en daar  foto’s bekijken van de laatste 3 maanden.

Hierbij wil ik jullie ook meedelen dat ik naar huis kom voor een vakantie vanaf 5 oktober tot het einde van oktober. Dus hou zeker een plaatkse vrij in jullie agenda om samen een goed Belgisch pint te gaan pakken.

Ik heb nog nooit zo hard uitgezien naar een vakantie in eigen land. Wanneer iets alledaags is, stel je er geen vragen bij. Maar wanneer je ver weg bent van alles wat heel gewoon is, mis je het enorm. Ik hoop in de drie weken dat ik Belgie ben zeker al mijn dichte vrienden en familieleden te kunnen zien en verhalen uit te wisselen. Vrienden hier in Baguio zeggen me dat ze teleurgesteld waren wanneer ze huiswaards keerde, omdat blijkbaar niks was veranderd. Ik geloof dit niet, want op een jaar tijd veranderd er heel veel zoals een nieuwe job, nieuw appartement, nieuwe partner, babies...Ik hoop dat jullie al deze verhalen met me willen delen en hopelijk kunnen jullie mij motiveren om na deze ervaring terug te keren en te settelen zodat ik niks meer hoef te missen J

06-08-2007 om 05:51 geschreven door kim janssen  

De hele week was iedereen in de weer voor voorbereidingen te treffen voor de opening van het ‘Life Skills Center’. Dit center werd opgezet met de hulp van fondsen van verschillende gegoede mensen, waardoor CFSPI een speciale opening hield voor deze mensen het gebouw te tonen. Het center zal in de toekomst jongeren de mogelijkheid bieden een vocational training te volgen in ‘houtbewerking’ als ‘bouw’ en waarschijnlijk andere interessante opleidingen.

Ik was verantwoordelijk voor de dislpay...2 weken geleden startte ik met het verzamelen van levensverhalen van de jongeren alsook foto’s van het laatste jaar. Samen met de vrijwilligers maakten we collega’s van de verschillende projecten en trainingen. Het was heel wat werk, maar het was even iets anders dan altijd achter de computer zitten.

Vrijdag hadden we gepland alles klaar te zetten. Het was een regelrechte ramp. Alle constructiewerkers waren hard aan het werk. Het gebouw was een stort. Er stonden nog geen ramen in het gebouw, de tegels waren ze aan het leggen. Het materiaal dat de jongeren hadden gemaakt de afgelopen 5 maanden was verspreidt over heel het gebouw. Iedereen vroeg zich af waarom D. Urquico (de president van CFSPI) niet een maand kon wachten met de opening. Maar blijkbaar was de ‘Rotary Clob’ (sponsers) juist dit weekend in Baguio. Danny ging ook uit van het idee dat dit hen kon motiveren misschien nog meer geld te geven.

Zaterdagmorgen zag het gebouw er verbazingwekkend proper uit. Nog steeds waren er geen ramen, maar in ieder geval konden we gasten ontvangen. De display was afgewerkt zodat we ons foto materiaal en verhalen konden ophangen. Spijtig genoeg was het programma zo krap dat de mensen niet echt de tijd hadden om de display van dichtbij te bewonderen.

De jongeren hadden precies allemaal deelgenomen aan een ‘voor en na’. Ze waren allemaal naar de kapper geweest en hadden propere kleding aan. We hadden 3 jongeren uitgekozen die een presentatie gaven over de activiteiten waarin ze hadden deelgenomen en wat ze hieruit geleerd hadden. Ze waren zenuwachtig wanneer ze voor het publiek moesten staan, maar je zou voor minder als dit de eerste keer in je leven is. Ze deden een geweldige job.

De opening was een succes met de kans een aantal interessante mensen te ontmoeten, zoals de burgemeester als een aantal buitenlanders waarvan ik niet eens wist dat ze in Baguio woonden.

30-07-2007 om 07:06 geschreven door kim janssen  

Deze week zou ik graag een vriend van me aan het woord laten, namelijk Jim Ward. Hij schrijft wekelijks een column in een lokale krant de’Zig Zag Weekly’, July 22, 2007. Ik vond zijn woorden interssant om even bij stil te staan.

‘The past does not exist. The future has not begun. The present is an infinitely small point in time in which already non existent past meets the imminent future. At this point, which is timeless, a person’s real life exists.’

« Stranger in a strange land »

Time. Time. What is time ? Swiss manufacture it. French hoard it. Italians squander it. Americans say it is money. Hindus say it does not exist.

There are so many ‘sayings’ about the concept of time. Essentialy it’s the means by which we measure the passing of our lifespan. It’s the basis for pressure as in ‘we are running out of time’ and for release as in ‘don’t worry, we have plenty of time’.

It’s something we tend not to worry about till it’s almost gone.

There are times in your life just as there are seasons to every year.

There was a ‘time’ while living in Tokyo I would spend a fortune for KOBE beef and now is the ‘time’ I am committed vegetarian feeling the pain and suffering of those sentient beings that are beings sliced and diced on grill tables allo over.

There was a ‘time’ I thought I was being a great father by working 12 hours a day to give my daughters everything and there is a ‘time’ now that I envy and respect my daughter as she gives her ‘time’ over materialsim to her 2 beautiful children. Then I think ‘wish I couldtake back’ time.

There is the passage of ‘time’ to a person on death row waiting for his judgement and the passage of ‘time’ to an autistic child that has no ‘sense’ of time. To the first it is ‘precious and endless’ at the same time, and to the latter well it’s not an element in their lives at all.

Jim practices ‘boedhism’ he refers to the ZEN practitioner...time is for both ‘nothingness and enlightenment’ which are both sought within the daily practice of meditation. When many people are asked about meditation they reply ‘oh, I don’t have time for that in my life’.’ People can’ t imagine a day without ‘quieting’ their mind.

Het tijd concept...ben ik hier helemaal niet meer zo bewust van...tijd vliegt hier voorbij...Als we het vandaag niet gedaan krijgen, doen we het morgen wel. Een druk op andere leggen om sneller iets gedaan te krijgen, lukt zelden. Daarom dat ik kies voor ‘go-with-the-flow’ and hoop op deze manier toch ergens te geraken.

Geluk ligt hem in de kleine dingen...weet je hoe blij ik kan zijn om s’ morgens met een emmer warm water over me te laten gieten (het water warmen we op met een elektrische verwarmer), de moment blijdschap door mijn lichaam vloeit wanneer mijn vrienden of familie me even op bellen om met me te spreken, een stukje kaas eten,...Dingen die in Belgie zo vanzelfsprekend zijn, maken me super gelukkig hier en kijk ik soms weken lang naar uit.

26-07-2007 om 04:42 geschreven door kim janssen  

Afgelopen 4 dagen werden we overrompelt met de strategische planning. In Belgie valt deze job normaal gezien in de handen van de coordinators, maar hier werden we spijtig genoeg niet gespaard. Dus van maandag tot donderdag werden we onderworpen aan lange uren discussieren en proberen een 3-jaren plan in elkaar te knutselen. Voor de programma’s van de CICL’s verliep het behoorlijk vlot, omdat we afgelopen maanden hetzelfde hadden moeten doorlopen voor VIC. Vanaf 2008 zullen alle programma’s in Baguio en La Trinidad worden samengenomen. Het was een zware job, maar kreeg hierdoor de gelegenheid een blik te werpen op de andere programma’s in CFSPI (gezondheidsproject voor families met jonge kinderen, teenage mothers en seksueel misbruikte meisjes) en deze ervaring en kennis kan me hopelijk verder helpen in mijn professionele toekomst.

