Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
verhalen en columns
17-04-2008
naaktmodel
Voor een vriendin die fotografie studeerde, poseerde ik als naaktmodel. Het onderwerp van haar tentoonstellingswerken 'natuur(lijk)!!!' betrof een reeks kunstzinnige zwart -wit foto's in een lege loft. Ik heb weinig scrupules en zat er dan ook niet mee om haar hierbij te helpen.
De dag van de tentoonstelling echter was ik bloednerveus. Het is toch vreemd om jezelf in full size aan een muur te zien prijken, met enkel het gebrek aan kleuren om je achter te verbergen. Ik had voor de gelegenheid mijn haren laten loshangen zodat ik de helft van mijn gezicht kon maskeren. Gewapend in een zwart kleedje en zwarte laarsjes, stijlvol heet zoiets, stond ik voor één van de foto's. Een man van een jaar of veertig voegde zich bij me. 'Knap hé juffrouw' zei hij. Ik knikte en glimlachte een beetje gegeneerd. 'Sara is dan ook een geweldige fotografe' mompelde ik. De man keek me aan met een blik vol onbegrip en sprak toen 'oh, maar ik bedoelde niet de foto, enkel de dame die erop staat'. Ik zonk haast door de grond. Als dat zijn pick-up line was, had hij nog wat werk aan de winkel. 'Vult zoiets u niet met jaloezie' vroeg hij? Verbouwereerd vroeg ik waarover hij het had. 'Wel' zei hij, 'wilde u niet stiekem dat u er zo uitzag'. Totaal van mij stuk gebracht, ben ik de zaal uitgelopen.
Vandaag moet ik naar het hospitaal. Ik ben niet echt gek op die dingen, maar ze moeten nu eenmaal gebeuren. En ik heb er genoeg ervaring mee om er niet teveel mee in te zitten. Ik heb mijn afspraak om half acht 's ochtends laten zetten. Dat is behoorlijk vroeg, maar dan zijn er geen wachttijden.
Aan de balie begroeten ze mij als een oude bekende. Ik vraag me af in hoeverre ik dat als positief mag beschouwen. Ik spring de lift in en kom aan op het eerste. Medische beeldvorming heet dat daar. Na amper vijf minuten wachten, komt een jonge verpleger mij halen.
Hij gaat me voor naar een piepklein paskotje en stapt samen met mij naar binnen. De buitendeur doet hij op slot. Ik heb niet echt last van claustrofobie, maar dit doet me toch even naar adem happen. "Ik ben Mario en je mag je uitkleden" zegt hij "enkel je slipje aanhouden, je bh moet ook uit"
Ik denk dat ik een hysterische aanval zal krijgen, weet niet wat mij overkomt. Maar voor ik kan beginnen gillen, is Mario al verdwenen door de tweede deur. "Ik kom je zo halen" hoor ik hem nog net zeggen.
Razendsnel kleed ik me uit, ontdoe me van ringen, armbandje, halsketting en oorbellen. Daarna zet ik me op het bankje en wacht. Het duurt een eeuwigheid voor de verpleger terugkomt. Ik staar hem uitdagend aan. Hij wordt knalrood en mompelt dat ik natuurlijk wel een T-shirt mag aanhouden. Ik voel me rood worden tot in mijn kruin en schiet haastig mijn shirt over mijn hoofd.
We lopen samen naar de tafel. Ik leg me neer en wacht tot hij me in de goede houding heeft gedraaid. We zeggen geen woord tegen elkaar. Zelf wanneer ik in de meest ongemakkelijke houding lig, durf ik niet te klagen. "Niet bewegen" zegt hij, ik knik en hij verdwijnt. Na wat voor mij een eeuwigheid lijkt, komt hij terug. Ik ben uitgeput, voel mijn spieren net iets te goed zitten. Ik verdenk hem ervan bewust zo lang gewacht te hebben, terwijl ik in deze pijnlijke houding lig. "Dat is het voor mij" zegt hij, ik glimlach, Mario is een snel tevreden man denk ik. Hij zegt me dat ik voorzichtig van de tafel kan komen en me terug aankleden. Ik knik, val haast op mijn gezicht wanneer ik elegant naar beneden probeer te springen en loop snel naar het kleedhokje.
