Eindelijk vind ik nog eens tijd om mijn dagboek aan te vullen. Mijn moeder en haar echtgenoot alsook mijn ex-collega kim hebben mij 3 schitterende weken bezorgd. De hele reis was één van mijn mooiste ervaringen in mijn leven, dit zorgde er voor dat ik het land meer ging appreciëren. Want de Filippijnen moet het niet hebben van Baguio, hoewel half Manila afzakt in de zomervakantie om te genieten van de frissere temperaturen. De pollutie en de mensen blijven een storende factor, ook al probeer ik me hieraan nog steeds aan te passen. Soms verschiet ik er van dat niet half de bevolking aan longkanker sterft.

Dit verslag wil ik wijden aan de leuke momenten waar ik met een lach op mijn gezicht het leven door ging. Het heeft geen nut om jullie altijd frustraties en moeilijke momenten te delen, want dat geeft enkel een verkeerd beeld. De reis startte min of meer van het moment dat ik Kim ging oppikken op de luchthaven. Een reis naar de Filippijnen is niet te onderschatten (min 14u), daarom dat we verkozen om een nacht in Manila te overnachten voordat ik Kim meenam naar Baguio.  We plande om die dag naar ‘Intramuros’ te gaan, maar tevergeefs was het 12u voordat we uit ons bed waren. Omdat ik wist dat Kim nog wat tijd ging doorbrengen in Manila, gingen we rechtstreeks naar Baguio zonder eerst de toerist te spelen. Het was onvermijdelijk om eerst langs Baguio te passeren, mits ik nog moest werken. Kim vulde haar dode momenten met haar jetlag uit te slapen en nadien trokken we samen de stad in om een aantal sites te bezoeken of het leventje in Baguio een beetje op te snuiven (pollutie snuiven dus J).

24 maart vertrokken we voor de echte reis naar Sagada. Dat was een lange busreis die niet zo vlot verliep, omdat het midden in de bergen ligt en de weg behoorlijk rotsachtig is. Het was donker als we daar arriveerde. Al een geluk lag ons hotel slechts 5 min wandelen van het busstation. Onze kamer was budgettair met beperkt comfort, maar na dagen in Baguio door te brengen waar je het gevoel hebt wakker te worden op de kinderboerderij had ik het gevoel toch een beetje innerlijke rust gevonden te hebben.

We besloten na een stevig ontbijt in een restaurantje dat ik iedereen aanraad die ooit plant om naar de Filippijnen te gaan: ‘Yoghurt house’. Ze hebben kwalitatief goed eten dat daarnaast nog eens goed gepresenteerd werd, wat vaak een gebrek blijkt te zijn bij het doorsnee Filipino eten.

We besloten om de ‘Sumaging cave’ te bezoeken. Deze grot loopt normaal door via de ‘cave-to-cave connection’, maar Kim zag het helemaal niet zitten om zich hierin te verwikkelen. Met spijt legde ik me neer bij deze beslissing. Samen geraakte we op een punt waar de schoonheid van de grot je stilaan in zijn bezit nam. De gids vroeg ons om dieper af te dalen om een duik te nemen in het water. Kim had de kracht niet om via het touw af te dalen en nadien nog eens terug naar boven te keren. De gids kwam met het voorstel om samen met mij de connectie te doen en Kim zou dan samen met een andere groep terug naar boven kunnen gaan. Dit voorstel kon ik niet afslaan, mits de adrenaline van het onwetende en het avontuur al door mijn aderen vloeide. Eerst voelde ik me schuldig tegenover Kim, maar dit gevoel nam al snel plaats voor de pracht en praal die ik om heen te zien kreeg. Het verbaasde me hoe snel ik het traject had afgelegd en terug buiten stond. Maar het was zo de moeite dat ik zonder twijfel het aanbod zal aannemen om dit nog eens te doen.

