Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Journey of life
What future has in store for me :) vandaag is het gisteren van morgen
31-07-2007
heyhey
Hello everyone,
strathburn is op t moment zo druk dat alle dagen anders zijn en het is moeilijk om je elke keer weer aan te passen. Vandaag dus niet zo'n vrolijk berichtje. Een hoop dingen zijn wel leuk, maar een hoop dingen ook niet. Het botert bv niet tussen mij en de mama en de papa of the kids. Dit zijn op geld beluste mensen met een kille harde blik in hun ogen. Als ik alleen de kids zou hebben en de natuur en wat meer van het werkvolk rond mij zou het ok zijn, maar ik heb minder en minder zin om hier te blijven. Volgend weekend vertrekt er ook nog eens een hoop werkvolk dat mij ondertussen nauw aan het hart ligt. Ben vannacht samen met enkelen onder den bloten hemel onder de sterren gaan slapen, met de paarden die rondom je heen grazen, kangoeroe's die over en weer hoppen enz. Machtig. Onbeschrijflijk en onvervangbaar. Maarrr, als ik hier aan het lesegeven ben en de kinderen voor mij alleen heb, loopt alles prima, zo gauw mama dominantie haar kop om de deur steekt is het om zeep. Ze is een ongelooflijke controlfreak en wil graag de touwtjes in handen houden. Zij weet niet dat ik haar niet mag, maar ze voelt dat ze haar grip op mij aan het verliezen is. Ze kan ook niet verdragen dat ik goed overeenkom met een aantal mensen hier die een volledig andere instelling hebben als zij en ze ziet dat als een bedreiging. Ik ga dus voor het einde van de week een beslissing nemen of ik mee vertrek met de rest of niet. Ik denk eerlijk gezegd van wel. Ik kan ergens terecht op een farm voor kost en inwoon, gewoon als hulpje van. Lijkt mij heerlijk, een relaxe andere omgeving. De bazin is een beetje oud om het allemaal nog zelf te doen, en ze heeft een heerlijk koppel dat haar helpt, ik mag daar wss tijdelijk verblijven. Geen inkomen weliswaar maar daar geef ik niet om. Ik heb ondertussen zoveel mensen leren kennen, tien keer warmer van aard dan de Atkinsons hier. En ik ben daar altijd welkom. Altijd. Ik ga hun aanbod aannemen denk ik. Ik kan in ieder geval mijn tijd goed vullen tot Wim komt:) Wim, ge komt toch nog, of niet? :) Ik heb een fantastisch plekje natuur hier ontdekt op cape york peninsula. Enige bedenking, die 4X4 hebben we definitely nodig:) Je geraakt anders echt nergens. Dus, geen post hiernaartoe sturen, ik laat gauw een adresje achter. Sorry als het allemaal een beetje verwarrend is, maar strathburn is het niet waard om te blijven, de kids wel en de natuur wel, maar er is meer en ik hoef mezelf niet op te offeren voor de kinderen ten koste van mezelf. Dus, tijdelijk efkes op mijn plooien komen en dan weer ander werk zoeken. Maar desalnietemin, australia is het zo waard om je ergens in de middel of nowhere op de grond te zetten en gewoon te kijken. De broer van Margaret Atkinson, Harry, die mij is komen oppikken in Cairns, is hier zo'n beetje mijn redder in nood. Is 50jaar en sinds jaren een doorwinterd filosoof en bewaarder van de inner peace. Ik had het nooit zo lang vol gehouden als zijn schouder er niet was waar ik op kon uithuilen. Klinkt erger dan het is....maar ik ben hem wel dankbaar. In ieder geval heb ik ook fijne ervaringen gehad. Zondag ben ik gaan paardrijden nadat ik een halve dag geholpen met het 'draften' van de veestapel. Dit wil zeggen dat ze allemaal bijeengedreven staan in een yard, de oudste kalveren moesten van hun moeder gescheiden worden en er moestem eartags gedaan wordenm vaccinaties enz. Mijn job was 'tellen'. Ik had zon' telmachientje en telkens wanneer een koe klaar was werd haar staart afgesneden(enkel de haren) en dan weer losgelaten, en die moest ik tellen. 