Ik had gezegd dat ik mijn hobby's meer naar voor ging laten komen. Mijn grootste hobby ben ik toch al bijna 8 jaar mee bezig, het Rode Kruis. Ik denk wel dat de meesten dit al wel kennen door de jaarlijkse stickerverkoop, de jaarlijkse cursussen die je kan volgen, de buitenlandse acties of tegenwoordig de music for life acties. Klinkt leuk en is leuk , zelf ben ik op het niveau van interventie wat wil zeggen dat ik meekan op provinciale diensten, grote wielerwedstrijden, sportpaleisoptredens. Ik kan alleen werken en men plan trekken als er iets gebeurd maar geef mij maar een collega van een hogere cursus bij , verzorging, om de grotere dingen op te vangen. Tja die hebben iets meer achtergrond in hun opleiding zoals zuurstof toedienen ed. Voel ik me net iets geruster bij dan alleen.
Ik ben 8 jaar geleden hier in de lokale afdeling gestart en mettertijd ook heel wat diensten gedaan tot ik "botste" met de verantwoordelijken toen ik meer initiatieven wou in de afdeling. Blijkbaar geen goed idee en van de rustige periode, december (wanneer ik geen diensten aanpak wegens druk en overuren op de job) werd er gebruik gemaakt om me een soort van ontslagbrief toe te zenden. Ontslagbrief is misschien geen goede omschrijving mits het geen job is , je doet het vrijwillig, word niet betaald maar je ervaart het wel zo. Zoek een andere afdeling of stop ermee. Ik was toen net in contact met iemand van een deelgemeente hier die in een andere afdeling zat en een beetje de verwikkelingen kon volgen , ik kon aan haar men verhaal kwijt en ze merkte wel dat ik niet gelukkig was met de hele situatie en had al een paar keer laten vallen om naar haar afdeling te komen. Ze bracht me met de verantwoordelijke in contact en ik was van harte welkom daar. Onmiddelijk werd de aanvraag voor overplaatsing doorgespeelt zodat ik met hen op dienst kon. Zolang dit immers niet geregeld was deed ik dus eigenlijk voor men naar mijn gevoel al Ex-afdeling dienst en moest ik elke keer een regeling treffen. Na het lang rekken waren alle papieren in orde en was ik weg. Denk dat ik een 5 jaar daar heb gezeten en was gelukkig in men nieuwe afdeling, toffe sfeer, toffe collega's en ging dus ook zoveel mogelijk diensten mee al betkende dat dus opstaan om 5h of 6h vanwege de afstand en omdat je er toch moest zijn rond de negenen voor vertrek naar het evenement. 'S avonds was ik dan meestal weer thuis om 22.00 of 22.30H omwille van de reistijd. Graag gedaan maar tegenwoordig steekt het me meer en meer tegen om diensten aan te nemen. Niet dat ik iets tegen hen heb maar de fysieke gezondheid begint hier mankementen te krijgen. Vooral met dank aan de job dan Vorig jaar had ik een onsteking opgelopen aan de rechterpols, vermoedelijk door het koppig zijn en blijven werken is deze nooit verdwenen en blijf ik met een verdikking op de binnenkant van men pols zitten. Dit zorgde er een jaar voor dat ik problemen had met heffen en sleuren. Brancarderen van een persoon kon ik dus ook moeilijker mits de linkerkant dit niet zo gewoon is om te doen. En een reanimatie oefenen mag ik helemaal vergeten. Nu in December 2007 ben ik door de rug gegaan op de job. Ergens midden december al maar superzot als ik ben, ben ik blijven werken al hield dat in mijn geval dan enkel kassawerk in. (gelukkig dat dat nu een fulltime- job is door de drukte, je kon kopkes lopen). Op 1 januari dan toch maar doorgegeven dat ik naar de dokter ging ipv te komen werken 's anderdaags. Onderzoekje hier en daar en uiteindelijk naar de kinesist die de definitieve uitspraak deed , LUMBAGO. Niet iets waar ik binnen de week vanaf ben dus. Uiteindelijk heeft het tot mid februari geduurd voor ik terug ging werken (was al genoeg zot van het murenturen thuis) Aan het werk ben ik dus al wel maar voorlopig nog geen diensten aanvaard. Zit momenteel dus met een heel grote knoop om door te hakken, blijf ik of blijf ik niet? Ben ik wel nuttig in de groep zoals het nu is? Ik voel me ballast en heb soms al neiging gehad om een mail te zenden met men ontslag uit de afdeling maar ik krijg het niet over men hart omdat het uiteindelijk toch iets is dat je jaren deed en er je hart instak.....