Diezelfde dag werd onze tocht naar de ‘Echo Valley’ afgeblazen, omdat we niet gespaard bleven van de regen. Het wandelpad werd hierdoor behoorlijk slibberig waardoor we verkozen om terug te keren en vroeg in ons bed te kruipen. De volgende morgen besloten we om een zoektocht op te zetten naar de grote watervallen. Het was een redelijk lange weg die we met veel zweten en puffen deden, hoewel de lokale bevolking zonder probleem eventjes 2 tot 4 keer per dag op en af loopt. De wandeling bracht ons doorheen de rijsterassen, maar ook in dorpjes waar de varkens en de kippen de heren des huize zijn. Het bereik van de waterval was het toppunt van dag. De terugweg naar boven was een veel pijnlijkere zaak.

Omdat we min of meer op schema reisde vertrokken we de dag daarop naar Banaue. Dit ligt slechts enkele uren van Sagada, maar nam bijna onze hele dag in beslag. De rede lag bij het 3u wachten op een volle jeepney in Bontoc. In Banaue werden we door een horde mensen gevolgd en was er 1 gids die zich opdrong. Hij bracht ons naar het hotel. Dit voldeed niet echt aan de beschrijving in de ‘lonely planet’, maar was prijs/kwaliteit haalbaar voor 1 overnachting. ‘s Avonds ontmoette we mensen die we al eerder waren tegengekomen waren. Zij vroegen of we geen interesse hadden in een jeepney trip naar Batad. Ook al hadden we onze gids al besteld, besliste we toch om met hen mee te gaan. Het was een leuke groep samen. In het begin was de trip haalbaar voor iedereen, maar al snel werd het moeilijker voor de anderen, daarom dat 3 mensen besloten om achter te blijven, inclusief Kim. Dus met de 2 Nederlandse meiden trokken we verder. De tocht was geen lachertje, maar de humor die in de groep hing, bracht ons tot aan de waterval en terug. Even terzijde beangstigd deze plek me nu enorm, omdat er een meisje van de peace corps is vermoord. Ze is slechts enkele dagen na mij daar gaan wandelen. Het is een hele bizarre en mysterieuze zaak die nog geen oplossingen heeft gebracht. De sfeer van mijn huisgenoten is kil dezer dagen, omdat zij dit meisje goed kenden.

We verbleven slechts 1 dag in Banaue, omdat we de dag nadien ons vliegtuig naar Palawan moesten halen. Dit bracht even de nodige stress mee, maar zonder problemen geraakte we op onze bestemming in ‘Puerta Princesa’. ‘Banwa Pension’ was een leuk plekje, alleen hadden we het gevoel dat hoewel het op de eerste plaats in de ‘Lonely Planet’ staat, snel zijn pluimen zal verliezen. Buiten het feit dat het heel gezellig was, liepen er 1000 ratten en muizen op het dak rond en liet het ontbijt van zich afweten. Het avontuur was miniem, doordat we alles regelde via de lokale gidsen. Maar dit ontnam de stress en de tijd om alles uit te zoeken. Het meest spectaculaire waren de verschillende eilanden die we bezochten en waar we gingen snorkelen. De schitterende onderwaterwereld bezorgde ons een verbrande rug en billen en ongelooflijk maar waar een paar fikse vissenbeten. Achteraf kreeg ik hier een verklaring voor, namelijk dat plankton zich vast zet op je lichaam en de vissen je zien als eten.

Slechts een paar dagen later werden we terug in Manila verwacht om mama en Guy op te pikken. Hun ontvangst was minder vlot, omdat hun bagage achter was gebleven en Guy zijn benen in zijn nek had moeten leggen tijdens de vliegreis. Door vermoeidheid en de hele rondslomp waren ze een beetje emotioneel, maar deze zorgen konden we al snel overboord gooien als we gezellig rond de tafel herinneringen ophaalde. De bagage vol met cadeau’s kwamen slechts de volgende avond aan. Dit baarde me zorgen voor heel de dag, omdat ik schrik had dat al de chocolade zou uitgelopen zijn. Wonder boven wonder was alles nog intact en kon ik beginnen met de verloren kilo’s in te halen.

