Eindelijk zit ik eens niet achter een bureau, maar nog steeds achter een computer. Het fijne is dat ik tussen plantjes zit en juist een wandelende tak zag passeren. Soms vind ik het echt spijtig dat ik met mijn job niet veel meer in het veld kan zijn. Ondertussen heb ik me daar bij neergelegd, maar als ik ooit terug in de ontwikkeling werk, hoop ik meer veldwerk te doen.
Binnen 3 maanden zit mijn werk er bij CFSPI op. Het loopt hier stilaan op het einde. Stilaan begin ik uit te kijken naar de nieuwe ervaring die voor de deur ligt: Australia. Natuurlijk dien ik het hier eerst tot een goed einde te brengen.
Een weekje geleden waren mijn broer en zus alsook schoonbroer en vriendin patricia hier. Ik keek enorm uit naar hun komst. Het was hun eerste keer zo ver weg van huis, daarom dat ik nerveus was om alles goed te doen voor hen. Voordien stippelde we samen een trip uit. We volgden deze trip tot op de voet, hoewel we regelmatig vastzaten met het weer of het gebrek aan vervoer. In Banaue verbleven we in het huis van een cafe uitbater. Dit was zeer gezellig, omdat we met 6 op een kamer lagen. We moesten onze wandeling naar Batad uitstellen met een dag, omdat er een typhoon passeerde. Banaue was een waterramp. Op een gegeven moment moesten we zelf de auto uit omdat er een overstroming plaatsvond. We gingen te voet verder en de auto moest snelheid nemen om niet mee gesleurd te worden.
In Batad was het weer ongelooflijk mooi. De hemel was helemaal open en er passeerde geen regen wanneer wij daar waren. Onze weg naar Sagada brachten we door bovenop op een jeepney. Buiten een geribbelde kont, een rode neus en schouders kwamen we er goed vanaf. 2 dagen na de typhoon waagde we ons in de grot. Natuurlijk wist niemand wat ze moesten verwachten. Buiten een aantal tranen, gescheurde broeken en en gewonde gids kwamen we er goed vanaf (letterlijk op te vatten: mijn zus had 2 grote gaten in haar broek). Al snel zaten we op de bus naar Bagiuo en bracht ik de familie naar mijn favoriete restaurantjes. Spijtig genoeg moest ik 2 dagen werken, maar mijn baas had gevraagd om mijn familie mee te nemen naar de threat dat we hadden aan het zwembad. Dit was een zeer relaxe dag met een water volleybal tornooi tegen de filipinos. s Avonds moesten we op de bus naar Manila om s morgens ons vliegtuig naar Leyte te halen. Eerst konden we niet op de bus, omdat de verkoopster beweerde dat er geen plaatsen meer waren. Dit zorgde even voor een verhoging van mijn stress gehalte, omdat ik de tickets niet op voorhand had geboekt en dacht dat we niet meer op die bus zouden geraken en daardoor het vliegtuig zouden missen. We waren juist voor vertrek nog in staat op de bus te geraken. Wanneer we in Leyte aankwamen, was iedereen doodmoe. Een aantal uren slaap, zorgde ervoor dat onze batterijen een beetje waren opgeladen. De familie van JP bracht ons in contact met een Belgische cooperante die al 20 jaar in Leyte werkt. Ze was heel blij met ons bezoek en wij hadden een goede babbel. De avond brachten we door in een simpel visrestaurantje, waar meer kakkerlakken rondliepen dan de vis dat op ons bord belandde.
De volgende dag trokken we naar Basay. Dit ligt ongeveer 30 min van Tacloban, maar behoort tot het eiland Samar. We zaten voor een uur op de boot om de grotten te bereiken. Het waren mooie rotsformaties, maar stelde niet zoveel voor na de geweldige Sagada grotten. Op onze boottocht terug, viel er een mega regenbui uit. We hebben getracht die dag onze tocht voort te zetten tot in Marabut, maar tevergeefs zaten we vast omdat de bussen stamvol zaten. Na een suggestie van een lokale man en een paar keer het dorp op en neer te wandelen vonden we vervoer naar een resort dat ongeveer 20min van het dorpje lag.
We konden onze handjes kussen dat we op zo een geweldige plek waren terechtgekomen.Voor avondmaal kregen we verse krab op ons bord en andere vissoorten. Na zo een avontuurlijke dag was een geweldige maaltijd meer dan welkom. In de morgen kwamen we tot de conclusie dat we niet genoeg geld bij de hand hadden, dus gingen JP en Luc terug naar Tacloban terwijl wij onze tocht hervatte naar Marabut. Na een uur op het dak van de bus te zitten, kwamen we aan. Het was prachtig en rustig en we hadden geluk dat er kamers waren. We sliepen met 4 op een kamer, maar dat verliep zeer goed, hoewel JP en mezelf wel eens snakte naar een beetje privacy. De laatste dagen van de vakantie brachten we door al snorkelend. Vorige week vrijdag keerde de familie huiswaards met een dosis aan herinneringen die niemand hun nog afpakt. Spijtig genoeg sloot ik mijn vakantie af met een vermoeidheidsgriep waardoor ik buiten eenzaamheid me ook enorm ziek voelde. Al een geluk was het bezoek van de griep korstondig en kon ik snel door met mijn leventje hier.
Afgelopen woensdag was het mijn verjaardag. Dit beloofde een drukke dag te worden, omdat ik een feestje had georganiseerd en meer dan 20 gasten verwachtte. Nadat ik een interverview had afgenomen voor 1 van mijn projecten trok ik naar de markt om inkopen te doen. Nadien bracht ik een aantal uur door op het werk om tegen 5u samen met mijn kotgenoten in het werk te vliegen. Ik koos voor een simpele maaltijd: broodjes met tonijnsalade, humus, eiersalade, kaasdip saus met rauwe groentjes, fruit, nachos en spaghetti. Het was een echte feestmaaltijd. Mijn kotgenoten waren een grote hulp en zorgden ervoor dat alles was opgekuist voordat we naar bed gingen.
Het fijne aan mijn verjaardag is dat de 1ste mei altijd een feestdag is, ook in de Filippijnen. We hadden besloten om met een groep australische vrijwilligers naar Taal Lake te gaan. Vrijdag namiddag kwamen we aan in het hotel. Het stelde niet zoveel voor, maar de rust en het uitzicht op het meer gaf ons toch een beetje een weekendgevoel.