In een deftige omschrijving is dat hoe ik mij al een week voel. Life sucks zeggen ze ook wel en deze golf overspoelt mij nu weer. Het leven van een vrijgezel? Het is uiteindelijk nu al bijna weer een jaar dat ik "zonder vriend" zit. Op zich vind ik dit niet erg hoor, zeker niet na men nuja zeg maar miskleunen. Vriendje 1, als een blok voor gevallen maar bleek een tijdsinvulling voor hem. 2 was enkel voor de fun tot hij te pushy werd. Nr3 een schat van een gast en een soulmate zeg maar, maar had zijn scheiding nog niet verwerkt en zag het dus niet zitten. We verloren elkaar uit het oog. Nr4 werd terug nr 1, raar maar waar maar ik dacht dat hij het deze keer echt meende nadat ik het hem liet beloven . Na anderhalf jaar liet hij me weer stikken. Een half jaar later kwam nummer 3 ineens terug op internet en we geraakten aan de praat. Raar maar we kwamen nog steeds overeen en hadden weer ellenlange gesprekken zoals weleer. Het enigste probleem is dat ik het gevoel niet kan plaatsen, verliefd of gewoon een goed maatje? Graag zou ik weer willen afspreken om te zien hoe het zit maar door problemen aan zijn kant is dit op de lange baan geschoven ook al zouden zen twee kids niks liever hebben dat we afspreken en dat ik pappa gelukkig maak . Heb ze nog niet echt gezien, enkel via de cam op msn en tzijn twee schatten hoor. Ach, we zullen moeten afwachten zeker?
Oke, ik weet dat het allemaal maar vaag klinkt als je me niet kent maar dat zal je gaandeweg wel leren met het leren want ben voorlopig nog niet echt van plan om me kenbaar te maken als ik ben...... uit .....; X jaar. Nee echt niet. Oke, misschien wel men leeftijd, ik ben van 1976 Dit blog is voor mij een uitlaatklep, een anonieme uitlaatklep. Zonder meelezers als familie,vrienden, bekenden. Bekenden van me hebben hier ook hun blog hoor maar ik ben nog niet gevonden zeg maar.
Misschien kan ik hier vanaf morgen mijn "hobbytjes" delen. Word ik helemaal gaga verklaard maar een mens vult enkel maar zen tijd he
hmmm, men humeur is toch al wat beter met dit neer te pennen.
klik op de foto om ze alledrie apart op foto te zien in slideshow Het lukt me nog niet om het deftig hierop te plaatsten maar het zal wel lukken.....ooit
even nog zeggen dat mijn pake me is komen halen op men werk, bespaart me weeral een hele busrit (met overstap dan nog). Als dank u dan maar een fleske wijn gegeven wat ze altijd wel leuk vinden om te krijgen. Met die tussenstop nog bij de ouders was ik toch nog rond de 5ven thuis, redelijk uurtje voor mij Dinsdag, eindelijk is het zover.... Men scoot gaan oppikken bij de garage. In de voormiddag nog even wat opruimen en rond 12.15H vertrekken naar men bushalte, met nog een overstap in Boom op de grote markt stond ik om 13.30H dan toch in Willebroek aan de garage. Net toen het begon te regenen natuurlijk .....en dan doen ze nog maar open rond kwart voor Nuja, uiteindelijk binnen geweest en de rekening gepresenteerd gekregen. JAWADDE, had al gebeld daarvoor en bwa tging meevallen met een 50 eurokes madam, ja salut, een rekening van 138 eurokes. Carburatorke gekuist en etcetera en een nieuwe battery met extra stuk om hem zelf op te laden aan de stekker (niet vergeten nu dat om de 1000 km toch even te doen) en dan nog olies en dergelijke. Tja tis weer een extra hap uit het budget maar dat probleem is dan toch opgelost zodat ik dat al nimeer kan voorhebben. Wist ik immers dat ze ze blijkbaar nu verkopen met een flutbattery die maar 1000km meegaat Aah wat een gevoel om terug met de scoot te rijden en daardoor toch weer meer vrijheid te hebben. Met even een tussenstop aan de bank in aartselaar (weer voor men werk natuurlijk, hoe zot kan ne mens zijn om dat op zijn vrije dag te doen) Tegen half vier was ik dan toch weer thuis geraakt, nat maar content
Verder nog een rustige avond tegemoet en morgen naar het werk met de scoot.
