Voor de liefhebbers: Baroque
around the clock (speelt in RealPlayer). 't Hoeft niet altijd Q te zijn, dacht ik zo.
My five cents
Unbelievable makes the world go 'round
18-06-2007
China
De tweede handelsmissie naar China in goed 2 jaar is officieel van start gegaan met het bezoek van Filip en Mathilde aan de Magritte-tentoonstelling in Peking. In hun kielzog hopen zo'n 140 bedrijven en instellingen wat uit de brand te slepen en een graantje mee te pikken van de boom die het land op dit ogenblik doormaakt.
Het is al vaker gebleken dat economisch succes een efficiënt alibi vormt voor een aantal wantoestanden. Haast niemand durfde de Chinese eis tot boycot van de Dalai Lama te negeren (ook de ethisch bevlogen De Gucht niet). De Nieuw-Zeelandse premier moest de man nota bene 'toevallig tegen het lijf lopen' op een Australische luchthaven. De slavernij, het constante doodsgevaar voor de mijnwerkers, de complete desinteresse voor het milieu, Taiwan, Tibet,... you name it, het maakt allemaal niet uit.
Nu moet een bedrijfsleider wellicht inderdaad de kerk in 't midden houden: arbeiders ontslaan en gezinnen zonder inkomen zetten omdat je een belangrijke economische boot gemist hebt, daar wordt niemand beter van. Hoogstens kan je hopen dat je één of andere vorm van druk zal kunnen uitoefenen of je handelspartners om wat bedachtzamer om te gaan met hun menselijk kapitaal.
Maar dat de politieke en pseudo-politieke middens zich hier zonder verpinken overgeven aan die beschamende vorm van prostitutie, dat is me een brug te ver. Toegegeven, het bordkartonnen prinsenpaar op reis sturen is niet meteen een geopolitiek maneuver van formaat. Het lijkt me eerder lastig dan flatterend, die twee Lego-figuren moeten entertainen. En Verwilghen, och ja, het laatste gratis reisje voor hij in de vergetelheid der politieke annalen verzuipt, tot daar aan toe.
Toch blijft het een feit dat - buiten Bert Ol' Crying Eyes Anciaux, dan - niemand in politieke middens de reis naar China in vraag stelde. Net zomin als het IOC er moeite mee had, de Olympische Spelen toe te wijzen aan de neo-koloniale dictatuur die China eigenlijk is. Het verschil met Rusland is opvallend: beide zijn potentieel interessante handelspartners, Rusland is bovendien een grote energie-leverancier, maar toch voelt iedereen zich blijkbaar sneller geroepen, Rusland op de vingers te tikken dan China. Toch hoeft Tibet in niks onder te doen voor Tsjetsjenië, en is de kwestie Taiwan perfect vergelijkbaar met de Russische aanspraken op de Koerillen of Kaliningrad.
Vreemd toch, en teleurstellend, die willekeur, die selectieve verontwaardiging als er ergens een paar dollars te rapen vallen. En onze vriend De Gucht, die met zoveel gestrengheid de zwartjes op het juiste pad houdt, de Veiligheidsraad gaat leiden, de Grote Meren in z'n achterzak heeft, Rusland maar niks vindt, die Kanselier van Berlare? Die zwijgt als vermoord, weigert de Dalai Lama een visum en stuurt schoothond Verwilghen om de Chinezen te paaien en vette contracten binnen te rijven. Liberalen veranderen nooit.
"Klein, haastig neergekrabbeld, niet vormelijk briefje.' Afgezien van het feit dat er volgens mij een liggend streepje tussen 'niet' en 'vormelijk' moet, lijkt Van Dale het weer eens geweldig geformuleerd te hebben.
Tot Freya ook een schrijfsel pleegde. Sindsdien plakt er in Van Dale een post-itje bij: 'ongelukkig getimed politiek testament'.
Want, o ramp, de cenakels van de macht bij de SP.A moesten hertekend worden, en ons Freya moest dus ook verkassen: de veelgehypete rodekleedjesdraagster zou het vaandel torsen in de Kamer. Onlogisch leek dat niet: politieke ervaring te over na enkele jaren op het delicate departement Begroting, zou je denken. Bovendien hebben in het verleden wel meer partijen 'verjonging' als antwoord op een verkiezingsnederlaag gegeven.
Alleen Freya zélf was duidelijk minder enthousiast. Niet alleen twijfelde ze aan haar eigen kunnen, bovendien zou ook haar gezinsleven lijden onder de verpletterende verantwoordelijkheid van oppositie-pin-up. Waar die kinderen dan waren toen ze enkele jaren lang échte toppolitiek bedreef, joost mag het weten.
Er zijn twee verklaringen voor Freya's onzekerheid, de ene nog angstwekkender dan de andere.
Ofwel heeft Freya last van een flinke knauw in het zelfbeeld. Niks waar wat degelijke therapie of een goed gesprek niets aan kunnen verhelpen, al zou het wel te denken geven als onze toppolitici pruilend in een hoekje zouden kruipen na iedere verkiezing.
Ofwel heeft ze gewoon gelijk, en is dat fractievoorzitterschap helemaal niks voor haar. In dat geval siert het haar dat ze dat durft opbiechten (zij het wellicht iets publiekelijker dan ze van plan was), maar tegelijkertijd is het hek dan pas goed van de dam: WAT DEED ZE DAN OP EEN MINISTERSPOST? Is het niet om koude rillingen van te krijgen dat (in dat geval) een timide, onvervaren, onzeker poppemieke met moederinstincten jarenlang de Staatskas in handen heeft gehad? En daar dan wellicht evenveel geweifeld, getwijfeld en geschipperd heeft? En zich dan ongetwijfeld af en toe ook wel eens liet 'ompraten'?
Nee, dat klopt, ik ben geen fan van de socialistische visie op onze maatschappij - aan geen enkele zijde van de taalgrens, overigens. Desondanks kon ik de nuchterheid van een Vande Lannotte wel smaken, en is het rechttoe-rechtaan discours van Louis Tobback altijd wel ergens goed voor. Maar ik word in mijn eigen land (en met mijn eigen belastinggeld) niet graag voor dom versleten: alsof iemand ooit één seconde heeft geloofd dat de schepen van onderwijs van Gent (oooooh! aaaaaaaaaah!) feilloos, rimpelloos en doortastend 's lands financiën zou kunnen beheren. Quod non. Freya was een gehypet product van de spin doctors. Fraai, niet onaantrekkelijk en wellicht niet eens zo dom. Maar geen politica van nationaal formaat. Goed dat ze dat zelf ook snapte.