Gisteren had ik voor de eerste keer een afspraak met een andere Belgische cooperant. Roger Camps werkt als coordinator bij Bevrijde Wereld.

Bevrijde Wereld heeft twee ontwikkelingsprogramma's lopen op de Filippijnen. Deze worden uitgevoerd door geselecteerde lokale NGO’s die willen bijdragen aan de verdere opbouw van de volksbeweging.

Het programma voedselzekerheid ondersteunt de arme boerenbevolking in drie regio's: de Cordillera, Samar en Panay. Hoewel de doelstelling voor alle regio's dezelfde is (versterken van de lokale boerenorganisaties, vooral in het aanpakken van hun problemen op het vlak van voedselzekerheid) zijn er specifieke invalshoeken in elke regio: aangepaste technologie, opbouw van coöperatieven en duurzame/biologische landbouw.

Het Cordillera-programma focust op deze noordelijke regio van de Filippijnen, waar veel inheemse volken leven. De algemene versterking van hun volksorganisaties gaat hier eveneens gepaard met concrete activiteiten van basisinfrastructuur, watervoorziening, duurzame landbouw, gezondheidszorg,…

Als je meer wilt weten over wat Bevrijde Wereld doet in de Filippijnen: http://www.bevrijdewereld.be/site/filippijnen.php

Eigenlijk wilde ik hem 7 maanden gelden contacteren, maar slaagde hier nooit in. Na een gesprek met een Filipina die Roger kende, nam ik het initiatief hem even te bellen. Het was gezellig en fijn om in het Nederlands te kunnen spreken en ervaringen te kunnen uitwisselen. Zijn bureau is slechts op 10 minuten van CFSPI dus hoop het contact te onderhouden en regelmatig eens met hem af te spreken.

20-07-2007 om 03:44 geschreven door kim janssen  

Op 2 weken tijd is er weer heel wat gebeurd. Nee, geen al te spannende dingen eerder leerrijk en boeiend. Vorige week ging ik met mijn collega Daniella (Australische vrijwilliger) naar Manila. Op aanraden van de grote baas (D. Urquico) bezochten we 3 organisaties: Child Hope, Pangarap Foundation en Tuloy Foundation. Het doel van ons bezoek was een kleinschalig onderzoek naar de manier waarop de NGO’s hun data verzamelen. Er was slechts 1 organisatie ‘Child Hope’ die al een databank heeft ontwikkeld, de andere NGO’s doen het nog steeds manueel. In ieder geval gaf het ons een idee hoe we de ontwikkeling van de databank praktisch gaan aanpakken. Doorheen de zoektocht kregen we een aantal ideeën hoe het intakeformulier te verbeteren, de services te evalueren, het behandelingsplan voor het cliënteel professioneler te maken door het gebruik van een assessment tool ontwikkeld in de Verenigde Staten, namelijk ‘Child and Adolescent Needs and Strenghts’. Zij ontwikkelde een specifiek formulier voor jongeren in het bijzondere jeugdrecht waardoor het gemakkelijker is om nadien aan de hand van indicators data te verzamelen. Op het moment bestaat het behandelingsplan slechts uit een basis aan informatie zoals het doel, de activiteiten, maar een zeer beperkte beschrijving van het gedrag van de jongeren en hoe dit concreet aan te pakken. Nu lijkt het of we slechts een aantal activiteiten aanbieden en de jongeren via deze weg hun verkeerd gedrag zullen inzien. Maar er is een zeer beperkt aanbod aan counseling sessies en eerder een gedragsgerichte aanpak. Dus hopelijk ben ik in staat met deze nieuwe methodiek niet alleen het behandelingsplan te verbeteren, maar ook in staat informatie op te nemen in de databank.

Buiten deze ingewikkelde informatie was onze tocht in Manila een behoorlijk avontuur. Manila is een mega grote stad en heeft bijna het aantal inwoners dat België alleen al telt. Dus je kunt je al wel voorstellen hoe frustrerend het was om door het verkeer heen te geraken en op tijd op de volgende afspraak te geraken. We hadden een zeer strikt schema en moesten 3 organisaties op 1 dag bezoeken. ‘Tuloy Foundation’ ligt in Alabang zowat een uur van het centrum. We hadden een zeer concreet idee met wie we moesten spreken, maar de pater was zo blij met ons bezoek dat hij ons de hele school liet zien. Het is een school speciaal opgericht voor kinderen en jongeren vanuit de armste wijken. Jongeren vanaf 17 jaar krijgen de kans om een technische opleiding te volgen (mechanica, koeltechnieken, bakkerij,…). Het is een 1-jarige opleiding en nadien lopen ze stage in een bedrijf. Het concept is erg goed uitgewerkt en erkend in heel Manila waardoor een groot aantal jongeren uit armen wijken na hun opleiding in Tuloy (Don Bosco) een job hebben en zodus een betere toekomst voor ogen. De pater stond erop dat we met hem gingen lunchen, zodat we onze afspraak met Pangarap Foundation moesten verlaten. Tegen 12.30 u waren we onderweg. We konden geen taxi vinden dus moesten we wel een jeepney op. Het verkeer was rampzalig. We geraakten bijna niet voorruit, waardoor we na een uur op de jeepney besloten om pangarap af te bellen en een taxi te zoeken. Iedereen wees ons een andere richting uit, maar na lang wachten hadden we eindelijk een taxi en gingen we richting Child Hope. Natuurlijk waren we daar een uur te laat, maar verliep alles zeer vlot en kregen we een dosis aan goede informatie. Child Hope en onze baas motiveerde ons om toch nog langs Pangarap te gaan, maar het was 4.30 dus hadden we welgeteld 30 minuten om er te geraken. Het verkeer zat vast, maar we bereikte onze eindbestemming om 5.10u. Het was een ongelooflijke tocht. We hadden het gevoel alsof we deelnamen aan de ‘Amazing Race’.

Voor de eerste keer in Manila verbleef ik buiten Cubao. Het hotel waar we verbleven was in Malate en aangeraden door de Peace Corps Volunteers, namelijk ‘Pension Natividad’. Het was redelijk duur voor wat het was. 2 nachten achter elkaar werden we lastig gevallen door kakkerlakken…en de airconditioning was een regelrechte ramp. Het blaasde enkel een vreselijke geur uit en gaf niet veel verkoeling. Al een geluk brachten we alleen de nacht door op het hotel, maar volgende keer kies ik verzekerd terug voor Cubao.

