|
De Filippijnen is een religieus em conservatief land. Zoals ik al meerdere keren heb vermeld is er een overpopulatie, omdat anticonceptie zelden gebruikt wordt. Als je hier over een condoom spreekt, beginnen zelfs mijn collegas te giechelen. De kerk en de overheid hangen nog zo hard samen dat het gebruik van de pil en de condoom niet openlijk worden gepromoot. Het probleem is dat het voornamelijk de arme families in stedelijke en rurale gebieden raakt. De mensen die studeerden kiezen bewust voor 1 tot 2 kinderen, maar de families waarmee wij werken hebben gemiddeld meer dan 5 kinderen. Sommige ouders hebben zelfds 10 tot 12 kinderen. Ze kunnen onmogelijk al de monden voeden, waardoor de kinderen op straat hangen opzoek naar hun eigen voedsel of een klein inkomen verdienen om hun familie te ondersteunen.
De grootste oorzaak waarom jongeren criminele feiten plegen is de armoede. Armoede geeft frustraties omdat gezinnen hun rekeningen niet kunnen betalen omdat ze geen werk hebben, starten met drinken om hun problemen te vergeten, kinderen slagen en misbruiken omdat ze geen manier vinden om hun frustraties te uiten,...
Diegene die aanwezig waren op mijn afscheidsfeestje kregen de video BUNSO te zien, hierin wordt aangegeven dat kinderen mishandeld en misbruikt worden in de gevangenissen. Tot hiertoe werd ik nog niet geconfronteerd met deze verhalen, omdat ik hier niet volledig aan wordt blootgesteld. Ons programma is nog niet zo ver uitgebreidt dat ik jongeren ontmoet uit de gevangenis. Maar het valt niet te ontkennen. Er zijn genoeg jongeren die hun verhaal deden. Hierover kan je meer lezen in het boek Painted Gray Faces, Behind Barts and in the Streets. Een bundeling van waarheden die aangeven dat de wet regelmatig wordt overtreden. Kinderen achter de tralies worden niet altijd misbruikt, maar de omstandigheden waarin ze belanden zijn vaak niet menselijk. Zo zijn er nog altijd gevangenissen waar de jongeren in dezelfde cel leven als de volwassen en dus blootgesteld worden aan verschillende zaken waar kinderen enkel meer getraumatiseerd geraken. Een veilige en gezonde omgeving laat te wensen over waardoor de jongeren vaak ziek worden.
Kinderen hebben:
- recht op een gezonde voeding en zuiver water
- recht op liefde en zorg van een familie
- recht op spelen en ontspanning
- recht op het verkrijgen van onderwijs en hun potentieel te ontwikkelen
- recht op een vredevolle samenleving
Zo kan ik nog even doorgaan, maar het komt er op neer dat deze rechten niet nagekomen worden in de gevangenis.
Ik heb geen exacte gegevens over het volgende dat ik jullie gaan vertellen, maar het is wel een veel voorkomend feit. De meeste kinderen en jongeren waarmee wij werken worden geslagen thuis. Dit is een vorm van mishandeling. Er wordt gezegd dat slagen (fysieke mishandeling) een cultureel feit is in de Filippijnen. Dit is een manier om kinderen te straffen. Mensen praten hier niet zo snel, liever gaan ze een confrontatie uit de weg door er met anderen over te praten dan het rechtstreeks in uw gezicht te zeggen. Dit is ook merkbaar in huishoudens...veel mensen kennen het woord discipline niet en laten hun kinderen van jonge leeftijd min of meer hun zin doen zonder hun echt op hun gedrag te wijzen, waardoor ze steeds op een negatieve manier aandacht gaan vragen. De ouders moeten tot laat werken en kunnen daardoor hun kinderen ook niet de juiste structuren aanbieden. Als kinderen iets misdaan hebben, denken de ouders dat de beste straf is hen een mot te verkopen. Dit gegeven heeft volgens mij ook een doorslag naar het strafsysteem voor jongeren die in conflict zijn met de wet. Veel mensen (advocaten, ouders, barangay verantwoordelijken) waarmee ik praatte zijn enorm tegen de nieuwe wet, omdat kinderen nu zonder straf gewoon verder kunnen doen met de wet te overtreden (zo zouden ze het hier zeggen). Deze mensen vinden dat kinderen moeten gestraft worden met een opsluiting, omdat dit hen tot bezinning kan brengen. De politie en andere misbruikers slagen kinderen volgens mij omdat ze denken dat dit de beste manier is om te straffen. Het zit volgens mij zo ingebakken in de cultuur dat het bewustwordingsproces van de kinderrechten een lang-termijn plan is. Bepaalde culturele zaken kan je niet zomaar veranderen...
