Het is alweer even geleden dat ik nog iets heb laten horen. Om eerlijk te zijn, heb ik nog niet veel kunnen stil zitten. Op het werk is het druk. Ik tracht alle projecten af te werken en kreeg er nog een paar extra bij. Daarnaast probeer ik regelmatig een paar Australische job sites na te gaan en hoewel ik al meer brieven heb verstuurd dan dat ik ooit in Belgie heb verstuurd, zijn de antwoorden zeer minimien. Aan de ene kant is dit enorm frustrerend, omdat ik toch heel wat ervaring en kwaliteiten heb en dus niet echt begrijp dat geen enkele werkgever mijn cv interessant vindt. Hopelijk verloopt het beter wanneer ik in Australie ben, omdat ze me dan rechtstreeks kunnen contacteren. Het nadeel met mijn visa is dat ik maar tot 6 maanden bij een werkgever mag werken en dit vormt ook een beetje een probleem. Misschien dien ik wel een aanvraag in om een beetje langer te kunnen werken bij een specifieke werkgever, maar daar kan ik nog geen uitspraak over maken. Laten we eerst zien of we Australie leuk vinden...
Enkel 4 weken meer in CFSPI. Het voelt soms raar, uiteindelijk heb ik hier bijna 2 jaar gewoond en is alles rond mij een gewoonte geworden. Ik ga het hier allemaal missen. De collegas, de job, de vrijheid, de vrijwilligers, af en toe de leuke weekendjes, de goedkope en lekkere restaurantjes, etc. Maar aan de andere kant zal het fijn zijn om in Australie nieuwe mensen te leren kennen, uitdagingen aan te gaan, hopelijk een beetje meer te verdienen, leuke tripjes te maken, elke dag lekker warm weer (je gaat me hier waarschijnlijk over een aantal maanden over horen klagen), een douche kunnen nemen, culturele festivals, salsa dansen, etc.
Zoals je ziet, kijk ik er enorm naar uit. Voor diegene die ik nog niet had ingelicht ik kom niet over Belgie mits dat de tickets enorm prijzig waren en mijn budget miniem was. Jp en mezelf vertrekken de 4 September naar Sydney om tijd met zijn ouders door te brengen (grappig om de ouders van uw vriend pas na een jaar samen zijn te leren kennen). 11 September vliegen we door naar Brisbane en daar zullen we hopelijk een leuke kamer vinden met een aantal andere jonge mensen. Ter informatie we plannen nog niet om samen te wonen. Dit is nog een beetje te vroeg en het geeft mij ook de mogelijkheid om zelfstandigheid te creeren en mijn persoonlijke vrienden te maken. Voordat we naar Australie vertrekken vliegen we nog voor een aantal dagen naar Davao om de familie van Haydee (de vrouw van mijn vader) te bezoeken. Ik hou jullie op de hoogte houden van de avonturen die op mijn weg liggen.
Eindelijk zit ik eens niet achter een bureau, maar nog steeds achter een computer. Het fijne is dat ik tussen plantjes zit en juist een wandelende tak zag passeren. Soms vind ik het echt spijtig dat ik met mijn job niet veel meer in het veld kan zijn. Ondertussen heb ik me daar bij neergelegd, maar als ik ooit terug in de ontwikkeling werk, hoop ik meer veldwerk te doen.
Binnen 3 maanden zit mijn werk er bij CFSPI op. Het loopt hier stilaan op het einde. Stilaan begin ik uit te kijken naar de nieuwe ervaring die voor de deur ligt: Australia. Natuurlijk dien ik het hier eerst tot een goed einde te brengen.
Een weekje geleden waren mijn broer en zus alsook schoonbroer en vriendin patricia hier. Ik keek enorm uit naar hun komst. Het was hun eerste keer zo ver weg van huis, daarom dat ik nerveus was om alles goed te doen voor hen. Voordien stippelde we samen een trip uit. We volgden deze trip tot op de voet, hoewel we regelmatig vastzaten met het weer of het gebrek aan vervoer. In Banaue verbleven we in het huis van een cafe uitbater. Dit was zeer gezellig, omdat we met 6 op een kamer lagen. We moesten onze wandeling naar Batad uitstellen met een dag, omdat er een typhoon passeerde. Banaue was een waterramp. Op een gegeven moment moesten we zelf de auto uit omdat er een overstroming plaatsvond. We gingen te voet verder en de auto moest snelheid nemen om niet mee gesleurd te worden.
