Het heeft lang geduurd, het is niet de eerste poging, het vervult me met angst, maar ik ben officieel gestopt met roken. Ter voorbereiding heb ik zowat elk boek gelezen dat mogelijk te vinden is rond dit onderwerp. Heb het hele net afgesurft voor informatie betreffende mogelijke hulpmiddelen. Aan de hand van mijn kruidenboeken heb ik kilo's mengelingen gemaakt om antirokers thee mee te zetten. Mijn huis is gevuld met de heerlijke geuren van mijn rookstop aromatherapie en ik dreun de hele tijd spreuken af. Soms in mijn hoofd en op de zware momenten luidop.
Omdat stoppen met roken natuurlijk geen kleintje is voor mij, heb ik besloten ook gebruik te maken van modernere hulpmiddelen. En de keuze is op nicotinepleisters gevallen. Gisteren ben ik deze dus gaan halen en vanochtend heb ik de eerste op mijn borst gekleefd.
Het eerste half uur liep alles nog op rolletjes. Ik denk relatief veel aan sigaretten, maar heb er nog geen opgestoken. Ik loop scheef van de stress, maar besef dat dit een psychosomatische klacht is. En ik heb nog niemand uitgescholden, maar ik ben alleen thuis dus dat scheelt wel.
Na een half uur echter is het volledig verkeerd beginnen lopen. Mijn borst ziet vuurrood en jeukt ontzettend fel. Ik heb razende hoofdpijn, kan geen twee seconden stilzitten, ben misselijk en loop de muren op. Zelden heb ik me zo rottig gevoeld en als dit blijft duren, weet ik nu al dat stoppen niets voor mij is.
In mijn wanhoop bel ik mijn neef. Wanneer ik mijn beklag heb gedaan, vraagt hij of ik nog stiekem een sigaret heb gerookt. Hij is de eerste die ik uitscheld sinds mijn stoppen. Natuurlijk heb ik niet gerookt, denkt hij nu echt dat ik nog geen halve dag kan stoppen!!! Ik weet dat ik verslaafd ben, maar zo erg is het nu ook weer niet met mij gesteld.
Kwaad gooi ik de hoorn op de haak. Mijnhel blijft duren.
Wanneer er rond drie uur in de namiddag nog steeds geen teken van beterschap is, bel ik mijn huisarts voor een afspraak. Ofwel heb ik de ergste nicotine-afkick ooit, ofwel heb ik een zware griep te pakken. Ik heb geluk en kan dadelijk langskomen.
Mijn dokter luistert rustig naar mijn verhaal. Hij vraagt hoeveel sigaretten ik ongeveer rookte op een dag. Volledig naar waarheid zeg ik dat het ongeveer een half pakje moet zijn. Ik moet mijn T-shirt uitdoen zodat hij mijn rode borst kan zien. Na één blik weet hij genoeg. Ik moet de pleister dadelijk verwijderen.
Bang wacht ik op zijn prognose. Vraag me af of ik ooit van het roken verlost zal zijn.
"Juffrouw De Cupere" zegt hij "De pleister waar u mee rondloopt, bedraagt de hoeveelheid nicotine van drie pakjes sigaretten. De symptomen die u heeft wijzen op een zware overdosis nicotine in uw gestel. Het lijkt me dus verstandig om pleisters met een lichtere dosis te halen en diegene die u hebt niet langer te gebruiken. De bedoeling van de pleisters is namelijk dat u minder nicotine opneemt en niet meer."
H Een klein jaar geleden stond ik op met een afschuwelijke uitslag op armen en benen. Omdat het geen zicht was, deed ik een lange broek en een truitje met rolkraag aan vooraleer mij in de wereld der kritische collega's te begeven. De voormiddag verliep goed, geen last van jeuk, geen andere symptomen die op één of andere vieze ziekte konden wijzen, gewoon een lelijke uitslag. Rond de middag echter werd het steeds erger en mochten ook mijn buik en rug eraan geloven. Om een zwangere collega geen risico te laten lopen, besloot ik dus maar richting dokter te vertrekken. Na een blik op mijn getormenteerde huid werd tot het besluit gekomen dat ik aan een voedselallergie leed. Dat zou niet geheel onlogisch geweest zijn, ik heb wel meerdere allergieën, ware het niet dat een voedselallergie optreedt binnen het half uur na consumptie en ik een hele nacht zonder eten was gebleven. Maar dokters laten zich niet gemakkelijk tegenspreken en gaan er prat op dat een studie tot een juiste conclusie leidt. Met enkele geheel nutteloze voorschriften keerde ik dus huiswaarts. Tegen de avond liep alles faliekant verkeerd. Ik was bedekt met rode bolletjes, enkel mijn mooie gezichtje was gespaard gebleven. Waar ooit benen, borsten, billen, armen... waren geweest, zaten nu vreemde misvormde gedrochten. Toen ook nog eens een hoge koorts kwam opzetten besloot ik naar de spoedafdeling van het hospitaal te gaan. Helaas ben ik iemand die nogal impulsief te werk gaat en vertrok ik dus zonder enige vorm van voorziening. Geen tandenborstel, ondergoed, kleding... met enkel mijn SIS-kaart en zakdoeken in aanslag stapte ik mijn wagen in. Het hospitaal bleek een grote vergissing, ondanks mijn panische angstreactie op alles wat eruit ziet als een naald besloot men mij vol te spuiten met elk product dat daar op dat uur nog verkrijgbaar was. En daar hoge koorts en uitslag een slechte combinatie zijn voor een volwassen persoon, kreeg ik ook nog een ticketje voor hotel Hospitalia... En daar hoorde, bij gebrek aan een nachtgewaad, een prachtig roze operatieschortje bij. Nu had ik, onder normale omstandigheden, het verstand gehad ondergoed te dragen onder zo'n ding met open rug, in dit moment van ziekte en wanhoop besloot ik mij van elk ander kledingstuk te ontdoen, hopende minder irritatie te voelen van mijn pas verworven bubbeltjes. Toen ik 's ochtends, nog steeds bedekt door wat later mazelen bleken, ontwaakte, kon ik maar aan één ding denken: ik moest en zou een sigaret roken. Nog half slapend sloop ik uit het bed, graaide een peukje uit het pak en begaf me met baxter en in prachtige outfit richting gang. Zoals je weet, zijn er in ziekenhuizen echter geen rookruimtes en moet men zich in open lucht begeven vooraleer men zijn longen met rook kan vullen. Dat heb ik dan ook gedaan. Binnen de kortste keren begon de ene auto na de andere te claxonneren bij het voorbijrijden van de ingang van het hospitaal. En ik, met de billen bloot, vroeg me af welke voetbalwedstrijd er gespeeld was, en wie de vrolijke winnaars waren...