wel , dit is een tussendoortje want zoveel is er niet te melden behalve dan zware werkdagen en blij toe dat ik vandaag rustdag had oh ja, scoot in de garage dus ik gisteren nog met de fiets wezen werken maar potverdikke wat een windstoten en blijkbaar volgens de weersites zijn dit nog maar stoten rond de 25km/uur. Had om 16H gedaan met werken en was bijna vergeten te bellen naar de garage voor meer info over men scoot. Oef , toch nog net op tijd verbonden mits zij zaterdags ook om 16H stoppen. Het goede nieuws is dat hij gemaakt was en klaar stond maar oh driemaal helaas, tis 16H en zondags en maandags zijn ze ook gesloten. Maar dinsdagmiddag sta ik daar om hem op te pikken. Blijkbaar was het een "foutje" waar ik niet aan kon doen, namelijk een stomme platte battery. Vraag me niet hoe maar blijkbaar is het nu opgelost met een hulpmiddel zodat dat niet meer zou kunnen voorkomen, dinsdag nog eens navragen hoedat dat nou juist ineen zit aangezien ik een vrij nieuwsgierige van aard ben (en graag weet waar ik voor betaal ) Morgen maandag voorspellen ze stormweer met windstoten tot 42 km/uur en dat is mij teveel van het goede en dus gisteren nog even langs de ouders gepeddeld met mijn veloke om te bedelen voor vervoer 's morgens. Gelukkig is dit geen probleem voor men vader en kunnen we afspreken rond 8H zodat ik zeker de winkel kan openen om 8.30H. Huiswaarts zal het waarschijnlijk een uur bussen worden maar hey dan maken 5 of 10 minuten niet zo uit met thuiskomen.
Nu nog even de drie kwietekes hier laten kalmeren want ze rijgen het weer in hun bolleke. Zal 1 dezer de foto's eens uploaden en hier plaatsen
Het minder prettig nieuws is dat gisteren men scoot is moeten getakeld word en naar de garage, na vele pogingen bleef hij roerloos staan, geen kick gaf hij. Ik moet zeggen dat ik wel blij ben van aangesloten te zijn bij de VTB-VAB. Je betaald je bijdrage, kunt helaas geen vervangwagen nemen (beetje moeilijk zonder rijbewijs ) maar ze zijn er even snel en even helpend als dat je met een wagen in panne zou staan. Ik dan maar met de fiets naar het werk voor de tweede keer want ze moeten nog een opzetstuk halen om hem te transporteren dus sleutel geven, adres van de garage in Willebroek en wegwezen. Vlug nog even rondrijden voor afhaling kleingeld in de bank voor op het werk en net op tijd ingeklokt op de job. Bergop is echt niet leuk met de fiets, geef mij dan maar men scoot.
Vandaag me de luxe gegeven van te kunnen meerijden met een collega, enigste catch, hij moest er om 8.30 zijn en ik start pas om 10.30H. Bluts met de buil nemen noemen ze dat weer. Om 18 H gedaan met de job, maken dat we weg zijn dan maar .... Collega was ermee gebaat want mocht om 18H stoppen om me naar huis te doen. Ik zat wel droog en warm maar desondanks was het toch nog 18.30H voor ik thuiswas. File op de A12, onvermijdelijk, zeker nu ze werken aan de noorderlaanbrug.
Morgen voorspellen ze een droge dag, laat het ons hopen dat het idd zo is want morgen gaat het weer met het fietsje want de collega moet naar Brusselse vestiging en dan heb ik geen prive chauffeur meer helaas. We gaan dus weer de urtjes aftellen en dat het heel vlug 16H mag zijn zodat ik naar huis kan. Zondag slapen we dan lekker uit hier, ikzelf, tinka de poes en Whitey,Blue en Zaar.