In Batad was het weer ongelooflijk mooi. De hemel was helemaal open en er passeerde geen regen wanneer wij daar waren. Onze weg naar Sagada brachten we door bovenop op een jeepney. Buiten een geribbelde kont, een rode neus en schouders kwamen we er goed vanaf. 2 dagen na de typhoon waagde we ons in de grot. Natuurlijk wist niemand wat ze moesten verwachten. Buiten een aantal tranen, gescheurde broeken en en gewonde gids kwamen we er goed vanaf (letterlijk op te vatten: mijn zus had 2 grote gaten in haar broek). Al snel zaten we op de bus naar Bagiuo en bracht ik de familie naar mijn favoriete restaurantjes. Spijtig genoeg moest ik 2 dagen werken, maar mijn baas had gevraagd om mijn familie mee te nemen naar de threat dat we hadden aan het zwembad. Dit was een zeer relaxe dag met een water volleybal tornooi tegen de filipinos. s Avonds moesten we op de bus naar Manila om s morgens ons vliegtuig naar Leyte te halen. Eerst konden we niet op de bus, omdat de verkoopster beweerde dat er geen plaatsen meer waren. Dit zorgde even voor een verhoging van mijn stress gehalte, omdat ik de tickets niet op voorhand had geboekt en dacht dat we niet meer op die bus zouden geraken en daardoor het vliegtuig zouden missen. We waren juist voor vertrek nog in staat op de bus te geraken. Wanneer we in Leyte aankwamen, was iedereen doodmoe. Een aantal uren slaap, zorgde ervoor dat onze batterijen een beetje waren opgeladen. De familie van JP bracht ons in contact met een Belgische cooperante die al 20 jaar in Leyte werkt. Ze was heel blij met ons bezoek en wij hadden een goede babbel. De avond brachten we door in een simpel visrestaurantje, waar meer kakkerlakken rondliepen dan de vis dat op ons bord belandde.
De volgende dag trokken we naar Basay. Dit ligt ongeveer 30 min van Tacloban, maar behoort tot het eiland Samar. We zaten voor een uur op de boot om de grotten te bereiken. Het waren mooie rotsformaties, maar stelde niet zoveel voor na de geweldige Sagada grotten. Op onze boottocht terug, viel er een mega regenbui uit. We hebben getracht die dag onze tocht voort te zetten tot in Marabut, maar tevergeefs zaten we vast omdat de bussen stamvol zaten. Na een suggestie van een lokale man en een paar keer het dorp op en neer te wandelen vonden we vervoer naar een resort dat ongeveer 20min van het dorpje lag.
We konden onze handjes kussen dat we op zo een geweldige plek waren terechtgekomen.Voor avondmaal kregen we verse krab op ons bord en andere vissoorten. Na zo een avontuurlijke dag was een geweldige maaltijd meer dan welkom. In de morgen kwamen we tot de conclusie dat we niet genoeg geld bij de hand hadden, dus gingen JP en Luc terug naar Tacloban terwijl wij onze tocht hervatte naar Marabut. Na een uur op het dak van de bus te zitten, kwamen we aan. Het was prachtig en rustig en we hadden geluk dat er kamers waren. We sliepen met 4 op een kamer, maar dat verliep zeer goed, hoewel JP en mezelf wel eens snakte naar een beetje privacy. De laatste dagen van de vakantie brachten we door al snorkelend. Vorige week vrijdag keerde de familie huiswaards met een dosis aan herinneringen die niemand hun nog afpakt. Spijtig genoeg sloot ik mijn vakantie af met een vermoeidheidsgriep waardoor ik buiten eenzaamheid me ook enorm ziek voelde. Al een geluk was het bezoek van de griep korstondig en kon ik snel door met mijn leventje hier.
Afgelopen woensdag was het mijn verjaardag. Dit beloofde een drukke dag te worden, omdat ik een feestje had georganiseerd en meer dan 20 gasten verwachtte. Nadat ik een interverview had afgenomen voor 1 van mijn projecten trok ik naar de markt om inkopen te doen. Nadien bracht ik een aantal uur door op het werk om tegen 5u samen met mijn kotgenoten in het werk te vliegen. Ik koos voor een simpele maaltijd: broodjes met tonijnsalade, humus, eiersalade, kaasdip saus met rauwe groentjes, fruit, nachos en spaghetti. Het was een echte feestmaaltijd. Mijn kotgenoten waren een grote hulp en zorgden ervoor dat alles was opgekuist voordat we naar bed gingen.