De eerste twee dagen van hun verblijf kon ik hen niet vergezellen, omdat ik een seminarie had met alle partners van VIC. Dus trokken Kim en mijn ouders er alleen op uit naar Intramuros, Chinese begraafplaats en ‘Taal Lake’. ‘Taal Lake’ bracht hen gefrustreerd terug in het hotel, omdat ze heel wat problemen waren tegengekomen op hun weg. Wanneer ik klaar was met het seminarie gingen we voor een daguitstap naar ‘Pagsanjan’. Omdat Kim het niet meer zag zitten om het openbaar vervoer te nemen, regelde ik een taxi. Buiten de geur van zweetvoeten en volgens mijn moeder dode vis, hadden we de luxe om rechtstreeks zonder al te veel tijdverlies naar Pagsanjan te rijden. We werden 2 per 2 in een soort van canoe gezet. Deze  werd bemand door 2 gidsen. Zij kregen de opdracht om ons naar boven te trekken. Het water stond heel laag dus soms werden we volledig opgehoffen. Het vroeg behoorlijk wat manpower om de boot vooruit te krijgen. Het uizicht was schitterend, omdat je echt het gevoel had in een kloof te zitten waarvan de bergen enorm hoog boven je oprezen. Dit was de laatste dag samen met Kim, omdat we de volgende morgen vertrokken naar Mindorro.

Dit is een eiland waar veel Filipino toeristen naar toe gaan, omdat het niet zo ver van Manila is. De boottocht was een hel. Het water was zo wild dat ik moest vechten tegen de misselijkheid. Uiteindelijk ben ik buiten gaan zien waardoor ik behoorlijk nat was bij aankomst. Wij verbleven in Puerto Galera. Dit was nog redelijk rustig tegen een paar andere plekken op het eiland waar je het gevoel kreeg in Salou te verblijven. Mama en mezelf besloten om een duikersinitiatie te doen. De theorie was een makkie, maar het water achteraf was een regelrechte ramp. Mijn zwemvliezen leken een eigen leven te leiden en het water was zo krachtig dat de instructor ons voortdurend moest vasthouden. Uiteindelijk gaf hij het op en zei hij dat condities van het water niet goed waren, dus mocht ik het de volgende dag nog eens proberen. Ik was teleurgesteld daarom dat ik de dag nadien uiterst mijn best wilde doen. ’s Morgens dronk ik een glas melk en natuurlijk was het water heel wild waardoor ik me al ziek begon te voelen op de boot. De instructor zei dat het zou beter als ik in het water zou zijn. Maar de golven waren zo heftig dat het alleen erger werd en ik moest kotsen. Dit was enorm beschamend want de instructor had me in zijn handen en ik kon geen kant op. Nadat hij mijn gewichten had afgenomen ging het beter, dus gingen we onder water. Toen ik aan mijn oefeningen moest beginnen en mijn masker afdeed, sloeg ik in paniek en wilde ik terug naar boven. Omdat ik me zo miserabel voelde, heb ik het opgegeven en zijn we terug gevaren.

Omdat ik het niet wou opgeven, ben ik in Bohol nog eens gaan duiken. Er liepen enkel oude mannen rond en ik vreesde al voor mijn instructor. Het meisje dat aan de balie zat, zei me dat ik even moest wachten. Dus nam ik een verfrissende duik en enkele minuten later riep mijn instructor me. Mijn instructor was de mooiste filipino die ik op 6 maanden tijd was tegengekomen. De condities van het water waren ook ideaal waardoor ik een schitterende duik kon maken. Dit gaf me het vertrouwen om binnen een aantal maanden mijn duikcertificaat te gaan halen. In Bohol deden we alle toeristische uitstappen zoals de Tarsiers (meest schattige primaten op de aarde), Chocolate Hills, caves,... De uitbaters van het hotel waren Belgen en bezorgde mijn ouders een onvergetelijke tijd. De Nuts Huts (letterlijk hutten) liggen vlak aan de Loboc rivier waar ik nog nooit zo hard heb kunnen genieten van rust, hoewel de geco’s het niet konden laten om voor achtergrond muziek te zorgen. Evenals het water in de zee, zag het water van de rivier licht blauw waardoor we het niet konden laten om regelmatig een frisse duik te nemen.

De laatste dag ben ik met mama en een aantal andere reizigers een tocht gaan maken. Dit was de vermoeiste trip op de hele reis, maar de rotsformaties waren super mooi hoewel de grot niet kon opboksen tegen de grotten in Sagada. Het is onmogelijk om de helderheid van het water, de geuren en kleuren die de natuur met me deelde te delen met jullie op papier. Diegene die naar meer verlangen dan de foto’s en mijn verhaal, adviseer ik om mij te komen bezoeken en dan kunnen we samen de pracht en praal van dit land verkennen.