365:) Na de lunch mocht ik wat rondhossen op een paard. Daarna werd er vee naar een andere paddock gedreven door de paarden. Ik moest achter Greg blijven. Maar gehoorzaam als ik was deed ik dat niet en begon gewoon mee te musteren. Desondanks dat ik amper kan paardrijden deed ik het. Greg gaf toe en zei dat ik het vee kon opdrijven en hij en Nicky zouden het vee in een richting drijven. Opdrijven is redelijk makkelijk, je rijd achter de cattle, en door achter hen aan te lopen en te fluiten of te roepen drijf je hen vooruit. Het bijeenhouden en in de juiste richting is moeilijker omdat de kop niet altijd weet waar ze heen moeten en al eens durven afslaan. Maar als je een immense kudde musterd, kan dat wel eens zijn dat je in galop moet schieten en die lelijkaards terug op het juiste pad moet brengen, en daar heb je ner iets meer paardrijskills voor nodig. Maar ik heb het toch maar lekker afgedwongen, hihi, stoemme Greg, ik weet wat ik kan en als ik ergens feeling voor heb is het voor dieren en voorspellen wat ze gaan doen. En dat heb je broodnodig wanneer je een veestapelt ergens heen drijft. En of ik dan kan paardrijden of niet, ik doe da gewoon, hihi. Tot zijner grote frustratie want hij kon mij niet onder de knoet houden, hihi, hihi, hihi, nahnahnahnahnah! Bon, sindsg gisteren dus terug lesgeven, ppfffrrt. Ach, ik beperk mij nu tot het minimum en ik verdwijn naar betere oorden als ik gedaan heb, om hun negatieve energiesfeer niet te moeten slikken.
Soit,
meer en beter later,
and uh
No worries, mate hehe
Killabong under the stars together with the walabies, he.
het is hier op strathburn zo druk en chaotisch dat het ff moeilijk blijft om een vast moment af te spreken. Ik kan meestal wel in de loop van de late namiddag op het internet. Niet later want alles loopt hier op zonne energie en als het donker wordt is er dus geen energie, of toch weinig. Vannacht is de generator opgesprongen omdat iemand te laat teveel energie had gebruikt. Een ganse nacht een hoop geronk van een motor is het laatste wat ik weer wil meemaken, vandaar:)
Je kan mij wel altijd bellen op dit nummer : (prefix for australia) 07 40603332 Deze telefoon wordt alleen door de gasten gebruikt. En ook door de kids voor school. Dus als je belt. doe dat dan wanneer het namiddag is voor mij. Het is hier nu 9.35am. Namiddag zou zijn voor belgie: vanaf 8u s morgens, voor argentinie vanaf 3u s nachts. oeps gwendo:). Maar ik ga proberen op zaterdagochtend een poging te doen dus belgie: vanaf 1u snachts, argentinie: 8u s avonds. Of zoiets.
Kunnen jullie zoveel mogelijk vaste telefoonnummers doorgeven? Dat is namelijk vree goedkoop om van hieruit naar te telefoneren. Van hieruit een gsm in belgie opbellen is verschrikkelijk duur!
Voila, ik weet weeral meer, ondertussen ben ik foto's aan t uploaden op flikcr. Had een beetke troubles om op flickr te geraken maaa t is gelukt. Ga eens kijken op de website van de gipsy horses ranch in westkapelle, ik heb fotos ingestuurd voor een wedstrijd, gene idee wanneer de uitslag is.
Ha, zal nog eens updaten van de afgelopen dagen. Excuses als jullie wat lang op bericht hebben moeten wachten, maar ik zat afgelopen week een beetje afgezonderd van de rest van de wereld. Als ne mens aan het trainen is op een farm moet ne mens met rust gelaten worden, niet waar.