Maar zoals ik jullie al vertelde sinds de nieuwe wet zijn er veranderingen op gang. Hoewel er nog steeds veel jongeren worden afgeslagen thuis...zelfs het aantal meisjes die seksueel misbruikt worden door eigen familieleden of buren is ongelooflijk hoog.
Er zijn heel wat residentiele instellingen (overheid als prive), maar veel zijn te duur. De ouders moeten helpen in de betaling van deze, soms komt de overheid tussen. Soms zijn de instellingen ook vol, waardoor de jongeren naar andere plekken moeten. De meeste centers zijn voor jongens, waardoor de meisjes die iets mispeuteren nergens terecht kunnen. De enige residentiele opties die er zijn is voor meisjes die misbruikt werden. Ik heb het gevoel dat mensen te snel jongeren in een residentiele instellingen willen steken. Kan je jezelf voorstellen dat alle jongeren die een joint roken in Belgie zouden worden opgepakt en opgesloten worden? Nee dus. De meeste cases waarmee wij werken zijn jongeren die rugby snuiven, drinken of stelen. Vanuit CFSPI kiezen we voor een gemeeschapsgerichte aanpak, omdat je onmogelijk alle jongeren in een instelling kunt steken. Trouwens dit is niet altijd de beste oplossing. Het begint stilaan tijd te worden dat de communitys hun verantwoordelijkheden beginnen te dragen voor wat er gebeurd in hun barangays. Het probleem blijft de corruptie. Het is verdomd moeilijk om iets op te zetten als de samenwerkingen niet op gang geraken. Vanuit de overheid zouden er SKs moeten zijn: dit zijn jongeren die de eindverantwoordelijkheid dragen voor de jongerengemeenschap in hun barangay. Meestal worden deze posities gegeven via vriendjespolitiek (zoon of dochter van), hoewel de SKs worden gekozen tijdens de verkiezingen. Dit zijn meestal de meer succesvolle jongeren die naar de universiteit gaan en dus geen tijd hebben om hun verantwoordelijkheid op te nemen in de gemeenschap. In de meeste barangays heeft deze functie niet echt een invulling. Het komt er meer op neer om op je gat te zitten en maandelijks je geld te ontvangen. Daarnaast zijn er de Barangay captains...laatst hadden we een meeting met alle partners van Latrinidad. De meeste captains waren niet echt participatief in de meeting. Deze meeting werd opgezet om een planning te maken voor 2008-2010 met aandacht voor de MDG gebaseerd op de 4 kinderrechten: protection, survival, participation and development.
Vanuit ons programma proberen we de jongeren die naar ons werden doorgesluisd bewust te maken van wat hun situatie is in de barangay, daarnaast ze sterker te maken door skills-trainings. Het is zeker geen gemakkelijke opdracht om in de barangay zelf te werken omdat je steeds rekening moet houden met externe factoren. Terwijl wanneer je residentie verzorgt, leef en werk je in een gezonde en gesloten gemeenschap. De belangrijkste taak is daar dan om de jongeren nadien te helpen met het integratieproces in de ongezonde gemeenschap en ze proberen daar staande te houden. Ik geloof dat residentie op korte termijn goed kan zijn, maar een volledige afsluiting van familieleden is nooit gezond. Natuurlijk heb je de cases van meisjes die misbruikt zijn door familieleden of buren en zij hebben vaak geen andere plekken om naar toe te gaan. Het nadeel van ons programma is dat we tot hiertoe enkel een programma verzorgen op zaterdag en dat veel jongeren niet meer naar school gaan en dus meer tijd hebben om rond te hangen en wangedrag te tonen. Daarom dat ik in de toekomst programmas wil ontwikkelen in de week zodat we een soort van opvangsnet kunnen zijn voor diegene die niet naar school gaan. Er zijn heel wat jongeren die niet naar school gaan...oorzaken wil ik hier niet echt bespreken, want dat is behoorlijk uitgebreidt. Ondertussen werden er enkele organisaties opgezet die zich bezig houden met een soort van alternatief leersysteem, maar ook dit is beperkt slechts 1 maal per week. Dit kan niet het hele gat vullen van de tijd van de jongeren. Uit assessment blijkt dat de meeste jongeren voor hun 16 al gewerkt hebben en geld hebben verdiend. Deze jobs zijn zeer uitgebreid: groenteverkoper, werken in de mijn, zakkendragers, helpers in bouwplaatsen, tuinieren en boeren, varkens opvoeden J
Geen enkel van deze jobs is officieel. De meeste jobs hier zijn informele markt...