21-04-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

14-03-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

De Filippijnen is een religieus em conservatief land. Zoals ik al meerdere keren heb vermeld is er een overpopulatie, omdat anticonceptie zelden gebruikt wordt. Als je hier over een condoom spreekt, beginnen zelfs mijn collega’s te giechelen. De kerk en de overheid hangen nog zo hard samen dat het gebruik van de pil en de condoom niet openlijk worden gepromoot. Het probleem is dat het voornamelijk de arme families in stedelijke en rurale gebieden raakt. De mensen die studeerden kiezen bewust voor 1 tot 2 kinderen, maar de families waarmee wij werken hebben gemiddeld meer dan 5 kinderen. Sommige ouders hebben zelfds 10 tot 12 kinderen. Ze kunnen onmogelijk al de monden voeden, waardoor de kinderen op straat hangen opzoek naar hun eigen voedsel of een klein inkomen verdienen om hun familie te ondersteunen.

De grootste oorzaak waarom jongeren criminele feiten plegen is de armoede. Armoede geeft frustraties omdat gezinnen hun rekeningen niet kunnen betalen omdat ze geen werk hebben, starten met drinken om hun problemen te vergeten, kinderen slagen en misbruiken omdat ze geen manier vinden om hun frustraties te uiten,...

Diegene die aanwezig waren op mijn afscheidsfeestje kregen de video ‘BUNSO’ te zien, hierin wordt aangegeven dat kinderen mishandeld en misbruikt worden in de gevangenissen. Tot hiertoe werd ik nog niet geconfronteerd met deze verhalen, omdat ik hier niet volledig aan wordt blootgesteld. Ons programma is nog niet zo ver uitgebreidt dat ik jongeren ontmoet uit de gevangenis. Maar het valt niet te ontkennen. Er zijn genoeg jongeren die hun verhaal deden. Hierover kan je meer lezen in het boek “Painted Gray Faces, Behind Barts and in the Streets”. Een bundeling van waarheden die aangeven dat de wet regelmatig wordt overtreden. Kinderen achter de tralies worden niet altijd misbruikt, maar de omstandigheden waarin ze belanden zijn vaak niet menselijk. Zo zijn er nog altijd gevangenissen waar de jongeren in dezelfde cel leven als de volwassen en dus blootgesteld worden aan verschillende zaken waar kinderen enkel meer getraumatiseerd geraken. Een veilige en gezonde omgeving laat te wensen over waardoor de jongeren vaak ziek worden.
Kinderen hebben:
- recht op een gezonde voeding en zuiver water
- recht op liefde en zorg van een familie
- recht op spelen en ontspanning
- recht op het verkrijgen van onderwijs en hun potentieel te ontwikkelen
- recht op een vredevolle samenleving
Zo kan ik nog even doorgaan, maar het komt er op neer dat deze rechten niet nagekomen worden in de gevangenis.

Ik heb geen exacte gegevens over het volgende dat ik jullie gaan vertellen, maar het is wel een veel voorkomend feit. De meeste kinderen en jongeren waarmee wij werken worden geslagen thuis. Dit is een vorm van mishandeling. Er wordt gezegd dat slagen (fysieke mishandeling) een cultureel feit is in de Filippijnen. Dit is een manier om kinderen te straffen. Mensen praten hier niet zo snel, liever gaan ze een confrontatie uit de weg door er met anderen over te praten dan het rechtstreeks in uw gezicht te zeggen. Dit is ook merkbaar in huishoudens...veel mensen kennen het woord discipline niet en laten hun kinderen van jonge leeftijd min of meer hun zin doen zonder hun echt op hun gedrag te wijzen, waardoor ze steeds op een negatieve manier aandacht gaan vragen. De ouders moeten tot laat werken en kunnen daardoor hun kinderen ook niet de juiste structuren aanbieden. Als kinderen iets misdaan hebben, denken de ouders dat de beste straf is hen een mot te verkopen. Dit gegeven heeft volgens mij ook een doorslag naar het strafsysteem voor jongeren die in conflict zijn met de wet. Veel mensen (advocaten, ouders, barangay verantwoordelijken) waarmee ik praatte zijn enorm tegen de nieuwe wet, omdat kinderen nu zonder straf gewoon verder kunnen doen met de wet te overtreden (zo zouden ze het hier zeggen). Deze mensen vinden dat kinderen moeten gestraft worden met een opsluiting, omdat dit hen tot bezinning kan brengen. De politie en andere misbruikers slagen kinderen volgens mij omdat ze denken dat dit de beste manier is om te straffen. Het zit volgens mij zo ingebakken in de cultuur dat het bewustwordingsproces van de kinderrechten een lang-termijn plan is. Bepaalde culturele zaken kan je niet zomaar veranderen...
Maar zoals ik jullie al vertelde sinds de nieuwe wet zijn er veranderingen op gang. Hoewel er nog steeds veel jongeren worden afgeslagen thuis...zelfs het aantal meisjes die seksueel misbruikt worden door eigen familieleden of buren is ongelooflijk hoog.