Nu vlug even zappen want de film King Kong is op en die ga ik nou toch eens proberen uitzien deze keer
vandaag op 11.15H starten met werken, effe uitslapen dus al wou dat niet echt lukken en vroeg wakker dus. Vertrekken doen we dus ook op tijd , zo ongeveer een uurtje voor ik start ook al moet ik maar een 10 km ver en met de scooter is dat nou niet lang onderweg. Scoot op tijd buiten zetten, motopak aan, helm aan en klaar om te vertrekken......dacht ik..... Onmogelijk om hem gestart te krijgen, wat ik ook probeerde, gewone start,kickstart... OLIE......potverdorie toch, die zal op zijn, terug naar binnen om te halen en vullen. We proberen weer en helaas hij wil niet. Na een potje inmonds gevloek terug naar binnen, motopak uit, helm uit en dan maar de fiets genomen. Banden......oh ja nog even terug oppompen want hij staat al effe binnen. 3 kwartier rijden en aankomen op het werk. Ik wist niet of ik het zo warm had van de zon die vrolijk scheen ( al een geluk dat net vandaag die zon even wil schijnen) of van de moeite van bergop-bergaf. Eens aangekomen was het niet beter, bleek net onze aanlevering er te zijn en alsof ik er iets mee te maken heb slaat de automatische transpallet met zijn wielen klem na het binnenzetten van een pallet in onze vriezer. Ooit al eens geprobeert dat te heffen? weegt als lood en als da klem komt te zitten kunt ge er echt niks meer mee. Na al een paar weken er echt last van te hebben, toch maar even onze technische dienst bellen of er geen "kleine " verandering kan gedaan worden aan onze vriezer waardoor dit niet meer kan gebeuren want ik ben niet van plan terug thuis te kunnen gaan zitten met een nieuwe lumbago, 1 keer is genoeg voor mij. In de dag nog serieus gecrosd om de paletten af te laden en dan 's avonds terug naar huis met dat veloke......aargh Nog even proberen met de scoot maar helaas hij geeft geen krimp, dat word morgen de takelaar bellen. Hopelijk ist de battery en anders afvoeren naar willebroek garage zodat ik hem kwijt ben tot dinsdag Dat word weer afzien al heb ik in nood voor vrijdag al een lift indien nodig Collega's he, soms zijn da nog goeie he. We zien morgen wel verder.....
Hey, vandaag ga ik nog eens proberen dit hier op te starten. Nog eens? zal je wel denken, tja op 27 februari al een start genomen met een hele uitleg maar blijkbaar had internet niet veel zin in werken en blokkeerde heel de pc, daar ging men microsoft-verbinding dus. Volgende dag gelukkig gerepareerd gekregen door een reboot . Wel een beetje schrik dat het hierdoor kwam en projectje lag stil, nu wil ik het nog eens proberen.
Eigenlijk was dit blog een start om mijn verdriet van het verlies van men parkiet te kunnen afschrijven aangezien het gevoel me niet losliet. Ok een parkiet is maar een klein beestje en hoe kan je daar nu zulk verdriet om hebben? Wel, ik zag ze doodgraag en heb er zulk plezier aan gehad ook al waren ze niet tam. Het begon een 4 jaar geleden toen ik twee piepjonge parkieten ging kopen in de dierenwinkel bij ons. Met piepjong bedoel ik dat je het geslacht nog niet kon zien aan de neus.....blauw voor een man en beigig,bruin voor een pop(vrouw). Ik wou er twee en mijn oog viel op een gelig,witte en een lichtblauw,witte. Zo fier als een gieter gaf ik de gele de naam Zika en de blauwe Miko. Gek genoeg bleek dus later dat ik de namen beter had omgedraaid maar ze luisterden naar hun naam en dan verander je dat niet zomaar even. Heel de tijd hebben die samen geleefd als broer en zus, heel beschermend voor elkaar alhoewel Zika een stille was en Miko de uitbreker,afbreker en zot van dienst. Iets meer dan een jaar terug kwam daar vondeling Zaar bij, overgenomen van een vroegere buurjongen die er niet meer voor wou zorgen. 1 kwam er bij mij terecht en 1 naar men ouders want samen konden ze blijkbaar niet leven als man en pop. Ik kreeg dus het mannetje, een knalgele met witte wangen. 4 maand geleden op 9 oktober 2007 kreeg ik men eerste verdriet door de sterfte van Zika, geheel onverwacht want 'smorgens zat ze nog op haar stok, heel levendig en met een aanval op haar eten (blijkbaar had de komst van Zaar voor een soort competitie gezorgd van na-apen van elkaar zoals eten, wassen,....) en 's avonds vond ik ze op de bodem terug. Het heeft me toch enige moeite gekost om haar te begraven in de plantbak op het plein tegenover mijn deur. ik wou namelijk dat ze toch ietwat deftig ging en aangezien ik geen tuin heb.