Nadat Laura zaterdagmorgen arriveerde, gingen we op de boot en trokken naar het eiland in het midden van het meer om onze wandeltocht te starten. Het was redelijk warm en in mijn hoofd had ik het verhaal van mijn moeder die me had verteld dat het een helse tocht omhoog was. De tocht viel al bij al heel goed mee, maar het aantal toeristen was rampzalig. De meeste toeristen waren van Koreaanse afkomst en gingen allemaal te paard omhoog waardoor we voortdurend opzij moesten springen om niet omver gelopen te worden. Boven aangekomen genoten we van koele kokosnootmelk en maakten we mooie fotos. Het was een beetje grellig om te weten dat je boven op een actieve vulkaan staat. Op een gegeven moment stond ik niet wetend boven een kleine rotsspleet en plots had ik het gevoel dat ik mijn voet in brand stond. Het was kokende stoom dat naar boven kwam. De snelle reflex redde mijn voet van brandwonden. Na uit te rusten, gingen we terug naar beneden om een duik te nemen in het meer. De boot had geen ladder waardoor het moeilijk was om terug in de boot te klimmen.
Aan wal namen we een douche en organiseerden we een jeepney om naar een supper lekker restaurant te gaan Sonyas Garden. Dit was de eerste keer dat ik zoveel geld neertelde voor een maaltijd, maar het was meer dan de moeite waard. De tuin was prachtig en omgeven door romantische plekjes waar je als koppel een paar uur kon doorbrengen. Het eten was overlekker. Het enige waar ik het soms moeilijk mee heb, is dat ze de ene gang na de andere op tafel zetten en je niet echt veel tijd krijgt om het eventjes te laten zakken.
Het weekend was snel voorbij, waardoor ik nu weer achter de computer ben beland en aan het werk ben. Dit is enkel voor anderhalve week, want dan komt de broer en zus op bezoek en trekken we er voor 2 weken op uit.
Dagelijks breng ik mijn dagen op het werk door en toch heb ik het gevoel dat ik sinds ik uit Belgie terug ben, nog geen moment heb stil gezeten. Elke weekend stond er iets op het programma, zo trok ik met Pasen naar Banaue en Batad met 3 andere meiden van het werk. We besloten om vanuit Banaue naar Batad te wandelen. Niet al te vaak zie je mensen dezelfde tocht ondernemen, omdat ze vluchtig reizen en eventjes snel een blik willen werpen op de rijsterrassen. De tocht was fijn, hoewel de regen ons op de hielen volgde. Het was fijn om met de meiden hun tijd in de Filippijnen af te sluiten.
Een week later trok ik met JP naar Vigan. Vrijdag hadden we het afscheidsfeestje van een vrijwilliger waardoor we laat in ons bed lagen en moeite hadden om er uit te komen de volgende dag. Dit zorgde ervoor dat we pas tegen 5u s avonds op de bus zaten. Al een geluk was het niet zo een lange bus rit (5u rijden) waardoor we nog iets lekker aten en genoten van een lokale straat band. Vigan is zowat het gezelligste historische erfgoed in het Noorden, een overblijfsel van de Spaanse bezetting. Veel huizen staan op instorten, maar andere huizen waren min of meer onderhouden. Een peace corps volunteer die daar van dienst is, nam ons mee voor lunch en bracht ons naar verschillende toeristische en historische plekjes. Voordat we huiswaarts keerden, doken we nog even in het zwembad van het hotel.
Afgelopen weekend nam ik 3 dagen verlof, zodat we onze lang geplande trip konden waar maken. Jp, Ash (nieuwe AYAD vrijwilliger) en mezelf trokken richting Kabayan om Mount Pulag (de hoogste berg in Luzon) te beklimmen. Kabayan is bekend voor de Ibaloi mummies. Deze mummies zijn goed bewaard gebleven. De manier waarop ze werden gemummificeerd is een beetje grellig. Voordat ze stierven, moesten ze een hoeveelheid zout water drinken. Dit zou helpen om een lichaam uit te drogen. Wanneer ze dood waren, werden ze in een bepaalde houding op een stoel gezet en werden de sappen uit het lichaam gestookt. Dan werden ze ingesmeerd met deze sappen en gedroogd in de zon. Oh ja en geloof dat hun ingewanden er uit werden gehaald. Nadien werd het lichaam in een specifiek draagkleed gestoken en door iemand van het dorp naar de grot gebracht.
Some believe the mummies were created by the Ibaloi between 1200 and 1500 B.C and buried in caves.
We kozen voor het Akiki trial. Dit is het moeilijkste trail. Natuurlijk dacht ik geen problemen te hebben met naar boven te geraken, maar dit was verkeerd gedacht. Dit trail was naar mijn weten, de zwaarste inspanning ooit in mijn leven. Ongeveer voor 6uur klommen we stijl naar boven totdat we op een hoogte waren van 2922m. Dat is natuurlijk niet zoveel als je vergelijkt met de bergen in Europe. Na een tijdje sleepte ik mezelf omhoog. Het leek of ik elke 5 minuten een pauze moest inlassen om even op adem te komen. Het was de rugzak die het zo zwaar maakte, maar ook de steile klim. Er was nooit even een rustpunt waar de weg rechtdoor liep. Jp wandelde steeds achter me en moedigde me voortdurend aan. We sloegen onze tent op aan de voet van de top. Ik had niet veel eetlust maar trachtte toch een aantal sneedjes brood te eten. Al snel begon het ferm af te koelen, dus kropen we in onze slaapzakken en genoten we van het enorm mooie sterrelandschap. Na een uurtje buiten te liggen, besloten we om te gaan slapen. Toen begon de helse nachtmerrie van koud die mijn hele lichaam bekroop. We hadden geen slaapmat bij waardoor ons lichaam niet warm bleef en mijn voeten en knieen een ijsblok waren. Ook al trachtte ik warmte te zoeken bij Jp bleef ik koud. Misschien dat ik ergens tegen de morgen in slaap viel, maar dat duurde niet lang. Klaarblijkelijk had niemand goed geslapen. Na een heerlijk granola ontbijt en inpakken besloten we ons naar de top te begeven. Het stijgen was nog zwaarder dan de dag voordien, maar dit was maar voor 20min. Het bereiken van de top was een super gevoel en de uitzichten waren een beloning voor de inspanning die we hadden geleverd. Ik dacht dat de wandeling voor de rest niet meer zo zwaar zou zijn, maar de daling was naar mijn mening meer wandelen en op het eind van de trip kon ik mijn voeten niet eens meer voelen. Toen we eindelijk het eindpunt bereikte, kwamen we te weten dat we de laatste bus hadden gemist naar Kabayan. Zodus liftten we met een lokale truck en de politie die ons tot aan ons hotel brachten waar we sliepen als roosjes.
Afgelopen weekend trok ik samen met Laura en 2 peace corp vrijwilligers naar Legaspi. Dit is het meest Zuidelijke punt van Luzon. Het is heel fijn om de weekend er op uit te trekken, maar ook heel zwaar. Vrijdagavond moest ik nog 7 uur op de bus zitten naar Manila, omdat het eten op de bustocht niet al te lekker is, had ik een vreselijke honger wanneer ik bij Laura arriveerde.