Het fijne aan mijn verjaardag is dat de 1ste mei altijd een feestdag is, ook in de Filippijnen. We hadden besloten om met een groep australische vrijwilligers naar Taal Lake te gaan. Vrijdag namiddag kwamen we aan in het hotel. Het stelde niet zoveel voor, maar de rust en het uitzicht op het meer gaf ons toch een beetje een weekendgevoel.
Nadat Laura zaterdagmorgen arriveerde, gingen we op de boot en trokken naar het eiland in het midden van het meer om onze wandeltocht te starten. Het was redelijk warm en in mijn hoofd had ik het verhaal van mijn moeder die me had verteld dat het een helse tocht omhoog was. De tocht viel al bij al heel goed mee, maar het aantal toeristen was rampzalig. De meeste toeristen waren van Koreaanse afkomst en gingen allemaal te paard omhoog waardoor we voortdurend opzij moesten springen om niet omver gelopen te worden. Boven aangekomen genoten we van koele kokosnootmelk en maakten we mooie fotos. Het was een beetje grellig om te weten dat je boven op een actieve vulkaan staat. Op een gegeven moment stond ik niet wetend boven een kleine rotsspleet en plots had ik het gevoel dat ik mijn voet in brand stond. Het was kokende stoom dat naar boven kwam. De snelle reflex redde mijn voet van brandwonden. Na uit te rusten, gingen we terug naar beneden om een duik te nemen in het meer. De boot had geen ladder waardoor het moeilijk was om terug in de boot te klimmen.
Aan wal namen we een douche en organiseerden we een jeepney om naar een supper lekker restaurant te gaan Sonyas Garden. Dit was de eerste keer dat ik zoveel geld neertelde voor een maaltijd, maar het was meer dan de moeite waard. De tuin was prachtig en omgeven door romantische plekjes waar je als koppel een paar uur kon doorbrengen. Het eten was overlekker. Het enige waar ik het soms moeilijk mee heb, is dat ze de ene gang na de andere op tafel zetten en je niet echt veel tijd krijgt om het eventjes te laten zakken.
Het weekend was snel voorbij, waardoor ik nu weer achter de computer ben beland en aan het werk ben. Dit is enkel voor anderhalve week, want dan komt de broer en zus op bezoek en trekken we er voor 2 weken op uit.
Dagelijks breng ik mijn dagen op het werk door en toch heb ik het gevoel dat ik sinds ik uit Belgie terug ben, nog geen moment heb stil gezeten. Elke weekend stond er iets op het programma, zo trok ik met Pasen naar Banaue en Batad met 3 andere meiden van het werk. We besloten om vanuit Banaue naar Batad te wandelen. Niet al te vaak zie je mensen dezelfde tocht ondernemen, omdat ze vluchtig reizen en eventjes snel een blik willen werpen op de rijsterrassen. De tocht was fijn, hoewel de regen ons op de hielen volgde. Het was fijn om met de meiden hun tijd in de Filippijnen af te sluiten.
Een week later trok ik met JP naar Vigan. Vrijdag hadden we het afscheidsfeestje van een vrijwilliger waardoor we laat in ons bed lagen en moeite hadden om er uit te komen de volgende dag. Dit zorgde ervoor dat we pas tegen 5u s avonds op de bus zaten. Al een geluk was het niet zo een lange bus rit (5u rijden) waardoor we nog iets lekker aten en genoten van een lokale straat band. Vigan is zowat het gezelligste historische erfgoed in het Noorden, een overblijfsel van de Spaanse bezetting. Veel huizen staan op instorten, maar andere huizen waren min of meer onderhouden. Een peace corps volunteer die daar van dienst is, nam ons mee voor lunch en bracht ons naar verschillende toeristische en historische plekjes. Voordat we huiswaarts keerden, doken we nog even in het zwembad van het hotel.
Afgelopen weekend nam ik 3 dagen verlof, zodat we onze lang geplande trip konden waar maken. Jp, Ash (nieuwe AYAD vrijwilliger) en mezelf trokken richting Kabayan om Mount Pulag (de hoogste berg in Luzon) te beklimmen. Kabayan is bekend voor de Ibaloi mummies. Deze mummies zijn goed bewaard gebleven. De manier waarop ze werden gemummificeerd is een beetje grellig. Voordat ze stierven, moesten ze een hoeveelheid zout water drinken. Dit zou helpen om een lichaam uit te drogen. Wanneer ze dood waren, werden ze in een bepaalde houding op een stoel gezet en werden de sappen uit het lichaam gestookt. Dan werden ze ingesmeerd met deze sappen en gedroogd in de zon. Oh ja en geloof dat hun ingewanden er uit werden gehaald. Nadien werd het lichaam in een specifiek draagkleed gestoken en door iemand van het dorp naar de grot gebracht.