Er zijn heel wat residentiele instellingen (overheid als prive), maar veel zijn te duur. De ouders moeten helpen in de betaling van deze, soms komt de overheid tussen. Soms zijn de instellingen ook vol, waardoor de jongeren naar andere plekken moeten. De meeste centers zijn voor jongens, waardoor de meisjes die iets mispeuteren nergens terecht kunnen. De enige residentiele opties die er zijn is voor meisjes die misbruikt werden. Ik heb het gevoel dat mensen te snel jongeren in een residentiele instellingen willen steken. Kan je jezelf voorstellen dat alle jongeren die een joint roken in Belgie zouden worden opgepakt en opgesloten worden? Nee dus. De meeste cases waarmee wij werken zijn jongeren die rugby snuiven, drinken of stelen. Vanuit CFSPI kiezen we voor een gemeeschapsgerichte aanpak, omdat je onmogelijk alle jongeren in een instelling kunt steken. Trouwens dit is niet altijd de beste oplossing. Het begint stilaan tijd te worden dat de community’s hun verantwoordelijkheden beginnen te dragen voor wat er gebeurd in hun barangays. Het probleem blijft de corruptie. Het is verdomd moeilijk om iets op te zetten als de samenwerkingen niet op gang geraken. Vanuit de overheid zouden er SK’s moeten zijn: dit zijn jongeren die de eindverantwoordelijkheid dragen voor de jongerengemeenschap in hun barangay. Meestal worden deze posities gegeven via vriendjespolitiek (zoon of dochter van), hoewel de SK’s worden gekozen tijdens de verkiezingen. Dit zijn meestal de meer succesvolle jongeren die naar de universiteit gaan en dus geen tijd hebben om hun verantwoordelijkheid op te nemen in de gemeenschap. In de meeste barangays heeft deze functie niet echt een invulling. Het komt er meer op neer om op je gat te zitten en maandelijks je geld te ontvangen. Daarnaast zijn er de Barangay captains...laatst hadden we een meeting met alle partners van Latrinidad. De meeste captains waren niet echt participatief in de meeting. Deze meeting werd opgezet om een planning te maken voor 2008-2010 met aandacht voor de MDG gebaseerd op de 4 kinderrechten: protection, survival, participation and development.