Eerste bemerking, als ik fouten typ, dit is een quertytoetsenbord en ik heb dat nog niet helemaal onder de knie. Tweede bemerking: ik moet stilletjesaan meer en meer moeite doen om nederlands te schrijven want als ik eventjes niet oplet is mijn angelsaksische hersenhelft met mijn concentratie op de loop. I do apologise! Ja lap!!!
Bon, from the beginning.
Ik ben afgelopen maandagmorgen samen met mijn kindertjes om tien uur vertrokken met de greyhoundbus richting Gympie. Dit was ongeveer een uurtje rijden. Daar werden we opgewacht door een busje dat ons verder zou voeren naar Goormeri waar Joanna en Dan van 'VisitOz' ons opwachtten. Ondertussen hebben we nog twee duitse meisjes opgepikt waarvan ik vanaf de eerste ogenblikken wist dat het niet zou boteren tussen ons. Bon ne mens gunt iemand altijd een tweede kans, dus ik ook. Meer hierover later. In Goomeri kregen we een lunch waarna het ogenblikkelijk in actie schieten was omdat Joanna ons naar de bank stuurde om onze bankrekening te openen en later naar de winkel om horseridingboots te kopen en eventueel nog ander stuff. Ik had buiten die boots nie echt iets nodig dus ik heb mij geamuseerd met de anderen te plagen en een klapke te doen met de vrouw achter de toonbank. Bleek een welpenleidster te zijn geweest. Tiens tiens. Bon, die duitse meisjes hebben in die winkel geen goeie indruk gemaakt daar 'Miri' snobberig wenste te doen en vond dat geen enkel paar boots haar perfect paste. Soit, lag het aan haar of die boots, ze deed in ieder geval heel negatief en heel hautain, want ze had in duitsland ridingboots gekocht en die zaten perfect. Die ondingen zullen dan wel een fortuin hebben gekost net zoals haar ander snobberig gedoe. Hihi, voor ons gold dit in ieder geval als 'scoren' op vlak van flexibiliteit, en zij totaal niet. Ons: me and my girls:p Daarna ging het richting springbrookfarm waar we andere paperassen moesten invullen en onszelf moesten beschrijven zodat onze eventuele werkgevers zich een beeld van ons konden vormen. Ook een foto werd er van ons genoem zodat die eventuele goeie indruk door ons schrijven gelijk gerelativeerd kon worden! ........... Grapsje eeeee! hihi, ik met mijn zot smoelwerk zekerst!
Daarna werden we verdeeld en we bleken met alle meisjes in een aangrenzende farm te zijn ondergebracht, dus we moesten onze dierbare deense benjamin (Ask) op springbrook achterlaten samen met twee zweden(een koppel) en een hollander(30j,). Wijlle hadden eerder al afscheid moeten nemen van Carrie die ging werken in een pub in Murgon( waarvan Judy zei, arme meid, Murgon?). Judy is de vrouw die ons onder haar vleugels nam op onze farm: Ettiewyn> We kregen les van haar zoon Rich(ard), die af en toe ondersteuning kreeg van zijn vrouw(schoon madam) en zijn driejarige tweeling Thomas en Cooper). Rara, welke meisjes woonden dus ook op die farm, jawel Yvonne en Mirri.....grrrrrrrr! Soit. Wijlle komen daar aan en konden ons installeren maar richard vroeg gelijk of iemand al zin had om de handen uit de mouwen te steken. Ja, daar moest ik niet lang over nadenken. En Nadine ook niet. Dus lieten we terplekke alles vallen, in de back of the Ute, hop naar de Yards. Mochten we een kleine kilometer fence afbreken. Gemakkelijk jobke ze, het was een tijdelijk hek aangbracht met ijzeren pinnen waar schrikdraad aan hing. Schrikdraad losmaken, pin uit de grond, pin in de Ute en verder stappen naar de volgende. Wijlle komen terug, die twee duitse meiden in alle staten, want wij hadden iets gedaan waarmee we hen te slim en te snel af waren, hadden individueel iets beslist en we waren toch wel een groep nietwaar. Ongelooflijk> Ik heb van pure verbazing mijn mond gehouden en er het mijne van gedacht. Richard had nemelijk gezegd dat als iemand vroeg op was we mee de 'cattle' te voet richting de wei mochten helpen brengen. Ons Yvonne en Miri beslisten daar enigszins anders over. Zij waren erg moe en wilden wat langer slapen en om die cattle weg te voeren moetsen we om 6am paraat zijn. Dus 'de groep' besliste dat we dat nniet gingen doen de eerste ochtend en de groep kon daarna beslissen of de groep dat de volgende ochtend wel zou doen. Jezus maria jozef, ik moest toch efkes op mijn tanden bijten, Maar heb gezegd dat het mijn energie niet waard was om er tegenin te gaan en ik heb die twee maar laten doen, hnu in de illusie laten dat ze alles konden plannen wat ze wilden voor 'de groep', maar ik zou mijn ding wel doen, of course! 'Jesus' zou rich gezegd hebben. En dat zij hij ook toen we de volgende ochtend tegen alle plannen in toch met z'n tweeen in de ute sprongen om enkele borden op de highway te zetten en lieten uitlekken dat het vanaf de vorige avond al niet boterde tussen de girls. So soon, zei hij. Shit, zei hij, en we moetem nog beginnen met de paarden vandaag, dat belooft. Dat beloofde inderdaad want die dirls(duitse girls) vonden allebei dat ze keien waren in paardrijden en blaften je allerlei tips naar je hoofd als je stommiteiten deed. Dus....rarara vooral in mijn richting. Dammit. Ik hem gevloekt mensen. Dedju toch. Ik heb dus op een paardje gezeten nadat ik eerst aan rich had opgebiecht dat ik nog maar een klein half jaar paardreed. Ik moest dus aan de longe, tot groot genoegen van de dirls. Ik mocht snel van de longe. Tot groot ongenoegen van.... inderdaad! Op een bepaald moment ;oest ik van mijn paard komen. Yvonne dacht dat ik het niet hoorde, dus riep ze dat order als een papegaai nog eens en ik zei rustig: I heard. Ik kwam blijkbaar niet snel genoeg(ik denk dat ik in een supergalop naar haar moest komen snellen of zo terwijl niemand van rich ook maar eem stap sneller mocht dan gewoon stappen) dus riep ze nog eens 'kim you must come' en toen onstnapte mij een ingehouden door mijn tanden briesende 'YESSSSS' en wandelde ik rustig richting haar. Toen ik afstapte, riep rich, kim, get back on, have some more..... gatver dat deed deugd.... yvonne droop af. YESSSS!
Bon, mijn grootste desillusie die dag was dat Rich zei dat niemand mij zou aannemen om te musteren(bijeendrijven van vee) aangezien ik niet veel ervaring met paardrijden had en niemand het risico wou nemen dat ze mij moesten komen bijeenrapen. Ik heb mezelf toen de belofte gemaakt dat ik dat dus ooit wel zou doen, en dat ik elke kans zou grijpen om dat dus voor elkaar te krijgen. Elke keer dat Rich dus op zijn quad spring om de cattle naar de yards te musteren schoot ik ook om 6u uit mijn nest en ging te voet mee. Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik het wel in mijn genen heb, ik heb een oog voor die cattle, eem goeie houdingm ik blijf rustig, ik voorzie welke richting die kalveren zouden uitgaan en kon dus ook goed anticiperen. Ik was tegelijkertijd niet te grootmoedig om Richards instructies niet op te volgen. Als ik iets goed kan, is als induvidu binnen een team groeien en samenwerken. En dat lukte met iedereen zalig behalve die dirls of course, maar dat lukte met niemand. Die dachten alleen maar na over hoe goed ze wel niet waren op hun paard en vergaten al de rest. Gevolg: Ludo, een stokoud paard dat alleen maar beweegt als je het heel lief vraagt, weigerde alle dienst bij Yvonne, Beagle een schat van een merrie deed geen moeite voor Miri. Diezelfde Ludo deed voor Nadine (die ongeveer een jaar reed) wat ze wilde en voor mij zelfs nog straffer, due bleek plots tien jaar jonger. Zaaaaaaaaaalig, ge kunt nie geloven hoe fantastisch dat was. Ik heb vrijdag (ik kreeg als laatste de kans om op een paard te musteren omdat ik het in mijn job niet echt zou nodig hebben) voor de eerste keer de cattle van de wei mee teruggebracht en het super gegaan. Miri op beagle sufte er maar wat achteraan terwijl die merrie net een vinnig ding was en Ludo, bleek plost een vinnige middle-ager, heerlijk! Met een ongelooflijk gevoel van voldoening die avond aan tafel. In de afgelopen week heb ik leren motorrijden op zo'n terreinmotorbike. Ging als een fluitje van een cent. Mocht al gauw beginnen schakelen, bochten oefenen, en verder het terrein verkennen. De rest volgde iets later. Nadine kon al motorrijden en moest al gauw zich staande op de bike voortbewegen omdat ze op haar job de cattle met een motorbike zou musteren. Leuk wel, maar toch liever een paard. Ondertussen heb ik vriendjes gemaakt onder het vee. Er was een gecastreerde jonge stier die nogal gevaarlijk was toen richard hem kocht maar die ondertussen uit zijn hand kwam eten. Ik was niet te houden en wilde ook dichter komen. Die stier heeft mij zonder problemen aanvaard en ik mocht hem krabben, knuffelen, op zijn kop wrijven, enz. 'He loves you' zie richard. En als er een het kan weten is hij het wel. Vanaf toen loopt er op die farm dus een stier rond die mijn naam draagt! Die ben ik dan gisteren ook nog een vaarwelkrabbelke op zijn kop gaan geven voor we vertrokken. En waar hij ook staat tussen dat vee, hij komt! De schat... binnenkort is hij er misschien niet meer, want net zoals alle andere volgroeide kalveren wordt hij geslacht. Ik hoop hem wel nog terug te zien, ergens daarvoor. Wat heb ik nog geleerd: tractor rijden.... ging ook weer vanzelf, is trouwens niet moeilijk ook niet. Ik heb een kettingzaag gehanteerd, niet met vole goesting maar ja. Was wel de eerste die het in de tweede keer lukte omdat ding aan de klap te krijgen. Je moet dat zo met een trek aan de hendel in gang sleuren, net zoals de buitenboordmotor van een bootje. Dat ik armspieren heb en soepel beweeg, dat wist ik ook al langer:) Maar als t nie moet, geen kettingzaag, ik ben er bang van. Ik ben er nie scheuttig op en zal het nooit zijn.
Ik heb ondertussen ook geleerd hoe ik een kalf van een eartag moet voorzien, je moet dat vooral rustig, snel en op de juiste plaats doen. Heerlijk... man man..... waar is die farmer met veel geld, hij kan mij krijgen.... hihih. Grapsje e manne, maar 't werk is wel leuk. Nog iets? Vooral buiten zijn, veevoederen, drijven. fencing. enz... alles zo'n beetje.
Judy, richards mam, is elke week opnieuw een beetje mama voor al die bloeikes die ze onder haar vleugels krijgt en dit al sinds 1992. Een engel. haar zoon is ooit zo goed opgevangen in oostenrijk en ze heeft zichzelf opgedragen dat ook te doen. Chapeau! Alles kan je haar vragen. En al het je een keer niet meezit en je wil efkes rustig op adem komen of wat dan ook, we mogen altijd naar 'home' komen. De schat! Ik heb haar dan ook een uitgebreide dankjewelbrief in haar handen gestopt toen we vertrokken gisteren. Man, een beschermengel is een rijkdom! Zeker hier, in het buitenland. Je hebt altijd een toevluchtsoord. Thanks Judy!
Morgen om 7am komen ze mij in de hostel 'in the tropics' oppikken hier in Cairns, waar ik gisterennamiddag ben aangekomen. Een zeker harry, tall, grey hair and in jeans, de broer van Margaret Atkinson. Zij is komende weken mijn baas en tevens mama van de kindjes die ik ga begeleiden in hun studeren. Na mijn uren mag ik alles doen wat ik wil...... IK WIL PAARDRIJDEN, nah! Bon we'll see, and no worries! Het zal ver rijden zijn, want ik zal ergens ten zuiden van Weipa zitten: het adres volgt later, maar ik geef jullie het telefoonnummer daar: Je moet eerst de code voor australia draaien(die weet ik niet) en dan dit nummer: 0740603220 en dan kom je uit bij Margaret Atkinson: Strathburst station, Cairns.
Mijn gsm nummer hier is: (code australia) 0401797505 en als ik niet opneem kan je altijd op mijn voicemail iets inspreken. Maar ik kan niet garanderen dat ik komende maanden ontvangst heb. Aangezien de ontvangst niet overal aanwezig is. Internet zal ik wel hebben. Ik ga met mijn werkgevers een avond afspreken waarop ik gebruik kan maken van het internet en dat ik jullie kan opbellen of jullie mij. Dat is beter dan dat ik zeg, elke avond, want dat is voor die mensen ook niet leuk natuurlijk. Zo weten zij welke avond voor mij mijn contactjesavond is. Wacht dus nog eventjes voor jullie met z'n allen beginnen te bellen, ik zal het startschot geven :)!
Aan Femke als je dit leest: een hele dikke proficiat met je verjaardag!!!!!!!
Zeg enne, laat weten he wat jullie tijdens mijn afwezigheid allemaal uitspoken!
alles ok hier, ben wel de oudste van den hoop hier, maar da's nie erg. soms zijn ze volwassener dan ik ! Zijn hier met z'n zessen, vijf meisjes en een jongen. Er is er een 20 en een 23, de rest is 19. Dus ik ben hier de bomma. Zitten sinds gistermiddag im rainbowbeach, mooi stadje, vooral voor surfers. Heb al mooie foto's getrokken. het is hier vanaf een uur of vijf wel pokkekoud, amper 7graden of zo, echt weinig! Ik ga vanavond van puur ellende in mijn eigen slaapzak kruipen [hebben dekens van de hostel] want anders vries ik kapot. Overdag is het dan weer lekker warm, je kan echt makkelijk verbranden. Mijn jetlag valt echt wel goed mee, vroeger moe dan anders, ook op gekkere tijdstippen ineens kompleet vermoeid. Ik wou dat het al maandag was want hier valt echt niet zo veel te deon. Alles wat je hier kan of wil doen kost geld, en redelijk veel. Morgen gaan er vier vanaf 8u windsurfen tot 11u, maar ik heb bedankt, Carrie,23, gaat ook niet. Kost verdrie 55dollar! Zal mij zo wel amuseren. In ieder geval, maandag pakken we de bus naar gympie en daar pikken ze ons op richting goormeri, en dan kan het eindelijk!!!!!! beginnen. Ik heb al airmailpostenveloppen gekocht, zo, er kan al wel eens iemand post verwachten. En dit is een klotequertybord, aaaaaaaaaaaaaaaah! Op dit moment liggen ze al allemaal in hun bed, omdat ze moe zijn en het zo koud is!
De vluchten waren ok, lang maar ok. Naar londen was wel spannend, ik had wel een vroegere vlucht, maar die vertrok uiteindelijk pas zo laat dat het geen verschil meer gaf, ik heb nog mogen lopen in heathrow. In bangkok verliep het heel rustig, maar in Sydney weer drukte en stressen. Je moetst daar in 2uur tijd het vliegtuig uit, naar paspoortcontrole, door de immigratiedienst die treuzelden en de helft van de tijd van personeel wisselden tot ik vriendelijk heb gevraagd of ze zich wat wilden haasten omdat ik nog een vlucht moest halen. Dus na dat, bagage ophalen, met de bagage door een zwarecontrole[scanner] dan rennen naar 'domestic flights' daar inchecken, de shuttle op en op het vliegtuig> Ik had nog vijf minuten om naar toilet te gaan. Maar we zijn er geraakt. In Brisbane stond dan Steve te wachten met mijn naam, FOUT geschreven natuurlijk, hihi, mocht ie gelijk weten! Dan zijn we carrie gaan opppikken en naar de hostel gereden. Dan zijn we met z'n tweeen onze visa in orde gaan brengen. Dat duurde maar 5 min en zijn we met de bus naar het Lone Pine Sanctuary geweest waar je , tegen betaling natuurlijk, een koala mag vasthouden en krijg je er een foto van. Yesssssss! Zo schattig die beestjes! Je kon daar ook een afgesloten deel in waar je allemaal kangoeroes had die niet gingen 'lopen' van je, je kon die dus aaien en voederen, enz! Zaaalig. Die avond zijn we na lang getreuzel om 19u gaan slapen, knockout. De volgende dag zijn we met z'n zessen naar rainbowbeach gekomen met de bus. 5uur reizen weer, ach ja, het zal de laatste keer nog niet zijn.
zelfde tijd morgen zit ik al in Londen, te wachten om het vliegtuig te nemen naar Sidney, via Bangkok:) Er is een klein probleempje opgedoken, ik wilde op de website van British Airways nog eens nakijken of het echt wel klopt dat ik twee stuks bagage van 23 kg mag meenemen. NIET DUS. Volgens mijn ticket (van British Airways) mag ik wle twee stuks meenemen, volgens de website niet. Nu jullie:) Ik bel dus naar 't reisbureau, omdat zij het moeten oplossen vind ik. Maar de fout ligt dus bij BA. Morgen om 12u ten laatste weet ik meer. Anders zal 't maar 1X23kg zijn vrees ik en dan zal ik een hoop minder kunnen meenemen. Omzeggens bijna niks, tenminste als ik mijn tent en slaapzak enz wil meenemen. Soit, ik zal beginnen reorganiseren als 't morgen 12u is en 't resultaat niet super is. Bon,
hou jullie goed allemaal, volgende berichtje zal pas zijn denk ik als ik ginder ben aangekomen en eventjes op mijn positieven ben gekomen. Maar ik zal zeker laten weten of alles goed is:)
lieve knuffels voor jullie allemaal!
voor diegenen die het nie kunnen laten, ik ben zeker al rond 17u op de luchthaven. Wie wil mag mij altijd komen uitwuiven! Ik stap niet voor 19u de transitzone in!
Het begint te korten. Over een paar dagen is't zover. Morgen kan ik 'overmorgen' zeggen. Hoe ik ervoor sta? Redelijk kalm nog. Het zal pas echt beginnen dagen als ik op de luchthaven ben. Af en toe een beetje zenuwen, maar zelden van lange duur. Ik ben nog volop bezig met kleine dingen in orde te brengen. Dit nog aanschaffen, dat nog kopiëren enz. En dingen checken waarvan ge allang vergeten was dat ge die dus wel gedaan had. Enz. De woonkamer ligt hier bedolven onder mijn spullen. Ik hoop morgen wat knopen door te hakken ivm wat ik van kleren ga meenemen. Ik moet enkel nog mijn apotheek een beetje aanvullen... en that's it! Morgen ga ik nog lekker tapas eten met mijn beloved family:) En maandagavond ga ik frieten van 't frituur eten. MJAM, dat gaat ginder toch niet 't zelfste zijn vrees ik. Dus, den dag dat ik terug in 't land ben, afspraak bij mij thuis om met z'n allen een pak friet te gaan eten. Probleem: ik kan nu nog niet echt zeggen wanneer ik terug ben. Maar ik moet dinsdag 24 juni 2008 naar de tandarts om half drie:p, dan moet ik dus terug zijn.
Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor de telefoontjes, bezoekjes, mailtjes! Ik ga proberen van jullie te mailen maar ik kan niks beloven. Dan wordt het eens zo plezant natuurlijk als je eens iets van mij in je mailbox krijgt, of course! I love surprises, you too?
Journey of life