Ik bleef nog 1 dag langer in Manila, omdat ik mijn vliegtuigticket moest regelen en nog langs een organisatie moest die me hadden gevraagd mee te helpen hun training te verbeteren. De organisatie noemt ‘yesaupair’ en organiseert een aupair programma voor filippijnse meisjes in Nederland. Ze krijgen een 4-weekse opleiding ter voorbereiding, dat betekent dus taal, cultuur, leren zwemmen en fietsen en andere zaken zoals de psychologie van het kind,…De Filippijnse coordinator zit een beetje met zijn handen in het haar, omdat hij de nederlandse lessen moet geven, maar eigenlijk geen woord nederlands spreekt. Tot nu toe heeft hij zich verder kunnen helpen met cd’s, maar hij is heel blij dat ik zijn werk een beetje kan verlichten. Ik werk full-time voor CFSPI dus kan ik me niet meer dan 3 dagen vrij maken (dat betekent dus 6 op 7dagen werken, hoewel ik dat de afgelopen 7 maanden al deed), dus kom ik in op het einde van het programma voor een review. Ik kijk er enorm naar uit, hoewel ik voor de eerste groep in augustus nog wel behoorlijk wat moet voorbereiden. Nadien zal dit allemaal vlotter verlopen, maar moet natuurlijk eerst een aantal modules hebben. De coordinator in Nederland schreef me gisteren om te zeggen dat ze mij vergoed voor die 3 dagen en het is niet slecht, want met dit extraatje kan ik wel wat doen. Normaal gezien zou ik in september bezoek krijgen van Laura mijn ex-huisgenoot uit Gent, maar zij heeft gesolliciteerd voor ‘yesaupair’ en plant om in augustus te starten. Dit is geweldig want nu heb ik een vriendin van me slechts 6u van mij wonen. Dat is iets verder dan Parijs zeker…het is heel raar in Belgie zouden we nooit zo een afstand afleggen voor slechts 1 dag. Hier stappen de mensen zonder een probleem op de bus voor enkel de weekend door te brengen met hun familie. Afstanden worden hier overbrugt zonder er ook maar even bij stil te staan. Ik vraag me af of ik die mobilteit met mee naar huis zal nemen of dat ik alweer snel denk ‘amaai dat is ver’. 6u op de bus is een heel gewoon ding, want veel busreizen naar de bergen duren zelf veel langer….

14-07-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

25-06-2007 om 05:31 geschreven door kim janssen  

Ik wil iedereen meedelen dat het slechte nieuws uit Guatamala me pas vandaag bereikt heeft. Voor diegene die het nog niet zouden weten, vorige week is Marco (de jongen uit Guatamala die vorig jaar voor 2 maanden in ons huisje logeerde) vermoord op een gruwelijke wijze. Het nieuws was een enorme schok voor Alessi en mij. Veel van onze vrienden hebben hem ook ontmoet daarom dat ik dit nieuws ook via deze weg wil overbrengen. De reden waarom hij is vermoord is niet duidelijk, misschien was hij op de hoogte van iets... maar ik ga me hier niet over uitspreken het had niet mogen gebeuren.  

18-06-2007 om 10:14 geschreven door kim janssen  

In de Filippijnen zullen de mensen amper bellen met elkaar, maar verkiezen ze ervoor om elkaar constant te bekokstoven met sms-jes. Nog steeds krijg ik grijs haar als mensen me overdonderen met duizenden berichtjes, voornamelijk als ze nietszeggend zijn. Kelly heeft daar soms meer last van dan mezelf, zo zijn er al een altijd stalkers gepasseerd. Het is redelijk gemakkelijk om de berichtjes onbeantwoord te laten en dan stopt het meestal van zelf. Het is soms angstaanjagend hoe sommige mensen zichzelf verkopen of zich enkel na een gesprek van een paar minuten zo verbonden met je voelen. Dit soort communicatie heeft zijn voordelen en nadelen. Het voordeel is dat het een stuk goedkoper is, maar aan de andere kant je soms 10 berichten moet sturen voordat ze je begrepen hebben. Dus als ik terug in België ben, moeten jullie mij er maar op wijzen wanneer ik te veel communiceer met sms-jes.

Vandaag waren er 2 jongeren uit de ‘Modern Youth Organization’ die beslisten om deel te nemen aan een training kamp in de Province van de ‘Cordillera People’s Liberation Army’. Mijn collega kwam dit verhaal in paniek tegen me vertellen. De 2 jongeren vertrekken vandaag dus werd er een spoed vergadering bijeen geroepen om de jongeren bewust te maken waar ze in betrokken zouden worden. De training is ongeveer 3 maanden...uit het gesprek bleek dat ze bitter weinig weten over deze paramilitaire groepering die rebelleren en een revolutie op gang proberen te zetten, niet zonder vaak ernstige gevolgen. De jongeren zijn ondertussen meerderjarig dus we konden ze niet tegenhouden, enkel waarschuwen en vragen om contact met ons te onderhouden, zodat we weten of ze ongedeerd zijn. De enige rede waarom ze het volgens mij doen, is omdat ze er geld voor krijgen.

Santosh is ondertussen een goede vriend geworden. Het is fijn om naast Kelly ook andere vrienden te hebben. Het is niet dat ik met hem alles kan delen, maar ik kan volledig mezelf zijn. Zo kan ik zonder probleem crashen op zijn sofa wanneer ik moe ben of zeer direct zijn in mijn communicatie. Hij vertelde me laatst dat Kelly en mezelf de enigste meisjes zijn naast zijn vrouw waar hij ooit mee sprak. Hij is een boeiend en lieve persoon, maar hij heeft een enorme geur. Ik weet niet of elke Indier zo een indringende geur met zich meedraagt. Soms is het ondraaglijk waardoor ik met momenten probeer niet te dicht in zijn buurt te komen. Als iemand me enig advies kan geven hoe dit aan te geven? Het is altijd gemakkelijk om suggesties te geven aan anderen, maar als het iemand van je eigen vrienden is...

Sam en Maureen (de dochters van Maurice) waren op bezoek en gingen mee badmintonnen. Wanneer zij in de auto stapten waren zij heel duidelijk en eerlijk: ‘Het stinkt hier’. Al een geluk hoorde hij dit niet. Er zijn een aantal mensen hier die zeggen dat er wel meerdere Indieers stinken. Ik weet niet of dit waar is, zoveel Indieers ken ik niet. Het is niet alleen het eten, maar ook zweet...Hoe kan je in godsnaam iemand zeggen dat hij deo moet gebruiken?

13-06-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

Vorige week liep ik weer op mijn tippen van mijn tenen. Ik had zoveel frustraties dat het volgens mij een maagzweer tot gevolg had. Ondertussen heb ik door veel te praten dit gevoel overboord kunnen gooien. Al een geluk anders moest ik een visite aan de dokter brengen en daar had ik helemaal geen zin in. Laatst had ik na het zwemmen enorm veel pijn aan mijn oren, maar nadat ik een telefonische afspraak had gemaakt met de dokter was ik plots genezenJ

Mijn werk hier houdt me aan het denken. 2 weken geleden maakte ik een duidelijk actieplan op met een concreet stappenplan. Zo zal ik me de komende 6 maanden concentreren op het volgende:

1. Het maken van een handboek met modules rond sociale vaardigheden specifiek voor kwetsbare jongeren. Meer specifiek in het kader van tewerkstelling, maar hoop dit in de toekomst ook ter beschikking te stellen voor een bredere doelgroep. Na het gesprek met Maurice afgelopen weekend werd ik er nog eens aan herinnerd dat het opstarten van een training als deze, een zeer gecompliceerd proces is. Het zou een zeer projectmatige aanpak vragen, maar buiten het opstellen van een conceptual framework heb ik hier nog niet veel van gezien. Een lokale collega is verantwoordelijk voor de coordinatie van dit project, waardoor het niet altijd gemakkelijk om hierin volledig te worden betrokken.