Het is echt gek...door de overpopulatie is er ook veel werkloosheid en als de mensen dan een job hebben, werken ze zich te pletter om een beetje inkomen te hebben. Het gemiddelde inkomen voor een gezin is 4000P voor een gezin, maar de gemiddelde filippino verdient dit nog niet per maand. Hoe moet je er dan godsnaam een familie mee kunnen onderhouden?
Het programma dat wij organizeren is breed, maar dient nog verder ontwikkeld te worden. We bieden de jongeren activiteiten zoals martial arts (vechtsport) alsook gitaar lessen. Dit is een soort van therapie, maar ook een vorm van educatie en zorg. De meeste jongeren nemen ook deel aan deze activiteiten terwijl het vrijwillig is. Het geeft hen een kans om er eventjes tussenuit te kruipen. Ze leren andere jongeren kennen en krijgen eten. Het is een programma dat wij onder rehabilitatie plaatsen, maar in mijn ogen is het eerder preventie dan rehabiltatie.
Op papier staat alles goed, maar in de praktijk is het een rommeltje. Soms ben ik kwaad en zeer gefrustreerd om het verloop van zaken hier, maar ik veronderstel dat iedereen die in het buitenland werkt hier mee te maken krijgt.
Verder hebben we al een hele reeks trainingen achter de rug zoals leadership skills training, parents and family encounter & advocacy skills & IEC. Deze werden georganiseerd om de jongeren en de ouders sterker te maken in hun positie in de community. Jongeren hebben een zeer laag zelfbeeld en zien niet echt in dat ze iets kunnen doen voor hun Barangay. Ze zijn zich wel bewust van alle problemen in hun gemeenschap, maar laten het zoals het is. Ons doel is om de jongeren te begeleiden in het proces om hun gemeenschap op te bouwen (een vorm van samenlevingsopbouw met de jongeren) dit allereerst door self-advocacy om hun eigen problemen te erkennen en dit nadien open te trekken naar de community. Het is geen gemakkelijk proces om de jongeren het geloof te geven dat ze werkelijk iets kunnen doen, maar met de nodige ondersteuning kunnen we hopelijk tot een resultaat komen.
Het contact met de kinderen is miniem en dit vooral door het taalprobleem. De meeste spreken hun eigen lokale taal, die ik niet goed beheers (eigenlijk helemaal niet beheers). Ze hebben ook behoorlijk veel schrik van me en dit enkel door het taalprobleem. Dit is spijtig omdat ik de jongeren niet zo goed kan opvolgen. Dit is misschien ook de rede waarom ik niet langer dan 1,5 jaar gaan blijven. Daarnaast is het ook moeilijk om trainings te geven omdat ze me niet goed verstaan en de informatie dan ook niet effecief is. Soms werk ik met een co-facilitator en dan gaat het beter. Waarschijnlijk zal mijn niveau verzwakken naar een positie in netwerken en organiseren. Ik zie veel potentieel en dingen die ik kan doen, vnl in diversion programs. Maar het zal allemaal tijd in beslag nemen.
05-03-2007 om 00:00
geschreven door kim janssen 
|
Mabuhay Philippines