Vanuit ons programma proberen we de jongeren die naar ons werden doorgesluisd bewust te maken van wat hun situatie is in de barangay, daarnaast ze sterker te maken door skills-trainings. Het is zeker geen gemakkelijke opdracht om in de barangay zelf te werken omdat je steeds rekening moet houden met externe factoren. Terwijl wanneer je residentie verzorgt, leef en werk je in een gezonde en gesloten gemeenschap. De belangrijkste taak is daar dan om de jongeren nadien te helpen met het integratieproces in de ongezonde gemeenschap en ze proberen daar staande te houden. Ik geloof dat residentie op korte termijn goed kan zijn, maar een volledige afsluiting van familieleden is nooit gezond. Natuurlijk heb je de cases van meisjes die misbruikt zijn door familieleden of buren en zij hebben vaak geen andere plekken om naar toe te gaan. Het nadeel van ons programma is dat we tot hiertoe enkel een programma verzorgen op zaterdag en dat veel jongeren niet meer naar school gaan en dus meer tijd hebben om rond te hangen en wangedrag te tonen. Daarom dat ik in de toekomst programma’s wil ontwikkelen in de week zodat we een soort van opvangsnet kunnen zijn voor diegene die niet naar school gaan. Er zijn heel wat jongeren die niet naar school gaan...oorzaken wil ik hier niet echt bespreken, want dat is behoorlijk uitgebreidt. Ondertussen werden er enkele organisaties opgezet die zich bezig houden met een soort van alternatief leersysteem, maar ook dit is beperkt slechts 1 maal per week. Dit kan niet het hele gat vullen van de tijd van de jongeren. Uit assessment blijkt dat de meeste jongeren voor hun 16 al gewerkt hebben en geld hebben verdiend. Deze jobs zijn zeer uitgebreid: groenteverkoper, werken in de mijn, zakkendragers, helpers in bouwplaatsen, tuinieren en boeren, varkens opvoeden J
Geen enkel van deze jobs is officieel. De meeste jobs hier zijn informele markt...

Het is echt gek...door de overpopulatie is er ook veel werkloosheid en als de mensen dan een job hebben, werken ze zich te pletter om een beetje inkomen te hebben. Het gemiddelde inkomen voor een gezin is 4000P voor een gezin, maar de gemiddelde filippino verdient dit nog niet per maand. Hoe moet je er dan godsnaam een familie mee kunnen onderhouden?

Het programma dat wij organizeren is breed, maar dient nog verder ontwikkeld te worden. We bieden de jongeren activiteiten zoals martial arts (vechtsport) alsook gitaar lessen. Dit is een soort van therapie, maar ook een vorm van educatie en zorg. De meeste jongeren nemen ook deel aan deze activiteiten terwijl het vrijwillig is. Het geeft hen een kans om er eventjes tussenuit te kruipen. Ze leren andere jongeren kennen en krijgen eten. Het is een programma dat wij onder rehabilitatie plaatsen, maar in mijn ogen is het eerder preventie dan rehabiltatie.

Op papier staat alles goed, maar in de praktijk is het een rommeltje. Soms ben ik kwaad en zeer gefrustreerd om het verloop van zaken hier, maar ik veronderstel dat iedereen die in het buitenland werkt hier mee te maken krijgt.

Verder hebben we al een hele reeks trainingen achter de rug zoals leadership skills training, parents and family encounter & advocacy skills & IEC. Deze werden georganiseerd om de jongeren en de ouders sterker te maken in hun positie in de community. Jongeren hebben een zeer laag zelfbeeld en zien niet echt in dat ze iets kunnen doen voor hun Barangay. Ze zijn zich wel bewust van alle problemen in hun gemeenschap, maar laten het zoals het is. Ons doel is om de jongeren te begeleiden in het proces om hun gemeenschap op te bouwen (een vorm van samenlevingsopbouw met de jongeren) dit allereerst door self-advocacy om hun eigen problemen te erkennen en dit nadien open te trekken naar de community. Het is geen gemakkelijk proces om de jongeren het geloof te geven dat ze werkelijk iets kunnen doen, maar met de nodige ondersteuning kunnen we hopelijk tot een resultaat komen.

Het contact met de kinderen is miniem en dit vooral door het taalprobleem. De meeste spreken hun eigen lokale taal, die ik niet goed beheers (eigenlijk helemaal niet beheers). Ze hebben ook behoorlijk veel schrik van me en dit enkel door het taalprobleem. Dit is spijtig omdat ik de jongeren niet zo goed kan opvolgen. Dit is misschien ook de rede waarom ik niet langer dan 1,5 jaar gaan blijven. Daarnaast is het ook moeilijk om trainings te geven omdat ze me niet goed verstaan en de informatie dan ook niet effecief is. Soms werk ik met een co-facilitator en dan gaat het beter. Waarschijnlijk zal mijn niveau verzwakken naar een positie in netwerken en organiseren. Ik zie veel potentieel en dingen die ik kan doen, vnl in diversion programs. Maar het zal allemaal tijd in beslag nemen.

05-03-2007 om 00:00 geschreven door kim janssen  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door kim janssen