2. Assisteren van mijn collega in het uitwerken van het advocacy programma voor jongeren. Advocacy vormt min of meer het mode woordje in de ontwikkelingssamenwerking. Vandaag wordt er niet meer gekozen voor een rechtsreekse hulpverlening, want dit was te veel gericht op liefdadigheid. VIC koos om hun aanpak te verleggen naar kinderrechten. Advocacy wordt gezien als de strategie om de mensen in de gemeenschap op te laten komen voor hun eigen rechten als wel de overheid bewust te maken van de verantwoordelijkheden die ze dragen. We vormden de jongeren door trainingen in leiderschapsvaardigheden en advocacy, informatie, educatie en het maken van campagnes. Ondertussen hebben we een groep jongeren die meer specifiek een opleiding krijgen tot trainer met als doel in de nabije toekomst kinderrecht jongeren advocaten te hebben in de gemeenschap die andere jongeren kunnen informeren over hun rechten.

De jongeren kregen de nodige hulp van jeugdwerkers om een eigen actieplan uit te schrijven, naast deze leerde ze hoe ze officiële instanties moeten aanschrijven. Het nadeel is dat het in mei verkiezingen waren waardoor het hele proces vertraging heeft opgelopen. Dit is het nadeel dat je vaak op te nieuw moet beginnen, omdat je ook deze mensen moet overtuigen van het nut van de acties van jongeren in de gemeenschap.

3. Het ontwikkelen van een functionele databank om een overzichtelijk cliëntenbestand te krijgen. NGO’s als de sociale dienst van de overheid werken allemaal met hun eigen systeem, maar hierdoor gaat er vaak informatie verloren of wordt bij doorverwijzing de jongeren vaak 3 keer op ter nieuw geïnterviewd. De dossiers van de cliënten zijn vaak niet overzichtelijk en gestructureerd, daarom dat CFSPI een specifiek intake formulier ontwikkelde en dit ook ter beschikking stelde voor de andere partners. Nu komt het er op neer een programma te ontwikkelen waarin we de gegevens van de cliënten kunnen inbrengen, zodat in de toekomst alle partners die het recht hebben om de informatie van de cliënten in te zien acces hebben tot deze databank en in een paar minuten een duidelijk overzicht hebben en de basisstappen van een intake kunnen overslagen.  

4. Het uitschrijven van een handleiding rond alternatieve maatregelen. Sinds de niewe wet RA 9344 kunnen jongeren onder de 16 niet meer opgesloten worden, maar de jongeren tussen 16 en 18 kunnen nog steeds gestraft worden voor gepleegde misdrijven. Het probleem is hier dat er een grote kloof is tussen wat er in wetten wordt opgesteld en hetgeen in de praktijk wordt uitgevoerd. De meeste organisaties zijn op de hoogte van de wet, maar ze hebben problemen om de maatregelen toe te passen, hierdoor vallen de jongeren tussen gazen van het netwerk. Eigenlijk is er minimaal sprake van enige gazen die de jongeren kunnen opvangen. Wanneer jongeren een misdrijf plegen worden ze doorverwezen naar de sociale dienst. Deze dienst is onderbemand waardoor het onmogelijk is om elke jongere te voorzien van een maatschappelijke assistent, waardoor wij geen overzicht kunnen krijgen van de onderlichte problematiek van de jongere en de jongere dieper in de put valt omdat hij geen ladder krijgt aangeboden om er uit te klimmen. Om een duidelijk overzicht te krijgen hoe we alternatieve maatregelen gaan toepassen in de praktijk, zal ik een aantal richtlijnen neerschrijven die dan achteraf ook in werking kunnen treden.

Sinds ik meer overzicht heb op mijn takenpakket en officieel toestemming heb gekregen van Maurice om dit ook uit te werken, hoop ik niet al te vaak meer frustrerende dagen tegemoet te komen.

Waarom ik mezelf na 8 maanden nog steeds niet 100% goed voel in CFSPI is omwille van de plaats dat vrijwilligers hier hebben of anders gezegd is de werkcultuur helemaal anders dan in Belgie. Soms heb ik het gevoel op een eiland te werken. Er wordt hier zelden vergaderd...in Belgie hebben we wekelijkse meetings om elkaar op de hoogte te houden. Mensen hier communiceren, maar enkel met de diegene waarmee ze willen spreken. Het is zeer moeilijk om in CFSPI een overall view te krijgen van wat er gebeurd en wat de resultaten zijn in de verschillende programma’s omdat er zelden wordt samen gezeten.

Maurice wijdde dit aan het gebrek aan democratie en dat dit onmogelijk te vergelijken is met een samenleving als Belgie waar democratie ingeburgerd is. Maar ik ben geen eenzaad en werk graag in een team aan een bepaald eindproduct en niet op mezelf. Het gevoel van samenhorigheid doet je, volgens mij, ook iets bereiken op werkvlak maar door gebrek hieraan is het moeilijk om vooruitgang te boeken.   

De laatste weken werd me duidelijk dat ik een persoon ben die nood heeft aan controle. Ik heb een baas nodig die me vraagt achter resultaten en die nood heeft aan deadlines. Ik ben altijd bezig hier, maar ofdat ik echt bezig ben met wat ik zou moeten bezig zijn???Buiten de trainingen die ik wekelijks moet geven, krijg ik zelden iets klaar omdat de druk er niet achter zit. Ik heb druk en stress nodig om iets te presteren en dat is er niet.

10-06-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

18-05-2007 om 04:03 geschreven door kim janssen  

Mijn website is nog steeds beschikbaar, maar om mezelf meer in handen te kunnen geven, verkoos ik om jullie beter en sneller op de hoogte te houden via mijn nieuwe web blog. Het adres waar jullie naar toe kunnen surfen is het volgende:
http://www.bloggen.be/kimmy_niolana_filippijnen
Het is lang, maar is vergelijkbaar met mijn website: kimmy.niolana.com, waardoor het gemakkelijker is om het te onthouden.De blog zal veel sneller open gaan alsook hoop ik er  2 maandelijks toch iets interessants op te zetten. En via links kunnen jullie naar windows live space waar er een reeks leuke en mooie foto's te bezichtigen zijn.

14-05-2007 om 23:47 geschreven door kim janssen  

De reis was een geweldig mooie ervaring en zorgde er blijkbaar voor dat ik nu veel beter in staat ben om te relativeren en niet meer mijn eigen idealen voorop te stellen. De afgelopen maanden lag ik met mezelf in conflict om het nut van de functie dat ik hier uit oefen. Maar na een evaluatiegesprek en meer overzicht te krijgen op mijn takenpakket voor dit jaar werd me duidelijk wat ik als cooperante kan inbrengen. Toch heb ik soms nog het gevoel dat mijn werk kan gedaan worden door een ervaren Filipino. Ik wil proberen me hier niet meer druk in te maken, maar probeer mijn uiterste best te doen om te slagen in de taken die ik hier krijg opgedragen. Nu ik niet meer constant op de hielen van mijn collega moet zitten, voel ik me ook veel minder gestresst. Dit doordat ik me niet meer druk kan maken in het gebrekkige organisatietalent.