Laura was klaarblijkelijk nog in de moed om uit te gaan, dus stopte we op de weg even bij Mc Donalds. Fastfood ketens zijn overal te vinden hier, maar moet jullie wel zeggen dat dit een ongebruikelijke gewoonte is om me hieraan over te geven. Dit weekend was het spijtig genoeg 2 keer op rij. Al een geluk loop ik de fitness plat om aan mijn conditie te werken.
Zaterdagmorgen vroeg opgestaan om te horen dat het vliegtuig een technische panne had en we 2 uur langer moesten wachten. Laura had door gebrek aan slaap moeite om de moed er in te houden.
We kwamen tegen 18.00 aan in Donsol. Dat was dus min of meer een hele dag reizen. Onze magen gromde van de honger en blijkbaar was er een Duitser die juist een klein restaurantje was begonnen. Zijn vrouw was 1 uit de duizend Filipinas die zeer dominant overkwam. Zij had wel degelijk een attidude, maar ze serveerde ons lekkere gambas en spaghetti op zijn westers. Het ging allemaal zeer vlot tot we nadien de rekening kregen voorgeschoteld. Het was prijzig en dit was niet ingerekend in ons budget. Na een aantal biertjes vertrokken we om vroeg onder de wol te kruipen.
Buiten de dagelijkse kakkerlakken, liepen er deze keer ook muizen in de slaapkamer. Maar om eerlijk te zijn, heb ik liever een schattige muis op mijn kamer dan vliegende vieze kakkerlakken.
Het weer was zeer miezerig de volgende ochtend waardoor we schrik hadden dat we de whalesharks niet zouden te zien krijgen. Na nog 3 andere mensen te zoeken voor de boot en een half uurtje rond te varen, zei de kapitein dat we ons klaar moesten maken. Onze zwemvliezen aan en snorkels op, sprongen we achter de begeleider aan. Niet goed wetend wat ik te zien zou krijgen, schrok ik me een ongeluk toen er uit het niets een mega grote whaleshark voor me op duikte. Het is grijzig van kleur met witte stippen en reuzachtig groot. Ze kunnen blijkbaar tot 15m meten. Ze eten plankton. Spijtig genoeg had ik de onderwatercamera niet bij me, dus zullen jullie het moeten doen met de foto van hierboven.
Er wordt nog heel vaak op whale sharks gejaagd, hoewel er hard wordt gestreden om dit tegen te gaan. Vaak gaat het om lokale vissers die eem pak geld willen verdienen. Deze vissen zijn seksueel rijp op 30 jarige leeftijd en het kan zeer lang duren voordat ze zich voortplanten.
Daarom dat er in Donsol een ecologische centrum werd opgezet waar er op een ethische manier wordt omgegaan met de dieren. Hoewel ik toch denk dat de dagelijkse aanwezigheid van de toeristen toch een belemmering kan zijn op hun rust. Ook al was ik zeer dicht bij hen, respecteerde ik de regels en bleef ik op afstand. De begeleider nam mijn hand meermaals en zo volgde we de whale sharks voor 20 minuten. Het was een geweldig mooi ervaring en doet me nog meer verlangen om mijn duikcertificaat te behalen.
Na deze ervaring gingen we terug naar Legaspi en brachten we een bezoekje aan een kerkje waar een eeuw geleden 1200 mensen stierven toen ze vluchten van de vulkaan Mayon. Deze vulkaan behoort tot de 4 gevaarlijkste vulkanen over de hele wereld. Spijtig dat het enorm bewolkt was en we de top niet konden zien. Het was best grellig om te zien dat er bijna niets meer overschoot van de huizen waar de vulkaan in 2000 passeerde. Alles zag zwart...
Mayon last erupted in February 2000, displacing 80,000 people. The most destructive explosion was in 1814, when 1,200 people were killed and an entire town buried in volcanic mud.
Het was weer een leuk weekendje uit en dit was zeker meer dan verdiend mits ik vrijdag officieel mijn life skills manual kon afgeven aan Elita (program director).
Ondertussen zijn we alweer 2 weken terug in de Filippijnen. Het leven gaat zijn gangetje, hoewel het me soms toch te druk is. Er is constant iets te doen, soms moet ik echt moeite doen om een beetje tijd voor mezelf te vinden. Hoewel dat je me dan zou horen zeuren dat ik me verveel. Sinds een aantal weken is Panagbenga (bloemenfestival) ingegaan. Er gebeuren heel wat festiviteiten tijdens deze maand. Zo was er vorige week een parade met duizend verschillende bloemen, alsook street dancers. Het is de moeite, maar om eerlijk te zijn sluit ik me liever op en bekijk het vanuit mijn luie zetel omdat het te druk is. Half Manila kiest ervoor om naar Baguio te komen. Iedereen met zijn grote auto waardoor de pollutie zich even verdubbeld en ook de mensenmassa. Ik hou echt niet van te veel autos, pollutie en mensen, maar moet jullie dit niet meer vertellen want diegene die regelmatig mijn blog lezen botsen wel meer op deze frustraties.
Het werk verloopt vlotjes, hoewel ik nog steeds met mijn nieuw project moet beginnen. Mijn manual is bijna af. Nu ben ik echt de laatste loodjes aan het leggen. De database is nog steeds in ontwikkeling, hoewel deze fase snel zou moeten afgesloten worden zodat we kunnen overgaan tot de piloot testing.
De andere vrijwilligers zien hun einde naderen. Becky (Australische) heeft nog 6 weken te gaan en Kelly (Amerikaanse) vertrekt binnen 2 maanden. Ik ga me toch een beetje eenzaam voelen als zij weggaan, want dit waren 2 hele goede vriendinnen van me. Natuurlijk ga ik niet bij de pakken blijven zitten. Elke week leer ik nieuwe mensen kennen. JP is nog altjd dicht bij me en die gaat waarschijnlijk heel blij zijn dat ik meer tijd met hem kan doorbrengen.
JP ging me komen oppikken van de luchthaven, maar wanneer ik in de aankomsthal (op de straat) aankwam, was er niemand te bekennen. Mijn gsms batterij had het begeven waardoor ik zijn berichten niet kon lezen. De ergste scenarios gingen door mijn hoofd. Natuurlijk had ik het gevoel dat ik al uren aan het wachten was en het gevoel niet afhankelijk te moeten zijn van iemand, nam ik het initiatief zelf in handen. Ik zocht mezelf een te dure taxi en reed naar Laura. Terwijl ik in de taxi was, kon ik via de gsm van de taxi chauffeur JP zijn nummer opzoeken en hem bellen. Natuurlijk had ik hem juist gemist en was hij zeer teleurgesteld omdat hij meer dan 7 uur had gereden om me op te pikken.
Al een geluk konden we de teleurstelling snel overboord gooien en samen ons weekend in stappen. We zochten onszelf een leuk hoteltje. Wat in Manila niet zo gemakkelijk is, omdat de prijzen toch direct de hoogte in schieten. Uiteindelijk na 7 andere, vonden we een hotel dat er een beetje raar uit zag maar toch hele fijne kamers had.