Vandaag moet ik naar het hospitaal. Ik ben niet echt gek op die dingen, maar ze moeten nu eenmaal gebeuren. En ik heb er genoeg ervaring mee om er niet teveel mee in te zitten. Ik heb mijn afspraak om half acht 's ochtends laten zetten. Dat is behoorlijk vroeg, maar dan zijn er geen wachttijden.
Aan de balie begroeten ze mij als een oude bekende. Ik vraag me af in hoeverre ik dat als positief mag beschouwen. Ik spring de lift in en kom aan op het eerste. Medische beeldvorming heet dat daar. Na amper vijf minuten wachten, komt een jonge verpleger mij halen.
Hij gaat me voor naar een piepklein paskotje en stapt samen met mij naar binnen. De buitendeur doet hij op slot. Ik heb niet echt last van claustrofobie, maar dit doet me toch even naar adem happen. "Ik ben Mario en je mag je uitkleden" zegt hij "enkel je slipje aanhouden, je bh moet ook uit"
Ik denk dat ik een hysterische aanval zal krijgen, weet niet wat mij overkomt. Maar voor ik kan beginnen gillen, is Mario al verdwenen door de tweede deur. "Ik kom je zo halen" hoor ik hem nog net zeggen.
Razendsnel kleed ik me uit, ontdoe me van ringen, armbandje, halsketting en oorbellen. Daarna zet ik me op het bankje en wacht. Het duurt een eeuwigheid voor de verpleger terugkomt. Ik staar hem uitdagend aan. Hij wordt knalrood en mompelt dat ik natuurlijk wel een T-shirt mag aanhouden. Ik voel me rood worden tot in mijn kruin en schiet haastig mijn shirt over mijn hoofd.
We lopen samen naar de tafel. Ik leg me neer en wacht tot hij me in de goede houding heeft gedraaid. We zeggen geen woord tegen elkaar. Zelf wanneer ik in de meest ongemakkelijke houding lig, durf ik niet te klagen. "Niet bewegen" zegt hij, ik knik en hij verdwijnt. Na wat voor mij een eeuwigheid lijkt, komt hij terug. Ik ben uitgeput, voel mijn spieren net iets te goed zitten. Ik verdenk hem ervan bewust zo lang gewacht te hebben, terwijl ik in deze pijnlijke houding lig. "Dat is het voor mij" zegt hij, ik glimlach, Mario is een snel tevreden man denk ik. Hij zegt me dat ik voorzichtig van de tafel kan komen en me terug aankleden. Ik knik, val haast op mijn gezicht wanneer ik elegant naar beneden probeer te springen en loop snel naar het kleedhokje.
Wanneer ik terug, gekleed en wel, mijn papieren ga afhalen, ben ik helemaal mezelf weer. Ik glimlach, staar recht in zijn ogen en bedankt hem voor een heerlijke ochtend. Dat zal hem leren!!!
Voor een vriendin die fotografie studeerde, poseerde ik als naaktmodel. Het onderwerp van haar tentoonstellingswerken 'natuur(lijk)!!!' betrof een reeks kunstzinnige zwart -wit foto's in een lege loft. Ik heb weinig scrupules en zat er dan ook niet mee om haar hierbij te helpen.
De dag van de tentoonstelling echter was ik bloednerveus. Het is toch vreemd om jezelf in full size aan een muur te zien prijken, met enkel het gebrek aan kleuren om je achter te verbergen. Ik had voor de gelegenheid mijn haren laten loshangen zodat ik de helft van mijn gezicht kon maskeren. Gewapend in een zwart kleedje en zwarte laarsjes, stijlvol heet zoiets, stond ik voor één van de foto's. Een man van een jaar of veertig voegde zich bij me. 'Knap hé juffrouw' zei hij. Ik knikte en glimlachte een beetje gegeneerd. 'Sara is dan ook een geweldige fotografe' mompelde ik. De man keek me aan met een blik vol onbegrip en sprak toen 'oh, maar ik bedoelde niet de foto, enkel de dame die erop staat'. Ik zonk haast door de grond. Als dat zijn pick-up line was, had hij nog wat werk aan de winkel. 'Vult zoiets u niet met jaloezie' vroeg hij? Verbouwereerd vroeg ik waarover hij het had. 'Wel' zei hij, 'wilde u niet stiekem dat u er zo uitzag'. Totaal van mij stuk gebracht, ben ik de zaal uitgelopen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