Ook Miko had eronder te lijden , dat was te merken aan het feit dat ze zich toch een week afzijdig hield van haar overgebleven maatje Zaar. Nadien is de band dan gegroeid tot ze een koppel waren en er samen tegenaan gingen een maand geleden. In totaal legde ze 7 eieren al had ze blijkbaar geen drang om ze uit te broeden en zou er dus niets uitkomen. Eitje nummer 8 heeft dan uiteindelijk voor problemen gezorgd door te blijven vastzitten waardoor ze een bloeding kreeg. Zaterdagmorgend was duidelijk dat ze enorm uitgeput was na de nachtelijke bloeding en dt is heel de dag gebleven. Gelukkig was ik net vrij waardoor ik toch ietwat zorg heb kunnen bieden en 's namiddags kon ze uiteindelijk nog eens op de bovenste stok geraken om zo tegenaan Zaar te gaan hangen aangezien ze zelf niet genoeg kracht had om zich recht te houden. Rond 15H is ze uiteindelijk terug naar de bodem "gevallen" en is ze daar gebleven tot ik iets na tienen ging slapen wetende dat ze de nacht niet zou overleven. Omstreeks half 3 ben ik dan "terug" (eigenlijk kon ik gewoon de slaap niet vatten) wakker geworden en ben ik een kijkje gaan nemen om te merken dat ze nog naar haar vaste leghoekje was gekropen en aldaar ingeslapen. Ik ben terug men bed ingekropen en heb na een ganse dag huilbuien nog de hele nacht doorgehuild. 'S morgens waren de tranen volledig opgedroogd en kreeg ik er geen meer uit. Ik heb ze nog een driekwart dag in haar kooi laten liggen en bezig geweest met Zaar die duidelijk zijn vrouwke mistte.
Omstreeks 20H ben ik ze dan uiteindelijk gaan begraven, daar waar ik Zika ook begraven had.
Alhoewel het veel verdriet doet zijn broer en zus nu terug samen , met dit gedacht hou ik me dan recht en het feit dat ze toch gelukkig waren bij mij en de vriendjes.
Zelfs nu, exact een week later lopen de tranen me nog over de wangen en loop ik hier te snotteren terwijl ik dit hier typ.
Vorige maandag had ik mijn vrije dag dan nog en moest ik dan nog als extra pech naar de belastingsdienst voor een rechtzetting toen bleek dat ze men inkomsten vanuit de ziekenkas verTIENvoudigd hadden oh jawel. Met al men paperassen dus vlug naar daar voor verbetering. Terug naar huis met de mededeling " een 4 weken geduld voor uw nieuwe berekening en dan kom je maar terug voor de rechtzetting met uw oud en nieuw papier". Geduld hebben dus....
terug thuis aangekomen besluit ik langs te gaan bij de dierenwinkel om te kijken welke parkieten ze heeft. Ofwel kocht ik er nu 1 of 2 ofwel nog een twee weken wachten eer ik een weekdag vrij ben. Daar aangekomen blijkt ze een 10 tal mannetjes te hebben zitten. Na eerdere ingewonnen info via internet was duidelijk dat je best allemaal mannetjes pakt of een even aantal koppels. Ik wou er drie in totaal dus twee extra mannetjes zou prima gaan. Ik koos voor een donkerblauwe en een witte met lichtblauwe pels. Ik besloot ze Blue en Whitey te noemen. Terwijl ik de kooi onder handen nam konden ze kennis maken met Zaar. Is nog best goed gegaan en nu een week later kan je ze best vrienden noemen. Ik zal hier nog een foto bijplaatsen later van Miko en Zika in hun oude kooi die al vakkundig onder handen genomen was door Miko
Nu zitten ze wel in een grotere kooi op staander , zou anders nogal krap worden met drie .
genaamd tinka maar als ze weer lekker lui is ook wel lammen tamme genoemd 
)