Vorige week hadden we een schitterend kamp opgezet voor alle jongeren van onze organisatie. We waren met een hele bende aan staff, vooral peace corps volunteers (PCV). Dit zorgde voor de nodige sfeer op het werk als in het huis. Ondertussen voel ik me al goed ingeburgerd in deze groep. Het samwonen met PCV zorgt voor wekelijkse ambiance. Wij wonen in de stad, doordat er veel PCV op het platteland wonen, zakken zij regelmatig af om even de stadsfeer op te snuiven. Dit zorgt er voor dat geen enkele week er hetzelfde uit ziet. Je kan dit ook van de andere kant bekijken er is nooit veel rust in ons huis. Ondertussen ben ik al zo gewoon om voortdurend nieuwe mensen over de vloer te hebben dat ik niet echt meer voor een paar dagen alleen in het huis zou willen zitten.

Mijn vriendenkring wordt hier steeds breder, maar dit is een zeer internationale vriendenkring van mensen die onderzoek doen of vrijwilliger zijn. Het nadeel is dat de meeste hier slechts voor een korte periode blijven, waardoor ik steeds afscheid moeten nemen. Het contact met de Filipino’s is nog miniem. Soms ben ik wel jaloers op mensen die helemaal alleen in een gemeenschap wonen en die geen andere keuze hebben dan Filipino vrienden te maken. Kelly en mezelf komen geweldig goed overeen. Ik zou echt niet weten wat ik zonder haar zou moeten doen. Elke dag trekken we er samen op uit.

Gedurende twee weken was er een meisje van Belgie op bezoek. Zij deed haar thesis onderzoek rond de ‘mainstraiming van handicaps’. Het was fijn om met haar rond te hangen, samen pinten te gaan pakken en lekker te gaan eten. Zij was een gekke meid dus dat klikte wel als we op de dansvloer stonden. Ik heb ook mijn salsa danspartner gevonden, hoewel ze hier geen salsa draaien. Samen nemen we de dansvloer in en laten we de filipino’s eens goed zien wat dansen is. Het enige dat zij hier kunnen doen is tegen u aan plakken en daar zeg ik liever nee op. Het fijne aan Janus (Nederlander) is dat hij een beer van een vent is en me letterlijk en figuurlijk over de dansvloer gooit en me natuurlijk ook terug opvangt.

Dan is er nog Becky, een nieuwe vrijwilliger uit Australie. Zij is een levendige persoon en staat volledig open om leuke dingen te doen in haar leven. Ik ben er zeker van dat ik met haar nog een paar tripjes gaan maken naar nieuwe bestemmingen.

Naast werk heb ik nog altijd geen vrijetijdsbesteding gevonden. Hoewel ik best kan gaan sporten of misschien een paar cursussen kan volgen, ben ik soms te lui om mezelf nog helemaal naar de stad te sleuren. Op het moment zie ik het leven hier redelijk rooskleurig in. Ik voel dat ik me stilaan kan losmaken van de in-between wereld waar ik lang heb tussen gehangen. De eerste maanden in een vreemd land zijn nooit gemakkelijk en ik voel dat ik die eerste periode achter de rug kan laten. Het reizen heeft me daar zeker bij geholpen. Op de doorreis heb ik een aantal mensen tegen gekomen die ook in de Filippijnen werkten en over dezelfde soort frustraties praatte als diegene waarmee ik geconfronteerd werd. De reis was een soort van uitlaatklep en hopelijk moet ik niet meer al te ventileren de komende maanden, maar kan ik me gewoon goed voelen en het leven leiden zoals ik het ergens anders zou doen.

02-05-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

Eindelijk vind ik nog eens tijd om mijn dagboek aan te vullen. Mijn moeder en haar echtgenoot alsook mijn ex-collega kim hebben mij 3 schitterende weken bezorgd. De hele reis was één van mijn mooiste ervaringen in mijn leven, dit zorgde er voor dat ik het land meer ging appreciëren. Want de Filippijnen moet het niet hebben van Baguio, hoewel half Manila afzakt in de zomervakantie om te genieten van de frissere temperaturen. De pollutie en de mensen blijven een storende factor, ook al probeer ik me hieraan nog steeds aan te passen. Soms verschiet ik er van dat niet half de bevolking aan longkanker sterft.

Dit verslag wil ik wijden aan de leuke momenten waar ik met een lach op mijn gezicht het leven door ging. Het heeft geen nut om jullie altijd frustraties en moeilijke momenten te delen, want dat geeft enkel een verkeerd beeld. De reis startte min of meer van het moment dat ik Kim ging oppikken op de luchthaven. Een reis naar de Filippijnen is niet te onderschatten (min 14u), daarom dat we verkozen om een nacht in Manila te overnachten voordat ik Kim meenam naar Baguio.  We plande om die dag naar ‘Intramuros’ te gaan, maar tevergeefs was het 12u voordat we uit ons bed waren. Omdat ik wist dat Kim nog wat tijd ging doorbrengen in Manila, gingen we rechtstreeks naar Baguio zonder eerst de toerist te spelen. Het was onvermijdelijk om eerst langs Baguio te passeren, mits ik nog moest werken. Kim vulde haar dode momenten met haar jetlag uit te slapen en nadien trokken we samen de stad in om een aantal sites te bezoeken of het leventje in Baguio een beetje op te snuiven (pollutie snuiven dus J).

24 maart vertrokken we voor de echte reis naar Sagada. Dat was een lange busreis die niet zo vlot verliep, omdat het midden in de bergen ligt en de weg behoorlijk rotsachtig is. Het was donker als we daar arriveerde. Al een geluk lag ons hotel slechts 5 min wandelen van het busstation. Onze kamer was budgettair met beperkt comfort, maar na dagen in Baguio door te brengen waar je het gevoel hebt wakker te worden op de kinderboerderij had ik het gevoel toch een beetje innerlijke rust gevonden te hebben.

We besloten na een stevig ontbijt in een restaurantje dat ik iedereen aanraad die ooit plant om naar de Filippijnen te gaan: ‘Yoghurt house’. Ze hebben kwalitatief goed eten dat daarnaast nog eens goed gepresenteerd werd, wat vaak een gebrek blijkt te zijn bij het doorsnee Filipino eten.

We besloten om de ‘Sumaging cave’ te bezoeken. Deze grot loopt normaal door via de ‘cave-to-cave connection’, maar Kim zag het helemaal niet zitten om zich hierin te verwikkelen. Met spijt legde ik me neer bij deze beslissing. Samen geraakte we op een punt waar de schoonheid van de grot je stilaan in zijn bezit nam. De gids vroeg ons om dieper af te dalen om een duik te nemen in het water. Kim had de kracht niet om via het touw af te dalen en nadien nog eens terug naar boven te keren. De gids kwam met het voorstel om samen met mij de connectie te doen en Kim zou dan samen met een andere groep terug naar boven kunnen gaan. Dit voorstel kon ik niet afslaan, mits de adrenaline van het onwetende en het avontuur al door mijn aderen vloeide. Eerst voelde ik me schuldig tegenover Kim, maar dit gevoel nam al snel plaats voor de pracht en praal die ik om heen te zien kreeg. Het verbaasde me hoe snel ik het traject had afgelegd en terug buiten stond. Maar het was zo de moeite dat ik zonder twijfel het aanbod zal aannemen om dit nog eens te doen.