Some believe the mummies were created by the Ibaloi between 1200 and 1500 B.C and buried in caves.
We kozen voor het Akiki trial. Dit is het moeilijkste trail. Natuurlijk dacht ik geen problemen te hebben met naar boven te geraken, maar dit was verkeerd gedacht. Dit trail was naar mijn weten, de zwaarste inspanning ooit in mijn leven. Ongeveer voor 6uur klommen we stijl naar boven totdat we op een hoogte waren van 2922m. Dat is natuurlijk niet zoveel als je vergelijkt met de bergen in Europe. Na een tijdje sleepte ik mezelf omhoog. Het leek of ik elke 5 minuten een pauze moest inlassen om even op adem te komen. Het was de rugzak die het zo zwaar maakte, maar ook de steile klim. Er was nooit even een rustpunt waar de weg rechtdoor liep. Jp wandelde steeds achter me en moedigde me voortdurend aan. We sloegen onze tent op aan de voet van de top. Ik had niet veel eetlust maar trachtte toch een aantal sneedjes brood te eten. Al snel begon het ferm af te koelen, dus kropen we in onze slaapzakken en genoten we van het enorm mooie sterrelandschap. Na een uurtje buiten te liggen, besloten we om te gaan slapen. Toen begon de helse nachtmerrie van koud die mijn hele lichaam bekroop. We hadden geen slaapmat bij waardoor ons lichaam niet warm bleef en mijn voeten en knieen een ijsblok waren. Ook al trachtte ik warmte te zoeken bij Jp bleef ik koud. Misschien dat ik ergens tegen de morgen in slaap viel, maar dat duurde niet lang. Klaarblijkelijk had niemand goed geslapen. Na een heerlijk granola ontbijt en inpakken besloten we ons naar de top te begeven. Het stijgen was nog zwaarder dan de dag voordien, maar dit was maar voor 20min. Het bereiken van de top was een super gevoel en de uitzichten waren een beloning voor de inspanning die we hadden geleverd. Ik dacht dat de wandeling voor de rest niet meer zo zwaar zou zijn, maar de daling was naar mijn mening meer wandelen en op het eind van de trip kon ik mijn voeten niet eens meer voelen. Toen we eindelijk het eindpunt bereikte, kwamen we te weten dat we de laatste bus hadden gemist naar Kabayan. Zodus liftten we met een lokale truck en de politie die ons tot aan ons hotel brachten waar we sliepen als roosjes.
Afgelopen weekend trok ik samen met Laura en 2 peace corp vrijwilligers naar Legaspi. Dit is het meest Zuidelijke punt van Luzon. Het is heel fijn om de weekend er op uit te trekken, maar ook heel zwaar. Vrijdagavond moest ik nog 7 uur op de bus zitten naar Manila, omdat het eten op de bustocht niet al te lekker is, had ik een vreselijke honger wanneer ik bij Laura arriveerde.
Laura was klaarblijkelijk nog in de moed om uit te gaan, dus stopte we op de weg even bij Mc Donalds. Fastfood ketens zijn overal te vinden hier, maar moet jullie wel zeggen dat dit een ongebruikelijke gewoonte is om me hieraan over te geven. Dit weekend was het spijtig genoeg 2 keer op rij. Al een geluk loop ik de fitness plat om aan mijn conditie te werken.
Zaterdagmorgen vroeg opgestaan om te horen dat het vliegtuig een technische panne had en we 2 uur langer moesten wachten. Laura had door gebrek aan slaap moeite om de moed er in te houden.
We kwamen tegen 18.00 aan in Donsol. Dat was dus min of meer een hele dag reizen. Onze magen gromde van de honger en blijkbaar was er een Duitser die juist een klein restaurantje was begonnen. Zijn vrouw was 1 uit de duizend Filipinas die zeer dominant overkwam. Zij had wel degelijk een attidude, maar ze serveerde ons lekkere gambas en spaghetti op zijn westers. Het ging allemaal zeer vlot tot we nadien de rekening kregen voorgeschoteld. Het was prijzig en dit was niet ingerekend in ons budget. Na een aantal biertjes vertrokken we om vroeg onder de wol te kruipen.