Het weekend samen was geweldig. We overnachtten in het huis van zijn tante die 3 kinderen hebben en volledig onze aandacht vroegen wanneer we er nog maar binnenstapten. Het is leuk om stap voor stap JP zijn familie te leren kennen.
Maandagmorgen voordat we terug naar Baguio vertrokken, bracht JP me voor Valentijn naar een spa. Ik wist totaal niet wat ik me er van moest voorstellen. Het was een groot zwembad met 28 verschillende water massage technieken, maar ook saunas en thermische baden. Om eerlijk te zijn, was dit de mooiste valentijn die iemand me ooit gegeven heeft. We hadden niet zoveel tijd, omdat we terug naar Baguio moesten vertrekken en we niet te laat wilden arriveren.
Mijn ontvangst in Korea was zeer warm, hoewel Jo mij eerst 20 minuten liet schilderen waardoor ik enorm veel schrik kreeg dat ze me vergeten was. Na een paar toertjes met mijn karretje met al de bagage, vond ik haar. Het was raar om elkaar toch zo onverwachts weer te zien. Jo bracht me naar een hotel, omdat ze zelf bij een vriendin verblijft en daar onvoldoende ruimte was om me onder te brengen.
Doordat we van de bus op de taxi stapte en ik met al mijn bagage op mijn rug het redelijk warm had gekregen, onderschatte ik het weer. Na een lekkere warme douche trokken we naar buiten, maar al snel kreeg ik door dat het eigenlijk ijskoud was. Toen Jo een week eerder een mailtje stuurde, had ik over de -10graden celsius gelezen waardoor ik dacht dat het min of meer een Belgische temperatuur had. Ik heb me de hele namiddag sterk moeten houden, want had echt niet veel kleren aangetrokken waardoor ik aan de grond vastvroos. Uit armoede heb ik dan maar dikke warme laarzen gekocht om de 2 dagen door te komen en dan nog vrozen mijn vingers eraf.
Seoul is een grootstad. Het deed me een beetje denken aan Madrid en Engeland, omwille van het metro systeem. Het heeft zeker een aantal mooie plekken om te bezichtigen. Zo bracht Jo me naar de winkelstraat (blijkbaar heel bekend in Korea) alsook naar de uitkijktoren waar je een zicht hebt over Seoul. De volgende dag gingen we naar het koninklijk paleis van de keizer. Het was blijkbaar in Korea dat ze als eerste het vloerverwarmingssysteem uitvonden. Ze warmden hun vloeren op door vuurtjes te stoken onder de huizen. Ook ons hotel had vloerverwarming, waardoor het zo warm werd dat we bijna niet konden slapen s nachts. Misschien geloof je me niet, maar zelf een restaurantje waar we gingen eten had WC brilverwarming (was wel even gezellig om mijn billen weer eventjes op te warmen). Het paleis was heel mooi, gelijkaardig aan de paleizen gebouwd in Japan. Jo vertelde me dat Japan de bouwstijl van Korea overnam. Een paar dagen voor mijn bezoek werd de nationale schat van Korea verwoest door een gekke man. Hij had blijkbaar heel wat frustraties tegen het politieke systeem en daardoor zette hij hij de historische schat van Seoul in brand.
2 dagen waren natuurlijk veel te kort, maar het hoofddoel van mijn bezoek aan Seoul was Jo te zien. Het was zeer fijn om tijd samen door te brengen en de gekke dingen van de Koreaanse cultuur te leren kennen zoals het eten van ijscreme met tomaten en komkommer op. Jo was super gastvrij alsook al haar vriendinnen die me meenamen naar leuke en gezellige thee cafeetjes.
Wie weet breng ik ooit nog eens terug een bezoek aan Korea als het een beetje warmer is en als ik een beetje meer tijd heb om ook het binnenland in te trekken.
Wel wel...met het nieuwe jaar en het bijna eenjarige bestaan van mijn blog, breng ik een aantal veranderingen aan. Een nieuw kleurtje en een 60 tal leuke foto's van de afgelopen vakantie en een bezoekje aan een eco project van een peace corps. (zie link foto's II)
En hopelijk kan ik jullie ook nog een aantal spannende en leuke verhalen voorschotelen dit jaar:
* Bezoek aan Jo in Korea
* Gaat Kim eindelijk haar duikbrevet halen?
* De zus & broer die op vakantie komen :)
Het avontuur zit er zeker nog niet op en voor diegene die het zouden willen weten, waarschijnlijk trek ik op het eind van het jaar richting naar Australie. Meer hierover binnen een aantal maanden.
Om een update te geven na het laatste nieuws dat ik jullie bracht. Mijn vader heeft een CVA waardoor ik me genoodzaakt voelde de Filippijnen even in te ruilen voor Belgie. Belgie bracht de eerste dagen een vlaag van bitterheid en koudheid. Mijn vader die in het ziekenhuis te bed lag en met moeite er een verstaanbaar woord kon uitkrijgen. Het weerzien van mijn familie veroorzaakte tranen en voor een stuk blijdschap om de situatie niet van mijlenver te moeten opvolgen. De angst dat mijn vader me niet meer zou herkennen, vloeide al snel weg. Hoewel ik dagen nadien toch in twijfel trekte of hij me wel degelijk kende, omdat de dokter had gevraagd wie ik was en hij daar klaarblijkelijk niet op kon antwoorden.
Al de vragen die ik had, kon geen enkel ander familielid beantwoorden. De dokters gaven me ook niet veel nuttige antwoorden, 'afwachten' en ' hij gaat snel vooruit' was het antwoord, maar feiten en bewijsmaterialen van wat er in zijn hersenen om ging bleef achterwege. Dit was frustrerend, maar ik moest me er bij neerleggen. Mijn vader maakt dagelijks vooruitgang, waardoor hij een week later werd opgenomen in het revalidatiecentrum "Hof Ter Schelde".
Je hoort vaak dat mensen dit krijgen, maar het is altijd een ver van je bed show, tot de dag van vandaag. De laatste dagen waren niet gemakkelijk voor mijn familie, vooral voor Haydee (zijn vrouw) en Jamie, daarom dat ik besloot bij ze in te trekken zodat ik eventueel de nodige zaken kon regelen. Toch verschiet ik er van hoe snel mensen zich hierover kunnen zetten en zich aanpassen en verder gaan met het leven. Alleen mijn vader heeft het nog steeds moeilijk, maar ook hij neemt aan wat er gebeurd is en probeert er het beste van te maken. De ene dag gaat beter dan de andere. Fysiek is hij volledig hersteld, mentaal gaat het elke dag een beetje beter, hoewel hij nog niet kan lezen en moeilijkheden heeft connecties te leggen tussen woorden en tekeningen. Als hij spontaan is, kan hij zich redelijk goed uitdrukken, maar concentreren en leren is heel moeilijk. De dokters spreken van het begrip 'sensorische afasie'. Het herstel kan 6 maanden tot een jaar duren. Waarschijnlijk zal hij nooit de oude worden, maar we dienen positief te blijven denken, willen we hem vooruit helpen.