Diezelfde dag werd onze tocht naar de ‘Echo Valley’ afgeblazen, omdat we niet gespaard bleven van de regen. Het wandelpad werd hierdoor behoorlijk slibberig waardoor we verkozen om terug te keren en vroeg in ons bed te kruipen. De volgende morgen besloten we om een zoektocht op te zetten naar de grote watervallen. Het was een redelijk lange weg die we met veel zweten en puffen deden, hoewel de lokale bevolking zonder probleem eventjes 2 tot 4 keer per dag op en af loopt. De wandeling bracht ons doorheen de rijsterassen, maar ook in dorpjes waar de varkens en de kippen de heren des huize zijn. Het bereik van de waterval was het toppunt van dag. De terugweg naar boven was een veel pijnlijkere zaak.

Omdat we min of meer op schema reisde vertrokken we de dag daarop naar Banaue. Dit ligt slechts enkele uren van Sagada, maar nam bijna onze hele dag in beslag. De rede lag bij het 3u wachten op een volle jeepney in Bontoc. In Banaue werden we door een horde mensen gevolgd en was er 1 gids die zich opdrong. Hij bracht ons naar het hotel. Dit voldeed niet echt aan de beschrijving in de ‘lonely planet’, maar was prijs/kwaliteit haalbaar voor 1 overnachting. ‘s Avonds ontmoette we mensen die we al eerder waren tegengekomen waren. Zij vroegen of we geen interesse hadden in een jeepney trip naar Batad. Ook al hadden we onze gids al besteld, besliste we toch om met hen mee te gaan. Het was een leuke groep samen. In het begin was de trip haalbaar voor iedereen, maar al snel werd het moeilijker voor de anderen, daarom dat 3 mensen besloten om achter te blijven, inclusief Kim. Dus met de 2 Nederlandse meiden trokken we verder. De tocht was geen lachertje, maar de humor die in de groep hing, bracht ons tot aan de waterval en terug. Even terzijde beangstigd deze plek me nu enorm, omdat er een meisje van de peace corps is vermoord. Ze is slechts enkele dagen na mij daar gaan wandelen. Het is een hele bizarre en mysterieuze zaak die nog geen oplossingen heeft gebracht. De sfeer van mijn huisgenoten is kil dezer dagen, omdat zij dit meisje goed kenden.

We verbleven slechts 1 dag in Banaue, omdat we de dag nadien ons vliegtuig naar Palawan moesten halen. Dit bracht even de nodige stress mee, maar zonder problemen geraakte we op onze bestemming in ‘Puerta Princesa’. ‘Banwa Pension’ was een leuk plekje, alleen hadden we het gevoel dat hoewel het op de eerste plaats in de ‘Lonely Planet’ staat, snel zijn pluimen zal verliezen. Buiten het feit dat het heel gezellig was, liepen er 1000 ratten en muizen op het dak rond en liet het ontbijt van zich afweten. Het avontuur was miniem, doordat we alles regelde via de lokale gidsen. Maar dit ontnam de stress en de tijd om alles uit te zoeken. Het meest spectaculaire waren de verschillende eilanden die we bezochten en waar we gingen snorkelen. De schitterende onderwaterwereld bezorgde ons een verbrande rug en billen en ongelooflijk maar waar een paar fikse vissenbeten. Achteraf kreeg ik hier een verklaring voor, namelijk dat plankton zich vast zet op je lichaam en de vissen je zien als eten.

Slechts een paar dagen later werden we terug in Manila verwacht om mama en Guy op te pikken. Hun ontvangst was minder vlot, omdat hun bagage achter was gebleven en Guy zijn benen in zijn nek had moeten leggen tijdens de vliegreis. Door vermoeidheid en de hele rondslomp waren ze een beetje emotioneel, maar deze zorgen konden we al snel overboord gooien als we gezellig rond de tafel herinneringen ophaalde. De bagage vol met cadeau’s kwamen slechts de volgende avond aan. Dit baarde me zorgen voor heel de dag, omdat ik schrik had dat al de chocolade zou uitgelopen zijn. Wonder boven wonder was alles nog intact en kon ik beginnen met de verloren kilo’s in te halen.

De eerste twee dagen van hun verblijf kon ik hen niet vergezellen, omdat ik een seminarie had met alle partners van VIC. Dus trokken Kim en mijn ouders er alleen op uit naar Intramuros, Chinese begraafplaats en ‘Taal Lake’. ‘Taal Lake’ bracht hen gefrustreerd terug in het hotel, omdat ze heel wat problemen waren tegengekomen op hun weg. Wanneer ik klaar was met het seminarie gingen we voor een daguitstap naar ‘Pagsanjan’. Omdat Kim het niet meer zag zitten om het openbaar vervoer te nemen, regelde ik een taxi. Buiten de geur van zweetvoeten en volgens mijn moeder dode vis, hadden we de luxe om rechtstreeks zonder al te veel tijdverlies naar Pagsanjan te rijden. We werden 2 per 2 in een soort van canoe gezet. Deze  werd bemand door 2 gidsen. Zij kregen de opdracht om ons naar boven te trekken. Het water stond heel laag dus soms werden we volledig opgehoffen. Het vroeg behoorlijk wat manpower om de boot vooruit te krijgen. Het uizicht was schitterend, omdat je echt het gevoel had in een kloof te zitten waarvan de bergen enorm hoog boven je oprezen. Dit was de laatste dag samen met Kim, omdat we de volgende morgen vertrokken naar Mindorro.

Dit is een eiland waar veel Filipino toeristen naar toe gaan, omdat het niet zo ver van Manila is. De boottocht was een hel. Het water was zo wild dat ik moest vechten tegen de misselijkheid. Uiteindelijk ben ik buiten gaan zien waardoor ik behoorlijk nat was bij aankomst. Wij verbleven in Puerto Galera. Dit was nog redelijk rustig tegen een paar andere plekken op het eiland waar je het gevoel kreeg in Salou te verblijven. Mama en mezelf besloten om een duikersinitiatie te doen. De theorie was een makkie, maar het water achteraf was een regelrechte ramp. Mijn zwemvliezen leken een eigen leven te leiden en het water was zo krachtig dat de instructor ons voortdurend moest vasthouden. Uiteindelijk gaf hij het op en zei hij dat condities van het water niet goed waren, dus mocht ik het de volgende dag nog eens proberen. Ik was teleurgesteld daarom dat ik de dag nadien uiterst mijn best wilde doen. ’s Morgens dronk ik een glas melk en natuurlijk was het water heel wild waardoor ik me al ziek begon te voelen op de boot. De instructor zei dat het zou beter als ik in het water zou zijn. Maar de golven waren zo heftig dat het alleen erger werd en ik moest kotsen. Dit was enorm beschamend want de instructor had me in zijn handen en ik kon geen kant op. Nadat hij mijn gewichten had afgenomen ging het beter, dus gingen we onder water. Toen ik aan mijn oefeningen moest beginnen en mijn masker afdeed, sloeg ik in paniek en wilde ik terug naar boven. Omdat ik me zo miserabel voelde, heb ik het opgegeven en zijn we terug gevaren.