Buiten de dagelijkse kakkerlakken, liepen er deze keer ook muizen in de slaapkamer. Maar om eerlijk te zijn, heb ik liever een schattige muis op mijn kamer dan vliegende vieze kakkerlakken.
Het weer was zeer miezerig de volgende ochtend waardoor we schrik hadden dat we de whalesharks niet zouden te zien krijgen. Na nog 3 andere mensen te zoeken voor de boot en een half uurtje rond te varen, zei de kapitein dat we ons klaar moesten maken. Onze zwemvliezen aan en snorkels op, sprongen we achter de begeleider aan. Niet goed wetend wat ik te zien zou krijgen, schrok ik me een ongeluk toen er uit het niets een mega grote whaleshark voor me op duikte. Het is grijzig van kleur met witte stippen en reuzachtig groot. Ze kunnen blijkbaar tot 15m meten. Ze eten plankton. Spijtig genoeg had ik de onderwatercamera niet bij me, dus zullen jullie het moeten doen met de foto van hierboven.
Er wordt nog heel vaak op whale sharks gejaagd, hoewel er hard wordt gestreden om dit tegen te gaan. Vaak gaat het om lokale vissers die eem pak geld willen verdienen. Deze vissen zijn seksueel rijp op 30 jarige leeftijd en het kan zeer lang duren voordat ze zich voortplanten.
Daarom dat er in Donsol een ecologische centrum werd opgezet waar er op een ethische manier wordt omgegaan met de dieren. Hoewel ik toch denk dat de dagelijkse aanwezigheid van de toeristen toch een belemmering kan zijn op hun rust. Ook al was ik zeer dicht bij hen, respecteerde ik de regels en bleef ik op afstand. De begeleider nam mijn hand meermaals en zo volgde we de whale sharks voor 20 minuten. Het was een geweldig mooi ervaring en doet me nog meer verlangen om mijn duikcertificaat te behalen.
Na deze ervaring gingen we terug naar Legaspi en brachten we een bezoekje aan een kerkje waar een eeuw geleden 1200 mensen stierven toen ze vluchten van de vulkaan Mayon. Deze vulkaan behoort tot de 4 gevaarlijkste vulkanen over de hele wereld. Spijtig dat het enorm bewolkt was en we de top niet konden zien. Het was best grellig om te zien dat er bijna niets meer overschoot van de huizen waar de vulkaan in 2000 passeerde. Alles zag zwart...
Mayon last erupted in February 2000, displacing 80,000 people. The most destructive explosion was in 1814, when 1,200 people were killed and an entire town buried in volcanic mud.
Het was weer een leuk weekendje uit en dit was zeker meer dan verdiend mits ik vrijdag officieel mijn life skills manual kon afgeven aan Elita (program director).
Ondertussen zijn we alweer 2 weken terug in de Filippijnen. Het leven gaat zijn gangetje, hoewel het me soms toch te druk is. Er is constant iets te doen, soms moet ik echt moeite doen om een beetje tijd voor mezelf te vinden. Hoewel dat je me dan zou horen zeuren dat ik me verveel. Sinds een aantal weken is Panagbenga (bloemenfestival) ingegaan. Er gebeuren heel wat festiviteiten tijdens deze maand. Zo was er vorige week een parade met duizend verschillende bloemen, alsook street dancers. Het is de moeite, maar om eerlijk te zijn sluit ik me liever op en bekijk het vanuit mijn luie zetel omdat het te druk is. Half Manila kiest ervoor om naar Baguio te komen. Iedereen met zijn grote auto waardoor de pollutie zich even verdubbeld en ook de mensenmassa. Ik hou echt niet van te veel autos, pollutie en mensen, maar moet jullie dit niet meer vertellen want diegene die regelmatig mijn blog lezen botsen wel meer op deze frustraties.
Het werk verloopt vlotjes, hoewel ik nog steeds met mijn nieuw project moet beginnen. Mijn manual is bijna af. Nu ben ik echt de laatste loodjes aan het leggen. De database is nog steeds in ontwikkeling, hoewel deze fase snel zou moeten afgesloten worden zodat we kunnen overgaan tot de piloot testing.