In het begin had ik het heel moeilijk en wilde ik niet meer terug naar de Filippijnen, maar nu kan ik het alweer beter realiseren. Natuurlijk ga ik terug om mijn projecten tot een succesvol einde te brengen. Ik blijf nog een weekje in Belgie en dan ga ik terug, maar zal nog een paar dagen doorbrengen in Korea om een vriendin te bezoeken die ik vorig jaar leerde kennen in CFSPI.
Nog even een bedankje voor al mijn vrienden die afgelopen weken me hebben gebeld en leuke dingen met me zijn gaan doen. Het was een plezier om iedereen terug te zien. :)
Een aantal dagen geleden kreeg ik een mailtje van mijn zus dat ik dringend moest bellen. Ze had 3 contactpersonen vermeld in haar e-mail, snel genoeg wist ik dat dit nieuws slecht was en verbonden was met mijn vader. Het telefoontje was zeer kort en gaf me een schok. Ik wist niet waar ik moest kruipen, de tranen waren zeer moeilijk te bedwingen. Mijn zus bracht me het nieuws dat mijn vader een beroerte had gekregen de nacht voordien en in het ziekenhuis ligt. Ik vrat mezelf op en vroeg Jp of ik skype kon gebruiken. Natuurlijk duurde het nog een aantal uur voordat meer nieuws doorlekte. Het was een vreselijk gevoel om zo ver af te zijn en alles via de telefoon te moeten horen.
Het nieuws was afhankelijk van wie het bracht eerder positief of negatief. Mijn zus is zeer positief over papa zijn toestand, maar zij zegt dat de andere familieleden zijn herstel niet zo positief inschatten. Om de afstand te verkleinen en dicht bij mijn vader te zijn, trachtte ik zo snel mogelijk een ticket te boeken, maar de eerste optie die vrij kwam is pas 18 januari. Ik hoop ten zeerste dat hij tegen dan al een beetje hersteld is.
Op een aantal weken tijd kan er heel wat gebeuren, zoals een pracht van een vakantie met Jp. Hoewel als ik eerlijk moet zijn het weer me niet altijd zo beviel. Het regenseizoen in het Zuiden duurt langer dan in het Noorden. Het moment voor vertrek haalde ik mijn paraplu uit mijn zak met de gedachten 10 dagen mooi weer te hebben, maar dat was verkeerd gedacht met als gevolg dat ik 5 dagen voortdurend het gevoel had in natte kleding rond te lopen en dit had tot gevolg een verkoudheid die maar blijft aanslepen. Al een geluk waren er een aantal dagen dat het weer mooi was en dat Jp en mezelf een brommertje huurde en geweldige plekken gingen bezoeken. Zo kruiste we Bohol als Dumaguete en bezochten we een waterval, een meer dat een tweelingszus heeft verdoken achter een berg. Daarom dat het ook het twin lake noemt. Evenals bezochten we een peace corps volunteer die in een hele leuke gemeenschap woont Valencia in een hut gebouwd uit bamboo. Het was een huisje om jaloers op te zijn en slechts 20000pesos koste (min of meer 350euro).
De laatste dag in Dumaguete gingen we naar een aards paradijs. Een resort van een Engels koppels aan de zee, maar heel mooi en goed onderhouden. We dwaalde zo af dat we verplicht waren om in de donker de weg naar de stad terug te vinden.
Jp besloot om Kerstmis door te brengen met zijn familie, dus was ik alleen en daarom besloot ik naar Chris en Rita te gaan (2 Belgen die een resort bouwde in de jungle in Bohol). Kerstmis was boven alle verwachtingen zeer gezellig, hoewel het eten me niet veel deed. Het gezelschap daarentegen was zeer fijn. Het waren allemaal reizigers, vooral koppels maar toch was het een hele fijne bende.
Terwijl de meeste vrijwilligers besloten om naar Boracay te gaan (soort van Ibiza, maar kleinschaliger en lokaler) verkozen Jp en mezelf om een rustigere plek op te zoeken. We sloten ons aan bij 3 andere Australiers en een Engelsman. We verbleven in Guimaras (eiland naast Iloilo) in een hut met zicht op de baai. Het kon niet meer Romantisch zijn. Het snorkelen bracht ons naar een wereld van wonderen onder het wateroppervlak en de kano bracht ons naar de kleinste eilandjes op de wereld.
Ik overleefde de vakantie met Jp, hoewel we regelmatig wel eens tegen een argument aanbotste. Maar welk koppel gaat hun relatie argumentloos door? We hebben het vaak moeilijk om te denken samen onze toekomst voor ogen te zien, maar ik hoop dat we hier over een aantal maanden wel duidelijkheid over krijgen.
Ondertussen is er weeral een maand gepasseerd. Het is al grandioos druk geweest. Vooral het werk heeft de laatste 5 weken heel wat energie en tijd gevraagd. Zelf zie ik dit niet zo, maar het vriendje klaagt en zegt dat ik met mijn werk getrouwd ben. Dit was ook onze eerste grote discussie, hoewel ik zelf niet echt vind dat ik voortdurend op het werk rondhang. Toch heeft hij ergens wel gelijk. Wat wil je ook, na 5 jaar geen relatie te hebben en dan nu plots met iemand rekening te moeten houden. Dus komt het er op neer een beetje water bij de wijn te doen en het werk te laten voor wat het is en wanneer ik s avonds de office verlaat ook degelijk het werk niet meeneem. Dit zal me niet direct lukken, maar ik ga in ieder geval mijn best doen niet aan het werk te denken of nog enig werk te verrichten als ik thuis ben. Het is best grappig om dit van een jongen te horen. Meestal zijn de rollen omgedraaid, niet?
Sinds een aantal weken ben ik voor een jaar in de Filippijnen en om eerlijk te zeggen het voelt best goed. Het leven gaat zijn gangetje en ik voel me hier best gelukkig, hoewel ik natuurlijk mijn dagen heb maar dat overkomt iedereen wel een keertje waar je jezelf ook bevindt. Vorige week hadden we zelfs een super leuk kunstfestival Sunflower festival op het programma staan. Lokale- en nationale kunstenaars kwamen samen en staken een geweldig concert in elkaar. Eindelijk werden mijn muzikale verlangens vervuld, dit had te maken met de djembees die op de achtergrond weergalmde. Samen met Claire (lokale vrijwilliger) gooide we onze benen los en hadden we grandioos veel fun. Daarnaast hebben we geen dag die passeert zonder bezoekers in ons huis te hebben. Elke week leer ik nieuwe mensen kennen en het voordeel van het goedkope eten om vaak uit eten te gaan en zelfs nog steeds nieuwe plaatsen te exploreren.
