Schaapscheerders avontuur afgelopen. Ik heb mijn ontslag gekregen. Oesje toch. Het boterde totaal niet met diene baas, en zijn dochter was een bitch van de bovenste plank. Bon, eindconclusie, het zit efkes serieus nie mee. Mijn centen zijn op, de nieuw verdiende centjes staan nog steeds niet op mijn rekening en ik ben het efkes kostbeu om een job te zoeken. Maar niet getreurd, ik stap morgen binnen bij de universiteit (griffith) van Brisbane, ze hebben daar blijkbaar wel wat vacatures, ben benieuwd, ik ga dat straks eens uitpluizen. Ondertussen wacht ik op een telefoontjes van Jaala, mijn exbuurvrouw uit Kilkivan waar mijn autootje staat. Ik krijg haar maar niet te pakken en ik zou graag dat autootje verkopen. Met kerst zie ik haar zowiezo maar zou het toch graag afgehandeld hebben.
Amai, ik kan geen schapen meer zien. Ik heb ondertussen van een paar duizend schapen het gluid van hun geblaat gehoord en hun wol gezien, doemme toch! Mannekes, als ge de job van een 'rousie' (zo denk ik toch dat het geschreven wordt) nog nooit gedaan hebt, dan kunt ge u nie voorstellen wat ik nu doe. Ik ben ongeveer oververmoeid, heb stress van mekanniemeer als ik opsta en in bed doe ik de dag nog eens over, ha. Gatver gatver. Hoe moet ik het uitleggen. Mijn job bestaat erin dat ik 'sweep'. Dat betekent dat ik de 'bellies(buikwol) opraap als de scheerders dat wegzieren, dat ik de wol van rond hun achterwerk oppik en opkuis als een schaap gedaan is en de volledig fleece is opgeraapt. Er zijn vier scheerders en zij scheren aan een tempo van een 160 schapen per dag. Ge hebt vier runs van twee uur te doen. En na die eerste run is uw lijf klaar voor de schroothoop. Een andere job is 'picking up' Dat wil zeggen dat je zoveel mogelijk de sweeper helpt en bellies opraapt en vooral de volledige fleece oppikt en naar de woltafel brengt. Aan de tafel checken ze die wol volledig op vuil, slechte wol enz. De woolclasser bekijkt het nog eens definitief en gooit de wol dan in het juiste vak. Ondertussen worden er constant schapen opgedreven en wol samengeperst. Mick de baas is keihard. Ik heb vrijdag al een stevig potje staan bleiten. Zag het volledig niet meer zitten. Dat fysieke dat komt wel in orde, maar ik moet leren van zo geen stress te hebben vooraleer we beginnen. Het punt is, vanaf het moment dat je iets mist of je routinebewegingen raken uit balans, je hopeloos achter komt want je hebt soms maar een fractie van een seconde tijd om iets te doen. Wat is het dus gans de tijd: crossen van hier naar daar, in het oog houden welke bewegingen die scheerders maken, er vlug tussenin duiken om te grabbelen naar die crutch, maken dat je wegkomt, want ondertussen is er een andere die crutch aan het doen. En als je die scheerder zijn voeten ziet verzetten weet je dat het te laat is en dan ziet Mick, de baas, aan de woltafel dat je de crutch gemist hebt en wordt hij pissig. Ah ja, hij verdraagt ook geen excuses of wat dan ook. Als hij je kleineert verwacht hij dat je gewoon 'yep' zegt. Ik kan daar niet tegen. De dag dat ik weet dat hij niet zonder mij kan, heb ik hem. Ik verdraag dat autoritaire gedoe niet. Hij verwacht dta je luistert en gehoorzaamt, maar dan moet hij ook luisteren. En dat.... doet hij niet. Zal mij worst wezen, hij zal nog wel ontdekken wat voor vlees hij in de kuip heeft! De scheerders zijn harde bolsters met peperkoeken hartjes, hebben alls mogelijke snufjes en gadgets om in contact te kunnen blijven met hun 'missess'. Cute! Vragen ook of alles ok is enz.... erg fijn! Ik zit gans de week in godvergeten boerengat, niks te zien. Geen internet, geen telefoon, nada. IN de weekends trekken ze dikwijls naar een dichtsbijzijnd dorp of stadje om pinten te pakken en dan kan ik dus een pc zoeken of bellen. Ik zal op trot zijn met die mannen tot 20/12/2007. Ik ben nnu in Griffith, in de bieb!
Heb bangelijke verhalen maar geen internet tijd meer dus, dat komt later wel, zal het allemaal netjes neerpennen en rond kerst uitgebreid verslag doen.
cheerio!
Ah ja, ze kunnen hier bangelijk vloeken, freakin' hell, yeah!
Journey of life