De andere vrijwilligers zien hun einde naderen. Becky (Australische) heeft nog 6 weken te gaan en Kelly (Amerikaanse) vertrekt binnen 2 maanden. Ik ga me toch een beetje eenzaam voelen als zij weggaan, want dit waren 2 hele goede vriendinnen van me. Natuurlijk ga ik niet bij de pakken blijven zitten. Elke week leer ik nieuwe mensen kennen. JP is nog altjd dicht bij me en die gaat waarschijnlijk heel blij zijn dat ik meer tijd met hem kan doorbrengen.
JP ging me komen oppikken van de luchthaven, maar wanneer ik in de aankomsthal (op de straat) aankwam, was er niemand te bekennen. Mijn gsms batterij had het begeven waardoor ik zijn berichten niet kon lezen. De ergste scenarios gingen door mijn hoofd. Natuurlijk had ik het gevoel dat ik al uren aan het wachten was en het gevoel niet afhankelijk te moeten zijn van iemand, nam ik het initiatief zelf in handen. Ik zocht mezelf een te dure taxi en reed naar Laura. Terwijl ik in de taxi was, kon ik via de gsm van de taxi chauffeur JP zijn nummer opzoeken en hem bellen. Natuurlijk had ik hem juist gemist en was hij zeer teleurgesteld omdat hij meer dan 7 uur had gereden om me op te pikken.
Al een geluk konden we de teleurstelling snel overboord gooien en samen ons weekend in stappen. We zochten onszelf een leuk hoteltje. Wat in Manila niet zo gemakkelijk is, omdat de prijzen toch direct de hoogte in schieten. Uiteindelijk na 7 andere, vonden we een hotel dat er een beetje raar uit zag maar toch hele fijne kamers had.
Het weekend samen was geweldig. We overnachtten in het huis van zijn tante die 3 kinderen hebben en volledig onze aandacht vroegen wanneer we er nog maar binnenstapten. Het is leuk om stap voor stap JP zijn familie te leren kennen.
Maandagmorgen voordat we terug naar Baguio vertrokken, bracht JP me voor Valentijn naar een spa. Ik wist totaal niet wat ik me er van moest voorstellen. Het was een groot zwembad met 28 verschillende water massage technieken, maar ook saunas en thermische baden. Om eerlijk te zijn, was dit de mooiste valentijn die iemand me ooit gegeven heeft. We hadden niet zoveel tijd, omdat we terug naar Baguio moesten vertrekken en we niet te laat wilden arriveren.
Mijn ontvangst in Korea was zeer warm, hoewel Jo mij eerst 20 minuten liet schilderen waardoor ik enorm veel schrik kreeg dat ze me vergeten was. Na een paar toertjes met mijn karretje met al de bagage, vond ik haar. Het was raar om elkaar toch zo onverwachts weer te zien. Jo bracht me naar een hotel, omdat ze zelf bij een vriendin verblijft en daar onvoldoende ruimte was om me onder te brengen.
Doordat we van de bus op de taxi stapte en ik met al mijn bagage op mijn rug het redelijk warm had gekregen, onderschatte ik het weer. Na een lekkere warme douche trokken we naar buiten, maar al snel kreeg ik door dat het eigenlijk ijskoud was. Toen Jo een week eerder een mailtje stuurde, had ik over de -10graden celsius gelezen waardoor ik dacht dat het min of meer een Belgische temperatuur had. Ik heb me de hele namiddag sterk moeten houden, want had echt niet veel kleren aangetrokken waardoor ik aan de grond vastvroos. Uit armoede heb ik dan maar dikke warme laarzen gekocht om de 2 dagen door te komen en dan nog vrozen mijn vingers eraf.
Seoul is een grootstad. Het deed me een beetje denken aan Madrid en Engeland, omwille van het metro systeem. Het heeft zeker een aantal mooie plekken om te bezichtigen. Zo bracht Jo me naar de winkelstraat (blijkbaar heel bekend in Korea) alsook naar de uitkijktoren waar je een zicht hebt over Seoul. De volgende dag gingen we naar het koninklijk paleis van de keizer. Het was blijkbaar in Korea dat ze als eerste het vloerverwarmingssysteem uitvonden. Ze warmden hun vloeren op door vuurtjes te stoken onder de huizen. Ook ons hotel had vloerverwarming, waardoor het zo warm werd dat we bijna niet konden slapen s nachts. Misschien geloof je me niet, maar zelf een restaurantje waar we gingen eten had WC brilverwarming (was wel even gezellig om mijn billen weer eventjes op te warmen). Het paleis was heel mooi, gelijkaardig aan de paleizen gebouwd in Japan. Jo vertelde me dat Japan de bouwstijl van Korea overnam. Een paar dagen voor mijn bezoek werd de nationale schat van Korea verwoest door een gekke man. Hij had blijkbaar heel wat frustraties tegen het politieke systeem en daardoor zette hij hij de historische schat van Seoul in brand.