Een aantal weetjes:
Mijn kotgenote stond op het punt om het huis te verlaten, omwille van het onveiligheidsgevoel sinds de inbraak en een open deur terwijl iedereen beweerde deze niet open gehad te hebben. We hebben dit kunnen oplossen door alle deuren met koorden vast te maken en regelmatig de ramen te inspecteren. Veel valt er niet meer te stelen, maar het gevoel veilig in je huis te kunnen slapen is onbetaalbaar.
Een aardbeving van meer dan 5 seconden. Dit was de langste en meest akelige aardbeving die ik tot hiertoe heb meegemaakt. CFSPI stond op zijn grondvesten te schudden en ik moest me vasthouden aan de bureau. De Filipinos die juist aan het eten waren, gingen gewoon verder met eten terwijl de vrijwilligers volledig doordraaiden .
Een typhoon die even wilde passeren en een dosis regen met zich meebracht, waardoor ik genoodzaakt was een paraplu te kopen hoewel het regenseizoen al gepasseerd was.
De bezetting van de Peninsula (een 5-sterren hotel in Manila) door rebellen onder de leiding van Senator Antonio Trillanes die opperden voor een aftreden van de corrupte Presidente Arroyo. Manila stond op zijn kop. Er werd zelf een curfew ingesteld, hoewel een curfew op meerdere plaatsen terug te vinden is. Dit om het geweld te voorkomen en de bewoners te beschermen. Dus dat was niks nieuw.
De Kerstvakantie breng ik door in het Zuiden. Eerst ga ik voor een aantal dagen naar de Nut Huts in Bohol (Belgische vrienden) en na kerstmis trekken Jp en mezelf naar Negros om daar een aantal dagen rond te trekken om dan met andere Ausies Nieuwjaar te vieren in Guimaras. Ik kijk er enorm naar uit omdat we nieuwe plekken gaan verkennen, in de natuur zullen rondhangen, er eindelijk een beetje rust zal zijn en ik kan uitvissen of reizen met Jp goed zal verlopen.
Met deze wens ik iedereen een ZALIGE KERSTMIS EN GELUKKIG NIEUWJAAR en hoop ik voor iedereen een gezond en gelukkig 2008...
3 weken in Belgie waren een verademing. Toch waren de verwachtingen hoger, waarschijnlijk omdat ik na een jaar een droom had opgebouwd. Het was koud en triest weer. Iedereen moest werken waardoor ik dagen van eenzaamheid kende, hoewel mijn avonden goed gevuld waren. Voordat ik vertrok startte ik een relatie met een Filipino. Voor diegene die het nog niet zouden weten, zijn naam is John Paul Taberdo en is Engels alsook Australier. Hij is een gewelige persoon en heeft me geholpen om met een nieuwe energie boost op het vliegtuig te stappen en aan deel twee te beginnen.
Het was zeer fijn om vrienden en familie weer te zien, maar het maakte me enorm triest te denken dat ik niet opnieuw zou kunnen vertrekken. Als ik een boeiende job had gehad in Belgie, zou ik zeker ook zeer gelukkig kunnen zijn hoewel het weer me niet vriendelijk zou toelachen. Iedereen heeft de settling kriebels in zijn lichaam, maar toch moet ik toegeven na een jaar in de Filippijnen te zijn dit bij mij min of meer is overgegaan. Ik blijf nog wel een aantal jaar in het buitenland werken en kijk vol verwachtingen uit naar wat 2008 me gaat bieden op professioneel vlak.
Ondertussen ben ik alweer bijna 2 weken terug op post. Natuurlijk ben ik wel een aantal dagen blijven hangen in Manila om wat tijd door te brengen met Laura. We gingen nogmaals op zoektocht om de goedkoopste kledingwinkels uit te pluizen en natuurlijk kwamen we weer met een zak buiten.
1 november is zoals in Belgie allerheiligen en worden de doden herdacht, maar dit is een grappige ervaring hier. De Filipinos vinden voor alles een excuus om te feesten, ook op deze dag wordt er gefeest. De Filipino familie heeft de traditie om samen te komen op de begraafplaats en samen gezellig even uit de bol te gaan. Iedereen heeft een tent bij en gaat min of meer wild kamperen op de graven. Ze blijven er 1 tot 2 nachten slapen en vergezeld door een berg aan eten, zitten ze een hele dag te praten op het graf, met muziek en drank, een echte party dus. In Belgie zou dit verzekerd grafschennis zijn, maar hier is het de manier om de doden te herinneren. Het riep een dubbel gevoel bij me op. Enerzijds was ik een beetje geshockeerd omdat dit me behoorlijk deed denken aan een festival zoals Werchter, anderzijds vond ik het positief om op deze manier met de familie bij elkaar te komen en het overleden familielid erbij te betrekken. Volgens mijn tante is er heel wat kritiek geuit vanuit de overheid en de kerk, omdat mensen deze dag niet meer serieus namen en het afgelopen jaar te veel aandacht en geld werd geinvesteerd in muziekinstallaties, leurdes, karaoke, etc... waardoor de overheid tracht dit nu min of meer onder controle te krijgen.
Mijn tante, Laura en mezelf gingen op een gewone manier overleden familieleden herdenken. Mensen worden vaak eerst begraven, maar moeten na 10-20 jaar het graf verlaten, zodat er opnieuw ruimte komt voor anderen. De resten van de overledene worden in een kastje gestoken. Het Chinese kerkhof is iets zeer speciaal. De rijke families bouwden mini villas voor de overleden familieleden. Het zijn huizen waar je u tegen kunt zeggen. Terwijl er miljoenen mensen in krotten leven, wonen de doden in villas. Op de kerkhoven wonen veel arme mensen, omdat het goedkoop is en omdat de rijke mensen vaak arme mensen betalen om voor de graven te zorgen. Wanneer een chinees overlijdt, krijgt hij niet alleen bloemen mee op zijn graf maar ook papieren geld, coco-cola, rijst,...Je kan de grappigste dingen terugvinden bij de graven. Dit was dus weer een hele nieuwe ervaring.
Voordat ik terug naar Baguio vertrok, ging ik samen met Laura en een aantal Filipinas naar Tanay. Dit is een plaatsje ongeveer een uur buiten Manila. We gingen zwemmen in een waterval. Ook al heb ik al heel wat watervallen bezichtigd, was deze weer helemaal iets anders. Diegene tegen Baguio aan zijn wel veel rustiger...het stikte er natuurlijk van het volk en we waren de enigste buitenlanders waardoor alle ogen op ons gericht waren. Maar na een jaar kan je dit onopgemerkt voorbij laten gaan.
Zaterdagmorgen vertrok ik terug naar Baguio om het leventje hier verder te zetten, hoewel het deze keer anders zou zijn mits John Paul me stond op te wachten.