Wanneer ik terug, gekleed en wel, mijn papieren ga afhalen, ben ik helemaal mezelf weer. Ik glimlach, staar recht in zijn ogen en bedankt hem voor een heerlijke ochtend. Dat zal hem leren!!!
H Een klein jaar geleden stond ik op met een afschuwelijke uitslag op armen en benen. Omdat het geen zicht was, deed ik een lange broek en een truitje met rolkraag aan vooraleer mij in de wereld der kritische collega's te begeven. De voormiddag verliep goed, geen last van jeuk, geen andere symptomen die op één of andere vieze ziekte konden wijzen, gewoon een lelijke uitslag. Rond de middag echter werd het steeds erger en mochten ook mijn buik en rug eraan geloven. Om een zwangere collega geen risico te laten lopen, besloot ik dus maar richting dokter te vertrekken. Na een blik op mijn getormenteerde huid werd tot het besluit gekomen dat ik aan een voedselallergie leed. Dat zou niet geheel onlogisch geweest zijn, ik heb wel meerdere allergieën, ware het niet dat een voedselallergie optreedt binnen het half uur na consumptie en ik een hele nacht zonder eten was gebleven. Maar dokters laten zich niet gemakkelijk tegenspreken en gaan er prat op dat een studie tot een juiste conclusie leidt. Met enkele geheel nutteloze voorschriften keerde ik dus huiswaarts. Tegen de avond liep alles faliekant verkeerd. Ik was bedekt met rode bolletjes, enkel mijn mooie gezichtje was gespaard gebleven. Waar ooit benen, borsten, billen, armen... waren geweest, zaten nu vreemde misvormde gedrochten. Toen ook nog eens een hoge koorts kwam opzetten besloot ik naar de spoedafdeling van het hospitaal te gaan. Helaas ben ik iemand die nogal impulsief te werk gaat en vertrok ik dus zonder enige vorm van voorziening. Geen tandenborstel, ondergoed, kleding... met enkel mijn SIS-kaart en zakdoeken in aanslag stapte ik mijn wagen in. Het hospitaal bleek een grote vergissing, ondanks mijn panische angstreactie op alles wat eruit ziet als een naald besloot men mij vol te spuiten met elk product dat daar op dat uur nog verkrijgbaar was. En daar hoge koorts en uitslag een slechte combinatie zijn voor een volwassen persoon, kreeg ik ook nog een ticketje voor hotel Hospitalia... En daar hoorde, bij gebrek aan een nachtgewaad, een prachtig roze operatieschortje bij. Nu had ik, onder normale omstandigheden, het verstand gehad ondergoed te dragen onder zo'n ding met open rug, in dit moment van ziekte en wanhoop besloot ik mij van elk ander kledingstuk te ontdoen, hopende minder irritatie te voelen van mijn pas verworven bubbeltjes. Toen ik 's ochtends, nog steeds bedekt door wat later mazelen bleken, ontwaakte, kon ik maar aan één ding denken: ik moest en zou een sigaret roken. Nog half slapend sloop ik uit het bed, graaide een peukje uit het pak en begaf me met baxter en in prachtige outfit richting gang. Zoals je weet, zijn er in ziekenhuizen echter geen rookruimtes en moet men zich in open lucht begeven vooraleer men zijn longen met rook kan vullen. Dat heb ik dan ook gedaan. Binnen de kortste keren begon de ene auto na de andere te claxonneren bij het voorbijrijden van de ingang van het hospitaal. En ik, met de billen bloot, vroeg me af welke voetbalwedstrijd er gespeeld was, en wie de vrolijke winnaars waren...