2 dagen waren natuurlijk veel te kort, maar het hoofddoel van mijn bezoek aan Seoul was Jo te zien. Het was zeer fijn om tijd samen door te brengen en de gekke dingen van de Koreaanse cultuur te leren kennen zoals het eten van ijscreme met tomaten en komkommer op. Jo was super gastvrij alsook al haar vriendinnen die me meenamen naar leuke en gezellige thee cafeetjes.
Wie weet breng ik ooit nog eens terug een bezoek aan Korea als het een beetje warmer is en als ik een beetje meer tijd heb om ook het binnenland in te trekken.
Wel wel...met het nieuwe jaar en het bijna eenjarige bestaan van mijn blog, breng ik een aantal veranderingen aan. Een nieuw kleurtje en een 60 tal leuke foto's van de afgelopen vakantie en een bezoekje aan een eco project van een peace corps. (zie link foto's II)
En hopelijk kan ik jullie ook nog een aantal spannende en leuke verhalen voorschotelen dit jaar:
* Bezoek aan Jo in Korea
* Gaat Kim eindelijk haar duikbrevet halen?
* De zus & broer die op vakantie komen :)
Het avontuur zit er zeker nog niet op en voor diegene die het zouden willen weten, waarschijnlijk trek ik op het eind van het jaar richting naar Australie. Meer hierover binnen een aantal maanden.
Om een update te geven na het laatste nieuws dat ik jullie bracht. Mijn vader heeft een CVA waardoor ik me genoodzaakt voelde de Filippijnen even in te ruilen voor Belgie. Belgie bracht de eerste dagen een vlaag van bitterheid en koudheid. Mijn vader die in het ziekenhuis te bed lag en met moeite er een verstaanbaar woord kon uitkrijgen. Het weerzien van mijn familie veroorzaakte tranen en voor een stuk blijdschap om de situatie niet van mijlenver te moeten opvolgen. De angst dat mijn vader me niet meer zou herkennen, vloeide al snel weg. Hoewel ik dagen nadien toch in twijfel trekte of hij me wel degelijk kende, omdat de dokter had gevraagd wie ik was en hij daar klaarblijkelijk niet op kon antwoorden.
Al de vragen die ik had, kon geen enkel ander familielid beantwoorden. De dokters gaven me ook niet veel nuttige antwoorden, 'afwachten' en ' hij gaat snel vooruit' was het antwoord, maar feiten en bewijsmaterialen van wat er in zijn hersenen om ging bleef achterwege. Dit was frustrerend, maar ik moest me er bij neerleggen. Mijn vader maakt dagelijks vooruitgang, waardoor hij een week later werd opgenomen in het revalidatiecentrum "Hof Ter Schelde".
Je hoort vaak dat mensen dit krijgen, maar het is altijd een ver van je bed show, tot de dag van vandaag. De laatste dagen waren niet gemakkelijk voor mijn familie, vooral voor Haydee (zijn vrouw) en Jamie, daarom dat ik besloot bij ze in te trekken zodat ik eventueel de nodige zaken kon regelen. Toch verschiet ik er van hoe snel mensen zich hierover kunnen zetten en zich aanpassen en verder gaan met het leven. Alleen mijn vader heeft het nog steeds moeilijk, maar ook hij neemt aan wat er gebeurd is en probeert er het beste van te maken. De ene dag gaat beter dan de andere. Fysiek is hij volledig hersteld, mentaal gaat het elke dag een beetje beter, hoewel hij nog niet kan lezen en moeilijkheden heeft connecties te leggen tussen woorden en tekeningen. Als hij spontaan is, kan hij zich redelijk goed uitdrukken, maar concentreren en leren is heel moeilijk. De dokters spreken van het begrip 'sensorische afasie'. Het herstel kan 6 maanden tot een jaar duren. Waarschijnlijk zal hij nooit de oude worden, maar we dienen positief te blijven denken, willen we hem vooruit helpen.
In het begin had ik het heel moeilijk en wilde ik niet meer terug naar de Filippijnen, maar nu kan ik het alweer beter realiseren. Natuurlijk ga ik terug om mijn projecten tot een succesvol einde te brengen. Ik blijf nog een weekje in Belgie en dan ga ik terug, maar zal nog een paar dagen doorbrengen in Korea om een vriendin te bezoeken die ik vorig jaar leerde kennen in CFSPI.