Omdat ik het niet wou opgeven, ben ik in Bohol nog eens gaan duiken. Er liepen enkel oude mannen rond en ik vreesde al voor mijn instructor. Het meisje dat aan de balie zat, zei me dat ik even moest wachten. Dus nam ik een verfrissende duik en enkele minuten later riep mijn instructor me. Mijn instructor was de mooiste filipino die ik op 6 maanden tijd was tegengekomen. De condities van het water waren ook ideaal waardoor ik een schitterende duik kon maken. Dit gaf me het vertrouwen om binnen een aantal maanden mijn duikcertificaat te gaan halen. In Bohol deden we alle toeristische uitstappen zoals de Tarsiers (meest schattige primaten op de aarde), Chocolate Hills, caves,... De uitbaters van het hotel waren Belgen en bezorgde mijn ouders een onvergetelijke tijd. De Nuts Huts (letterlijk hutten) liggen vlak aan de Loboc rivier waar ik nog nooit zo hard heb kunnen genieten van rust, hoewel de geco’s het niet konden laten om voor achtergrond muziek te zorgen. Evenals het water in de zee, zag het water van de rivier licht blauw waardoor we het niet konden laten om regelmatig een frisse duik te nemen.

De laatste dag ben ik met mama en een aantal andere reizigers een tocht gaan maken. Dit was de vermoeiste trip op de hele reis, maar de rotsformaties waren super mooi hoewel de grot niet kon opboksen tegen de grotten in Sagada. Het is onmogelijk om de helderheid van het water, de geuren en kleuren die de natuur met me deelde te delen met jullie op papier. Diegene die naar meer verlangen dan de foto’s en mijn verhaal, adviseer ik om mij te komen bezoeken en dan kunnen we samen de pracht en praal van dit land verkennen.

21-04-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

14-03-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

De Filippijnen is een religieus em conservatief land. Zoals ik al meerdere keren heb vermeld is er een overpopulatie, omdat anticonceptie zelden gebruikt wordt. Als je hier over een condoom spreekt, beginnen zelfs mijn collega’s te giechelen. De kerk en de overheid hangen nog zo hard samen dat het gebruik van de pil en de condoom niet openlijk worden gepromoot. Het probleem is dat het voornamelijk de arme families in stedelijke en rurale gebieden raakt. De mensen die studeerden kiezen bewust voor 1 tot 2 kinderen, maar de families waarmee wij werken hebben gemiddeld meer dan 5 kinderen. Sommige ouders hebben zelfds 10 tot 12 kinderen. Ze kunnen onmogelijk al de monden voeden, waardoor de kinderen op straat hangen opzoek naar hun eigen voedsel of een klein inkomen verdienen om hun familie te ondersteunen.

De grootste oorzaak waarom jongeren criminele feiten plegen is de armoede. Armoede geeft frustraties omdat gezinnen hun rekeningen niet kunnen betalen omdat ze geen werk hebben, starten met drinken om hun problemen te vergeten, kinderen slagen en misbruiken omdat ze geen manier vinden om hun frustraties te uiten,...

Diegene die aanwezig waren op mijn afscheidsfeestje kregen de video ‘BUNSO’ te zien, hierin wordt aangegeven dat kinderen mishandeld en misbruikt worden in de gevangenissen. Tot hiertoe werd ik nog niet geconfronteerd met deze verhalen, omdat ik hier niet volledig aan wordt blootgesteld. Ons programma is nog niet zo ver uitgebreidt dat ik jongeren ontmoet uit de gevangenis. Maar het valt niet te ontkennen. Er zijn genoeg jongeren die hun verhaal deden. Hierover kan je meer lezen in het boek “Painted Gray Faces, Behind Barts and in the Streets”. Een bundeling van waarheden die aangeven dat de wet regelmatig wordt overtreden. Kinderen achter de tralies worden niet altijd misbruikt, maar de omstandigheden waarin ze belanden zijn vaak niet menselijk. Zo zijn er nog altijd gevangenissen waar de jongeren in dezelfde cel leven als de volwassen en dus blootgesteld worden aan verschillende zaken waar kinderen enkel meer getraumatiseerd geraken. Een veilige en gezonde omgeving laat te wensen over waardoor de jongeren vaak ziek worden.
Kinderen hebben:
- recht op een gezonde voeding en zuiver water
- recht op liefde en zorg van een familie
- recht op spelen en ontspanning
- recht op het verkrijgen van onderwijs en hun potentieel te ontwikkelen
- recht op een vredevolle samenleving
Zo kan ik nog even doorgaan, maar het komt er op neer dat deze rechten niet nagekomen worden in de gevangenis.

Ik heb geen exacte gegevens over het volgende dat ik jullie gaan vertellen, maar het is wel een veel voorkomend feit. De meeste kinderen en jongeren waarmee wij werken worden geslagen thuis. Dit is een vorm van mishandeling. Er wordt gezegd dat slagen (fysieke mishandeling) een cultureel feit is in de Filippijnen. Dit is een manier om kinderen te straffen. Mensen praten hier niet zo snel, liever gaan ze een confrontatie uit de weg door er met anderen over te praten dan het rechtstreeks in uw gezicht te zeggen. Dit is ook merkbaar in huishoudens...veel mensen kennen het woord discipline niet en laten hun kinderen van jonge leeftijd min of meer hun zin doen zonder hun echt op hun gedrag te wijzen, waardoor ze steeds op een negatieve manier aandacht gaan vragen. De ouders moeten tot laat werken en kunnen daardoor hun kinderen ook niet de juiste structuren aanbieden. Als kinderen iets misdaan hebben, denken de ouders dat de beste straf is hen een mot te verkopen. Dit gegeven heeft volgens mij ook een doorslag naar het strafsysteem voor jongeren die in conflict zijn met de wet. Veel mensen (advocaten, ouders, barangay verantwoordelijken) waarmee ik praatte zijn enorm tegen de nieuwe wet, omdat kinderen nu zonder straf gewoon verder kunnen doen met de wet te overtreden (zo zouden ze het hier zeggen). Deze mensen vinden dat kinderen moeten gestraft worden met een opsluiting, omdat dit hen tot bezinning kan brengen. De politie en andere misbruikers slagen kinderen volgens mij omdat ze denken dat dit de beste manier is om te straffen. Het zit volgens mij zo ingebakken in de cultuur dat het bewustwordingsproces van de kinderrechten een lang-termijn plan is. Bepaalde culturele zaken kan je niet zomaar veranderen...
Maar zoals ik jullie al vertelde sinds de nieuwe wet zijn er veranderingen op gang. Hoewel er nog steeds veel jongeren worden afgeslagen thuis...zelfs het aantal meisjes die seksueel misbruikt worden door eigen familieleden of buren is ongelooflijk hoog.