Weken en dagen vliegen voorbij. Nog 2 dagen en ik vertrek op vakantie naar Belgie. Het zullen 3 zeer boeizame weken worden, omdat er naast het bezoeken van vrienden en familie ook andere dingen op het programma staan zoals een cursus Internationaal Humanitair Recht & Hulpverlening en een reisje naar Madrid.
Gisteren had ik minder geluk. Toen ik 's morgens thuis kwam, bleek dat de peace corps volunteers die de weekend in mijn huis hadden doorgebracht de deur waren vergeten dicht te doen. Ik was redelijk kwaad toen ook bleek dat mijn laptop en mijn camera gestolen waren. Een paar uur later toen ik mijn kamer nog eens inspecteerde, bleek dat ze niet via de deur waren binnengekomen, maar via mijn raam. Deze raam had in het hele jaar nog nooit open geweest en blijkbaar hadden de dieven toch een manier gevonden om die raam open te krijgen en nadien via de deur in de nacht op te gaan. Normaal zijn alle huizen hier beveiligd door bars, maar ons huis heeft bij toeval een bar die naar binnen opengaat. De hele dag was ik een beetje geambeteerd door het verlies, maar het is uiteindelijk maar iets van materiele waarde. Al een geluk heb ik een harde schijf met een back-up van alles wat op mijn computer stond, dus geen getreur. Misschien maar beter dat ik niet thuis was, wie weet wat er anders met mij was gebeurd. Iedereen is hier ondertussen al beroofd geweest op straat of in het huis, dus ik ben niet veel langer een uitzondering.
Voor de rest verloopt alles zeer vlot. Het werk liep de laatste week op wieltjes. Het was zeer druk... een child rights workshop, artist-to-artist workshop, orientation on database development dus je kan wel raden dat ik niet heb stilgezeten de laatste weken. De vakantie in Belgie is daardoor ook wel duur verdiend. Mijn GSM uit Belgie was blijkbaar ook zeer waardevol voor de dieven en ben nu al mijn nummers kwijt, dus stuur me gerust een mailtje met je nummer zodat ik je kan contacteren in Belgie voor een pinje te gaan pakken.
Ilse Kooyman schreef me na haar vakantie een paragraaf over El Salvador, omdat voor grote stukken het herkenbaar is met de Filippijnen, zou ik dit ook graag meedelen aan de lezers. "Spijtig om zien is de invloed uit de Verenigde Staten in deze landen en hoe de ketens fastfood zich er neernestelen, das dus een vieze invloed. Of hoe gsm-operatoren tot in de kleinste uithoek op het platteland reclame maken voor een basisproduct dat voor de plattelandmens eigenlijk geen prioriteit is en voor hen duur uitvalt. Het meest spijtige is misschien wel het feit dat het dagelijks leven zo bepaald wordt door criminaliteit en hoe deze te vermijden. Bij zonsondergang begeeft niemand zich meer op straat. Verplaatsing enkel in een wagen. Velen dragen een wapen. Een relict van de burgeroorlog nadat Romero (een linkse kardinaal die het in '80 opnam voor de armen). Velen trokken tijdens de oorlog naar de VS en dan vooral ook de minder bedeelde plattelandsmens (in El Salvador is verschil platteland-stad nog enorm groot). Omdat men niet aan werk geraakte en ook doordat men in contact kwam met de zogenaamde "gang"-cultuur in de VS, begonnen jongeren zich te groeperen en besteedde men zijn tijd aan kleine criminaliteit en stilletjes aan verzeilde men in grotere delicten. Oplossing v.d. VS? Buiten ! In plaats van naar oplossingen te zoeken voor de oorzaken van deze gangs die zich in het spaans "maras" noemen, stuurden men ze terug naar hun land van origine. Resultaat: in eigen land vormde zich een steeds grotere achterban bij een arme nietswetende bevolking... na de oorlog bleven vele wapens ook in de omloop. Hedentendage deinst men voor NIETS terug, doden voor een gsm of voor niets. Elke bus of wagen kan op elk moment worden aangehouden, niets moet, alles mag... de wet van de sterkste. En de wetten binnen de maras -die zware getatoeërd rondlopen- zijn hard. En dat is zo triestig voor zo een mooi land met zo een mooie bevolking!"
Op het bureau liep iedereen de voorbije weken gefrustreerd rond, omdat het internet niet werkte en de server volledig plat lag. Sommige gebieden in de Filippijnen beschikken nog geeneens over al deze moderne technologie of hebben er geen weet van, maar kunnen het daardoor ook niet missen. Maar in het bureau heeft iedereen toch stiekem een internet-verslaving opgelopen. Als je bij accident voorbij iemand zijn computer loopt, zie je dat ze al snel overschakelen naar een word-document om maar niet toe te geven dat ze even een toevlucht zochten op het net. Het internet wordt hier grotendeels gebruikt voor te e-mailen, maar ook voor friendster. Een super populair netwerk waar je fotos op kan zetten en andere Filipinos kan leren kennen. Evenals ik zelf ben verslaafd aan het internet, hoewel ik moet toegeven als ik het niet in de buurt heb ik er ook niet naar verlang. Sinds een paar uur geleden konden we na 4 weken eindelijk weer op het internet, waardoor de gezichten van iedereen op klaarde. Het nadeel is dat mensen meer gedaan krijgen wanneer het internet niet ter beschikking is, ahum dat geldt toch in ieder geval voor mij.
Het regenseizoen is nu echt aangebroken Voor 4 dagen regent het al pijpenstelen. Het is ongelooflijk ik heb nog nooit van mijn leven zoveel regen gezien. Vandaag werden alle activiteiten afgelast. De studenten moesten zelf niet naar school. Ik kon mijn ogen niet geloven. In Belgie zou dit niet waar zijn, maar blijkbaar wordt dit gedaan uit veiligheidsmaatregelen. In het verleden zijn er al kinderen verdronken of terecht gekomen in een accident omwille van de weeromstandigheden. Het grelligste is s nachts wanneer je probeert te slapen en de wind en regen tegen de ruiten slaagt.
De straten staan blank waardoor het wreed ongemakkelijk is om met sleffers door het water te ploeteren. De taxis zijn vaak zeer egoistisch en rijden er met grote snelheid door waardoor je van kop tot teen nat bent als je niet oppast. De straten in Latrinidad hebben geen goten en het water kan er dus niet weg...dus een grote modderpoel...Dit was kort een mededeling uit de Filippijnen.
Met deze wil ik jullie meedelen dat er nieuwe fotos te bewonderen zijn. Onder links fotos II kan je rechtstreeks op facebook komen en daarfotos bekijken van de laatste 3 maanden.
Hierbij wil ik jullie ook meedelen dat ik naar huis kom voor een vakantie vanaf 5 oktober tot het einde van oktober. Dus hou zeker een plaatkse vrij in jullie agenda om samen een goed Belgisch pint te gaan pakken.
Ik heb nog nooit zo hard uitgezien naar een vakantie in eigen land. Wanneer iets alledaags is, stel je er geen vragen bij. Maar wanneer je ver weg bent van alles wat heel gewoon is, mis je het enorm. Ik hoop in de drie weken dat ik Belgie ben zeker al mijn dichte vrienden en familieleden te kunnen zien en verhalen uit te wisselen. Vrienden hier in Baguio zeggen me dat ze teleurgesteld waren wanneer ze huiswaards keerde, omdat blijkbaar niks was veranderd. Ik geloof dit niet, want op een jaar tijd veranderd er heel veel zoals een nieuwe job, nieuw appartement, nieuwe partner, babies...Ik hoop dat jullie al deze verhalen met me willen delen en hopelijk kunnen jullie mij motiveren om na deze ervaring terug te keren en te settelen zodat ik niks meer hoef te missen J
De hele week was iedereen in de weer voor voorbereidingen te treffen voor de opening van het Life Skills Center. Dit center werd opgezet met de hulp van fondsen van verschillende gegoede mensen, waardoor CFSPI een speciale opening hield voor deze mensen het gebouw te tonen. Het center zal in de toekomst jongeren de mogelijkheid bieden een vocational training te volgen in houtbewerking als bouw en waarschijnlijk andere interessante opleidingen.
Ik was verantwoordelijk voor de dislpay...2 weken geleden startte ik met het verzamelen van levensverhalen van de jongeren alsook fotos van het laatste jaar. Samen met de vrijwilligers maakten we collegas van de verschillende projecten en trainingen. Het was heel wat werk, maar het was even iets anders dan altijd achter de computer zitten.
Vrijdag hadden we gepland alles klaar te zetten. Het was een regelrechte ramp. Alle constructiewerkers waren hard aan het werk. Het gebouw was een stort. Er stonden nog geen ramen in het gebouw, de tegels waren ze aan het leggen. Het materiaal dat de jongeren hadden gemaakt de afgelopen 5 maanden was verspreidt over heel het gebouw. Iedereen vroeg zich af waarom D. Urquico (de president van CFSPI) niet een maand kon wachten met de opening. Maar blijkbaar was de Rotary Clob (sponsers) juist dit weekend in Baguio. Danny ging ook uit van het idee dat dit hen kon motiveren misschien nog meer geld te geven.
Zaterdagmorgen zag het gebouw er verbazingwekkend proper uit. Nog steeds waren er geen ramen, maar in ieder geval konden we gasten ontvangen. De display was afgewerkt zodat we ons foto materiaal en verhalen konden ophangen. Spijtig genoeg was het programma zo krap dat de mensen niet echt de tijd hadden om de display van dichtbij te bewonderen.
De jongeren hadden precies allemaal deelgenomen aan een voor en na. Ze waren allemaal naar de kapper geweest en hadden propere kleding aan. We hadden 3 jongeren uitgekozen die een presentatie gaven over de activiteiten waarin ze hadden deelgenomen en wat ze hieruit geleerd hadden. Ze waren zenuwachtig wanneer ze voor het publiek moesten staan, maar je zou voor minder als dit de eerste keer in je leven is. Ze deden een geweldige job.
De opening was een succes met de kans een aantal interessante mensen te ontmoeten, zoals de burgemeester als een aantal buitenlanders waarvan ik niet eens wist dat ze in Baguio woonden.
Deze week zou ik graag een vriend van me aan het woord laten, namelijk Jim Ward. Hij schrijft wekelijks een column in een lokale krant deZig Zag Weekly, July 22, 2007. Ik vond zijn woorden interssant om even bij stil te staan.
The past does not exist. The future has not begun. The present is an infinitely small point in time in which already non existent past meets the imminent future. At this point, which is timeless, a persons real life exists.
« Stranger in a strange land »
Time. Time. What is time ? Swiss manufacture it. French hoard it. Italians squander it. Americans say it is money. Hindus say it does not exist.
There are so many sayings about the concept of time. Essentialy its the means by which we measure the passing of our lifespan. Its the basis for pressure as in we are running out of time and for release as in dont worry, we have plenty of time.
Its something we tend not to worry about till its almost gone.
There are times in your life just as there are seasons to every year.
There was a time while living in Tokyo I would spend a fortune for KOBE beef and now is the time I am committed vegetarian feeling the pain and suffering of those sentient beings that are beings sliced and diced on grill tables allo over.
There was a time I thought I was being a great father by working 12 hours a day to give my daughters everything and there is a time now that I envy and respect my daughter as she gives her time over materialsim to her 2 beautiful children. Then I think wish I couldtake back time.
There is the passage of time to a person on death row waiting for his judgement and the passage of time to an autistic child that has no sense of time. To the first it is precious and endless at the same time, and to the latter well its not an element in their lives at all.
Jim practices boedhism he refers to the ZEN practitioner...time is for both nothingness and enlightenment which are both sought within the daily practice of meditation. When many people are asked about meditation they reply oh, I dont have time for that in my life. People can t imagine a day without quieting their mind.
Ook al heb ik het niet altijd even gemakkelijk hier en heb ik nogal eens de neiging om te klagen...ben ik heel blij dat ik mijn droom achter na gaan...spijtig genoeg maakt de invulling van een droom altijd plaats voor een andere droom. Misschien is het mijn vorm van materialisme, altijd verlangen naar iets meer en beters...
Het tijd concept...ben ik hier helemaal niet meer zo bewust van...tijd vliegt hier voorbij...Als we het vandaag niet gedaan krijgen, doen we het morgen wel. Een druk op andere leggen om sneller iets gedaan te krijgen, lukt zelden. Daarom dat ik kies voor go-with-the-flow and hoop op deze manier toch ergens te geraken.
Geluk ligt hem in de kleine dingen...weet je hoe blij ik kan zijn om s morgens met een emmer warm water over me te laten gieten (het water warmen we op met een elektrische verwarmer), de moment blijdschap door mijn lichaam vloeit wanneer mijn vrienden of familie me even op bellen om met me te spreken, een stukje kaas eten,...Dingen die in Belgie zo vanzelfsprekend zijn, maken me super gelukkig hier en kijk ik soms weken lang naar uit.
Met deze woorden wil ik Jim Ward zijn column afsluiten. Ik vraag aan iedereen die mijn blog leest om even stil te staan bij het concept tijd. Hoe vul jij je tijd ? Ben jij iemand die regelmatig je vrienden aan de kant schuift, omdat hij geen tijd heeft ? Ben jij iemand die vergeet te dromen, omdat hij te veel onder druk staat ? Sta dan even stil bij deze woorden...want het leven gaat enorm snel en ik heb hier heel wat mensen van een andere generatie om me heen en die me zeggen eindelijk heb ik tijd om te leven.Tracht te genieten van elke moment die je dierbaar is en stel je dromen niet uit, want op een dag in je leven kan het te laat zijn om te dromen.
Mabuhay Philippines