Nog even een bedankje voor al mijn vrienden die afgelopen weken me hebben gebeld en leuke dingen met me zijn gaan doen. Het was een plezier om iedereen terug te zien. :)
Een aantal dagen geleden kreeg ik een mailtje van mijn zus dat ik dringend moest bellen. Ze had 3 contactpersonen vermeld in haar e-mail, snel genoeg wist ik dat dit nieuws slecht was en verbonden was met mijn vader. Het telefoontje was zeer kort en gaf me een schok. Ik wist niet waar ik moest kruipen, de tranen waren zeer moeilijk te bedwingen. Mijn zus bracht me het nieuws dat mijn vader een beroerte had gekregen de nacht voordien en in het ziekenhuis ligt. Ik vrat mezelf op en vroeg Jp of ik skype kon gebruiken. Natuurlijk duurde het nog een aantal uur voordat meer nieuws doorlekte. Het was een vreselijk gevoel om zo ver af te zijn en alles via de telefoon te moeten horen.
Het nieuws was afhankelijk van wie het bracht eerder positief of negatief. Mijn zus is zeer positief over papa zijn toestand, maar zij zegt dat de andere familieleden zijn herstel niet zo positief inschatten. Om de afstand te verkleinen en dicht bij mijn vader te zijn, trachtte ik zo snel mogelijk een ticket te boeken, maar de eerste optie die vrij kwam is pas 18 januari. Ik hoop ten zeerste dat hij tegen dan al een beetje hersteld is.
Op een aantal weken tijd kan er heel wat gebeuren, zoals een pracht van een vakantie met Jp. Hoewel als ik eerlijk moet zijn het weer me niet altijd zo beviel. Het regenseizoen in het Zuiden duurt langer dan in het Noorden. Het moment voor vertrek haalde ik mijn paraplu uit mijn zak met de gedachten 10 dagen mooi weer te hebben, maar dat was verkeerd gedacht met als gevolg dat ik 5 dagen voortdurend het gevoel had in natte kleding rond te lopen en dit had tot gevolg een verkoudheid die maar blijft aanslepen. Al een geluk waren er een aantal dagen dat het weer mooi was en dat Jp en mezelf een brommertje huurde en geweldige plekken gingen bezoeken. Zo kruiste we Bohol als Dumaguete en bezochten we een waterval, een meer dat een tweelingszus heeft verdoken achter een berg. Daarom dat het ook het twin lake noemt. Evenals bezochten we een peace corps volunteer die in een hele leuke gemeenschap woont Valencia in een hut gebouwd uit bamboo. Het was een huisje om jaloers op te zijn en slechts 20000pesos koste (min of meer 350euro).
De laatste dag in Dumaguete gingen we naar een aards paradijs. Een resort van een Engels koppels aan de zee, maar heel mooi en goed onderhouden. We dwaalde zo af dat we verplicht waren om in de donker de weg naar de stad terug te vinden.
Jp besloot om Kerstmis door te brengen met zijn familie, dus was ik alleen en daarom besloot ik naar Chris en Rita te gaan (2 Belgen die een resort bouwde in de jungle in Bohol). Kerstmis was boven alle verwachtingen zeer gezellig, hoewel het eten me niet veel deed. Het gezelschap daarentegen was zeer fijn. Het waren allemaal reizigers, vooral koppels maar toch was het een hele fijne bende.
Terwijl de meeste vrijwilligers besloten om naar Boracay te gaan (soort van Ibiza, maar kleinschaliger en lokaler) verkozen Jp en mezelf om een rustigere plek op te zoeken. We sloten ons aan bij 3 andere Australiers en een Engelsman. We verbleven in Guimaras (eiland naast Iloilo) in een hut met zicht op de baai. Het kon niet meer Romantisch zijn. Het snorkelen bracht ons naar een wereld van wonderen onder het wateroppervlak en de kano bracht ons naar de kleinste eilandjes op de wereld.
Ik overleefde de vakantie met Jp, hoewel we regelmatig wel eens tegen een argument aanbotste. Maar welk koppel gaat hun relatie argumentloos door? We hebben het vaak moeilijk om te denken samen onze toekomst voor ogen te zien, maar ik hoop dat we hier over een aantal maanden wel duidelijkheid over krijgen.
Mabuhay Philippines