Er zijn heel wat residentiele instellingen (overheid als prive), maar veel zijn te duur. De ouders moeten helpen in de betaling van deze, soms komt de overheid tussen. Soms zijn de instellingen ook vol, waardoor de jongeren naar andere plekken moeten. De meeste centers zijn voor jongens, waardoor de meisjes die iets mispeuteren nergens terecht kunnen. De enige residentiele opties die er zijn is voor meisjes die misbruikt werden. Ik heb het gevoel dat mensen te snel jongeren in een residentiele instellingen willen steken. Kan je jezelf voorstellen dat alle jongeren die een joint roken in Belgie zouden worden opgepakt en opgesloten worden? Nee dus. De meeste cases waarmee wij werken zijn jongeren die rugby snuiven, drinken of stelen. Vanuit CFSPI kiezen we voor een gemeeschapsgerichte aanpak, omdat je onmogelijk alle jongeren in een instelling kunt steken. Trouwens dit is niet altijd de beste oplossing. Het begint stilaan tijd te worden dat de community’s hun verantwoordelijkheden beginnen te dragen voor wat er gebeurd in hun barangays. Het probleem blijft de corruptie. Het is verdomd moeilijk om iets op te zetten als de samenwerkingen niet op gang geraken. Vanuit de overheid zouden er SK’s moeten zijn: dit zijn jongeren die de eindverantwoordelijkheid dragen voor de jongerengemeenschap in hun barangay. Meestal worden deze posities gegeven via vriendjespolitiek (zoon of dochter van), hoewel de SK’s worden gekozen tijdens de verkiezingen. Dit zijn meestal de meer succesvolle jongeren die naar de universiteit gaan en dus geen tijd hebben om hun verantwoordelijkheid op te nemen in de gemeenschap. In de meeste barangays heeft deze functie niet echt een invulling. Het komt er meer op neer om op je gat te zitten en maandelijks je geld te ontvangen. Daarnaast zijn er de Barangay captains...laatst hadden we een meeting met alle partners van Latrinidad. De meeste captains waren niet echt participatief in de meeting. Deze meeting werd opgezet om een planning te maken voor 2008-2010 met aandacht voor de MDG gebaseerd op de 4 kinderrechten: protection, survival, participation and development.

Vanuit ons programma proberen we de jongeren die naar ons werden doorgesluisd bewust te maken van wat hun situatie is in de barangay, daarnaast ze sterker te maken door skills-trainings. Het is zeker geen gemakkelijke opdracht om in de barangay zelf te werken omdat je steeds rekening moet houden met externe factoren. Terwijl wanneer je residentie verzorgt, leef en werk je in een gezonde en gesloten gemeenschap. De belangrijkste taak is daar dan om de jongeren nadien te helpen met het integratieproces in de ongezonde gemeenschap en ze proberen daar staande te houden. Ik geloof dat residentie op korte termijn goed kan zijn, maar een volledige afsluiting van familieleden is nooit gezond. Natuurlijk heb je de cases van meisjes die misbruikt zijn door familieleden of buren en zij hebben vaak geen andere plekken om naar toe te gaan. Het nadeel van ons programma is dat we tot hiertoe enkel een programma verzorgen op zaterdag en dat veel jongeren niet meer naar school gaan en dus meer tijd hebben om rond te hangen en wangedrag te tonen. Daarom dat ik in de toekomst programma’s wil ontwikkelen in de week zodat we een soort van opvangsnet kunnen zijn voor diegene die niet naar school gaan. Er zijn heel wat jongeren die niet naar school gaan...oorzaken wil ik hier niet echt bespreken, want dat is behoorlijk uitgebreidt. Ondertussen werden er enkele organisaties opgezet die zich bezig houden met een soort van alternatief leersysteem, maar ook dit is beperkt slechts 1 maal per week. Dit kan niet het hele gat vullen van de tijd van de jongeren. Uit assessment blijkt dat de meeste jongeren voor hun 16 al gewerkt hebben en geld hebben verdiend. Deze jobs zijn zeer uitgebreid: groenteverkoper, werken in de mijn, zakkendragers, helpers in bouwplaatsen, tuinieren en boeren, varkens opvoeden J
Geen enkel van deze jobs is officieel. De meeste jobs hier zijn informele markt...

Het is echt gek...door de overpopulatie is er ook veel werkloosheid en als de mensen dan een job hebben, werken ze zich te pletter om een beetje inkomen te hebben. Het gemiddelde inkomen voor een gezin is 4000P voor een gezin, maar de gemiddelde filippino verdient dit nog niet per maand. Hoe moet je er dan godsnaam een familie mee kunnen onderhouden?

Het programma dat wij organizeren is breed, maar dient nog verder ontwikkeld te worden. We bieden de jongeren activiteiten zoals martial arts (vechtsport) alsook gitaar lessen. Dit is een soort van therapie, maar ook een vorm van educatie en zorg. De meeste jongeren nemen ook deel aan deze activiteiten terwijl het vrijwillig is. Het geeft hen een kans om er eventjes tussenuit te kruipen. Ze leren andere jongeren kennen en krijgen eten. Het is een programma dat wij onder rehabilitatie plaatsen, maar in mijn ogen is het eerder preventie dan rehabiltatie.

Op papier staat alles goed, maar in de praktijk is het een rommeltje. Soms ben ik kwaad en zeer gefrustreerd om het verloop van zaken hier, maar ik veronderstel dat iedereen die in het buitenland werkt hier mee te maken krijgt.

Verder hebben we al een hele reeks trainingen achter de rug zoals leadership skills training, parents and family encounter & advocacy skills & IEC. Deze werden georganiseerd om de jongeren en de ouders sterker te maken in hun positie in de community. Jongeren hebben een zeer laag zelfbeeld en zien niet echt in dat ze iets kunnen doen voor hun Barangay. Ze zijn zich wel bewust van alle problemen in hun gemeenschap, maar laten het zoals het is. Ons doel is om de jongeren te begeleiden in het proces om hun gemeenschap op te bouwen (een vorm van samenlevingsopbouw met de jongeren) dit allereerst door self-advocacy om hun eigen problemen te erkennen en dit nadien open te trekken naar de community. Het is geen gemakkelijk proces om de jongeren het geloof te geven dat ze werkelijk iets kunnen doen, maar met de nodige ondersteuning kunnen we hopelijk tot een resultaat komen.

Het contact met de kinderen is miniem en dit vooral door het taalprobleem. De meeste spreken hun eigen lokale taal, die ik niet goed beheers (eigenlijk helemaal niet beheers). Ze hebben ook behoorlijk veel schrik van me en dit enkel door het taalprobleem. Dit is spijtig omdat ik de jongeren niet zo goed kan opvolgen. Dit is misschien ook de rede waarom ik niet langer dan 1,5 jaar gaan blijven. Daarnaast is het ook moeilijk om trainings te geven omdat ze me niet goed verstaan en de informatie dan ook niet effecief is. Soms werk ik met een co-facilitator en dan gaat het beter. Waarschijnlijk zal mijn niveau verzwakken naar een positie in netwerken en organiseren. Ik zie veel potentieel en dingen die ik kan doen, vnl in diversion programs. Maar het zal allemaal tijd in beslag nemen.

05-03-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen