Voor de liefhebbers: Baroque
around the clock (speelt in RealPlayer). 't Hoeft niet altijd Q te zijn, dacht ik zo.
My five cents
Unbelievable makes the world go 'round
15-01-2009
Mevrouw Schelfhout
Ik gun iedereen wat ik mezelf ook gun. In dit geval: een pracht van een adoptiekind. Geen kwaad woord, dus, over uw moederinstinct, of over de gelukkige en hopelijk gezonde toekomst die Emile te wachten staat.
Wat me wel tegen de borst stuit, is de manier waarop u één en ander aanpakte, en zo mogelijk nog méér dat u kritiek hierop gelijk stelt met afgunst of verzuring. Laat me u vertellen dat beide nu net eigenschappen zijn die u binnen de groep (kandidaat-)adoptie-ouders niet snel zal ontdekken. We weten immers allemaal hoe zwaar de procedure is, hoe ontmoedigend het lange wachten, hoe teleurstellend het zoveelste mailtje of telefoontje met het eeuwige mantra: 'Geduld hebben.' De onvrede met uw aanpak gaat over het feit dat u het zichzelf vrij makkelijk hebt gemaakt, terwijl de Belgische en Vlaamse wetgevers, waar u lid van bent, het ons, adoptie-ouders, de voorbije jaren alleen maar moeilijker hebben gemaakt. Dat net iemand die het probleem zou kunnen verhelpen, het liever omzeilt, is wraakroepend voor iemand die zijn tweede of derde jaar wachttijd ingaat.
U nam bijvoorbeeld een militaire vlucht naar Congo. Niet ongewoon voor een politica, zegt u. Ongetwijfeld is het dat inderdaad niet. Mag ik toch even informeren: hoeveel Congolese staatslieden ontmoette u? Hoeveel Belgische ngo's bezocht u? Hoelang duurde de diplomatieke briefing op de ambassade? Hebt u nog interviews gegeven ter plaatse? U kon uiteraard niet zomaar even, als een dief in de nacht, tussen de vergaderingen door, op en neer naar het weeshuis. Wat u wél had kunnen doen, is wat alle adoptie-ouders doen: verlof nemen, vlucht en verblijf zelf betalen (nog steeds niet fiscaal aftrekbaar, overigens) de tergend langzame en corrupte procedure ter plaatse uitzitten en u de benen onder het lijf lopen om de papieren voor de jonge spruit in orde te brengen. Om dan, schietgebedjes prevelend, de douane en immigratiediensten te trotseren.
Emile trof u door de lichtjes in zijn ogen, laat u weten. Dat geloof ik zelfs. Jammer, natuurlijk, dat zijn buurmeisjes en -jongens dat niet hadden. Zij gaan onverkort hun aardse tranendal tegemoet, al beseffen ze dat gelukkig nog niet. U kon ze uiteraard niet allemaal meebrengen. Wat u wél had kunnen doen, is wat alle adoptie-ouders doen: aanvaarden dat het bij adoptie om het kind gaat, en niet om wat we zelf willen. En dus ook aanvaarden dat een toewijzing door het lot gebeurt, en niet op basis van persoonlijke voorkeuren. Eén van de weinige goede ideeën uit de adoptiewetgeving, overigens. En toch één waar u het blijkbaar niet mee eens was.
Dat u overigens aan zo goed als geen enkele vereiste van die wetgeving voldeed of -doet, is iets waar weinig commentaar bijhoeft: u heeft uw eigen traject met verscheidene jaren kunnen inkorten door cursus, evaluatie, jeugdrechtbank en wachtlijst onder tafel te vegen. Uw moederinstinct vindt dit wellicht allemaal verschoonbaar, uw rechtvaardigheidsgevoel hopelijk niet.
Het heeft niets met verzuring of jaloezie te maken als ik vind dat u uw rol als lid van de wetgevende macht misbruikt hebt, mevrouw Schelfhout, en nog veel minder met het prachtige leven dat ik Emile van harte gun. Wel met het feit dat u als politica, vertrouwd met de problematiek van adoptie, vele honderden Belgische adoptie-ouders schaamteloos een kras op hun ziel hebt gezet. U had de hefbomen in handen om voor een grote groep mensen een gigantische lijdensweg in te korten, en dus indirect veel méér kinderen een mooie toekomst te bezorgen dan alleen maar Emile. U hebt die hefbomen echter ingesteld op eigen koers, om daarna boudweg het schip te verlaten. Bestemming bereikt, en après moi le déluge. Daar hadden we, dacht ik, al een andere politieke partij voor. Van de uwe kregen we goed bestuur beloofd, al maakt die belofte in dezen dus blijkbaar even weinig schuld als op alle andere vlakken.
Hopelijk kan Emile opgroeien tot een gezonde en gelukkige jongeman - ik wens het hem van harte. En hopelijk krijgt adoptieminnend België ooit nog eens de politici die het verdient. U staat alvast niet op het verlanglijstje.
